Jak pies z kotem - 8

8

Jonghyun bawił się między palcami pękiem kluczy, siedząc przy stole z kubkiem kawy przed sobą. Było już po dziesiątek, więc był już całkowicie sam w domu. Przed nim leżał drugi pęk kluczy, ten który należał do niego. Te, które trzymał w dłoni, były Kibuma i nie znalazły się w nich przypadkowo. Dlaczego on je trzymał, skoro Key niecałą godzinę temu desperacko ich poszukiwał?

Kilka dni temu wykiełkował w jego głowie dziwny pomysł, który miał pozostać tylko pomysłem, lecz nie wiedzieć czemu, wszedł w życie. Po tym jak dowiedział się, że blondyn jest najpewniej molestowany przez szefa, poczuł złość i obrzydzenie dla takiego traktowania pracownika. Zadzwonił do Taemina, aby dowiedzieć się czegoś więcej, jednak chłopak milczał nie chcąc mu nic wyjawić. Dlatego Jonghyun wziął sprawy we własne ręce. Naprawdę próbował się nie wtrącać, jednak jakoś tak samo wyszło, że podwiózł kilka razy Key do pracy, dzięki czemu wiedział już gdzie ten pracuje. Sam blondyn był nieufny, kiedy brunet zaproponował mu podwózkę. Key nie miał auta, ani prawa jazdy. Wszystko jednak było lepsze niż jazda metrem o siódmej rano. Dlatego nie zadając pytań - zgodził się. Po tym, kiedy Jong wiedział już gdzie ten pracuje, wszystko poszło samo. Poprzedniego wieczoru zauważył klucze Kibuma na komodzie. Wtedy w jego głowie wykiełkowała myśl, że jeśli schowa mu klucze, będzie mieć pretekst, aby pójść do jego biura. Nie myślał co potem, po prostu działał pod wpływem impulsu. I w ten sposób znalazł się w tej sytuacji, myśląc czy to na pewno dobry pomysł. Jednak myślenie nigdy nie było jego dobrą stronę, więc już po chwili dopijał kawę i ruszał w drogę do biurowca.

Budynek był typową, nowoczesną budowlą, niemal całkowicie przeszkloną. Wchodziło się przez wielkie, rozsuwane drzwi, przed które dałby radę przejść nawet średniej wielkości słoń. Parter był poświęcony recepcji. Zza lada stały dwie brunetki w nienagannych białych koszulach idealnie pasujących do ciała. Jong uśmiechnął się do nich, starając się wykorzystać swój czar i wdzięk. Szybko pozyskał informację gdzie znajdzie Kibuma, chociaż normalnie też by nie miał z tym problemu, jednak posiadanie ładnej buzi wiele ułatwiało. Kobieta wskazała mu jedną z czterech wind, którą miał wjechać na dwunaste piętro. Brunet podziękował im, odchodząc słyszał cichy chichot kobiet, a delikatny uśmiech wpłynął na jego usta. Winda była nowoczesna, jak cały budynek. Brunet wcisnął odpowiedni przycisk, a kiedy drzwi zaczęły się zamykać, dojrzał starszego mężczyznę idącego szybko w jego stronę. Jong, jako dobry obywatel, przytrzymał drzwi, czekając na nieznajomego. Ten podziękował skinieniem głowy, kiedy znalazł się już w środku. Mężczyzna wyciągnął dłoń, aby wcisnąć odpowiednie piętro, widząc jednak, że dwunastka się świecie, cofnął od razu dłoń.

- Więc jedziemy na to samo piętro, młodzieńcze – mruknął, uśmiechając się do niego delikatnie, a oczy zwęziły się w małe półksiężyce. Jong bąknął pod nosem jedynie „Na to wygląda” nie wdając się w dalsze rozmowy. Mimo to nieznajomy nie wydawał się niezrażony. – Jesteś nowym klientem? Nie widziałem cię wcześniej – mruknął, lustrując dokładnie Jonga wzrokiem, próbując wyliczyć ile można by było z niego zetrzeć pieniędzy.

- Tak, jestem tutaj pierwszy raz. A pan jest?... – zapytał, okazując nieco większe zainteresowanie, skoro wydawało się, że mężczyzna jest tak dobrze poinformowany co, gdzie i kto z kim w tej ich firmie.

- Jestem prezesem, chłopcze – odparł, poprawiając swój drogi garnitur, strzepując niewidzialny kurz z ramienia. Jonghyun od razu uśmiechnął się szeroko, na oślep sięgając do panelu, zatrzymując windę. Główne światło zgasło, w zamian zapaliło się awaryjne, które dawało czerwoną poświatę. – Co ty robisz?! – krzyknął, tracąc równowagę, łapiąc się ściany byleby nie upaść. Kiedy stanął już na nogach, chciał wcisnąć guzik alarmu, jednak brunet skutecznie zagrodził mu drogę, nie pozwalając się w żaden sposób przesunąć. Jong wiedział, że sporo ryzykuje, bo zwykle w takich windach były kamery, więc nie miał też wiele czasu.

- Dobrze, że mogę porozmawiać z panem w cztery oczy – mruknął, a szelmowskie i nieco niebezpieczny uśmiech ozdobił jego usta. – Proszę mnie uważnie posłuchać – warknął, podchodząc o krok bliżej, przez co mężczyzna cofnął się. Czuł się w tym momencie zagrożony, a cała jego pewność siebie uleciała. Jonghyun natomiast poczuł się pewniej, pomimo że to nie było szlachetne zwycięstwo. Nieznajomy wyglądał na jakieś czterdzieści, może pięćdziesiąt lat. - Kojarzysz na pewno Kim Kibuma, wiem, że tak jest. Widzę to z mimiki twojej twarzy. Wiem też co mu robisz i bardzo mi się to nie podoba. Nikomu nie wolno go dotknąć – brunet uderzył dłonią o ścianę windy, zaraz koło głowy mężczyzny. Ten wydawał się przerażony, jednak mimo to starał się pozbierać i jakoś obronić.

- Co ty mi możesz zrobić, dzieciaku?! – krzyknął wprost w jego twarz, co jednak nie zraziło Jonghyuna, który jakby tylko czekał na to pytanie.

- Co mogę zrobić? Pomyślmy… - brunet zamyślił się, udając skupienie, robiąc specjalnie pauzę, chociaż wiedział co mu odpowie. – Mogę cię zniszczyć. Nie cieleśnie. Zniszczę wszystko co ci drogie. Twoją karierę, reputację, wszystko co osiągnąłeś – mówiąc to sięgnął pod kurtkę, skąd wyjął swoją legitymację pracownika stacji telewizyjnej. Było na niej jego zdjęcie, główne dane jak imię oraz nazwisko, no i oczywiście stanowisko jakie obejmował. Jong nie był co prawda prezenterem, nie siedział przed kamerą, jednak robił o wiele ważniejszą rzecz. Pisał teksty dla tych, którzy występowali. Wyszukiwał rewelacji, informacji, nowych plotek i wydarzeń. – Jeśli nie chcesz usłyszeć swojego nazwiska w kolejnych wiadomościach, lepiej zostaw go w spokoju. Tkniesz go, a dowiem się o tym. Ukarzesz go w innych sposób, wtedy też się dowiem, dlatego lepiej uważaj na każdy swój ruch – Jong czuł, że wygrał. Wiedział to, patrząc na przerażenie w oczach mężczyzny. Dawniej użyłby swojej siły, jednak przestał na niej polegać i zaczął doceniać swoją pozycję społeczną, czerpiąc z niej pełnymi garściami. Jong ponownie wcisnął przycisk, a winda ruszyła, już po chwili zatrzymując się na dwunastym piętrze. Mężczyzna czym prędzej pokierował się do swojego biura, ignorując każdego, kto próbował go zagadać. Jonghyun był zadowolony z efektu, bo wyszło lepiej niż myślał. Nie podejrzewał, że ten człowiek będzie taki strachliwy. Może i przed swoimi pracownikami zgrywał niepokonanego, jednak kiedy coś groziło jego reputacji zaczął panikować. Mógł wygrać sprawę w sądzie, jednak nie wygra z mediami. Nawet jeśli uda mu się zapewnić, iż to tylko plotki i tak będzie skończony. Wielu klientów odwróci się od niego, nie chcąc mieć nic wspólnego z kimś, kto został oczerniony w telewizji.

Brunet gwizdał pod nosem, na palcu obracając klucze, kierując się w stronę boksów pracowników. Nigdy nie cierpiał takich miejsc pracy. Przytłaczały go i były takie dołujące. Ludzie mieli własne klatki, które okazjonalnie, przy dobrej woli szefa, mogli udekorować jak tylko pragnęli. Jong ostatni raz zakręcił kluczami, łapiąc je już normalnie, w momencie kiedy go zobaczył. Blondyn stał przed jakimś mężczyzną. Na oko nieco od nich starszym. Wydawał się wypoczęty, chociaż brunet znał jego ciało na tyle, aby zauważyć, iż jest spięty. Jednak stał do niego tyłem, więc nie zauważył go, co było dla niego idealną okazją. Podszedł najciszej jak umiał, stając za nim na palcach. Nim szatyn rozmawiający z Key zdążył zareagować, Jong znajdował się tuż przy uchu blondyna.

- Bummy – wyszeptał w jego kark, owiewając go ciepłym powietrzem. Od razu zauważył gęsia skórkę tworzącą się na jego ciele. Key odskoczył na bok, patrząc zaskoczony na współlokatora, zaraz jednak jego wzrok nabrał ostrości i już po chwili ciskał w bruneta błyskawicami z oczu. Jong od razu poszerzył się uśmiech i nim Kibum zdążył na niego naskoczyć, wyciągnął przed siebie klucze. – Nie musisz dziękować. To była sama przyjemność tłuc się przez całe miasto w korkach, aby ci je przywieść. Naprawdę nie musisz dziękować – mruknął, kręcąc rozbawiony głowa, widząc wzrok blondyna. Ten chłopak nawet nie wiedział ile mu zawdzięcza i się nigdy nie dowie. Bo na pewno Jong nie ma zamiaru się przyznać nikomu do swojego szlachetnego uczynku. Key niepewni sięgnął po klucze, przyglądając się im z każdej strony, aby upewnić się, czy to na pewno jego. W końcu jednak stanął bardziej rozluźniony, chowając pęk to kieszeni spodni.

- Dziękuję – mruknął, a jego wargi drgnęły w delikatnym uśmiechu, zaraz jednak na powrót był poważny, jednak to wystarczyło Jonghyunowi. Miał zamiar już w domu wspomnieć, że pragnie nieco innego wyrazu wdzięczności, jednak na wszystko przyjdzie odpowiedni czas. Najważniejsze było to, że blondyn już więcej nie będzie uciekał przed jego dotykiem. W końcu to zagroziłoby ich układowi. Przecież tylko dlatego mu pomógł. Przynajmniej sam sobie tak wmawiał.

***

Kibum nie wiedział co się stało, że nagle, z dnia na dzień, jego szef zmienił się w stosunku do niego. Przestał go dotykać kiedy byli sami, nie rzucał już wybrednymi tekstami ani nie proponował wspólnych kolacji. To było bardzo dziwne, biorąc pod uwagę, że chyba nie miał nikogo innego na celowniku. Jednak darowanemu koniowi nie patrzy się w zęby, dlatego nie chciał w to głębiej wnikać. Nawet dostał pozwolenie na wcześniejsze wyjście z pracy i nie musiał wyrabiać nadgodzin. To chyba był cud zesłany mu przez bóstwa. Chcąc dobrze wykorzystać wolne postanowił pójść na małe zakupy. Ostatnio nie miał na nic czasu i sił, więc ominął nawet ostatnie wyprzedaże. Nim jednak poszedł na maraton zakupów, uznał, że wejście do kawiarni na cappuccino i ciastko.

- Kibum? – blondyn słysząc swoją imię odwrócił się, kilka metrów przed kawiarnią. Zaraz jednak pożałował tego, że nie zignorował nawołującego i nie poszedł dalej. Szatyn podbiegł do chłopaka, uśmiechając się niepewnie do niego. – Hej – przywitał się, na co Key, niechętnie, kiwnął głową w odpowiedzi. Choi podrapał się po karku, zerkając ponad ramię blondyna. – Pozwolisz się zaprosić na kawę? Chciałbym porozmawiać – mruknął, gotów na odmowę ze strony byłego kochanka. Ten spojrzał na szyld budynku, wydymając usta w delikatny dzióbek.

- Ty płacisz – odparł, nie czekając aż ten się ruszy, sam poszedł do środka, kierując się do stolika z dwoma krzesłami w rogu kawiarni. Minho już po chwili był przy nim, podobnie jak kelnerka z menu. Choi zamówił kawę z cynamonem, natomiast Key kupił sobie ciasto czekoladowo-wiśniowe oraz herbatę imbirową. Uznał, że to spotkanie wystarczająco go obudziło i nie potrzebuje się jeszcze faszerować kofeiną. Kiedy zostali sami, a ich zamówienia stały przed nimi, Kibum wpatrzył się w szatyna, który zdecydowanie czuł się skrępowany. – Nie powiem Tae o tym co nas łączyło, jeśli o to ci chodzi – mruknął blondyn, popijając powoli gorąca herbatę, zajadając ją ciastem. Musiał chyba zacząć częściej przychodzić do tej kawiarni. Mieli przepyszne wypieki. Szatyn wypuścił głośno powietrze, szczęśliwy, że to blondyn zaczął rozmowę.

- Nie powiem, aby ciężar nie spadł mi z serca, jednak nie o tym chciałem porozmawiać – Choi uśmiechnął się do blondyna, nadal w ten niepewny sposób, zupełnie jakby nie wiedział jak ma się przy nim zachowywać. Właściwie to nie wiedział co może robić, co może mówić. Nie chciał zranić w żaden sposób Kibuma, wiedząc, że i tak już przysporzył mu wiele cierpienia. Jednak Key wydawał się inny. Bardziej pewny siebie, już nie był tym samym zakochanym nastolatkiem, który latał za nim i był gotów dla niego skoczyć z dachu. – Chciałem cię przeprosić. Wiem, że cię skrzywdziłem i zachowałem się niczym drań. Żadne słowa nie naprawią tego ile wycierpiałeś, wiem też, że pewnie mi nie wybaczysz, mimo to liczę na to, że będziesz mnie chociaż tolerował – szatyn spojrzał na chłopaka z nadzieją, w tych swoich wielkich, żabich oczach. Kibum musiał przyznać, że wydoroślał albo to tylko złudzenie krótkich włosów, które dodawały mu męskości? W liceum miał dłuższe kłaki, których miał mnóstwo. Blondyn uwielbiał wsuwać w nie palce i delektować się ich miękkością. Był ciekaw czy nadal takie były. Zapewne teraz nie mógłby tak łatwo zacisnąć na nich palców jak dawniej.

- Nie wybaczę ci tego tak łatwo, jednak mogę zacząć cię tolerować – Kibum uśmiechnął się szeroko, w ten swój specyficzny, sarkastyczny sposób. Zapadła między nimi chwila cichy, aż w końcu blondyn spoważniał, obserwując czujnie szatyna. – Traktujesz wasz związek poważnie? – dopytał, chcąc wiedzieć, czy ten wielkolud nie skrzywdzi jego przyjaciela. Szatyn spuścił wzrok, lecz nie dlatego, że miał zamiar kłamać i bał się spojrzeć Key w oczy. Po prostu się wstydził tego tematu.

- Bardzo go lubię. Jest taki… inny, w dobrym tego słowa znaczeniu. Różni się od ludzi w jego wieku. Jest niewinny i delikatny, a przy tym piękny – Choi uśmiechnął się pod nosem, wpatrując się we własne dłonie, między którymi trzymał kubek. – Traktuję ten związek poważnie. Na święta wielkanocne jedziemy do moich rodziców i przedstawię go im jako mojego chłopaka – dodał, unosząc wzrok, aby spojrzeć w oczy rozmówcy. Kibum przytakiwał głową, chociaż już po części odleciał do wspomnień jakie razem dzielili. Był kilka razy w domu Minho. Jego rodzice byli religijni, a przy tym tolerancyjni. Mimo to hołdowali starym tradycją i dla Choi przedstawienie im kogoś jako swojego partnera życiowego było wielkim krokiem. Taemin pewnie tego nie doceni, a on zawsze o tym marzył.

- Jeśli go zranisz, to cię zabiję – blondyn upił łyk herbaty, uśmiechając się szeroko, co tylko dodawała nieprzyjemnego wydźwięku jego słowom. Widząc minę Minho nie mógł się powstrzymać od śmiechu. Po chwili również szatyn zaczął się śmiać. Oboje robili to w taki naturalny i swobodny sposób. Pomimo burzliwej przeszłości czuli się w swoim towarzystwie dobrze. Znali się jak dwa łyse konie. Razem dorastali, byli przyjaciółmi. Pamiętali siebie zza tamtych czasów. Czasów, po których oboje stali się nowymi ludźmi. Bardziej dojrzałymi, z nowymi perspektywami i celami w życiu. Mimo to Key lubił tego naiwnego nastolatka, którym był kiedyś, może dlatego przy Minho pragnął chwili zapomnienia? Wspomnienia dawnych chwil odżywały i budziły w nim uczucie nostalgii. Kibum spojrzał na swoje ciasto, które od dłuższego czasu było mordowane przez niewielki widelczyk. Zaczęli z Choi wspominać dawne czasy, psikusy które ich klasa wycinała nauczycielom, wszelkie imprezy, spotkania czy nawet zwykle, nudne dni oraz ludzi. Key zauważył, że Choi od dłuższego czasu wpatruje się w ciasto. Zapewne też niedawno wyszedł z pracy i jest głodny. Nie ma też pewnie wiele pieniędzy, dlatego żal mu było wydawać na kolejną porcję, a zbliżał się koniec miesiąca i człowiek musiał jakoś wyżyć. – Chcesz trochę? – zapytał w końcu blondyn, nie mogąc znieść tego żabiego spojrzenia na swoim jedzeniu. Choi ukazał rząd białych zębów, kiwając energicznie głową. Key wywrócił oczami, widząc jak ten otwiera usta, chcąc aby go nakarmić. Nic się nie zmienił. Niby pełen powagi i charyzmy, nadal jednak nieco dziecinny i na swój sposób uroczy. Kibum obserwował jak widelec znika w jego ustach, jak różowy język przesuwa się po widelcu, aby następnie oblizać górną wargę z resztek czekolady. Blondyn poczuł nieopartą rządzę pocałowania tych ust. Jakichkolwiek ust. Każdego z takimi żabimi oczami i uroczym uśmiechem. – Masz resztę. Ja muszę iść – mruknął, odwracając szybko wzrok, przesuwając w kierunku szatyna talerz. Ten kiwnął głową, nie zauważając dziwnego zachowania znajomego. Minho wstał, kiedy Key zabierał już swoją torbę.

- Dziękuję za rozmowę, Bummy – wyszeptał jego imię i Kibumowi wydawało się, że wymawia je w taki miękki i pełen czułości sposób. Wiedział jednak, że to jego wyobraźnia. Choi kochał Taemina i on powinien o nim zapomnieć. Musi się utwierdzić w przekonaniu, że ta dwójka jest ze sobą szczęśliwa.

- Nie ma za co. Wpadnijcie z Tae w weekend – dodał od razu, chcąc zakończyć już to spotkanie i pójść do domu. Za razem próbował wydawać się jak najbardziej wyluzowany. Minho kiwnął głową, znowu uśmiechając się. Cały czas się uśmiechał, z czasem coraz pewniej i naturalnie. Key zastanawiał się, czy tak samo uśmiecha się do Taemina, czy też jest w nim więcej miłości.

- Jasne, dziękuję za zaproszenie – odparł szatyn, całując blondyna, nad którym nieznacznie górował, w czubek głowy. Kibum zesztywniał, jednak nie okazał po sobie strachu czy niepokoju tym gestem. Uśmiechnął się nieco nerwowo, żegnając się skinieniem głowy. Im dalej był od kawiarni, a bliżej domu, tym szybciej szedł, aż w końcu zaczął biec. Wpadł do domu, nie zdejmując butów poszedł do salonu, gdzie siedział brunet. Chciał się przywitać, jednak Key mu na to nie pozwolił. Usiadł mu na kolanach, łapiąc za poliki, wbijając się mocno w jego usta. Jong wciągnął głośno powietrze, z początku zbyt zaskoczony, aby zareagować odpowiednie. Kibum objął go wokół szyi, przyciskając się całym ciałem do Jonghyuna. Brunet odpowiedział chętnie na pocałunek, łapiąc chłopaka mocno za pośladki. Blondyn zamruczał w odpowiedzi, łasząc się do niego, poruszając zachęcająco biodrami, ocierając się przy każdym ruchu o kochanka. Kiedy się od siebie oderwali, Key raz jeszcze przejechał językiem po dolnej wargę Jonga, gryząc ją delikatnie.

- To było miłe przywitanie – wyszeptał, chcąc zacząć obcałowywać jego kark, aby przejść dalej w ich pieszczotach. Key jednak zaraz się odsunął, schodząc z jego ud, zabierając torbę, którą rzucił na ziemię. Zaspokoił swoje pragnienie pocałowania kogoś, a Jong wydawał się najlepszą opcją. W końcu nie może od tak podejść do obcej osoby i jej pocałować, bo najpewniej dostałby w twarz. – Ej! A ty gdzie?! – krzyknął za nim brunet, zrywając się z kanapy. Key jedynie spojrzał na niego przez ramię, uśmiechając się w ten swój zawadiacki, bezczelny sposób.

- Na zakupy – mruknął, zamykając Jonghyunowi drzwi przed samym nosem. Blondyn potrzebował teraz chwili relaksu i zapomnienia na zakupach. W innych wypadku ze świruje, a głowa mu pęknie od przemyśleń. Bo nigdy nie wychodzi nic dobrego z myślenia o miłości.

***

Taemin i Minho przyszli odwiedzić Kibuma. Blondyn przygotował małą ucztę, z niewielką ilością alkoholu. Jednak niewielka ilość może być definiowana inaczej przez każdego. Dla Tae to była wystarczająca dawka, aby już w połowie spotkania się upić. Wszyscy śmiali się, kiedy chłopak próbował stanąć na głowie. Wszyscy, czyli głównie Jonghyun, bo Choi i Key martwili się, że ten zrobi sobie krzywdę. Kiedy jednak początkowe podniecenie i nadpobudliwość alkoholowe zniknęły, chłopak zaczął przysypiać, co było znakiem dla Minho, że czas się zbierać.

- Chodź pijaku, muszę cię odstawić do domu – wyszeptał mu do ucha, łapiąc go pod ramionami, chcąc unieść z kanapy. Tae zamruczał w odpowiedzi sennie, obejmując go ciasno wokół szyi. Choi uśmiechnął się rozczulony, nie zauważając na sobie wzroku Kibuma.

- To ja zaczną sprzątać – mruknął, odkładając szklankę z drinkiem, który zrobił mu Jonghyun. Podobne zrobił całej reszcie. Pół szklanki alkoholu, potem smakowy napój. Mieszał kilka smaków co dawało dziwny efekt, który całkowicie maskował smak alkoholu. Niestety drink był mocny, więc i Kibum już nie był do końca trzeźwy, nadal jednak trzymał się pionowo na nogach i sprawnie zabierał talerze z ławy. Jong, jako że został sam, odprowadził Minho do drzwi, podając mu kurtkę z wieszaka. Brunet nie widział nigdzie odzienia Taemina.

- Taemin nie miał nic ze sobą? – dopytał Jong, wskazując gestem głowy na chłopaka, który ledwo trzymał się na nogach, niemal całkowicie nieprzytomny.

- Jego sweter jest w salonie, to ten mahoniowy – odparł od razy Minho, widząc jednak tępy wzrok Jonghyuna i jego zmarszczone czoło uznał, że sam poszuka. – Przytrzymaj go, a ja pójdę go poszukać – zaśmiał się życzliwie, delikatnie podając mu Taemina, zupełnie jakby to był jego najcenniejszy skarb., bo takowym był. W salonie był też spory bałagan, więc Jong sam nigdy by nie znalazł tego swetra. Jemu samemu było ciężko znaleźć, ale w końcu dokopał się do niego. Nie wiedział jakim cudem ten się znalazł pod stosem poduszek. Już miał wychodzić, wtedy jednak wpadł na Key, uśmiechnął się przepraszająco do chłopaka.

- Nie wyszliście jeszcze? – dopytał blondyn, będąc pewien, że Minho już dawno odpuścił jego dom. Choi uniósł do góry sweter, wskazując wolną dłonią na niego.

- Musiałem znaleźć ubranie Taemina, a Jong nie wiedział jaki to mahoniowy – mruknął, jakby skarżąc się Key na brak wyczucia koloru u jego współlokatora. Kibum parsknął rozbawiony, kiwając głowa energicznie.

- To prawda, on nie ma za grosz wyczucia stylu – blondyn cały czas chichotał cicho pod nosem, patrząc wprost w oczy szatyna, który stał niezwykle blisko. Minho przysunął sweter do twarzy chłopaka, obserwując go uważnie. Key przełknął głośno ślinę, czując jak dłonie mu drżą.

- Tak jak myślałem, pasuje ci ten kolor – głos szatyna był niezwykle głęboki i cichy, zupełnie tak, jakby miał dotrzeć tylko do blondyna. Kibum poczuł dreszcz przechodzący po jego ciele na tą bliskość i ton głosu. To był impuls, kiedy złapał Minho za przód koszulki. Musiał nieznacznie stanąć na palcach, aby dosięgnąć jego ust. Był to najbardziej nieodpowiedni, niestosowny, zakazany a za razem najlepszy pocałunek w jego życiu. Zakazany owoc przecież smakuje najlepiej. Minho był takim jego czerwonym jabłkiem z drzewa w raju. Był jego byłym, który go zranił ,przez którego wylewał nocami łzy. Jest również chłopakiem jego najlepszego przyjaciela, więc czemu nie pomyślał o tym nim go pocałował i czemu tak mu się podobało? Choi natomiast nie wiedział co ma zrobić. Key od zawsze mu się podobał, jednak nie umiał odwzajemnić pocałunku. Stał sztywno, z rękoma szeroko rozłożonymi, jedynie powieki miał nieznacznie przymknięte. Key westchnął cicho, nie czując sprzeciwu pogłębiając pocałunek. Czuł jak mu szumi w uszach od podniecenia i alkoholu we krwi. Wydawało mu się, że unosi się ponad chmurami. Był wolny niczym ptak. Ptak, który został postrzelony i spada w dół. W ciemność.

Minho odepchnął blondyna, kiedy kątem oka zauważył Jonghyuna stojącego w drzwiach. Brunet miał ramiona zapleciona na piersi, a w jego wzroku było coś niecodziennego, chłodnego i niepokojącego. Jednak jego wzrok nie był skierowany na szatyna, lecz na Kibuma, który pragnął w tym momencie zniknąć, a za razem wytłumaczyć się Jonghyunowi, chociaż nie musiał, bo nic ich nie łączyło. Czuł się jak zdrajca. Zdradził Taemina i to było całkowicie zrozumiałe, więc czemu wydawało mu się, że Jong się na nim zawiódł?

- Zaprowadziłem Taemina do taksówki – mruknął brunet, stojąc nadal w tym samym miejscu. Choi kiwnął głową, mijając blondyna, idąc do wyjścia. Wymamrotał jeszcze ciche podziękowania w stronę Jonga. Po mieszkaniu rozniósł się dźwięk trzasku drzwi frontowych. Key poderwał głowę, chcąc coś powiedzieć, jednak patrząc na Jonghyuna aż go zmroziło. Mężczyzna dawno na niego nie patrzył w ten sposób. Nie był pewien co to są za emocję. Gniew, niechęć, niepokój, obrzydzenie? Cokolwiek to było, nie było miłym uczuciem. – Wstaw talerze do zlewu, dzisiaj moja kolej na zmywanie – mruknął brunet, odwracając wzrok. Brzydził się w tym momencie Kibumem. Chłopak w pewien sposób go zawiódł tym co zrobił, przy czym czuł się zupełnie pusty w środku. Nawet nie miał ochoty się na niego gniewać, po prostu nie chciał już na niego patrzeć. Dlatego odwrócił się do niego tyłem, idąc do swojego pokoju, skąd nie wyszedł już do końca dnia. 

___________________________________________________________________________________________________________

Mam nadzieję, że mi wybaczycie delikatny poślizg. W niedzielę byłam bliska zawieszenia bloga na czas nieokreślony, na szczęście jednak wszystko co stało mi na przeszkodzie się rozwiązało i nie stała się tragedia, więc dalej mogę dla was pisać. 

Kolejny rozdział w niedziele. Tak przewiduje. Jeśli coś się będzie miało zmienić, wtedy dzień lub dwa wcześniej napiszę informację w okienku nad menu o przybliżonej dacie dodania. 

Mam nadzieję, że święta wszystkim minęły w miłej, rodzinnej atmosferze~

Wszelkie zaległości nadrobię dopiero we wtorek ( a narobiło się ich trochę o: ) :3 

Och! I bym zapomniała. W niedziele (lub nieco wcześniej ) dodam ankietę ( może dwie ) co do oneshota z okazji roku bloga :3