From Hell

Epilog

Nikt nie może uciec przed własnym sercem.

11 września 1889r.

Minho stanął przy oknie, wyglądając na zielone pastwiska, rozciągając się hen daleko, a na horyzoncie nie majaczył nawet jeden dom. W dłoni trzymał kubek z parująca kawą, a w drugiej gazetę z wieściami z Londynu. Pisano w nim o nowym seryjnym mordercy, któremu nadano miano Torsowego Zabójcy. Już niewielu pamiętało o sprawie Rozpruwacza, który zniknął niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki i po zabójstwie Mary Jane Kelly na razie się nie wychylał. Wszyscy oczekiwali, że jeszcze uderzy i po prostu szykuje się na kolejne spektakularne morderstwa. Widać w jego ślady poszedł ktoś inny, jednak to już nie była sprawa Minho. On się od tego odciął. Na drugi dzień po tamtej nocy został wezwany na komisariat i przekazano mu nowinę o kolejnej prostytutce. Choi nie wyjawił, że wiedział kto jest mordercą. Zachował to dla siebie, jednak tego samego dnia złożył wymówienie, wprawiając tym wszystkich w osłupienie. Wszyscy pragnęli go zatrzymać, on jednak był nieugięty. Myśleli, iż zwariował, ale tylko dzięki temu, że uciekł, zachował resztki zdrowego rozsądku.

Czuł, że jeśli zostanie w Londynie, to cała ta lawina problemów przytłoczy go i sprawi, że zrobi coś głupiego. Głupszego niż zostawienie swoich przyjaciół i miasta w którym się wychował. To nie było dłużej jego miasto, jego dom. Sprawiało, że czuł jakby się dusił. Wszyscy ci ludzie go osaczali. Londyn przestał być dla niego urodziwym miastem, z rozwijającym się przemysłem i widokiem na lepszą przyszłość. Stało się starym, opuszczonym przez boga miejscem, gdzie królowała zbrodnia, brud i chciwość ludzka. Nie wiedział jak wcześniej nie mógł tego nie zauważyć. Kilkoro ludzi o dobrych sercach nie zmieni tego miejsca na lepsze. A ci dobrzy i tak ginęli zbyt wcześnie.

Teraz, mieszkając daleko poza miastem, czuł się wolny i spokojny. Może i brakowało mu tłumów, jednak ten mały, uroczy domek miał swoje uroki i był co najważniejsze przytulny. Sprawiał, że czuł nostalgię a wspomnienia dawnych czasów, kiedy jego rodzice żyli, znowu stawały się żywe. Może i źle zrobił. Powinien się zachować honorowo, jednak stchórzył. Nic nie mógł na to poradzić, że był tylko człowiekiem. Rozpruwacz nigdy nie został złapany i zapewne nie zostanie. Jedynym, który znał prawdę poza nim, był Tao. Nie miał pretensji do przyjaciela, że mu nie powiedział na samym początku o wszystkim. Niewątpliwe, że wtedy inaczej by się wszystko skończyło. Miałby więcej czasu na przemyślenie tego i co najważniejsze – nie zakochałby się w Taeminie. Nie ma jednak sensu rozpamiętywać przeszłości.

- Kanapkę? – zapytał chłopak, podchodząc do szatyna z talerzem pysznie wyglądającego jedzenia. Choi pokręcił głową, nie mając zbytniego apetytu. Mimo to uśmiechnął się do kochanka, całując go w skroń. Tae odpowiedział tym samym gestem, wtulając się w ramię ukochanego. Możecie nazwać Minho głupcem, lecz on nie umiał zrezygnować z niego. Czasami się zastanawiał, co by było gdyby tamtego dnia po powrocie nie cofnął się i nie przytulił tego roztrzęsionego ciałka, które szlochało w jego koszule, nie rozumiejąc nic z zachowania partnera. Momentami Choi siedział przy kominku i rozważał różne scenariusze. Gdyby tamtego dnia się spakował i wyjechał sam, pewnie by tego pożałował. A może byłoby mu łatwiej? Nie, na pewno nie. Może i Warren zginął z jego ręki, jednak to nie on był mordercą. Nie mógł go krzywdzić z powodu błędów, których nie był świadom. Zapewne gdyby się nie cofnął to Taemina by już z nim nie było. Chłopak pewnie odebrałby sobie życie, nie mogąc znieść utraty ostatniej bliskiej osoby, która mu została. Choi nie wiedział, czy on sam wtedy by nie odebrał sobie życia z poczucia winy, które by go ogarnęło na tą wiadomość. A może byłoby jak w powieściach, gdzie dwójka zakochanych wspólnie postanawia przywitać się ze śmiercią? Albo teraz żyłby z kimś innym u boku lecz nadal czułby pustkę po tym dzieciaku. Jednak to wszystko to tylko gdybania. Można by było pomyśleć, że żałuje swojej decyzji, jednak tak nie było.

Co dziwne po tej przeprowadzce, wszystko zaczęło się układać. Na co dzień miał swojego słodkiego Taemina przy boku, z którym jeździł do miasta, zajmował się zwierzętami, które swoją drogą rudzielec kochał ponad życie, bo przypominały mu rodzinny dom. Mieli kilka koni, krowy, świnie i psa. Wielkiego i kudłatego, którego Tae zawsze wieczorami wyczesywał, kiedy siedzieli wspólnie przy kominku. Bywały jednak takie dni, kiedy pojawiał się Beta. Nie bywało to często, jednak o dziwo umiał z nim porozmawiać. Nie był aż takim idiota jak z początku zakładał, a mógł z nim porozmawiać na tematy polityczne, ekonomiczne i sprawy dotyczące filozofii życia. Może i jego tok myślenia był dość prosty, jednak rozmowy były przyjemne, zwłaszcza późnymi wieczorami podczas których uczył go grać w szachy.

Alfa pojawiał się o wiele częściej niż Beta, chociaż tylko wieczorami i nigdy nie próbował mu zastąpić Taemina. Teraz, kiedy znaleźli się na wsi, gdzie do najbliższego domu było dziesięć kilometrów, nie mógł zabijać, a zwierzęta jak i sam Minho, były ukochanymi stworzeniami Tae. Dlatego logiczne, że nie chciał sprawiać przykrości chłopakowi. Zwykle wtedy wyżywał się w inny sposób. Choi nigdy nie wiedział kiedy się pojawił, lecz kiedy to następowało był już pewien, iż to będzie wykańczająca noc. Może i ciężko mu było się dogadać z Alfą, bo był niczym nadopiekuńczy ojciec, który nigdy nie zaakceptuje mężczyzny swojej córki, mimo to odnajdywali się cudownie w łóżku. Potrafili się kochać, nie, pieprzyć długie godziny, bo miłości między nimi nie było. Z początku Minho czuł się jakby zdradzał Taemina. Z czasem to jednak przeszło, a i chłopak dostawał sporą dawkę miłości nocami i tutaj Choi z czystym sumieniem mógł powiedzieć, że uprawiają miłość.

- Kocham cię – wyszeptał, a Tae uśmiechnął się do niego, rozczulony tym nagłym wyznaniem. Minho nie był zbyt wylewny, mimo to chłopak nigdy nie poczuł się odrzucony. Był mu wdzięczny za wszystko co dla niego zrobił, że pozostał przy nim, pomimo tego kim jest i co zrobił w przeszłości, a co najważniejsze, że zaakceptował jego odmienność, której był w pełni świadom.

***

16 września 1889r.

Jonghyun trzymał w dłoni gazetę sprzed kilku dni. Zapewne to głupie, ale liczył, że to Kibum jest tym mordercą. Pomimo że minął rok, on nadal nie potrafił pogodzić się z jego odejściem i próbował sobie wmówić, że ten wróci. Nie wiedział jakim cudem by się to miało zdać, jednak miał nadzieję. Co jest głupie, bo demon i takie uczucia jak nadzieja, z natury nie powinny ze sobą współgrać. Może dlatego też i Kibum nigdy nie wrócił? Bo on nie może już wrócić. Był martwy, sam wyciągnął z jego piersi nóż i pochował przegnite ciało. Pragnął zachować jego serce. Nie był jednak w stanie rozciąć jego ciała, zrobić mu jakiejkolwiek krzywdy, pomimo że ten już i tak nic nie czuł. Wiedział, że jego zachowanie jest nieracjonalne, mimo to brnął w to dalej, żyjąc swoją głupią nadzieją.

Co tydzień znajdował sobie nowego człowieka, liczył, że ten zapełni pustkę w jego sercu. Byli to kobiety, mężczyźni, nawet dzieci. Niewielu wytrwało do tygodnia, bo albo prosili się o śmierć lub zbytnio irytowali demona. Kilku dotrwało do tygodnia, jednak wraz z początkiem poniedziałku, wszystkim ukręcał karki, czując, że to nie to. W ten sposób minął mu najdłuższy rok w całym jego tysiącletnim życiu.

***

27 kwietnia 1908r.

Jonghyun siedział wśród tysięcy ludzi, na pierwszej w dziejach letniej olimpiadzie w Londynie. Pomimo, że minęło niemal dwadzieścia lat i wiele się w tym czasie wydarzyło, on nie umiał opuścić tego miejsca. Odwiedzał różne zakątki świata. Uczestniczył w wielu wojnach, przelewając tysiące litrów krwi. Nadal jednak miał jedna wielką dziurę w sercu. Z roku na rok czuł coraz większe rozgoryczenie do ludzi. Nawet teraz, kiedy siedział w stadionie, podziwiając otwarcie czwartych letnich igrzysk olimpijskich, myślał tylko o tym, aby puścić to całe miasto z dymem. To dopiero by było niesamowite widowisko. Pisano by o nim w książkach, porównywano by do pożaru z 1666r. Wtedy może poczułby ukojenia, a na jego usta wstąpiłby zadowolony uśmiech, kiedy pławiłby się okrzykami cierpiących ludzi.

Chcąc odgonić od siebie te myśli, wyszedł w połowie przedstawienia, idąc pustym korytarzem pod trybunami. Wszystko było z betonu, trwałego stropu, który nie palił się tak dobrze jak stare, dobre drewno. I znowu odchodził w stronę morderstw, jednak tylko to koiło jego zmysły. Jednak z roku na rok technologie były coraz lepsze a ludzie coraz głupsi. Dawali się łatwo złapać, jednak wszyscy trafiali do psychiatryka, bo nikt nie wierzył w ich wersję o demonach. Nikt już nie wierzył w te stare zabobony, poza duchownymi, który próbowali za pomocą wody święconej odganiać złe duchy, co zwykle było bezcelowe. Pomniejsze demony potrzebowały żywiciela, nosiciela w których mogłyby zamieszkać, on jednak posiadał własne ciało, z którego nikt go nie wypędzi. Nie mógł też nikt go zabić, bo był niezniszczalny, a wiele osób już tego próbowało.

Szedł ciemnym korytarzem, widząc postać zmierzającą w jego stronę. Uśmiechnął się pod nosem, patrząc na smukłe, chude nogi i już z daleka widoczne, jasne blond włosy. Pomyślał, że czemu by się nie zabawić? I tak ostatnia kobieta z którą podpisał kontrakt już mu się znudziła. Czas znaleźć sobie nową zabaweczkę, a zdecydowanie wolał pieprzyć facetów. Pewnie dlatego, że mógł wyobrażać sobie, iż ma pod sobą Kibuma, chociaż sam nigdy by się do tego nie przyznał, jak i do wielu innych swoich uczuć.

Nie minęła chwila, jak znalazł się przy chłopaka, przyszpilając jego kruche ciało do betonowej ściany. Blondyn jęknął w jego usta, obejmując wokół szyi. Demon całował go namiętnie, wbijając palce w jego biodra. Dopiero po chwili oderwał się od niego, przyglądając mu się dokładnie, a uśmiech tylko się poszerzył widząc błysk w jego oku. Był delikatnej urody, doskonały i seksowny w oczach demona. Idealizował go, bo przypominał mu byłego podopiecznego. Dlatego też zaproponował mu wizytę w jego dużym mieszkaniu, nie pozostawiając żadnej dwuznaczności. Obaj wiedzieli po co tam idą. Chłopak był niezwykle uległy, najwidoczniej był jednym z tych, którzy puszczają się na lewo i prawo.

Demon otworzył przed blondynem drzwi, wpuszczając go do środka. Kiedy i on przekroczył próg, od razu złapał nieznajomego władczo za nadgarstki, całując namiętnie, chociaż bez żadnego uczucia. Była to po prostu zwierzęca żądza zaspokojenia. Mimo to Jonghyun był o wiele bardziej zaangażowany niż w innych przypadkach. Wszystko przez to ciało, które wydawało mu się znajome. Był tak zafascynowany tym chłopakiem, że poszedł wprost do sypialni, omijając salon, w którym krew zalewała jego białą, zdartą z niedźwiedzia skórę.

Jong pchnął blondyna na łóżko, odpinając swoją koszulę, rzucając ją na ziemię. Chłopak spojrzał na niego wygłodniałym wzrokiem, chłonąc każdy skrawek odkrytej skóry. Demon wydawał się zadowolony, widząc uwielbienie w jego oczach. Zawisł nad nim, jednak nieznajomy po chwili zmienił ich pozycję, samemu siadając na biodrach mężczyzny. Blondyn zakręcił pośladkami, ocierając się o krocze demona. Ten wydawał się zadowolony, skupiając się na jego ciele, a nie na twarzy. Brakowało mu tych kocich oczu i błysku w nich. Tych słodkich jęków, które go pobudzały i budziły w nim zwierzę. Za każdym razem kiedy się z kimś kochał, czuł obrzydzenie. Kochankowie jęczeli dla niego niczym zarzynane świnie, a ich ciało było nijakie, nie wspominając o twarzach, które wzbudzały współczuje w demonie. Nikt nie był piękny, jednak ten chłopak nad nim, który właśnie dobierał mu się do spodni, miał ciało, które mu się podobało.

Blondyn uśmiechnął się do niego prowokująco, a demon odpowiedział na ten gest. Zaraz jednak uśmiech zniknął, kiedy jego tors zalała krew z przebitej klatki piersiowej nieznajomego. Jego dygoczące ciało opadło na niego, a Jong od razu go z siebie zrzucił, unosząc się do siadu, patrząc się z niedowierzaniem w napastnika, który stał w nogach łóżka, zadowolony z siebie.

- Jestem bardzo zaborczy, Jonghyun – odparł brunet, z błyskiem w swoich kocich oczach. – Nawet kundel potrafi pogryźć nowe zwierzątko właściciela – wyszeptał zmysłowo, odrzucając na bok szpikulec, którym przebił serce blondyna. Wszedł na łóżko, zajmując miejsce na biodrach mężczyzny, który nie mógł przestać się uśmiechać, mimo to nadal nie wierząc w to co widzi.

- Kibum… Jakim cudem? – zapytał, dotykając jego polika, który był ciepły i gładki. Taki jak go pamiętał. Chłopak nie zmienił się w żaden sposób. Miał tyle samo włosów, te same oczu, usta, nos, palce. Brunet uśmiechnął się jedynie, dotykając torsu ukochanego, rozsmarowując krew na jego klatce piersiowej. Ubrudzony palec przystawił do ust, zlizując z niego krew, a jego oczy stały się czarne, niczym spojówki demona. Jong wtedy zrozumiał. Key stał się taki jak on, jednak aby wydostać się z piekła w dwadzieścia lat? Chyba Kibum miał większy potencjał, niż kiedykolwiek mógł podejrzewać. A prawda była taka, że brunet wytrwał dzięki uczuciu do Jonghyuna. To ono pchnęło go do przebicia się przez tych wszystkich potępionych, spadając na kolejne piekielne piętra.

- Zaprzedałem duszę i serce demonowi, raczej nie było dla mnie miejsca w niebie – wyszeptał, pochylając się do Jonghyuna, całując go subtelnie. Jong poczuł przyjemny dreszcz przechodzący po jego ciele oraz ucisk w podbrzuszu. W końcu demon poczuł się w pełni spełniony, bo odnalazł to czego pragnął od bardzo dawna.

- Każdy kundel w końcu wraca – mruknął bardziej do siebie demon, przewracając chłopaka z powrotem na materac, górując nad nim. Martwe ciało już dawno spadło na ziemię, zapomniane przez oboje kochanków. Kibum uśmiechnął się do niego, a w jego oczach było widać dawne uczucia, których nie przyćmiło nawet piekło. – I tym razem już ode mnie nie uciekniesz – nawet jeśli będę musiał się zakuć, pomyślał ale Key nie było w głowie go opuszczać. Pozostanie z nim tak długo, jak sam Jong tego będzie pragnął. A nawet jeśli ten będzie miał go dość, to zawsze będzie gdzieś w pobliżu. Bo pomimo że są sobie niemal równi, to Kibum nadal zamierzał mu się podporządkowywać przez kolejny rok, dwa, dwadzieścia lat czy nawet kilka stuleci. Bo to, co wydawało się z porządku karą bożą, przerodziło się w cudowny i zakazany romans na wiele wieków. 

____________________________________________________________________________________________________________

No i tym sposobem nadszedł koniec. Nie mogę powiedzieć, że jestem zadowolona z zakończenia, jednak też i nie powiem, iż mi się nie podoba. W sumie zmieniałam je z 5 razy, ale nie byłam gotowa zrobić z tego dramatu, gdzie nikt nie doczeka się szczęśliwego zakończenia, chociaż miałam wielką ochotę tak uczynić. Jednak chyba jeszcze nie dojrzałam do tego, aby zabić bohaterów na zawsze lub ich rozdzielić. No ale mam nadzieję, że was ostatni rozdział zadowolił. ^^ 

Dziękuję również za wszystkie poprzednie komentarze, których było całkiem sporo :3 Byłoby mi też niezmiernie miło, jakby nawet osoby, które zwykle nie komentują, napisały chociaż dwa słowa, chce się przekonać ile osób tak naprawdę wciągnęło się w tą historię ^^ 

A teraz trochę z innej beczki. Napiszę krótko o planach na najbliższe opowiadania: 

Jak zapewne wiele z was się domyśla, ruszy teraz już bez przeszkód "Zagraj dla mnie". Równolegle z tym opowiadaniem, będzie dodawane jedno ze starszych moich FF, które rozpisuje właśnie od nowa. Roboczy tytuł to "Jak pies z kotem". Nie będzie ono długi, max na 7 rozdziałów, podobnie jak zagraj dla mnie. Będą to dwa opowiadania, raczej o lekkiej tematyce. Tak abyście mogli nieco odpocząć od cięższych tematów, jednak nie na długo, bo zaraz potem wystartuje jedno z planowanych obecnie przeze mnie opowiadań. W dużym skrócie będzie to albo FF o trudnej młodzieży albo postapokaliptyczne. Ciężko mi określić, które pojawi się jako pierwsze, bo oba są w fazie rozplanowywania fabuły. To chyba tyle jeśli chodzi o plany na kolejne miesiące. 

Dziękuję również wszystkim, którzy czytali From Hell, było to jedno z tych opowiadań, w które włożyłam całe swoje serce i zaangażowanie. Mam nadzieję, że mieliście tyle radości z czytania go, co ja z pisania.

Na koniec chce podzielić się z wami pewną pracą, którą nadesłała do mnie jjangjjangboy.  

 Bardzo jej za to dziękuję. ^^ 

A za tydzień planuję dodać one-shota, którego trudno mi powiedzieć. Natomiast "zagraj dla mnie" powinno się pojawić w przeciągu niecałych dwóch tygodni :3