Jak pies z kotem - 6

6

Blondyn otworzył szeroko oczy, budząc się zlękniony. Patrzył w biały sufit, uspokajając oddech. W pewnym momencie zaczął się histerycznie śmiać na wspomnienie snu jaki miał. Snu? Nie, to był istny koszmar. Śniło mu się, że pieprzył się z Jonghyunem, do tego był taki bezwstydny i napalony na niego. Na myśl o tym zaczął się jeszcze głośniej śmiać. Jednak coś mu nie pasowało. Nie pamiętał, kiedy z kanapy w salonie przeniósł się do łóżka i kiedy się przebierał. Bo nie czuł na sobie spodni. A co jeśli to nie był sen? Jeśli to było naprawdę, to chyba popełni zaraz samobójstwo, skacząc z okna. Z ciężkim sercem uniósł kołdrę. Zaklął pod nosem, nie widząc tam ani spodni ani bokserek. Miał nadzieję, że to wszystko jakieś omamy, spowodowane gorączką. Jego nadzieje legły z gruzach, kiedy wstając z materaca, poczuł nasienie spływające mu po udach.

- Zabije go. Niech tylko go spotkam, to zabiję tego drania. Wyrwę mu flaki, odetnę tego zaschłego penisa, którym śmiał mnie dotknąć – bluźnił głośno, idąc cały nabuzowany w stronę łazienki, pragnąc zmyć z siebie spermę. Był przy tym cały czerwony ze złości i zażenowania. Wstydził się własnego zachowania, chociaż pomiędzy wszelkimi uczuciami przebijała się furia. Prawdziwy zew krwi. – Zamorduje i zakopie w ogródku – gadał dalej, wychodząc z pokoju, trzaskając głośno drzwiami od sypialni oraz tymi od łazienki.

Jong, który wstał wcześniej, przystanął z ręką na klamce. Słysząc groźby Kibuma bał się wyjść. Nie musiał go widzieć, aby wyobrazić sobie jego gniew. Gniew tak wielki, że niczym nie uda mu się go okiełznać. Brunet przysiadł przy drzwiach, podkulając nogi pod brodę. Bał się ruszyć. Czy to nie absurdalne? Bał się w tym momencie Key bardziej, niż tych gości, którym wisiał kasę. A przecież blondyn był taki drobny, kruchy i leciutki, o czym się wczoraj przekonał niosąc go do sypialni. Na początku chciał mu zrobić śniadanie do łóżka i ogólnie sprawdzić jak się czuje oraz przeprosić mając wielkie wyrzuty sumienia, które go dręczyły całą noc. Jednak teraz widział, że tylko by pogorszył sprawę. Dlatego siedział pod drzwiami jak ostatni tchórz i nasłuchiwał. Wiedział, że chłopak zaraz musi wyjść do pracy. Sam też powinien, jednak życie przekładał ponad sprawy zawodowe. W pewnym momencie zaczął nawet przysypiać, siedząc nadal na ziemi. W końcu jednak nastała idealna cisza, nie zmącona żadnym uderzeniem talerzy o stół, patelni o piekarnik czy drzwi o futrynę. Powoli wyjrzał na korytarz, nie widząc ani kurtki, ani butów chłopaka, w których ten zwykle wychodził. Dopiero wtedy wstał, samemu mając zamiar się oporządzić. Miał zamiar unikać chłopaka do końca życia albo chociaż tak długo, aż minie początkowa złość i pozwoli mu to wytłumaczyć. Oczywiście wiedział, że nie uda mu się go wiecznie unikać. Dlatego liczył, że chociaż przeżyję. Miał zamiar unikać takich pomieszczeń jak kuchnia, gdzie jest zbyt dużo ostrych przedmiotów, kiedy blondyn będzie w domu. Pierwszy raz od bardzo dawna czuł, że jego życie jest zagrożone, a zrobić w życiu wiele głupstw. Nie wiedział też jak spojrzy chłopakowi w oczy. To będzie bardzo niezręczny okres.

***

Kibum wracał właśnie z pracy, uznając, że wyjątkowo wróci na piechotę. Nie śpieszyło mu się zbytnio do domu, gdzie zapewne zastania tego idiotę. Kiedy poszedł od rana do pracy, był niczym bomba gotowa w każdej chwili do wybuchu, który, o dziwo, nie nastąpił. Był to jeden z lepszych dni w tej pracy, jakie miał okazję mieć. Szef wyjechał na jakąś konferencję poza miasto, więc nikt nie nakładał na nich rygoru i nikt go nie macał. Wszyscy śmiali się, żartowali, opowiadali historie, ktoś nawet przyniósł ciasto. To pomogło mu zapomnieć o gniewie. W sumie nie powinien być na niego zły, bo sam się tego dopraszał, a Jong był na tyle głupi aby ulec. To nie jego wina, że jest przygłupi, czasami. Zatrzymał się na chwilę przed sklepem, wzdychając z rezygnacją. Chyba nie miał innego wyjścia.

Podczas gdy Kibum mozolnie wracał z pracy, Jong był już od kilku godzin w domu. Co gorsza, zamykali dzisiaj wcześniej studio z powodu jakiś prac, więc kończył robotę w domu. Aktualnie okupował niewielki stół obok kuchni, z laptopem przed sobą i myślami gdzieś daleko. Drgnął, unosząc wysoko głowę, słysząc dźwięk otwieranych drzwi. Zgarbił się od razu, wlepiając wzrok w monitor. Błagał boga, buddę czy kogokolwiek kto jest tam na górze, aby to był włamywacz. Wolał dostać kulkę, niż umrzeć z ręki Kibuma. Byłaby to zapewne niezwykle powolna i bolesna śmierć. Blondyn wszedł od razu do salonu, szukając wzrokiem bruneta. Wziął głębszy wdech, przybierając chłodny wyraz twarz. Postawił na stole siatkę z zakupami, gdzie znajdowało się jedynie piwo. Postawił jedno przed współlokatorem, samemu siadając po drugiej stronie, również z puszką alkoholu.

- Musimy porozmawiać – mruknął, czekając z kontynuowanie aż Jonghyun na niego spojrzy i zamknie komputer. Zdecydowanie nie miał zamiaru powtarzać tego co powie, więc chciał aby mężczyzna skupił się na rozmowie. Brunet zapisał plik, zamykając powoli klapę, przyglądając się puszcze, szukając w tym jakieś pułapki. Kibum widząc to, wywrócił oczami, zamieniając piwa, otwierając od razu swoje, upijając łyk. – Wczoraj nie byłem sobą. Chce abyś wiedział, że gdyby nie mój stan, nigdy by nie doszło do tego, do czego doszło – Key nie mógł powiedzieć tego wprost, czując, że w jego gardle powstaje gula. Natomiast Jong oparł głowę na rękach, uśmiechając się pod nosem, obserwując go uważnie. Nagle, nie wiedząc nawet czemu, cały lęk zniknął. Zapewne dlatego, że chłopak nie rzucił mu się do gardła.

- Nie podobało ci się? – dopytał, przybierając na usta ten cwany, chamski uśmieszek, wiedząc, że zagiął blondyna. Key zaciął się, nie spodziewając się takiego pytania. Jong i tak znał prawdę, wiec nie był sensu go okłamywać. Mimo to nie miał zamiaru pozwolić mu wygrać. Nie tym razem. Nie uda mu się zbić go z tropu.

- Podobało, ale… - nie dane mu było dokończyć, bo brunet wszedł mu z słowo, czując nagły przypływ pewności siebie.

- Nie chciałbyś tego powtórzyć? – Key spojrzał na niego wilkiem, bo to on miał panować nad rozmową, a ta wymykała mu się spod kontroli. Nie podobało mu się to, tym bardziej, że zmierzali w złą stronę. Miał zamiar mu wygarnąć jakim jest dupkiem, że nigdy więcej ma go nie dotykać. Jednak tak naprawdę, to chciałby to powtórzyć. Między nimi nastała bardzo długa chwila ciszy. Key wpatrywał się w swoje otwarte piwo, podczas gdy starszy mężczyzna już wiedział, że wygrał. Spojrzał jednak zaskoczony, słysząc cichy śmiech gospodarza. Kibum pokręcił głową, przeczesując włosy palcami, zaczesując przydługą grzywkę do tyłu.

- Jesteś bezczelny, Jonghyun – mruknął, jednak uśmiech nie schodził z jego ust. – Co jeśli powiem, że bym to powtórzył? Pieprzyłbyś się z facetem? – odparł, rzucając mu wyzywające spojrzenie. Dokładnie, przecież brunet był hetero. To był jeden, jedyny wyskok. Przynajmniej zdaniem młodszego chłopaka. Jong zamyślił się na chwilę, odwracając wzrok, wpatrując się w ścianę, gdzie wisiało jedno z tych nowoczesnych, dziwnych zdjęć. Czy dla darmowego, przyjemnego seksu, w dodatku pod ręką, będzie gotów z nim spać? Spojrzał ponownie na blondyna, który popijał spokojnie piwo, odchylony nieco do tyłu na krześle.

- Tak – padła krótka odpowiedź ze strony Jonghyuna, która znowu zaskoczyła gospodarza. Key starał się tego po sobie nie pokazać, ale zarumienił się ledwo zauważalnie pod wpływem tego pewnego spojrzenia. Sam wpatrywał się w blat stołu, nie wiedząc już co wiedział, albo wiedział, jednak nie chciał aby tych kilka słów wyszło z jego gardła.

- Dobrze – odparł w końcu Key. Sam potrzebował seksu. Seksu bez uczuć, bez wiązania się. Po prostu zwykłe zaspokajanie swoich potrzeb. Dopiero poprzedniej nocy przypomniał sobie, jak bardzo za tym tęsknił przez wszystkie te lata od liceum. – Jednak wiedz, że nic się nie zmieni. Nadal tobą gardzę i nie mam zamiaru okazywać ci uczuć, bo takich do ciebie nie żywię. To tylko seks. Zero uczuć i czułości, zrozumiano? – mruknął, wpatrując się w bruneta, próbując podtrzymać jego spojrzenie. Mężczyzna kiwnął głową na znak, że zrozumiał i zanotował sobie w głowie. To było niczym gra. – Cieszę się, że się rozumiemy – Key uśmiechnął się do niego szeroko, chociaż nie był to jeden z tych szczęśliwych, szczerych uśmiechów. Jong kiwnął głową, czując się wyjątkowo dziwnie i niezręcznie. Mimo to próbował grać wyluzowanego i sięgnął po piwo, akurat w momencie, kiedy Kibum zabrał mu je.

- Ej! – krzyknął, patrząc za chłopakiem, który szedł z siatką i jego piwem do kuchni. Key pomachał mu puszką na pożegnanie, wyginając usta w bezczelny uśmiech.

- To moja piwo. Jak chcesz, to musisz sobie sam pójść do sklepu – mruknął, wystawiając mu język, pogwizdując pod nosem. Małe zwycięstwo a jak cieszy.

- Sknera! – Jong krzyknął, aby chłopak go dosłyszał z kuchni. Wszystko wydawało się być jak dawniej. Tylko czemu, zamiast się naburmuszyć, uśmiechał się niczym głupi, nie mogąc przestać? Poczuł się tak, jakby jakiś ciężar spadł mu z ramion. Może nadal będzie między nimi niezręcznie, bo ta aura cały czas się gdzieś unosiła, jednak wydawało się być jak dawniej. Będą współlokatorami z przywilejami. Dziwnie to brzmiało, tym bardziej biorąc pod uwagę ich relację. Dziwne, skomplikowane oraz na swój sposób intrygujące.

***

Jong miał wolny dzień w weekend, bo ostatnimi tygodniami cały czas pracował. Już rozumiał czemu Kibum czasami chodził taki zmęczony. Teraz postanowił, że sam odpocznie i nie będzie się ruszał całą sobotę z kanapy. Jego plan byłby idealne, gdyby nie jedna, irytująca go istota. Siedział akurat z obiema dłońmi zajętymi, w jednej miał puszkę coli, w drugiej pilota. Jego czas odpoczynku przerwał blondyn, rzucając w niego koszulką.

- Mógłbyś nie rozrzucać wszędzie swoich rzeczy? – warknął Key, zbierając ciuchy, które Jong rzucał wszędzie gdzie się dało. Nawet w salonie. Sypialnie jeszcze rozumiał, jednak salon? Tym bardziej, że nie kochali się w nim ostatnimi czasy, dlatego te ubrania nie miały prawa tutaj leżeć, zdaniem Kibuma.

- Czemu się tak pieklisz? – westchnął brunet, nie rozumiejąc zdenerwowania chłopaka. Przecież to nie pierwszy raz, a dzisiaj coś go ugryzło aby się go czepiać. Wstał z kanapy, aby wyrzucić pustą puszkę, po tym jak próbował ją wcisnąć Key, jednak ten spojrzał na niego z politowaniem i wskazał palcem na kuchnie. Dopiero kiedy wrócił, Kibum postanowił odpowiedzieć na jego pytanie.

- Dlatego, że ktoś ma do mnie przyjść i nie chce, aby zobaczył ten burdel. Który ty po sobie zostawiasz a ja musze sprzątać – mruknął, zaplatając ramiona na piersi, nim jednak Jong zdążył zaprotestować, blondyn odszedł, aby wrzucić jego rzeczy do sypialni. Tak, wrzucić, Nie kładąc, wrzucił, bo tam i tak był burdel, więc kilka rzeczy więcej nie zrobi różnicy. Pokręcił tylko głową, widząc ten cały bałagan, nie rozumiejąc jak można żyć w takim syfie.

- Ten twój blond przyjaciel ma przyjść? – dopytał, opierając się o framugę drzwi prowadzących na korytarz. Już zauważył, że kiedy ten Taemin przychodził, Kibum zamieniał się w dyktatora i doprowadzał mieszanie do błysku a wszystko miało być zamknięte na ostatni guzik. Dzisiaj jednak był wyjątkowo męczący, czyli musiało za tym kryć się coś jeszcze.

- Tak, ma przyjść przedstawić mi swojego nowego chłopaka – Kibum wywrócił oczami, zaplatając ręce na piersi, stając przed brunetem, który uśmiechnął się do niego w ten prowokujący sposób.

- A ty co? Jego matka, że przestawia ci swojego kochasia? Może jeszcze ja mam robić za surowego ojca – zaśmiał się złośliwie Jonghyun, patrząc za chłopakiem, który minął go, kiedy zauważył kolejne zabrudzone miejsce. Na słowa współlokatora jednak przystanął, lustrując go od stóp po czubek głowy, wykrzywiając usta w uroczy grymas.

- Bardziej przypominasz przydupasa pod pantoflem, niż surowego ojca, mój drogi – blondyn oparł dłoń na biodrze, patrząc na niego z tym zawadiackim uśmiechem i wyzwaniem w oczach, przygryzające rozbawiony wargę. Jong zacisnął zęby, szukając w głowie pomysłu na odgryzienie się, jednak kiedy blondyn tak na niego patrzył, z głowy ulatywały mu wszelkie pomysły. Dlatego postanowił przejść do czynów, łapiąc blondyna za kark, zaciskając palce za jego włosach, odchylając głowę do tyłu. Kibum nadal uśmiechał się triumfalnie, prowokując tym samym Jonghyuna jeszcze bardziej. Oblizał przy tym kusząco usta, czując mrowienie w podbrzuszu, kiedy brunet złapał go mocno za pośladki, przyciągając do siebie.

- Czasami powinieneś pomyśleć nad konsekwencjami własnych słów – warknął wprost w szyję gospodarza, liżąc ją następnie, zagryzając się na delikatnej szyi przy uchu. Key zamruczał cicho, przymykając oczy. To nie były czułości, takie zachowanie zawsze prowadziło ich do seksu. Zero uczuć.

- Uwierz mi, dokładnie to przemyślałem – wymruczał Kibum, odchylając mocniej głowę do tyłu, aby ułatwić Jonghyunowi dostęp do niej. Jong prychnął rozbawiony, rozumiejąc aluzję chłopaka. Nim jednak zdążył chociażby sięgnąć do własnego rozporka, rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi. Mężczyzna jęknął głośno nieszczęśliwy, bo już zdążył się nakręcić. Kibum potarł czerwone poliki, patrząc ponaglająco na bruneta. Gestem głowy wskazał w stronę korytarza, karząc mu tym samym otworzyć. Sam w końcu musiał nieco ochłonąć, bo tych kilka zaczepek mu wystarczyło, aby był cały czerwony. Brunet wywrócił oczami, jednak posłusznie poszedł otworzyć. Liczył, że za nimi zastanie dwójkę mężczyzn, jednak kiedy otworzył zastał jedynie taemina, uśmiechającego się do niego pogodnie. Jong stanął na palcach, aby zajrzeć za jego plecy.

- A gdzie twój chłopak? – zapytał w momencie, w którym dołączył do nich Key. Chłopak również szukał wzrokiem kochanka swojego najlepszego przyjaciela. Tae uśmiechnął się do nich obu, witając się nim wszedł do środka.

- Będzie za chwilę. Miał coś do załatwienia – wyjaśnił, a Jong pokierował się od razu do salonu, siadając wygodnie na kanapie. Key stał jeszcze przy przyjacielu, czekając aż się rozbierze. Zaraz w dwójkę dołączyli do bruneta, już w korytarzu zaczynając ze sobą żywo rozmawiać. Młodszy chłopak usadowił się na fotelu, przez co Key zostało miejsce obok Jonghyuna. Mężczyzna próbował skupić się na filmie, jednak nieustanne trajkotanie jego współlokatora dekoncentrowało go.

- Nadajesz jak baba na jarmarku – mruknął pod nosem, jednak jego uwaga została idealnie usłyszana przez blondyna. Ten od razu przerwał rozmowę, obracając się w jego stronę z nieciekawą miną.

- Mógłbyś przestać porównywać mnie do kobiety? – warknął Kibum, bo to już któryś raz, kiedy usłyszał od bruneta, że zachowuje się jak baba lub jest w czymś podobny. Jong wyszczerzył się wrednie, bo wiedział, że to jego słaby punkt, chociaż nie rozumiał czemu. Widać bardzo cenił sobie swoją męskość, której jednak nie widział w łóżku, kiedy to mu się tak chętnie nastawiał. A w tym momencie zamiast złego, macho mężczyzny przypominał najeżonego kota.

- Swoim zachowaniem nie pozostawiasz mi innego wyobrażenia o sobie – brunet starał się ważyć każde słowo, aby nie powiedzieć za dużo w obecności Taemina. Nie chciał aby ktoś dowiedział się o ich układzie. To by było niestosowne. Key poderwał się z kanapy, aby zacząć się z nim kłócić. Jonga uratował dzwonek do drzwi. Blondyn spojrzał jeszcze na bruneta wzrokiem groźnym, mówiącym więcej niż słowa. Jonghyun zaśmiał się pod nosem, wiedząc jak okręcić sobie chłopaka wokół palca, aby ten rozłożył przed nim nogi. Tak przynajmniej jemu się wydawało. Kibum rzucił mu jeszcze jedno niemiłe spojrzenie, nim zniknął w korytarzu, chcąc poznać tego chłopaka. Był ciekaw jak wygląda, w końcu pierwsze wrażenie jest najważniejsze. Otworzył drzwi przed chłopakiem, wpuszczając go do środka i od razu cofając się o krok.

- Dzień dobry. Nazywam się Choi Minho – ukłonił się, przekraczając próg. – Kibum, mam rację? – dopytał, nie przyglądając mu się dokładnie, od razu zabierając się do zdejmowania butów. Natomiast blondyn przyjrzał mu się dokładnie, nawet nazbyt.

- Ty… - wyszeptał cicho pod nosem blondyn, patrząc oniemiały na szatyna. Czuł jak złość w nim wzbiera i zaraz znajdzie ujście – Jak śmiesz pokazywać mi się na oczy?! – warknął wściekle, uderzając w ścianę z całej siły pięścią. Minho zatrzymał się w połowie zdejmowania obuwia, patrząc zaskoczony na wybuch chłopaka. Dopiero po chwili dotarły do niego słowa Kibuma i przyjrzał mu się dokładnie. Jego zdziwienie powiększyło się dwukrotnie, jak i nawet nie więcej.

- Kibummy, zmieniłeś się – wymamrotał cicho, uśmiechając się delikatnie, nieco niepewnie czy powinien się uśmiechać, a jego oczy ukazywał skruchę.

- Nie nazywaj mnie tak – Kibum objął się drżącymi dłońmi, czując się znowu niczym nieszczęśliwie zakochany nastolatek. Zupełnie jak pięć lat temu. Wszystkie emocje i wspomnienia, wbrew jego woli, zaczęły wracać.

- Ja…

- Nie chciałem cię zranić, zależało mi na tobie. Jednak wiesz, że nigdy nie powinniśmy wylądować w łóżku – wyrecytował Kibum słowa szatyna z ich ostatniego spotkanie, które odbijały się w jego głowie niczym echo. – Tylko, że poszedłeś ze mną do łóżka czterdzieści siedem razy, cholerne czterdzieści siedem  razy i jakoś wcześniej nie miałeś z tym problemu  - warknął, czując jak łzy napływają mu do oczu. Zacisnął powieki, starając się uspokoić, biorąc kilka głębszych wdechów. Co prawda nie był pewien czy tyle razy byli razem w łóżku czy nie, jednak to nieważne. Obiecywał sobie, że już nie uroni ani łzy z jego powodu. Minho otwierał już usta, aby powiedzieć coś na swoją obronę, jednak zaciął się, patrząc ponad ramię blondyna. Kibum również odwrócił wzrok, widząc Taemina biegnącego w ich stronę. I tak późno, najwidoczniej Jong zatrzymał go rozmową. Bo ta dwójka o dziwo się dobrze dogadywała. Uśmiechnął się sztucznie, puszczając ręce wzdłuż ciała – Minnie, właśnie rozmawiałem z twoim chłopakiem – drobny chłopak podszedł do Minho, przyczepiając się do jego ramienia, uśmiechając radośnie z taką szczerą miłością w oczach. Key aż ścisnęło gardło, kiedy sobie przypomniał, że to on kiedyś był na jego miejscu, ciesząc się w ten sam sposób i patrząc na niego w ten sam sposób.

- I co o nim myślisz? – dopytał Tae, a Choi milczał, patrząc uważnie na blondyna. Nie chciał się odzywać, licząc, że Kibum go nie wyda.

- Jest bardzo miły. Cieszę się, że tak dobrze trafiłeś – odparł, odwracając się na pięcie. Minął salon, przechodząc od razu do kuchni. Jonghyun spojrzał za nim zaniepokojony, nie wiedząc co się stało, że chłopak przeleciał przez pokój, niczym torpeda. Zerknął jeszcze na korytarz, nim podniósł się z kanapy. W kuchni zastał blondyna opłukującego twarz w zlewie. Podszedł do niego, kładąc mu rękę na ramieniu. Kibum podskoczył przestraszony, patrząc na współlokatora pustym wzrokiem.

- Wszystko dobrze? – zapytał brunet, odgarniając wilgotne kosmyki z czoła blondyna.

- W jak najlepszym – skłamał gładko Key, odtrącając rękę mężczyzny, zakręcając wodę, wycierając twarz puchatym, białym ręcznikiem.

- Jak sobie chcesz – burknął Jonghyun, wykrzywiając usta w lekki grymas. Włożył ręce w kieszenie spodni, kierując się z powrotem do salonu. Nie będzie przecież go namawiał do zwierzeń. Pomimo że się pieprzą, to nic więcej się nie zmieniło.

***

- Już musicie iść? – mruknął smutno Kibum, zerkając na zegarek, kiedy Tae powiedział, że będą się już zbierać. Była raptem dwudziesta pierwsza, jednak Taemin miał pracę w weekend, dlatego musiał się wyspać. W sumie i tak się zasiedzieli, bo umawiali się przez telefon, że wpadną na chwilę. Jednak dwójka przyjaciół tak się zagadała a Jong znalazł wspólny język z Minho. Blondyn, siedzą na kolanach Choi, pokiwał niechętnie głową w odpowiedzi. – No trudno, najwyżej jeszcze kiedyś się umówimy – odparł z uśmiechem Key, jednak kierował ten gest do przyjaciela, omijając cały czas wzrokiem szatyna. Jong został na swoim miejscu na kanapie, podczas gdy Kibum odprowadził ich do drzwi, opierając się o ścianę, przyglądając się jak znajomi się ubierają. Kiedy już mieli wychodzić, Key nagle się przypomniało, że miał im zapakować trochę domowego ciasta, które upiekł. Oczywiście to była jedynie wymówka, aby zamienić kilka słów sam na sam z Minho. Szatyn od razu zrozumiał aluzję, kiedy ich spojrzenia się skrzyżowały, więc poprosił Tae aby poszedł przodem i wszedł dla niego jeszcze do sklepu. Tae pokiwał głową, całując jeszcze Kibum na pożegnanie w polik i kiedy tylko zniknął za drzwiami, z ust Key zniknął uśmiech. Odsunął się od ściany, podchodząc bliżej do mężczyzny. – Posłuchaj mnie, Minho – jego imię wymówił z obrzydzeniem, zupełnie jakby był jakimś wielkim robalem, którego pragnie zgnieć butem. – Jeśli go zranisz, wtedy uczynię z twojego życia piekło. Jeszcze większe niż to, które ja przeżywałem po twoim odejściu – mruknął niezwykle niskim i przesączonym jadem głosem, chociaż to była tylko maska, bo tak naprawdę znowu wróciły te nieprzyjemne wspomnienia i emocje z nimi związane.

- Nie zranię go. Nie jestem już dłużej głupim nastolatkiem, którym byłem dawniej – odparł z pewnością w głosie szatyn. Jego oczy czy ton głosu nie wyrażały wrogości do chłopaka przed nim, a Key nie widział w nich ułudy. Choi całkowicie rozumiał zachowanie byłego kochanka i jego obawy o swojego przyjaciela. Jako tako połapał się w ich relacjach i wiedział, że ta dwójka jest dla siebie niczym rodzina. Dlatego był gotów przyjąć wszelkie oblegi i groźby z pokorą. Zasłużył na nie w pełni. Zastała nad nimi chwila niezręcznej ciszy, a Minho widział jak blondynowi trzęsą się dłonie. - Mogę cię przytulić? – zapytał niepewnie Minho, patrząc miękko na chłopaka. Nadal był tak samo kruchy i delikatny jak w liceum. Nadal miał te same, piękne oczy. Kibum spojrzał na niego zaskoczony, przełykając głośno ślinę. Spuścił następnie wzrok na podłogę, drżącymi dłońmi bawiąc się koszulką.

- Idź już, proszę – głos blondyna łamał się coraz bardziej z każdym kolejnym słowem. Choi nie dodał już nic więcej, opuszczając bez słowa mieszkanie Kibuma. Chłopak stał nadal w miejscu, czując jak po polikach ściekają mu słone łzy. Łzy dawnego bóli. Jong, który siedział w salonie, zaniepokoił się ciszą panującą w domu oraz tym, iż chłopak nadal nie wrócił do salonu. Zastał go stojącego przed drzwiami. Kiedy podszedł bliżej chłopaka dosłyszał wyraźny i głośny szloch.

- Bummy – brunet odwrócił do siebie współlokatora, który od razu ukrył twarz w dłoniach, nie chcąc aby Jong go widział w takim stanie. Nikomu nigdy nie pozwalał na zobaczenie siebie zapłakanego. To było zbyt intymne jego zdaniem. Bardziej niż seks. Nie płakał od kilku lat, a musiał pęknąć akurat przed nim. – Ej, aż tak się przejąłeś tym, że Taemin ma kogoś? – dopytał brunet, łapiąc za nadgarstki blondyna, odsuwając delikatnie jego dłonie. Chciał na niego spojrzeć i pogłaskać po poliku. Niezwykle czule i spokojnie, chcąc zetrzeć mu z polików łzy.

- Nie bądź głupi – zachrypiał cicho Key, jedynie przez chwilę się wahając przed wtuleniem się w masywne ciało bruneta. Czuł się w nich chociaż odrobinę bezpieczniej i spokojniej. – To nudna historia, nie zaciekawi cię – dodał, wtulając nos w jego bluzę, mocząc ją łzami. Mówił tak cicho i niewyraźnie, że Jong ledwo go dosłyszał. Mimo to czuł, że chłopak się uspakaja, kiedy zaczął go głaskać delikatnie po plecach.

- Nigdy żadna nasza rozmowa mnie nie zanudziła – odparł od razu, chociaż trochę naciągał prawdę. Kiedy Key zaczął mówić o modzie czy innych takich głupotach wtedy zwykle się wyłączał. Jednak teraz nie mógł go zostawić, bo czułby się źle, że go nie pocieszył. Zwykle nie radził sobie z płaczącymi osobami, mimo to zawsze starał się im pomóc. Zaprowadził blondyna do kuchni, sadzając na bladzie. Sam się zajął zrobieniem mu ciepłej, zielonej herbaty, którą postawił po chwili obok niego. – A więc? – ponaglił go do gadania, opierając się naprzeciwko niego o ścianę. Sam nie miał co zrobić z dłońmi ani za co złapać, więc zaplótł ramiona na piersi, czekając aż blondyn zacznie opowiadać.

- Ja i Minho chodziliśmy ze sobą – Jong zamarł, patrząc na niego zaskoczony. To ciekawy zwrot akcji i Kibum go już zaintrygował. – Chociaż powiedzieć, że chodziliśmy to zbyt wiele. On był spragniony przygód i seksu a ja zakochany po uszy. Sypialiśmy ze sobą praktycznie codziennie. Oczywiście mnie miał tylko w łóżku, podczas gdy spotykał się normalnie na co dzień z kobietami – blondyn bawił się kubkiem, patrząc na jasną ciecz herbaty na uspokojenie. – Wszystko zaczęło się, kiedy oboje nieco za dużo wypiliśmy. Potem poszło już samo. Byłem w tym związku przed prawie rok. Do czasu, aż pewnej nocy wymsknęło mi się, że go kocham. Spanikował, powiedział mi, że mu na mnie zależy, jednak to był błąd. Dopiero po kilkunastu miesiącach powiedział mi, że to był błąd – Kibum uśmiechnął się smutno, patrząc na Jonghyuna dziwnym do sprecyzowania wzrokiem. – Następnego dnia już go nie było. Po prostu zniknął. Przestał przychodzić do szkoły, nie mogłem się do niego dodzwonić a wszystkie jego rzeczy zniknęły z domu. Zostawił w ten sposób głupiego, naiwnego i zakochanego nastolatka. Kolejne dwa lata były dla mnie prawdziwym piekłem. Co noc płakałem, a za dnia musiałem udawać, że wszystko jest w porządku – głos blondyna drżał przy opowiadaniu tej historii. Pierwszy raz o tym komukolwiek mówił. Nie wiedział o niej nawet  Taemin i może lepiej. Nie chce niszczyć ich związku, bo Minho naprawdę mógł się zmienić, biorąc pod uwagę te wszystkie opowieści Tae o ich randkach. – Nikomu nigdy nie powiedziałem o tym, aż w końcu przestałem go kochać. Wiesz jednak, jak to mówią, że pierwszej miłości nigdy się nie zapomina. I wtedy on przychodzi do mojego domu i obściskuje się z moim najlepszym przyjacielem – Kibum zaśmiał się gorzko, ocierając drżącymi dłońmi poliki. Jonghyun złapał go za ta rękę, pocierając kciukiem jej wierzch. Było mu w tym momencie tak szkoda tego chłopaka, chociaż sam nigdy nikogo nie kochał i nie zaznał uczucia odrzucenia przez najbliższą osobę. Mógł to sobie jednak wyobrazić, tym bardziej, że Key nie należał do tych osób, które łatwo się rozklejają. Blondyn podniósł w końcu wzrok, przestając wpatrywać się w dłoń bruneta, unosząc na niego spojrzenie swoim kocich oczu. Obdarzył go delikatnym, smutnym uśmiechem. – Wiesz co jest w tym wszystkim najgorsze? To, że nie uczę się na błędach – odparł, wyślizgując dłoń z uścisku. Podziękował za herbatę, kierując się do własnej sypialni, zamykając za sobą drzwi na klucz, dając brunetowi do zrozumienia, że nie chce jego towarzystwa. 

________________________________________________________________________________________________________

Teraz znowu rozdziały będą pojawiały sie regularnie, czyli raz w tygodniu w weekendu. 

Narobiłam też sobie zaległości u innych, które nadrobię zapewne dopiero pod wieczór.