Love Forever

Tytuł : Love Forever

Paring : 2min

Gatunek : AU, smut, angst

inspiracja

Zwykle bywa tak, że człowiek budzi się nad ranem, patrząc za okno, gdzie częste, szare chmury skutecznie zasłaniają słonce, które mogłoby dodać nieco energii ich beznadziejnemu życiu. Jednak to zwykle się nie zdarza i wtedy człowiek już wiem, że to będzie po prostu kolejny, nudny i rutynowy dzień. Jak zwykle mozolnie zwlecze się z łóżka, nie będzie tryskał energią, niczym ludzie z reklam. Wypiję jaką lurę z ekspresu, która powinna być kawą, zje skąpe śniadanie i wykąpie się w swojej niewielkiej łazience, pod równie niewielkim prysznicem. Wtedy nałoży jakieś ciuchy, które będę okrywały delikatne i kruche ciało przed niechcianym spojrzeniami. Jak każdego innego dnia wyjdzie, kierując się do pracy lub na uczelnie. To i tak nie było nic warte, bo życie było beznadziejne a każdy dzień taki sam.

Chłopak poprawił torbę na ramieniu, zerkając wysoko w niebo, wpatrując się w ciemne chmury, które wisiały nisko nad miastem zwiastując ulewę. Jednak tylko ci, którzy mieli chociaż sekundę aby przystanąć i zatrzymać ten szczurzy wyścig, podziwiając matkę naturę mogli to dojrzeć. Niestety niewielu pozostało takich, którzy doceniali takie drobnostki. Jednak ten chłopak, który zatrzymał się aby spojrzeć w niebo, nieco różnił się od tych ludzi, wiecznie gdzieś goniących.

Niestety i on był więźniem czasu, który z roku na rok jakby przyśpieszał albo to życie pochłaniało go coraz więcej, pozostawiając ludziom jedynie jego ochłapy. Niemniej nawet ktoś, kto posiadał w sobie delikatność, nie mógł sobie pozwolić na oderwanie się od swojej codzienności i wyrwanie się spoza stada baranów, kierowanych przez pasterza bez twarzy. Każda owieczka, która próbowała się wyłamać ze schematu, w końcu została zjedzona przez wilka.

Gdzie też się śpieszył ten chłopak? I kim właściwie był? Był zwykłym studentem w jednym z Seulskich uniwersytetów. Jednak nie jednej z tych wielkich, prestiżowych placówek. Niestety był zbyt głupi na nie, bo zasad i mądrości życiowych, które najbardziej przydają się w życiu, nie można w żaden sposób ocenić przez sztywne kryteria uczelniane. To czas, czas jest nieznanym nauczycielem, który ocenia twoje przystosowanie do życia. Nadal jednak niewiele wiadomo o tym chłopaku, który nie wyróżniał się z tłumu, ale za razem wystawał spoza niego. Nazywał się Lee Taemin. Lee, takie popularne nazwisko, które nosiła prawie połowa populacji w tym mieście, ba, w kraju! Mimo to, niewielu Lee, dorównywało mu urodą. Był niezwykle młodym i urodziwym młodzieńcem. Posiadał ten urok, który sprawiał, że ludzie do niego lgnęli. Jednak nie był rozpieszczony czy ufny. Umiał dobierać sobie znajomych, chociaż starał się zachować przyjazne stosunki z wieloma osobami, nie chcąc wrogów. Nie był jednak dzieckiem i wiedział, że zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie żywił do niego jakaś dziwną urazę, której nawet nie będzie świadomy i może nigdy nie zostanie uświadomiony o niej. W końcu ludzie przestali być szczerzy, ukrywali się pod sztuczną maskę, ukazując jedynie swoje puste wnętrze. Jednak jeśli ktoś spróbuje być szczery, wtedy zostanie zlinczowany przez społeczeństwo.

Lee Taemin był studentem jakich wielu. Nie planował osiągnąć wiele w życiu i miał bardzo przyziemne marzenia, to na nich skupiając swoją uwagę. Pragnął wyjść w weekend ze znajomym do klubu, chciał odnaleźć ramiona, w których odnajdzie ukojenie. Niewiele mu potrzeba było do szczęście. Jeszcze tylko brakowało szarlotki jego świętej pamięci babci. Aż się rozmarzył na samo wspomnienie tego cudownego ciasta i musu, rozpływającego się w ustach. A w połączeniu z domowymi lodami, ach, niebo w gębie!

Rudowłosy chłopak tak się rozmarzył, że nie zwrócił uwagi, iż ktoś zajął miejsce obok niego. To zwykle bywało puste, bo sala wykładowa była duża a uczniów niewielu. Jeśli już ktoś koło siebie siedział, to byli oni zwykle dobrymi przyjaciółmi. Dlatego też Tae zdziwił się nieco widząc przystojnego szatyna, uśmiechającego się do niego przyjaźnie, jakby nieco niepewnie czy może tutaj być. Taemin, chcąc go nieco uspokoić, kiwnął mu głową w geście powitania, również wykrzywiając wargi w lekki łuk. W sumie chłopak już dawno nie miał towarzystwa na wykładach porannych, a co dopiero takiego przystojnego. Chciał nie robił sobie wielkiej nadziej, że nowy znajomy jest gejem.

- Hej – zaczął szeptem nieznany mu szatyn, kiedy wykładowca zaczął już jeden ze swoich jakże porywających wykładów.

- Witaj – odpowiedział Tae, również szeptem, co go nieco bawiło. Bo przecież nie musieli szeptać, w końcu i tak połowa sali spała, a skoro to nie zniechęcało profesora, to i krótka rozmowa nie zrobi mu różnicy. Mimo to Taemin nie chciał mówić głośniej. Kiedy nowy znajomy szeptał jego głos był cholernie seksowny, a chrypka w jego głosie sprawiała, że poczuł ukłucie w żołądku. Do tego pochylali się delikatnie w swoją stronę, chcąc się dokładniej słyszeć. To sprawiało, że między nimi stworzyła się niezwykle gęsta atmosfera. – Lee Taemin – odparł rudowłosy chłopak, wyciągając w jego stronę dłoń, którą szatyn od razu uścisnął. Jego szorstka skóra idealnie kontrastowała z tą Tae. Sprawiała, iż chłopak czuł ciarki na plecach. Nie było sensu zaprzeczać, że mężczyzna na niego działał. W końcu każdy i tak najpierw patrzy na wygląd, dopiero potem zawraca sobie głowę czymś takim jak charakter.

- Choi Minho – przedstawił się, kiwając delikatnie głową. Według wszelkich społecznych zasad, po przedstawieniu się, powinien puścić dłoń rozmówcy. Najwidoczniej jednak Minho był buntownikiem, bo nadal trzymał rudzielca za rękę, głaszcząc ją delikatnie kciukiem, zapewne napawając się aksamitem skóry. Taemin nie zareagował na to, pozwalając się trzymać za rękę. W końcu sam zatopił się w tych cudownych, hebanowych oczach, które miały w sobie coś, co go intrygowało. Choi uśmiechnął się niepewnie, a to był najbardziej uroczy uśmiech, jaki Tae kiedykolwiek widział. Szło się tylko zakochać. Z resztą to jest chyba właśnie to, co nazywa się zauroczeniem od pierwszego wejrzenia.

Nie mówili już nic więcej, trzymając się cały czas za ręce przez resztę dwugodzinnego wykładu.

***

Minął dokładnie miesiąc, dokładnie co do minuty, na tym samym wykładzie, o tej samej godzinie i w tej samej ławce, po miesiącu znajomości Minho zapytał się Tae, czy chciałby z nim gdzieś wyjść. Nadal niewiele o sobie wiedzieli. Widywali się jedynie co drugi dzień o poranku. Nie rozmawiali ze sobą, lecz tylko siedzieli, trzymając się za ręce. Stało się to rytuałem, więc kiedy tylko Choi się spóźniał, Tae czuł się dziwnie bez mężczyzny przy swoim boku. Jednak zawsze przychodził i siadał przy nim. Czasami rozmawiali podczas przerw nie ruszając się z tej ławki. Bywały dni, kiedy Tae był tak zmęczony i zasypiał na ramieniu szatyna. Ten zwykle wtedy patrzył na niego chwilę, niezwykle miękkim wzrokiem. Zapewne inni powiedzieliby, że to głupota znajdować się w takiej relacji przez miesiąc. Najwidoczniej żaden z nich nie miał w sobie normalności. Lubili inność, a zapewne mało kto, wpadłby na ciągniecie tak dziwnej znajomości przez miesiąc.

Zapewne dlatego Taemin obawiał się tego spotkania. Mieli w końcu spotkać się poza szkołą czy raczej ich ławką. Tam czuł się bezpiecznie, co było w sumie dziwne, bo większy komfort powinien odczuwać w zaludnionym miejscu. Jednak z małą pomocą przyjaciela ogarnął się i ubrał odpowiednio. Nieco słodko, nieco seksownie. Chciał się spodobać Minho, ale nie chciał wyjść wulgarnie na spotkanie z nim. Umówili się w kawiarni, gdzie Tae przyszedł przed czasem. Nie umiał usiedzieć w miejscu, zbytnio się stresując. Nawet kelnerka to zauważyła, próbując go zająć rozmową i dając ciastko na uspokojenie. Jednak czekolada tylko bardziej go pobudziła a czas, jakby robiąc mu na złość, zwolnił. Mimo to Choi przyszedł wcześniej. Najwidoczniej też nie chciał się spóźnić, dlatego zdziwił się widząc Tae przy jednym ze stolików. Rudzielec spojrzał na niego nieśmiało, rumieniąc się delikatnie widząc kwiaty w jego rękach. Pęk pięknych, czerwonych róż. Minho zdawał sobie sprawę, że to oklepane, jednak w języku kwiatów to właśnie one są odpowiednikiem miłości.

Rudzielec wstał z miejsca, czekając przy stoliku aż szatyn podejdzie. Minho denerwował się równie mocno co Taemin, a idealnie to zdradzały jego drżące dłonie. Chłopak uśmiechnął się do niego, chcąc dodać mu otuchy. Choi wyciągnął w jego stronę kwiaty, całując w polik na przywitanie.

- Hej, pięknie wyglądasz – kolejny oklepany, żywcem wyjęty z romansideł tekst, ale w oczach szatyna, chłopak wyglądał naprawdę ślicznie. W jasnym, kremowym sweterku, pod którym miał czarną bokserkę. We włosach miał kilka spinek, które utrzymywały w miejscu niesforne włosy. Wywoływało to efekt uroczy, nadając mu subtelności. Pazura natomiast dodawały mu czarne spodnie, pocięte na udach, odsłaniając gładką skórę, która kusiła aby jej dotknąć.

- Dziękuję. Za komplement i kwiaty – mruknął Tae, czując jak się rumieni, więc zażenowany ukrył się na pięknym bukietem. Nigdy nikt nie dał mu kwiatów na randce. To nie tak, że to był jego pierwszy raz. Już nieraz miewał faceta i spotykał się z kimś, zwykle jednak nie wykazywali oni takiej inicjatywy jak Minho. Choi, na jego słowa, rozluźnił się nieco. Martwił się, że to był strasznie oklepany gest i do tego się wygłupi. Jednak ten uroczy uśmiech chłopaka zapewnił go, że sprawił mu przyjemność. Szatyn odsunął przed znajomym krzesło, nim sam usiadł po przeciwnej stronie. Po chwili podeszła kelnerka, chcąc przyjąć zamówienie. Widząc kwiaty, uśmiechnęła się do Tae, zapewne zazdrościła mu nieco w duchu takiego faceta. Po tym jak przyjęła zamówienie, odeszła, jednak niedługo wróciła z wazonem, do którego Tae mógł włożyć kwiaty, aby nie zwiędły w czasie ich pobytu w kawiarni. Rudzielec podziękował jej cicho, bo była naprawdę miłą kobietą. To od niej odstał ciasto, aby się nieco rozluźnił.

Na początku było nieco niezręcznie, jednak im więcej czasu mijało, tym rozmowa stawała się swobodniejsza. W pewnym momencie żaden z nich nie zwracał uwagi na otoczenie, skupiając się jedynie na sobie. Choi wpatrywał się niczym oczarowany z roześmianą twarzyczkę Taemina, będąc dumny za każdym razem, kiedy udało mu się wywołać szczery śmiech u chłopaka. Natomiast Tae, nie mógł oderwać oczu od hebanowych tęczówek towarzysza, które sprawiały, że czuł się jakby z nich tonął.

Ludzie przychodzili, wychodzili, mijali ich i szeptali na ich temat. Wszyscy w swoim owczym pędzie gonili do pracy, po dzieci do przedszkola, natomiast ich dwójka beztrosku spędzała razem czas, ciesząc się własnym towarzystwem. Mijały im kolejne godziny, a oni czuli się jakby ten czas ich nie dotyczył. Jakby to wszystko co jest wokół nich, nie miało z nimi nic wspólnego. Stworzyli swój własny, mały przylądek, na którym było miejsce tylko dla ich dwójki. W końcu jednak ktoś postanowił kroczyć na ich wysepkę marzeń, a był tym kimś nikt inny, jak przyjaciel Taemina, który właśnie dzwonił do niego. Tae wyrwał się z pewnego rodzaju letargu, przeszukując torbę w poszukiwaniu telefonu. Choi dopiero wtedy spojrzał na zegarek oraz za okno, gdzie zaczynało się robić ciemno. Dopił swoją zimną kawę, patrząc za chłopakiem, który odszedł aby odebrać. Przyglądał się mu dokładnie, jak ten szepcze to słuchawki, rzuca mu ukradkowe, rozbawione i nieco figlarne spojrzenia. Najwidoczniej jego rozmówce powiedział coś, co zawstydziło chłopaka, bo na jego poliki wkradł się obwity rumieniec. Kiedy wrócił już mniej przypominał pomidorka, nadal jednak miał lekko zaróżowioną twarz.

- Przepraszam, przyjaciel dzwonił. Jakbym nie odebrał, to dobijałby się przez kolejną godzinę – zaśmiał się, nieco zażenowany, bo Kibum potrafił być nieco upierdliwy. Zwłaszcza jeśli chodziło o jego sprawy miłosne, jakby nie miał własnego życia uczuciowego. Albo raczej miał go zbyt wiele i było tak idealne, że wszelkie oczekiwania pokładał w Taeminie. W końcu Kibum od prawie czterech lat był w udanym związku, którego Tae mu czasem zazdrościł. Teraz jednak, wszystko prowadziło do tego, że sam już nie będzie dłużej singlem.

- Nie ma sprawy. Chyba trochę się zasiedzieliśmy – mruknął Choi, wskazując gestem głowy na zegar po przeciwnej stronie pomieszczenia. Taemin od razu spojrzał w tamtą stronę, uśmiechając się pod nosem, będąc jednak nieznacznie zaskoczony, bo nie podejrzewał, że tyle czasu już minęło. Tak dobrze siedziało mu się z Minho, że chyba nieco zapomniał o całym bożym świecie.

- Tak, to prawda. Chyba powinniśmy się zbierać – odparł, mimo że nie chciał się jeszcze rozstawać z szatynem. Ten był podobnego zdania, dlatego posiedzieli jeszcze pół godziny, nim opuścili lokal. Choi uparł się, że odprowadzi Taemina do domu. Chociaż ten nieco się opierał, w końcu się zgodził, szczęśliwy, że szatyn będzie z nim jeszcze dłużej. Pomimo że Seul było wielkim miastem, to w ciągu tygodnia był wieczorem niewielki ruch. Każdy na drugi dzień musiał wstać rano, aby iść do pracy czy do szkoły. No i od poniedziałku do piątku niewiele sklepów czy lokali było otwartych dłużej, niż do dwudziestej pierwszej.

Kiedy szli przez niemal puste ulicę, nie przestawali rozmawiać. Tae dziwił się, jak można mieć tyle tematów i tak podobne poglądy na wiele spraw. Mieli podobny gust muzyczny, estetyczny a nawet lubili podobne potrawy. Gdzieś w połowie drogi, Minho nieco umilkł, co nie uszło uwadze Taemina. Chciał już zapytać czy coś się stało, wtedy jednak poczuł jak szatyn łapie go delikatnie za nadgarstek, sunął dłonią w dół, aby złapać chłopaka za rękę, niepewnie splatając z nim palce.

- Mogę? – dopytał z dużą dozą niepewności w głosie. Taemin poczuł jak serce szybciej mu bije. Pokiwał energicznie głową, przysuwając się bliżej mężczyzny, chcąc poczuć jego ciepło. Co prawda często trzymali się za rękę, jednak tym razem nie byli w swojej sali wykładowej w ławce skąd nikt ich nie widział. Znajdowali się na ulicy, gdzie zawsze ktoś mógł przejść, ktoś mógł krzywo na nich spojrzeć czy powiedzieć coś przykrego. Mimo to Tae czuł się teraz bezpiecznie, bo wiedział, że jeśli ktoś by mu coś zrobił lub powiedział o nim coś złego, wtedy Minho by go obronił.

Po chwili, jakby nigdy nic, powrócili do przerwane tematu. Niestety wszystko co piękne kiedyś się kończy. W końcu dotarli pod dom Taemina i stanęli przy jego drzwiach. Chłopak niepewnie włożył klucz do zamka, obracając się w stronę Choi. Ten również wyglądał na nieco zagubionego, bo przeczuwał, że chłopak będzie chciał zaprosić go do środka. Nie wiedział jednak, czy to dobry pomysł, bo mogło to się różnie skończyć, a nie chciał psuć tego cudownego wieczoru. Dlatego po prostu pochylił się w jego stronę, całując krótko w usta. Tae zapragnął więcej. Minho miał takie cudowne, miękkie wargi, które nadal smakowały kawą z cynamonem, którą pił niespełna godzinę temu.

- Widzimy się jutro na uczelni? – dopytał rudzielec, czując lęk, że Minho zniknie niczym za dotknięciem czarodziejską różdżką. Choi pokiwał głową, głaszcząc go po zaróżowionych polikach.

- Tak – odparł, całując go jeszcze w czoło, odchodząc w dół schodów, zerkając co chwilę przez ramię na Taemina stojącego przy drzwiach, zagryzającego mocno dolną wargę, nadal czując na nich delikatny dotyk ust szatyna.

***

Tae nie pamiętał jakich słów użył Minho, czy co zrobił. Jednak jakimś cudem od słowa do słowa, od gestu do gestu, doszli do tego, że są razem. Choi tego dnia czekał na niego na placu przed budynkiem. Minęło siedem dni od ich randki. Czy raczej wyjścia, nie wiedział jak dokładnie mógł nazwać tamten dzień w kawiarni.

Minho znowu miał dla niego różę, tym razem jedna jedyną, którą wręczył chłopakowi bez słowa, łapiąc następnie za dłoń. Wszyscy się im przypatrywali. Tae rozglądał się dookoła nieco zawstydzony, a Choi wyglądał na niewzruszonego, kiedy pytał się go czy będzie z nim chodzić. Taemin czuł, że jest cały czerwony, dlatego zakrył się kwiatkiem, kiwając szybko głową. Wyszeptał cicho pod nosem, że pragnął usłyszeć to pytanie od dawno. Choi poderwał chłopaka nad ziemię, a ludzie zaczęli im klaskać. Przynajmniej ta damska część widowni.

Od kiedy Minho zapytał go o chodzenie, minęły dwa tygodnie. Czternaście najlepszych dni w życiu Taemina. Chłopak miał w życiu już wielu partnerów. Żaden go jednak nie rozpieszczał tak jak szatyn. Choi gdyby mógł, uchyliłby mu zapewne nieba. Codziennie przynosił mu kwiatka. Zawsze innego, mimo to adekwatnego do swoich uczuć. Co weekend wychodzili na randki, po których szli do domu Tae spędzając wspólnie wieczór. Minho nadal nie posunął się dalej w swoich zalotach. Czekał na ruch Taemina, co do ich pierwszego razu.

Szatyn był gotów czekać nawet i kolejny miesiąc, jednak Tae nie był taki cierpliwy. Zaczął odczuwać frustrację, bo zwykle przytulenie czy słodki buziak mu już nie wystarczał. Chciał go sprowokować, aby ten pękną. Chłopak zaczął chodzić przy nim w krótkich spodenkach, witał go w drzwiach ubrany jedynie w za długiej koszuli. Rozpoczął zabawę typu „ups, moja dłoń dotknęła twojego krocza”. To wszystko było jednak na nic, bo Choi pozostawał niewrażliwy na jego wdzięki i starania.

- Minho, kochaj się ze mną – wyszeptał drżącym głosem Taemin, podczas kolejnego weekendu w jego domu. Wszedł do salonu, gdzie szatyn siedział na kanapie oglądając jakiś serial. Mężczyzna od razu oderwał wzrok, patrząc na Tae błyszczącymi oczyma. – Proszę – dodał, odpinając powoli spodnie. Osiągnął granicę i był nawet gotów błagać go na kolanach, tym samym tracąc resztki godności.

Choi podszedł do niego, łapiąc jego dłoń, odsuwając delikatnie. Rudzielec spojrzał na niego zamglonymi oczami, pocierając polikiem po jego torsie, łasząc się do niego. Minho sapnął podniecony pod nosem, przyszpilając kruche ciałko partnera do najbliższej ściany. Tae uśmiechnął się zadowolony, ocierając się o niego całym ciałem.

Taemin podejrzewał, że Choi będzie względem niego delikatny i będzie go traktował niczym najcenniejszą porcelanową lalkę. Chłopakowi by to nie przeszkadzało, jednak w seksie lubił poczuł się zdominowany. Minho, jakby czytając mu w myślach, nie zachowywał się jak zwykle. Dawał Tae wszystko to czego pragnął. Szarpał go za włosy, trzymał mu władczo dłoń na plecach i pieprzył mocno, chociaż nadal pozostawał względem niego czuły i okazywał każdym gestem swoją miłość. Ich ciała idealnie do siebie pasowały, kiedy Minho się w nim znajdował stawali się jednością. Ciałem i duszą byli jednym. I Taemin śmiało mógł powiedzieć, że nigdy nie było mu lepiej podczas seksu. Cały drżał pod szatynem, reagując na każdy najmniejszy ruch czy nawet słowo, jakie wypowiadał Choi swoim ochrypłym, męskim głosem.

- Kocham cię – wyszeptał mu do ucha, zaraz po tym jak wystrzelił we wnętrzu Taemina. Ten nadal drżąc objął go wokół szyi, przyciskając z całej siły do siebie.

- J..ja ciebie też – wychrypiał, patrząc szczerze w ciemne oczy kochanka. Tae nigdy nie podejrzewał, że ich znajomość tak szybko się rozwinie. Rudzielec należał do osób, które nie wierzyły za bardzo w szczerość takiego uczucia jak miłość. Jednak przy Minho czuł się inaczej. Jego serce łomotało za każdym razem, kiedy o nim pomyślał, nie mógł wygonić go ze swojej głowy i dopiero kiedy znajdował się w jego ramionach czuł się w pełni szczęśliwy i bezpieczny.

***

- Wyjdziemy dzisiaj gdzieś? – dopytał Minho, stojąc przy rudzielcu, który pakował książki do torby po skończonym wykładzie. Ten uniósł na niego wzrok, uśmiechając się przepraszająco.

- Przepraszam, ale dzisiaj nie mogę. Muszę coś załatwić – odparł, głaszcząc ukochanego po ramieniu. Ten spojrzał na rękę chłopaka, po czym na rudzielca i kiwnął powoli głową. W ciągu roku, kiedy zaczęli ze sobą chodzić, sporo się zmieniło. Nadal się kochali, ale spędzali ze sobą coraz mniej czasu. Przynajmniej biorąc pod uwagę początkowy okres, kiedy widzieli się codziennie i wychodzili cały czas ze sobą. Choi oczywiście rozumiał, że Tae ma swoje życie, dlatego nie naciskał. No i to musiało być coś poważnego, skoro odmówił spotkania się.

- Zadzwoń jak będziesz wolny – wyszeptał, pochylając się aby pocałować rudzielca na pożegnanie. Ten, kiedy tylko Choi się odsunął, kiwnął głową, niemal wybiegając z sali. Minho patrzył jeszcze chwilę za nim, wsuwając dłonie w kieszenie spodni. Skoro jego plan nie wypalił, to wyjdzie sobie na miasto i pochodzi po sklepach. Niedługo miały być urodziny Taemin, więc chciał mu dać jak najlepszy prezent.

Jednak znalezienie idealnego prezentu był trudniejsze niż Minho z początku zakładał. Było już bardzo ciemno, kiedy wracał z centrum. Udało mu się coś znaleźć. Kupił mu bransoletkę z białego złota z malutkimi diamencikami na przywieszce. Kiedy ją zobaczył od razu pomyślał o Taeminie. Była piękna, jak chłopak i równie delikatna jak on. Choi był zadowolony z tego zakupu i postanowił, że wstąpi jeszcze do baru po jakieś jedzenie na wynos. Miał jedno swoje ulubione miejsce, które było niedaleko. Chciał w najbliższym czasie zaprosić tutaj Taemina. Kiedy wszedł do baru z szerokim uśmiechem przywitała go starsza kobieta. Właścicielka owego przybytku, która dobrze znała szatyna. Minho podszedł do lady, zamawiając to co zwykle miał w zwyczaju. Musiał dłużej poczekać, więc udał się do części z siedzeniami. Kiedy tam wchodził, stanął w pół kroku, zaciskając mocniej palce na torebce, którą trzymał. Twarz mu stężała, brwi ściągnął mocno do siebie a usta zacisnął w wąską linię, patrząc na Taemina, który w najlepsze pił ze znajomymi. Jakaś biuściasta, tleniona dziewucha wtulała się w ramię rudzielca, całując go non stop po poliku. Kiedy ten się odwrócił w jej stronę, dziewczyna skorzystała z okazji, całując go w ustach. Choi czuł, jak serca mu pęka na pół. Nie dlatego, że ktoś kleił się do chłopaka, ale dlatego, że ten jej nie odepchnął. Dlatego, że go okłamał, iż ma coś ważnego do zrobienia, a tak naprawdę poszedł się upić ze znajomymi. Minho odwrócił się na pięcie, wychodząc pośpiesznie z baru, nie odbierając nawet swojego zamówienie. Nie chciał na niego patrzeć. Brzydził się nim w tym momencie i musiał ochłonąć aby wszystko przemyśleć.

W tym czasie niczego nieświadomy Tae pił dalej, wlewając w siebie kolejne piwo. Czuł lekkie wyrzuty sumienia, bo okłamał partnera, jednak wiedział, że ten nie chciałby go puścić na takie wyjście. Wraz z kolejnymi procentami we krwi sumienie odchodziło w zapomnienie. Mimo to nie mógł wiecznie z nimi siedzieć. W końcu wyswobodził się z uścisku jakieś dziewczyny, której imienia nawet nie pamiętał. Z resztą kobiety i tak go nie interesowały. Dlatego też nie przejął się pocałunkiem. Pożegnał się ze wszystkimi, wychodząc chwiejnym krokiem na chłodne, jesienne powietrze. Otulił się mocniej kurtką, idąc w stronę domu. Przynajmniej miał nadzieję, że idzie w dobrym kierunku. Wydawało mu się jednak, że to trwa wieczność, a obraz coraz bardziej mu się rozmazywał. W końcu wpadł na kogoś i tylko mocny uścisk wielkich dłoni obronił go przed upadkiem.

- Przepraszam – wybąkał niewyraźnie, chcąc się już odsunąć i iść dalej. Nieznajomy jednak dalej trzymał go w żelaznym uścisku, zaciskając coraz mocniej palce na kruchych ramionach. Tae w końcu podniósł na niego wzrok, uśmiechając się pijacko na widok znajomych, ciemnych oczu. Zapewne gdyby był bardziej trzeźwy, wtedy dojrzałby, że Choi ma zaciśniętą szczękę i chłodny wzrok. Taemin jednak nie był ani trochę trzeźwy, więc nie potrafił dostrzec wielu rzeczy. – Minhooo – wyszeptał, łasząc się do niego. Ten odsunął się, łapiąc go za nadgarstek, ciągnąc w stronę swojego mieszkania. Ten pozwolił się ciągnąć, potykając się co chwilę. – Zwolnij – krzyknął do szatyna, ten jednak był głuchy na jego prośby. Jedynie mocniej zacisnął palce i zapewne gdyby nie alkohol we krwi, Tae poczułby spory ból w nadgarstku.

Kiedy znaleźli się w jego domu, Choi rzucił Taemina na kanapę w salonie. Rudzielec jęknął cicho, zaraz jednak uniósł się, łapiąc za koszulę szatyna, chcąc go pocałować. Po pomieszczeniu rozniósł się głośny plask. Uderzenie było tak silne, że Tae z powrotem opadł na kanapę, łapiąc się za czerwony polik. Spojrzał spłoszony, ze łzami w oczach, na Minho. Nieco otrzeźwiał dzięki temu i dostrzegł chłodny wzrok szatyna. Wzdrygnął się, wsuwając się głębiej na kanapę.

- Minho? – wyszeptał z lękiem w głosie i strachem w oczach. Choi nigdy nie zrobił mu krzywdy, dlatego to uderzenie tak nim wstrząsnęło. Szatyn sam się sobie dziwił, jednak nie potrafił ukryć swojej złości i zazdrości.

- Ty mała, zakłamana szmato – wydusił z siebie, cedząc każde słowo przez zęby. Taemin zaczął kojarzyć fakty i od razu spojrzał bystrym wzrokiem na szatyna, zupełnie jakby nie był już pijany.

- Pozwól mi to wyjaśnić! – krzyknął, ponownie unosząc się z fotela. Nie chciał nawet myśleć o tym jak nazwał go Choi. Był w stanie mu to zapomnieć, w końcu to jego wina. Okłamał go i musiał ponieść tego konsekwencję. W końcu Minho na pewno go wysłucha i wszystko będzie dobrze. Zaraz jednak przekonał się, że szatyn tak szybko nie pozwoli mu dojść do słowa, kiedy dostał z otwartej dłoni w drugi polik. Tym razem jednak nie upadł z powrotem na kanapę, ale zachwiał się delikatnie do tyłu.

- Nie masz prawa mnie okłamywać – warknął, łapiąc rudzielca za włosy, szarpiąc nim. – Jesteś mój. Słyszysz?! MÓJ! – krzyknął. Na nic były łzy Taemina i skomlenie, aby go nie ciągnął za włosy. Choi chwile patrzył wprost w jego wielkie, czekoladowe i przestraszone oczy. Brzydził się nim, czuł nienawiść, ale nadal kochał go jak szaleniec, dlatego to wszystko, te kłamstwa, tak go zabolały. Pchnął chłopaka na ziemię, a ten od razu zaczął się wycofywać na czworaka. Minho go przerażał. Był taki chłodny w stosunku do niego. Gdzie się podział ten mężczyzna, który dbał o niego i traktował niczym najcenniejszy skarb? Czy ktoś taki mógł się zmienić w nieczułego drania, który nie czuł skrupułów aby podnieść na niego rękę? Podobno miłość potrafi zmienić, nawet na gorsze.

Tae zaczął uciekać przed nim, Minho widząc to, od razu podążył za nim. Dopadł go w korytarzy, przyciskając go ściany. Rudzielec zaczął się wyrywać, szarpać, skomleć i błagać aby go puścił. Wszystko zaczynało go boleć, a Choi był głuchy na jego prośby.

- Przepraszam – wyłkał przez łzy rudzielec, pragnął aby partner się uspokoił. Ten jednak z każdym protestem czy przeprosinami nakręcał się jeszcze bardziej. Pchnął ponownie Taemina na ziemię, od razu kucając za nim. Złapał go za dłonie, wykręcając mu je na plecy. Przytrzymał je jedną ręką, drugą zaczynając ściągać z rudzielca spodnie. Ten rozszerzył przerażony oczy, jednak był osłabiony przez alkohol i nawet adrenalina nie wystarczała aby wygrać z Minho, który był od niego o wiele silniejszy.

- Nikt inny nie może cię dotykać. Nauczę cię, że należysz do mnie – wyszeptał mu do ucha. Nie było w jego głosie dawnej czułości, miłości i delikatności. Jego głos był niczym ostrza wbijające się w ciało Tae, wywołujące na jego ciele zimny dreszcz strachu. Choi zsunął mu spodnie do połowy ud, rozsuwając pośladki. Otarł się o niego, czując rosnące podniecenie. Od razu, na sucho, wsunął w niego kciuk. Taemin krzyknął głośno, a po polikach zleciało mu kilka łez. Zaczął trząść się ze strachu, łapiąc ciężko oddech. Zacisnął mocno oczy, pragnąc się rozluźnić. To jednak było niemożliwe, kiedy szatyn od razu zaczął poruszać w nim palcem, dodając od razu drugi. Nie minęła chwilą, kiedy wyjął z niego palce. Rudzielec odetchnął, mając nadzieję, że to już koniec. Nadzieja jednak jest matką głupich. Już po chwili Tae poczuł czubek twardej męskości pomiędzy pośladkami. Próbował się wyrwać. Protestował głośno, wszystko było jednak na nic. Choi wsunął się w niego od razu do końca. Taemin nie był w stanie nawet krzyknął, bo był to ból tak wielki, że żaden dźwięk nie był w stanie wyrazić jego agonii. Po udach ciekła jego własna krew, kiedy Minho zaczął go rżnąć bez żadnych oporów. Rudzielec drżał pod nim, lecz nie z podniecenia. Czuł się poniżony i zbrukany. Nigdy nie podejrzewał, że ktoś tak kochany jak Minho mógłby go w ten sposób potraktować. Modlił się, aby to już się skończyło. Był tak wymęczony, że nie miał już energii stawiać oporu, kiedy penis bezlitośnie przedzierał się przez jego wnętrze. Szatyn widząc to puścił jego nadgarstki, a dłonie opadł na ziemię. W zamian mężczyzna złapał chłopaka mocniej za biodra, drugą dłonią przyciskając go do ziemi. Taemin płakał cicho, a łzy opadały na ciemne panele, po których szorował polikiem za każdym razem kiedy Choi wykonywał kolejne, mocne pchnięcie. – Jesteś mój – wyszeptał mu do ucha szatyn, gryząc boleśnie w kark. Tae zaskamlał, szepcząc cicho pod nosem proszę, przestań. Nie chciał takiego Minho, Pragnął znowu swojego czułego ukochanego. Ten był jednak niczym w amoku, sunąc dłońmi po plecach rudzielca. Złapał go mocno za ramiona. Im bliżej był orgazmu, tym jego palce były bliżej szyi chłopaka. Ten czując to, na nowo zebrał w sobie siły, próbując uciec, skopać szatyna z siebie. Jego starania jednak były bezskuteczne, aż w końcu palce zacisnęły się na jego krtani. Minho pieprzył go bez opamiętania, patrząc na kruche ciało kochanka, na którym pojawiły się już pierwsze siniaki. Tae drżał, a świat mu ciemniał przed oczami. Ślina ściekała mu po podbródku, a ciało stawało się bezwładne. Choi wykonywał ostatnie pchnięcia, dochodząc w ukochanym. Puścił jego szyję, a ciało rudzielca opadło płasko na ziemie nieprzytrzymywane przez szatyna. Ten usiadł na piętach, uspokajając chwilę oddech, patrząc na ciało chłopaka. Gniew powoli zaczął opadać, sprawiając, że zaczął widzieć wszystko bardziej klarownie. Dotknął ramienia rudzielca, chcąc go przeprosić, licząc na wybaczenie. Taemin jednak nawet nie drgnął, co wywołało panikę w szatynie. Przysunął się do chłopaka, odwracając go przodem do siebie. Oczy, nie ukazujące żadnych emocji, wpatrywały się w przestrzeń. Minho dotknął jego piersi, nie poczuł jednak bijącego serca.

- Taeminnie… Tae, proszę, odezwij się – wyszeptał, ze łzami w oczach. Ten jednak ani drgnął na nawoływanie ukochanego, bo nie mógł. Nie słyszał go i już nigdy więcej nie usłyszy, zamordowany przez miłość swojego życia. Minho nadal nie mógł tego zaakceptować. Nie potrafił pojąć co uczynił. – Przepraszam – szeptał w kółko, unosząc delikatne, bezwładne ciało rudzielca, przyciskając go do swojej piersi. Usiadł z nim na kanapie, tuląc jego martwe ciało. Sięgnął do stolika, wyciągając z torebki delikatna bransoletkę, którą kupił specjalnie dla niego. – Kocham cię, Taeminnie. Teraz na zawsze będziemy razem – uśmiechnął się do niego, splatając palce ich dłoni, nie poczuł jednak uścisku drugiej dłoni. Tulił do siebie ukochanego, przepraszając go i zapewniając o swojej wiecznej miłości.

***

Chłopak poderwał się szybko do siadu, ocierając czoło z zimnych kropel potu. Dotknął swojego gardło, po czym piersi, w której nadal biło serce, pompując życiodajną krew. Odetchnął głośno, patrząc na ukochanego. Z powrotem ułożył się na poduszkach, układając się bokiem, aby patrzeć na szatyna. Wyciągnął dłoń aby dotknąć jego polika.

- Miałem koszmar, Minho. Śniło mi się, że mnie skrzywdziłeś. Zabiłeś mnie. Jednak wiem, że nie zrobiłbyś tego. Nigdy byś mnie nie skrzywdził ani nie zostawił. W końcu kochamy się – wyszeptał, uśmiechając się do niego czule. Opuszki palców zetknęły się z zimnym szkłem. Taemin przesunął po nim dłonią. Wpatrywał się w ciemne oczy ukochanego, które tak w nim uwielbiał. Teraz bez dawnego blasku wpatrywały się w niego. Mimo to nadal tak samo piękne. Rudzielec złapał za słój, przyciskając go do swojej piersi. Pogładził szkło, całując je na wysokości skroni szatyna. Głowa okręciła się w białym płynie, który zafalował kiedy Tae przycisnął do siebie słój. – Kocham cię, Minho. Na zawsze zostaniemy razem…

_________________________________________________________________________________________________

I jak wrażenia? :3 

Skończyłam przed chwilą pisać. Ostatnio miałam urwanie głowy i kiedy juz wracałam do domu, szłam spać aby potem obudzić się niczym zombi i robić projekty do szkoły. Jednak ten tydzień wydaje się spokojniejszy. Nie ma tylu sprawdzianów i deadlinów dla projektów. Trenuje się również w zabijaniu postaci~

Za tydzień powinnam dodać pierwszy rozdział któregoś z wieloczęściowych opowiadań. 

No i narobiło mi się trochę zaległości, które nadrobię do końca dnia. 

Życzę wszystkim udanego weekendu~!