Lost boy [1]

Brunet od zawsze marzył, by pomagać ludziom. Jego matka cierpiała na depresję, lecz nie była w stanie opłacić odpowiedniego leczenia, przez co szybko go osierociła. Ojca nigdy nie poznał. Podobno zginął na wojnie - gówno prawda. Matka nigdy nie chciała mu wyznać prawdy. A ta była taka, że zrodził się z gwałtu. Po śmierci mamy trafił do opieki społecznej, skąd zawieziono go do dziadków. Jego matka dawno urwała z nimi kontakt. Ci otaczali swojego jedynego wnuka wielką miłością, mimo to on od zawsze szczególnym uczuciem darzył swoją rodzicielkę. Może i nie miał łatwego dzieciństwa, lecz czuł się kochany, chociaż bywało bardzo ciężko, kiedy choroba się rozwijała. Do tego depresja wtedy była uznawana jedynie za złe samopoczucie, a nie dolegliwość umysłową.

Dlatego też, kiedy tylko dojrzał, postanowił pójść na psychologię. Udało mu się uzyskać stypendium do prestiżowej szkoły. Mógł pracować dla największych, stać się najlepszy. Mimo to poszedł na sam dół. Za minimalną stawkę znalazł pracę w pomocy społecznej. Niejedni nazywali go głupcem czy szaleńcem. Nie przejmował się tym. Kochał to co robił. Najlepszą zapłatą był dla niego uśmiech wdzięczności tych, którym pomagał.

W listopadzie dostał nowe zlecenie. Zwykle były to dwudniowe, może maksymalnie tygodniowe wizyty, czy takie raz w miesiącu u jakiegoś pacjenta. Tym razem jego przełożony polecił mu, aby zarezerwował sobie na to zadanie więcej czasu. Nie wiedział dokładnie o co chodzi, lecz podobno ta rodzina potrzebowała pomocy kogoś uzdolnionego, dlatego nie pytając o więcej, po prostu się zgodził.

W dłoni miał kartkę z adresem. W torbie miał najpotrzebniejsze rzeczy jak portfel, dokumenty i notatnik, w którym zapisze najważniejsze spostrzeżenia. Naprawdę nie wiedział czego się spodziewać. Chociaż widok zniszczonego domu na obrzeżach miasta nie zdziwił go ani trochę. Zwykle do takich miejsce przychodził. Starszych ludzi i biednych, mieszkającym w rozpadających się kamienicach, jak i do samotnych matek czy ojców oraz sierocińców. Nacisnął dzwonek, lecz ten najwidoczniej był zepsuty, bo nie usłyszał odzewu za drewnianymi drzwiami. Zastukał starą kołatką, tym razem słysząc drobne kroki, zapewne kobiece. Tak jak myślał, otworzyła mu gospodyni. Wyglądała jak typowa kobieta ciężko pracująca za minimalną stawkę, aby opłacić leczenie kogoś bliskiego.

- Witam. Jestem Choi Minho, z opieki – liczył, że dobrze trafił. Kobieta zamrugała zdezorientowana, dopiero po chwili jakby ją olśniło.

- Oczywiście, zapraszam! – krzyknęła z ulgą i wdzięcznością w głosie, wpuszczając bruneta do środka. Chłopak zdjął buty, chociaż dom nie był najczystszy. Jednak tak go wychowano, że nie należy wchodzić w obuwiu do czyjegoś mieszkania. – Nazywam się Alex Lee – Minho spojrzał na nią z konsternacją, w końcu nie wyglądała na azjatke, ta widząc jego minę zaśmiała się życzliwie. – Lee to nazwisko mojego męża. Moja panieńskie nazwisko brzmi Monson. – dodała, wychodząc na chwilę do kuchni. W tym czasie Choi przyjrzał się dokładnie pokojowi. Widać było, że kobieta małymi nakładami finansowymi starała się ozdobić mieszkanie. Brunet był w wielu takich miejsca i musiał przyznać, że jej wychodziło to wyjątkowo dobrze. Widać musiała mieć talent. Po chwili ta wróciła z ciastkami i herbatą. Minho poczuł się głupio, bo przecież gospodyni nie miała wiele, ale doceniał jej trud. Przypominała mu matkę, która pomimo problemów, zawsze dbała o gości i była przykładem pani domu.

- Dziękuję – podziękował jak należy, upijając łyk herbaty. Wolał słodką, lecz nie sięgnął po cukier. Odłożył z powrotem szklankę, patrząc z uwagą na kobietę. Była chuda i blada, lecz uśmiechała się w ten smutny sposób. Za razem w oczach miała wolę przetrwania. – Dlaczego zadzwoniła pani do opieki? – zapytał, chcąc w końcu podjąć temat, dla którego tutaj przyszedł. Gospodyni spuściła na chwilę wzrok, biorąc głębszy wdech. Złożyła razem dłonie, aby ukryć ich drżenie.

- Chodzi o mojego syna. Cierpi na… depresję dwubiegunową – w pamięci szukała właściwej nazwy. Usłyszała ich tak wiele w przeciągu kilku lat, że można było się pomylić. – Nie może zostawać sam, a ja dostałam ofertę pracy – tłumaczyła się dalej, a Minho przytakiwał jej z dobrotliwym uśmiechem.

- Gdzie pani pracuje? – zapytał z zainteresowaniem. Zawsze wykazywał się dobrocią w stosunku do innych, co czyniło go idealnym do tej pracy. Był empatyczny, ale i pełen charyzmy, dzięki której zyskiwał zaufanie innych.

- Wcześniej pracowałam w centrum. Powodziło nam się nieźle, ale… - głos jej zadrżał, co nie umknęło uwadze bruneta. – Niestety musiałam zacząć pracować w domu. Zajmuje się tłumaczeniem tekstów na język koreański. Nie jest to praca marzeń, ani nie dostaję wielu zleceń, lecz to zawsze jakiś zarobek – kobieta uśmiechnęła się do Choi, chociaż chłopak widział, że próbuje ukryć ból czający się głęboko w jej sercu. Zdradzały ją smutne oczy i mowa ciała. – Znajomy, który wiedział o mojej sytuacji, zaproponował, abym pojechała zamiast niego na kilka konferencji. Wiadomo, wielcy dyplomaci, którzy potrzebują tłumacza. Pozwoli mi to odłożyć pieniądze, ale nie mogę zostawić syna samego na miesiąc. – powiedziała załamana, patrząc z nadzieję na bruneta. Minho nie zdradził swojego zdziwienia słysząc ile czasu zajmie kobiecie wyjazd. – Dlatego złożyłam prośbę do opieki – dodała po chwili z niepewnym uśmiechem.

- Rozumiem – Choi kiwnął głową, upijając łyk gorzkiej herbaty. – Proszę mi opowiedzieć o chorym – polecił, wyjmując z torby notes oraz długopis. Otworzył czystą stronę notatnika, czekając aż kobieta zacznie. Był świadomy, że przeszła już niejedną taką rozmowę, ale te powtarzana nawet setny raz, nigdy nie są łatwiejsze.

- Um, pierwsze objawy miał kilka lat temu? – odparła niepewna czy tego oczekuje od niej młody psycholog. Choi kiwnął głową, dając znak, aby kontynuowała. Sam pisał najważniejsze rzeczy na kartce w widocznych punktach. – Miał napady manii pomieszanej z depresją. Myślałam, że to przejściowe problemy w szkole, wzloty i upadki młodych ludzi. Niemniej objawy się nasilały. Zaczęłam z nim chodzić po lekarzach. Trochę minęło, nim zdiagnozowali u niego depresje dwubiegunową – Minho zauważył, że nie używała synonimicznych nazw choroby. Widać nie była w stanie spamiętać ich wszystkich. Nie zdziwiło go to. Ta kobieta miała zbyt wiele na głowie, aby zamartwiać się szerokim nazewnictwem. Choi zapisał na kartce kolejne dane. Najwidoczniej u chłopaka doszło do epizodów afektywnych mieszanych, czyli szybkich zmian nastroju od depresji do manii (stan szczęścia).

- Brał jakieś leki? – dopytał, licząc, że skoro chodziła z nim po lekarzach, to ci przekazali wytyczne co do leczenia. Gospodyni pokiwała głowa, ale wydawała się zmieszana.

- Dostał stabilizatory nastroju i leki przeciwpadaczkowe, ale… - urwała, uciekając wzrokiem. Minho nie musiał słuchać dalszego ciągu, aby zrozumieć. Mimo to nie przerwał kobiecie. – Wyrzucili mnie z pracy, więc nie było mnie stać na lekarstwa. – pani Lee czuła się źle z tym, że pieniądze stanęły jej na przeszkodzie leczenia syna.

- Rozumiem. To nie pani wina – Minho złapał za drobną, kruchą dłoń kobiety, uśmiechając się do niego delikatnie. Ta odwzajemniła uścisk z wdzięcznością w oczach. Czasami te kilka słów potrafiło podnieść ludzi na duchu.

- Dziękuję – odparła na wydechu, biorąc następnie głębszy wdech, by się uspokoić. – Chciałbyś się jeszcze czegoś dowiedzieć? – dopytała, kiedy udało jej się zapanować na drżeniem głosu.

- Ile ma lat pani syn? – zadał pytanie, które go frapowało od dłuższego czasu. Gospodyni pod tymi dołkami i niewielkimi zmarszczkami na czole wyglądało młodo. Włosy farbowało na blond, lecz widać było w niektórych miejscach siwe odrosty. Zaczęła siwieć zapewne przez nadmierny stres.

- Siedemnaście – tym razem Choi nie ukrywał swojego zdziwienia. Po prostu nie umiał. Zaburzenia afektywno dwubiegunowe (czyli, depresja dwubiegunowa) występowało zazwyczaj u ludzi po ukończeniu dwudziestego roku życia, a ryzyko zachorowania stanowiło jeden procent.

- Chyba wie pani o co chce zapytać… - zawiesił głos, brzmiąc niezwykle poważnie. – Czy w jego życiu miało miejsce jakieś stresujące wydarzenie? – dopytał, z powagą w oczach. W niewielu przypadkach do wystąpienie pierwszych epizodów manii może dojść, kiedy psychika człowieka jest poddawana silnym bodźcom, często są to traumatyczne wydarzenia. Kobieta milczała, zagryzając mocno dolną, popękaną wargę.   

- Kilka lat wcześniej, kiedy jeszcze był mały, wyjechałam na cztery dni. Został wtedy z ojcem. Już wcześniej zauważyłam, że mąż zachowuje się niepokojąco, lecz kiedy wyjeżdżałam nic nie zapowiadało przyszłych wydarzeń. Kiedy wróciłam… zastałam go w salonie. Powiesił się – wyłkała cicho, próbując wytrzymać do końca opowieści. – Siedział trzy dni całkiem sam. Miał jedynie sześć lat, więc nie potrafił sam zapewnić sobie pożywienia. Kiedy weszła, pierwsze co powiedział to: „tatuś się na mnie pogniewał. Milczy i milczy, chociaż  ciągle do niego mówię”. Był taki nieświadomy… - już nie była w stanie powstrzymać łez. Wytarła je w chabrowy sweter. Minho wyciągnął z torby paczkę chusteczek, wręczając je kobiecie. Słyszał wiele podobnych historii, lecz każda kolejna go poruszała w niemal równym stopniu. – Dziękuję – gospodyni przyjęła z wdzięcznością paczkę, wycierając łzy i wydmuchując nos.

- Tamto wydarzenie odbiło się na jego psychice i wybudziło tkwiące w nim choroby. – Choi mówił bardziej do siebie, niż do kobiety, ta jedynak pokiwała głową. – Jego ojciec również chorował, prawda? – nie oczekiwał od kobiety odpowiedzi. To były tylko spekulację. W końcu po jego śmierci nie można było ustalić, jednak niewykluczone, że epizody manii i depresji przeszły w genach ojca na syna. – Naprawdę przykro mi z powodu pani straty – dodał po chwili, ukrywając swoje zafascynowanie. Nie spotkał się jeszcze z przypadkiem choroby w tak młodym wielu. Jedynie czytał o nich. Było to jednak tragiczne dla tej rodziny. Był to rzadki przypadek, lecz nie na tyle, aby podjąć się leczenia finansowanego przez miasto. Niestety często zapomina się o osobach w podobnej sytuacji. Sama terapia nie zawsze pomaga. Potrzebne jest leczenie farmakologiczne, w drastycznych wypadkach nawet elektrowstrząsy. – Jest pani w stanie dalej odpowiadać? – zapytał z troską, kiedy gospodyni poprawiła się na fotelu.

- Oczywiście – odparła głosem słabym, lecz obdarowała bruneta słabym uśmiechem. Minho wypytał ją o kilka podstawowych rzeczy, jak na przykład częstotliwość występowania epizodów. Ku jego zdziwieniu chłopak cierpiał na typ zaburzenia ultra rapid cycling, czyli większe liczba epizodów, rzędu kilkunastu w przeciągu miesiąca, czy dwóch. Co w prostym tłumaczeniu znaczy, że łatwo przechodzi z depresji do manii. Nigdy nie wiadomo z jakimi objawami przyjdzie mu się zmierzyć kolejnego dnia. Choi, kiedy pozyskał dane przebiegu choroby, zapytał o najbliższy miesiąc. Gospodyni zostawiła niewielką sumę pieniędzy w domu, dodatkowo będzie wysyłać fundusze raz w tygodniu na jedzenie i mniejsze wydatki. Opłaty popłaciła do przodu, ile tylko była w stanie, aby w połowie miesiąca nie odcięto im prądu. Wyjeżdżała za kilka dni, więc póki co Choi miał czas na innych pacjentów i spakowanie się na najbliższy miesiąc. Martwił się tylko wychodzeniem po zakupy, lecz uznał, iż zabierze laptopa i będzie kupował w sklepach z dowozem do domu. Wtedy nie zostawi go samego. W końcu od dziesięciu do piętnastu procent chorych popełnia samobójstwo, a tego by nie chciał. Może to niewielki procent, jednak chłopak nie miał szczęścia w życiu.

- Dziękuję bardzo za gościnę. Ma pani mój telefon oraz ten do opieki. W razie pytań, proszę dzwonić. – Minho ukłonił się delikatnie. Kobieta ujęła jego męskie dłonie, ściskając je mocno.

- To ja powinnam podziękować za to, że postanowiłeś się powziąć tego obowiązku – gospodyni uścisnęła krótko wyższego od niej mężczyznę. Odprowadziła go do drzwi, gdzie Choi zakładał buty. Już miał wychodzić, kiedy sobie o czymś przypomniał.

- Jak właściwie ma pani syn na imię? – dopytał, dopiero zdając sobie sprawę, że zapomniał o rzeczy tak oczywistej. Kobieta zaśmiała się życzliwie. Pomimo że wyglądał dojrzale i tak się zachowywał, to kiedy był zawstydzony, był uroczy niczym dzieciak.

- Taemin. Lee Taemin. – odparła kobieta, z delikatnym uśmiechem zerkając na drzwi od sypialni syna, w której ten obecnie odsypiał ostatnie nieprzespane noce. 

______________________________________________________________________________________________ 

No i mamy pierwszy rozdział (a raczej prolog) nowego opowiadania. Mam nadzieję, że święta minęły wam spokojnie, a teraz objedzeni odpoczywacie w domach :3 

Póki co rozdziały będą się pojawiać regularnie, bo jestem dwa rozdziały do przodu. 

Dlatego do napisania za tydzień~!

Och, i zapomniałam podziękować za tyle komentarzy pod pierwszym rozdziałem. Liczę, że was nie zawiodę zakończeniem tego opowiadania!