Small town, creepy town - 10. Ostatni świadek

- Byun Baekhyun i Park Chanyeol? – próbował rozczytać przez plastikową przezroczystą torebkę w której były legitymację szkolne dwójki chłopaków. Przeniósł następnie wzrok na stos gdzie znajdowały się zwłoki. – Raczej niewiele wyciągniemy z ich ciał – odparł przyglądając się dokładnie ognisku. Wszystko spłonęło. I tak nie znaleźliby żadnych dowodów na ciele. Doskonale o tym wiedział, że to bezcelowe po wczorajszej nocy.

- Czemu jesteś taki sceptyczny? Zobacz ile tutaj śmieci. Może wśród nich znajdziemy cokolwiek. Chociaż włos – mówił z zapałem, próbując podnieść przyjaciela na duchu. Widział rezygnację w jego oczach, kiedy tylko tutaj wszedł. Co go zaskoczyło, bo pamiętał ten płomień w jego oczach. Mężczyzna pokręcił głową.

- Nie męczy cię to? Mnie zaczęło. Od miesiąca uganiam się za.. duchem – mruknął z żalem w głosie. Ta niemoc jednak nie była spowodowana brakiem dowodów. Po prostu poczuł się zmęczony bezcelowością swojej pracy i tego śledztwa. – Z resztą co dalej? Znajdziesz DNA, ale i tak będziesz musiał czekać co najmniej dwa tygodnie na wyniki. W tym czasie będą kolejne cztery ofiary. – dodał na odchodne wręczając partnerowi torbę z dowodami. Wyszedł z boiska odprowadzony przez wiele par oczu.

***

Pani Kim właśnie wróciła z zakupów. Niosła dwie spore torby wprost do kuchni, po drodze skopując z siebie buty. Postawiła zakupy na ladzie zastając swojego syna przy lodówce. Nadal wyglądał marnie, lecz cieszyła się, że znowu zaczął jeść. Sama nie przespała kilku nocy w obawie o jedynego potomka.

- Jonghyun, kochanie – powiedziała głosem zatroskanej matki. Brunet raz jeszcze omiótł wzrokiem lodówkę, nim odwrócił się do kobiety. Nadal wyglądał żałośnie, niczym umarlak z kiepskiego filmu o zombie. – Jak się czujesz? – zapytała z bólem w oczach. Bardzo kochała swojego syna, dlatego tak ją ranił fakt, że nie wie co się z nim dzieje. Do tego miała kolejne złe wieści do przekazania i była pewna, że to tylko podłamie Jonghyuna, lecz wiedziała, że i tak się dowie. Dlatego chciała być przy nim, kiedy ta informacja wyjdzie na jaw.

- Nie widać? Tryskam szczęściem – burknął kąśliwie, chociaż nie chciał być gburem dla własnej matki. Jednak nic nie mógł poradzić na to, że nie potrafił być uprzejmy, kiedy zadawano mu takie głupie pytania. Niemniej był świadom, iż to również nie wina jego matki, która nie jest świadoma jego problemów. Kobieta uśmiechnęła się smutno, skinieniem głowy go przepraszając. Brunet już miał wychodzić z kuchni, lecz kobieta złapała go za rękaw bluzy. Swoją drogą dostał ją od Kibuma na urodziny rok wcześniej. Od tamtego czasu trochę nabrał mięśni, więc nie była już taka luźna, lecz Jong nigdy by się jej nie pozbył. Była jednym z niewielu rzeczy jaka mu została po chłopaku.

- Usiądź, proszę… - mruknęła cicho kobieta, wskazując na stołek przy kuchennej ladzie. Brunet spojrzał na nią pustymi oczami, w końcu zajmując miejsce przed rodzicielką. Ta klęknęła przed nim, łapiąc w swoje drobne dłonie jego męskie ręce. – Chciałam… - nie wiedziała jak do tego podejść. To nie była wiadomość, którą łatwo można komuś przekazać. – Baekhyun nie żyje. Chanyeol również.. – wyszeptała łamiącym się głosem, patrząc wprost w chłodne oczy swojego syna.

- Szkoda – podsumował Jong, wyplątując dłonie z uścisku kobiety. Ta spojrzała na niego zaskoczona. To nie był jej synek. Ten słodki, uczuciowy chłopiec jakiego znała.

- Co się z tobą dzieje?! – krzyknęła na niego, kiedy ten stał już w drzwiach kuchni. Jonghyun chciał ruszyć dalej, jednak odwrócił się do niej. – Czemu nie jest ci przykro z powodu twojego przyjaciela?!

- Jest mi cholernie przykro, lecz poza przyjacielem miałem kogoś, kogo kochałem, ale on już nie żyję. Dlatego nie patrz na mnie z góry, bo kiedy zmarła twoja dawna miłość nie mogłaś się ogarnąć przez prawie miesiąc – wypomniał jej ozięble brunet, który pamiętał jak przez mgłę czasy swojego dzieciństwa. Jong wychodząc z kuchni czuł nieprzyjemny ciężar na sercu, a w uszach słyszał szloch swojej matki, który wciąż dźwięczał i dźwięczał niczym zacięta płyta.

***

Jongin właśnie wychodził z mieszkania Luhana. Chłopak wyglądał z dnia na dzień coraz lepiej, chociaż te zmiany były delikatne. Jednak coraz częściej się uśmiechał lub przynajmniej starał. Kai doceniał to. Niestety nie wszyscy byli podobnego zdania. Kiedy włączył ponownie telefon zalała go fala wiadomości od Amber. Zignorował je wszystkie patrząc na godzinę. Został wieczorem u Lu, ale wyszedł wcześniej chcąc wejść jeszcze po D.O nim pójdą do szkoły. I tak miał jeszcze co najmniej godzinę do zajęć, a Luhan zaczynał wcześnie pracę, dlatego też musiał się ulotnić z jego mieszkania. Dom Kyungsoo był bliżej niż jego własny. W sumie obecnie więcej czasu spędzał ze znajomymi niż własną dziewczyną, lecz nie było mu żal. Coraz częściej myślał o innych zamiast o Amber.

Kiedy przyszedł pod dom Kyungsoo, otworzyła mu gospodyni informując, iż jej leniwy synek jeszcze śpi. Niespecjalnie to zdziwiło samego chłopaka, dlatego zaproponował, że go wyciągnie z łóżka. Wszedł cicho do pokoju przyjaciela, który w najlepsze drzemał pod ciepłą pościelą. Kai położył swoją torbę na ziemi, siadając na wolnym skrawku materaca. D.O spał na plecach, z jedną ręką pod głową, drugą ukrytą gdzieś pod kołdrą. Jongin z delikatnym uśmiechem wpatrywał się w spokojną twarz znajomego. Odgarnął mu włosy z czoła nie widząc żadnej reakcji, co znaczyło, że chłopak ma twardy sen. W przypływie chwili pokierował się sercem, a nie rozumem. Ułożył dłoń obok głowy Kyungsoo, nachylając się nad nim. Zagryzł wargę, nim złożył na ustach przyjaciela subtelny pocałunek. Odsunął się jednak błyskawicznie. Nie powinien był tego robić. Potrząsnął głową, uderzając się samemu w poliki.

- Kai? – D.O przetarł oczy od razu rozpoznając znajomego z postury. Jongin poczuł jak mu serce staje ze strachu. Odwrócił się do chłopaka, przy czym starał się, aby nie było nic po nim widać.

- Wstawaj. Trzeba iść do szkoły – Jongin potargał go po włosach, schodząc z materaca. Kyungsoo przeciągnął się z cichym pomrukiem, przesuwając językiem po swoich wargach nieświadomy, że chwilę temu przeżył wymarzony pocałunek z mężczyzną którego kocha.

***

Minho tego dnia nie poszedł do szkoły. Nie miał ochoty iść w miejsce, w którym panuje grobowy nastrój. Jednak wiedział, że to minie. W końcu wszyscy zapomną, a ofiar przestanie przybywać. Szatyn spojrzał na łeb psa na swoich udach. Głaskał zwierzaka nieśpiesznie za uszami siedząc na kanapie w mieszkaniu Gnoma. Starszy mężczyzna przyniósł mu herbatę, taką jaką Minho lubił najbardziej. Podziękował z należyta wdzięcznością, upijając jedynie łyk gorącego trunku.

- Wpadłbyś za dwa dni? Potrzebuje pomocy – poprosił mężczyzna siadając na swoim ulubionym fotelu, który miał niemal tyle samo lat co on sam. Minho kiwnął głową, wracając do pieszczenia psa. Kochał te wielkie bestie i żałował, że nie mógł mieć własnej. Chociaż, kiedy zobaczył tego kundla przed drzwiami w domu Gnoma coś w nim drgnęło. Skoro ma zamiar zostać w miasteczku to chyba może rozważyć wszystkie za i przeciw posiadania psa.

- Jasne. Ostatni raz? – dopytał, na co staruszek pokiwał głową wsłuchując się w delikatną muzykę lecącą z radia.

- Tak, ostatni raz – powtórzył za nim z przymkniętymi powiekami.

***

Para szła chodnikiem obok szkoły w kierunku niewielkiego parku stworzonego w lesie. Mijali kolejne ławki, podczas gdy ptaki wesoło ćwierkały w koronach drzew. Przyroda w odróżnieniu od ludzi nie przeżywała żałoby. Podobnie jak pewna młoda dziewczyna, która szła z szerokim uśmiechem za rękę wraz ze swoim chłopakiem. Ten jednak był myślami zupełnie gdzie indziej. Jongin jedynie przytakiwał na monolog Amber, lecz w głowie miał cały czas Kyungsoo. Jego słodkie pomruki z rana i smak ust. Wiedział, że to złe. Jednak było to złe nie dlatego, że był jego przyjacielem. Było złe, bo odkrył to uczucie za późno. Zbyt zwlekało z owładnięciem nim, by mógł teraz zrobić jakiś krok. Z drugiej strony mógł zaryzykować. Będą tylko dwa wyjścia. Może nie odwzajemniać jego uczuć, wtedy odejdzie z czystym sumieniem, lecz jeśli i on coś do niego czuje, wtedy pojawi się zawahanie, którego nie powinno nigdy być. Zrani wtedy nie tylko siebie, ale i D.O. Niestety serce nie sługa i często lubi bratać się z rozumem, podsuwając mu najróżniejsze myśli. Amber szarpnęła go za ramię, próbując zwrócić jego uwagę, tym samym skraść mu pocałunek. Jongin poczuł pierwszy raz tak wielkie obrzydzenie na jej wymalowane obślizgłym błyszczykiem wargi. Wyrwał się z uścisk, patrząc na nią ze złością. Może i odleciał myślami gdzieś daleka, lecz chociaż skrawki tego co mówiła dziewczyna dochodziło do niego. I wcale mu się nie podobało jej marudzenie na Kyungsoo.

- Jesteś wkurwiająca – warknął na nią, nie zwracając uwagi ani na to gdzie są, a tym bardziej na swoje słowa. Pierwszy raz był tak zirytowany od bardzo dawna.

- Co, proszę? – zapytała z niedowierzaniem, patrząc na chłopaka szeroko otwartymi w przerażeniu oczyma, chociaż jawiła się w nich niema groźba.

- Do tego jesteś jeszcze głucha? – odpowiedział jej z chamskim uśmieszkiem na ustach. Zaczęło się z tego robić przedstawienie, kiedy coraz większe grupa ludzi ze szkoły zaczęła się im przyglądać. D.O szedł akurat kilka metrów dalej, ale widząc grupę ludzi zaciekawiło go to. – Mam już dość twojego ciągłego gderania, narzekania na wszystko i próby zniewolenia mnie. Do tego jesteś oziębła suką, która myśli jedynie o sobie. Martwisz się tylko o siebie, czym już rzygam. – wytykał jej kolejno, a ta nie była w stanie nic powiedzieć będąc w tak wielkim szoku. – Do tego jesteś beznadziejna w łóżku. Rżysz jak koń podczas orgazmu. – Jongin uśmiechnął się kącikiem ust, kiedy bo zebranych przeszedł głośny chichot, na który dziewczyna poczerwieniała.

- A ty…! – wskazała na niego palcem, lecz nie umiała mu nic wytknąć, zupełnie jakby nagle jego wszelkie wady odleciały. Kai podszedł do niej, chwytając jej drżąca dłoń.

- Możesz czuć się dumna. Chyba zrobiłaś ze mnie stu procentowego geja, bo patrząc na ciebie zbiera mi się na wymioty – wyszeptał czule, zupełnie jakby z nią nie zrywał lecz po prostu szeptał słodkie słówka. Po zebranych przeszedł szmer. Kyungsoo, który stał wśród tłumu patrzył na scenę z mieszaniną zaskoczenia i nadziej tlącej się gdzieś w głębi serca. – Och, nie płacz… - wyszeptał, kiedy ta sięgnęła po ostatnią broń. Wzbudzenie wyrzutów sumienia, lecz na Jongina to już nie działało. – Zaraz rozmażesz sobie makijaż i będziesz jeszcze brzydsza – pocieszył ją w nieumiejętny sposób, zabierając dłonie z jej ramion. Tłum rozstąpił się przed nim, a każdy szeptał między sobą. Dziewczyna ze łzami lecącymi po polikach, bluźniąc na swojego byłego chłopaka, odeszła w przeciwną stronę. Ludzie również zaczęli się rozchodzić, poza Kyungsoo, który  stał oniemiały w miejscu. Chciał wierzyć, że teraz nadeszła jego szansa.

***

Kai siedział w swoim pokoju ze słuchawkami na uszach. Kilka osób do niego dzwoniło, ale nie odbierał telefonu. Wiedział jak wielkie przedstawienie odstawił, ale cieszył się z tego. Skupił się na ekranie monitora. W odbiciu zobaczył drobną postać wchodzącą do jego pokoju. Zastopował grę, zdejmując słuchawki nim odwrócił się przodem do przybysza. Kyungsoo stał w drzwiach, nerwowo bawiąc się palcami za plecami.

- Słyszałem, że zerwałeś z Amber… - zaczął niepewnie się uśmiechając. Jongin oparł się wygodnie na krześle ciesząc się, że akurat jego widzi. Nie kogoś z rodziny, nie LuHana ale właśnie D.O.

- I przyszedłeś mnie pocieszyć? – zapytał rozbawiony, opierając głowę na ręce, patrząc zaczepnie na starszego chłopaka.

- Nie wyglądasz jakbyś potrzebował pocieszenia – parsknął rozbawiony chłopak, nawiązując do wyjątkowo dobrego humoru kogoś kto właśnie zerwał. Uwagę Kyungsoo przyciągnęła torba ze spakowanymi rzeczami przy szafie. – Wybierasz się gdzieś? – dopytał zaniepokojony. Kai spojrzał w tamtą stronę z cieniem czegoś niepokojącego w oczach.

- To rzeczy Amber. Chce je jej oddać – odparł chociażby bez zająknięcia, wzruszając ramionami. – Mój drogi przyjacielu… - jęknął rozpaczliwie, co sprawiło, że chłopak znowu zwrócił na niego uwagę. – Chodź do mnie – poprosił, a ten nieco niepewnie postawił pierwsze kroki. Kiedy stał metr przed młodszym chłopakiem, Jongin wychylił się i złapał go w pasie. Wtulił twarz w brzuch D.O wdychając jego przyjemny, uspokajający zapach. – Pociesz mnie…

- A..ale… - wydukał Kyungsoo jąkając się niemiłosiernie, z czerwonymi polikami. Kai oparł brodę o podbrzusze przyjaciela, patrząc w górę. Jego oczy były poważne i ciemne niczym noc. Miały w sobie coś mrocznego, ale i pociągającego.

- Proszę… - dodał głosem tak cichym, że D.O ledwo go usłyszał. Jednak ten szept przeszył całe ciało starszego chłopaka. Kyungsoo wplótł palce w miękkie włosy, zaczesując je do tyłu. Pokiwał głową, pochylając się do dołu by przytulić przyjaciela. Nie wiedząc czemu ogarnął go wielki smutek.

***

Szef policji spojrzał na kalendarz. Pomimo swoich wcześniejszych słów sprzed dwóch dni, nie przerwał śledztwa. Musiał chociaż udawać, że coś robi. Na szczęście wiedział, że niedługo nadejdzie już koniec tego całego cyrku. Całe miasteczku wróci do dawnego życia bez morderstw. Na pewno na kilka kolejnych lat jedynym problemem będą pijani nastolatkowie błąkający się po lasach.

- To już jutro – zza pleców mężczyzny rozbrzmiał głos.

- Wydaje mi się, że niedługo się pożegnamy – szef policji odwrócił się w kierunku agenta FBI z ciepłym uśmiechem. Ten wydawał się zaskoczony słowami znajomego, lecz ostatecznie westchnął głośno.

- W takim razie co powiesz na wspólne piwo? – zapytał z przyjaznym grymasem na ustach.

- Jak zza dawnych czasów – komendant pokiwał głową, idąc do wyjścia z gabinetu.

***

- Naprawdę musisz iść? – mruknął niezadowolony młody chłopak, obserwując uważnie swojego kochanka, który zakładał na siebie kolejne warstwy ubrań, chociaż te niedawno latały przez cały pokój w dzikim szale.

- Przepraszam, Minnie. – Minho przysiadł na krawędzi łóżka, głaszcząc chłopaka po ciemnych włosach. Tae zrobił niezadowolony dzióbek, ale po chwili uśmiechnął się delikatnie. – Szybko wrócę, zobaczysz – zapewnił go, całując przed wyjściem namiętnie w nabrzmiałe wargi.

- Może druga runda? – Taemin uśmiechnął się zadziornie, łapiąc za kołnierz bluzy kochanka. Choi pokręcił rozbawiony głową, odsuwając delikatnie przyjaciela.

- Jak wrócę – zapewnił go, zabierając jeszcze torbę nim wyszedł w ciemną noc ostatniego dnia miesiąca.

***

D.O biegał spanikowany po mieście. Sonia znowu uciekła i chociaż mama nie chciała go w nocy puścić, to on się uparł. Wtedy jego matka wiedziała, że nawet jeśli mu zabroni, to ten i tak znajdzie sposób na ucieczkę. Kyungsoo otulił się mocniej kurtką, nieprzerwanie wołając psa. Aż w pewnym momencie zaczęło go boleć gardło. Naprawdę się bał. Zaczął się lękać ostatnimi dniami nocy. Szedł koło lasu, czując nieprzyjemne dreszcze przechodzące po jego ciele. Pisnął przestraszony, kiedy usłyszał tuż przy swoim uchu szelest.

- Mój boże, przestraszyłeś mnie – zaśmiał się speszony widząc przed sobą swojego przyjaciela. Kai wydawał się zdziwiony tym spotkaniem. Było dla niego trudne, ale i sprawiło mu radość. – Sonia się znowu zgubiła. Wiem, że nie powinienem wychodzić przez te ostatnie morderstwa, ale martwię się o nią. Sam wiesz jak to jest. Ten pies jest roztrzepany… - wpadł w monolog, który przerwał dopiero, kiedy ramiona Jongina objęły go wokół pasa, przyciskając mocno do swojego ciała. – Kai? – zapytał zatroskany, oddając uścisk.

- Kocham cię. – wyszeptał mu do ucha. D.O poczuł, że serce mu staje na te słowa. Wiele razy odtwarzał w głowie przeróżne scenariusze, jednak kiedy w końcu do tego doszło nie wiedział co zrobić czy powiedzieć. – Jesteś najbliższą mi osobą. Moim przyjacielem od wielu lat. Nie wyobrażam sobie dnia bez ciebie – szeptał głosem zduszonym, bliskim płaczu. Kyungsoo zamiast radości czuł niepokój.

- Nigdzie się nie wybieram – zapewnił go, głaszcząc delikatnie po plecach okrytych jedynie cienką bluzą. Jongin odsunął się od niego z mieszaniną tysiąca skrajnych uczuć w oczach. Już otwierał usta, chciał coś powiedzieć, jednak nie dane mu to było.

- Jongin – zza ich pleców rozbrzmiał donośny, męski głos. D.O spojrzał ponad ramie przyjaciela.

- Choi Minho? – zadał sam sobie to pytanie, przenosząc wzrok z powrotem na znajomego. Kai uśmiechnął się do niego nieco smutno, odgarniając mu kosmyki włosów z czoła.

- Ma mi pomóc z komputerem – wytłumaczył, oddając D.O jego przestrzeń osobistą. – Wracaj lepiej do domu. Sonia wróci. Zapewniam cię – każde kolejne słowo wymawiał coraz ciszej. Kyungsoo chciał go o tyle rzeczy zapytać. O te dwa słowa, które padły kilka minut wcześniej. Ostatecznie jednak kiwnął głową, wracając do mieszkania. Kai stał tam tak długo, dopóki chłopak nie zniknął mu z pola widzenia. Choi podszedł do Jongina, kładąc mu dłoń na ramieniu jako znak wsparcia. To teraz mu było najbardziej potrzebne.

***

Za dwa tygodnie wyczytamy z policyjnych akt, że Kim Jongin był ostatnią ofiarą krwawego miesiąca. Przy jego zdjęciu i danych nie znajdziemy nic innego. Żadnych poszlak czy winnych. Pomimo zeznać Kyungsoo, Minho nie zostały postawione żadne zarzuty. Na czas śmierci ofiary miał solidne alibi. Ciało znaleziono w lesie. Wyglądał jakby uciął sobie drzemkę, lecz nikt nie zobaczył zwłok. Nawet najbliższa rodzina. Szybko poddano je skremowaniu na pogrzeb, który odbył się trzeciego dnia nowego miesiąca. Dzień po tym jak powinna zginąć nowa osoba, lecz kiedy nie znaleziono ciała ludzie odetchnęli. Na pogrzeb Kaia przyszli wszyscy ludzie ze szkoły, agencji FBI, policja i najbliżsi oraz ci dalsi znajomi. Jednak brakowało jednej osoby. Kyungsoo siedział w domu, wtulony w bluzę, którą przyjaciel zostawił u niego, jak i wiele innych rzeczy.

Wiedział, że powinien pójść na pogrzeb. Pożegnać go i spróbować zapomnieć, lecz to było dla niego za wcześnie. Nienawidził Minho, policji która nie potrafiła złapać zabójcy, lecz największy żal czuł do samego siebie. Gdyby tylko coś zrobił. Zatrzymał go po tamtych słowach i nie pozwolił odejść. Może gdyby mu odpowiedział tymi samymi dwoma słowami, wtedy Jongin byłby przy nim, przytulał i pocieszał mówiąc, że wszystko się ułoży. Tym razem nikogo przy nim nie było, nikt nie odsypywał go słodkimi kłamstwami. Jednak nie mógł nie przyjść. Nadal gdzieś w nim żyła nadzieja. Głupia i ulotna, że jego przyjacielowi nic nie jest. Musiał zabić w sobie to absurdalne uczucie. Jeśli nie zobaczy nagrobku z jego imieniem i stosu kwiatów oraz zniczy będzie żył tą myślą, która go będzie niszczyła kawałek po kawałeczku.

***

Byli wszyscy. Przyjaciele, rodzina, nawet Amber. On jednak nie widział tego kto jest mu najbliższy. Chciał się przekonać, że dobrze zrobił, chociaż nie było już odwrotu. Czekał na niego. Obserwował kolejno osoby podchodzące do grobu. Rodzinę, Amber, LuHana, Minho i Taemina, Gnoma. Wzrokiem ciągle szukał znajomej twarzy.

- Nie ma go. Może to i lepiej – obok niego stanął drobny chłopak opierając się o korę drzewa. On nic nie mówił. Wierzył, że przyjdzie, lecz wiara umierała, kiedy ludzie zaczęli się rozchodzić. Sam miał już zrobić to samo, kiedy w końcu go ujrzał. Szedł skulony, wyraźnie zmęczony ostatnimi dniami. Stanął przed nagrobkiem w ciszy. Wszystko do niego powoli dochodziło i rozrywało po raz drugi serce. Kyungsoo upadł na ziemię zalewając się łzami. – Nie… - szatyn złapał znajomego za nadgarstek, kiedy ten chciał podejść do płaczącego chłopaka. – Za późno na to – wyszeptał patrząc przeszywająco na towarzysza. – Chodźmy stąd. – dodał, puszczając mężczyznę wiedząc, że ten za nim pójdzie.

- Przepraszam. Kocham cię. - mruknął pod nosem ostatni raz oglądając się za siebie. Zostawiał wszystko, w tym osobę, którą kochał. Jongin wytarł łzę z polika idąc w ślad za Baekhyunem.

_________________________________________________________________________________________________________________

*upada przed nimi na kolana* Wiem, że jestem złą autorką niedodającą nic na czas. Wybaczcie mi ;< Po prostu czas ucieka mi prze palce i podczas gdy inni się cieszą, że coraz bliżej świąt oraz wakacji to ja panikuje.Do tego niespecjalnie jestem zadowolona, ale to moje osobiste wybredne odczucia.
No ale mniejsza o mnie! Cieszę się, że udało mi się zdążyć przed końcem miesiąca. Został już tylko epilog w którym wszystko wam wyjaśnię, a jest tego sporo jak zauważyliście po końcówce. :3 
Po epilogu wstawię one-shota (jongkey wygrało miażdżąco w ankiecie) a potem... są dwa wyjścia, lecz póki co nie będę czarnowidzieć i po prostu proszę was o wsparcie oraz czekanie na kolejne moje twory~!