From Hell

XII

Im bardziej beznadziejnie jesteś zakochany, tym mocniej zaplątujesz się w oszustwa i mroczne koszmary.

21 października 1888r.

Taemin czuł się jakby unosił się na skrzydłach. Jego życie zmieniło się w prawdziwy raj, jednak jedno go martwiło. Teraz, kiedy Minho wyznał mu miłość, zapewne chciałby aby skonsumowali swój nowy związek. Mimo że Tae naprawdę tego pragnął, czuł wewnętrzy opór. Chyba nadal wspomnienie tamtej nieszczęsnej nocy gdzieś w nim tkwiło, pomimo że dawno już wybaczył szatynowi. Nie umiał się na niego gniewać, kiedy temu było żal swojego zachowania i wyznał mu, iż go kocha. To potrafiło odkupić w jego oczach wszelkie winy, jednak nadal czuł opór. Potrzebował zapewnienia od Minho, że ten go nie skrzywdzi i ponownie nie zostawi.

Taemin przeczesał wilgotne włosy szczotką z włosia końskiego, patrząc na swoje odbicie w lustrze. Choi czekał już w łóżku. Nie wiedział czy śpi, czy też wyczekuje jego pojawienia się. Mimo że Minho był zawalony robota, wyglądał o wiele zdrowiej niż kilka dni temu i co ważniejsze, miał o wiele lepszy humor, co sprawiało, że od razu i rudzielcowi wykwitał uśmiech na słodkiej buźce.

Chłopak sięgnął białą koszulę partnera z umywalki, tą samą którą zawsze nosił do snu. Spojrzał na krótkie spodenki, przygryzając mocno dolną wargę. Walczył ze samym sobą. Zaryzykować czy nie? – pytał sam siebie, tupiąc bosymi stopami po zimnej podłodze. Jeśli ich nie założy to by znaczyło, że pragnie czegoś więcej. Bo pragnął. Jednak czy to nie będzie zbyt niestosowne z jego strony?

Rudzielec wziął kilka głębszych wdechów, ciągnąc w dół materiał koszuli, który ledwo zasłaniał jego pośladki. Postawił krok w stronę drzwi, potem drugi i kolejny. W ten sposób znalazł się przed drzwiami do sypialni Minho, w której od kilku dni stał się stałym bywalcem. Choi nie leżał na łóżku tak jak zakładał Taemin, lecz wpatrywał się za okno, przez które do pomieszczenia wpadało delikatne światło z ulicznych latarni oraz poświata księżyca. Tae podszedł do kochanka, uczepiając się jego ramienia. Minho zwykł zwykle sypiać bez koszulki, chociaż ostatnimi czasy robiło się coraz chłodniej i chyba będzie musiał znowu wrócić do zakładania górnego odzienia. Choi uśmiechnął się do chłopaka, nie zauważając subtelnej zmiany w jego wyglądzie.

- Minho – mruknął niepewnie chłopak, patrząc na szatyna swoimi wielkimi, sarnimi oczami, w których było widać tyle dobroci i miłości. – Nie zostawisz mnie, prawda? – zapytał z nadzieją w głosie. Choi zmroziło na tak nagłe pytanie o to. Zaraz jednak się ogarnął, widząc narastająca panikę u chłopaka.

- Nie, Minnie. Nie zostawię cię. Będę z tobą tak długo jak będziesz tego pragnął. Zadbam o twoje bezpieczeństwo i aby uśmiech nigdy nie schodził z twojej ślicznej buźki – odparł, uśmiechając się do niego z uczuciem. Pogłaskał go po pulchnych i miękkich polikach. Chłopak spuścił głowę, czując się szczęśliwy i spokojny. – Kocham cię i to się nigdy nie zmieni – dodał, chcąc go zapewnić o swoich uczuciach. Nie wiedział czemu Tae nagle zwątpił, ale jego zadaniem było go podnieść na duchu i dać wiarę w ich miłość.

- Dziękuję – Taemin złapał szatyna na poliki, stajać na palcach, aby ucałować go w usta. Minho uśmiechnął się w pocałunku. Objął rudzielca w pasie, a jego dłoń musnęła nagą skórę. Zaraz… czy on właśnie poczuł to co myślał? Tae wtulił się w niego speszony, czując palec przesuwający się po jego nieokrytych niczym pośladkach.

- Taemin… - Choi brzmiał na rozbawionego, nieco speszonego i podnieconego za razem. Za to chłopak czuł wstyd, który palił go od czubka głowy aż po końcówki palców u stóp. Minho, kierowany instynktem, złapał władczo chłopaka za pośladki. Tae zagryzł mocno wargę, wtulając mocniej w szatyna, zupełnie jakby chciał się z nim stopić. Mężczyzna odsunął delikatnie kochanka od siebie, tylko po to aby spojrzeć na jego zarumienione poliki i nieśmiałe pytanie w oczach, czy też dobrze postąpił i Minho nie myśli o nim w tej chwili źle. – Nigdy nie wydawałeś mi się piękniejszy – wyszeptał oczarowany tym, jak światło księżyca oświetla alabastrową skórę chłopaka, a jego rudę włosy wydają się iskrzyć. Każdy ruch głową pobudzał je do życia, tworząc ognistą aureole wokół głowy chłopaka.

- Głupek – odparł rudzielec, bo był tak zawstydzony, że nie umiał powiedzieć nic innego. A Minho zamiast mu pomóc, to tylko bardziej go stresował i sprawiał, że czuł się zażenowany. Mógł jednak na siebie założyć te spodenki, chociaż dłoń na jego pośladkach była przyjemnie ciepła i stymulująca wszelkie jego zmysły.

- Przeniesiemy się na łóżko? – wyszeptał Minho do ucha kochanka, brzmiąc przy tym niezwykle podniecająco, bo jego głos stał się delikatnie ochrypły. Taemin kiwnął głową, łapiąc partnera za rękę, ciągnąc w stronę materaca. Usiadł na nim, wsuwając się w głąb posłania, czekając aż Choi do niego dołączy. Szatyn usiadł naprzeciwko, dotykając odkrytych ud chłopaka, całując go po szyi i obojczykach. Tae westchnął, czując jak jego ciało zaczyna ulegać pieszczotą, a ręka która podtrzymywała go w pozycji pionowej, ugina się, tym samym sprawiając, że położył się na materacu. Szatyn ułożył się obok niego, bokiem do chłopaka, który ułożył się w podobnej pozycji.

Całowali się leniwie, bez pośpiechu. Nic ich nie goniło ani nie popędzało. Nie było nerwów, czy stresu. Minho pieścił jego ciało, czując, że Tae jest nieco spięty. Wiedział co jest tego powodem. Ciało reagowało wbrew woli właściciela, który całkowicie ufał szatynowi. Jednak Choi nie był zrażony i napawał się tym, jak rudzielec miękł pod wpływem jego dotyku. Tae wtulał się w niego ufnie, oddając każdy pocałunek z zapałem. Było cudownie i tak zupełnie inaczej niż poprzednim razem. Choi był czuły i kochany, cały czas zapewniał go o swoim uczuciu. Jednak Taemin czuł niedosyt. Chciał czegoś więcej, ale bał się o to poprosić. Nie chciał wyjść na niewyżytego seksualnie dzieciaka. Mimo to Minho rozumiał jego potrzeby. Umiał go przejrzeć na wylot i odczytać w jego oczach wszelkie pragnienia. Tae westchnął, kiedy dłoń szatyna ponownie spoczęła na jego pośladku, a palce drażniły delikatny okrąg mięśni. Rudzielec poruszał delikatnie biodrami, w końcu jednak złapał za dłoń Choi, kierując ją do ust. Wsunął jeden palec między wargi, zasysając się na nim i okrążając językiem, zostawiając na nim jak najwięcej śliny. Tae traktował jego palce, jakby były czymś zupełnie innym, o wiele większym, twardszym i gorętszym.

Szatyn zobaczył dziwny błysk w oczach kochanka, a po chwili ten już klęczał między jego nogami, szybko odpinając guziki materiałowych spodni. Minho był tak zaskoczony, że nie wiedział co ma zrobić. Tae widząc jego zmieszanie odsunął się do razu, rumieniąc obwicie. Wydawało mu się, że się wygłupi. Był zbyt niecierpliwy i przez to Choi źle o nim pomyśli. Jednak na boga! On też miał swoje potrzeby i pragnął nowych doznań.

- Przepraszam – wyszeptał zawstydzony, zakrywając koszulą swoje krocze i lekko sztywnego członka. Szatyn uśmiechnął się szelmowsko, łapiąc chłopaka pod brodą, unosząc jego twarz do góry. Złożył na jego wargach czuły pocałunek, łapiąc za ramię, ciągnąc w swoją stronę. Tae ponownie znalazł się między jego nogami, a nawilżone palce Minho znalazły się między pośladkami chłopaka, napierając delikatnie na zwieracz.

- Nie krępuj się – wyszeptał mu do ucha, wsuwając w tym samym momencie jeden palec we wnętrze kochanka. Taemin spiął się delikatnie, pokładając na torsie Choi, który siedział na materacu, utrzymując ich oboje w pozycji pionowej. Rudzielec próbował się rozluźnić, aby odczuwać mniejszy ból przy wsuwaniu się. Niepewnie zerknął w dół na krocze Minho. Nieśmiało zsunął dłoń w dół, odpinając od nowa guziki. Kiedy pole manewru się zwiększyło, wsunął rękę pod materiał, dotykając sztywniejącego członka. Choi na nagły dotyk skóry o skórę, westchnął wprost do ucha rudzielca, co dodało mu nieco odwagi.

Wcześniej Tae nie miał okazji go dotykać w ten sposób. Nie mógł się nim delektować ani podziwiać oczyma oraz dłońmi. Minho pomógł chłopakowi zsunąć z siebie spodnie na wysokość uda. Taemin mógł w końcu złapać pewniej za członka, poruszając powoli dłonią w górę i dół, co jakiś czas pocierając kciukiem główkę. Szatynowi musiało się to bardzo podobać, bo jego oddech przyśpieszył i stał się bardziej urywany a palce we wnętrzu chłopaka niecierpliwe. Choi nie mógł się doczekać, aby wsunąć się w jego cudownie ciasny tyłeczek. Oczywiście nie okazywał po sobie zniecierpliwienia, jednak był mężczyzną ze sporymi potrzebami. Mimo to komfort Tae był najważniejszy i tłumił wszelkie inne potrzeby. Taemin zadrżał nagle, kiedy drugi palec doszedł do rozciągania go i niemal od razu natrafił na prostatę.

- Minho… - szeptał zmysłowo, ocierając się o szatyna, nabijając się mocniej na palce w swoim wnętrzu. Próbował przy tym znaleźć jakieś tarcie dla swojej męskości. Członek odznaczał się wyraźnie pod koszulą, na której powstawała niewielka plama od preejakulatu. Choi nie chciał mu zrobić krzywdy, dlatego tak wszystko przedłużał. Oboje mieli już tej zabawy dość, dlatego Minho w końcu odsunął od siebie chłopaka, który ułożył się na materacu.

- Gotowy? – dopytał, bo sam uważał, że już jest wystarczająco luźno, tym bardziej, że jakiś czas temu doszedł już trzeci palec. Tae pokiwał głową, podnosząc swoją koszulkę, pocierając dłonią po własnej, twardej męskości. Choi wstał z łóżka, aby wrócić po chwili z niewielką szklaną buteleczką, którą kilka dni temu dał mu Tao. Nie chciał wiedzieć skąd ten chłopak wiedział, że zszedł się z Taeminem, jednak przed chińczykiem nic nie umykało, czego Minho czasem mu zazdrościł.

- Co to? – dopytał Tae, zaintrygowany trzymanym przez kochanka przedmiotem. Ten uśmiechnął się delikatnie, wracając na łóżko, pomiędzy nogi chłopaka. Zębami otworzył zakorkowaną butelkę, wąchając jej zawartość. Czuł jakieś zioła. Zapach był wyjątkowo przyjemny na nozdrzy i na swój sposób pobudzający.

- Nie jestem pewien, ale podobno ma pomóc – odparł, wylewając nieco na dłoń. Ciecz była lepka, kleista ale i dość wilgotna. Natarł nią męskość od czubka aż po nasadę. Tae drgnął czując coś wilgotnego między pośladkami, a już po chwili poczuł jak kochanek się w niego powoli wsuwa. Chłopak zacisnął usta, między palcami ugniatając pościel. Tym razem było o wiele przyjemniej. Nie tylko przez mniejszą gwałtowność w ruchach partnera ale i lepszy poślizg. Nie było już nieprzyjemnego tarcia, a pchnięcia były płynne. Jednak na razie tempo niewielkie, bo Choi zależało na przyjemności rudzielca. – W porządku? – dopytał szatyn, kiedy wsunął się cały w chłopaka. Sięgnął po jedna z jego dłoni, która ten zaciskał na pościeli, splatając z nim palce. Tae pokiwał głową, patrząc nieobecnym wzrokiem na Minho.

- Kocham cię – wydukał Taemin, kiedy Choi zaczął wykonywać pierwsze pchnięcia. Szatyn pochylił się nad nim, całując go w nabrzmiałe wargi.

- Ja ciebie też – odpowiedział na wyznanie, wolna dłonią zaczynając ugniatać między palcami sutek partnera. Tae wygiął się w lekki łuk, czując jak zaczyna odpływać. Było zbyt cudownie, zbyt przyjemnie. Wszystkie doznania kumulowały się w jedno, sprawiając, że nie wiedział nawet jak ma na imię. Czuł dłonie Minho błądzące po całym jego ciele, nie umiał nawet określić gdzie teraz dokładnie są. Nie potrafił nadążyć za jego pieszczotami, pocałunkami, słowami. Był w stanie jedynie leżeć pod nim, jęcząc cicho przy każdym pchnięciu, od którego po jego ciele przechodziły dreszcze. Kiedy myślał, że lepiej być nie może, wtedy znowu poczuł ten cudowny punkt, w który uderzył szatyn. Po jego ciele przeszedł dreszcz, a ciało zadrżało niczym rażone prądem. Z gardła wydobył się donośny okrzyk przyjemności a oczy zaszły mgłą ekstazy.

- Tak, tutaj! – krzyknął, napierając mocniej pośladkami na chłopaka, samemu próbując się poruszyć – Szybciej… - wyszeptał zmysłowo, patrząc na partnera z nieznanym mu błyskiem w oku. Teraz jednak nie było czasu na zastanawianiem się nad takimi rzeczami. W końcu podczas seksu nad człowiekiem górują jego instynkty. Dzikie rządzę, które człowiek kryje głęboko w swojej duszy.

Minho już więcej go nie oszczędzał. Pieprzył go, rżnął, kochał się z nim niczym szaleniec. Sam już nie wiedział. Nic nie wiedział poza tym, że kocha tego chłopaka ponad życie. Stał się jego światłem w mroku. Kimś kto zawsze podniesie go na duchu, kto wywoła na jego ustach uśmiech. Nigdy nie chciał go opuszczać.

Choi ze swojego świata wyrwał donośny okrzyk, kiedy Taemin doszedł w swoją dłoń, opadając wykończony na materac. Uśmiechał się delikatnie do szatyna, który również czuł, że jest na skraju. Nie chcąc utrudniać kochankowi kąpieli, wysunął się w ostatnim momencie, brudząc brzuch rudzielca, który leniwie jeździł palcem po swoim podbrzuszu, gdzie jego sperma mieszała się z tą Minho. Choi kucał nad nim, chwilę uspokajając oddech. Tae już wyciągał dłonie, aby go do siebie przyciągnąć, wtedy jednak ten wstał z łóżka. Rudzielec spojrzał za nim z narastająca paniką. Mężczyzna wrócił jednak po chwili z wilgotnym ręcznikiem, którym zacząć wycierać brzuch Taemina. Szatyn pokręcił głową, wiedząc co ten sobie pomyślał. Chcąc odgonić złe wrażenie, złożył czuły pocałunek na jego czole, kiedy rudzielec był już czysty. Minho odłożył ręcznik, kładąc się obok niego. Nakrył ich kocem, układając się bokiem do kochanka. Splótł z nim palce, wpatrując się w jego uroczą twarzyczkę. Tae czerpał przyjemność z ciszy, która teraz panowała. Nie potrzebowali słów, aby się zrozumieć. Chłopak również ułożył się na boku, wtulając w tors ukochanego, zapadając w głęboki sen. Sen o lepszym jutro, o lepszej przyszłości jego i Minho.

***

29 października 1888r.

Jonghyun nie mógł tego dnia znaleźć sobie miejsca. Kibum wyszedł nad ranem po jakąś krew dla niego i drobne zakupy, jednak nadal nie wracał. Szło mu to dłużej niż powinno. Demon nigdy by się do tego nie przyznał, ale trochę się martwił, chociaż on nazywał to rozdrażnieniem. Nie wiedział czy tylko to jest powodem jego dziwnego zachowania, czy też ogólnie to co ostatnio się działo między nim a brunetem.

Tego dnia, kiedy uprawiali seks, poczuł się słaby. I co gorsza w tej chwili niepoczytalności był przy nim Kibum. Do tej pory nie mógł się pogodzić z tym jak się zachował. Ani tego, że został. Chociaż jakby odszedł to tak jakby uciekł. Nie było dobrego wyjścia z tej sytuacji. Najlepiej by było jakby go zabił, jednak wiedział, że nie da rady. Chyba musi po prostu jakoś z tym żyć. Dobrze, że chociaż Key jest znośny i ładny. Może też i coś wyniesie z tej znajomości? W końcu to żarcie i seks za darmo. A w zamian nie musi nic robić.

- W końcu raczyłeś wrócić – warknął, unosząc głos, słysząc jak ktoś wchodzi przez frontowe drzwi. Od razu rozpoznał delikatny aromat bruneta oraz krwi, którą zapewne ze sobą przyniósł. Demon przekręcił się na kanapie na której leżał może od pięciu minut, a już mu było niewygodnie.

Kibum skrzywił się, wchodząc do salonu. Objął się ramionami, czując się w tym momencie jeszcze bardziej upokorzonego, pokazując się w takim stanie przed demonem. Ten zmarszczył brwi, widząc chłopaka. Wiedział też skąd nagle poczuł krew, która bynajmniej nie należała do żadnej martwej istoty, lecz toczyła się z ran na ciele młodszego chłopaka. Jong poderwał się z kanapy, podchodząc do Key, który od razu cofnął się zlękniony. Demon przyjrzał mu się dokładnie od stóp aż po czubek głowy. Ubrania miał poszarpane. Na ramieniu miał kilka płytkich ran od ostrego noża, zaś na dłoniach, kolanach i łopatkach miał zdartą skórę aż do krwi, zapewne od częstych upadków i spotkać ze ścianami. Poza tym tworzyły mu się siniaki gdzieniegdzie. Jong nie wykluczał też kilku złamań mniejszych kości.

- Zostaw – pisnął cicho, kiedy Jonghyun podwinął mu koszulę zapewne aby oszacować jak bardzo jest poszkodowany. Ten zirytowany oporem, złapał go za niezranione miejsce na ramieniu, ciągnąc na kanapę. Usadził ją na niej, omal nie rzucając, w porę jednak się opanował.

- Jesteś beznadziejny – mruknął kwaśno mężczyzna, znikając w mieszkaniu. Po około sześciu minutach wrócił z miska wrzątku, świeżym ręcznikiem, jakąś chińską maścią oraz opatrunkami. Demon postawił wszystko na ławie obok kanapy. – Rozbieraj się – odparł obojętnym, może nawet nieco rozdrażnionym tonem głosu. Kibum wiedział, że nie ma sensu się przeciwstawiać. Zaczął odpinać guziki koszuli, jednak był zbyt obolały, aby samemu ją ściągnąć przez głowę. Jong widząc to, pomógł mu, odkładając poplamioną krwią koszulę na podłogę. I tak nadawała się już do wyrzucenia.

Rany wyglądały gorzej niż mu się z początku wydawało. Krew zdążyła już w wielu miejscach zaschnąć, jednak musiał oczyścić rany, aby nie wdało się żadne zakażenie. W kilku miejscach powinien go zaszyć. W tym celu poszedł szukać igły, podczas gdy Key próbował samemu nieco się oczyścić. Kiedy Jong wrócił od razu zabrał mu ręcznik, mocząc go w wodzie, która zabarwiła się na czerwono.

- Słucham, co się stało? – zapytał w końcu, patrząc przeszywająco na chłopaka, który spuścił zażenowany wzrok.

- Napadli mnie kiedy szedłem na targ – odparł, będąc zły na siebie, że dał się tak podejść. Jednak ich było więcej i nie miał najmniejszych szans nawet na ucieczkę. Cieszył się, że nie skończyło się gorzej i nie spotkał na przykład swoich dawnych towarzyszy. Ci pewnie nie byliby tak mili i nie zostawiliby go po rabunku.

- Straciłeś wszystkie pieniądze, prawda? – dopytał, chociaż rzeczy materialne nie miały dla niego zbyt wielkiego znaczenia. W końcu nie trudno jest zdobyć kilka monet. Kibum na potwierdzenie pokiwał głową, myśląc, że zrobił coś naprawdę złego. Jednak Jong nie był na niego zły za to. Był zły dlatego, że pozwolił się dotknąć. Jak ktoś w ogóle śmiał dotykać jego własność?! – Znasz tych ludzi? – zadawał kolejne pytania, wyobrażając już sobie jak wypruwa flaki tym sukinsynom i odrywa głowy od ich tułowia na oczach najbliższych im osobom.

- Nie, przepraszam – mruknął, zamykając się coraz bardziej w sobie. Jonghyun westchnął niepocieszony, bo cały jego plan aby załatwić tych ludzi poszedł z dymem.

- Nieważne – Jong wywrócił oczami, bo w sumie czego on oczekiwał. Później postara się dowiedzieć kto to zrobił. Teraz musi zająć się tym małym kretynem, bo sam nie da sobie rady. Gorzej niż z dzieckiem. Do tego cały czas wykrzywiał wargi, kiedy demon dotykał jego klatki piersiowej. Nie zdziwiłby się jakby się okazało, że ma złamane lub stłuczone żebro. Sam nie znał się jakoś bardzo na medycynie. Z resztą ta zmieniła się od jego czasów, gdzie kiedy ktoś był ranny zabijano go, albo amputowano całą nogę, aby zakażenie nie przedostało się dalej.

- Jonghyun… - zaczął niepewnie Kibum, kiedy siedzieli dłuższą chwilę w milczeniu. Key zwykle nie przeszkadzała cisza, jednak tym razem czuł się niezręcznie. Może to wina dotyku Jonga na skórze i jego bliskości? W sumie nie spodziewał się, że mężczyzna mu w jakikolwiek sposób pomoże. Bardziej spodziewał się, że machnie na niego ręką albo się wkurzy, że nie przyniósł mu posiłku. A tymczasem demon klęczał przed nim, obmywając jego ramiona i nacierając stłuczenia na łokciach.

- Czego? – mimo że wydawało się, iż brzmi szorstko, tak naprawdę nie był zły. Przynajmniej nie na chłopaka, nie czuł też irytacji czy innych negatywnych emocji. Nie wiedział jak określić to jak się czuł. Nie umiał rozpoznawać takich uczuć jak smutek, który najpewniej teraz odczuwał, chociaż nie był tego świadom.

- Opowiedziałbyś mi o sobie? – zapytał, niepewnie zerkając w dół, na demona, który właśnie łapał za igłę. Przemył całą górną część ran i teraz postanowił je zaszyć. Kibumowi na ten widok skoczyło ciśnienie.

- Dlaczego bym miał? – Jong uniósł wzrok, a jego brew powędrowała do góry w lekkim zaskoczeniu. To pytanie nieco go zaskoczyło, bo nikt nigdy się nie odważył go zapytać o jego przeszłość. Może też dlatego, że nikt nigdy przy nim tak długo nie pozostał i nikomu nie pozwolił aż tak się zbliżyć.

- Nie wiem. Może aby zapełnić czymś ciszę? – mruknął cicho pod nosem, chociaż nie spodziewał się od niego odpowiedzi na to pytanie, a co dopiero tego, iż ten cokolwiek o sobie opowie. Jednak jakakolwiek rozmowa skutecznie by odciągnęła jego myśli od igły, którą demon właśnie wbijał w skórę na jego ramieniu. Wiedział, że to niezbędne, ale naprawdę wolał na to nie patrzeć. Nie lubił widoku własnych ran i krwi. Do tego zostaną mu kolejny blizny, jakby i tak już ich nie miał wiele.

- Urodziłem się w Rzymie – zaczął ni z tego ni z owego Jonghyun. W sumie słowa nagle same zaczęły wypływać z jego ust. Nigdy nikomu nie opowiadał o swojej przeszłości. Zwłaszcza kiedy był w piekle, tam nikogo to nie interesowało. – Byłem jak każdy inny mężczyzna w tamtych czasach. Piłem na umór, biłem się i pieprzyłem kobiety. Jednak miałem pecha. Podczas jakieś rozróby zatłukłem człowieka na śmierć. Wojsko wkroczyło wtedy do baru i byłem jednym z wielu których zabrano – demon nie podnosił wzroku wyżej, skupiając się na igle, aby nie zagłębić jej za mocno w skórze bruneta. Ten znowu nie spuszczał uważnego spojrzenia z Jonga, wsłuchując się w każde wypowiadane słowo, chłonąc je niczym gąbka. – Rzymianie uwielbiali krwawe sceny egzekucji. Niczym złym nie wydawało im się wrzucenie kilku nieuzbrojonych ludzi z tępymi mieczami na arenę przeciwko najlepszemu gladiatorowi. Wszyscy kolejno padali jak muchy – opowiadał dalej, nawet z lekkim uśmiechem, bo to co wtedy zrobił, było nie lada dokonaniem. – Nie wiem jak to zrobiłem, jednak wygrałem. Jako jedyny przeżyłem, zostając nową gwiazdą areny – Kibum spojrzał na niego z podziwem, bo skoro tylko on przeżył, to musiał to być nie lada wyczyn. – Jednak każda gwiazda kiedyś gaśnie. Nie byłem bogiem i nie byłem niepokonany. Pojawił się w końcu ktoś lepszy ode mnie i na tym skończyłem swój marny żywot lądując w piekle, gdzie również zajmuje wysoką pozycję – Jong wiedział, że brzmiało to niczym przechwałki, jednak nie chciał aby Key myślał, że jest słaby. Co prawda chłopakowi nigdy to nie przeszło nawet przez myśl, jednak Jonghyun czuł potrzebę, aby w jakiś sposób mu zaimponować, pokazać, że jest lepszy niż wszyscy inni.

- A kochałeś kiedyś? – zapytał, zerkając na dłoń demona, który odpinał jego spodnie, aby zająć się ranami na jego nogach. Jong doskonale wiedział, co chłopak chciał uzyskać tym pytaniem. Pragnął się upewnić, czy kiedyś posiadał uczucia tak jak każdy inny człowiek.

- Owszem, byłem zakochany w jednej kurwie. To właśnie dlatego zatłukłem tamtego gościa na śmierć. Z powodu kobiety, jednak co było już nie wróci więcej – odparł, z szerokim uśmiechem, przyglądając się teraz brunetowi. Ten kiwnął głową, spuszczając głowę, czując jak wilgotny ręcznik sunie od jego uda aż do kolan. – Dlaczego interesują cię moje podboje miłosne, Kibummie? Może sam się we mnie zakochałeś? – zażartował i nawet nie musiał uzyskiwać odpowiedzi. Chłopak zarumienił się niczym dorodny pomidor, uciekając wzrokiem. Demon zaśmiał się rozbawiony tym. Człowiek się w nim zakochał, czy ktoś widział większe dziwy na tym świecie? – Słodko – wyszeptał pod nosem, przysuwając się bliżej bruneta. Złapał go za polik, całując delikatnie w usta. Nawet na wardze miał delikatne rozcięcie. Kibum zarumienił się, nie odzywając się już ani razu. Tak samo jak Jong, który właśnie kończył opatrywać rany i nacierać stłuczenia maścią. – Następnym razem uważaj co robisz – mruknął, wstając z ziemi, patrząc na niego z lekkim rozdrażnieniem. Gdyby brunet nie miał do czynienia z demonem, uznałby, iż ten się o niego martwi. Mimo to doceniał to co mężczyzna dla niego zrobił. Być może w przyszłości nawet zaczną zachowywać się jak dwoje przyjaciół. W co wątpił, jednak nadzieja nic nie kosztuje.

***

9 listopada 1888r.

  

Minho zapiął się mocniej pod szyję, czując jak wiatr niemiłosiernie przedziera się przez warstwy ubrań które miał na sobie. Znowu dzisiaj miał nocny patrol w Whitechapel. Przez kilka ostatnich dni tak się rozleniwił, że głowa mała. A na wspomnienie jak Tae żegnał się z nim przy drzwiach, zrobiło mu się gorąco. Aż nie miał ochoty wtedy wychodzić z domu. Z resztą rudzielec się tak z nim żegnał za każdym razem kiedy rozstawiali się na dłużej niż trzy godziny. Zaczynało się niewinnie, Tae całował go w polik, życząc udanego czegoś tam, zależy od tego gdzie się wybierał. Potem szeptali sobie, że się wzajemnie kochają i jakimś dziwnym trafem po chwili całowali się namiętnie, a Minho przyciskał drobne ciałko kochanka do ściany. Nie wiedział jakim cudem to się tak zawsze kończyło…

Dlatego nie ma co się dziwić, że marzył już o tym, aby znaleźć się w domu. Niestety czekały go jeszcze długie godziny przed końcem patrolu. Niemal do bladego świtu będzie musiał chodzić po tych brudnych ulicach, wśród biednych ludzi, pijaków walających się w ciemnych zaułkach i dziwkach. Choi dziwił się, że pomimo tej całej sprawy z Rozpruwaczem, nadal tak wiele kobiet znajduje się na ulicach. Czyżby się nie bały? Przecież nigdy nie wiadomo kto będzie następną ofiarą. A one wystawiały się, zupełnie jakby tylko się o to prosiły. Z jednej strony Minho rozumiał, że chcą zarobić, aby opłacić czynsz czy zarobić na dziecko, jednak chyba ich życie było ważniejsze niż kilka monet. Nie mógł jednak oceniać ich, bo sam nigdy nie znalazł się w podobnej sytuacji i nigdy nie chciał. Żal mu było tych kobiet. Bo większość z nich mogła wiele osiągnąć. Nie były zwykłymi, głupimi dziwkami lecz dziewczynami z wielkimi możliwościami. Niestety życie źle je pokierowało i skończyły tam gdzie skończyły.

Jakaś starsza kobieta uśmiechnęła się do niego przyjaźnie, jednak nie w ten dziwkarski sposób, lecz bardziej swobodny, nieco smutny. Choi skinął jej głową, unosząc delikatnie czapkę. Miał wrażenie, że jest obserwowany. A to uczucie nie zniknęło nawet po pół godzinie chodzenia krętymi uliczkami. Przyśpieszył nieznacznie, ukrywając się za murem budynku. Tak jak przypuszczał już po chwili pojawiła się postać. Złapał mężczyznę za kołnierz płaszcza, przyszpilając go do budynku. Blondyn uniósł dłonie w geście obronnym, uśmiechając przyjaźnie.

- Tao… - wyszeptał pod nosem, opuszczając pięść, którą uniósł aby uderzyć prześladowcę w twarz. Chińczyk wydawał się rozbawiony takim obrodem spraw. – Czemu mnie śledzisz? – dopytał, będąc zaciekawiony co też sprawiło, że przyjaciel za nim podążał.

- Tak się traktuje kogoś, kto chce ci pomóc? – Tao pokręcił rozbawiony głową, odsuwając od siebie szatyna. Minho przeprosił go cicho, czekając co ma jeszcze do powiedzenia. W końcu ostatnia pomoc Tao była mu bardzo na rękę i nie tylko jemu. – Chyba wiem gdzie jest twój mały morderca – odparł, wyciągając z rękawa niewielką kartkę, na którą zapisał adres. Zamachał nią przed nosem Choi, który od razu wyrwał ją z ręki przyjaciela.

- Skąd wiesz, że to on? – zapytał z przejęciem. W końcu miał jakiś trop, który pozwoli mu złapać tego skurczybyka i zamknąć tą sprawę. Będzie miał więcej czasu wolnego i zemści się za Warrena.

- Od długich miesięcy obserwowałem ulice. Nie mam stu procentowej pewności, że to on. Jednak jestem pewien na dziewięćdziesiąt procent. To chyba więcej niż sam dasz radę zrobić, prawda? – Tao brzmiał na zadowolonego ze swoich osiągnięć w tej kwestii. Musiał co prawda prosić kilka osób o przysługę, jednak było warto. Już wcześniej zainteresował się tą sprawą.

- Czemu mi to dajesz? – dopytał szatyn, wsuwając kartkę w kieszeń przy mundurze. Nie wątpił w dobre intencje przyjaciela, jednak jak zwykle musiał o wszystko wypytać nim gdziekolwiek się ruszy.

- A wyglądam na kogoś, kto da radę powalić kogokolwiek? – zapytał, chociaż było to retoryczne pytanie. Chińczyk miał umysł i szósty zmysł, jednak nie posiadał mięśni, ale przecież nikt nie jest idealny! – Poza tym ty masz kajdanki i spluwę. Jak będzie się stawiał to go rozłożysz – mruknął, pukając szatyna przed sobą w klatkę piersiową, a cwany uśmiech nie schodził z jego ust, zupełnie jakby wiedział o czymś jeszcze. – Masz jeszcze jakieś pytania? Bo czas ucieka i może zaraz go tam nie być – przypomniał mu, bo przecież Rozpruwacz nie będzie specjalnie na nich czekał, aż Choi zdąży go o wszystko wypytać.

- Jeszcze jedno. Widziałaś jak wygląda?

- Nie – kłamał, jednak Minho tego nie wiedział. Tao był idealnym kłamcą, a przy tym wiedział o wszystkim co się działo w mieści i znał wszystkich. Tylko nigdy się nie angażował w naprawienie miasta. Czerpał korzyści z jego zepsucia. Choi kiwnął głową, zaczynając odczuwać narastającą ekscytację. W końcu stanie z tym człowiekiem twarzą w twarz.

- Dobrze, wielkie dzięki! Jestem twoim dłużnikiem! – krzyknął szatyn, odchodząc szybko w stronę głównej ulicy, skąd miał dojść na 13 Miller's Court. Zdziwił się, że to miejsce wybrał Rozpruwacz, bo było tam mnóstwo mieszkań. Najwidoczniej musiał się dostać do domu jednej z kobiet.

- Tym razem nie masz za co dziękować – mruknął Tao, uśmiechając się szeroko za odchodzącym szatynem. Choi jednak nie dosłyszał jego słów, biegnąć ile sił w nogach. Zaraz jednak zwolnił, uznając, że biegnący policjant mógłby wzbudzić podejrzenia. Im bliżej był swojego celu, tym większy stres odczuwał, ale i niezdrową ekscytację. Zadawał sobie pytania, czy byłby w stanie strzelić mu w głowę. Czy odczułby ulgę, na myśl, że morderca Warrena nie żyje. Z drugiej strony Taemin nie ucieszyłby się, gdyby się dowiedział, iż zabił człowieka. Był w tym momencie skłócony sam ze sobą.

Dochodziła druga, kiedy zawędrował we wskazany adres. W mieszkaniu paliło się światło, jednak przez zabrudzone okna niewiele mógł dojrzeć. W jednej z okiennic, w rogu, była niewielka dziura. Minho zajrzał do środka, jednak niewiele dojrzał, poza postacią w czerni, stojącą zapewne przy łóżku. Nie miał stuprocentowej pewności, że to morderca, jednak niewydobywające się z mieszkania dźwięki skutecznie go zachęciły do wejścia. Podwinął marynarkę, kładąc dłoń na kaburze z pistoletem.

Drzwi skrzypiały przy otwieraniu, jednak mężczyzna w środku nie zwrócił na to uwagi, bo dalej zajmował się swoimi sprawami, pogwizdując cicho pod nosem. Pomieszczenie było oświetlone przez lampę oliwną ustawioną na szafce przy łóżku oraz przez ogień palący się w kominku w centrum lewej części pomieszczenia. W prawym rogu pokoju znajdowało się łóżko, nad którym pochylał się napastnik. Minho poczuł jak kolacja cofa mu się do gardła. Nigdy jeszcze nie widział czegoś tak okropnego i makabrycznego. Głowa została niemal całkowicie oddzielona od tułowia. Kobieta zapewne była młoda, jednak jej twarz całkowicie zmasakrowana. Od lewego polika, przez nos do prawego oczodołu widniało długie cięcie. Lewe oko zostało zmiażdżone i jedynie prawe wpatrywało się w niego. Większą część postaci prostytutki zasłaniał nieznajomy, jednak Choi mógł dojrzeć, że jej brzuch został rozcięty, a skóra oraz mięśnie usunięte z połowy tułowia i ud. Dodatkowego makabryzmu dodawały jelita rozwieszona na ramach obrazu w domu, a po ścianach ściekała krew. Na ogniu gotował się niewielki garnek, z którego dolatywał do szatyna zapach mięsa. Minho powstrzymał w ostatnim momencie odruch wymiotny, dobywając w ręce pistolet, który odbezpieczył i wycelował w napastnika.

- Odłóż wszystko co trzymasz i odwróć się do mnie powoli – napastnik zatrzymał się w połowie wycinania serca z otwartej klatki piersiowej. Uniósł dłonie do góry, odkładając ostry nóż na szafkę nocną. Powoli zwrócił się w stronę policjanta, z dłońmi uniesionymi wysoko do góry. Wzdłuż przedramienia ściekała mu krew, znikając pod czarnym płaszczem. Mimo że chłopak stał do niego przodem, nadal nie widział jego twarzy, przez cylinder, zasłaniający całkowicie oblicze nieznajomego. – Zdejmij kapelusz – rozkazał, celując cały czas w napastnika. Ten złapał za rondo cylindra, zdejmując je jednym ruchem, ukazując się przed szatynem. Minho rozszerzył zszokowany oczy, a dłoń z bronią samoistnie opadła w dół. – Taemin… - wyszeptał pod nosem, niedowierzająca własnym oczom, kiedy długie, rude włosy opadły miękko na ramiona. Chłopak uśmiechnął się szelmowsko pod nosem, a w jego oczach było widać dziki blask żądzy krwi. Widząc, że szatyn do niego nie celuje, opuścił dłonie, kłaniając mu się lekko.

- Miło cię w końcu poznać osobiście, Minho…

_________________________________________________________________________________________________

W końcu tak długo wyczekiwany przeze mnie rozdział. Od czasu napisania prologu, z niecierpliwością wyczekiwałam tego momentu, kiedy wszystkie karty zostaną odkryte :3
Rozdziały będą pojawiać się znowu rzadziej. Od poniedziałku wracam do szkoły, więc wracamy do jednego rozdziału na tydzień. W razie pojawienia się jakiś komplikacji przepraszam, jednak postaram się aby rozdział pojawił się już w następny weekend, tym bardziej, że przerwałam w dość nieciekawym momencie ( ach, ta złośliwość autorek )
Cieszy mnie też to, że cały czas przybywa obserwatorów, chociaż komentarzy coraz mniej xD Jednak rozumiem, że nie każdy ma czas komentować albo w ogóle czytać. Przecież nie każdy tak jak ja byczył się przez dwa tygodnie w domu bez ciężaru szkoły na barkach.
Mam też dla was mały prezencik/ilustrację, z okazji tego rozdziału :

Czemu jest ich trzech? O tym już w następnym rozdziale!
Tymczasem życzę udanego weekendu i dziękuje za wszelkie komentarze pod poprzednim rozdziałem.

Z góry przepraszam, jeśli komuś wyskoczą dwa powiadomienia, ale przez przypadek usunęłam rozdział i muszę go wstawić od nowa D: ( dzięki bogu za nałóg kopiowania wszystkiego )