Jak pies z kotem - 10

10

- Czy Minho naprawdę cię pocałował? – zapytał chłopak, drżącym głosem, zupełnie jakby wstrzymywał w sobie tajfun emocji. Bo tak było. W pierwszym momencie przeżył szok, kiedy Choi mu to powiedział. Choi starał się go jakoś ułaskawić, przytulić i obiecać, że to się nie powtórzy, jednak Taemin go nie słuchał. Wyrwał mu się, uderzając mocno w polik, pozostawiając po sobie spory, czerwony ślad, wybiegając następnie z mieszkania. Swoje kroki pokierował od razu tutaj, chcąc potwierdzić tą informację. Czuł się teraz tak zmęczony tym wszystkim, chociaż nie minęła nawet godzina odkąd się dowiedział.

- Wejdź proszę. Nie będziemy rozmawiać w drzwiach – mruknął gospodarz, niezwykle niskim i piskliwym głosem, zaczynając panikować. Nienawidził takich sytuacji, bo nigdy nie był dobrym kłamcą. Bał się też tej rozmowy i wiele razy myślał jak będzie wyglądać, jednak nigdy nie podejrzewał, że wszystko potoczy się w taki sposób. Nie liczył na to, że Taemin do niego przyjdzie i zapyta wprost. Tae kiwnął głową, skopując z siebie buty, idąc szybkim krokiem do salonu. Był zły na Minho, ale nie umiał się odnieść do swoich uczuć względem Key. Starszy mężczyzna wskazał gościowi kanapę, samemu siadając na fotelu. Oparł ramiona na kolanach, pochylając się do przodu. – C-czy to on ci tak powiedział? – dopytał Kibum, starając się panować nad swoim głosem i ciałem. Nie chciał, aby było widać jak bardzo się denerwuje. Najchętniej by się teraz popłakał z nerwów i złości na samego siebie. Był głupi wierząc, że to nigdy nie wyjdzie na jaw. Tae pokiwał głową, patrząc uważnie na przyjaciela, który zachowywał się w bardzo niecodzienny sposób. Zwykły, dawny Key, gdyby tylko Minho by go pocałował, walnąłby mu i poleciał z tym od razu do chłopaka, dlatego właśnie Tae przyszedł tutaj, aby to wszystko wyjaśnić, bo nie rozumiał tej sytuacji. – Powiedz mi o wszystkim od początku – poprosił cicho Kibum, starając się po prostu kupić sobie czas, aby zebrać się w sobie i wymyślić jakieś wyjście z tego. Taemin zmarszczył brwi, jednak kiwnął głową spełniając prośbę przyjaciela.

- Od kilku dni Minho był inny. Nie potrafię tego dokładnie opisać, jednak czasem czujesz, że ktoś zachowuje się inaczej niż zwykle – mruknął, robiąc dłuższą pauzę, patrząc czujnie na blondyna, który wyłamywał sobie nerwowo palce, uciekając wzrokiem – Dzisiaj go zapytałem o co mu chodzi. Nie chciał mi powiedzieć od razu, więc ponowiłem pytanie, karząc mu odpowiedzieć, jeśli chociaż trochę mnie kocha. Wtedy wyjaśnił mi wszystko – niemal warknął, zaciskając mocno piąstki na materiale długiej bluzy, która swoją drogą była Minho, więc niemal na nim wisiała niczym na wieszaku. – To się stało, kiedy ostatnio u was byliśmy. Jong zaniósł mnie to auta, on się wrócił po mój sweter i pod wpływem impulsu cię pocałował – głos Taemina ociekał jadem i obrzydzeniem, na które Key przeszedł dreszcz, a puls mu przyśpieszył. Przez to, że Minho wziął winę na siebie, czuł jeszcze większe wyrzuty sumienia. Nie wiedział już sam, czy Choi próbuje go oczyścić i naprawić to co zepsuł w przeszłości i ile krzywdy mu wyrządził, czy też był tak perfidny wiedząc, że Kibum nie da rady skłamać, kiedy chłopak go zapyta czy to prawda. – Hyung, czy to prawda? – zapytał, a blondyn poczuł ucisk w sercu, kiedy ten nazwał go hyungiem. Nigdy się tak do niego nie zwracał, dlatego tak go to ugodziło. Kibum dłuższą chwilę milczał, zastanawiając się jak podejść do sprawy i rozwiązać ją w najprostszy i najmniej krwawy sposób.

- Zanim ci odpowiem, muszę ci o czymś opowiedzieć. To się wydarzyło, kiedy jeszcze byłem w liceum. Mieszkałem wtedy w rodzinnym mieście i chodziłem do pobliskiej szkoły. Miałem sporo znajomych, jednak nie o to chodzi. Był jeden mężczyzna, a raczej wtedy jeszcze chłopak. Byłem w nim zakochany niczym idiota. Latałem za nim niczym pies za właścicielem i byłem gotów skoczyć dla niego w ogień – mruknął, przygryzając mocno wargę, czując się dziwnie pusty, kiedy o tym opowiadał. Wcześniej, kiedy mówił o tym Jonghyunowi, rozpłakał się, a teraz nie czuł nic. Zupełnie jakby ta historia jego nie dotyczyła. – Jednak on był dupkiem. Nie byliśmy parą, ale chodziliśmy do łóżka. To był taki układ, w którym nie było nic poza seksem. On w międzyczasie kiedy sypiał ze mną, chodził z dziewczynami, przy czym wypadał na dżentelmena, bo nigdy nie ciągnął żadnej do łóżka, w końcu miał mnie do zaspokajania swoich potrzeb. Trwałem w tych niezdrowych relacjach bardzo długo, aż w końcu wymsknęło mi się, że go kocham. Wszystko zaczęło się walić niczym domino, on powiedział, że to był błąd i zniknął. Byłem wtedy inny i bardzo to przeżyłem. Dwa lata mi zajęło nim się pozbierałem i stałem się taką osobą, jaką jestem.

- Do czego zmierzasz? – dopytał chłopak, nie rozumiejąc całej tej historii w kontekście odpowiedzi na jego pytanie. Chociaż teraz lepiej rozumiał przyjaciela i jego oziębłość uczuciową w kwestii miłości.

- Chodzi o to, że tym dupkiem w którym byłem zakochanym był Minho i to nie on mnie pocałował. Ja to zrobiłem – wyszeptał cicho, bojąc się wypowiedzieć to na głos. Wszystko zostało przesądzone i teraz może być już tylko gorzej. Był gotowy na wybuch chłopaka, ten jednak jedynie patrzył na niego, zaciskając mocno zęby. – Przepraszam, naprawdę nie chciałem. To był impuls – Key zaczął się gorączkowo tłumaczyć, chcąc aby przyjaciel zrobił cokolwiek. Cisza jest gorsza niż kłótnia, bo nie wiesz nigdy, co się dzieje w umyśle drugiej osoby. – Naprawdę przepraszam – wyszeptał, słysząc jak jego własny głos drży. Tae wstał powoli z kanapy, przystając przy fotelu, jednak nie obdarzając mężczyzny nawet jednym spojrzeniem. – Taeminnie? – mruknął cicho blondyn, łapiąc przyjaciela za rękę. Ten jednak wysunął ją sprawnie, zagryzając mocno zęby.

- Nie pokazuj mi się na oczy – wyszeptał cicho, a jego głos był chłodny, wyprany z wszelkich emocji. Key poczuł jak warga mu drży, kiedy chciał się odezwać, jednak nie był w stanie. Słowa uwięzły mu w gardle. Z resztą co mu powie? Znowu powtórzy, że mu przykro? To nic nie zmieni i nie naprawi tego co zrobił, jednak Taemin mógłby spróbować go zrozumieć! Chociaż on sam na jego miejscu na pewno postąpiłby tak samo, jak i nie gorzej. Gdyby tylko usłyszał, że Tae pocałował chociażby Jonghyuna, wtedy pewnie nie panowałby nad sobą. Jednak czemu w takiej chwili przyszedł mu do głowy Jong? Dlatego, że mają ten swój układ? – Nie dzwoń też do mnie – dodał, wychodząc szybkim krokiem z mieszkania przyjaciela. Tae nie miał na myśli urwania kontaktów na zawsze. Po prostu potrzebował ochłonąć i przetrawić zaistniałą sytuację. Gdyby teraz nadal utrzymywał z nim kontakt, czułby coraz większą złość kumulującą się w nim i niszczącą go od środka. Key nawet się nie ruszył z miejsca, podciągając kolana pod brodę, oplatając je ramionami, chowając w nich głowę. Wyrzucał sobie wszelkie błędy które popełnił, przeklinał siebie i swoje nieodpowiedzialne zachowanie.

W tym czasie Taemin wypadł na zewnątrz, od razu uderzył w niego silny, chłodny wiatr. Zarzucił kaptur za dużej bluzy, opatulając się nią szczelniej. Pachniała Minho, co go irytowało i uspokajało jednocześnie. Szedł szybkim, równym krokiem w stronę domu. Z każdą kolejną pokonaną przecznicą czuł się coraz bardziej zmęczony psychicznie oraz fizycznie. Kiedy znalazł się w swoim bloku, przystanął na chwilę przed drzwiami. Wiedział, że Choi jest w środku, bo on nie zabrał kluczy, a szatyn nie wyjdzie z mieszkania, kiedy on jest na zewnątrz. Tae wszedł cicho do środka, zdejmując z siebie powoli buty, boso idąc do salonu. Minho, który siedział przed telewizorem, zerwał się, przystając jednak w miejscu. Nie wiedział co zrobić, ani jak się zachować. Do tego na jego poliku nadal było widać ślad po uderzeniu blondyna.

- Wiem o wszystkim – zaczął, podchodząc do mężczyzny, stając metr od niego, zadzierając delikatnie głowę do góry, w końcu ten był od niego wyższy o co najmniej pół głowy. – O tym, że spotykaliście się w liceum, co mu zrobiłeś oraz tym, że to nie ty go pocałowałeś. Jestem na ciebie taki wściekły – warknął, chociaż nie było już w nim gniewu, lecz zmęczenie. Do tego oczy miał napuchnięte i przekrwione. – Nie wywalę cię tylko dlatego, że muszę się do kogoś przytulić – wyszeptał cicho, a jego głos zaczął się łamać w momencie, kiedy łzy zaczęły zbierać się w kącikach oczu. Minho pokonał dzielący ich metr, zamykając drobne ciało chłopaka w swoich masywnych ramionach. Tae wtulił głowę w jego tors, obejmując nieco niepewnie wokół talii. – Czemu musisz być takim kochanym dupkiem? – zapytał, chociaż nie oczekiwał odpowiedzi. Choi milczał, tuląc do siebie jedynie chłopaka, domyślając się, że jego rozmowa z Key nie przebiegła najlepiej, jednak wolał się nie kontaktować z Kibumem dla jego własnego dobra.

Podczas, gdy Tae uspokajał się w ramionach ukochanego, Key siedział całkiem sam w salonie, od prawie godziny nie zmieniając pozycji. Wszystko go bolało, był to jednak ból nierówny psychicznemu cierpieniu. Mijały kolejne minuty, godziny, a on wspominał i rozmyślał co mógł zrobić inaczej, jak by wtedy wyglądało jego życie. Było to bezsensowne i bezcelowe, a przysparzało mu jedynie więcej cierpienia, jednak blondyn wychodził z założenia, że zasłużył sobie na wszystko co go spotyka. Podobno nazywa się to karmą. Kiedy zrobisz coś złego, coś nieprzyjemnego ci się wydarzy. Najwidoczniej wiele złego uczynił w życiu, czego nawet nie pamięta, skoro los tak z niego kpi. Kibum długo rozmyślał, zatapiając się we wspomnieniach, nie zdając sobie sprawy ile czasu minęło. W końcu nie był sam w mieszkaniu. Jong wrócił nieco wcześniej z pracy, kupując po drodze jakieś żarcie na wynos z pobliskiego baru.

 

- Kibum, jesteś w domu? – brunet krzyknął w głąb mieszkania, widząc buty chłopaka oraz jego kurtkę na wieszaku. Zmarszczył brwi, kiedy odpowiedziała mu cisza. Uznał, że ten śpi, więc poszedł do kuchni, po drodze musząc przejść przez salon. Z początku nie zauważył skulonej postaci na fotelu. Już wchodził do kuchni, jednak cofnął się, wpatrując w blondyna, nim ruszył w jego stronę. Postawił siatki z jedzeniem na stoliku, dotykając ramienia gospodarza. Ten drgnął, jednak nie podniósł głosy. Jong usłyszał jak ten szepcze, niestety nie dosłyszał za pierwszym razem – O co chodzi, Bummy? – dopytał mężczyzna, siadając na podłokietniku. Key obrócił głowę, osłaniając jedynie jedno oko. Jonghyun zagryzł wargę od środka, widząc że ten płakał.

- Przytul mnie – poprosił cicho, a brunet, nie zadając pytań, objął go ramieniem, głaszcząc delikatnie po plecach. Kibum przysunął się bliżej, chowając głowę w piersi mężczyzny. Czuł jak ten delikatnie go głaszczę, co nieco uspokajało.

***

Key od kilku dni chodził niczym struty. Wszyscy zaczęli się o niego martwić. Nie tylko Jonghyun, ale i ludzie w pracy. Onew nawet wyciągnął go na wspólne zakupy, pod pretekstem pomocy w odświeżeniu jego garderoby. Wcześniej Kibum kilkukrotnie mu to proponował, uważając, że znajomemu przyda się odmiana i świeży styl. Wtedy się nie zgadzał, co zwykle spotykało się z kilkuminutowym oburzeniem blondyna. Dlatego Jinki pomyślał, że jeśli mu to zaproponuje, wtedy chłopak się ucieszy i przestanie smucić. Jednak tak nie było. Key jedynie wzruszył ramionami, uznając, że mogą pójść. To był bardzo zły znak dla wszystkich i nikt nie wiedział o co chodziło. Nikt, poza Jonghyunem, który po kilku dniach w końcu wyciągnął z Kibuma o co chodzi. Musiał co prawda go upić i zrozumieć co ten bełkocze przez łzy. Brunet był zły na Taemina, że ten dzieciak zachowuje się tak egoistycznie. Po części go rozumiał, bo jego samego ugodziło to co zrobił Key, jednak chłopak też miał uczucia, a Tae był dla niego najważniejszy. Przekładał jego dobro nad wszystko inne. Do tego stopnia, że postanowił poświęcić ich przyjaźń, byleby ten był szczęśliwy u boku Minho.

Zły nastrój Kibuma udzielał się niemal wszystkim. Jong, który spędzał z nim sporo czasu, zaczął chodzić bardziej przygnębiony, chociaż czerpał z tego niewielkie profity. Key niemal codziennie pakował mu się w nocy do łóżka, nie chcąc zostawać samemu ze swoimi myślami. Jonghyun wtedy głaskał go tak długo, aż ten zasypiał. Brunet coraz częściej się przyłapywał na tym, że nie może przestać myśleć o blondynie. O jego słodkich ustach, jasno-białej skórze oraz przewrotnym, jednak uroczym charakterku. To było złe, że coraz bardziej się w to wkręcał. Przestał już nawet oglądać się za kobietami jak tak dawniej. Czasami faktycznie jakaś przykuła jego wzrok większym biustem, kręconymi blond włosami czy też krótką sukienką, jednak szybko o nich zapominał. Zaczęło go to niepokoić, lecz o dziwo nie miał zamiaru nic z tym zrobić. Wydawałaby się, że podoba mu się taki stan rzeczy. Mimo to pragnął już swojego dawnego, wyszczekanego Kibuma. Nie wiedział tylko jak ma to naprawić. W końcu nie wiedział gdzie Taemin mieszka, a Key pilnował swojego telefonu niczym skarbu. Los chyba go kochał, bo właśnie zobaczył znajomą blond czuprynę. Był właśnie w centrum, kupując swoje ulubione ciasto z ukochanej piekarni dla Kibuma, kiedy go zauważył. Lepszej okazji nie mógł sobie wymarzyć. Zapłacił za wypiek, idąc szybko w stronę sklepu z biżuterią, przy której stał Taemin. Złapał go za ramię, uśmiechając przyjaźnie. Chłopak spojrzał na niego zdziwiony, zaraz jednak odwzajemniając uśmiech, zdejmując słuchawki w których leciała jakaś skoczna, żywiołowa muzyka.

- Hej, hyung – przywitał się, wyglądając całkiem dobrze, pomimo kłótni z key. Wręcz promieniał. Najwidoczniej dobrze mu się układało z Minho, podczas gdy Kibum cierpiał w czterech ścianach. To go nieco zezłościło, bo chłopak zachowywał się nie jak przyjaciel, lecz egoistyczny bachor.

- Co ty robisz, Taemin? – zapytał z pozoru spokojnie, chociaż oboje wiedzieli, że to nie będzie jedna z tych przyjemnych rozmów. – Rozumiem, że jesteś na niego zły, jednak to nie powód, aby go tak traktować – dodał, widząc już niezadowolony grymas na słodkiej buźce chłopaka. Tae wcisnął dłonie w kieszenie spodni, patrząc gdzieś w bok. Brakowało mu Kibuma, jednak nadal nie przeszła mu złość na niego. Chociaż to już chyba nie było to uczucie. Po prostu się na nim zawiódł.

- Nie rozumiesz, nie znasz sytuacji – mruknął na swoją obronę blondyn, wierząc, że tylko on zna całą historię. W końcu Key jest zbyt skryty, aby opowiadać wszystko swojemu współlokatorowi.

- Wręcz przeciwnie Taemin, znam ją doskonale. Znałem ją przed tobą i widziałem co zaszło tamtego dnia, więc nie wciskaj mi kitu, że nie znam sytuacji. Po prostu nie umiesz zachować się jak dorosły i przebaczyć. Kibum kochał Minho dawniej, ale teraz nic do niego nie czuje. To co zrobił, to był impuls i nic więcej – odparł pewnie, a jego głos był głęboki i cichy, chociaż przesączony pewnego rodzaju jadem. Lubił Tae, jednak nie podobało mu się jego zachowanie. Chciał być traktowany niczym dorosły, więc czemu się tak nie zachowywał?

- I tak tego nie zrozumiesz. Jesteś tylko jego współlokatorem – mruknął Tae w swojej obronie, próbując jakoś to usprawiedliwić. W końcu ci nie byli nawet przyjaciółmi, więc czemu mu mówił jak powinien się zachować. Według Taemin relację Key i Jonghyuna były płytki, więc ten nie miał prawa go oceniać, bo gdyby był na jego miejscu i Key był dla niego kimś ważnym, wtedy by tak łatwo nie mówił o przebaczeniu.

- To ty nie rozumiesz i masz klapki na oczach. Czy Kibum powiedziałby mi o tym wszystkim, gdyby łączyły nas takie relację jak myślisz? – zapytał, chociaż nie oczekiwał teraz odpowiedzi, wiedząc, że chłopak próbuje przeanalizować obecną sytuację. – On już dość wycierpiał za tego jednego buziaka. Przynajmniej spróbuj mu wybaczyć – dodał, po czym odwrócił się na pięcie, idąc w stronę wyjścia z galerii. Potrzebował ochłonąć, chociaż może nie było tego po nim widać, jednak mocno się zdenerwował, starając się jednak zachować pozory spokoju. Odkąd zamieszkał z Kibumem wiele się w nim zmieniło. Nie był już tak porywczy i wybuchowy. Najpierw pomyślał, nim brał się do roboty. Teraz postanowił obmyśleć skuteczny plan poprawienia współlokatorowi humoru.

***

- Smakuje? To moje ulubione – Jong patrzył przez ramię blondyna, jak ten zatapia widelec w jasne, puszyste ciasto. Key przytaknął energicznie głową, wsuwając w usta kolejny kawałek ciasta, które przyniósł mu Jonghyun. Z początku nie chciał wychodzić spod kołdry, jednak w końcu brunet siłą zaciągnął go do salonu, posadził na kanapie i postawił przed nim talerz z pysznie wyglądającym wypiekiem. Zawsze pozwalał sobie raz w miesiącu na ciasto, zwykle to od Taemina, jednak tym razem żadnego nie dostał. Zasmuciło go to, ale jednocześnie był szczęśliwy, że Jong wiedział o takich błahostkach, chociaż to mógł być po prostu zbieg okoliczności.

- Całkiem niezłe – odparł blondyn, wiercąc się, aby znaleźć wygodną pozycję. W normalnych okolicznościach sam by się tak nie usadził, jednak to Jonghyun nalegał czy nawet zmusił. Po tym jak brunet przyniósł ciasto, wszedł na kanapę, wpychając się między Kibuma a oparcie, oplatając chłopaka ramieniem wokół pasa, głowę układając na ramieniu.

- Całkiem – prychnął mężczyzna, przejeżdżając nosem po szyi chłopaka, wywołując u niego dreszcze oraz łaskotki. – Po prostu przyznaj, że jest przepyszne – szedł w zaparte, nie mając zamiaru odpuścić dopóki nie usłyszy tego czego chce. Key wywrócił oczami, a kiedy przełknął ciasto dopiero mógł odpowiedzieć.

- Dobrze, jest pyszne. Zadowolony? – burknął chłopak, chociaż nie było w jego głosie rozdrażnienie, szybciej niewielkie rozbawienie. Zwłaszcza kiedy obejrzał się na Jonghyuna, widząc na jego twarzy szeroki uśmiech i błyszczące oczy. Brunet kiwnął głową, całując Kibuma w polik. – W tym momencie przypominasz mi psa – Key mówił bardziej do siebie, wypowiadając swoje myśli na głos. Brunet uniósł wysoko brew, zastanawiając się nad czymś jedynie chwilę, po czym wyszczerzył się szeroko

- Woof, woof – imitował szczekanie, a Kibum, nie mogąc się powstrzymać, roześmiał się wesoło, odchylając głowę do tyłu, kładąc ją na ramieniu mężczyzny za sobą. Jongowi aż serce mocniej zabiło, kiedy dojrzał w końcu uśmiech na twarzy gospodarza. Kibum już tak dawno się nie uśmiechał…

- Jesteś głupi – wyszeptał z trudem chłopak, nadal opierając głowę o ramię bruneta. Ten przytaknął mu, całując chłopka krótko w usta. Smakowały sernikiem i truskawkami. Jonghyun miał ochotę je schrupać. Jak całego chłopaka. Najchętniej pokryłby jego ciało bitą śmietaną lub czekoladą, następnie stopniowo ją z niego zlizując. Na samo wyobrażenie, aż się nakręcił. Od dawna tego nie robili z wiadomych zawiłości losu.

- W końcu się uśmiechnąłeś – odparł zadowolony Jonghyun, całując go leniwie po linii szczęki oraz pysznych, pełnych wargach. – Kocham twój uśmiech, wiesz? – dopytał, chociaż nie oczekiwał odpowiedzi. Key nawet nie umiałby na to odpowiedzieć. Wiedział, że jeśli teraz próbowałby coś powiedzieć, wyszedłby z tego nieskładny bełkot. Do tego czuł, że jego poliki kolorem przypominają dojrzałego pomidora. Zbawieniem dla niego był dzwonek do drzwi.

- Pójdę otworzyć – mruknął, wyplatając się z objęć Jonghyuna, niemal biegnąc do drzwi. Jong obserwował go z zadowoleniem. Cieszył się z tego, że tak go zawstydził. Lubił widzieć rumieńce na tej pięknej twarzyczce, a nieładno było je wywołać. Blondyn wziął głębszy wdech, otwierając od razu drzwi. Zdziwił się widząc za nimi Taemina. W sumie powinien się w końcu nauczyć patrzeć kto stoi po drugiej stronie. Chłopak spojrzał na niego zagubionym, ale zaciekawiony wzrokiem. Rumieńce na polikach Key były dobrze widoczne, a Jong zdążył mu zrobić niewielką malinkę pod uchem. – Hej – mruknął cicho starszy chłopak, stojąc tak jak stał, nie wiedząc co po takim czasie powiedzieć.

- Mogę wejść? – zapytał Taemin, a kiedy Kibum pokiwał głową w kilka sekund pokonał dzielącą ich odległość, wtulając się w przyjaciela – Tęskniłem – wyszeptał w jego koszulę, zaraz się jednak odsuwając, uznając, że jednak najpierw muszą porozmawiać. Key uśmiechnął się delikatnie, czując jak pewien ciężar spada mu z serca. W salonie zastali Jonghyuna, pojadającego ciasto blondyna. Widząc Tae kiwnął mu głową na przywitanie.

- Zostawię was samych – odparł, zabierając ze stołu talerz, wymieniając porozumiewawcze spojrzenia z najmłodszym w towarzystwie. Jong poszedł do kuchni, zaraz jednak tego pożałował, bo nie mógł teraz przejść przez salon, więc zostało mu czekać aż tamci dwaj skończą. Liczył, że to nie zajmie zbyt wiele, chociaż Kibum jak się rozgada z tym chłopakiem to nie ma zmiłuj.

- Więc, o co chodzi? – zapytał Key, siadając nieco spięty na wcześniejszym miejscu, które nadal było ogrzane po tym jak Jonghyun poszedł. Taemin usiadł obok niego, łapiąc go za dłoń, bawiąc się jego palcami jak zwykle, kiedy wiedział, że zrobił coś złego i musiał się do tego przyznać.

- Przepraszam za swoje zachowanie. Powinienem był pomyśleć też o twoich uczuciach – powiedział nieśmiało blondyn, zerkając jedynie co jakiś czas na przyjaciela. Chciał nieco go udobruchać, chociaż Kibum się na niego nie gniewał. Rozumiał całkowicie jego zachowanie, dlatego nie mógł być na niego wkurzony. – Nie mam ci za złe tego pocałunku, o ile obiecasz, że to już się nie powtórzy.

- Obiecuję! – Key pokiwał żywo głową, łapiąc za dłoń przyjaciela, ściskając ją mocno. Zwykle tak nie reagował, jednak tak mu brakowało tego chłopaka. Był dla niego niczym rodzina, dlatego jego strata tak go zabolała. – Z resztą nie cierpię tej wielkiej, wrednej…

- Nie obrażaj mojego chłopaka! – oburzył się Taemin, nadymając poliki, chociaż nie miał mu tego za złe. Oboje zamilkli po czym wybuchli głośnym, niczym niepowodowanym śmiechem. To Taemin spoważniał jako pierwszy, kiedy jego wzrok padł na malinkę na szyi blondyna. – Um, Kibum – zaczął niepewnie Tae, a kontynuował dopiero, kiedy ten się uspokoił i spojrzał na niego pytająco. – Co cię łączy z Jonghyun hyungiem?

- Nic, naprawdę nic. Jesteśmy po prostu znajomymi – Key starał się nie pokazać po sobie jak bardzo w tym momencie panikuję wewnątrz. Był jednak przerażony, bo nie chciał aby jego układ z Jonghyunem wyszedł kiedykolwiek na światło dzienne. Wiedział co Tae by sobie pomyślał, tym bardziej teraz, kiedy znał całą jego historię. Sam był świadom, że popełnia ten sam błąd, jednak nie umiał się wycofać. Lubił towarzystwo Jonga, nawet jeśli ten związek był toksyczny. Tym bardziej, że nie mógł nazwać tego co między nimi było związkiem.

- Powiedzmy, że ci wierzę – Tae westchnął cicho, nie mając zamiaru ciągnąć dzisiaj tego tematu, tym bardziej, że brunet właśnie wszedł do salonu z kubkami herbaty i jednym z kawą dla siebie. Taemin uśmiechnął się do niego delikatnie, szczęśliwy, że ponownie widzi te wesołe iskierki w oczach blondyna. Kiedy Key zniknął na chwilę z salonu, Jonghyun cicho i dyskretnie podziękował Taeminowi. Wszystko wydawało się być jak dawniej.

_____________________________________________________________________________________________________
No i oto kolejny rozdział... wiedzie, że nie mam pomysłu na zakończenie? Jednak chyba niedługo nadejdzie kres dla "Jak pies z kotem". Potem ruszy w końcu "Zagraj dla mnie". Ale jeszcze z dwa rozdziały zostały, może epilog...
Mam też nadzieję, że wszyscy tegoroczni maturzyści mają się dobrze i im poszło świetnie, pomimo wyjątkowo trudnych matur~!
Mam też coś dla Marty, która ostatnio pytała o jakąś moją pracę:

Mam nadzieję, że się podoba :3
Następny rozdział już za tydzień. Wyczekujcie proszę dalszych losów naszego kochanego JongKey~ ( może w końcu nadszedł czas na jakiegoś smuta...)