Jak pies z kotem - 1

1

Chłopak postawił przed przyjacielem kubek z ciepłym napojem, który ten przyjął z uśmiechem i lekkim skinieniem głowy w podzięce. Dopiero wtedy gospodarz mógł usiąść na kanapie, zaraz obok drobnego blondyna. Pozwolił pochłonąć się światu w telewizorze, z uwielbieniem obserwując pięknych mężczyzn przechadzających się po długim wybiegu. Kim Kibum, właściciel mieszkania w którym się znajdował Lee Taemin, uwielbiał modę, chociaż nigdy nie dane mu było się nią zajmować. Od zawsze jego pragnieniem było pokazywanie swoich projektów na największych pokazach mody na świecie. Jednak jak to z pragnieniami, te zwykle nie wychodzą poza cztery ściany mieszkania. W tym przypadku tej klitki, chociaż w rzeczywistości nie było ono tak małe, w jednym z apartamentowców na Seulskich ulicach. Kibum wychował się poza stolicą a jego marzeniem było wyrwać się z niewielkiego miasteczka w pogoni za lepszą przyszłością w betonowym lesie. Niestety póki co utknął w bagnie. A raczej ruchomych piąstkach, bo im bardziej starał się z nich uciec i zacząć biec za swoim białym królikiem, tym mocniej się zakopywał w swojej obecnej pracy w jednej z wielu wielkich korporacji, na pozycji zwykłego biurowego ze starym, obleśnym szefem. Taki chyba już jego los, że nie osiągnie niczego wielkiego. Nawet jego życie uczuciowe było bardzo ograniczone, chociaż lepiej nawet powiedzieć znikome. Chłopak należał do tego rodzaju ludzi, którzy raz zranieni nie umieli zaufać ponownie. Chociaż kto wie co szykuje dla niego ta stara wiedźma zwana przeznaczeniem?

- Ostatnio wspominałeś, że ktoś odezwał się w sprawie wynajęcia u ciebie pokoju, prawda? – dopytał młodszy, również blondwłosy chłopak, który siedział obok gospodarza z kubkiem ciepłego mleka w rękach, zerkając jedynie za okno, gdzie śnieg delikatnie sypał, pomimo że był już drugi tydzień lutego.

- Uhm – mruknął cicho, nie wysilając się na więcej, nie mając za bardzo siły. No i przede wszystkim nie wiedział do czego zmierza jego przyjaciel. Jednak pewnie zaraz zacznie się go wypytywać o jakieś mało ważne szczegóły jego przyszłego współlokatora.

- Jak się nazywa? – Key prychnął cicho, przewidując to pytanie. Czasami zastanawiał się, czy nie minął się z powołaniem.

- Naprawdę myślisz, że pamiętam? – dopytał gospodarz, z ironicznym uśmiechem wkradającym się na malinowe wargi. Po omacku sięgnął do misy, gdzie znajdował się popcorn. Zaraz jednak próbował sobie przypomnieć rozmowę sprzed niecałego miesiąca oraz imię jakie podał mężczyzna. – Kim coś tam. Kim Jonghook, Jongmoon, Jongkyun? Nie wiem – ostatecznie wzruszył ramionami, nie mogąc sobie za nic w świecie przypomnieć imienia. Z nazwiskiem nie miał tego problemu, bo mężczyzna miał je takie same. Jednak to uroki życia w tym kraju, gdzie co dziesiąta osoba ma tak samo na nazwisko. Tae westchnął zrezygnowany na niezbyt wielkie zaangażowanie przyjaciela. Mimo to cieszył się, że ktoś się odezwał w sprawie wynajmu, bo to na pewno pomoże Kibumowi w utrzymaniu tego sporego mieszkania. No i liczył, że tym razem nowy mieszkaniec będzie miał więcej cierpliwości. Taemin naprawdę kochał Key, jednak mieszkanie z nim musiało być niezwykle uciążliwe, tym bardziej, że chłopak nie należał do zbyt przyjacielskich osób przy pierwszym spotkaniu.

- Postaraj się być dla niego miły kiedy się pojawi, hyung – upomniał go, na co ten uniósł wysoko brwi, patrząc na niego z wyrzutem. Zaraz jednak westchnął zapadając się głębiej na kanapie, co młodszy chłopak uznał za zgodę. Dlatego uśmiechnął się do niego, opierając głowę na ramieniu przyjaciela. – Kiedy właściwie ma się wprowadzić? – dopytał, odkładając kubek na stolik, ciekaw czy może uda mu się tego dnia pojawić u Kibuma w mieszkaniu, aby poznać nowego lokatora. Key wyjął z kieszeni telefon w białym etui. Odblokował dotykowy ekran, otwierając kalendarz w którym zapewne zaznaczył dzień przyjazdu mężczyzny.

- Dzisiaj – odparł obojętnie, zablokowując telefon, chowając go następnie do kieszeni. Z powrotem wlepił wzrok w telewizor, krzywiąc się na widok modelek, które ledwo trzymały się pionu na wielkich obcasach. W sumie były tak chude, że blondyn dziwił się, iż jeszcze się nie złamały się w pół. Tymczasem Taemin spojrzał ciężkim do odgadnięcia wzrokiem na przyjaciela.

- Zaraz muszę wychodzić – odparł smętnie młodszy chłopak, który chyba bardziej się cieszył niż Kibum, który w sumie powinien był wykazać większe zainteresowanie.

- Co ci tak zależy? To mój współlokator, nie twój – zauważył Kibum, który nie rozumiał czasami tego dzieciaka. Tae drgnął delikatnie, bo wyczuł, że przyjaciel nie jest dzisiaj w zbyt dobrym nastroju. Już współczuł temu, boga winnemu, mężczyźnie, który z nim zamieszka. No i raczej nici z miłego powitania.

- Po prostu chce wiedzieć czy jest w porządku. Może ci się poszczęści i będzie przystojny – Taemin uśmiechnął się do gospodarza, chcąc mu polepszyć humor. Zapomniał jednak, że Key nienawidził swatania na siłę.

- Mówiłem ci już, że nie chce nikogo – warknął przez zaciśnięte zęby, a Tae spuścił od razu wzrok, wlepiając go w swoje kolana. To sprawiło, że Kibum zszedł nieco z tonu, jednak humor tylko mu się pogorszył. – Nie przejmuj się, poradzę sobie. Jestem w końcu starszy – mruknął, a młodszy chłopak kiwnął jedynie polubownie głową, nie chcąc się kłócić z rozjuszonym blondynem. Mimo to nie miał mu za złe jego zachowania. Był pewnie, że gdzieś tam w środku on również się stresuje przyjazdem nowego lokatora.

- Będę już szedł – mruknął Taemin po kilku minutach cichy i wpatrywania się w telewizor. Przed wyjściem odniósł kubek do zmywarki, wracając do salonu, gdzie pozostawił torbę, którą przewiesił sobie przez ramię. – Zadzwoń później – dodał, kiedy stali już przy drzwiach. Kibum patrzył na niego dłuższą chwilę, w końcu jednak pokiwał powoli głową. Tae uśmiechnął się wesoło do niego, chcąc przelać na niego nieco pozytywnej energii, jednak z mizernym skutkiem. Na pożegnanie pocałował go w polik, jak mieli w zwyczaju. Kibum zamknął za nim drzwi, wracając do salonu, gdzie uwalił się na kanapę. Znudziło mu się nawet oglądanie pokazu, dlatego postanowił się przespać z godzinkę, nim zajmie się pracą. Zasłonił twarz przedramieniem zapadając w sen.

***

- Cholera – Kibum zaklął, zasłaniając twarz poduszką, słysząc irytujący monotonny dźwięk, który przewiercał się przez bębenki. Kiedy jednak dzwonienie nie ustawało, zerwał się do siadu, panicznie próbując odszukać telefon, który wypadł mu z kieszeni lub pilota, aby sprawdzić godzinę. Było grubo po dwudziestej, a po chwili dotarło do niego, że ten irytujący dźwięk to dzwonek do drzwi. Blondyn potarł zapuchnięte oczy, gdzie w kącikach majaczyły śpiochy, których od razu się pozbył, wycierając je palcami. Szedł mozolnie w stronę drzwi, patrząc przez wizjer, nim otworzył. Po drugiej stronie znajdował się mężczyzna, z wielką torbą podróżną. – Czego? – mruknął mało przyjaźnie, otwierając w końcu drzwi. Jego zły humor połączył siły z rozdrażnieniem z powodu przerwanego snu i ogólnie samopoczuciem jakby ktoś go zjadł i wypluł.

- Kim Jonghyun. Nowy współlokator – niższy brunet nie wydawał się zrażony oschłością, mimo to nie tryskał z niego entuzjazm jak z Taemina. Kibum podrapał się po karku, odsuwając kawałek, aby wpuścić mężczyznę. Mózg, który powinien przetwarzać informację, nadal działał w zwolnionym tempie. Nie zauważył nawet nazbyt nachalnego spojrzenia Jonghyuna, który taksował go wzrokiem od stóp po czubek głowy. Kibum, ignorując całkowicie nowego współlokatora poszedł do salonu, aby ogarnąć nieco bałagan, który powstał po wizycie Taemina. Chociaż dla bruneta to nie był problem, ale Key nie lubił, kiedy coś nie leżało na swoim miejscu. Dopiero kiedy odniósł miski do kuchni, wrócił do mężczyzny, który przyglądał się zaciekawiony salonowi urządzonemu w dość nowoczesnym stylu. Blondyn zreflektował, że się nie przywitał i nie przedstawił.

- Kim Kibum. Mam nadzieję, że będzie nam się dobrze mieszkało – Key starał się być uprzejmym, mimo to jego postawa była zamknięta. Zaplótł ramiona na piersi i tym razem to on przyglądał się nowego lokatorowi, oceniając go według własnych kryteriów. Musiał niechętnie przyznać, iż pomimo niskiego wzroku, mężczyzna był przystojny. Pod opiętą koszulką było widać niemal każdy mięsień, a efektu dopełniały spore bicepsy, chociaż nie były przesadzone i wszystko wyglądało proporcjonalnie. Natomiast jego twarz… Był przystojny, jednak kilka cech, jak psie oczy i silne linie szczęki, na myśl przywodziło od razu absurdalne połączenie kundla i dinozaura, co wywołało nieco kpiący uśmiech na twarzy Kibuma.

- Gdzie jest mój pokój? – z zamyślenia wyrwał go Jong, który stał w przejściu z wielką podróżną torbą na ramieniu. Key wydał z siebie cierpiętnicze westchnienie, po czym poczłapał w stronę korytarza. Otarł się przy tym o Jonghyuna w niewielkim wejściu. Ten nie zwracając nawet na to uwagi, podążył za nim niczym cień.

- Tutaj – Kibum puknął dwoma palcami w białe drzwi, znajdowały się one niemal na końcu korytarza. – Tam jest mój pokój, jakbyś czegoś potrzebował – blondyn wskazał na drzwi obok. Po czym wskazał na przeciwległą ścianę, niemal naprzeciw pokoju Jonghyuna – A tutaj jest łazienka. Mam nadzieję, że poranna toaleta nie zajmuje ci zbyt długo – odparł, a brunet pokręcił głową, otwierając drzwi od swojego nowego pokoju. Ten był dość standardowy ale schludnie urządzony. Spore łóżko pod prawą ścianą, naprzeciwko szafa, komoda w drugiej części pokoju, biurko i nic poza tym. Reszta pewnie zależała od jego inwencji. O ile Kibum wyrazi zgodę. Jong rzucił torbę na łóżko, podchodząc do okna, które otworzył na oścież. Chłodne powietrze wleciało do pomieszczenia, sprawiając, że na odkrytej, jasnej skórze blondyna pojawiła się gęsia skórka, a po plecach przeszedł nieprzyjemny dreszcz. – Rozpakuj się. Ja w razie co jestem w salonie, jakbyś miał jakieś pytania czy sugestie – mruknął, obejmując się ramieniem aby zniwelować chłód i się nieco rozgrzać. Próbował też brzmieć dość neutralnie, może nawet przyjaźnie, pomimo że ten mężczyzna z niewyjaśnionych przyczyn sprawiał, iż skakało mu ciśnienie. Uznał jednak, że to wina niezwykle podłego humoru ma ochotę rzucić mu się do gardła. Dlatego lepiej jak teraz odejdzie i nieco ochłonie. Może melisa nieco go uspokoi. Jong natomiast jeszcze chwilę patrzył w pustą przestrzeń w drzwiach, nim podszedł do torby rozpinając suwak. Zanim zaczął wyciągać ubrania, pomasował swoją skroń. Czuł, że to nie będzie łatwa znajomość, jednak musiał jakoś wytrzymać, bo zależało mu na tym mieszkaniu, jako że było niedrogie i znajdowało się w centrum, a przynajmniej przy jego ulubionych miejscach rozrywki.

***

Jonghyun zaburczał niezadowolony pod nosem, przekręcając się na drugi bok kiedy promienie słońca padły na jego twarz, przerywając mu brutalnie sen. Jednak skoro słońce był w stanie go dosięgnąć na siedemnastym piętrze, to znaczy, że musiało być już późnawo. Jeszcze chwilę się poprzekręcał na miękkim łóżku, nim postanowił, że nie warto marnować całego dnia na wylegiwanie się. Nim się podniósł, przeciągnął się z głośnym ziewnięciem. Uniósł się do siadu, rozglądając dookoła nadal nie do końca obudzony. Niemal dwadzieścia minut wpatrywał się w jeden punkt w ścianie, nim zsunął się z materaca, stając boso na chłodnej podłodze. Mając na sobie jedynie spodnie od dresu, poczłapał w stronę korytarza, skąd już było słychać żywe rozmowy. Najwidoczniej Kibum był już z samego rana na nogach, co dziwne, bo nie wyglądał na kogoś kto wstaje wcześnie. Nie miał jednak zamiaru zawracać sobie nim głowy, bo co to ma być, że niby jego współlokator miałby być pierwszą osobą o której myśli z rana? Co to, to nie. Zna wiele więcej osób, zwłaszcza kobiet, wartych uwagi z samego rana.

Brunet wszedł do salonu, skąd było jedyne przejście do kuchni. Dwie blond czupryny poruszyły się, a on poczuł na sobie dwie pary oczu. Jedna, ta bardziej ciekawska i pełna iskier radości, należała do drobnego chłopaka, natomiast druga, w której widział mniej życia i życzliwości należała do jego gospodarza. Kibum wydawał mu się niezwykle oschłą osobą, która ma o sobie zbyt wielkie mniemanie. Jong czuł, że będzie musiał się pilnować, aby mu czegoś nie zrobić. Jak na przykład zepchnąć z tego cholernego piedestału z którego patrzył na niego z góry. Mimo to burknął ciche „hej”, a jego głos był dość ochrypły po przebudzeniu. Nieznajomy mu chłopak spojrzał trudnym do odgadnięcia wzrokiem, przynajmniej przez Jonghyuna. Nie przejmując się tym, brunet udał się do kuchni, gdzie włączył ekspres na kawę. Napój bogów, który natychmiast postawi go na nogi. Na razie jednak pozostawił swój niebiański nektar do zaparzenia, udając się do łazienki, aby nie chodzić pół nagi po mieszkaniu. Nie chodziło o to, że wstydził się swojego ciała, bo nie miał czego. Nie przeszkadzała mu też obecność innych, bo przecież to tylko faceci, nawet jeśli nie byli zbyt męscy. Po prostu było mu chłodno, a nie będzie zakładał czystych ciuchów na przepocone ciało.

Po niecałych dwudziestu minutach wyszedł odświeżony i z powrotem udał się do kuchni, gdzie powinna czekać na niego jego kawa. Przystanął jednak w połowie, bo jego uwagę przykuła scena, rozgrywając się na kanapie. Blondyn, którego nie znał, pochylił się, aby pocałować jego współlokatora w policzek. Brew bruneta powędrowała automatycznie do góry i nagle jakby zapomniał o kawie. Nie miał nic do gejów, bo matka uczyła go aby być tolerancyjnym, w końcu bóg kocha wszystkie swoje dzieci. A on, w teorii, był wierzący. Dlatego powinien kierować się tymi zasadami. Dlatego też nie miał zamiaru tego komentować, jednak też zaciekawiło go to, bo nigdy nie widział żadnych gejów razem. Dlatego też usiadł na fotelu, łapiąc na pilot aby poskakać po kanałach i zobaczyć co Kibum ma ciekawe w ofercie. Drobniejszy chłopak wyszeptał coś na ucho jego współlokatora, wychodząc następnie do kuchni. Dopiero wtedy Kibum zwrócił na niego uwagę oraz na jego nogi na ławie.

- Spuść nogi na ziemię – odparł, wstając z miejsca, również idąc do kuchni. Jong wywrócił oczami, jednak opuścił posłusznie nogi, po czym usłyszał ruch nad swoją głową. Przed nim blondyn postawił kubek z kawą i cukierniczkę. Jonghyun był zaskoczony takim miłym gestem z jego strony. – Twoja kawa – mruknął Kibum, siadając na kanapie, podczas gdy drugi chłopak najwidoczniej robił coś w kuchni.

- Dzięki – brunet uśmiechnął się nieco niepewnie, bojąc się, że ta królowa lodu napluła mu do kawy, jednak nie zauważył w niej nic podejrzanego. Dlatego też posłodził trzy łyżeczki, mieszając następnie wszystko w parującym kubku. Kibum jedynie burknął cicho pod nosem w odpowiedzi, sięgając po jedną z gazet leżących pod stolikiem. – To twój chłopak? – zapytał Jong, oblizując łyżkę, wskazując ruchem głowy na kuchnie. Kibum drgnął nerwowo, zerkając na niego zaskoczony, ale i jakby zezłoszczony. Jonghyun nie miał nic złego na myśli, po prostu był ciekawy. Jednak Key odebrał to jako atak na swoją osobę. Nadal jednak był nieco oszołomiony.

- Że co proszę? – zapytał w końcu otrząsając się z pierwszego szoku, aby przejść gładko w lekkie rozdrażnienie.

- Pytam się czy ten blond dzieciaczek to twój kochanek – ostatnie słowo z trudem przeszło mu przez gardło, co Kibum wyczuł i jak zwykle zrozumiał opacznie. Myślał, że ma pod dachem kolejnego homofoba, bo i z takimi miał do czynienia.

- Nie, ale nawet jeśli, to co ci do tego? Masz z tym jakiś problem? – zapytał, patrząc spode łba na bruneta. Pomyśleć, że jedna krótka wymiana zdań potrafiła sprawić, że ciśnienie mu skakało i miał ochotę walnąć kilkoma talerzami o podłogę.

- Nie, spoko. Co mnie tam do jakiej dziury wsadzasz – Jong uniósł dłonie w obronnym geście. Chciał nieco ugłaskać blondyna, ten jednak pod wpływem jego słów najeżył się.

- Dupek! – krzyknął Kibum, czując jak gorąco uderza mu do twarzy. Nie wiedział czy ze wstydu, czy też złości. Jednak musiał się wyładować, dlatego rzucił czasopismem w lokatora, wychodząc szybko z pomieszczenia w stronę kuchni. Jong ponownie usłyszał rozmowy, jednak nie miał zamiaru się ruszać, nie chcąc się narażać chłopaki. Pomyśleć, że to dopiero drugi dzień wspólnego mieszkania, a już pewnie był skreślony w jego oczach, chociaż sam nie rozumiał jego wybuchu złości. Podejrzewał, że będzie musiał postępować podobnie jak z kobietami. Chwalić i głaskać po główce inaczej dostanie w pysk a jego ciuchy będą latać po ulicach wyrzucone przez okno. Nie miał ochoty powtarzać takiego scenariusza po raz trzeci. 

_______________________________________________________________________________________________________

Pierwszy rozdział nowego opowiadania. Miało być Zagraj dla mnie, jednak nie byłam w stanie nic napisać. Mam całkowity zastój i obawiam się, że jeśli tak dalej będzie to za tydzień nic nie wstawię. Może ma to związek z kilkoma problemami które mi się zrzuciły na głowę. Zapewne kiedy się z nimi uporam wtedy wróci mi dawne tempo pisania. Dlatego właśnie uprzedzam, że za tydzień mogę nic nie dodać. Jednak to nie jest pewne. 

Niestety nie zdążyłam też skończyć ilustracji do tego opowiadania. Pewnie również pojawi sie wtedy, kiedy wrócę do normalnego trybu życia. Z góry przepraszam za wszelkie zaległości na innych blogach, jednak mogę komentować ze sporym opóźnieniem.