Lost boy [3]

Taemin wiercił się po mieszkaniu ze ścierką. Musiał jakoś wyładować skumulowaną energię i najlepiej szło mu to podczas sprzątania. Minho siedział na kanapie, jedynie co jakiś czas się przenosząc, kiedy przeszkadzał w porządkach. Kilka razy proponował swoją pomoc, lecz w delikatny sposób Tae zawsze odmawiał. Choi właśnie usuwał mu się z drogi, idąc do kuchni, gdzie miał zamiar przyrządzić jakiś obiad. Wyjął z lodówki sos do spaghetti i ser, na gaz wrzucając garnek z wodą. Nie był idealnym kucharzem, lecz Taeminowi smakowało to, co mu przyrządzał. O ile miał akurat chęć na jedzenie. W ciągu dziesięciu dni kilka razy zdarzało się, że miał przeogromny apetyt. Tak wielki, że brunet nie wychodził z kuchni. Blondyn mówił, że nie musi tego robić, lecz widok zadowolenia na twarzy chłopaka był wart stania przy garach. Z początku Choi zakładał, że ten miesiąc będzie ciężki, lecz mieszkało mu się przyjemnie z Taeminem. Może i było kilka niezręcznych sytuacji, ale Minho przymykał na to oko. W końcu miał do czynienia z chłopakiem nadal nastoletnim, który dojrzewał i potrzebował bliskości. Dlatego nie wyrzucał go, kiedy przychodził w nocy i mówił, że miał kolejny koszmar. Tae nie był idealnym kłamcą, a on jako psycholog potrafił rozpoznać, kiedy ten naginał prawdę. Mimo to te chwilę sprawiały, że robiło mu się ciepło na sercu. Po tych niecałych dwóch tygodniach traktował młodszego chłopaka jak brata, którym należy się opiekować.

Taemin skończył sprzątać w sypialni, wracając znowu do salonu. Choi wrócił z jedzeniem do pokoju, stawiając je na ławie. Blondyn balansował na stołku, starając się dosięgnąć najdalszych zakamarków wysokich mebli. Minho proponował mu pomoc, w końcu jest wyższy o te kilka centymetrów, jednak Tae odmówił nie chcąc go wykorzystywać. Chłopak wychodzi z założenia, że brunet robi dla niego więcej niż powinien. Miał go tylko pilnować, aby nie odwalił jakieś głupoty, a robił mu za kucharkę i poduszkę nocami oraz centrum rozrywki.

- Minnie, oderwij się na chwilę i zjedz coś – blondyn słysząc głos bruneta za sobą niebezpiecznie się przekręcił, przez co stracił równowagę. Pisnął przestraszony, zamykając mocno powieki, szykując się mentalnie na bolesne obicie tyłka. Zamiast tego poczuł niezwykłą lekkość. Kiedy otworzył oczy zobaczył z bliska twarz Choi. Nabrał głęboko powietrza, zdając sobie sprawę, że brunet trzyma go na rękach. Minho na szczęście był za chłopakiem, kiedy ten stracił równowagę. Wydawałoby się, że tylko by się poobijał, ale stołek był wysoki, bo dorównywał wysokością tym barowym, więc Tae mógłby sobie nawet coś złamać. – W porządku? – zapytał brunet, trzymając mocno młodszego chłopaka na rękach. Taemin trzymał się jego koszuli, mrugając szybko powiekami, podczas gdy jego umysł analizował zaistniałą sytuację.

- T-taak… - mruknął niepewnie, rozglądając się dookoła, na końcu wpatrując się w bruneta. – Mógłbyś mnie postawić? – zapytał, kiedy Minho stał bez ruchu, wlepiając wzrok w chłopaka. Był tak blisko, że mógł policzyć jego rzęsy. Choi sztywno pokiwał głową, puszczając go wolno. Kiedy blondyn odchodził, zauważył, że nawet uszy ma rumiane.

***

Taemin leżał na kanapie, nogi mając wysoko na oparciu, głowę zwieszając w dół. Minho westchnął ciężko, siadając z kawą obok niego. Dzisiejszy dzień nie dość, że był ponury, to jeszcze młodszy chłopak miał gorszy nastrój, który i jemu się udzielał. Zauważył, że to staje się coraz częstsze. Kiedy Tae był szczęśliwy – on też, kiedy się smuci on wraz z nim. Udzielało mu się jego gadanie oraz nastrój.

- Nie leż tak, bo cała krew odpłynie ci do głowy – co nie było zdrowe, ale tego już nie dodawał, bo to było mu pewnie powtarzane setki razy, tym bardziej, że przyłapał blondyna na częstym leżeniu w tej pozycji. – Taemin… - Minho brzmiał na sfrustrowanego biernością chłopaka. Wspomniany jęknął cierpiętniczo, patrząc z niechęcią na bruneta.

- Wszystko mi jedno – burknął pod nosem, dalej wpatrując się w przestrzeń. Nie miał siły ani ochoty nic robić. Najchętniej by zniknął w jakieś czarnej materii. Choi odłożył kubek, przysuwając się bliżej chłopaka. Uniósł jego głowę, która była cała czerwona i uniósł go do góry, obracając. Teraz jedynie jedną nogę miał uwieszoną na oparciu kanapy, leżąc resztą ciała na poduszkach mebla. Minho ułożył jego głowę na swoich kolanach, głaszcząc po długich, nieco zniszczonych na końcówkach włosach.

- Pomyślałeś o tym, aby je podciąć? – zagadał, nie wiedząc, że wywoła lawinę. Taemin zmarszczył brwi, wyglądając na urażonego i zranionego jego słowami.

- Najlepiej na łyso, co? W końcu i tak jestem brzydki – warknął, czując jak drastycznie spada jego samoocena, która i tak niemal sięgnęła dna dzisiejszego dnia. Uwaga bruneta była niczym gwóźdź do trumny.

- Nie to chciałem powiedzieć. Jesteś naprawdę piękny… – Tae wywrócił oczami, a Minho dalej w to brnął, chociaż jako psycholog powinien wiedzieć, że nie da rady mu podnieść samooceny w żaden sposób. Mógłby z niego zrobić największe bóstwo chodzące po ziemi, lecz Taemin w obecnym stanie depresji ciągle będzie uważał siebie za zmorę.

- Och, zamknij się już – burknął młodszy chłopak, wstając z kanapy. Choi odprowadził go wzrokiem, kiedy ten poszedł do swojej sypialni, trzaskając mocno drzwiami, aż zawiasy zatrzeszczały. Niestety nie każdy dzień był przyjemny i usłany różami, o czym brunet już niejednokrotnie się przekonał. Minho zwinął koc w kostkę, rzucając na oparcie kanapy. Z powrotem zajął wcześniejsze ugrzane miejsce. Czuł się cholernie źle w pustym pokoju. Słyszał ruch na ulicy oraz uderzenia muchy o szybę, która desperacko próbuje się stąd wydostać. Nie wiedząc czemu skojarzyła mu się z Taeminem. Wydawało mu się, że Tae się dusi w tych dobrze mu znanych czterech ścianach. Choi spojrzał w górę, czując narastający niepokój. Jego myśli zeszły na tor jego pierwszej rozmowy z matką chłopaka. To w tym samym miejscu siedział niemal trzy tygodnie temu. Wtedy o tym nie myślał, jednak teraz patrząc na wiatrak ponad żyrandolem zastanawiał się mimowolnie, czy właśnie w tym miejscu powiesił się pan Lee, czy to na tej kanapie siedział Taemin. Głodny i samotny, próbując dotrzeć do martwego rodziciela. Choi wstał czym prędzej z kanapy, idąc szybkim krokiem w stronę sypialni. Nie pukając otworzył z rozmachem drzwi. Skamieniał widząc Taemina przed lustrem z nożyczkami z ręku. Działając pod wpływem impulsu podbiegł do niego, łapiąc go za nadgarstki. Pojedyncze pasma włosów opadły z ramion blondyna na podłogę.

- Co ty do cholery robisz?! – krzyknął na niego, czując jak serce łomocze mu w piersi. Pierwszy raz od dawna się tak przeraził, kiedy pomyślał, że chłopak może chcieć sobie zrobić krzywdę. Do tego ten stoicki spokój blondyna niezwykle go irytował.

- Podcinam włosy, aby mój widok cię nie odrzucał – wyszeptał z jadem w głosie. Choi drżącymi dłońmi wyciągnął z jego drobnej ręki nożyczki, nakazując samemu sobie spokój. Był psychologiem, więc powinien do wszystkiego podchodzić racjonalnie, lecz w tym przypadku nie był w stanie. Nie mówiąc nic, objął mocno chłopaka, chcąc go uwięzić w swoich ramionach, aby nic sobie nie zrobił. Zdawał sobie sprawę, że słowa w tym momencie nic nie będą znaczyć dla Taemina. Wolną dłonią przesunął po włosach chłopaka. Z tyłu zdążyć odciąć sobie kilka kosmyków. Wcześniej włosy te sięgały mu do ramion, teraz ledwo dochodziły na wysokość uszu. – Puść mnie! – blondyn próbował się wyszarpnąć, lecz jego próby były nadaremne. Choi znowu pomyślał o tym bezbronnym chłopcu, którym rozmawiał ze swoim martwym ojcem. Jednak Tae nie był bezbronny jakby się mogło wydawać. Jego uderzenia były silniejsze, niż Minho się spodziewał. Stęknął głośno, wytrzymując dopóki blondyn się nie uspokoił. Następnym jego celem było zabranie wszystkie co ostre z pokoju Taemina oraz najbliższym jego otoczeniu. Zamknął wszystko w bezpiecznym miejscu, do którego tylko on miał szybki dostęp. Tae ponownie siedział w salonie. Nie wydawał się zadowolony, lecz już nie sprawiał kłopotów.

***

Kilka dni później, kiedy jego nastrój był lepszy, Choi poprosił znajomego o przysługę. Minho stał w kuchni wraz z pomocą Taemian zmywając po obiedzie. Chłopak gadał dzisiaj od rana, chociaż większość tego co mówił nie miało sensu, to szatyn nigdy go nie uciszał. Podawał kolejny talerz swojemu pomocnikowi, kiedy usłyszał uderzenia mosiężnej kołatki o drewniane drzwi.

- Dokończ, ja pójdę otworzyć – poprosił brunet, widząc, że Taemin już chciał się wyrwać do przodu. Blondyn nie zdążył zaprotestować, bo Minho był już przed drzwiami. Nie patrzył kto swoi za nimi – Hej – Choi uśmiechnął się szczerze do przyjaciela, który skinął mu głową. Widać było zmęczenie na jego twarzy po niemal całym dniu pracy, dlatego Minho był wdzięczny, że mimo wszystko przyszedł na jego prośbę. Szatyn zdjął buty, zostawiając je w holu. Choi poprowadził go do kuchni, gdzie Taemin nucił cicho pod nosem, kołysząc biodrami do jedynie sobie znanej piosenki. Słysząc kroki, odwrócił się zaciekawiony w stronę wejścia.

- Kto to? – zapytał, nim Choi zdążył chociaż otworzyć usta. – Przyjaciel? Masz pewnie wielu przyjaciół, Minho – blondyn gadał co mu ślina na język przyniesie, przy okazji taksując nowo przybyłego mężczyznę wzrokiem. Był, jego zdaniem, niezwykle śliczny. Miał wygolony jeden z boków, włosy idealnie ułożone. Był wysoki i chudy, przy czym modne ubrania z pazurem dodawały mu charakteru. Twarz też miał niezwykle urodziwą. Usta pełne, chociaż nie tak jak jego. Nos zgrabny, a to co najbardziej przyciągało jego uwagę, to ciemne oczy, na myśl przywodzące kocie.

- Tae, poznaj Kibuma. Jest fryzjerem, więc poprosiłem go, aby cię podciął – Choi uśmiechnął się życzliwie, a Key jedynie kiwnął głową. Sam oceniał blondyna, by po chwili wykrzywić usta w, zdawałoby się, przyjazny grymas.

- Och, dobrze – mruknął niezbyt przekonany chłopak, odruchowo dotykając swoich włosów. Czuł między palcami krótsze kosmyki. Minho postawił na środku kuchni stołek, podczas gdy Kibum rozkładał swoje narzędzia. Taemin usiadł tam gdzie wskazał mu brunet. Choi zaniepokoiło milczenie blondyna, lecz kiedy tylko Key zabrał się za strzyżenie, chłopak na nowo się ożywił. Gość przytakiwał głową, bo rzadko udawało mu się wtrącić w monolog Tae. Minho stał zaraz obok, oparty o blat. Z uśmiechem na ustach przypatrywał się dwójce mężczyzny, co jakiś czas upominając młodszego z nich, by się nie wiercił, inaczej Key odetnie mu ucho. Ten niczym dziecko wierzył w każde słowo i błyskawicznie się uspokajał. Jednak równie szybko zaczynał ponownie się wiercić. Na szczęście Kibum nieraz obcował z dziećmi i nauczył się jak obsługiwać niecierpliwych klientów. Taemin głównie mówił do Minho, a jeśli zwracał się do Key, to mówił o Minho.   

- Gotowe. – Key strzepnął z ramion blondyna włosy, zdejmując okrycie, je również otrzepując. Tae zamiast pobiec do lustra, odwrócił się w stronę Choi. Kibum skupiony na pracy zaczął sprzątać po swojej robocie.

- I jak? – zapytał z nieśmiałym uśmiechem, odruchowo poprawiając włosy za ucho. Teraz o wiele krótsze niż wcześniej powróciły na poprzednie miejsce.

- Wyglądasz cudownie. Idź sam się przekonaj – polecił mu, klepiąc delikatnie po ramieniu. Tae pokiwał posłusznie głową, czym prędzej ulatniając się z kuchni. Key kończył zmiatać włosy na jedną kupkę, zerkając kątem oka na bruneta. – Wyduś to z siebie – burknął bardziej szorstkim głosem. Przy pacjentach czy ich rodzinie mówił w sposób niezwykle miękki, przepełniony troską i często współczuciem. Kibuma znał niemal dziesięć lat i wiedział, że nie ma sensu przed nim grać świętoszka.

- Nie wiem o co ci chodzi – chłopak uśmiechnął się szeroko, mrużąc przy tym oczy, co nadawało grymasowi mniej przyjacielski wygląd. Brunet zerknął na korytarz, gdzie nie było śladu po młodszym chłopaku. Spojrzał ponaglająco na przyjaciela, który właśnie wyrzucał obcięte kosmyki do kosza. Znali się tyle lat i byli sobie bliscy, lecz nie była to znajomość typu dzwonienia do siebie nawet o drugiej w nocy i pocieszania. Dawniej raz Choi zadzwonił do Key o tej godzinie, więc w odpowiedzi usłyszał całą wiązankę bluźnierstw, lecz przyjaciel zawsze był wtedy, kiedy był potrzebny. Nie było klepania się po ramieniu, ale piwo. Zamiast słów pocieszenia, słyszeli od siebie „nie bądź fiutem”. Jak mylne potrafi być pierwsze wrażenie, bo kto by podejrzewał Minho o takie grubiaństwo? Ten idealny chłopak, wzór cnót. Kibum westchnął głośno, stając blisko bruneta, aby nie podnosić niepotrzebnie głosu. – To nie jest dla ciebie zdrowe, Minho. – powiedział z troską, jaką rzadko się u niego spotykało. Kiedy Choi słyszał ten ton, wtedy wiedział, że nie jest dobrze. Jednak nigdy takie rozmowy nie dotyczyło jego. Nie wiedział co odpowiedzieć, bo nie był pewien do czego zmierza Kibum. Zacisnął usta w wąską linię, zaplatając ramiona na piersi. Zamknięta poza. Key od razu to rozpoznał. Obracając się wokół psychologa człowiek uczy się nowych rzeczy. – Znowu masz problemy ze snem, prawda? – Minho nawet nie musiał odpowiadać. Wory pod jego oczami zdradzały go, niczym niewierna żona. – To przez tego dzieciaka. Wkręciłeś się w to. – Key dotknął polika bruneta, patrząc na niego swoimi wielkimi, zmartwionymi oczami.

- Nie masz o niczym pojęcia – brunet szedł w zaparte, nie odtrącając jednak dłoni przyjaciela. Kibum uniósł brew na jego odpowiedź, mając już gotowy kontrargument. Wiedział co brunet powiem, nim jeszcze otworzył usta.

- Owszem. Nie wiem nic o tym dzieciaku, ale… - Choi jęknął w duchu, widząc po jego minie do czego dąży. – Znam ciebie Minho. Wiem, że widzisz jego w tym chłopaku – brunet spuścił wzrok, zaciskając mocniej palce na własnych ramionach, aż knykcie mu zbielały. – Przestań już siebie obwiniać. Nie byłeś winny jego śmierci. – Key uśmiechnął się przyjaźnie do znajomego, obejmując go delikatnie w pasie, głowę kładąc na ramieniu bruneta. Choi nie powiedział nic. Żadne zapewnienia nie zmienią tego, że od kilku lat poczucie winy ciąży na jego sercu. Kibum wykrzywił usta w delikatny grymas, czując jak ramiona Minho oddają uścisk. – Jesteś dobrym gościem, nie musisz być idealny – dodał szatyn, odsuwając się delikatnie. Ucałował przyjaciela w polik, czując na ramiona go obejmujące puszczają.

- Podobno ty lubisz facetów idealnych – Choi uśmiechnął się kącikiem ust w prowokujący sposób, a Key puścił do niego oczko, zabierając z blatu torbę.

- Seks z tobą był najlepszym w całym moim życiu – Kibum wyszeptał niezwykle seksownym głosem, łapiąc bruneta za przód rozpiętej bluzy. – Najprzyjemniej wspominam nasz pierwszy raz. Chętnie bym to powtórzył… - dodał z błyskiem w oku, przygryzając prowokacyjne wargę. Między nimi atmosfera gęstniała i mogłoby się wydawać, że w pomieszczeniu zrobiło się duszno. W końcu Choi nie wytrzymał i parsknął głośno śmiechem.

- Daj spokój. Wiem, że obecnie świata nie widzisz poza Jonghyunem – Key przytaknął mu, nadal szeroko się uśmiechając. Kibum trochę tęsknił za dawnymi czasami, kiedy spędzał więcej czasu z przyjacielem. Teraz oboje mają pracę, on dodatkowo był w poważnym związku, więc mieli mniej czasu na spotkania. Nie nocowali już u siebie, ani nie siedzieli do późna przy piwie. Już nawet nie chodziło o seks, bo Key naprawdę nie widział świata poza swoim chłopakiem. Niemniej Choi był jego pierwszym, a takich się nigdy nie zapomina.

- Skoro o tym mowa, to czas na mnie – chłopak zerknął na zegar ścienny. Powinien być niedługo w mieście, bo umówił się z Jonghyunem na kolację. Minho kiwnął głową, odprowadzając go do drzwi.

- Tae! Pożegnaj się! – Choi krzyknął donośnie, by jego głos rozniósł się po całym domu. Key już chciał powiedzieć, że nie trzeba, ale w tym samym momencie ujrzał blond czuprynę wyłaniającą się zza drzwi. Chłopak ukłonił się nisko, dziękując za poświęcony mu czas. Kibum uśmiechnął się do chłopaka, żegnając się równie uprzejmie. To nie tak, że źle myślał o tym dzieciaku. Nie znał go w końcu, a nie zwykł oceniać ludzi po pierwszym wrażeniu. Po prostu martwił się o Minho. Widział jak ten na niego patrzył i to go martwiło. Ten wzrok pełen smutku oraz winy. Drzwi zamknęły się za Key, a w mieszkaniu zapanowała całkowita cisza. Słyszeli tykanie zegara w kuchni. Choi myślami odpłynął do rozmowy ze znajomym. Czy naprawdę widział jego w Taeminie? Nigdy nie myślał w ten sposób o blondynie. Chciał mu pomóc, nie dlatego, że potrzebował odpokutować dawne grzechy. Tae był w pewien sposób wyjątkowy. Stał się taki na przełomie spędzonych wspólnie dni. Co prawda czasami było mu ciężko nadążyć nad jego nagłymi zmianami nastroju. Mimo to czuł, że powinien się nim zaopiekować jak najlepiej umiał, a ten wspólny miesiąc uczynić najlepszym w życiu blondyna. Z rozmyśleć wyrwały go drobne ramiona obejmujące w pasie. – Taemin? – Minho spojrzał zaskoczony na blondyna, niepewnie kładąc dłoń na jego głowie. Wplótł palce w miękkie kosmyki. Musiał pochwalić Key za dobrą robotę. Chłopak już wcześniej nie był brzydki, ale jednak odpowiednia fryzura potrafi zmienić wiele.

- Tylko na chwilę – poprosił cicho Tae, zaciskając mocniej ramiona wokół bruneta, zupełnie jakby obawiał się odtrącenia. Choi pokiwał głową, pozwalając młodszemu chłopakowi robić co ten tylko chce. Zdawał sobie sprawę, że był dla niego zbyt dobry i dawno już pozwolił przekroczyć pewną granicę, która powinna istnieć między psychologiem i pacjentem. Chociaż Taemin nie był nim oficjalnie, to nadal Minho chciał go tak traktować. Niestety poniósł ponownie klęskę. Obawiał się tylko, aby to nie sprowadziło na niego katastrofy.

***

Choi stał przy oknie w kuchni. Słońce powoli wschodziło ponad dachy domów w oddali, przecierając się promieniami przez gęstą warstwą chmur. Brunet dmuchnął na gorącą kawę w kubku z niedźwiedziem. Znowu tej nocy nie spał najlepiej. Minęły dwa dni od wizyty Kibuma, a on nie mógł przestać myśleć o ich rozmowie oraz Taeminie. Chłopak zakorzenił się w jego głowie na dobre. Omiótł wzrokiem kuchnie, zatrzymując się na migających, czerwonych cyfrach mikrofali. Była siódma rano. Był od co najmniej godziny na nogach. Skoro Tae się jeszcze nie obudził, pewnie nie zrobi tego przez kolejną godzinę. Nie było większego sensu stać w kuchni, dlatego pokierował się do salonu, gdzie zostawił poprzedniego dnia laptopa. Wieczorem oglądali film z Taeminem i chłopak usnął z głową na jego ramieniu. Choi czuł się coraz dziwniej w obecności blondyna. Z kubkiem w ręku poszedł w stronę salonu, mijając po drodze po kolei sypialnie swoją, Tae i następnie łazienkę. Cofnął się ze zmarszczonymi brwiami, widząc światło oraz słysząc szum wody. Nie kojarzył, aby Taemin wstawał. Na pewno by usłyszał, co by znaczyło, że wstał przed nim. Zaraz po obudzeni poszedł do kuchni i przesiedział w niej trochę czasu. Nagle poczuł jak ogarnia go strach. Zaczął uderzać pięścią w drzwi, powtarzając w kółko imię blondyna. Odpowiadała mu jedynie cisza, a lęk ściskał jego serce. Nie zważając na nic nacisnął na klamkę. Drzwi jednak ani drgnęły, zamknięte zapewne od środka. Minho przeklinał matkę Tae, że postanowiła założyć jakiekolwiek zamki w domu przy tym chłopaku. Choi odsunął się, z całej siły uderzając barkiem w drzwi. Nie ustąpiły za pierwszym razem, ani drugim. Brunet nawet nie liczył, lecz w końcu stare drewno musiało pęknąć pod naporem siły mężczyzny. Niemal upadł, kiedy drzwi ustąpiły. Minho wydawało się, że wszystko zwolniło. Rozejrzał się po pomieszczeniu, lecz nie dostrzegł nigdzie Tae. Ruszył w kierunku wanny z bijącym mocno sercem. Taemin leżał pod wodą. Choi czuł, że coś w nim pęka na myśl, że chłopak mógł nie żyć. Przez niego, bo go nie dopilnował. Historia ponownie zatoczyło koło. Kiedy podszedł bliżej, ręką sięgając do wody, wielkie oczy rozwarły się szeroko, a Tae uśmiechnął się niepokojąco. Z ust wydobyły się bąble powietrza, pękająca przy zetknięciu z taflą wody. Minho widząc, że chłopak wciąż żyję poczuł jak serce ponownie zaczyna mu bić, a on odczuwa wielką ulgę. Większą niż kiedykolwiek w życiu dane mu było zaznać. Złapał blondyna pod pachami, unosząc go do góry. Taemin zaczerpnął wielki haust powietrza, a kiedy to dotarło do płuc umożliwiając mu oddychanie, zaczął się histerycznie śmiać. Choi przeklinał w tym momencie cały świat i samego blondyna. Zwykle dni były przyjemne, przepełnione miłymi chwilami. Jednak bywały takie dni, kiedy Tae przyprawiał go o zawał serca i strzępił nerwy. Niemniej tym razem przegiął, a najgorsze było to, że nie mógł winić Tae, bo ten nie robił tego z premedytacją. To choroba kierowała jego nastrojem i poczynaniami. Blondyn dotknął ramion i polika bruneta, przymykając oczy z błogim uśmiechem. Palcami przesuwał po twarzy mężczyzny, nosie i wargach. Kiedy ponownie otworzył oczy, ułożył twarz na piersi Minho, mocząc jego koszulę wodą ze swoich przemoczonych włosów.

- Jesteś prawdziwy – wyszeptał, słysząc bicie serca mężczyzny oraz czując jego ciepło. Choi zamrugał zdezorientowany, czując się głupi jak jeszcze nigdy w życiu. – Jesteś tym prawdziwym Minho? – zapytał mniej pewien niż pół minuty temu. Blondyn objął bruneta wokół szyi, patrząc na niego rozbieganym wzrokiem. Było coś niepokojącego w jego oczach, jak i grymasie na ustach. Jego wzrok wędrowały po całym pomieszczeniu, co jakiś czas skupiając się na Minho, aby ponowić wędrówkę. – Minho powiedział, że jeśli przestanę oddychać, to mnie pokocha. – wyszeptał ze ściśniętym gardłem, patrząc gdzieś ponad ramię bruneta z błogim uśmiechem.

- Cholera, Taemin. – Choi w końcu odzyskał głoś, obejmując drobniejszego chłopaka. Czuł jak ten drży z zimna, dlatego czym prędzej wyciągnął go z wanny. Blondyn nie chciał go puścić nawet na chwilę, śmiejąc się pod nosem z jedynie sobie znanych powodów. – Będę cię kochał, ale nie rób więcej takich numerów. – poprosił, otulając drobne ramiona ręcznikiem. Dopiero teraz widział jaki ten jest chudy. Miał wystające obojczyki i żebra.

- One mówią, że kłamiesz. – blondyn palcem wskazał pustą przestrzeń, co rozwiało wszelkie wątpliwości Minho. Tae miał halucynacje. Są częścią epizodów depresyjnych, lecz liczył, że chociaż one ominą chłopaka, a jak na razie jedynie odhaczał kolejne numerki z listy symptomów. – Ale ja chce ci wierzyć – wyszeptał, uparcie trzymając się koszuli mężczyzny. Choi czuł jak coś rozrywa jego serce. Nie wiedział czy to co mówił Tae było szczere i sam nie był pewien czy chce, aby tak było. 

____________________________________________________________________________________

Został już tylko jeden rozdział, a nadal tak wiele to opisania. Najgorsze, że mam jakiś zastój i kiepsko mi idzie z fabułą do opowiadania fantasy, chociaż strasznie bym chciała je ruszyć. Nawet zrobiłam małą ilustrację do niego, którą chce się pochwalić.

Jest to nijako mała podpowiedź do przyszłego opowiadania~! 

Dziękuję też za wszystkie komentarze. Cieszą mnie one niezmiernie, podobnie jak rosnąca ostatnimi czasy liczba obserwatorów. Dziękuje wam wszystkim <3