From Hell

XIII

„Kiedym cię żegnał, usta me milczały
I nie widziałem jakie słowo rzucić,
Więc wszystkie słowa przy mnie pozostały,
A serce zbiegło i nie chce powrócić.”

9 listopada 1888r.

- Miło cię w końcu poznać osobiści, Minho – rudowłosy chłopak wyprostował się, uśmiechając złowieszczo do szatyna, który stał nieruchomo, wpatrując się z niedowierzaniem w chłopaka przed sobą. Nie wierzył własnym oczom, a jego umysł nie mógł zaakceptować tego co widział.

- Kim jesteś? – warknął, celując na powrót w Taemina. Chłopak zaśmiał się perliście, jednak jego śmiech przeżywał ciało szatyna, wywołując na nim gęsia skórkę. Rudzielec odłożył kapelusz na łóżko, zakrywając nią twarz kobiety jakby się nią brzydził.  

- Jak to, nie poznajesz tego ciała? – Chłopak odpiął powoli płaszcz, przesuwając prowokująco dłonią po cienkiej koszuli, odrywającą tors Taemina. – Przecież posiadałeś je co noc, pieściłeś i całowałeś. Szeptałeś słodkie słówka, obiecywałeś dozgonną miłość i oddanie – odparł, nie przestając się uśmiechać w ten prowokujący sposób.

- Nie jesteś moim Taeminem – upierał się dalej szatyn, na co ten kiwnął głową, zatrzymując dłoń na biodrze, przenosząc cały ciężar na prawą nogę. Jego dłonie były niemal czyste, jednak krew ubrudziła białą koszulę, pozostawiając na niej czerwone smugi po palcach.

- Owszem, nie jestem nim – odparł beztrosko, co nieco wmurowało szatyna w ziemie, bo coraz mniej zaczął z tego wszystkiego rozumieć. – Jednak to jego ciało – odparł, a Minho zaczął układać sobie wszystko powoli w głowie, jednak nadal panował w niej prawdziwy chaos. Potrzebował dłuższej chwili aby to w ogóle ogarnąć, a teraz, kiedy wszystko było świeże, ciężko mu było normalnie myśleć, dlatego wydawało mu się, że chłopak mówi do niego w innym języku. – Chcesz usłyszeć prawdziwą historię Lee Taemina? – dopytał, zarzucając rude włosy do tyłu, uśmiechając się zadziornie. Choi schował broń do kabury, kiwając niepewnie głową, bo wszystko to wydawało mu się fascynujące i przerażające za razem. Rudzielec gestem dłoni wskazał krzesło przy ścianie, krok od drzwi. Minho niepewnie się tam pokierował. Pierwszy raz się poczuł niczym małe zwierzę zagonione w kozi róg przez drapieżnika. – Kiedy go odwiedzałeś, wszystko było jeszcze dobrze. Wszyscy byli kochającą się rodziną – zaczął opowiadać, a Choi od razu zauważył, że nie umieszcza siebie w opowieści, zupełnie jakby był poza tym wszystkim i jego to nie dotyczyło. – Jednak wszystko zaczęło się zmieniać. Ojciec Tae był cudownym człowiekiem, jednak jego matka… Oj, to była straszna kobieta, łakoma na pieniądze i władzę – chłopak pokręcił zdegustowany głową, cmokając cicho pod nosem – Pan Lee zaczął w pewnym momencie podupadać na zdrowiu. Przez co mniej zaczął zarabiać i matce Taemina zaczęło brakować pieniędzy na własne uciechy i biżuterię – Rudzielec zaczął chodzić po pokoju w ta i z powrotem, uważając przy tym na skrawki mięśni i mięsa leżących na podłodze. Minho próbował skupić całą swoją uwagę na nim, a nie na zwłokach kobiety leżącej na łóżku z rozciętym brzuchem i otwartą klatką piersiową. – Ta kobieta nie mogła znieść myśli o ubóstwie, więc go zabiła na oczach własnego syna – Taemin przystanął, patrząc na szatyna wielkimi, błyszczącymi brązowymi oczyma, w których nie było już dawnej miłości. – Tae był mądrym dzieciakiem o dobrym sercu. Chciał zostać lekarzem, aby pomagać innym. Jednak los go nie oszczędził. Jego ojciec gnił przez kilka dni w szopie, aż w końcu Taemin nie mógł się z tym pogodzić. Zakopał go w ogródku. W tym samym czasie jego matka puszczała się z jakimś Żydem, który obdarowywał ja pieniędzmi i prezentami. Młody któregoś dnia zapytał się jej, czy żałuje. Wiesz co zrobiła? Parsknęła mu śmiechem wprost w twarz. To przelało żalę goryczy. Zamachnął się nożem, rozcinając jej gardło – Choi zesztywniał, patrząc od początku tej historii z niedowierzaniem na chłopaka. Nie wiedział czy mówi mu prawdę i czy w ogóle może mu zaufać. Co jeśli tak naprawdę wszystko było ustawione i było jedną wielką grą, która polegała na owinięciu go sobie wokół palca? Przecież nie mógł go skrzywdzić, nawet jeśli to nie był jego Taemin. Bo wspomnienia nadal były w nim żywe, a miłość gorąca, pomimo że tak niewłaściwa. – Nie myśl o nim źle. Był rozgoryczonym chłopakiem, który stracił ukochanego ojca – Rudzielec przyglądał się dokładnie Minho, czytając z niego niczym z otwartej księgi. Widział strach, niepewność i zwątpienie.

- Okłamał mnie… - wyszeptał bardziej do siebie, jednak w pomieszczeniu panowała taka cisza, że Taemin doskonale go dosłyszał.

- Nie, nie okłamał. Jednak pozwól mi opowiadać po kolei, przystojniaku – chłopak dotknął polika szatyna, na co ten od razu odsunął się od rudzielca, chociaż jego skóra była tak samo aksamitna i ciepła jak kilka godzin wcześniej, kiedy smukłe palce Tae wsuwały się w jego włosy i głaskały po poliku. – Taemin jest dobrym dzieciakiem i takim też był przed tym. Chciał popełnić samobójstwo, nie potrafiąc sobie darować tego co się stało i co uczynił. Co z resztą sam doskonale wiesz, bo widziałeś blizny – Minho kiwnął głową. Liczył, że to był brat Taemina i jego ukochany mu o wszystkim mówi, bo innej opcji nie widział, przynajmniej nie tak optymistycznej. – Po tym wydarzeniu jego umysł stworzył trzy osobowości w skutek przeżytego wstrząsu od chwilowego odtlenienia – chłopak pokazał trzy palce, łapiąc za pierwszy zaczął wymieniać – Jest ten, którego ty poznałeś. Ten niewinny słodziak, którego kochasz i który niczego nie jest świadomy. Nawet jego wspomnienia nie są kompletne. Dlatego posłuchaj, ptasi móżdżku, on cię nigdy nie okłamał – mruknął, z groźbą w głosie i błyskawicami w oczach cisnącymi się w jego stronę z cała siłą. Najwidoczniej ten przed nim, był swego rodzaju opiekunek, tym najmądrzejszym. Jednak nadal nie rozumiał czemu jest ich trzech, chociaż wiele rzeczy zaczęło być dla niego bardziej przejrzyste. – Istnieje ja, ten który przejął jego wiedzę o medycynie – Choi kiwnął głową. To prawda, że swego czasu podejrzewam, iż Rozpruwacz jest lekarzem, ze względu na niesamowicie perfekcyjne cięcia i nienaruszone inne organy, czego nie można było uzyskać bez znajomości medycyny. Potem jednak inne dowody go zwiodły z tego tropu. – Posiadłem również całą jego nienawiść do kobiet, zwłaszcza tych puszczalskich dziwek – Rudzielec spojrzał krytycznie za siebie, zaraz jednak wracając do opowiadania – Jednak robię to z czystej przyjemności, nie dlatego, że mam jakąś wielką misję zbawienia świata – Morderca wywrócił oczami, bo wiedział co przez chwilę pomyślał o nim Minho. – Uprzedzę twoje pytanie i potwierdzę, że listy są prawdziwe, jednak czuje się urażony. Nie wiem jak mogłeś pomyśleć, że to ja je wysłałem – chłopak pokręcił zrezygnowany głową, bo kurcze, ten uważał go za idiotę! A tego nienawidził i pewnie gdyby to nie był ukochany Taemina, wtedy już dawno leżałby w piachu. Natomiast Minho wydawało się, że ten jest w jego głowie i jest w stanie przewidzieć każdą jego myśli. – To ten trzeci. Prawdziwy idiota, który ma misję zbawienia ulic. Sam tak to nazywa i prowadzi długie monologi, które ja niestety pamiętam.

- Czyli ty wiesz o wszystkim, a Taemin o niczym? – Choi nie wydawał się przekonany taką wersją wydarzeń, bo wydawało mu się to nieprawdopodobne, jednak na tym świecie, zwłaszcza w medycynie, nadal pozostawało wiele niewyjaśnionych przypadków cudów, może to był jeden z nich?

- Wytłumaczę ci to w miarę zrozumiały dla ciebie sposób – Minho spojrzał spode łba na rudzielca, bo ten właśnie go obraził uświadamiając mu jego głupotę. – Ja jestem alfą, naczelną świadomością, która przejęła wszelkie najmocniejszy cechy i uczucia. Ten który wysyłał do ciebie listy jest betą. Nieszkodliwy, działający w cieniu, jednak podlegający mnie i posiadający skrawki świadomości, jednak niezbyt często się wyłania. Taemin jest omegą. Odrębną jednostką, która nie ma z nami nic wspólnego. Nie jest świadom naszej obecności, ani tego co czynimy. Nawet nie pamięta jak naprawdę zginęli jego rodzice. Żyję w ułudzie, ale tylko to go ratuje. Te kłamstwa i ty, Minho. Dlatego wiedz, że jeśli go skrzywdzisz, to wyrwę ci jaja i będę kazał je zjeść – Choi poczuł jak po jego plecach przeszedł dreszcz, a po czole spływa kropla zimnego potu. Ten chłopak był przerażający i nie trudno było mu uwierzyć, przynajmniej teraz, że nie jest Taeminem. Ich spojrzenia się różnicy. Oczy Tae były szczere, pełne wiary, miłości i dobra, natomiast wzrok tego chłopaka przed nim był srogi, bezlitosny i pełen gniewu, przy czym pozbawiony wszelkich pozytywnych uczuć.

Minho nie wiedział co ma zrobić. Nie był pewien czy spojrzy na Taemina w ten sam sposób. Czy będzie umiał go dotknąć bez obrzydzenia i niechcianych wspomnień tego jak ten drugi stoi nad ciałem, grzebiąc w brzuchu nieznanej mu kobiety. Na samą myśl o niej, znowu spojrzał na ciało. Jutro nad ranem znowu tutaj przyjdzie, wezwany przez innych. W końcu to jego sprawa, ale on już jej nie chciał. Nie chciał w to wszystko wnikać. Czemu do cholery się zabrał za ta sprawę? No tak, dla Warrena, którego zabił morderca prostytutek, jednak czy ten chłopak, wiedząc jak ważny jest dla niego mężczyzna, zabiłby go? Tak wiele miał pytać, a tak niewiele odpowiedzi. I podejrzewał, że ten nawet nie odpowie na nie. Jakby na to spojrzeć obiektywniej, to mógłby zabić Warrena. W końcu tego dnia Taemina nie było przy nim, a sam wrócił bardzo późno do domu. Jak i przy każdy innym morderstwie, które miało miejsce, nie było go przy Taeminie i chłopak na kilka godzin był sam, tym samym sprawiając, iż mógł zabijać. Teraz to wszystko wydawało mu się aż za bardzo przejrzyste.

- Co ja mam zrobić? – mruknął bardziej do siebie, niż do chłopaka przed sobą. Ten westchnął cicho, ubolewając nad tym, że Tae musiał się zakochać w takim idiocie, chociaż uroku mu nie mógł odmówić, bo był jak najbardziej w jego typie.

- Wróć do domu i żyj dalej swoim życie, jakby tej nocy nigdy nie było. Wiem, że wcześniej ci groziłem, że jeśli skrzywdzisz Tae to wyrwę ci jaja, jednak teraz będę z tobą szczery. Jeśli naprawdę to, że poznałeś mnie tak wiele zmieni w twoich uczuciach do tego dzieciaka – to go opuść. On nie jest taki głupi ani ślepy i zauważy, że coś się stało. Zacznie szukać problemu w sobie i to go wyniszczy. Dlatego lepiej od razu go opuść. A tymczasem, wracajmy do domu, bo niedługo będzie świtać – odparł, a jego spojrzenie przestało iskrzyć dawnym, podnieconym blaskiem, a stało się puste, zupełnie jakby już z góry wiedział, iż Minho zostawi Taemina.

W ciszy wrócili do mieszkania, chłopak od razu poszedł się przebrać i umyć dłonie oraz przedramiona z krwi. Choi poszedł się napić. Potrzebował kofeiny lub alkoholu. Czegoś co go orzeźwi, bo czuł się niczym rozdygotana galareta, przez wszystkie te emocję, która przewijały się przed jego umysł. Taemin kładł się do łóżka, podczas gdy woda na mocną kawę właśnie się zagotowała. Minho nie wiedział ile dokładnie siedział w kuchni i który kubek ciemnego napoju trzyma w dłoniach, kiedy przez okno zaczęły wpadać pierwsze promienie słońca, a do pokoju wszedł rudowłosy chłopak. Taemin przetarł zaspane oczka, pocierając je piąstką. Choi wcześniej pomyślałby, że to uroczę, teraz jednak nie wiedział co powinien o nim myśleć. Nie było możliwości aby tamten chłopak, numer dwa jak nazywał go w myślach, go okłamał. Nie można być aż tak doskonałym aktorem.

- Minho! – chłopak zdziwił się, że widział ukochanego na nogach i w ogóle już w domu. Nie chciał wnikać co ten już tutaj robi, bo przecież zwykle wracał około dziewiątej a była ledwo siódma rano. Mimo to się cieszył, że w końcu go widzi, bo czuł się samotny bez tego cudownego ciepła drugiego ciała obok siebie i jego odurzającego, męskiego zapachu. – Jak było na patrolu? – zapytał, uśmiechając się uroczo w stronę szatyna, podchodząc bliżej, aby ucałować go w usta na powitanie. Ten jednak odsunął się, unikając z nim kontaktu. Nadal czuł się nieswojo, bo wspomnienia sprzed kilku godzin były żywe w jego głowię. Jego serce wiedziało, że to nadal ten samy uroczy chłopak, którego kocha ponad życie, jednak jego umysł cały czas mu szeptał, że to on jest mordercą, że to on zabił Warrena. A zawsze trudno było pogodzić serce i umysł. – Minho, co jest? – zapytał zaniepokojony Taemin, patrząc z lekkim strachem na ukochanego, zaniepokojony jego dziwnym zachowaniem i nagłym dystansem jaki ten zachowywał względem niego. Choi wiedział, że ten drugi miał rację. Chłopak od razu zauważył, że coś jest nie tak, a jego reakcję były tak szczere, iż musiał wierzyć w jego niewinność. Co nie zmieniało faktu, że ciężko mu było zachowywać się jak przed patrolem.

- Przepraszam, Minnie – wyszeptał, wstając z krzesła, kierując się w stronę sypialni. Taemin próbował go złapać, ten jednak sprawnie wywinął się z uścisku delikatnej rączki, zamykając drzwi od sypialnie przed nosem chłopaka, który zsunął się w dół, patrząc ze łzami w oczach na miejsce w którym zniknął jego ukochany Minho .

***

12 listopada 1888r.

Demon uśmiechnął się pod nosem, układając ramiona pod głową, wyciągając się na kanapie. Przymknął oczy, wspominając cudowny seks z Kibumem sprzed dwóch dni. Chłopak był namiętny, niedopieszczony i tak cholernie seksowny. Nawet jego blizny dodawały mu swoistego charakteru. Jonghyun zwykle traktował seks niczym coś zwykłego, jednak ten z brunetem nie był taki. Było w nim coś czego nie doświadczył wcześniej. Chłopak go podniecał, bo był śliczny. No i Jong przychodził do niego kiedy tylko miał na niego ochotę. Wchodził wtedy do łóżka zwykle śpiącego Kibuma i zaczynał się do niego dobierać. Najpierw subtelne pocałunki, potem pieszczoty, a kiedy chłopak się budził, przestał go traktować tak czule. Key nigdy nie marudził, nigdy nie odmówił, bo również uwielbiał seks z demonem.

Jednak zaraz mina mu zrzedła, kiedy przypomniał sobie, że Kibum wyszedł poprzedniego wieczora i do tej pory nie wrócił, a dochodziła siedemnasta. Demon nie wiedział co o tym myśleć, bo ostatnim razem kiedy zniknął na tak długo, to wrócił pobity. Wiedział, że drugi raz to się nie wydarzy, bo nauczył go jak się odpowiednio bronić. Dlatego miał wrażenie, iż jego zwierzak od niego uciekł, kiedy tylko poczuł zbyt wielką wolność. Jong wiedział, że nie powinien mu był pozwolić na taką samowolkę, bo to prowadzi do rozbestwienia. Dlatego kiedy tylko zegar wybił dziewiętnasta, zebrał się z kanapy, zarzucając na ramiona czarną kurtkę oraz skórzane buty. Wsunął dłonie w kieszenie, wychodząc na londyńskie ulice. Chodził i chodził, aż zaszedł do gorszych dzielnic. Księżyc powoli zastępował słońce na niebie, kiedy poznał znajomą sylwetkę. Cofnął się o krok, wchodząc w głąb alejki.

- A więc tutaj jesteś – mruknął pod nosem, stając przed chłopakiem. Wsunął na powrót dłonie w kieszenie spodni, kręcąc z rezygnacją głową. – Kto by pomyślał, że tak skończysz, Bummy – wyszeptał do siebie, bo nikt inny nie mógł go usłyszeć, nie było tutaj ani żyje duszy, bo szczury i martwe ciało nie umiały mu odpowiedzieć. – Tak bywa, miło było poznać – odparł, machając krótko ręką. Czuł się pusty, on nazwałby to obojętnością, podczas gdy to nie było to uczucie. To było coś, czego nie czuł od stuleci. Chciał odejść, zostawiając bruneta w ten ciemnej alejce, aby jego ciało przegniło. Nie chciał się wpatrywać w jego puste spojrzenie i nóż wbity w klatkę piersiowa. Pragnął odejść i zapomnieć, jednak nie mógł. Nogi ugrzęzły mu w ziemi i nie chciały nawet drgnąć. – Co jest? – wyszeptał cicho, dotykając swojego polika, na którym poczuł coś mokrego. Spojrzał w niebo, jednak nie było widać nawet najmniejszej chmurki, a mokry ślad ciągnął się wzdłuż polika, aż do oczu. Zaśmiał się gorzko, a za jedną łza poszła druga i kolejna. Ścierał je dłońmi, śmiejąc się niczym wariat. Pierwszy raz od swojej śmierci uronił łzę, pierwszy raz odkąd ukończył jedenaście lat uronił łzę. I wszystko dla jednego, marnego człowieka, którego już nigdy więcej nie spotka. 

___________________________________________________________________________________________________________

Przyznać się, ile osób teraz mnie nienawidzi? xD  Rozdział jest nieco wcześniej niż miał być dodany, jednak skoro go skończyłam wcześniej, to mogę i wcześniej dodać. W sumie mogłabym zakończyć opowiadanie w tym momencie, jednak doczekacie się jeszcze epilogu, który zostanie dodany za tydzień ;3

Poza tym wiem, że rozdział jest dość krótki, ale to dlatego, że ten rozdział jest swego rodzaju pierwszą częścią epilogu. 

Zapraszam do komentowania i dziękuję za wszelkie poprzednie komentarze. Poprawiają mi humor i od razu się lepiej piszę kolejne rozdziały :3 Za tydzień również napomnę o przyszłych opowiadaniach i planach na najbliższe kilka miesięcy.