Jak pies z kotem - Epilog

Epilog

Nad ranem Kibum zrzucił Jonghyuna z łóżka, kiedy ten zaczął go całować i głaskać po plecach. Blondyn chętnie by się temu poddał, wtedy jednak usłyszał charczenie w drugim pokoju i przypomniał sobie o tej wiedźmie, czyli matce bruneta. Wolał też nie zaliczać wpadki, kiedy ta wejdzie do jego pokoju, właściwie to Jonghyuna, w poszukiwaniu swojego syna. Nadal zaspany Jong, po dość długim monologu Key, przeniósł się na kanapę. Nie dane mu było długo spać, bo po niecałej godzinie do salonu przyszła jego matka, użalając się nad losem swojego ukochanego pierworodnego i okropności Kibuma, który pozwolił mu tutaj spać. Blondyn, który akurat ich mijał, puścił tą uwagę mimo uszu. Postanowił, że wytrzyma jakoś jej docinki, będzie odpowiadał uprzejmie albo ją po prostu ignorował. Nie był pewien, co było powodem jego dobrego humoru, był jednak gotów zaryzykować i powiedzieć, że to dzięki Jonghyunowi. Podczas gdy Key dobrze znosił docinki, sącząc powoli gorąca kawę na kanapie, Jong zaczął się irytować. To zabawne, jak łatwo role mogą się obrócić.

- Co jest z tobą nie tak?! – warknął w końcu brunet, kiedy jego matka zaczęła krytykować styl ubierania Kibuma, który swoją droga bardzo się podobał starszemu mężczyźnie.

- Słucham? – dopytała z niedowierzaniem, nie wierząc, że jej syn zwraca się do niej. Key też był tym zaskoczony, mimo to delikatny uśmiech wpłynął na jego usta, co nie umknęło matce jego kochanka.

- Czepiasz się go, odkąd tylko przyjechałaś. Bummy jest cudowny i nie obrażaj go, bo nic o nim nie wiesz. O mnie też nic nie wiesz, więc przestań mnie idealizować – mruknął, mówiąc wszystko poważnym, spokojnym tonem głosu, nie unosząc się. Może i był zły, nie, wściekły, ale to nadal była jego matka i szanował ją. – Kocham cię mamo, ale to chyba najwyższy czas, abyście wrócili do domu – dodał, czując, że serce mu pęka widząc minę rodzicielki. Kibum patrzył na niego zaskoczony, odkładając szybko kawę na stolik. Cieszył się, że kochanek się za nim wstawił i ta wiedźma zniknie, jednak nie chciał tego kosztem relacji Jonghyuna z matką. Sam nie miał dobrych kontaktów z rodziną przez swoją orientację i nie chciał, aby Jong też się oddalił od rodziców.

- Jong, czy to nie za wiele? – dopytał blondyn, kładąc niepewnie dłoń na ramieniu bruneta. Ten spojrzał na niego ze zmarszczonymi brwiami.

- Nie tego chciałeś? – odparł pytaniem na pytanie, a pani Kim jedynie wędrowała wzrokiem od jednego do drugiego. Key zacisnął mocno usta, spuszczając głowę. Kiedy ponownie uniósł wzrok, utkwił go w matce chłopaka.

- Owszem, chciałem. Jednak wiem, że kochasz matkę i nie chce abyś się od niej oddalił. Ja dam radę – mówił cicho,  aby to głównie Jonghyun go usłyszał. Pani Kim stała za daleko, a przez wiek nie słyszała już tak dobrze jak kiedyś, więc niewiele wyłapała ze słów Key. – Przeproś ją, a ja najwyżej przenocuje do jutra u Taemina, okey? – brunet niepewnie skinął głową, nie rozumiał już kochanka. Przecież wczoraj jeszcze nalegał, wręcz błagał, aby brunet uspokoił swoją matkę. A teraz? Teraz uśmiechał się w ten uroczy, rozbrajający sposób. Kiedy Key wiedział, że kochanek zrobi to co mówi, wtedy odsunął się od niego, podchodząc bliżej kobiety. – Ma pani cudownego syna, naprawdę. Cenie go jako człowieka i przyjaciela – tutaj się zawiesił, mając nadzieję, że głos mu nie drży zdradzając kłamstwo. W końcu nie byli przyjaciółmi, tylko kimś więcej, chociaż nie wiedział dokładnie kim. – I uważam, że chyba jest adoptowany, skoro ma taką wywłokę za matkę – Key stał tuż przed kobietą z szerokim, szczerym uśmiechu, mówiąc te wszystkie nieprzyjemne słowa w jej kierunku. Jong parsknął pod nosem. W normalnej sytuacji, czyli jeszcze wczoraj, pewnie by się wkurzył. Teraz jednak był rozbawiony słowami kochanka. Podczas gdy jego matka otwierała i zamykała usta, patrząc co jakiś czas na syna, licząc, że ten ją obroni. Brunet jednak wzruszył jedynie ramionami, uznając, iż lepiej się nie mieszać. Kibum minął ją, odwrócił się jeszcze w drzwiach i posłał brunetowi całusa, po czym opuścił mieszkanie.

***

Po wyjeździe rodziców bruneta wszystko wróciło do normy. No prawie wszystko. Jong wraz z Kibumem zaczęli żyć na nowym układzie, który obejmował teraz tulenie się w łóżku, podczas oglądania filmu czy zwykłe, niezobowiązujące całusy. Czuli się przy sobie swobodnie i pomimo że nadal się droczyli, wyglądali niczym para. Nadal jednak trwali w swoim układzie. Natomiast, kiedy Tae czy ktoś inny ich odwiedzał, zachowywali pozory normalności. Chociaż z tygodnia na tydzień było to coraz trudniejsze. Na przykład teraz, kiedy w czwórkę – Jong, Key, Taemin i Minho – siedzieli w salonie, brunet nie mógł się powstrzymać przed potarganiem włosów chłopaka, czy przyciągnięcie go do siebie, Key jednak zwykle wtedy uderzał go w żebra, odsuwając obrażony. Tae przyglądał się wszystkiemu z kolan szatyna, popijając cicho herbatę. W końcu przy kolejnym takim kuksańcu i rozbawionej minie Jonghyuna uśmiechnął się, odkładając kubek na kolana.

- Wyglądacie jak para. Nie jesteście przypadkiem razem? – zapytał Taemin, chociaż nie mówił tego serio. Key mimo to zarumienił się cały, jąkając wyraźnie. Jong spojrzał na kochanka, po czym na resztę zgromadzenia.

- Nie!

- Tak – odparli obaj jednocześnie. Wszyscy spojrzeli na Jonga, który uśmiechał się głupkowato. To on przyznał się do tego, że są parą. Kibum z czerwonego odcienia skóry przeszedł do białego i zielonego. Brunet widzą jego zaskoczenie, pochylił się i cmoknął go w nos. Tae i Minho spojrzeli na siebie, mimo to na razie nie komentowali zaistniałej sytuacji. Uznali, że jeśli powiedzą chociaż słowo, mogą zniszczyć atmosferę i spłoszyć przyjaciół, a ci najwidoczniej potrzebowali tej rozmowy.

- Tak? – zapytał Key, patrząc z mieszaniną uczuć w oczach na Jonghyuna. Ten kiwnął głową, przysuwając się bliżej blondyna, łapiąc za jego dłoń.

- Popatrz na nas, Bummy. Spędzamy razem cały czas, wychodzimy na zakupy razem, przytulamy się i uprawiamy seks – Key na ostatnie stwierdzenie zarumienił się, w końcu nie zapomniał, że są sami, jednak pragnął tej rozmowy od bardzo dawna, ale bał się ją zacząć. – Jesteśmy dla siebie na wyłączność. Czy to nie brzmi jak zwykły związek? – dopytał, a szukając poparcia obejrzał się za siebie. Tae pokiwał szybko głową, pukając Minho, aby i ten przytaknął. Taemin już od dłuższego czasu, kiedy rozmawiał z Jogniem po kłótni, miał przeczucia co do tej dwójki i tak wiele się nie pomylił, co go cieszyło. Chłopak lubił współlokatora przyjaciela, chociaż początki nie były zbyt kolorowe, to Key wydawał się teraz przy nim szczęśliwy.

- B-brzmi – przytaknął, zabierając swoją dłoń, aby ukryć w nich rumieńce i szeroki uśmiech. Jong był taki rozczulony tym widokiem, że wydobyło się z nich westchnienie zachwytu. Brunet nigdy nie podejrzewał, że może czuć coś tak głębokiego do drugiego mężczyzny. Nim zamieszkał z chłopakiem, był zupełnie innym mężczyzną. Key nauczył go więcej, niż blondyn mógł się spodziewać. Przy tym Jonghyun pogodził się ze swoją orientacją. Nadal lubił kobiety, ale dawniej odrzucał od siebie myśl, że mogą pociągać go mężczyźni.

- Słodko razem wyglądacie – zawyrokował Taemin, kiedy Jong przysunął się do kochanka, obejmując go ramieniem, a blondyn od razu się w niego wtulił. Kibum dawno nie czuł się tak szczęśliwy i bezpieczny o przyszłość. Spojrzał jeszcze tylko na Taemina, zupełnie jakby chciał go skarcić za te słowa, jednak powstrzymał się, uśmiechając jedynie szeroko, ukazując rząd białych zębów. Jeszcze pół roku temu, żaden z nich nie podejrzewał, że ich znajomość rozwinie się w taki sposób, a oni z zażartych wrogów zmienią się w dwa zakochane gołąbeczki, tulące się do siebie na kanapie przed przyjaciółmi. I pomimo że te dwa słowa nadal nie padły - nie musiały. Obaj wiedzieli co do siebie czując, a tego typu wyniosłe słowa nie były w ich stylu. Nie w tym momencie, jednak kiedyś padną, a wtedy druga strona z szerokim uśmiechem odpowie to samo. 

_____________________________________________________________________________________________________

Wiem, wiem, wyszło bardzo krótko, ale nie miałam zupełnie weny na zakończenie ani nawet pomysłu, dlatego zostawiam to w takiej formie. Kto wie, może kiedyś będzie kontynuacja? 

Rozdział miał być co prawda jutro, ale pewnie wrócę do domu nad ranem i nie będę miała siły na nic innego niż sen. xd 

Za tydzień pojawi się oneshot. Pewnie na plenerze nie będę miała czasu pisać, dlatego wybiorę jedno z leżących gdzieś w folderach oneshotów. Wybrałam taki, który przewinął się kilka razy w komentarzach. Jaki? Przekonacie się za tydzień ^^ 

Tymczasem życzę udanego weekendu~