[1] Unnatural

Koniec jest nowym początkiem

W 2021 roku naukowcy wynaleźli nowe niesamowite urządzenie, które miało ułatwić ludzkie życie, zmniejszyć dwutlenek węgla w atmosferze i ocalić nas od promieniowania słońca, które wypalało warstwę ozonową. Z tym ostatnim urządzenie faktycznie pomogło, lecz jak to w takich przypadkach bywa - nie wszystko poszło zgodnie z planem, a skutków ubocznych nie można było ukryć przed światem, jak to zwykle czynią organizację rządowe.

15 października niebo rozbłysło krwistą czerwienią zwiastującą nadejście katastrofy. Z początku ludzie wpatrywali się w ten cud natury, lecz szybko pojęli, że czyha na nich zagrożenie. Tamtego dnia, wraz z pojawieniem się czerwonego nieba, zginęło wielu ludzi w trzęsieniach ziemi, powodziach, huraganach. Wszędzie nastała panika. Byli pewni, że to koniec świata.

Ludzkość dźwignęła się na nogi w rok. Pogrzebano zmarłych, na nowo utworzono rząd, a tajemnica wybuchu akceleratora wyszła na jaw, ciągnąć naukowców do pociągnięcia odpowiedzialności za ich błąd. Wydawało im się, że już po wszystkim. Na nowo budowano kina, supermarkety, domy. Świat wierzył, że to koniec problemów. Co było naiwne. Pojawili się oni. Pierwsze dzieci, które rodziły się po wybuchu były inne. Fala, która przeszła po całej kul ziemskiej, nie tylko umocniła warstwę ozonową, ale wywołała mutację. Dzieci rodziły się z wyjątkowymi umiejętnościami. Znowu wybuchła panika. W końcu ludzie są ograniczeni i obawiają się tego, co nowe i nieznane. Rząd natomiast pragnął ich wykorzystać do wojny, pozyskania tego co pragną chciwi ludzie. Matki dokonywały dzieciobójstwa, te w obronie zabijały własnych rodziców. Trwało to prawie trzy lata, nim zaczęto stawiać zasady. Długo debatowano nad prawem do życie mutantów, jak zwykli ich nazywać. Utworzono policję do kontrolowania nieludzi. Przydzielono im specjalne terytoria, lecz nie każdy pragnął tam mieszkać. Mówiono, że nic im nie grozi. Po prostu zrobili to, by zapewnić wszystkim stronom spokojne życie. Jednak czy podobnie nie było z Gettami? Wszystko wydawało się zgodne z prawem, ale wewnątrz murów gazowano ludzi.

Populacja dzieci ze specjalnymi zdolnościami przestała drastycznie rosnąć. Mocne ujawniały się u co setnego dziecka. Nie uznano tego za chorobę, przynajmniej nie oficjalnie, bo wszelkie badania nad mutantami były prowadzone w ścisłej tajemnicy. Tak mnie się wydawało, ale znajomi zawsze mi mówili, że szukam dziury w całym, mimo to należeliśmy do grupy, która nie zgodziła się żyć za murami z dala od ludzkości. I tak oto jesteśmy w roku 2042, ponad dwadzieścia lat od wybuchu.

- Niczym w X-menach, co nie? – zaśmiałem się pod nosem, wyrzucając z siebie to co akurat przyszło mi do głowy. Mój współtowarzysz spojrzał na mnie z powątpieniem na twarzy. Czasami zapominałem, że ten nie umie czytać w myślach, a ja powinienem bardziej rozwiać swoje wypowiedzi, bo zamyślony palnąłem niejeden raz coś bez większego sensu. – Nasze życie. Kto by pomyślał, że wszystko się tam skomplikuje. – wyrzuciłem z nijaką nostalgią. Nie wszyscy rodzili się z mocami, ja je nabywali. Urodziłem się normalny. Mam już dwadzieścia pięć lat, więc dane mi było żyć w czasach przed mutacją. Mój starszy brat kolekcjonował komiksy o X-menach, które zabrałem ze sobą. Owe komiksy obecnie wyszły z oficjalnego obiegu, bo ironią byłoby dalej je wydawać, lecz artyści wciąż tworzyli, a na czarnym rynku można było dostać różne perełki. Pierwszy wydanie kosztowało teraz niemałą fortunę, lecz byłem zbytnio do nich przywiązany.

- Mogło być gorzej. – mruknął enigmatycznie. Nie był rozmownym typem, przynajmniej nie od kilku dni. Miał teraz problemy ze swoją drugą połówką, które obecnie takową nie była. Jego problemy były zbyt zagmatwane i dołujące, dlatego myślami wróciłem do swojego świata, wyglądając za okno. Drzewa, krzaki i znowu drzewa. Jechaliśmy długie godziny przez miasta, lasy i pola. Wybieraliśmy poboczne drogi, bo ten wielki gość obok mnie nie lubił korków. Ja wolałem miasta. Gwar i tłok. Wychowałem się na przedmieściach i nie wiązałem z nimi dobrych wspomnień. Pewnie dlatego ciągnęło mnie do wielkich wieżowców. Co prawda skończyłem w dość niedużej mieścinie, lecz uznajmy to za kompromis, ok?

- Hej, a co… - zacząłem, odrywając wzrok od szyby, chcąc wypalić z kolejną swoją genialną propozycją, która zostanie odrzucona przez pana negatywnego, który siedział na kółkiem naszego starego, ciemnoniebieskiego jeepa. Kątem oka dojrzałem ruch w zaroślach przeświadczony, że to sarna. Kiedy się zaciąłem, współtowarzysz spojrzał na mnie nagląco, przez co na ten ułamek sekundy oderwał wzrok od jezdni. – Ku.. STÓJ! – krzyknąłem, łapiąc za kierownicę, a on nacisnął hamulce ile sił miał w tych swoich umięśnionych kończynach. Auto nie było zbyt nowe, ale dbaliśmy o nie. Z piskiem zatrzymało się niedługo potem, a światła z przodu oświetlały przerażoną sylwetkę bruneta, który upadł na tyłek. Choi zaklął pod nosem, a ja wyskoczyłem czym prędzej. – Hej, nic ci nie jest? – zapytałem zaniepokojony, dopiero teraz dostrzegając, że jego ubrania są przesiąknięte krwią, lecz na pewno nie jego. Chociaż był blady, nie wydawał się ranny. Nie ma się więc co dziwić mojej rezerwie. Z resztą nawet ten drugi nie wydawał się przekonany moim widokiem. Dopiero po chwili dotarły do mnie huki niecały kilometr od nas. I chyba nie tylko ja nie dosłyszałem, bo już po chwili poczułem dłonie targające mnie za bluzę.

- Zabierz mnie stąd! Błagam! – widziałem w jego oczach desperację i obłęd. Nie wiedziałem co przeważa, ale nie umiałem go zostawić na środku drogi i prawdopodobnie skazać na śmierć, chociaż sam mogłem właśnie podpisywać cyrograf z diabłem. A co, raz się żyje! Potem miałbym tego chłopaka na sumieniu i nocami rozważał czy dobrze uczyniłem zostawiając go.

- Wskakuj – nakazałem mu, ciągnąć na tylne fotele jeepa. Nie przejąłem się wzrokiem kierowcy, ani jego protestami, kiedy dojrzał krew na ubraniach chłopaka. Dopiero, kiedy otworzyłem mu drzwi dojrzałem, że nie ma nawet butów. Na boga, skąd on się wziął w środku lasu w takim stanie? Nie chciałem się jednak przekonywać co go ściga, dlatego czym prędzej zasiadłem z przodu. – Jedź! – warknąłem, bo miałem naprawdę złe przeczucie. Widziałem, że ten chce już coś powiedzieć, ale widząc moją zdeterminowaną minę jedynie pokręcił głową i wrzucił bieg. Obejrzałem się za siebie. Brunet siedział na podłodze, opierając się czołem o przykryte kocem siedzisko. Wyglądał tak żałośnie, kiedy cały drżał.

- Zawsze musisz sprowadzić na nas kłopoty – z zamyślenia wyrwał mnie głos kierowcy, który na prostej drodze za nami dostrzegł opancerzony wóz. Puściłem jego uwagę mimo uszu, dłonią szukając przełącznika pod fotelem. Wymacałem palcem niewielką wypustkę, by po jej naciśnięciu tylne siedzenie podskoczyło.

- Wejdź  do środka – poleciłem chłopakowi, którego zabrałem z drogi. Ten również dostrzegł auto za nami i niczym dzikie zwierzę szukał drogi ucieczki. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby próbował wyskoczył z jadącego auta. Zajęło mu chwilę nim wgramolił się do środka. Idealnie na czas, bo już po chwili pancerne auto zrównało się z nami, nakazując zjechać na pobocze.

- Zabije cię… - warknął przez zęby kierowca, lecz nic mi nie było po jego groźbach. Nieraz mi to powtarzał, a mimo to nadal się przyjaźniliśmy. Bywaliśmy w gorszych sytuacjach niż ta. Przynajmniej nikt do nas nie strzelał, na razie... – W czym możemy pomóc? – zapytał, obniżając szybę. Nagle jego ton zmienił się na przyjemniejszy. Aktor idealny. Umiał się wczuć w sytuację. Ja nie miałem takich umiejętności. Byłem dość kiepskim kłamcą, dlatego zwykle w takich sytuacjach to on zabierał głos.

- Nie widzieliście może bruneta, o tego wzrostu? – dłonią wskazał wysokość do swoich barków. Był potężnym facetem. W aucie siedziało jeszcze dwóch, a z tyłu wyszedł jeden, poza tym, który stał przy nas. Nakazałem sobie spokój, bo dojrzałem coś, czego nie chciałem. Pod kurtką miał pistolet, a ten co dopiero wysiadł, niósł ze sobą strzelbę. Aż mnie ciarki przeszły, bo miałem traumę do broni.

- Przykro mi, niestety nie. – zabrał głos nasz kierowca, za co dziękowałem bogu, że chociaż on zachował spokój, chociaż pewnie też dojrzał to, co ja. Od zawsze to on był tym bardziej spostrzegawczym w naszym małym duecie.

- Nie wątpię, że mnie nie kłamiesz, ale pozwolisz, że zajrzę do bagażnika? – zapytał na pozór przyjemnie, ale nawet ja wyczułem w jego głosie tą nieprzyjemną nutę, a za uśmiechem kryła się groźba. Nie mając innego wyboru zezwoliliśmy na to. Wiedzieliśmy, że nic tam nie znajdą poza kilkoma torbami podróżnymi. Wymienili między sobą jakieś znaki. Och, tak bardzo chce, aby to się już skończyło. – Dziękuję za współpracę – w końcu po wszystkim. Tak przynamniej myślałem, póki ten z karabinem nie otworzył tylnych drzwi i nie ostrzelał fotela.

- Pojebało was?! – myślałem, że dostanę zawału na dźwięk wystrzału i zapach prochu. Chyba dopiero demolując nasze auto poczuli się usatysfakcjonowani. Kiwnęli do siebie porozumiewawczo głową, żegnając się na pozór uprzejmie. Jednak nie zwracałem na nich większej uwagi, zbyt wstrząśnięty tym co się stało. Ten chłopak… boże, czemu to się zawsze dzieje? – Min… - wyszeptałem zdołowany. Wydawał się na pozór niewzruszony, lecz jego szczęka była ściśnięta, a palce mocno obejmowały obręcz kierownicy. Wrzucił pierwszy bieg, podczas gdy tamci cofnęli się, kierując w kierunku z którego przyjechali. Drżały mi dłonie. Ba, pewnie cały się trząsłem jak osika. Nienawidziłem pistoletów. Przejechaliśmy kilka kilometrów, a może tylko czas mi się tak wydłużył? Ten chłopak w środku nie wydawał żadnych dźwięków. W końcu nie byłby w stanie uniknąć tych kul. Wpakowali w siedzenie cały magazynek! Zatrzymaliśmy się na podjeździe pod starym, zniszczonym i zapewne nieczynnym barem. Niczym z procy wyskoczyłem z auta. W dupie miałem czy ktoś z tych popaprańców nas zobaczy. Omal nie wyrwałem tylnych drzwi z zawiasów. Nie chciałem podnosić siedzenia, ale nie mogłem go tam zostawić, zwłaszcza jeśli kule przebiły jego serce, głowę czy brzuch. Na pewno chociaż jedno z tych trzech. W końcu uniosłem fotel, z dołu wpatrywała się we mnie para ciemnych oczu. – Kurwa… - wyszeptałem, opierając się dłońmi o samochód. – Koleś, kocham cię – dodałem, patrząc z ulgą na przyjaciela, który uśmiechnął się pod nosem. Miał facet szczęście. Kule zatrzymały się dosłownie w ostatnim momencie i może milimetry dzieliły je od ciepłego, żywego ciała chłopaka.

- Jak?... – wyszeptał brunet, który zapewne nie rozumiał jakim cudem pocisk nie uderzył, a jedynie zawisł nad jego okiem i resztą ciała. Szybko złapałem za kule, umieszczając je poza autem. Kolejno uderzały w podłożę kontynuując przerwany lot. Pozbywszy się wszystkich pomogłem mu wyjść.

- Podziękuj temu tam. – wskazałem ruchem głowy na tego szczęściarza za kierownicą. Mimo to nadal wydawał się zaskoczony. Czyżby wcześniej nie miał do czynienia z takim jak my? W takim razie czemu szukali go ludzie z bronią i logiem federacji rządowej na masce, skoro nie był mutantem?

- Zróbmy sobie przerwę – zaproponował mój drogi szofer, wyłączając samochód, by odwrócić się w naszą stronę. W tym czasie ja opuściłem fotel i poleciłem nieznajomemu zająć miejsce na wygodnych poduszkach. No dobra, nie były najlepszej jakości, lecz na pewno przyjemniejsze dla pośladków niż podłoga auta. – Co robiłeś w tym lesie? Skąd ta krew? Jak się nazywasz, czemu cię ściągają… - zalał chłopaka walą pytań, aż ja się zacząłem gubić, a co dopiero taki przerażony dzieciak jak on.

- Hola! Nie wszystko na raz! – przerwałem mu, bo to nic nie da. Wystarczy spojrzeć na tego gościa, aby wiedzieć, że obecnie zbyt wiele z niego nie wyciągną. – Od początku, dobrze? – zapytałem, warcząc na kierowcę, który tylko uniósł dłonie w obronnym geście. Czasami irytowała mnie ta jego oziębłość. Był dobrym aktorem, ale kiepsko było z jego empatią dla nieznajomych. – Jak się nazywasz? – zadałem tym razem pytanie chłopakowi przed sobą. Ten na przemian zamykał i otwierał usta, ale w końcu pokręcił głową. Nie chciał powiedzieć? A może… - Nie znasz własnego imienia? – wyrwało mi się nim pomyślałem. Jak zwykle moje usta wyszły przed szereg, nim umysł zdążył zareagować. Kiedyś to naprawdę sprowadzi na mnie kłopoty. Chłopak przede mną pokręcił głową, uparcie wpatrując się w swoje gołe stopy. Jego ramiona delikatnie drżały. Zbliżała się noc, a te były chłodne. Dlatego sięgnąłem za siedzenie, wyciągając niewielki, puszysty koc. Zarzuciłem go na barki chłopaka, który odskoczył niczym oparzony. – Spokojnie – uniosłem dłonie do góry w geście przyjaźni, próbując mówić jak do przestraszonego dziecka. Tak w tej chwili widziałem tego chłopaka przed sobą, zagubionego i przerażonego otaczającym go światem. – Zacznijmy od nowa. Ja jestem Kim Jonghyun, a ten wielkolud to Choi Minho. – przedstawiłem nas, a Min kiwnął głową, ograniczając się w słowach. Tym razem to ja dostałem pałeczkę mówcy. – Jako, że póki co nie wiemy jak się nazywasz… może przejmiesz moje nazwisko? – zaśmiałem się speszony, bo propozycja była nader absurdalna. Może znowu się pośpieszyłem, ale kiedy zaczynam gadać, ciężko mi przerwać. – Nazywałbyś się Kim. To dość popularne nazwisko w kraju naszych przodków – gadałem i gadałem, licząc, że ktoś mi przerwie nim zacznę mu opowiadać o tym jak moi dziadkowie wyjechali do Stanów podczas wojny i przybliżę mu całą moją rodzinę.

- Kim… - wyszeptał chłopak, mrugając zbyt szybko. Wydawał się rozproszony i powtarzał w kółko moje nazwisko, które mu nadałem. – Kim Kibum. Tak chcę się nazywać. – chyba usta mu drgnęły w czymś co miało być uśmiechem. Nie jestem pewien, ale poczułem swego rodzaju dumę. Pokiwałem z uznaniem głową. Chyba na razie tyle wystarczy. Zabierzemy go teraz do naszego mieszkania, pozwolimy się wykąpać, damy nowe ubrania i jedzenia, dopiero wtedy zaczniemy zadawać mu pytania. Czas na dalszą podróż. Ruszyłem swoje piękne cztery litery z tylnego fotela. Nim jednak zdążyłem postawić nogę na ziemi, poczułem delikatne szarpnięcie za bluzę. – Dziękuję… - wyszeptał niezwykle cicho, ledwo byłem w stanie to usłyszeć. Może były to słabe podziękowanie, ale szczere.

***

Otuliłem się mocniej kocem, który ofiarował mi jeden z tych mężczyzn. Ten, który nadał mi nazwisko. Nie to, abym nagle zmienił się pod ich wpływem, stając miękki i ckliwy. Nie ufałem im. Żadnemu z nich, zwłaszcza temu wielkiemu. Posiadali umiejętności, których nie rozumiałem. Jednak poczułem uciążliwy ucisk w piersi, kiedy w końcu zyskałem imię. Odkąd sięgam pamięcią byłem numerem siedem. Taką samą liczbę miałem wybitą za uchem. Mimo tych irracjonalnych uczuć, których doznałem, nadal traktowałem ich jak potencjalne zagrożenie. Te wszystkie miłe rzeczy, które wypowiedziałem, zrobiłem za jego radą. Powiedział, że tak należy. Bo chociaż ja im nie wierzyłem, to oni powinni zacząć darzyć mnie zaufaniem. 

_________________________________________________________________________________________________

Mam nadzieję, że z tym rozdziałem rozjaśnił wam się obraz losów bohaterów. Chociaż nie wiem jak będzie wyglądało w przyszłości opowiadanie, to raczej zapowiada się sporo rozdziałów. 

Narracja będzie prowadzona przez 3 osoby: Jonghyuna, Kibuma i Taemina. (opcjonalnie może coś się zmienić, lecz nie przewiduje tego)

Już jest 14 lutego, dlatego życzę Wam udanego święta, chociaż szczerze, to Walentynki są na samym końcu moich ulubionych świąt~ ;3