Small town, creepy town - 1. Wisielec

Pogrzeb Lizzy udało się zorganizować w ciągu jednego dnia. Ken, młody chłopak, który pracował na cmentarzu, wykopał dół jeszcze tego samego dnia. Zrobił to całkowicie za darmo. Był znajomym Lizzy, dlatego nie chciał za to pieniędzy. Właściwie Lizzy należała do tych lubianych przez wszystkich dzieciaków. Była miła, uprzejma i uczynna, przy czym umiała się dogadywać z rówieśnikami oraz starszymi czy młodszymi od siebie. Była dobrą dziewczyną, dlatego jej śmierć wstrząsnęła wszystkimi. Nikt nie chciał uwierzyć, że bóg pokrzywdził jej matkę zabierając taki cud. Lizzy była też jedną z niewielu osób, która nie unikała staruszka ze starego, wyniszczonego domu na Oak Street. Pogrzeb odbył się już drugiego maja. Nikt nie chciał, aby ciało Lizzy gniło w kostnicy. Pragnęli oddać jej duszę bogu. Wszyscy, przynajmniej większość starszego pokolenia, była religijna. Młodzi odchodzili od chrześcijaństwa, jednak pomimo sporej liczby ateistów, nawet oni zjawili się na pogrzebie. Niemal całe miasteczko się zjawiło, łącznie ze starym mężczyzną z Oak, którego nazywano w miasteczku Gnomem. Staruszek trzymał się na uboczu, stojąc w cieniu niewielkiego lasu rozciągającego się wzdłuż cmentarza na wzgórzu. Wszyscy płakali lub wyglądali na przygnębionych. Nagrobek był cały w kwiatach. Białych, żółtych, różowym i czerwonych. Najdłużej nad grobem stała matka wraz z ojczymem dziewczyny oraz Kris. Kris jest, a raczej był, chłopakiem zmarłej. Chodzili ze sobą od prawie dwóch lat, pomimo że mężczyzna był młodszy od Lizzy o niemal cztery lata. Pomimo tej różnicy wieku umieli się dogadać. Kris umiał być poważny, kiedy jego dziewczyna potrzebowała tego, potrafił też zachowywać się niczym pięciolatek, rozbawiając ukochaną do łez. Kris podszedł do karczmarki, przytulając ją krótko, przekazując kondolencję.

- Dziękuję ci, że z nią byłeś. Naprawdę cię kochała – wyłkała przez łzy, głaszcząc chłopaka po poliku. Kris kiwnął głową, patrząc w bok, na grób dziewczyny. Nie mówiąc nic więcej, Anna odeszła wraz z małżonkiem, zostawiając Krisa samego nad grobem. Ten wcisnął dłonie w kieszenie czarnych spodni, chowając się za kołnierzem. Było chłodno jak na maj, a do tego chmury zapowiadały deszcz.

- W końcu udało ci się wyrwać z tego miasteczka – wyszeptał cicho, a odpowiedziała mu jedynie cisza. Uśmiechnął się krzywo, patrząc na linie lasu. – Mam nadzieję, że jesteś szczęśliwa – dodał, nie odzywając się już ani słowem. Założył na głowę kaptur, idąc w stronę bramy. Gnom stał dopóki wszyscy nie opuścili cmentarza. Upewniwszy się, że jest sam, podszedł do grobu, kuśtykając na lewą nogę, garbiąc się przy tym. Położył jedną lilię na jej grobie. Piękny, biały kwiat wydawał się swoją czystością wyróżniać spośród innych. Tak samo jak Lizzy swoim dobrym sercem wyróżniała się spośród miasteczka, traktując Gnoma jak normalnego człowieka.

***

Oh Sehun wraz ze swoim chłopakiem wracali na piechotę, ukryci pod czarnym parasolem. Luhan szedł przyczepiony do ramienia ukochanego, pociągając co kilka kroków głośno nosem. Byli oni jedna z niewielu par homoseksualnych, które zadeklarowała się co do swojego związku. Z początku było im trudno. W końcu starsi nie rozumieli ich miłości, zasłaniając się swoją biblią. Jednak jeśli wszystko w biblii mamy traktować dosłownie, to kobiety powinny zostawać czyste do ślubu, a seks powinno się uprawiać jedynie w celach reprodukcyjnych. Oboje wiedzieli, że nie będzie im łatwo. Spotykali się od kilku lat, jednak dopiero rok temu ogłosili to wszystkim. Chociaż ogłosili to źle powiedziane. Ich przyjaciele wiedzieli o tym, że są kochankami, lecz miasteczko nie. Pomimo że większość o wszystkim wiedziała, to jednak przesył informacji dzielił się na dwie kategorie. Jedna to ta, kiedy informacja o czymś rozchodziła się po całym miasteczku. Druga była wtedy, kiedy plotka rozchodziła się po kręgu młodzieżowym. Były takie informację, które nie powinny wychodzić poza ten drugi krąg i młodzi to wiedzieli, dbając o zachowanie ładu. Tym, który miał mieszane uczucia co do tego, był LuHan. Jego rodzice byli dobrymi ludźmi, jednak religijnymi, więc chłopak obawiał się, że ci wywalą go z domu. Oczywiście znalazłby miejsce w domu Sehuna, którego rodzice byli ateistami i wychowali się w dużym mieście, gdzie była większa tolerancja. Mimo to młodszy chłopak nie chciał ustąpić, mając dość ukrywania ich związku. Któregoś dnia, podczas jednego z meczy szkolnych, pocałował kochanka. Sehun grał w drużynie, więc nie zostało to niezauważony. Z początku było im ciężko, nawet teraz kilka osób kręciło nosem widząc jak ci chodzili sobie za rączkę na ulicy, mimo to nikt nie odzywał się na głos. Dzisiaj pozwolili sobie na chwilę czułości podczas drogi, jednak nawet najbardziej zagorzałe katoliczki nie powinny mieć im tego za złe. Każdy w tej chwili potrzebował chwili bliskości z ukochaną osobą.

- Nadal nie wierzę w to, że Lizzy nie żyję – wyszeptał Luhan, wtulając się mocniej w ukochanego, który teraz obejmował go, trzymając dłoń na jego talii. Sehun wydawał się bardziej zamyślony i milczący niż zwykle. – To przykre, jak łatwo człowiek może umrzeć. Niby jesteśmy na szczycie hierarchii pokarmowej, a wystarczy jedno potknięcie i giniemy – mówił dalej, chociaż przemieniało się to bardziej w jednoosobowy monolog. Sehun nie przerywał mu z czystej grzeczności. Wiedział, że jego chłopak potrzebuje się wygadać, a kto w takim momencie jest lepszy niż druga połówka? Blondyn nawijał niemal całą trasę. Kiedy byli koło domu młodszego chłopaka, Oh już nie chciał tego słuchać. Złapał blondyna za podbródek, całując go delikatnie w ustach.

- To już nieważne. My żyjemy i kochamy się, prawda? – dopytał, a starszy mężczyzna pokiwał szybko głową. Uśmiechnął się przy tym delikatnie, chociaż bardziej przypominało to grymas. Trudno było się cieszyć w takich sytuacjach. LuHan przysunął się do kochanka, nie zważając na deszcz uderzający w nich, wtulił się w większego mężczyznę. Koło nich przechodzili ludzie, skryci za wielkimi parasolami. Wszyscy śpieszyli się do domów, uciekając przed deszczem, podczas gdy oni stali na środku chodnika, tuląc się do siebie. Sehun obserwował przy tym bacznie ulicę. Jego wzrok spoczął na starym mężczyźnie, kusztykającym po drugiej stronie ulicy. Kiedy ich spojrzenia się skrzyżowały, Gnom skinął chłopakowi delikatnie głową, na co ten odpowiedział identycznym gestem. Luhan czując ruch, chciał się od niego odsunąć, jednak partner przysunął go z powrotem do swojego torsu, całując delikatnie w skroń.

***

Trzeciego dnia maja było słonecznie. Kobiety zakładały krótkie spodenki i zwiewne sukienki, a mężczyźnie próbowali jakoś wytrzymać falę gorąca. Nie dość, że było gorąco, to było przy tym duszno, co zwiastowało, że wieczorem nadejdzie burza. Pierwsza w tym roku. Niedługo nadejdzie sezon deszczów, co oznacza, że trzeba wzmocnić fały wokół rzek przy domach. Nikt nie chce powtarzać historii zalania sprzed siedmiu lat, kiedy zbyt szybki nurt zmył połowę domów wybudowanych przy brzegu. Młodzi śpieszyli się do budynku szkoły, aby ukryć się w chłodnych murach, które i tak do południa będą nagrzane. Wszystko wydawało się być jak dawniej, mimo to pozostawała pewna tajemnicza aura i było słychać co jakiś czas ciche rozmowy i szepty, w których przewiało się imię zmarłej dziewczyny. Jednak taki jest urok małych miasteczek, że nic nie pozostanie nieskomentowane, a wbrew wszystkim pragnieniom matki Lizzy, jej imię będzie na językach ludzi przez bardzo długi czas. Podobnie było kilka lat wcześniej, kiedy młody chłopak zginął stratowany przez spłoszone krowy na pastwisku mleczarza. Mimo to i o nim zapomniano, jak zapomną o biednej Lizzy. W końcu o zmarłych się w końcu zapomina. Rodzice dziewczyny w końcu umrą, tak jak inni jej najbliżsi i przyjaciele, a grób pozostanie bez ani jednego kwiatka czy znicza. Jednak taka jest kolej rzeczy, że w końcu wszystko popada w niepamięć. Starsze panie, które nie mają wiele zajęć, przed świętem zmarłych czyściły wszystkie groby, nawet te zapomniane. Ustawiały na nich znicze i kwiatu ku upamiętnienia śmierci leżących kilka stóp pod ziemią, jednak wiedza i wspomnienia o nich powoli zanikały, a czasami nawet nie było wiadomo czyi to grób. Mimo to, to miasteczko było inne. Ludzie potrafili pamiętać o kimś, kto zmarły kilkanaście lat wcześniej, a ta wiedza była przekazywana z pokolenia na pokolenie, przez co wydawało się, że ci ludzie nigdy nie umarli, a jedynie wyjechali gdzieś daleko. Oczywiście o jednym pamiętało się więcej lub mniej, w zależności jak zapadali w pamięć. Lizzy na pewno należała do dobrych dzieciaków, jednak czy o takich nie zapomina się szybciej? Ludzie uwielbiają rozpamiętywać to co złe, a nie dobre.

- To przykre co się stało z Lizzy, nie uważasz? – zapytał młody, rudowłosy chłopak swojego znajomego. Ten żuł wolno gumę, a oboje siedzieli właśnie na niewielkim murku przed szkołą, w cieniu wielkich drzew rosnących wzdłuż chodnika. Blondwłosy chłopak wzruszył obojętnie ramionami, przesuwając wzrokiem po uczniach wychodzących właśnie ze szkoły, po siedmiu godzinach męczarni i nudnych zajęć.

- Jakoś mało mnie to obchodzi – odparł, przerzucając gumę z jednego polika do drugiego. Wydawał się zamyślony, chociaż nie było tego widać po nim na pierwszy rzut oka. – Bardziej mi szkoda Krisa – dodał, uśmiechając się w ten zawadiacki, bezczelny sposób. – Myślisz, że mogę go pocieszyć? – zapytał, chociaż nie oczekiwał od rozmówcy odpowiedzi, tym bardziej widząc na jego słodkiej mordce malujące się oburzenie.

- Kibum! Nie powinieneś tak mówić! On zaledwie dwa dni temu stracił ukochaną – mruknął rudzielec, patrząc karcąco na przyjaciela. Wiedział, że blondyn nie jest złym człowiekiem, po prostu nieco zdystansowanym, dumnym i w trudnych sytuacjach próbował obrócić wszystko w żart, niestety jednak trzymał się go głównie czarny humor. Do tego Kibum często trzymał się z tą wredną grupą dziewczyn, co to były dziewczynami chłopaków z drużyny, przez co udzielał mu się ich charakter i sposób bycia. Jeszcze rok temu był inny, chociaż tak samo zakochany w sobie. Oczywiście blondyn nigdy nie lubił tych pustych wywłok, z którymi się trzymał. Robił to tylko dla pozycji społecznej, które była dla niego ważna w szkole. W końcu i tak jako gej ma już kiepski start, mimo że starał się wszystkim udowodnić, że jest hetero. Nawet umawiał się z jedną ze swoich znajomych. Była lesbijką i sama próbowała ukryć własną orientację i związek z jedną z dziewczyn pracujących jako barmanka w miasteczku niedaleko ich. Dlatego oboje byli chętni na taki układ. Nadal w nim trwali, co było wygodne, gdy ktoś się do niego kleił. No i czasem musieli się pokazać w miejscu publicznym razem. Nie było to łatwe życie, jednak czy ktoś kiedykolwiek mu mówił, że będzie łatwo?

- Wiem, przepraszam Taemin – westchnął cicho, zerkając na przyjaciela. Tylko on wiedział, że woli facetów. W końcu Kibum musiał się komuś z tego wygadać, inaczej pęknąłby i wybuchł, a to nie przyniosłoby nic dobrego jemu, ani osobom w jego otoczeniu. – Pójdę już – dodał, zeskakując z murku, akurat w momencie, kiedy ze szkoły wyszła drużyna szkolna. Key obrzucił ich niechętnym spojrzeniem, poza Sehunem, któremu kiwnął głową. Nie znali się za dobrze, jednak byli sąsiadami, więc zachowywał względem niego pozytywne uczucia i szanował go. Głównie za to, że zadeklarował się co do swojej orientacji. Podziwiał go za to i zazdrościł jednocześnie. Sam był zbyt wielkim tchórzem, aby uczynić to samo. Chociaż czasami marzył o tym, jak cudownie byłoby iść z ukochanym za rękę. Dlatego nienawidził tego miasteczka i nie rozumiał jak inni mogą je tak kochać i być mu oddani. Była to zwykła dziura. Pragnął życia w wielkim mieści, gdzie ludzie są bardziej tolerancyjni, a przyszłość mogłaby stać dla niego otworem. Jednak nie mógł opuścić tego miejsca, nieważne jak bardzo tego pragnął, bez pieniędzy nie da sobie rady w mieście, a rodzice nie pozwolą mu wyjechać. Czeka go zgnić w tym małym miasteczku jak wszystkim innym. W sumie zazdrościł Lizzy, bo chyba tylko śmierć mogłaby go stąd wyrwać.

***

- Sonia?! – młody, czerwonowłosy chłopak o wielkich, szczerych oczach i bujnych brwiach próbował przekrzyczeć deszcz oraz wiatr, który ściągał mu z głowy kaptur, psując i tak kiepsko ułożone włosy. – Sonia, wracaj! – krzyczał coraz głośniej, zdzierając gardło, próbując coś dojrzeć przez tafle deszczu. Tak jak było mówione, wieczorem nadeszła burza, wraz z litrami wody lejącej się z niebios. – Sonia – mruknął, bliski płaczu. Chłopak od dobrej godziny szukał swojego psa, który uciekł przestraszony grzmotami przez niedomkniętą bramę. Mężczyzna mógł wcześniej pomyśleć, aby ją zaprowadzić do domu, skąd nie ucieknie, jednak nigdy nie był dobry w przewidywaniu pogody i liczył, że zdąży wrócić ze szkoły nim lunie.

- Nigdzie jej nie widziałem – zza rogu kolejnej ulicy dojrzał swojego przyjaciela. Białowłosego i niezwykle przystojnego. Pewnie w normalnych warunkach rozmarzyłby się widokiem tego seksownego ciała w mokrej koszulce, jednak był teraz zbyt zrozpaczony. – Wracajmy, na pewno nic jej nie będzie – zapewnił go, łapiąc pewnie za kruche ramiona.

- Ale Kai… co jak wpadnie do rzeki lub..lub… - zaczął panikować, na co białowłosy chłopak westchnął cicho, przytulając do siebie delikatniejsze ciałko. Pomimo że czerwonowłosy był starszy, to o wiele drobniejszy.

- To pięćdziesięcio kilowa bestia, nic jej nie będzie – próbował go pocieszyć, chociaż i tak podejrzewał, że umniejszył jej w kilogramach, bo z Soni był wielki pies, który dosięgał mu do pasa, jeśli nie wyżej. A jak stawała na tylnych łapach, to zakrywała go całego.

- Ch-chyba masz rację – mruknął starszy chłopak, uspokajając się w ramionach przyjaciela. Nigdy nie powiedziałby co do niego czuje, bo to mogłoby zniszczyć ich relację. Poza tym Kai był w związku z dziewczyną. A jako, że znają się od dziecka, to pozwalali sobie na drobne czułości jak przytulenie czy wspólne spanie podczas nocowania w jednym łóżku. Nie widzieli w tym nic złego, przynajmniej Jongin, bo starszy chłopak odczuwał wtedy niezdrową ekscytację i podekscytowanie. Ukrywał to jednak od wielu lat, unikał alkoholu i wszystkie co mogłoby mu zamącić w głowie, byleby nie wyznać swoich uczuć do niego. – Wracajmy – dodał, odsuwając się z niemrawym uśmiechem błąkających się gdzieś w kącikach ust. Kai kiwnął głową, łapiąc za nadgarstek przyjaciela, ciągnąc ich w stronę domu D.O. Było do niego bliżej, a oni byli cali przemoczeni. Tej nocy Jongin został w domu znajomego, nie chcąc po wysuszeniu się po raz kolejny moknąć. Deszcze zacinał przez całą noc, a wielkie krople uderzały o parapet, przez co monotonny dźwięk rozchodził się po ciemnym pokoju, gdzie dwóch przyjaciół leżało w swoich ramionach. Kyungsoo usnął bardzo wcześnie przez zmartwienia jakie go nawiedzały. Jongin zawsze miał więcej problemu z zaśnięciem.  Wpatrywał się w pogrążonego we śnie chłopaka, przyglądając się jego napuchniętym od płaczu łzom. Sonia była bardzo ważna dla jego przyjaciela. Miał tą bestię od kilku lat i to w jej towarzystwie przeżywał szczęśliwe jak i smutne chwilę. Kyungsoo kochał tego psa niemal tak mocno, jak kochał swojego przyjaciela. Dlatego pozwolił sobie na to, aby w nocy otuliły go ramiona Jongina. W nich poczuł się spokojnie, chociaż serce nadal kołatało mu niespokojnie w piersi.

Nad ranem D.O obudził się bez przyjaciela przy boku. Przywykł do tego, że ten zwykle wstawał wcześniej, więc jedynie wtulił się mocniej w kołdrę, wciskając nos w poduszkę, która nadal pachniała szamponem Jongina. Uśmiechnął się delikatnie, nagle jednak drzwi otworzyły się z cichym trzaskiem, a on odsunął się gwałtownie, czując się, jakby ktoś go przyłapał na czymś zbereźnym. W sumie tak było, bo wąchał poduszkę, na której spoczywała głowa jego przyjaciela. Kai, który stał w drzwiach, jednak nic nie zauważył, co pozwoliło starszemu chłopaki odetchnąć wyraźnie. Jongin widząc przytomnego przyjaciela, uśmiechnął się delikatnie, przymykając drzwi, zupełnie jakby coś za nimi ukrywał.

- Wyspałeś się? – dopytał, na co Kyungsoo pokiwał głową, dopiero teraz zauważając, że chłopak jest w pełni ubrany. Kai miał u niego kilka ciuchów na zmianę, bo często u siebie nocowali. Często się spotykali, więc Jongin zostawił u niego kilka rzeczy. Chociaż obecnie te wizyty bywały rzadsze, odkąd młodszy chłopak miał dziewczynę.  D.O jednak starał się tym nie załamywać, wierząc, że nadal jest dla Kaia kimś ważnym. W końcu młodszy chłopak, kiedy tylko usłyszał, że Sonia zniknęła, szukał z nim długie godziny w deszczu i został, aby go pocieszyć. Kyungsoo wiedział, że Jongin zawsze jest przy nim, kiedy tego potrzebuje. – To dobrze, bo mam coś dla ciebie – odparł, uśmiechając się jedynie kącikiem ust, co zawsze wywoływało w brzuchu czerwonowłosego przyjemny skurcz. Spojrzał na niego jedynie w wyczekiwaniu. Jongin zajrzał jeszcze przez ramię, nim uchylił drzwi, przez które wpada wielka, czarna bestia. D.O uśmiechnął się szeroko, ignorując to, że Sonia jest cała brudna i mokra. Pozwolił jej wskoczyć do łóżka, a pies zaczął go obwąchiwać, merdać ogonem i lizać po twarzy. Jongin stał w drzwiach, opierając się o framugę, zaplatając ramiona na piersi. Patrzył rozbawiony i nieco rozczulony, jak jego przyjaciel śmieje się głośno, próbując opanować tą wielką bestię. Kyungsoo w końcu wygonił psa, wstając z łóżka, na boso idąc w stronę wyższego mężczyzny. Po jego ubiorze oraz zabłoconych butach, wiedział, że ten szukał dla niego Soni.

- Dziękuję – wyszeptał, obejmując białowłosego wokół szyi, całując krótko i delikatnie w polik, wtulając się w masywniejsze ciało. Jongin przygryzł wargę, obejmując chłopaka wokół pasa. Kai zrobi dla niego wszystko, nawet jeśli wiąsze się to ze wstawaniem o szóstej nad ranem i chodzenie po błocie oraz mokradłach w poszukiwaniu ukochanego psa Kyungsoo. D.O znaczył dla niego wiele i był niczym bliska rodzina, którą się kocha ponad wszystko.

***

Ulewa przyniosła więcej strat niż podejrzewano, jednak dzięki przezorności mieszkańców i wałom rozłożonym wzdłuż rzek, deszcz nie zniszczył wiele upraw oraz domostw. Kilka pól było zalane, ale w końcu dobra nawodnienie też jest ważne, więc rośliny aż tak nie ucierpią. Gorzej ze zwierzętami, które obawiają się burzy, jak konie czy krowy. Ich panikę oraz obawy odczuł już z samego rana stary Stan, właściciel niewielkiej farmy w miasteczku, która była niecałe dziesięć minut autem od centrum. Właściciel ziemi już z samego rana został zbudzony przez głośne szczekanie psów na podwórku. Niechętnie zsunął się z łóżka, na którym leżała jego żona, już nie tak piękna jak dawniej. Założył gumowce oraz jesienną kurtkę, pomimo że był maj. Na zewnątrz od razu zapadł się w podmokłej ziemi, a ujadanie psów nabrało na sile.

- Zamknąć się, stare kundle! – krzyknął, unosząc ostrzegawczo rękę. Jednak nigdy by ich nie uderzył. Może i był nieco gburowaty, porywczy z niewyparzoną gębą, jednak kochał swoje zwierzęta, nawet bardziej niż ludzi. Jedna groźba jednak wystarczyło, aby psy zamilkły, zaskomlały i wróciły do swoich legowisk. Wtedy doszedł do niego hałas koni i innych zwierząt ze stodoły. Stan po drodze zabrał paszę, aby nakarmić te szkapy. – Cicho już, cicho kochane – krzyknął do nich jeszcze zza drzwi szopy. Kiedy otworzył sporej wielkości drewniane drzwi, światło wdarło się do środka. Pasza wypadła z rąk mężczyzny, uderzając z hukiem o ziemię, kiedy ten był wpatrzony w nogi. Ludzie nogi w drogich adidasach. Wiatr zawiał mocno przez uchylone wejście, a ciało zakołysało się niczym piórko na wietrze. Twarz chłopaka była biało-zielona, a oczy szeroko otwarte, przekrwione i wpatrzone wprost w farmera. Stan cofnął się o kilka kroków, uciekając czym prędzej z szopy, potykając się o własne nogi, upadając w błoto. Wisielec został sam wśród głośno rżnących koni, okręcając się tak, jak wiatr mu nakazał. Jego drogie buty, teraz były całe zabłocone. Jasne włosy potargane i jakby straciły dawny blask, tak jak cała osoba mężczyzny, jeszcze nie tak dawno stąpającego po ziemi, opłakującego swoją zmarłą ukochaną. 

_____________________________________________________________________________________________

I oto był pierwszy rozdział... drugi niestety raczej nie pojawi się w środę, bo do środy mam jeszcze trochę roboty, bo nie udało mu się zamknąć wszystkich projektów.. ach, ja głupia wierzyłam, że mój drogi nauczyciel pozwoli mi zakończyć tak szybko projekty xD 

No ale w weekend i po następnym tygodniu pewnie rozdziały będą pojawiać sie częściej, chociaż mam tyle rzeczy, które chce napisać w jednym rozdziale, że nie wiem od czego zacząć D: 

Chce też podziękować za wszystkie poprzednie komentarze <3 Poprawiacie mi dzień, ba! Tydzień cały :3 Dziękuję za to~!