[Prolog] Unnatural

Niewiele w życiu wiedziałem i doświadczyłem. Nigdy nie wytłumaczono mi skąd się wziąłem, ani z czego powstaje breja, którą mnie karmią. Nauczono mnie czym jest nienawiść oraz ból. Och, jak ja nienawidziłem tych sukinsynów, którzy codziennie wbijali mi setki igieł, doprowadzali na skraj wytrzymałości i w jakim celu? Oczywiście tego też nie wiedziałem. Jako dzieciak bałem się ich. Tych białych masek, jasnych kitli i szczypiącego po oczach światła. Teraz została tylko chęć mordu, którego mnie nauczyli.

Nie jestem nawet pewien, gdzie mnie umieścili. Żyłem w grubych murach, których nic nie zniszczy. Próbowaliśmy paznokciami, łyżką czy nawet głową. Budulec nie kruszył się, ani nie starzał. Wiem, bo byłem tutaj długo. Nie potrafię przeliczyć tego na lata, bo dopiero od jakiegoś czasu zacząłem kreślić linie na ścianie z każdym kolejnym powstaniem słońca.

Kiedyś było nas więcej. Słabsi szybko umarli. Inni zostali zabici przez swoich współtowarzyszy. Tutaj nie należało nikomu ufać. Raz popełniłem ten błąd i niemal zapłaciłem to życiem. Marnym życiem, lecz zawsze lepszym niż śmierć. Przeżyłem wszystkich. Tych, którzy tutaj ze mną trafili, jak i tych po mnie. Ciągle ich przybywało, a ja dla zabawy obstawiałem ile wytrzymają. Byłem najlepszym egzemplarzem, cokolwiek to znaczyło. Usłyszałem to od doktora którejś nocy, kiedy całego poranionego odwożono mnie do mojego zimnego, ciemnego i małego pokoju.

W takim środowisku można popaść w obłęd. Wielu tak kończyło. Wspominałem chyba o tym, że próbowano przebić się głową przez mur? I jak myślicie, którzy byli tacy śmiali? Uderzali tak długo, póki nie padli w drgawkach na ziemię. Niekiedy im zazdrościłem, bo nie umiałem tak po prostu umrzeć. Może też to nie był problem, że nie umiałem, lecz po prostu nie mogłem. Sam siebie też nie nazwałbym normalnym. Jak nikogo w tym miejscu.

No popatrzcie na nich. Chadzają sobie jakby nigdy nic po drugiej stronie pancernej szyby. Idzie sobie taki starzec w białym fartuchu przy boku prowadząc żołnierza z karabinkiem przerzuconym przez ramię. Grubi i szczęśliwi, podczas gdy my głodujemy i dostajemy jakieś ochłapy. Mamy być niby ich przyszłością, a tak nas traktują? Nie wiem po co im jestem, ale nie chce tutaj spędzić życia. Jako cel wyznaczyłem sobie ucieczkę stąd i tylko to trzymało mnie przy zdrowych zmysłach. Tylko jak… jak stąd uciec? Wszędzie kamery, a za oknem lasy. Długie kilometry drzew.

Zabij ich. Zabij każdego, kto stanie ci na drodze. Dalej, zrób to~! Wiesz, że uwierz. My umiemy…

Znowu ten głos w mojej głowie. Skuliłem się na materacu, chowając głowę między nogami. Weź kilka głębszych wdechów, pomoże ci to, lecz on nie przestawał mnie namawiać do złego. Złego? Nie, on chciał mi pomóc. Gniłem tutaj od lat i jak dotąd perswazją nic nie zdziałałem.

- Obiecałem sobie, że nie przyłożę się do niczyjej śmierci! – słyszałem we własnym głosie desperację. Kogo ja chciałem przekonać? Sam nie wierzyłem w te słowa, ale nadal trzymałem się tego przekonania. Spojrzałem na swoje słabe odbicie w szybie przed sobą, która odgradzała mnie od tych złoczyńców - doktorków i niby żołnierzy. Znowu tam było. Wisiało nade mną niczym chmura gradowa. Nie chciałem patrzeć na jego twarz. Zbyt mnie przerażała. Bardziej niż wszystko czego do tej pory doświadczyłem. Zawsze czułem go przy sobie, lecz starałem się nie patrzeć. Właśnie wskazywał chłopaka w białym fartuchu.

Zabij~!

Powtórzył ponownie, a ja czułem, że się łamię. Może to będzie lepsze wyjście? Ulec i pozwolić się pokierować chociaż przez chwilę? Póki nie zaznam czystego powietrza oraz poczuje słońce na swojej twarzy. Nie byłoby to takie złe. W końcu ten człowiek ledwo kilka godzin wcześniej wstrzyknął wściekliznę małemu dziecku, śmiejąc się, kiedy to rzucało się w kajdanach, aż łańcuchy zdarły skórę do kości. Co teraz robił? Flirtował z jedną spośród nielicznych kobiet w tym ośrodku śmierci. Zupełnie jakby jego dłonie nie splamiła krew setek dzieciaków. Jedyne co mnie powstrzymywało od pozbycia się ich była moja obawa. Bałem się, że stanę się taki jak oni. Zamknąłem oczy, czując na skroniach dotyk skostniałych palców. Chłodny i uspokajający. Szeptał mi cały czas do ucha, a ja odlatywałem.

Kiedy znowu się ocknąłem biegłem desperacko przez las. Nie pamiętam co działo się przez ten czas w którym spałem. Przejął mnie, a raczej pozwoliłem mu na to. Słyszałem za sobą strzały i wybuchy. Bałem się spojrzeć za siebie, kurwa, bałem się zrobić cokolwiek innego niż bieg. Miałem taki mętlik w głowie. Do tego jego śmiech doprowadzał mnie do szaleństwa i gęsiej skórki. Śmiech szaleńca. Niższe gałęzie uderzały mnie w twarz, a wiatr szczypał w oczy. Jednak to było właśnie to. Wolność. Pomimo hałasu i huków za sobą, czułem się wspaniale. Pierwszy raz w życiu było mi tak dobrze. Zacząłem się śmiać, kiedy między gęstymi drzewami i krzakami zobaczyłem prześwit. To była moja droga do wolności. Wybiegłem nie przejmując się niczym, nawet krew na moim ubraniu nie robiła na mnie takiego wrażenia, jak ciemna droga oraz zachodzące słońca za koroną drzew. Wpatrywałem się niczym oczarowany w ten widok.

Moja chwila chwały nie trwała długo. Bo przecież chociaż raz w życiu nie może mi się coś udać, prawda? Oślepiło mnie światło a pisk opon zagłuszył śpiew ptaków. Czy po zaznaniu wolności miałem zginąć w taki sposób? 

___________________________________________________________________________________________________________________

Oto jest nowe opowiadanie... Jak wiadomo będzie tutaj JongKey, co wyjawiłam, ale szykuje się dłuższy twór, chociaż póki co nie wiem jak akcja potoczy się dalej niż do 4 części D: 

Mam też do was pytanie: 

Czy pasuje wam taka forma narracyjna? Chcielibyście całe opowiadanie pisane w taki sposób, czy też nie nadaję się do tego i lepiej jak wrócę do trzecioosobowej formy? Tylko szczerze proszę, bo najważniejsze, aby wam się dobrze czytało! 

No i mały bonusik w postaci Taemina w tym opowiadaniu: 

 Mam nadzieję, że prolog chociaż krótki zaciekawił was~!