Jak pies z kotem - 4

4

Ciche jęki rozkoszy, skrzypienie starego, wymęczonego łóżka i szuranie pościeli. Ciała zroszone potem, ocierające się o siebie. Wzrok utkwiony w plecach młodej kobiety. Brunet obserwował pracę mięśni na jej drobnym ciele, które napinały się, za każdym razem kiedy wykonywał kolejne, mocne pchnięcia. Z każdym kolejnym był bliżej kresu. Podobnie jak kobieta, która jęczała donośnie wprost w poduszkę, w którą wtulała twarz, z pośladkami wysoko wypiętymi w górę. Jonghyun lubił kochać się w tej pozycji, czując, że ma władzę. Uwielbiał patrzeć na plecy wygięte w łuk i drżenie ramion kochanek. Odgarnął długie włosy kobiety, całując ją w łopatkę, gdzie widniał niewielki tatuaż ze skowronkiem. Ta zadrżała, kwicząc niczym świnia. Przynajmniej Kibum zawsze tak to określał, za każdym razem kiedy słyszał jak te jęczą. Co prawda ostatnio, aby móc spokojnie zasnąć, zaczął słuchać muzyki lub wkładał zatyczki do uszu. To zdecydowanie było lepsze wyjście, niż noc w noc słuchać tego kwitku dziewczyny Jonghyuna. Sam brunet nie mógł powiedzieć, że mu się nie podoba, jak kobieta wyraża przyjemność, bo wiedział, że jej dobrze. Mimo to nigdy nie poczuł, że przez czyjeś jęki, robi się twardy. Chyba po prostu jeszcze nie trafił na taką kobietę. Jednak nie zastanawiał się nad tym teraz, kiedy było mu przyjemnie. Czuł, że niewiele mu trzeba aby dojść. Złapał mocniej kobietę za biodra, nachylając się do niej. Pachniała truskawkami i cynamonem. Jej skóra natomiast, pomimo słodkiego aromatu, była słona.  Shin ledwo trzymała się na nogach i gdyby nie mocno trzymający ją Jong, uda rozsunęłyby się jej, tym samym runęłaby na materac. Brunet dyszał coraz ciężej, a co jakiś czas wyrwało mu się ciche westchnienie. Był niczym w amoku. Zamknął oczy, rozkoszując się doznaniami.

- Bummy – wyszeptał niezwykle cicho i gdyby nie nachylał się nad uchem kobiety, ta pewnie by go nie dosłyszała. Jong nadal był zamroczony bo właśnie przeżytym orgazmie. Całował ją leniwie po łopatkach, nie otwierając póki co oczu. Kobieta pogłaskała go po włosach, nie mając zamiaru mu wypominać, że gada bez sensu, kiedy dochodzi. To by zniszczyło nastrój.

***

Kibum postawił przed blondwłosym chłopakiem szklankę z mlekiem bananowym. Key go nie lubił i jak się okazało Jong również. Stało w lodówce tylko na wypadek gdyby przyszedł Taemin. Chłopak uwielbiał je, chociaż Key nie mógł pojąć jego miłości do sztucznie smakowego mleka.

- Jak ci się mieszka z Jonghyunem? – dopytał chłopak, siadając na blacie w kuchni. Rozmawiali cicho, bo w salonie siedziała dziewczyna Jonga, czekając aż brunet się ogarnie i wyjdą do kina. Key zerknął w stronę pokoju obok, wzruszając ramionami. Nie miał zamiaru marudzić na niego, bo odkąd pojawiła się Shin, niewiele rozmawiali. Nadal było między nimi niezręcznie, bo wspomnienia nadal były świeże. W końcu minęło kilka dni od tego nieszczęsnego pocałunku, który śnił się Key po nocach. Sam nie wiedział czy były to koszmary czy też fantazję erotyczne. Chyba wolał to pierwsze, bo kiedy myślał o tym, że fantazjuje o nim, to już samo to stawało się koszmarem.

- Jest w porządku – odparł, nie chcąc mówić Taeminowi o pocałunku, bo znając chłopaka, ten od razu zacząłby go pchać w objęcia Jonghyuna wszelkimi sposobami. – Opowiedz lepiej co u ciebie – dodał, chcąc szybko zmienić temat. Tae od razu uśmiechnął się delikatnie, spuszczając głowę. Key zauważył, że na polikach pojawiły mu się dorodne rumieńce. W głowie starszego chłopaka od razu zapaliła się lampka i sam uśmiechnął się szerzej. – Jest ktoś? – zapytał, wiedząc, że przyjaciel zrozumie o czym mówi. Taemin uniósł niepewnie wzrok, przygryzając wargę, aby powstrzymać zbyt szeroki uśmiech. Pokiwał energicznie głową, wydając się nagle niezwykle rozpromieniony.

- Znaczy, na razie to jest tylko znajomym.

- Na razie – powtórzył za nim Kibum, również się uśmiechając, zapominając na chwilę o własnych problemach. Tae kiwnął głową, ukrywając się za szklanką z mlekiem bananowym. – Kto to? – dopytał blondyn, siadając obok chłopaka, słysząc głos Jonghyuna w salonie. Po czym ich ciche kroki i dźwięk zamykanych drzwi. Nawet się nie pożegnał…

- Pracuję w kawiarni koło mojej uczelni. Chodzę do niego codziennie i naprawdę dobrze nam się rozmawia. Mamy się spotkać w następnym tygodniu poza jego pracą – odparł, kołysząc się na boki. W takich momentach, kiedy był kimś zauroczony, wydawał się beztroski niczym małe dziecko. Uśmiechał się tak naturalnie i szczerze, czego Key zawsze mu zazdrościł. Sam nie umiał tak po prostu się zauroczyć czy pokochać. Nie po tym co się stało. – Liczę, że coś z tego będzie – dodał, a przez jego twarz przemknął cień smutku i niepewności.

- Na pewno mu się podobasz! Gdybyś nie był moim przyjacielem, wtedy bym do ciebie zarywał – zaśmiał się Key, chociaż oboje wiedzieli, że to nie miałoby miejsca. Mimo to humor Taeminowi od razu się poprawił i pokiwał energicznie głową. Opowiedział jeszcze przyjacielowi kilka historii o swoim nowym znajomym i ich znajomości. Dzięki temu dzieciakowi, ciężki dzień minął mu niezwykle przyjemnie.

***

Kibum dziwił się, że związek Jonghyuna przetrwał ponad dwa tygodnie. Dokładnie tyle minęło, odkąd dziewczyna pojawiła się w progu jego mieszkania. Od tamtej pory niemal codziennie u nich przesiadywała, zupełnie jakby nie posiadała własnego mieszkania. Brakowało tylko aby zaczęła zostawiać szczoteczkę i swoje kosmetyki w łazience. Co jak co, ale Key nie miał ochoty na kolejnego lokatora. Mimo swojej początkowej niechęci, postanowił być miły. W końcu nie może przez całe życie oceniać ludzi po pozorach. Pomimo wielkich chęci, nie umiał traktować jej poważnie. Już nawet nie dlatego, że samą swoją osobą go denerwowała. Był względem niej sarkastyczny i wyniosły, a ona w ogólnie tego nie zauważała. Z czasem zrobiło się to bardzo zabawne. Dogryzał jej, a ta wpadała w jego pułapki. Nawet przy Jonghyunie to robił, a ten jedynie uśmiechał się pod nosem, aby nie roześmiać się głośno. Jakoś ten pocałunek odszedł zupełnie w niepamięć. Przynajmniej oboje starali się zachowywać jak wcześniej. Można nawet powiedzieć, że pojawienie się dziewczyny polepszyło ich relację. Shin przesiadywała u nich długie godziny i lubiła gadać z blondynem. Oboje uwielbiali modę, jednak to było za mało, aby ten jeden temat ich połączył. Plus jej obecności było to, że byli w większości i telewizor należał do nich. Jong pod tym względem był na przegranej pozycji.

- Shin, mówiłaś, że gdzie pracujesz? – dopytał blondyn, z nadzieją na nowy temat do dogryzania jej. Ta dziewczyna nigdy go jeszcze nie zawiodła, począwszy od jej dzieciństwa po teraźniejszość. Co prawda ciężko mu teraz podać jakiś przykład, jednak sporo tego było, a ubaw miał przedni. Pojadał w międzyczasie pieczywo zbożowe, bo ostatnio strasznie schudł, ale nie chciał jeść przez to niezdrowo.

- W kawiarni w centrum – odparł, zerkając na chłopaka, który był skupiony na modelach w telewizji. – Niedługo mam awansować na kierowniczkę! – dodała, chcąc się pochwalić i może zapunktować w oczach Key. Ten uśmiechnął się pod nosem, powstrzymując się przed pogardliwym prychnięciem. Dziewczyna miała ambicję, nie ma co. Jednak jak wspomniał, nigdy go nie zawodziła i każdym swoim słowem umiała poprawić mu humor i go podbudować. Nie rozumiał jak Jong mógł być z kimś takim mało ambitnym i głupim. Przecież jakby chciał, mógł mieć kogoś seksownego, urocze, mądrego i z lepszą pracą. Kogoś, z kim umie pogadać na każdy temat i świetnie się dogadują. Oczywiście nie był świadom, jak bardzo ten opis pasuje do niego.

- Czyli się nie uczysz – mruknął, bardziej do siebie, niż do dziewczyny. Ta pokiwała głową, uśmiechając się niczym głupia do sera. Key wywrócił oczami, bo jak można być tak tępym? Albo po prostu przesadza i na siłę próbuje doszukać się w niej wad? Jednak przecież nie miałby w tym żadnego celu! Dlatego nie pozostawiało wątpliwości, że kobieta po prostu jest przygłupia. W sumie Kibum trochę się zdziwił, bo miała maksymalnie dwadzieścia lat, a już rzuciła naukę. On sam uczył się bardzo długo i nawet kiedy miał już pracę, chodził na studia wieczorowe. Jednak to może on był nazbyt ambitny. – Masz zamiar tam pracować na stałe? – dopytał, podejrzewając, że Shin nie zna się na niczym innym, niż usługiwanie ludziom. To takie typowe…

- Tak, lubię tą pracę – odparła, nie widząc w wypowiedzi Key nic złego ani złośliwego. Natomiast na ramieniu Key, mały diabełek śmiał się do rozpuku, szepcząc kolejne obraźliwe uwagi.

- Rozumiem, to bardzo ambitne – dodał blondyn, na co dziewczyna pokiwała energicznie głową. Key powstrzymał się w ostatniej momencie przed wybuchnięciem śmiechem na jej naiwność. Powstrzymał go dźwięk otwieranych drzwi wejściowym i wtargnięcie brunet, który przerwał ich miłą pogawędkę. Dziewczyna od razu poderwała się z miejsca, obejmując chłopaka wokół szyi, całując go w polik na przywitanie. Kibum włożył palec do ust, imitując wymioty. Jong zauważył to, ale zamiast go za to opieprzyć, uśmiechnął się subtelnie w ten swój specyficzny sposób, w jaki uśmiechał się tylko do Key. Kiedy kobieta się od niego oderwała, pociągnęła go w stronię kanapy. Co prawda Jong nie usiadł, ale Shin chciała go mieć przy sobie. – Zaliczyłeś już wszystkie koty w okolicy, że postanowiłeś wrócić do swojej dziewczyny? – zapytał uszczypliwie blondyn. Można było od razu zauważyć, że humor mu się poprawił, kiedy mógł dopiec Jonghyunowi. Ten przynajmniej mu dorównywał i umiał mu odpowiedzieć, zamiast kiwać bezmyślnie głową, przytakiwać i uśmiechać się, będąc obrażanym.

- Od kiedy zacząłeś mówić o sobie w trzeciej osobie i liczbie mnogiej, Bummy? – odgryzł się instynktownie brunet, używając przezwiska jakie mu wymyślił. Co prawda było to spore zdrobnienie ale Key nie przeszkadzało. Jong był tak skoncentrowany na blondynie, że nie zauważył przerażenia na twarzy swojej dziewczyny. Shin spojrzała wielkimi oczyma na bruneta, zupełnie jakby ujrzała właśnie ducha lub dowiedziała się, że Jong jest seryjnym mordercą. To było coś, co przechodziło wszelkie ludzkie pojęcie. Kobieta wstała gwałtownie w momencie, kiedy Key miał się odgryźć. Trzęsła się całą ze złości i wstydu. – Kochanie, wszystko dobrze? – Jong podszedł do niej z wyciągniętymi rękoma, które te zaraz odtrąciła. Zacisnęła mocno zęby, patrząc na niego wrogo. Jonghyun nie rozumiał o co jej chodzi, bo przecież to był nie pierwszy raz, kiedy sobie dogryzali w ten sposób. Czasem nawet było gorzej, a dziewczyna zwykle chichotała i śmiała się.

- Możemy pogadać na osobności, oppa? – SeKyung starała się zachować spokój, chociaż miała ochotę rzucać w bruneta wszystkim co znajdzie pod ręką. Brunet przytaknął jej, z nieco niepewną miną. Wyszli wspólnie z salonu, stając w korytarzu, blisko drzwi wyjściowych. Kiedy kobieta uznała, że jest wystarczająco daleko, aby Key ich nie usłyszał, odwróciła się przodem do swojego chłopaka. – Co to ma znaczyć? – zapytała, powstrzymując się w ostatnim momencie przed bluźnieniem. Nie wypadało jej takie słownictwo, nieważne jak wkurzona by była. Starała się też nie unosić za bardzo głosu, jednak z mizernym skutkiem. Nawet jeśli Key nie stałby w tym momencie pod ścianą, co aktualnie czynił, i tak słyszałby ich rozmowę. Kibum nie wiedział co się jej nagle stało. Może miała jakiś napad? Blondyn nie zdziwiłby się, gdyby się okazało, że jest chora psychicznie, co by tłumaczyło wiele rzeczy. Nawet w tym momencie mógł sobie wyobrazić tą dezorientację na twarzy bruneta. Oboje byli siebie warci.

- To tylko zwykłe przekomarzanie się – mruknął w swojej obronie, nie wiedząc czemu dziewczyna się tak unosi. To tylko kolejna, mała kłótnia i nic więcej.

- Przekomarzanie? – powtórzyła za nim, kręcąc rozbawiona głową, chociaż nie było jej do śmiechu. – W łóżku to też tylko przekomarzanie?! – dopytała, uśmiechając się przyjaźnie, mimo że jej oczy trzaskały gromami. Nim Jonghyun zdążył odpowiedzieć, drugi raz w ciągu miesiąca, dostał z otwartej dłoni w polik. Syknął cicho, łapiąc za czerwone miejsce. To było przerażające, że ta nadal się uśmiechała, chociaż teraz to bardziej przypominało grymas, kiedy usta zaczęły jej drżeć z nerwów, niczym dłoń, którą nadal miała uniesioną. Zaczęła coraz bardziej krzyczeć, gestykulując rękoma z nerwów. – Masz mnie za idiotkę? – Jong znowu nie zdążył odpowiedzieć, kiedy oderwał drugi raz. Tym razem po polikach dziewczyny pociekły łzy. Czuła się oszukana. Pieprzył ją a myślał o nim. Brunet zaklął pod nosem, kładąc dłoń na drugim poliku, równie czerwonym co pierwszy. – Jesteś obleśny! Wykorzystałeś mnie, myśląc o nim! Całe czas tylko on się liczył! – kobieta zaczęła się miotać, wpadając w istny szał. Brunet kolejny raz miał zostać spoliczkowany lub pobity, tym razem jednak zareagował. Złapał ją za rękę, potrząsając delikatnie. Nie pozwalał się bić, ale nie mógł oddać kobiecie.

- O czym, do cholery, mówisz? – Jonghyunowi również zaczęły puszczać nerwy i uniósł głos. Było podobnie jak tego dnia, kiedy pokłócił się pierwszy raz, tak na poważnie, z Key. Jednak przy nim nie musiał się tak hamować, bo przecież miał do czynienia z mężczyzną. A kobieta, nieważne jak szalona i nieobliczalna, nie mogła być pobita przez mężczyznę. Tak było wpajane brunetowi już od najmłodszych lat. Dlatego postanowił ją unieruchomić, aby bardziej go nie zdenerwowała i nie puściła mu nerwy.

- Chociażby o tym, że szepczesz jego imię, kiedy dochodzisz – krzyknęła mu wprost w twarz, oddychając szybciej. Skorzystała z szoku jakiego doznał brunet i wyrwała rękę z uścisku. Złapała szybko za swoją torbę, którą zostawiła w korytarzu przy butach. Nosiła baletki, więc za chwilę już jej nie było w mieszkaniu. Trzasnęła głośno drzwiami, co nieco otrzeźwiło jonga, który do tej pory stał z dłonią uniesioną wysoko i szeroko otworzonymi ustami. Nie wiedział czy może ufać jej słowom. Co jeśli kłamała? Bo sam nie przypominał sobie, aby szeptał cokolwiek. Jednak czy wtedy tak by się denerwowała? Sam nie wiedział co o tym myśli, bo przecież nigdy nie fantazjował o Kibumie! To wszystko wydawało się jakieś chore. Po chwili wycofał się do salonu gdzie nie zastał blondyna. Może ten chciał im dać trochę prywatności, za co był mu wdzięczny. Nie wiedział jak się zachować, gdyby się okazało, iż współlokator wszystko słyszał. To nie był temat, na który był gotów rozmawiać. Key stał przy blacie, pijąc sok pomarańczowy w kartonie przez niebieską słomkę. Słysząc kroki od razu uniósł wzrok. Jego spojrzenie było wyjątkowo miękkie i pełne współczucia.

- Nie patrz tak na mnie – warknął nadal wściekły, chociaż nie żywił urazy do blondyna. W ogóle nie wiedział co ma o nim myśleć i ich relacjach. Na razie postanowił zepchnąć słowa swojej, zapewne, byłej dziewczyny, gdzieś na sam koniec umysłu. Nie chciał w nie wnikać. – To tylko dziewczyna, będą inne – mruknął bardziej do siebie niż Key, chcąc się utwierdzić w tym, że jeszcze kogoś znajdzie. Zajrzał tylko do lodówki, zaraz jednak zamknął ją i wyszedł z pomieszczenia, zamykając się w swoim pokoju. Blondyn odprowadził go wzrokiem, popijając dalej sok. Przygryzł wargę, wrzucając pusty kartonik do kosza obok. Był ciekaw co się stało. Niestety nie został do końca, bo kiedy już stał przy ścianie, zadzwonił jego telefon. Nie chciał się zdemaskować, ale nie mógł zignorować telefonu, ponieważ był od jego szefa. Kiedy skończył rozmowę i chciał wrócić, usłyszał trzask drzwiami. Domyślił się, że to Shin wybiegła z ich mieszkania, ale nie znał powodu! Co go bardzo denerwowało, bo lubił wiedzieć co się dzieje w jego czterech ścianach. Blondyn westchnął pod nosem, opierając się o blat, zaplatając ramiona na piersi. Ciekawość go zżerała od środka lecz wiedział, że ten drań nic mu nie wyjawi, bo nie jest typem, który się wyżala. Zwłaszcza jemu. Zauważył tylko, że ta mała idiotka go spoliczkowała i to porządnie, biorąc pod uwagę jakie te były czerwone. Przynajmniej umiała porządnie spoliczkować, tego nie mógł jej odmówić. 

_______________________________________________________________________________________________________________

Dzisiaj dość krótki rozdział, ale dodany wcześniej, więc mam nadzieję, że mi wybaczycie. 

Shin długo z nami nie zabawiła, ale jeszcze nic straconego. Może pojawi się kolejna albo się pogodzą? W sumie przerwałam rozdział w połowie, ale tak lepiej dla akcji. Szykujcie się natomiast na przyszły tydzień, na nieco pikantniejszą akcję~

Pozostaje mi życzyć wszystkim miłego dnia ( czy też nocy ). Do zobaczenia ( a raczej napisania ) za tydzień~! <3