Small town, creepy town - 5. Witamy w mieście

- Ktokolwiek to czyni, robi się bezczelny – mruknął starszy mężczyzna, przyglądając się jak jego młodsi podopieczni pakują ciało młodego chłopaka w czarny worek. Ten następnie zostanie przewieziony do ich niewielkiej kostnicy w szpitalu, gdzie patolog zajmie się ciałem, próbując odgadnąć sposób śmierci. Lee, tutejszy gość od trupów, pracował w dwóch miastach. Zwykle nie był zbyt zarobiony. Właśnie – nie był. Od dwóch tygodni ciągle jeździł do nowego ciała. Nawet myślał czy by nie przenieść się do miejscowego motelu, by tyle nie jeździć. Jednak chyba zbyt kochał swoje cztery kąty, aby tak się poświęcać. – Zadzwońcie po patologa. Niech się tym jak najszybciej zajmie – mężczyzna mówił cichym, słabym, może nawet lekko zlęknionym głosem. Komendant wiedział, że czas go goni. Miał tylko trzy dni, aby zapobiec kolejnemu morderstwu. To było zdecydowanie zbyt mało czasu dla grupki policjantów, którzy nie mieli do tej pory do czynienia z przestępstwami innymi niż kradzież w sklepie. – Anna, zajmiesz się wszystkim? – zapytał kobietę, która na dole przesłuchiwała nadal przerażoną kobietę. Blondynka przytaknęła, uznając, że skoro szef ją prosi o pomoc, to znaczy, że ma coś ważniejszego na głowie. Mężczyzna opuszczał już skromną posesję zamordowanego, kiedy zagadał go jeden z policjantów.

- Dokąd pan idzie? – dopytał młody chłopak, niosąc pudełko na dowody. Starszy stopniem poklepał go po ramieniu, myślami będąc już zupełnie gdzie indziej.

- Muszę zadzwonić – zakomunikował mu, idąc szybkim krokiem w stronę wozu, którym dojedzie na komisariat i wykona niechętnie telefon, który może okazać się za razem błogosławieństwem jak i przekleństwem. – Nienawidzę obcych w miasteczku – mruknął kwaśno mężczyzna, już wyobrażając sobie stertę papierkowej roboty.

***

Poniedziałek. Jak Kibum nienawidził poniedziałków, ale za razem je uwielbiał. Głupie, prawda? W końcu kto normalny lubiłby ten męczący, mrożący krew w żyłach dzień, który był początkiem kolejnego nieprzyjemnego tygodnia pełnego fałszywych słów, uśmiechów i spojrzeń. Key czasami (nawet często) marzył jakby to było w innymi miejscu, z innymi ludźmi, którzy nie odepchnęliby go za jego orientację. Wyobrażał sobie siebie bez tej durnej dumy i lęku przed odrzuceniem. Przy jego boku był Jonghyun. Jong, którego kochał jak szalony. Może i był młody, lecz potrafił odróżnić miłość od zauroczenia. Wiedział też, że to pierwsze uczucie nie jest wieczne, mimo to cudowne w swej złożoności i bólu. Słodkim bólu.

Blondyn poprawił torbę na ramieniu. Uśmiechnął się delikatnie czując znajomy czekoladowy zapach. Lubił, kiedy kochanek używał tego dezodorantu. Aromat nie został z nim długo, podobnie jak uczucie muskającej go dłoni po ramieniu, kiedy Jonghyun przebiegał koło niego. Key zagryzł mocno wargę, bo miał ochotę go zawołać, przytulić się i znaleźć ukojenie dla swojego serca w jego ramionach. Miał dzisiaj chyba gorszy dzień, skoro pozwolił sobie na takie myśli i chwilę słabości. Potrząsnął głowa, aby wybyć się niechcianych obrazów. Uniósł wysoko głowę, krocząc dumnie w stronę budynku szkoły. Zwykle czekał na niego Tae, lecz ten napisał mu nad ranem, że się spóźni. Spotkali się dopiero w połowie zajęć. Młodszy chłopak miał okienko w planie, a Kibum wychowanie fizyczne na którym nigdy nie ćwiczył. Taemin przysiadł się do przyjaciela pod cieniem drzewa. Key wyjął jedną słuchawkę, pisząc ostatnią wiadomość do Jonghyuna od razu usuwając całą rozmowę. Wolał nie zostawiać śladów w razie gdyby ktoś, kiedyś dorwał się do jego komórki. O Jongu nie wiedział nawet chłopak obok niego, chociaż ufał mu bezgranicznie. Siedzieli dłuższą chwilę w ciszy obserwując ludzi biegających wkoło po boisku przy dźwiękach gwizdka trenera.

- Mów, bo zaraz cię rozerwie – parsknął rozbawiony blondyn, kątem oka widząc jak przyjaciel się kręci i nie może usiedzieć w miejscu. Tae od razu przysunął się przed przyjaciela, uśmiechając z rozmarzeniem, kiedy wrócił wspomnieniami do poprzedniego wieczoru.

- Było cudownie! – niemal krzyknął, zagryzając mocno dolną wargę. Kibum kiwnął głową, ponaglając go ruchem dłoni, aby opowiadał dalej. W końcu byli już w połowie zajęć. – Mieliśmy tak wiele tematów do rozmów. Na filmie ciągle nas uciszali bo tak głośno się śmialiśmy – Key uniósł brew słysząc to. Widział ten film i nie było tam wiele zabawnych momentów. Najwidoczniej oboje nie doceniali tak cudnego gatunku filmu jak romans. – Potem wracaliśmy. Dał mi swoją kurtkę. Tak cudownie nim pachniała! – niemal biło od niego podekscytowanie minionym wieczorem. Kibum uśmiechnął się delikatnie, bo dawno nie widział go takiego radosnego. Aż sam miał ochotę się uśmiechnąć, chociaż od środka zżerała go zazdrość. – Potem się zatrzymaliśmy, a on… pocałował mnie. Całował tak, jakbym był z porcelany. To było cudowne – wydawało się, że nigdy chyba ten piękny uśmiech nie opuści jego twarzy. Niestety tak nie było. Tae po chwili posmutniał, a w jego oczach pojawiło się przerażenie. – Co jak on mnie znienawidzi? – krzyknął, zakrywając dłonią usta, a kilka osób przebiegających obok nich obejrzało się na nich. Key spojrzał na niego pytająco, bo coś mu nie pasowało. Jest cudownie, Tae opowiada jak miło spędzili czas, nawet Minho go pocałował i nagle przyjaciel wypala mu z tekstem, że Choi go nienawidzi? To z żadnej strony nie trzyma się kupy. Wtedy Taemin mu wytłumaczył o tym jak się na niego rzucił. Kibum (po usłyszeniu całej opowieści z zeszłego wieczora) dotknął jego polika, szczypiąc go mocno chcąc sprawdzić czy ten jest prawdziwy. Przecież jego słodki, niewinny przyjaciel nie rzuca się na innych niczym niezaspokojona bestia. To była raczej jego domena. Tae czuł się jeszcze gorzej, kiedy blondyn zachowywał się tak, jakby zobaczył go pierwszy raz w życiu.

- To nie jest możliwe. Minho cię lubi – odparł, chcąc podnieść chłopaka na duchu, głaszcząc po poliku. Zaraz jednak zabrał dłoń, kątem oka dostrzegając znajomą postać. – Mam do tego nosa – dodał pewien swego. – I teraz koniec tematu, bo mam dość słuchania o tym facecie – burknął, a Tae jedynie kiwnął głową, siadając obok znajomego. Chłopak wiedział, że przyjaciel nie jest chamski i niemiły. Po prostu nie chciał, aby Taemin zaczął za dużo myśleć o poprzednim wieczorze, bo tylko się nakręci.

***

Kai stał pod budynkiem szkoły na jego tyłach. Dłonie miał wciśnięte w ciemne spodnie, ściskając je mocno w pięść. Mimo to przytakiwał ulegle, podczas gdy Amber robiła mu wywiad na temat ignorowania jej. Jongin często uważał, że miłość jest ślepa, chociaż wiedział, że nie kocha swojej dziewczyny tak jak powinien. Był z nią bo tak było łatwiej. Głupie, prawda? Jednakże bądźmy szczerzy. Ile par jest ze sobą wiedząc, że to nie jest to. Czują, że pobędą ze sobą rok, może dwa i to się skończy. Chłopakowi wydawało się czasem, że miłość czeka na niego za rokiem, lecz on nie umiał tego dostrzec.

- Masz rację. Przepraszam – skulił się delikatnie, chociaż nie było mu przykro. Czuł się dobrze z tym, że postawił swojego przyjaciela w potrzebie ponad własną dziewczynę. Amber zacmokała jeszcze niezadowolona, lecz w końcu z jej pełnych ust wydostało się westchnienie.

- Oby to był ostatni raz…

- Obiecuję – kłamstwo. Jongin wiedział, że to nie będzie ostatni raz. Jednak kobieta mu wierzyła, więc ucałowała go mocno w usta na przypieczętowanie kolejnej obietnicy, którą Kai i tak złamie. Amber pogłaskała go jeszcze po włosach, nim pożegnała się wracając szybko do swoich koleżanek, aby obwieścić im cudowną nowinę. Chłopak czekać aż ta zniknie za zakrętem, samemu odchodząc w drugą stronę. Za rogiem oparty o mur stał D.O. W dłoniach bawił się paskiem torby, uparcie wpatrując się w ziemię.

- Przepraszam – Kyungsoo wydukał to tak cicho, że Kai ledwo go dosłyszał. Chłopak czuł się głupio, bo z jego powodu przyjaciel pokłócił się z dziewczyną i musiał wysłuchiwać jej marudzenia przez niemal pół godziny. Jongin uśmiechnął się delikatnie, wsuwając palce w czerwone włosy znajomego. Jednak kiedy D.O nadal na niego nie spojrzał, zsunął dłoń po poliku do szyi, aby następnie złapać go za podbródek, unosząc jego głowę do góry. Teraz wpatrywała się w niego para wielkich, pięknych czekoladowych oczu. Gdyby tylko Kai wiedział, że to Kyungsoo jest jego miłością czekająca za rogiem, wtedy wszystko byłoby łatwiejsze, lecz życie takie nie jest. Lubi kopać cię w dupę i ranić, lecz nigdy nic nie ułatwia.

- Nie przejmuj się. Chodźmy stąd – zaproponował, obejmując go ramieniem wokół szyi, ciągnąc za sobą do stołówki.

***

Jak zwykle podczas przerwy obiadowej, zwykle pusty bufet wypełniał się uczniami po brzegi. Każdy miał swój własny stolik. Key co prawda zwykle siedział z Taemin, lecz bywały dni, że zasiadał z Danielle i jej znajomymi. W końcu jako jej chłopak miał swoje obowiązki. Zwłaszcza w szkole.

- Nie zostawiaj mnie – wyszeptał Tae, trzymając się ramienia przyjaciela, kiedy wchodzili do stołówki. Kibum strzepnął go niczym natrętną muchę, bo sam też nie miał ochoty siadać z tymi głupimi dziewuchami z którymi Daniell była w drużynie. Niestety nie zawsze się dostaje to, czego się pragnie. Razem poszli po coś na obiad.

- Dasz sobie radę. Zobacz, koło Minho jest wolne miejsce – wyszeptał mu do ucha, ruchem głowy wskazując stolik gdzie siedział wspomniany chłopak. Tae już chciał zaprotestować, lecz Key rzucił mu jedno z tych spojrzeń nieznoszących sprzeciwu. – Jeśli nie dla siebie, zrób to dla mnie – poprosił go, wzdychając cicho. Taemin zagryzł wargę, lecz w końcu pokiwał głową. Kiedy szli w ich stronę, Choi zauważył znajomego i poklepał zachęcająco miejsce obok siebie.

- Wybacz tleniona blondyno, ale nie ma tutaj dla ciebie miejsca – mruknął Beakhyun do Kibuma. Ten prychnął wyniośle, pokazując mu środkowy palec. Nie od dzisiaj wszyscy wiedzieli, że ci dwaj się nienawidzili. Chyba po prostu oboje byli zbyt wyniośli i dumni, aby wytrzymać w swoim towarzystwie.

- Jakbym chciał przebywać przy kimś z tak krzywym ryjem – warknął mało przyjaźnie, jedynie na moment zawieszając wzrok na Jonghyunie, który siedział przy stoliku z tą małą szują. – Widzimy się później, Minnie – zwrócił się do przyjaciela, na powrót z niezadowolonego grymasu przechodząc do szerokiego uśmiechu.  Najmłodszy chłopak pomachał mu, przyglądając się jak ten podchodzi do swojej dziewczyny.

- Nie rozumiem czemu się tak nie lubicie – mruknął Jong, zagryzając zęby na frytce. Bacon zdusił w sobie jakieś przekleństwo, na szczęście Chanyeol obejmował go uspokajająco wokół talii.

- Ty się lepiej nie odzywaj, Jong. Nawet z nim nigdy nie gadałeś – warknął, lecz bez wrogości w głosie. Chan wzruszył ramionami, całując niższego chłopaka w polik. Tae i Minho zupełnie nie uczestniczyli w ich rozmowie, zajęci własnymi tematami. Przy czym Taemin cały czas się delikatnie rumienił, wpatrując w szatyna niczym  w obrazek. Jonghyun westchnął cicho, zaczynając mieszać frytką w ketchupie. W tym momencie czuł się tak cholernie samotny. Jego wzrok mimowolnie powędrował w stronę blondyna, a żołądek wykręcił się nieprzyjemnie.

***

- Zaproś Minho – zaproponował Key, kiedy wracali wspólnie do domu.

- Chcesz po prostu kogoś kto cię podwiezie, prawda? – mruknął młodszy chłopak, obserwując z powątpieniem przyjaciela. Ten uśmiechnął się niewinnie, wzruszając ramionami.

- Przyłapany – wyszczerzył się jeszcze szerzej. Pomimo że był poniedziałek, to Kibum postanowił pójść do klubu. Od wtorku miała wejść godzina policyjna jak zarządzono w radzie miejskiej. Wszystko przez te wszystkie śmierci z ostatnich dwóch tygodni. Dlatego blondyn nie mógł sobie odmówić ostatniego wieczornego wyjścia. – To jak? – ponowił przerwany temat, chociaż widział, że Tae i tak się ugnie. Zawsze to robił.

- Zadzwonię do niego – westchnął ciężko młodszy chłopak, kręcąc z rezygnacją głową. Mimo że nie miał ochoty na imprezy, to na samą myśl spędzenia z Minho czasu, aż czuł mrowienie w podbrzuszu. – Jednak nic nie obiecuję! – dodał od razu, aby przypadkiem blondyn nie robił sobie zbyt wielkich nadziej. W końcu Choi nie wydawał się typem osoby, która lubi takie imprezy.

Podobnie jak Taemin nie umiał odmówić Kibumowi, tak Minho nie umiał odmówić młodszemu chłopakowi. W końcu Tae był niczym słodki dzieciak, któremu odmowa czegokolwiek może złamać serce. Dlatego już o dwudziestej drugiej w trójkę siedzieli w aucie ojca Kibuma, jadąc do pobliskiego miasteczka gdzie mieli promocję w poniedziałki. Klub, pomimo że nie był mały, to i tak był tłoczny. Widzieli nawet kilka osób ze szkoły. Najwidoczniej nie tylko oni wpadli na pomysł, aby skorzystać z ostatniego wolnego wieczoru.

- Pilnuj go. Nie pozwól mu pić – Key upomniał szatyna, kiedy tylko weszli do klubu. Nie chodziło nawet o to, że Tae był niepełnoletni. Po prostu po alkoholu robił się… agresywny? Kibum doświadczył tego raz i nie chciałby aby to się powtórzyło. Choi kiwnął głowa, chociaż nie miał zamiaru za bardzo słuchać Key. Blondyn poszedł się bawić, podczas gdy Minho wraz z Tae zajęli jedno z niewielu wolnych miejsc na kanapie w rogu lokalu. Młodszy chłopak przejechał dłonią po skórzanym obiciu, uśmiechając się do siebie. W sumie to wyjście mogło być lepsze niż z początku zakładał. Na szczęście znajdowali się spory kawałek od parkietu, więc i muzyka nie była zbyt głośno.

- Idę do toalety. Zaraz wrócę – odparł szatyn, wstając z kanapy. Uznał, że jeśli zostawi Taemina na chwilę samego to nic się nie stanie. Przy okazji rozglądał się za Key, który gdzieś zniknął prawie godzinę temu. Niestety (lub na szczęście) nigdzie nie dojrzał blond czupryny znajomego. Ku swojemu przerażeniu nie znalazł również Tae na kanapie, kiedy wrócił. Od razu zaczął go szukać w tłumie, znajdując dopiero przy słupie z jakimś drinkiem w dłoni (do połowy odróżnionym). Kiedy młodszy chłopak dojrzał szatyna, od razu się rozpromienił. Miał rumiane poliki. Ciężko powiedzieć czy to od gorąca panującego w klubie, czy też od alkoholu. – Mój boże, Tae! Skąd to masz? – westchnął, zabierając mu szklankę. Cuchnęło jak czysta wódka z gramem soku.

- Dostałem – wyszeptał, patrząc na znajomego wilgotnymi oczami. Choi westchnął ciężko. Co się stało, to się nie odstawie. Odstawił drinka na stoli, ciągnąc chłopaka do ich kanapy. W końcu chyba nie mógł się upić taką małą ilością, prawda?

- Nie odchodź ode mnie, dobrze? – poprosił go, bo drugi raz nie wytrzyma pewnie takiego stresu.

- Mhm. Obiecuję – wymruczał, siadając najbliżej szatyna jak tylko mógł. Gdyby tylko mógł, to pewnie stopiłby się z Minho. Zamiast tego zaczął błądzić palcem po jego udzie, układając głowę na ramieniu starszego mężczyzny. Choi nie wiedział jak zareagować, tym bardziej, że ciekawskie rączki Taemina zaczęły wkradać mu się pod koszulkę. Key w końcu zasiadł znowu do ich stolika. Był cały spocony i chyba miał nawet malinkę na szyi. Minho nie chciał wnikać kto mu ją zrobił. Widząc Tae z rozanielonej miny, przeszedł w przerażenie.

- Dałeś mu alkohol?! – jęknął spanikowany, odsuwając przyjaciela od szatyna. – Ostrzegałem cię! Jego ojciec mnie zabiję – zaczął histeryzować, szybko wyciągając telefon, aby sprawdzić godzinę. Dochodziła druga w nocy, czyli powinni już wracać, bo jutro czekała ich szkoła. – Nieważne! Pomyślimy co z tym zrobić w drodze – zawyrokował, ciągnąc za sobą Tae.

- To nie moja wina! Zostawiłem go tylko na pięć minut – tłumaczył się Minho, chociaż sam miał wyrzuty sumienia, że na to pozwolił.

- To wystarczyło! – warknął zdenerwowany. Wszelki alkohol, który wypił właśnie z niego wyparował pod wpływem stresu. Key wcisnął kluczyki Minho, karząc mu prowadzić. Sam usadził Tae z tyłu, dokładnie zapinając mu pasy bezpieczeństwa. – Zrobimy tak… - wpadł w końcu na jakiś pomysł, kiedy jechali ciemną ulicą w stronę miasteczka. – Zadzwonię do jego ojca. Powiem, że Taemin nocuje u mnie, ale pojedzie do ciebie.

- Dlaczego tak kombinujesz? – dopytał, bo nie rozumiał czemu Key nie chce zająć się swoim przyjacielem.

- Bo to twoja wina, a poza tym jak moi rodzice go zobaczą w takim stanie, to na pewno wspomną o tym jego tacie, rozumiesz? – Kibum wydawał się wykończony i nie ma co mu się dziwić. Pomimo że pan Lee jest miłym facetem, to ma surowe zasady do których wlicza się całkowity zakaz picia przed pełnoletnością. – Jutro odstawisz auto – dodał, kiedy byli już pod jego domem. – Pilnuj go, proszę – teraz brzmiał całkowicie inaczej. Jego głos był miękki i pełen troski. Minho mimowolnie pokiwał głową. Po kilku minutach był pod swoim budynkiem, zostawiając auto na ugniecionej ziemi.

- Chodź pijaku – wyszeptał, podchodząc do młodszego chłopaka, który objął go mocno ramionami. Szatyn zablokował drzwi w samochodzie, ciągnąc za sobą Taemina. – Co ty.. – wyszeptał cicho zdumiony pod nosem, kiedy młodszy chłopak wdrapał się na niego niczym koala na drzewo. Choi westchnął zrezygnowany, łapiąc po pod udami, aby przypadkiem nie spadł. Niby Tae obejmował go mocno udami, mimo to przy pijanych ludziach nie należy tracić czujności. Chłopak po pijaku był agresywny, chociaż nie w taki sposób jak może się wydawać. Gryzł Minho po szyi, ocierał się o niego. Jednym słowem robił się napalony. Choi chodziło po głowie czy Kibum też tego doświadczył. Szatyn musiał jak najszybciej go uśpić, bo jako facet miał swoje potrzeby, a jeśli Tae dalej będzie się do niego dobierał to w końcu wszelkie hamulce puszczą. Bo nie oszukujmy się – Taemin jest śliczny. Szatyn chyba wspominał, że ma słabość to uroczych rzeczy? – Połóż się – poprosił go, kiedy posadził go u siebie na łóżku. Młodszy chłopak uniósł ręce do góry, aby przyjaciel zdjął z niego koszulę. Ułożył się na pościeli dopiero, kiedy został w samych spodniach. Minho przykrył go kołdrą. Był zadowolony, że ten tak grzecznie poszedł spać. Jednak to by było zbyt proste, gdyby pijany i napalony Taemin po prostu zasnął. Chłopak wtulił nos w poduszkę szatyna. Wszystko było przesiąknięte jego zapachem, co nie wróżyło dobrze. Choi wrócił do sypialnie ze szklanką wody i od razu przystanął w miejscu. Tae leżał ze skopaną kołdrą, próbując ściągnąć sobie spodnie. Widać było, że jest podniecony a jego zmysły otępione, bo nawet nie zauważył Minho wchodzącego do pomieszczenia. Choi westchnął ciężko i dopiero wtedy młodszy chłopak zwrócił na niego uwagę. Przekręcił się na plecy, przesuwając palcami po podbrzuszu. Szatyn nienawidził siebie za zbereźne i niewłaściwe myśli. Nie chciał wykorzystywać pijanego przyjaciela, nawet jeśli ten o to tak ładnie prosił. – Co ja z tobą mam – burknął pod nosem, odkładając szklankę na biurko. Usiadł koło Taemin, łapiąc za jego nadgarstki. Chłopak od razu całym ciałem przysunął się do niego, próbując się otrzeć. Chociaż jego słowa nie były zbyt wyraźne, to jednak niezwykle jednoznaczne. Ich przepychanki trwały chyba z godzinę, nim w końcu Minho położył się za chłopakiem, mocno trzymając jego dłonie przy klatce piersiowej. Uważał przy tym, aby nie zrobić mu krzywdy.

- Wiesz, że ostatnio o tobie fantazjowałem? – Tae zaśmiał się cicho, poruszając biodrami, lecz Minho dobrze się trzymał.

- Fantazjowałeś? – dopytał szatyn bardziej od niechcenia. Za oknem robiło się jasno, więc pragnął już pójść spać. Nawet do końca nie dochodziło do niego o czym znajomy mówi.

- Tak, jak robiłem sobie dobrze. Myślałem jak ty… - nie dokończył, bo Choi zasłonił mu usta. Poczuł się nagle niezwykle obudzony. Może nawet pobudzony…

- Porozmawiamy o tym rano – mówił to surowym tonem głosu, który ucinał wszelkie rozmowy. Nawet na pijanego Taemina podziałało. Który nad ranem dopiero poczuł się zażenowany. Na swoje szczęście, kiedy się obudził Minho nie było obok. Chyba spaliłby się ze wstydu gdyby miał mu spojrzeć od razu po przebudzeniu w oczy. Niestety nie mógł uciekać. Nawet gdyby udało mu się znaleźć swoją koszulkę, to raczej nie przemknie niezauważony do wyjścia. Chociaż nawet nie do końca kojarzy jaki układ pokoi jest w mieszkaniu szatyna. Tae nie był pewien ile leżał, lecz w końcu poczuł ucisk w pęcherzu, którego nie mógł zignorować. Wyszedł z sypialni Minho, wychodząc od razu na niewielki przedsionek. Większość pomieszczeń była w ciemnych barwach, lecz niezwykle przytulnych. Sypialnia była w szarościach, korytarzyk był beżowy a łazienka miała czarne kafelki co dobrze kontrastowało z białymi elementami. Taemin wychodził z łazienki, kiedy wpadł na Choi. Nie był na to przygotowany, więc zrobił pierwsze co przyszło mu do głowy – zatrzasnął mu drzwi przed nosem. Szatyn zamrugał zaskoczony, stojąc z talerzem jajecznicy w dłoni. – Taemin! – krzyknął, uderzając pięścią w drzwi, wcześniej próbując nacisnąć klamkę, lecz chłopak zamknął się od środka.

- Zostaw mnie! – pisnął, siadając pod ścianą. Czuł, że ma czerwone poliki. Do tego wyglądał okropnie. Włosy miał w istnym nieładzie. Jednak tutaj nie chodziło o jego wygląd, lecz słowa. – Chce umrzeć – wyłkał, bo ze wstydu chciał się zapaść pod ziemię. Uświadomił sobie jak bardzo jest zawstydzony, kiedy stanął twarzą w twarz z szatynem. Schował głową między ramionami. Nie dosłyszał nawet odgłosu otwierania zamka. Podniósł głowę dopiero, kiedy w przerwie między nogami dojrzał czyjeś stopy. Minho odłożył klucz na umywalkę, kucając naprzeciwko Taemina. Na szczęście kupił najtańszy zamek, który łatwo można było otworzyć od zewnątrz.

- O co chodzi? – dopytał, chociaż nie musiał. To było do przewidzenia, że ten będzie się wstydził swojego zachowania po pijaku, jednak szatyn nie przewidział, że aż do tego stopnia. Może też on tak nie przejął się jego słowami, dlatego nie uważał tego za coś strasznego.

- Jak to o co?! – oburzył się Tae, nie rozumiejąc jak ten może nie pojmować dramatu jaki przeżywał. Jęknął żałośnie, kiedy na obojczyku Minho dojrzał dwie malinki i ślad po zębach. – Nienawidzisz mnie pewnie teraz, prawda? – Choi już chciał zaprzeczyć, lecz Taemin kiedy już się nakręcił to nie umiał przestać. – Zaraz mnie wyrzucisz. Tyle moich starań, abyś zwrócił na mnie uwagę. Czemu muszę być taki głupi! – Minho klęczał przed nim, czekając aż ten się wygada. Nawet kiedy panikował był uroczy, chociaż też trochę irytowały go te bzdury, które wygadywał. Zamknął się dopiero, aby zaczerpnąć powietrza. Miał już łzy w oczach, co przekonało szatyna do tego, że czas to ukrócić. Pochylił się w jego stronę, składając na wargach młodszego chłopaka czuły pocałunek. Tae wpatrywał się w niego zaskoczony. Oczy Minho były pełne ciepła i być może nawet miłości? Choi nigdy nie był w nikim zakochany, więc nie był pewien jak to jest. Był pewien tego, że chłopak przed nim był dla niego kimś ważnym. Obecnie najważniejszym w jego życiu, w którym nie ma zbyt wiele osób.

- Chodźmy na śniadanie – Minho wstał z ziemi, podając zarumienionemu Taeminowi dłoń. Wspólnie zjedli posiłek, Choi dał mu jakieś rzeczy na przebranie, a kiedy młodszy chłopak się oporządził, wtedy dopiero odstawili auto Key. Ten czekał na nich niezadowolony na ganku, jednak widząc ten uroczy, szczęśliwy uśmiech Tae – zrozumiał, że było warto. Widać coś się między nimi zmieniło na lepsze, a to bardzo cieszyło Kibuma. Może i nie byli z Minho wielkimi przyjaciółmi, lecz blondyn znał mężczyznę na tyle, aby wiedzieć, że to dobry człowiek. Niemal idealny dla takiego dzieciaka jak Taemin.

***

We wtorek po południu przez miasto przejechały dwa spore, drogie czarne auta. Zatrzymały się pod posterunkiem. Łącznie wysiadła z niego piątka ludzi. Większość miała na sobie garnitur, niczym w jakiegoś filmu akcji. Brakowało jedynie klimatycznej muzyki.

- Bills – szeryf podszedł do rosłego mężczyzny, podając mu dłoń. Obaj znali się bardzo dobrze. Byli niegdyś partnerami i pracowali wspólnie nad kilkoma zabójstwami. Potem Bills, a właściwie to Dick Billson, dostał awans i przeniósł się do innego wydziału. Teraz był kimś poważanym w FBI. Przynajmniej sam tak o sobie mówił, co niekoniecznie było prawdą. Mimo to wydawał się najwłaściwsza osobą, jaką szeryf mógł poprosić o przysługę. Najchętniej nie sprowadzałby do miasteczka obcych, lecz jakie jest inne wyjście w obecnych czasach?

Poza znajomym mu mężczyzną, przyjechała jeszcze trójka mężczyzn i jedna kobieta. Starszy mężczyzna nawet nie zaprzątał sobie głowy, aby zapamiętać ich imiona. Przynajmniej na razie, bo wydawało mu się to mało ważne. Mimo to nadał im numerki, którymi będzie ich sobie opisywał w głowie. Jedynka był niewysoki, lecz dobrze zbudowany. Widać był, że sporo ćwiczy na firmowej siłowni. Dwójka był drobniejszy, lecz wyższy. Do tego jako jeden z niewielu z nich nosił przy pasie broń. Trójka był raczej typem analityka niż wojownika. Miał sporej wielkości okulary, nieułożone włosy i luźniejsze ubrania. Jedyna kobieta z nimi była zapewne również kimś od spraw analitycznych. Jej piegowata twarz była ciągle ozdobiona delikatnym uśmiechem, chociaż szeryf widział, że nie czuje się zbyt dobrze w obcym miejscu.

- Piękne miasteczko – odparł, kiedy mężczyzna odprowadzał ich po posterunku, chociaż właściwym celem było jego biurko. Widać kobieta nie umiała długo iść w ciszy.

- Owszem – odparł lakonicznie rozmówca, bo nie do końca się z nią zgadzał, lecz nie miał zamiaru się wykłócać. W końcu dla jednych zebra jest biała w czarne paski, a dla innych czarna w białe paski. – Rozgośćcie się – zaprosił ich ruchem ręki do swojego biurka, gdzie na jednym z foteli siedział Lee Jinki – ich miejscowy patolog. Przez kolejne dwie godziny szeryf przedstawiam im sprawę. Nie musiał nawet wspominać o trzydniowych przerwach, bo ci sami to zauważyli, kiedy tylko dostali akta. Potem patolog wspomniał oględnie o ranach. Niestety podczas krojenia ciał nie znalazł nic pomocnego. Przez następne dwa dni (a zwłaszcza w czwartek) patrole na ulicach zostaną wzmożone. Wszyscy potencjalni świadkowie przesłuchani jeszcze raz, byleby tylko złapać tego drania, który w tak bestialski sposób morduje niewinnych ludzi. 

_________________________________________________________________________________________________________________

No i w końcu się doczekaliście... Naprawdę bardzo przepraszam za takie opóźnienie w dodawaniu, ale ostatnio wiele się działo i nie zawsze miałam siłę czy ochotę pisać. Niemniej kiedy zacznie się rok szkolny, pewnie wrócę do regularnego pisania i wstawianie rozdziałów. 

Przepraszam też za błędy, ale nawet sama nie miałam siły spojrzeć na tekst. Wakacje mnie wykańczają... 

Muszę też wam podziękować, bo złożyło się tak, że miałam bardzo miłą niespodziankę urodzinową w postaci 50tys. wyświetleń. Naprawdę wam wszystkim dziękuję za taką liczbę. 

Tymczasem do napisania niedługo!