He's gone ( czyli rok bloga )

Tytuł : He's gone

Paring: Jongkey

Gatunek : smut, AU

Duszno, głośno i klaustrofobicznie. Tak przedstawiał się miejscowy klub, który tego wieczoru zaliczał blondwłosy chłopak wraz ze swymi przyjaciółmi. Alkohol, taniec i niewielkie przekąski. Śmiech, żarty, docinki w stronę klejących się do siebie przyjaciół. Typowy wieczór jakich było wiele w jego życiu. Jednak lubił tą monotonie, bo pozwalała mu chociaż na chwilę się odprężyć i śmiać się z byle powodu. Do łez potrafił go doprowadzić nawet widok jego znajomego, próbującego utrzymać szklankę z piwem na czole. Swoją drogę wszyscy byli już trochę podbici, chociaż on był chyba najbardziej trzeźwy. Na drugi dzień nie mógł mieć kaca i wolał pamiętać jak wrócił do domu. Ostatnio kiedy uciął mu się film, obudził się na wystawie sklepowej, nie wiedzieć czemu ani jak. Nie pragnął już takich rewelacji, więc miarkował odpowiednio alkohol, przy czym nie tracił z zabawy. Niestety wszystko co dobre kiedyś się kończy. Była niemal trzecia w nocy, kiedy całą bandą pięciu osób wymaszerowali z baru. Taemin, najmłodszy z nich wszystkich, szedł pod ramię ze swoim chłopakiem, którego blondyn poznał jakiś miesiąc temu. Był miłym gościem z kilkoma udziwnieniami i odchyłami. Jednak to może dlatego tak do nich pasował. Reszta podobnie jak najmłodszy ledwo trzymali się na nogach. Jednak jeden pijak podpierał drugiego i szli przed siebie. Blondyn musiał iść w inną stronę, bo mieszkał na obrzeżach miasta, podczas gdy cała reszta kierowała się do centrum, skąd rozchodzili się po mniejszych uliczkach.

- Do zobaczenia, hyung~- Taemin oderwał się od ramienia swojego chłopaka, aby uwiesić się tym razem na blondynie, całując go w polik i wtulając się mocno. Chłopak, kiedy był pijany, robił się strasznie dotykalski i przylepny, dlatego nim przeszedł do ostrzejszej akcji został delikatnie odsunięty i ponownie znalazł się w ramionach ukochanego.

- Na razie. Bezpiecznej drogi – zaśmiał się życzliwie chłopak, machając przyjaciołom na pożegnanie. Poczekał aż ci rusza, nim sam obrócił się do nich plecami, idąc opustoszałymi ulicami Seulu. Wcisnął dłonie w kieszenie bluzy, kurcząc ramiona, aby było mu cieplej. Nie pomyślał o tym, aby zabrać ze sobą coś cieplejszego, bo nie planował też zostać tak długo. Nie lubił wracać o tak późnych godzinach, bo od dziecka był nieco strachliwy i bał się ciemności oraz tego co może się w niej czaić. Demony, duch, facet z piłą? Każdy kolejny obejrzany horror to była dodatkowa dawka obrazów dla jego umysłu. Zawsze, kiedy wracał sam wieczorem, jeszcze nie do końca trzeźwy, wydawało mu się, że ktoś za nim idzie. Zwykle starał się to bagatelizować, jednak to uczucie tym razem było silniejsze i zmusiło go do obrócenia się.  I dojrzał to, czego nie pragnął nigdy zobaczyć. Człowieka. Oczywiście wiedział, że to tylko zwykła osoba, a nie potencjalny morderca, jednak serce i tak mu przyśpieszyło. Wziął głębszy wdech, starając się uspokoić. To pewnie była paranoja, ale wydawało mu się, że czuł jego oddech na karku. Przestraszony obrócił się za siebie, a on nadal za nim podążał. Musiał się przekonać, czy ten go śledzi, bo pewnie tak nie jest. Dlatego skręcił w najbliższy zakręt. Było na skróty do jego domu przez tą uliczkę, jednak nie lubił jej. Było tam zbyt ciemno i ciasno. Przystanął na chwilę odwracając się za siebie. Zobaczył znowu ciemną postać idącą za nim. Adrenalina uderzyła mu do krwi, a nogi same zaczęły się poruszać. Zaczął biec, słysząc, że i nieznajomy zaczął przyśpieszać. Ciężkie oddechy, tupanie. Jednak przez alkohol i kiepską kondycję szybko się zmęczył. Próbował go zgubić w labiryncie uliczek, samemu zaczynając się plątać. W końcu opadał z sił. Dyszał głośno, nogi były coraz cięższe a on przygotowywał się psychicznie do śmierci w męczarniach. Nie zamierzał się jednak całkowicie poddać. Będzie się bronić ile ma sił w nogach i rękach. Kiedy poczuł ucisk na nadgarstku zaczął się wyrywać, krzyczeć i trzepać. Napastnik od razu się odsunął zaskoczony, podczas gdy blondyn zaplątał się i potknął o własne nogi lecąc do tyłu, na szczęście uderzając plecami w ścianę.

- Nie zabijaj mnie! – pisnął przestraszony, osłaniając się rękoma, zaciskając mocno powieki. Nieznajomy spojrzał na niego zdziwiony, unosząc w górę przedmiot, który miał w dłoni.

- Czym? Portfelem? – mruknął, nie mogąc się powstrzymać przed głośnym parsknięciem. Blondyn słysząc jego melodyjny, rozbawiony głos uchylił powieki, nadal jednak patrząc podejrzliwie na mężczyznę. Przyjrzał mu się dokładnie, szacując w jak wielkim jest niebezpieczeństwie. Przed nim stał niewysoki szatyn, w ciemnej, skórzanej kurtce. Niewiele było wokół nich światła, lecz wiedział, że ten był przystojny. I przede wszystkim wydawało mu się, że już gdzieś go widział. Kiedy przyjrzał się mężczyźnie, przeniósł wzrok na przedmiot który trzymał w dłoni. Portfel, z delikatnej, jasnej skóry. Oczywiście prawdziwej. Skąd to wiedział? Bo to był jego portfel. Chyba, że ktoś jeszcze w tym mieście miał portfel od Bvlgariego, na którego wydał niemałą fortunę. Pewnie to zabrzmi śmiesznie, że sam przedmiot był więcej wart, niż to co było w środku.

- To mój? – dopytał dla pewności, bo równie dobrze mężczyzna mógł się okazać złodziejem. Ten uśmiechnął się jedynie kącikiem ust, a blondyn poczuł delikatny ucisk w żołądku. Pytanie tylko czym spowodowany.

- Tak, wypadł ci z kieszeni, więc zamierzałem go oddać, jednak ty zacząłeś przede mną uciekać – odparł, jeszcze dla pewności otwierając portfel, przyglądając się zdjęciu w dowodzie, dopiero wtedy podając go chłopakowi, który odebrał swoją własność drżącymi dłońmi, czując jak się rumieni z zażenowania.

- D-dziękuję i przepraszam – mruknął, wtulając portfel do swojej piersi, unosząc na nieznajomego wzrok, czując jak serce mu bije ze zdenerwowania, lecz już bez poprzedniego lęku. – Myślałem, że jesteś jakimś psychopatom, napadniesz mnie, zadźgasz i zgwałcisz. Może nie w tej kolejności, jednak wiesz o co chodzi! – niemal krzyknął, wiedząc, zwłaszcza po minie mężczyzny, że robi z siebie kretyna. – Z resztą zapomnij. To było głupie. Następnym razem nie będę uciekał – odparł, spuszczając zażenowany wzrok, słysząc cichy śmiech rozmówcy. – Nie śmiej się – dodał jeszcze cicho, nadymając poliki, robiąc delikatny dzióbek z ust.

- Wybacz, po prostu to rozkoszne jak się tłumaczyć. I dla własnego dobra lepiej zawsze uciekaj – odparł szatyn, śmiejąc się nadal cicho pod nosem, patrząc na chłopaka swoimi wielkimi, czekoladowymi oczami. – Cóż, cieszę się, że mogłem pomóc – mruknął, wsuwając dłonie w kieszeni spodni, które idealnie pasowały do zgrabnych i umięśnionych nóg. Już miał odejść, kiedy blondyn złapał pod wpływem impulsu nieznajomego za rękę.

- Powinienem ci odpowiednio podziękować. Co powiesz na kawę? Każdy lubi kawę, prawda? – zapytał, śmiejąc się lekko, widząc jednak rozbawioną minę szatyna, który pokazał mu godzinę na swoim zegarku, drogim swoją drogą. – Och, no tak. Jest czwarta rano – zaśmiał się speszony, zabierając w końcu dłoń, kiedy zdał sobie sprawę, że nadal trzyma mężczyznę na rękę. – To może chciałbyś chociaż wejść na kawę do mnie? Mieszkam niedaleko i jeśli się nie śpieszysz to… no zapraszam – mruknął, mówiąc coraz ciszej, zdając sobie sprawę, że musi brzmieć żałośnie tak plątając się i jąkając. Szatyn zdawał się jednak niewzruszony, a subtelny uśmiech wpłynął na jego usta.

- Teraz to ja powinienem się martwić czy przypadkiem nie jesteś jakimś szaleńcem – mężczyzna zaśmiał się życzliwie, pomimo znaczenia swoich słów. Blondyn nabrał wody w usta, nie wiedząc co odpowiedzieć, bo to naprawdę było głupie zapraszać kogoś do siebie o czwartej nad ranem. – Prowadź – odparł w końcu szatyn, czekając aż chłopak go poprowadzi, chociaż w gruncie rzeczy wiedział w którą stronę iść. – Och, no i się nie przedstawiłem. Kim Jonghyun – mężczyzna stanął w miejscu, wyciągając w stronę blondyna dłoń, którą ten od razu uścisnął, na chwilę zapominając, że dobre maniery nakazują i jemu się przedstawić. – Ciebie też miło poznać, Kibum – Jong parsknął śmiechem, nie tylko na nieporadność chłopaka, ale i jego zaskoczenie oraz lekkie przerażenie, dopóki nie zdał sobie sprawy, że szatyn przecież otwierał jego portfel i musiał zahaczyć wzrokiem o dane.

- Wybacz, o czwartej trochę wolniej kontaktuje – nie wspominając o tym, że wypił trochę, chociaż szedł w miarę prosto. Przynajmniej we własnym mniemaniu. Jonghyun kiwnął jedynie głową, na znak, że nie ma mu tego za złe, uważając to za urocze. Żaden się nie odzywał przez całą drogę. Kibum nie był typem osoby lubiącej milczeć, jednak przy tym mężczyźnie póki co robił cały czas z siebie idiotę, dlatego lepiej, aby na jakiś czas się zamknął. W domu wypije kawę, a alkoholowy amok minie. – Już prawie jesteśmy – zagadał blondyn, wskazując palcem w stronę swojego mieszkania na ostatnim piętrze niewielkiego budynku. Mieszkał od dłuższego czasu sam, odkąd postanowił wyjechać z rodzinnego domu i studiować w stolicy. Niestety jego rodzice nie byli bogaci, a on był zbyt głupi na stypendium, dlatego mieszkał tak daleko od centrum. Mimo to lubił swoje mieszkanko. Było co prawda niewielkie, jednak przytulne. Jego gospodyni była miłą, starszą kobietą, która czasem nawet przynosiła mu obiad. Zawsze wtedy mówiła, że nagotowała za dużo, jednak Kibum nie był głupi. Wiedział, że kobieta potrzebuje czasem towarzystwa do jedzenia, podobnie jak i on. W gruncie rzeczy byli do siebie podobni, pewnie dlatego tak łatwo się mogli dogadać. – Rozgość się – odparł Key, otwierając drzwi przed szatynem, starając się przy tym narobić jak najmniejszego hałasu. Na szczęście jego psy nie przyleciały do niego, bo zostały u gospodyni, jak zawsze kiedy wychodził do klubu. Nie lubił zostawiać ich na tak długo samych, co teraz wydawało się błogosławieństwem. Nie chciał wypaść przy Jonghyunie na męską wersją samotnej kobiety z kotami. Pewnie za bardzo się przejmował, jednak pierwsze wrażenie było najważniejsze, a to w jego wykonaniu wypadało średnio.

- Dziękuję za zaproszenie – odparł formalnie szatyn, przekraczając próg mieszkania. Rozejrzał się przy tym dookoła, starając się to robić niezbyt nachalnie. Było naprawdę przyjemnie. Wydawało się, że mieszkanie dobrze odzwierciedla Kibuma. Nie było wielkie, lecz odpowiednich rozmiarów. Jedna sypialnia, kuchnia z jadalnią oraz salon i łazienka na końcu niewielkiego korytarza. Wszystko było tworzone z umiarem i wyczuciem, jednak nie było zbyt surowo. Jong czuł się zupełnie jak w domu. Nawet unosił się w powietrzu podobny zapach cynamonu i świeżych wypieków. Ściany też pasowały do chłopaka. Były w jasnych, pastelowych kolorach. W salonie znajdowały się białe meble ze szklanymi półkami, na których równo były poustawiane kolorowe zdjęcia. Key poszedł się przebrać w wygodniejsze ciuchy, podczas gdy Jonghyun przyglądał się fotografią. Byli na nich przyjaciele i rodzina.

- Chcesz zwykłą kawę, rozpuszczalną czy może coś innego? Mam też ciasto – Kibum uśmiechnął się, wskazując gestem dłoni, aby szatyn poszedł za nim do kuchni. Mężczyzna posłusznie poszedł za nim, stając w przejściu, podczas gdy Key zaczął już wyciągać kubki oraz talerz, a z lodówki zapakowane w folie ciasto.

- Zwykłą z dwiema łyżeczkami cukru – odparł, obserwując jak blondyn wyjmuje z kolejnych szafek coraz to nowe pojemniki, w każdym znajdowało się co innego. W żółtym była zwykła kawa, w białym był cukier, a w fioletowej była kawa rozpuszczalna. Woda w czajniku niemal już wrzała, kiedy blondyn skończył odkładać wszystko na właściwe miejsce i pokroił ciasto brzoskwiniowe. Postawił na blacie koło szatyna talerze, zalewając kawę. Jong odebrał od niego kubek oraz niewielki widelczyk do ciasta. Key chyba chciał się przenieść do salonu, jednak Jonghyun lubił przesiadywać w kuchni. Czy to swojej, czy też nowo poznanej osoby. Key jedynie uniósł wyżej brwi, jednak nie nalegał i zabrał swój talerz, siadając na blacie.

- Czuję się dziwnie – mruknął w pewnym momencie blondyn, a jako, że Jong miał w ustach ciasto, mruknął jedynie pytająco. Blondyn uniósł na niego na chwilę wzrok, zaraz wlepiając go znowu w brzoskwinie na talerzu. – Jest niemal piąta, a ja po całym dniu na nogach siedzę w kuchni i piję kawę z niemal obcym mi facetem – zaśmiał się, kręcąc rozbawiony głową. Spojrzał znowu na Jonghyuna, świdrując go swoimi kocimi oczami – Zastanawiam się od dłuższego czasu, czy przypadkiem już gdzieś cię nie widziałem – Key przekręcił uroczo głowę na jeden bok, mrużąc zabawnie, zdaniem Jonga, oczy.

- Może widziałeś mnie w jakimś magazynie. Jestem modelem – szatyn uśmiechnął się do niego zadziornie, zagryzając zęby na widelcu. Kibum pod wpływem tego spojrzenia znowu poczuł ukłucie w żołądku. Kiedy blondyn tak o tym pomyślał, to możliwe, że widział go w jakimś czasopiśmie. Jednak widział już tylu przystojniaków, że wszyscy zlewali się w całość. Chociaż teraz będzie wypatrywał tych szczenięcych oczu i dinozaurzej mordki. – Poza tym trochę cię znam, Kibummy~- zamruczał, oblizując widelec z resztek ciasta. Key zamrugał zaskoczony, patrząc na niego zaciekawiony, ale i trochę zaniepokojony. – Codziennie o siódmej piętnaście czekasz na pociąg do centrum, wysiadając dwa przystanki przed galerią, co oznacza, że chodzisz do pobliskiej szkoły designu. Lubisz literaturę współczesną oraz czasopisma. Czytasz zwykle aktualnie popularne książki, chociaż głównie z działu romansu – opowiadał dalej, a Key z minuty na minutę robił coraz większe oczy.

- Na pewno nie jesteś żadnym prześladowcą? Bo serio zaczynam się bać – mruknął Kibum, śmiejąc się histerycznie, odsuwając kawałek dalej. Jong widząc to, uśmiechnął się delikatnie, próbując jednak być poważnym, aby nie pokazać jak bardzo zachowanie chłopaka go bawi. Odsunął się od framugi, podchodząc bliżej blondyna, który zaczął błądzić wzrokiem po pomieszczeniu, zapewne szukając drogi ucieczki.

- Nie jestem żadnym psychopatą. Po prostu jeździmy codziennie tym samym pociągiem. Mieszkam kawałek stąd i wsiadam przystanek przed tobą – odparł, nie mogąc powstrzymać śmiechu, widząc zaskoczenie i zażenowanie na twarzy blondyna. – Słodki jesteś, serio – mruknął, klepiąc chłopaka po poliku, na co ten zrobił niezadowoloną minę.

- Nie śmiej się ze mnie! – upomniał go już drugi raz tego wieczoru, chociaż nie miał mu tego tak naprawdę za złe. W sumie Jonghyun był spoko gościem i przyjemnie się z nim rozmawiało. Dlatego cieszył się, że ten nie był żadnym szaleńcem, bo wtedy byłoby mu jeszcze bardziej szkoda. Pozostawała jeszcze sprawa tego, jak szatyn to robi, że jednym uśmiechem wywołuje w jego brzuchu trzęsienie ziemi i tsunami jednocześnie. – Właściwie, to czemu się mi przyglądałeś? Przecież zwykle jest tłoczno – mruknął, bo nurtowało go to pytanie od kilku minut. Jonghyun jakby tylko czekał na to pytanie, bo przysunął się bliżej, niby aby odłożyć talerz do zlewu, jednak dzięki temu był bliżej Kibuma. Kiedy już nie miał dłoni niczym zajętych, oparł się o blat obok ud chłopaka, przygryzając dolną wargę.

- To prawda, jednak nie mogłem oderwać od ciebie oczu już za pierwszym razem, kiedy cię zobaczyłem. Byłeś i jesteś piękny, a jako, że nigdy nie mam co robić w czasie drogi, to obserwowałem ludzi. Zwykle były to staruszki, czasem kobiety z dziećmi, jednak lubiłem najbardziej patrzeć na ciebie – wyszeptał niezwykle cicho, jednak w pustym mieszkaniu idealnie było słychać każde słowo. Key czuł, że się rumieni, nie miał jednak nawet ochoty się zasłaniać, bo to było nadaremne. Jong idealnie zdawał sobie sprawę, że go zawstydził i miło połechtał ego. – Ha, serio brzmię jak jakiś psychol – parsknął rozbawiony szatyn, chcąc już się odsunąć, jednak Kibum złapał go za przód koszulki, przysuwając do siebie, całując go mocno w usta. Jonghyun szybko odzyskał rezon, łapiąc chłopaka za kark, przechylając głowę w jedną stronę, aby pogłębić pieszczotę. Key westchnął w jego usta, przysuwając się bliżej szatyna, w końcu postanawiając objąć go udami wokół pasa. Jong uśmiechnął się w pocałunku, przejeżdżając językiem po dolnej wargę blondyna. Całowali się długo i namiętnie, a kiedy się od siebie oderwali Key dyszał już ciężko, wtulając się w masywne ciało mężczyzny. Z minuty na minutę wypadał coraz gorzej w oczach Jonghyuna, przynajmniej sam tak uważał. Najpierw wyszedł na głupka, a teraz na napalonego dzieciaka, któremu powie się kilka miłych słów i już rozsuwa przed tobą nogi. Key był tak zażenowany swoim zachowaniem, a jego poliki paliły żywym ogniem, dlatego nie miał zamiaru odsunąć się nawet o milimetr od szatyna, starając się ukryć w jego ramionach. Jong ani myślał go od siebie odsuwać. Za to zaczął delikatnie jeździć palcami po jego plecach i karku, tworząc coraz to nowe wzory i zawirowania. Czuł jak Key przechodzą dreszcze, kiedy przesuwał paznokciem po kręgosłupie i zatrzymywał się na dolnej części pleców chłopaka. Aż uśmiechnął się do siebie, rozczulony takim zachowaniem. Szatyn zaczął obcałowywać jego skroń, przygryzając płatek ucha. Kibum jęknął cicho, niekontrolowanie, co wywołało u Jonghyuna delikatny dreszcz podniecenia. Do tego blondyn coraz mocniej oplatał go nogami, wciskając się w jego krocze, ocierając się o niego przy każdym ruchu.

- Jonghyun… - wyszeptał Key cicho w kark mężczyzny, brzmiąc inaczej niż wcześniej. Miał ochrypły głos i jakby mówił z trudem. Szatyn złapał go za włosy, odciągając delikatnie od siebie. Miał rumiane poliki i lekko nieobecny wzrok. Wyglądał niezwykle seksownie z włosami w lekkim nieładzie. Oboje wiedzieli do czego to doprowadzi.

- Jesteś pewien, że chcesz to zrobić z prawie obcym ci facetem? – dopytał dla pewności, jednak wbrew swoim słowom zaczął gładzić uda blondyna, całując go po szyi. Blondyn wziął głębszy wdech, mrucząc cicho niczym kociak, naprężając się pod szatynem. Kibumowi zdarzało się mieć przelotne romanse, dlatego nie widział w tym nic złego. Każdy czasem potrzebuję chwili oderwania się i uniesienia.

- Wiesz o mnie więcej, niż niejeden mój znajomy na facebooku – mruknął, wzdychając głośno, kiedy ciepłe dłonie szatyna wtargnęły pod jego koszulkę. Jong, jakby zadowolony z tej odpowiedzi, przytaknął mu, całując po karku i obojczykach, raz za razem pozostawiając sporej wielkości malinki. – Po-poczekaj chwilę – wyszeptał przez ściśnięte gardło, czując jak krew zaczyna się kumulować w dole jego ciała. – Muszę się wykąpać – mruknął, zsuwając się z blatu, całując jeszcze szatyna szybko w usta, przygryzając jego dolną wargę. Jong zawarczał cicho, niechętnie go wypuszczając. Kibum co chwile oglądał się za siebie idąc w stronę łazienki. Będąc już w środku, zaczął pośpiesznie ściągać z siebie ubrania, czując jak bielizna ociera się o jego wpół twardą męskość. Nie chciał, aby szatyn zbyt długo na niego czekał, bo jeszcze by się rozmyślił, jednak naprawdę potrzebował się wykąpać. Był po całym dniu na nogach, do tego po wizycie w klubie.

O ile zwykle prysznic zajmował mu co najmniej dziesięć minut, tak teraz wyrobił się w niecałe pięć. Gorzej było, kiedy wyszedł już z kabiny i miał się ubrać. Trzymał w dłoni świeże bokserki, a biodra miał przepasane ręcznikiem. Wiedział, że zaraz i tak będzie goły, jednak nie miał śmiałości wyjść nago lub w samym tylko ręczniku. Jednak równie głupio by wyglądało jeśliby wyszedł w ubraniach. Dlatego założył szybko na siebie bokserki, przygryzając mocno wargę. Jonghyun w tym czasie przeniósł się do salonu, czekając na blondyna na kanapie. Nasłuchiwał szumu wody, a kiedy ten ustał, wyczekiwał dźwięku przekręcanego zamka i otwieranych drzwi. Szatyn przymknął oczy, słysząc delikatne tupanie bosych stóp o drewnianą podłogę. Key stanął nad mężczyzną, łapiąc go delikatnie za rękę, ciągnąc w swoją stronę. Jong posłusznie uniósł się z kanapy, idąc za blondynem, który szedł tyłem, nie spuszczając z mężczyzny wzroku. Blondyn wprowadził kochanka do swojej sypialni, która była wykończona w podobny sposób co całe mieszkanie. Teraz to jednak było najmniej istotne, kiedy szatyn miał przed sobą tego seksownego chłopaka. Kibum puścił jego dłoń, wsuwając się na łóżko zaściełane ciemną pościelą z aksamitu. Jonghyun chłonął ten cudowny widok, samemu zaczynając ściągać z siebie kolejne warstwy. Pierwsze poszła kurtka, którą rzucił na pobliski fotel. Potem złapał za dół koszuli, ciągnąc ją w górę, robiąc blondynowi prywatny pokaz. Key przysunął się do krawędzi łóżka, przygryzając mocno polik od środka, kiedy palcami przejechał po idealnie wyrzeźbionych i widocznych mięśniach, która były niczym skała pod opuszkami.

- Podoba ci się? – dopytał, chociaż nie musiał słyszeć odpowiedzi. Widział uwielbienie i zachwyt w jego oczach oraz delikatnym, lubieżnym uśmiechu. Szatyn rzucił koszulkę gdzieś za siebie, zabierając się na odpinanie paska od spodni. Kibum jednak odsunął jego dłonie, samemu rozbierając mężczyznę, raz za razem przejeżdżając dłonią po kroczu Jonghyuna. Był zadowolony, czując, że ten jest już lekko twardy. Blondynowi trzęsły się dłonie, kiedy odpinał pasek i guziki spodni. Jong złapał go pod brodę, unosząc jego głowę. Przejechał palcem po dolnej wardze chłopaka, całując go następnie delikatnie, subtelnie, aby następnie pogłębić pieszczotę. Key zamruczał, zsuwając spodnie nieznacznie poniżej linię pośladków. Chciał już go zobaczyć, aby zaspokoić ciekawość, czy jest równie doskonały jak reszta. I był. Nadal w niepełnym wzwodzie, a mimo to prezentował się dobrze. Kibum zsunął niżej bokserki, całując sam czubek członka, zaczynając powoli, lecz sprawnie poruszać dłonią. Jonghyun westchnął cicho, zaczynając szybciej oddychać. Wsunął przy tym palce we włosy chłopaka, który całował go po biodrze, zagryzając zęby na delikatnej skórze. Szatynowi robiło się coraz duszniej, kiedy Key zadowalał go na coraz to nowe sposoby. Pieścił go dłonią, pocierał sam czubek kciukiem, bawił się jadrami, przygryzał skórę na członku i całował go oraz lizał po całej długości. Jong wiedział, że chłopak miał doświadczenie. Mimo to nadal rumienił się, za każdym razem, kiedy ich wzrok się skrzyżował. To było urocze i podniecające za razem. Starszy Kim odsunął chłopaka za włosy, popychając go z powrotem na łóżko. Teraz przyszła kolej na niego. Kibum miał delikatną, jasną skórę, która pachniała owocowym musem do ciała. Idealnie tworzyło się na niej malinki. Były wyraźne i różowiutkie niczym sutki chłopaka, które swoją drogą były bardzo wrażliwe. Jonghyun dłuższą chwilę się nimi bawił, przygryzając je i trącając palcem, w zamian słyszał całą gamę jęków i westchnień przyjemności blondyna.

- Druga szuflada od góry – wyszeptał chłopak między kolejnymi jękami przyjemności, kiedy Jonghyun doszedł już do jego bokserek, pieszcząc go przez materiał. Key już od dłuższego czasu był twardy i pragnął poczuć mocniej kochanka, całym sobą. Skóra przy skórze. Szatyn odsunął się od kochanka, aby wyjąć nawilżacz i prezerwatywy, bo to oczekiwał tam znaleźć. Kibum w tym czasie wsunął dłoń pod bokserki, samemu zaczynając się masturbować, zsuwając bieliznę niżej, pomagając sobie nogami w zdejmowaniu jej. Jonghyun obserwował go cały czas, a jego wystający ze spodni penis drgnął na widok zaspokajającego się blondyna. Z lubrykantem oraz kondomami wrócił na łóżko. W stronę Key rzucił butelkę, samemu zębami rozrywając opakowanie. Kibum rozsunął szerzej nogi, zapominając o wcześniejszym skrępowaniu. Wylał nieco żelu na dłoń, zaczynając mokrymi palcami błądzić w okolicach odbytu, wsuwając w siebie powoli palec, zaczynając się rozciągać. Jong w tym czasie naciągał prezerwatywę na męskość, a kiedy skończył, samemu zaczął obracać Key, wsuwając w niego od razu dwa palce, które skrzyżował. Jonghyun od zawsze miał dobrą celność, czy to w sporcie czy wyborze drogi życiowej. Tym razem Kibum mógł poczuć wspaniałość jego celności, bo od razu natrafił na prostatę, stymulując ją, co doprowadziło chłopaka do krawędzi wytrzymałości. – Och, boże, Jonghyun! Już, błagam! – wykrzyczał, łapiąc za dłoń szatyna, wyginając plecy w delikatny łuk. Szatyn uśmiechnął się w ten swój drapieżny sposób, wisząc aktualnie nad chłopakiem niczym ofiara nad zdobyczą. Zarzucił sobie nogi kochanka na ramiona, wsuwając się w niego powoli, miarowo. Key wcisnął się mocniej w poduszki, zaciskając palce na ramie łóżka. Czuł jak gruby trzonek rozciąga jego delikatne i ciasne wnętrze. Bolało, był to jednak przyjemny ból, który kojarzył mu się w cudownymi chwilami uniesień i orgazmu.

- W porządku? – dopytał szatyn, kiedy był już cały w chłopaku. Kibum wziął głębszy wdech, nie mogąc wydusić z siebie nawet słowa. Uchyli zaciśnięte wcześniej powieki, patrząc na Jonghyuna załzawionymi oczyma. Pokiwał głową, co mężczyzna uznał za przyzwolenie. Wysunął się z chłopaka, wchodząc w niego ponownie, szybko i gwałtownie, co wywołało silny ból.

- Czekaj! Boli… – wyszeptał drżącym głosem, a łzy pociekły mu po polikach. Szatyn pochylił się do niego, zginając go w pół, scałowując słone ślady. Czekał cierpliwie, aż chłopak uspokoi oddech i się zrelaksuje. Nawet jakby chciał, to nie mógł się ruszyć, bo blondyn tak mocno się na nim zacisnął, co w gruncie rzeczy było przyjemne. Wolał jednak sprawić przyjemność im obu, dlatego czekał cierpliwie, bawiąc się długimi kosmykami włosów, całując Key w polik, czoło i nos, wolną ręką sięgając między ich ciała, zaczynając masturbować Kibuma, chcąc aby ten się odprężył.  Przyniosło to skutek, bo już po chwili poczuł jak robi się luźniej, a z twarzy blondyna zniknął grymas bólu. Pokiwał głową, chcąc aby szatyn zaczął się ruszać. Jonghyun odsunął się od niego, łapiąc go mocno za biodra. Wysunął się z początku powoli, na sprawdzenie, aby następnie wbić się o wiele szybciej.

Jong pieprzył go mocno, zdecydowanie, z pewną finezją. Key jęczał, krzyczał i błagał o więcej, kiedy szatyn uderzał i drażnił jego prostatę, wywołując u blondyna dreszcze na całym ciele. Kibumowi wydawało się, jakby Jonghyun poruszał wszystkimi jego organami. Było to dziwne, ale cudowne uczucie. Nic więc dziwnego, że blondynowi niewiele trzeba było, aby dojść między ich ciałami, wyginając się w ostry łuk, zapinając wszystkie mięśnie. Jong zawarczał, czując jak chłopak się na nim zaciska. Wykonał ostatnie kilka pchnięć, wysuwając się w ostatnim momencie, pośpiesznie zdejmując prezerwatywę, dochodząc na brzuch chłopaka. Ten zamruczał cicho, niemal nieprzytomny. Szatyn uspokajał oddech, nim ułożył się obok kochanka, głaszcząc go po brzuchu, mieszając swoją i jego spermę razem, wcierając ją w jego skórę. Key mruknął pod nosem, wtulając się w ciepłe ciało mężczyzny. Za oknami było już jasno, a im zostało maksymalnie trzy godziny snu.

Kibuma obudziły promienie słońca wpadające przez niezasłonięte okno. Osłonił twarz poduszką, uznając wydarzenia poprzedniego wieczoru za sen. Jednak kiedy tylko się ruszył, poczuł jaki jest obolały, co oznaczała, że ostatnia noc, a raczej ranek, nie były jedynie jednym z jego erotycznych fantazji. Key zdjął poduszkę z twarzy, chwilę się przyzwyczajając do słońca, nim zaczął wyraźnie widzieć. Spojrzał w bok, a delikatny uśmiech zastąpił niezadowolony grymas. W sumie czego oczekiwał? Blondyn nieco ociężale wstał, zaczesując palcami grzywkę do tyłu. Wyczuł znajomy zapach kawy. Obrócił głowę w bok, a usta same mu drgnęły w górę. Na stoliku, obok łóżka, stała kawa w termicznym kubku, a pod nią list. Litery nie były piękne, jednak Key był w stanie je odczytać. To był list od Jonghyuna. Pisał w nim, że przeprasza, ale musiał pójść do pracy, przy czym nie miał serca go budzić, bo tak słodko spał. Pod listem był podpis, chociaż nikt inny nie mógł tego tutaj zostawić. Kibum czuł, że uśmiecha się niczym głupi, jednak nie mógł nic na to poradzić, kiedy przeczytał ostatnie zdanie pod podpisem.  

Do zobaczenia, drogi piękny nieznajomy z linii 57. 

____________________________________________________________________________________________________________

Mam nadzieję, że oneshot przypadł do gustu. Tak jak w ankiecie, większością głosów wygrało JongKey, a za pomoc przy fabule dziękuję Minnie <3 Chwilę temu skończyłam pisać, więc przepraszam za ewentualne błędy. A teraz to najważniejszej dla mnie części: 

Dzisiaj blog kończy rok. Rok, który nie był dla mnie najłatwiejszy, jednak nigdy nie podejrzewałam, że prowadzenie bloga tak mnie wciągnie i sprawi mi tyle radości. Od trzech lat pisałam tylko dla siebie i wszystko trzymałam w ukryciu w mrocznych zakamarkach szuflad czy folderów. Nie uważałam się też za dobrego pisarza, o ile mogę tak o sobie mówić. Nadal uważam, że długa droga przede mną, jednak cieszę się, że tak wielu osobom się podobają moje wypociny. Chce w tym momencie podziękować wszystkim, którzy odwiedzają, komentują i czytają. Jesteście ważną częścią mojej codzienności a pisanie dla was kolejnych rozdziałów to czysta przyjemność. Często kiedy wpadnę na jakiś pomysł, wręcz mnie nosi byleby pisać. 

Nigdy też nie podejrzewałam, że uda mi się osiągnąć w ciągu roku prawie 40tys wejść i tylu obserwatorów. Mam nadzieje, że kolejny rok będzie jeszcze lepszy, chociaż będzie dla mnie wyjątkowo trudny, przez dyplom oraz matury, jednak liczę na waszą wyrozumiałość i to, że zostaniecie wtedy ze mną. Liczę również, że czytelników będzie przybywać ( jednak to chyba marzenie każdej autorki :3 )

Najchętniej bym wypisała każdą osobę, która była ze mną przez ten rok i wysłała im ciasto czekoladowe ( a robię nie najgorsze ) jednak niestety to jest ponad moje siły. Dlatego w tym momencie pragnę was wszystkich uściskać. Między innymi Maknae Star, która była tutaj od samego początku i została do tej pory. Marcie, za jej długie komentarze, które nieraz samą swoją długością wprawiały mnie w lepszy humor. Dei, która ciągle mi mówi, jak to mnie nienawidzi. Dziękuje też bardzo wszystkim, którzy nie są ze mną od początku, jednak równie wiele dla mnie znaczą ich komentarze, które podbudowują mnie na duchu. Między innymi mam na myśli Emily, Dino, Suza Na, dfd, bambi, Annie i wszystkich których nie wymieniłam, również tych którzy na co dzień nie komentują. Dziękuję również tym, którzy dawno nie zaglądali, jednak może kiedyś dorwą się do tej notki i przeczytają. Nie chce nikogo pomijać ani aby ktoś się poczuł pominięty, jednak nie mogę wypisać każdej osoby. Wszystkich was chce wyściskać i wysłałam całusy. Każdy z wam przyczynił się do tego, że dotrwałam do tego pierwszego roku. 

Teraz trochę odbiegając od ten sentymentalnej części, mam propozycję dla was. Sama ostatnio bardziej się wkręciłam w EXO, jedno nie zamierzam porzucić Shinee, dlatego myślałam, aby mieszać oba zespoły, bylibyście tym zainteresowani? 

Ponadto co byście powiedzieli, gdyby po każdy zakończonym opowiadaniu dodawała jako przerwę oneshota, z zaproponowanym przez was paringiem? 

Wszelkie zaległości nadrobię do środy. 

Jeszcze raz chce powiedzieć, że po prostu was wszystkich uwielbiam <3