[One-shot] Tell me what you see

Paring: Kaisoo

Gatunek: AU, fluff

Nigdy nie lubił tłocznych miejsc, ale również nie przepadał za samotnością. Zdecydowanie lęk przed byciem samemu był większy, niż awersja do tłumu. Dlatego często robił rzeczy, które niezbyt go cieszyły, lecz czynił je wraz ze znajomymi a miał ich wielu. Tego wieczora został zaproszony do jakiegoś wcześniej nieznanego mu baru. Nie znajdował się on ani w centrum, ani drzwi do niego nie były na widoku. Był on z tyłu sklepu z odzieżą stylizowaną na retro. Brunet otworzył z lekkim oporem wielkie metalowe drzwi. Od razu uderzyło w niego gorące powietrze, hałas oraz lekka muzyka. Ku jego zdziwieniu nie był to obskurny bar, lecz posiadał w sobie pewnego rodzaju duszę. Od razu przywiódł mu na myśl stary klub jazzowy. Po lewo znajdował się drewniany kontuar za którym ustawiono butelki szkockiej, wódki i innych alkoholi. Poza tym znajdowały się stoliki oraz czerwone kanapy. Cały bar był utrzymany w ciemnej kolorystyce, począwszy od brązów do czerwieni i popielatej bieli. Na końcu pomieszczenia nieco po prawo było podwyższenie pełniące rolę sceny. Ku jego zaskoczeniu było dość tłoczno, a dominująca płcią w lokalu były kobiety.

- W końcu jesteś! – chłopak poczuł na swoim ramieniu klepnięcie i nim zdążył się obrócić, już został zaciągnięty do jednej z kanap. Przywitał się ze znajomymi przybierając na twarz uśmiech, chociaż nie do końca szczery, lecz nikt nigdy nie zwracał na to uwagi. Przygotowano dla niego miejsce przy stole na czerwonej kanapie. Z kuflem piwa w dłoni włączył się do żywej rozmowy.

- Zaraz się zacznie – usłyszał za sobą rozanielony i podekscytowany głos. W następnej chwili światła przygasły a drugi kobiecy głos dotarł do jego uszu, lecz mówiła ona tak szybko, że nie był w stanie rozpoznać wypowiadanych słów. Stoliki przed sceną były pełne kobiet i ich partnerów, którzy mieli ten niewątpliwy zaszczyt towarzyszyć im, chociaż pewnie woleli posiedzieć z piwem przed telewizorem. Chłopak nie przerwał nawet na chwilę rozmów ze znajomymi, lecz myślami był przed sceną na którą wchodzili pierwsi muzycy. Po chwili zza zaplecza wyłonił się wysoki, chudy mężczyzna z farbowanymi na biało włosami. Miał sprężysty i pewny siebie krok. Niewątpliwie przyciągał spojrzenia, zwłaszcza części damskiej.

Chłopak zaczął bawić się słomką w piwie, podczas gdy białowłosy mężczyzna poprawiał wysokość mikrofonu na stojaku. W tle zaczęła sączyć się cicha, delikatna melodia. Wokalista obejrzał się na resztę zespołu, nim zwrócił się ponownie do publiczności, obdarzając panie w pierwszym rzędzie delikatnym uśmiechem, który był w stanie łamać ludzkie serca i rozkochiwać w sobie wielu. On sam nigdy nie był typem przystojniaka powalającego na kolana kobiety, lecz znajome mu powtarzały, że ma w sobie coś ze szczeniaka, co też sprawia, że jest dość popularny.

piosenka 

- Tell me what you see… - z głośników wydobył się delikatnie ochrypły głos na dźwięk, którego kobiety w pierwszym rzędzie robiły się mokre, jak pomyślał ironicznie chłopak. Co gorsza i on poczuł, że opływa wraz z kolejnymi linijkami tekstu. Mężczyzna miał w sobie to coś, co przyciągało wzrok i mogło z niego zrobić gwiazdę. Musiał dość niechętnie przyznać, że jest cholernie przystojny z tym swoim zgrabnym nosem, pełnymi ustami i lekko oliwkową cerą. Nic nie mógł poradzić na to, że przestał zwracać uwagę na rozmowę obok niego, a skupił się jedynie na wokaliście. Mimowolnie przesunął językiem po wargach, kiedy jego oczy nie mogły oderwać się od ust mężczyzny delikatnie muskających mikrofon. Białowłosy mocno trzymał metalowy pręt wczuwając się w utwór, przymykając powieki, podczas gdy w kąciku ust błądził delikatny uśmiech.- Let me take your hand, I could be your man – powieki rozchyliły się ponownie i nie zajęło mu wiele czasu, aż wzrok wokalisty natrafił na chłopaka w widowni. Jemu się wydawało, że to tylko chwilowe i za chwilę ten znowu przymknie oczy lub skieruje wzrok na którąś z zapatrzonych w niego kobiety. Jednak tak się nie stało. Nawiązali kontakt wzrokowy, którego żaden z nich nie przerwał. Brunet, chociaż poczuł, że się rumieni to nie przestał patrzeć wprost w te piękne, czarne oczy. - Just give me the chance, I'll blow your mind – och, on nie wątpił w te słowa sączące się przez głośnik wprost z mikrofonu, który był notorycznie maltretowany przez jędrne malinowe wargi. Wydawało mu się, że czas zwolnił, a w klubie jest tylko ich dwójka. Nie mógł poradzić nic na własne myśli i pragnienia. Zagryzł mocno wargę, samoistnie jeżdżąc palcem po szklance. Wyobrażał sobie jego głos o poranku lub późno w nocy, kiedy szepcze mu niestosowne słowa do ucha. Brunet nigdy nie przeczył, że lubi mężczyzn, lecz był również w wielu związkach z kobietami i lubił obie płcie jednakowo mocno. Nigdy też nie zdarzyło mu się zwariować na czyimś punkcie tak mocno, chociaż próbował to zwalić na wypity tego dnia alkohol oraz duszność w klubie. Piosenka w końcu dobiegła końca, wokalista wysłał ostatni zniewalający uśmiech w stronę publiczności, a raczej w kierunku bruneta.

- Nieźle odleciałeś – usłyszał tuż przy swoim uchu rozbawiony głos swojej znajomej. Jednej z tych najlepszych, które są złośliwe, jednak w ten przyjacielski sposób. – Ale trzeba przyznać, że jest na co popatrzeć – kobieta przyznała z uznaniem, gwiżdżąc cicho pod nosem tak, by reszta nie zwróciła na nich uwagi. – Bierz go – dodała, klepiąc bruneta po udzie.

- Daj mi spokój! – jęknął zawstydzony, rumieniąc się niczym niewinna niewiasta. Oburzony wstał z kanapy, idąc po kolejne piwo. Kątem oka zauważył białą czuprynę ponad głowami kobiet wokół. To było do przewidzenia. Te niczym sępy obległy go, kiedy tylko wyszedł z zaplecza. Wokalista podpisał kilka kartek (i biustów), chowając pisak do kieszeni spodni. W tym czasie brunet zdążył już zamówić kolejny alkohol, szukając w kieszeni banknotu.

- Pozwól, że ja zapłacę – chłopak usłyszał za sobą męski, lekko ochrypły głos. Poznał go niemal od razu, w końcu nie na darmo wsłuchiwał się w ten cudowny baryton. Obejrzał się przez ramie znajdując go tuż za sobą z tym rozbrajającym uśmiechem.

- Nie trzeba! – zaprzeczył zawstydzony, ale było już za późno, bo barman przyjął pieniądze. Wokalista oparł się o bar, samemu zamawiający whisky z lodem. – Um… dziękuję – mruknął pod nosem, ukrywając się za kuflem piwa. Skoro nie było odwrotu, to przynajmniej okaże wdzięczność.

- Nie pamiętasz mnie, Kyungsoo? – zapytał z nieschodzącym grymasem samozadowolenia na ustach. Aż miał się ochotę zetrzeć mu z twarzy ten uśmieszek, najlepiej własnymi wargami. W tym danym momencie niemniej chłopak nie skupiał się na ustach mężczyzny, zbyt zaskoczony tym, iż ten zna jego imię.

- Przykro mi… nie pamiętam – wydusił w końcu z siebie. Był pewien, że zapamiętałby kogoś tak przystojnego. Przeszukiwał desperacko własne wspomnienie, próbując odnaleźć w niej wokalistę, lecz te trudny były nadaremne.

- W porządku. Sam bym siebie nie poznał po tylu latach. – przerwał na chwilę, aby upić łyk alkoholu, oblizując usta na których nadal było czuć whisky. Kyungsoo mimowolnie zsunął wzrok z jego oczu na wargi. – Nazywam się Kim Jongin. Chodziliśmy do jednej podstawówki – te informacje nieco rozjaśniły Kyungsoo umysł, lecz nadal nie był w stanie sobie go przypomnieć, czego bardzo żałował, bo ten nawet po tylu latach go rozpoznał. Jongin widząc konsternację na twarzy chłopaka, zaśmiał się pod nosem. – Siedziałem w pierwszym rzędzie. Taki grubas z brązowymi włosami, co to zajmował dwa miejsca swoim tłustym tyłkiem – powiedział lekko, zupełnie jakby nie obrażał samego siebie. Dokładniej dawnego siebie, bo obecnie w jego ciele pewnie nie było ani grama tłuszczu, lecz same mięśnie, co idealnie było widać pod przylegającą czarną koszulą. Nagle Kyungsoo doznał olśnienia, rozdziawiając szeroko buzie. Nie mógł uwierzyć, że tamten tłusty dzieciak jest tą samą osobą, co przystojniak przed nim. – Życie jest takie ironiczne… - ciągnął dalej, wiedząc, że D.O (jak zwykli go nazywać od najmłodszych lat) potrzebuje chwili, by wszystko przetworzyć. – Kiedyś to ja podziwiałem ciebie z oddali i zazdrościłem tylu przyjaciół, a dzisiaj to ty byłeś we mnie wpatrzony… - urwał na chwilę, aby zbliżyć się do bruneta. – I nawet teraz nie możesz przestać patrzeć się na moje usta. Tak bardzo przypadły ci do gustu? – zapytał na poły rozbawiony, ale i poważny z iskierkami w oczach.

- J-j-jaa… - wyjąkał Kyungsoo, nie będąc w stanie wydusić z siebie dwóch słów. Przy czym czuł, że zaraz spali się ze wstydu. Najchętniej uciekłyby stąd, ale nogi wrosły mu w ziemię. Do tego ten cholerny zadowolony uśmieszek Jongina przyprawiał go o zawroty głowy.

- Palisz? – zapytał, wyciągając paczkę papierosów, odbiegający tym samym od tematu za co D.O był mu niezmiernie wdzięczny. Chłopak z początku chciał odmówić, bo nie przepadał za papierosami. Sięgnął po nie dwa razy w swoim dwudziestoparoletnim życiu. Jednak jak mógł odmówić temu mężczyźnie? Nawet ta przesadna pewność siebie go nie odrzuciła, chociaż nigdy nie przepadał za zadufanymi ludźmi. Jongin po prostu stwierdził fakt, a że był on zawstydzający, to już inna sprawa. Kyungsoo pokiwał głową, a kiedy wokalista oderwał się od blatu i kiwnął na bruneta, ten mechanicznie ruszył za nim. Kątem oka zerknął na stolik przy którym wcześniej siedział, skąd przyglądała mu się znajoma z zadowolonym uśmiechem, ukazując kciuk do góry jako aprobatę. To tylko sprawiło, że się ponownie zarumienił, lecz chłodny wiatr, który uderzył w niego po wyjściu z klubu, skutecznie zniwelował purpur na jego polikach. Oparli się o budynek z czerwonymi cegłami, ledwo przykrytymi zszarzałą farbą. Jongin wyjął z paczki papierosa, wsuwając go między wargi od razu podpalając. Wyciągnął kolejnego w stronę Kyungsoo, który przyjął go skinięciem głowy. Nim zdążył poprosić mężczyzna ten już podsunął mu zapalniczkę. Brunet zaciągnął się, powtarzając sobie, aby nie odwalić czegoś głupszego. I zgadnijcie co? Zakrztusił się, łamiąc w pół od kaszlu. Za bardzo się pośpieszył i starał wypaść cool. Jongin zaśmiał się pod nosem, klepiąc chłopaka po plecach. D.O w końcu powstrzymał duszności i oparł ponownie o ceglaną ścianę. Wstydził się spojrzeć w oczy mężczyźnie obok. – To mówiłeś, że palisz… - Kim brzmiał na rozbawionego tą sytuacją. Kyungsoo natomiast znowu stracił język w gębie, a wmurowało go już zupełnie, kiedy Jongin przysunął się bliżej. Jedno ramie oparł o budynek obok jego głowy, drugą łapiąc za podbródek. Był od bruneta o pół głowy wyższy, więc skutecznie przytłaczał D.O. – Nie musisz próbować mi zaimponować… - zawiesił głos w połowie zdani tylko po to, aby pochylił się i złożyć na ustach niższego chłopaka subtelny pocałunek. Odsunął się po chwili, ale nie widząc oporu ze strony bruneta wbił się tym razem agresywniej w jego usta. Kyungsoo wypuścił z dłoni papierosa, wsuwając palce w białe kosmyki. Chłopak czuł motyle w brzuchu, których nie dane mu było poczuć od bardzo dawna. Jongin przyszpilił go własnym ciałem do budynku, kolanem wkradając się między uda niższego mężczyzny. D.O przeklinał siebie bo wychodził na słabego i chętnego. Jednak ten pocałunek był cudowny i podniecający. Mimowolnie otarł się o nogę Jongina, obejmując go jednym ramieniem wokół karku. Kyungsoo czuł, że zaczyna mu brakować powietrza, a gdyby nie to, że jest przyciśnięty do ściany pewnie już dawno stracił władzę w kończynach. – W końcu od zawsze cię podziwiałem – dokończył poprzednią myśl. D.O przygryzł wargę, czując nadal smak ust mężczyzny. Whisky i papierosy. Wydawało się, że to niezbyt smaczne połączenie, lecz wywołało u niego ekscytację. Było jego zdaniem niezwykle męskie. Kiedy przymknął oczy wyobraził sobie Jongina w skórzanym fotelu, w dłoni trzymający szklanką z co najmniej czterdziestoletnią whisky i cygarem w ustach. Natomiast jego miejsce byłoby na kolanach przed mężczyzną.

- Kai! Czas na nas! – z oddali dobiegł głos mężczyzny po trzydziestce. Był basistą w zespole, a za razem robił niekiedy za niańkę ich rozbrykanego wokalisty, który często nie przejmował się tym, że po jednym koncercie powinni śpieszyć się na kolejny. Jongin warknął pod nosem. Spojrzał z nijakim żalem na Kyungsoo, bo zaczynało się robić ciekawie. Jednak nie pozwoli mu tak po prostu odejść. Nie po tym, kiedy znowu się spotkali. Z kieszeni wyjął czarny marker, którym wcześniej podpisywał się kobietom.

- Pozwolisz? – zapytał, łapiąc za nadgarstek bruneta, odsłaniając jego przedramię. D.O pokiwał ochoczo głową, uśmiechając się szeroko, kiedy Jongin pisał mu swój telefon wyraźnymi literami. – Zadzwoń – poprosił, kiedy basista stanął kawałek od niego, ciągle go nawołując i narzekając niczym gderliwa matka.

- Na pewno… - zapewnił z pewnością w głosie, na pożegnanie dostając ostatniego buziaka. Obserwował jak Jongin odchodzi w stronę auta ustawionego przy ulicy z całym sprzętem. Kai nie oglądał się za siebie. Wiedział, że dane im będzie się jeszcze spotkać. Nawet jeśli Kyungsoo miałby wątpliwości czy zadzwonić i tak w końcu ulegnie. Do tego marker, którego użył wokalista nie schodzi ze skóry przez przynajmniej tydzień…

____________________________________________________________________________________________

W sobotę/niedzielę wstawię prolog nowego opowiadania~!