Jak pies z kotem - 3

3

Kibum zauważył, że ostatnio czas leciał niczym z bicza strzelił. Co prawda miał już mniej roboty, bo to co zostało mu zwalone na głowę, przekazał nowej sekretarce. Podobno ładnej, więc i szef dał mu spokój. Cholerny stary zgred pozwolił mu nawet na dzień urlopu. Key podejrzewał, że dostał jakiegoś udaru, a jeśli pozwoli mu na dzień więcej wolnego, wtedy blondyn posądzi go o to, iż może być śmiertelnie chory. Jednak nie miał zamiaru podczas wolnego dnia zajmować sobie głowy tym człowiekiem. Powinien raczej skupić się na Jonghyunie. Nie dlatego, że ten był przystojny, dobrze zbudowany a do tego chamski, złośliwy i przyprowadzał non stop nową laskę. Nie, to nie były powody aby sobie nim zawracać głowę. Po prostu minął miesiąc odkąd Jong z nim zamieszkał, a to oznaczało, iż zbliżał się termin płacenia czynszu. Bynajmniej blondyn nie zamierzał się o to upominać, przynajmniej na razie. Wszystko przez kolejną kłótnia, która wydarzyła się dzień wcześniej. Kibum miał naprawdę dobry humor, który został od razu przegnany przez ostrzejszą wymianę zdań. Raczej to on się wściekał, natomiast Jonghyun miał z niego niezły ubaw. Dlatego to właśnie blondyn postanowił, że nie będzie się do niego odzywał. Niestety jednak jego zaprzestanie wszelkich rozmów będzie zapewne jednostronne, a starszy Kim nadal będzie go zagadywał i rzucał niewybrednymi tekstami. Key jednak liczył, że szybko mu się to znudzi. Najlepiej przed tym nim wbije mu długopis w oczodół, a tym samym poplami krwią swój biały dywan w salonie.

Jonghyun właśnie wyszedł z kuchni, ubrany w czarne spodnie i jakąś obcisną szarą koszulkę. Rzucił Kibumowi krótkie spojrzenie, na szczęście nie próbując zagaić rozmowy. Poszedł od razu w stronę drzwi , zarzucając przed wyjściem na ramiona skórzaną kurtkę. Key czekał na dźwięk zamykanych za brunetem drzwi, nim westchnął ciężko, opadając na oparcie kanapy. Zamknął oczy, delektując się ciszą. Która jednak nie trwałą więcej niż dwadzieścia minut. Key zmarszczył się, słysząc donośny dzwonek. Niechętnie zsunął się z kanapy, idąc w stronę wejścia. Ten ohydny dinozaur nie dawał mu spokoju, robiąc jedynie jednosekundowe przerwy między jednym a kolejnym naciśnięciem dzwonka.

- Cholera, masz klucze, więc czemu ich nie użyjesz?! – warknął w momencie kiedy otworzył drzwi, nie patrząc kto stoi na zewnątrz, będąc przekonanym, że zastanie tam Jonghyuna. Dlatego wielkie było jego zaskoczenie, kiedy przed sobą zobaczył dwóch, rosłych mężczyzny, ubranych w czarne garnitury i okulary przeciwsłoneczne. – Och, przepraszam, myślałem, że to mój współlokator – Kibum uśmiechnął się niepewnie, bo nie dość, że mężczyźni przewyższali do w budowie ciała, to i byli wyżsi, co go przytłaczało. No i biła od nich taka chłodna aura. Na pierwszy rzut oka było widać, że jest z nimi coś nie tak. – Um, w czym mogę pomóc? – dopytał, zaplatają ramiona na piersi. Dwaj nieznajomi spojrzeli po sobie, po czym znowu na blondyna.

- Mieszka tutaj Kim Jonghyun? – zapytał w końcu jeden z nich. Ten z ciemniejsza karnacją i szramą na poliku. Kibum na wzmiankę o brunecie spiął się, zaciskając mocniej pięści. Jeśli ten idiota go w coś wplatał, to własnoręcznie wyrwie mu flaki.

- Tak – mruknął niepewnie, patrząc na nich podejrzliwie, uważając na każdy swój oraz ich ruch. Spojrzał na nich w nowym świetle, o wiele mniej przyjemnym. Widząc, że jeden z nich chciał wejść do środka, od razu wyciągnął przed siebie dłoń, chcąc go zatrzymać – Jednak wyszedł niedawno – dodał, nie chcąc ich w swoim mieszkaniu. Obaj nieznajomi znowu spojrzeli na siebie, jakby potrafili w ten sposób porozumiewać się telepatycznie.

- Przekaż mu od nas wiadomość – mruknął ten, który wysunął się wcześniej do przodu, teraz stojąc bliżej blondyna. Ten kiwnął głową, mimo to nie podobał mu się ten grymas, który zapewne miał być uśmiechem. Niezwykle nieprzyjemnym, zdaniem Key. I miał rację, bo nim miał dopytać o tą wiadomość, został złapany za przód koszulki i uniesiony nieco do góry, tak, że jego nogi jedynie delikatnie stykały się z ziemią. Ciskał błyskawicami z oczu w nieznajomego, chcąc go uderzyć, ale wiedział, że szybko by przegrał.

- Uważaj, to drogi jedwab – warknął cicho, powstrzymując się aby nie wyzwać go od najgorszych. To jednak mogło tylko rozjuszyć mężczyzny, chociaż pewnie nasłuchali się wiele o sobie. Pewnie większość tych, którzy odważyli się ich obrazić, skończyła w szpitalu na ostrym dyżurze.

- Przekaż mu, że czekamy do końca tygodnia, aż odda nam kasę – odparł ten, który stał z boku, bawią się scyzorykiem. Key czuł, jak serce zaczyna mu bić w zabójczym tempie ze strachu. Mimo to starał się zachować spokój, nie pokazując jak bardzo się ich lęka.

- Kasę, którą wydaje sobie na dziwki – zaśmiał się ten, który trzymał blondyna. Kibum spojrzał na niego bystrze, zaciskając usta w wąską linię. To by wyjaśniało, czemu codziennie widział inną kobietę.

- Bądźcie pewni, że mu to przekaże – warknął wyjątkowo chłodno jak na siebie. Chociaż w stosunku do Jonghyun często był tak chłodny. Po tych słowach uścisk zelżał, a on mógł się wyszarpnąć z rąk mężczyzny o mało nie przewracając się na ziemię przy lądowaniu. Nieznajomi znowu spojrzeli na siebie, kiwając w tym samym momencie głowa. Key naprawdę zaczął podejrzewać, że ci są połączeni umysłami. Nie żegnając się odeszli w stronę ulicy, a Key wyładował swoją złość na drzwiach, trzaskając nimi z całej siły. Dawno już nie był taki zły i rozczarowany jednocześnie

***

Było już bardzo późno, kiedy Jonghyun postanowił zawitać w mieszkaniu. Rozejrzał się po korytarzu, jednak nigdzie nie paliło się światło. Co go w sumie bardzo nie zdziwiło, bo była prawie druga w nocy. Tej nocy wrócił sam do domu, ale to nie znaczy, że się nie zabawił. Wręcz przeciwnie, miał przedni ubaw. A Key pewnie już spał, odsypiając wszelkie nieprzespane noce. Jonghyun pochylił się, niezdarnie zdejmując buty, kierując się po ścianie do salonu. Był nieco pijany. Jako, że dostał wypłatę, postanowił pójść sobie do klubu ze striptizem. Uczcił dostanie pieniędzy, w końcu każda sytuacja jest dobra do świętowania. Cały rozmarzony i zadowolony pokierował się do salonu, zapalając po drodze światło. Jego oczy rozszerzyły się momentalnie, kiedy zastał Kibuma, siedzącego na fotelu, zwróconego w jego stronę. Chłopak miał nogę założoną na nogę, a dłonie zaplecione na piersi. Patrzy chłodno na bruneta, w taki sposób, że gdyby wzrokiem można było zabijać, wtedy Jong leżałby już martwy. Widząc bruneta, pochylił się do przodu, łokieć opierając na udzie, podpierając na nim głowę. Przy czym jego wzrok nadal pozostawał chłodny. Może Jonghyun był pijany i mu się wydawało, albo Key miał rządzę mordu wypisaną w oczach, jakiej on jeszcze nigdy wcześniej u niego nie widział, pomimo tego, że często zachodził mu za skórę. To sprawiło, że nieco otrzeźwiał, jednak nie na tyle, aby pojąć w jakie tarapaty wpadł i grzecznie przeprosić, cokolwiek zrobił, zamiast mamleć językiem bez sensu.

- Bummy, jeszcze nie śpisz? Nasz mały chłopiec miał koszmary? – zapytał beztrosko brunet, rozkładając ręce i podchodząc do współlokatora, zupełnie jakby miał zamiar wziąć go w objęcia. To było niczym przytulanie wygłodniałego i rozzłoszczonego jaguara lub innego wielkiego kota. Co w efekcie nie przyniesie niczego dobrego, bo o ile zwykłego złego kanapowca można ugłaskać, o tyle wściekła bestia rozszarpie cię na kawałki. Jednak pijany Jong nie zdawał sobie sprawy, że Kibum nie jest już więcej potulnym kociakiem.

- Jonghyun, co ty, do cholery, robisz? – zapytał Key, głosem tak zimnym i wybranym z emocji, że po plecach Jonga przeszedł dreszcz. Kibum jeszcze godzinę temu miał istne huśtawki humoru. Z jednej strony był na niego wkurzony, że przez niego musiał mieć styczność z tymi jakże miłymi panami. Jednak potem było mu żal bruneta. Jakie smutne musi być jego życie, skoro musi zapożyczać się u szemranego towarzystwa, byleby mieć inną partnerkę co noc w łóżku. Key nawet przemknęło przez myśl, że jego współlokator nie jest w stanie stworzyć udanego, stałego związku. Potem znowu przyszedł gniew, aby zostać zastąpiony przez współczucie. Aż w końcu miał tego dość i przestał w ogóle podchodzić do tego z emocjami. Przynajmniej zewnętrznie już tego nie ukazywał.

- Stoję? – odpowiedział pytaniem na pytanie, stając w miejscu, patrząc po sobie. Key warknął cicho pod nosem, wywracając oczyma. Uniósł się z fotela, podchodząc wolno do bruneta, niczym drapieżnik to niczego nieświadomej antylopy. Zmarszczył nos, czując od współlokatora odór alkoholu. Strasznie mocny, więc musiał wiele wybić lub też to blondyn był tak uwrażliwiony na to.

- Gdzie byłeś? – padło kolejne pytanie z ust chłopaka, chociaż na poprzednie nie uzyskał odpowiedzi. Jonghyun zamyślił się na chwilę, najwidoczniej planując odpowiedzieć na to pytanie. Kibum zaplótł ramiona na piersi, stojąc krok od bruneta, patrząc na niego z góry niezwykle chłodno. Jong uśmiechnął się głupkowato, zapewne na myśl, która, jakimś cudem, wytworzyła się w jego głowie.

- Na polanie z króliczkami. Dobrze obdarzonymi przez naturę – brunet zaśmiał się szczekliwie, mrużąc oczy, tak, że powstały małe pół księżyce. Natomiast dłonie uniósł do góry, ściskając je, zupełnie jakby miał w nich kobiece piersi. Skupił wzrok na własnych dłoniach, więc nie zauważył tych blondyna, z których jedna była uniesiona wyżej, niż powinna. Key poczuł znowu ogarniającą go złość na tak beztroskie zachowanie bruneta, podczas gdy on się o niego zamartwiał. Dlatego też kierowany gniewem, uniósł wysoko dłoń, uderzając otwartą dłonią w polik Jonghyuna. Brunet uniósł od razu wzrok, otwierając szeroko oczy.

- Otrząśnij się, do cholery Jong! – Key podniósł głos, oddychając ciężej przez nos. Chwilę zajęło brunetowi nim zareagował tak jak powinien od początku. To uderzenie nieco go otrzeźwiło, więc złapał za rękę drobnego chłopaka, łapiąc ją mocno za nadgarstek.

- Posłuchaj mnie uważnie – warknął, przysuwając się do blondyna, który poczuł się nagle mniej pewnie. Jong go przytłaczał nie tylko bliskością ale i wzrokiem oraz mową. Był oschły, jak jeszcze nigdy. – Nie waż się podnosić na mnie nigdy, powtarzam, nigdy ręki – brunet wywarczał mu to niemal w twarz przez zaciśnięte zęby. Key chciał w pierwszym odruchu mu przytaknąć, bo  jednak czuł lekki strach, kiedy nie był w stanie się przed kimś obronić a Jong niewątpliwie górował nad nim siłą, nawet jeśli był trochę podbity.

- To ty mnie posłuchaj! – Kibum w końcu zebrał się na odwagę, przez nowy napływ adrenaliny do krwi. – Skończysz z pożyczaniem kasy na dziwki czy na cholerne kluby albo już tutaj nie mieszkasz! Nie chce na głowi jakiś dupków! – Blondyn próbował wyrwać się z mocnego uścisku mężczyzny. Przez dupków nie miał nawet na myśli Jonghyuna lecz tych dziwnych typów, którzy przyszli nad ranem. Jong zamrugał oczyma zaskoczony słowami gospodarza, mimo to nie puścił go. Teraz jego głowę zaprzątało skąd chłopak wiedział o jego nocnych przygodach i długach. – Nie pozwolę na to, aby ktoś mnie zastraszał, bo ty masz jakieś chore potrzeby – Jonghyunowi tym razem nie spodobały się słowa blondyna. Dlatego wzmocnił uścisk, co wywołało grymas na ustach blondyna, aby przyciągnął go bliżej siebie, patrząc mu ostro w oczy. Nikt nie będzie mu mówił, jak ma żyć.

- To moja sprawa z kim sypiam i ile razy dziennie, laleczko – Kibum zmarszczył brwi na określenie jakiego użył Jong. Nie podobało mu się, bo było zbyt kobiece. Nienawidził kiedy go porównywano do kobiet. Bo niby czemu? Może i był gejem, ubierał się często w dziale dla kobiet i używał wiele kosmetyków oraz odżywek, jednak był facetem i tak też pragnął być traktowany.

- Z tą laleczką to do tych dziwek, które sobie sprowadzasz – warknął przez zaciśnięte zęby, przestając się wyrywać, wiedząc, że to bezskuteczne. Mimo to nie przestawał patrzeć z zawiścią na współlokatora. Pomyśleć, że jeszcze na początku tej rozmowy był taki spokojny.

- Od kiedy ty taki wrażliwy? – dopytał Jonghyun, nie mogąc sobie odpuścić lekkiego, nieco drwiącego uśmieszku, który wręcz cisnął mu się na usta. Kibum ponownie zaczął się szarpać, bo miał dość tej rozmowy. Nie miał też zamiaru nic tłumaczyć Jongowi, wiedząc, że ten i tak nie zrozumie, a tylko znajdzie sobie kolejny pretekst do żartowania z niego. Jednak kiedy blondyn zaczął się szarpać, palce na jego nadgarstku zacieśniły się, wywołując syk bólu u Key.

- Puszczaj w końcu, debilu! – blondyn szarpnął się niczym dzikie zwierzę, chcąc już odejść i zamknąć się w swoim pokoju. Nienawidził kiedy przegrywał jedynie przez głupią siłę, a raczej jej brak. – Naucz się kiedy odpuszczać! Chyba, że tego również matka cię nie nauczyła, tak jak i szacunku do kobiet. Skoro wychowała kogoś takiego jak ty, zapewne sama jest puszczalska – warknął, kierowany wściekłością, chociaż już z początkiem swojej wypowiedzi, wiedział, iż przesadził. I wiedział o tym doskonale, kiedy patrzył jak Jong wstrzymuje oddech, a jego twarz tężeję. Uderzył najwidoczniej w jakiś czuły punkt, bo niemal widział furię w oczach bruneta. Ten kochał swoją matkę i nigdy nie pozwoli nikomu mówić o niej źle. Starała się go wychować jak najlepiej, w duchu religii, to on był po prostu opornym uczniem. Dlatego też tak się wkurzył. Nie panując do końca nad sobą, puścił nadgarstki chłopaka, tylko po to aby złapać za przód jego koszuli i przygnieść go do pobliskiej ściany.

- Nigdy nie obrażaj mojej matki! – w tym momencie, w oczach Kibuma, Jonghyun wyglądał niczym rozjuszony byk, a on był ubrany od stóp po czubek głowy w czerwień, będąc dla niego idealnym celem. Między nimi zapadła chwila niezręcznej ciszy. Key jeszcze chwile próbował się wyrwać, jednak ledwo dotykał stopami podłoża, po Jonghyun trzymał go wyjątkowo wysoko za koszulę. W końcu jednak zmęczył się, uznając, że to bez sensu. Patrzył jedynie na Jonga, który był zdecydowanie zbyt blisko jego twarzy. Key dzielnie wytrzymywał jego spojrzenie, dochodząc do wniosku, że ma naprawdę ładne obramowanie oczu. Już chciał się odezwać, nawet ulec i przeprosić, jednak nim zdążył się odezwać, poczuł ciepły i nieco chropowaty dotyk na ustach. Z lekkim opóźnieniem doszło do niego, że do wargi Jonghyuna pokrywają jego. Brunet rozsunął agresywnie jego usta, wsuwając język do jego jamy ustnej. Wszystko działo się tak szybko, albo to Key tak wolno kontaktował, ale nim zdążył zareagować i oddać pocałunek albo mu przywalić, brunet odsunął się o niego. Odskoczył od niego niczym oparzony, puszczając jego koszulę, tym samym sprawiając, że Kibum runął na ziemię. Jong spojrzał jeszcze na niego z góry spłoszony, wybiegając z domu, zabierając ze sobą po drodze jedynie kurtkę. Blondyn chwilę jeszcze wzrok utkwiony miał w drzwiach za którymi zniknął brunet. Złapał się za przód koszulki na wysokości klatki piersiowej, starając się uspokoić oddech i nerwy. Nie był pewien ile siedział na ziemi i ile czasu minęło odkąd Jong wyszedł. W końcu jednak zaczęły mu drętwieć nogi i tyłek, a ból nieco go otrzeźwił z tego lekkiego, a raczej sporego, szoku. Nie chciał bez sensu siedzieć, bo jeśli ten pijak i napaleniec wróci to nie chce go widzieć. Jednak skoro ma go dość, to czemu czuje, że ma rumieńce na polikach? Jakby nie patrzeć to była pierwsza osoba, która go pocałowała od kiedy był z nim.

***

Key siedział w salonie, na kanapie, otoczony stertą papierów. Wolał zabrać pracę do domu niż robić nadgodziny w biurze, do tego darmowo i przy szefie. Druga sprawa była też taka, że wolał być w domu w razie gdyby Jonghyun wrócił. Brunet jak wyszedł dwa dni temu, tak do tej pory nie wrócił. Key z początku był wszystko jedno kiedy wróci, potem jednak zaczął się o niego martwić, bo mógł zrobić sobie coś głupiego. W końcu to kretyn. Nawet naszła go myśl, że był dla niego za ostry. Mógł zaprowadzić go do pokoju na poczekać aż wytrzeźwieje i na drugi dzień dopiero z nim porozmawiać. Wtedy by uniknął tej całej dziwnej sytuacji. Jednak nie powinien go usprawiedliwiać! Sam w końcu też nie był aniołkiem. Nie dość, że sprawił mu sporego siniaka na ręku to jeszcze go pocałował. Kibum chcąc czy nie, musiał przyznać, że miał naprawdę sprawny język i miękkie, smaczne wargi. Blondyn oblizał odruchowo usta na wspomnienie pocałunku. Od cholernych czterdziestu dwóch godzin jego humor zmieniał się z poczucia winy do złości. Nie wiedział jak Jong to robi, że potrafi mu tak zamieszać w głowie. Przez te wahania nastroju musiał wziąć wolne w pracy, wymigując się śmiercią w rodzinie. Onew, jego współpracownik, dzwonił już do niego dwudziesty raz z pytaniem czy wszystko w porządku. Wyłączył w końcu telefon, mając dość nieznośnego wibrowania. Jednak jak o tym pomyślał, to nie był to najlepszy pomysł, bo co jak Jonghyun zadzwoni albo co gorsza policja, że ma zidentyfikować jego zwłoki?!

Key sięgnął szybko po telefon, kiedy ta myśl przemknęła mu przez głowę. Już miał go ponownie włączyć, wtedy jego w cichym mieszkaniu rozległ się dźwięk przekręcania zamka. Kibum rzucił komórkę na kanapę, dobiegając do korytarza. Już chciał rzucić mu się w ramiona ze łzami lub po prostu przeprosić za swoje zachowanie. Zobaczył go w drzwiach i już miał odetchnąć z ulgą, wtedy jednak przez drzwi weszła jakaś kobieta. Jong obejrzał się za nią, nie zauważając w pierwszej chwili Kibuma, który zaplótł ramiona na piersi i nagle cała radość z niego prysła. Key przyglądał się kobiecie krytycznie, oczekując aż w końcu zostanie zauważony. Ta dziewczyna wydawała mu się inna niż wszystkie, które Jong przyprowadził do tej pory i mu się to wcale nie podobało. Szatynka była mniej więcej wzrostu mężczyzny, miała drobne ciało i długie proste, zapewne prostowane, włosy. Blondyn już stąd widział jak ma poniszczone końcówki. Poza tym drobna, podłużna buźka, mały nos i wydatne usta. Wydawało się, że powinna być ładna, ale taka nie była. Nie w jego oczach. Do tego była ubrana dość skromnie, co by znaczyło, że nie jest jedna z tych kobiet na telefon. Jong odebrał od niej płaszcz i dopiero wtedy zauważył blondyna stojącego w korytarzu.

- Och, Kibum. Jesteś w domu – zauważył brunet, nie mogąc podnieść wzroku aby spojrzeć mu w oczy. Mimo to malinowe usta blondyna przyciągnęły jego wzrok i nie pozwoliły się oderwać. Czując, że jeśli dłużej będzie się w nie wpatrywać, znowu zrobi coś głupiego jak dwa dni wcześniej, dlatego odwrócił całkowicie wzrok, patrząc teraz na dziewczynę. Szatynka uśmiechnęła się do niego nieśmiało, uczepiając jego ramienia, wpatrzona w niego niczym w obrazek.

- W końcu to moje mieszkanie – zauważył Kibum, brzmiał ponuro i nieprzyjemnie. Zupełnie jak przy ich pierwszym spotkaniu. Dziewczyna czując na sobie jego nieprzychylne spojrzenie, spuściła wzrok, wpatrując się w swoje jasne buty. Czuła pogardę która od niego biła.

- Tak, racja – odparł polubownie Jonghyun, wkładając ręce w kieszenie spodni. Pomiędzy nimi zapadła niezręczna cisza, podczas której brunet wszelkimi sposobami próbował unikać wzroku współlokatora, a Key chciał pochwycić jego spojrzenie. Trwaliby w tej niewygodnej ciszy jeszcze dłużej, gdyby nie dziewczyna, która przerwała ją głośnym chrząknięciem, domagając się uwagi. – Wybacz – mruknął do dziewczyny, po czym spojrzał na Key, co było złym ruchem. Kiedy tylko ich spojrzenia się skrzyżowały poczuł, że nie będzie mu teraz łatwo oderwać od niego wzroku. Od tych cudownych, niespotykanych, kocich oczu. – Kibum, pozwól, że ci przedstawię tą cudowną kobietę – mruknął, uśmiechając się niepewnie do dziewczyny, jakby nie wierząc we własne słowa, jednak szatynka zdawała się tego nie zauważyć – To Shin Se Kyung, moja dziewczyna – dodał, kładąc rękę na jej ramieniu, jakby chciał zaznaczyć ich bliskie relację. Dziewczyna skinęła głową Kibumowi na przywitanie, uśmiechając się od ucha do ucha. Była dumna, że miała tak cudownego chłopaka jak Jonghyun, chociaż nie znali się długo, miała o nim jak najlepsze zdanie.

- Ta, miło mi – mruknął, nie patrząc nawet na szatynkę, wzrok mając utkwiony w brunecie. Jakoś poczuł się źle, kiedy Jong przedstawił ją jako swoją dziewczynę. – Zapewne chcecie mieć chwilę dla siebie – dodał blondyn, uśmiechając się krzywo. Przecież Jong zaprosił ją, będąc pewnym, że go nie ma w domu. Dlatego postanowił ich zostawić. Poza tym robiło mu się niedobrze jak patrzył na dziewczynę, która kleiła się do Jonghyuna. Było mu jej nawet szkoda, bo nie była najwidoczniej świadoma, jakim draniem jest jej chłopak. – Wychodzę i wrócę późno – poinformował jeszcze współlokatora, zabierając kurtkę i zakładając szybko buty. Minął ich, omal nie uderzając dziewczyny z barku, rzucając brunetowi wrogie spojrzenie. Trzasnął donośnie drzwiami, tak, że szatynka drgnęła przestraszona w ramionach swojego chłopaka. Jong jeszcze chwilę patrzył na drzwi, czując się dziwnie. Nie umiał określić własnych uczuć w tym momencie.

- Nieco oschły ten twój znajomy – odparła dziewczyna, niezwykle słodkim głosem. Jonghyun kiwnął jej głowa, chociaż nie zgadzał się z nią. Key miał niezwykle sprawne usta i język.

- Abyś się nie zdziwiła, jaki potrafi być wylewny w słowach – odpowiedział jej brunet, kierując się do salonu, z dłonią na jej talii. Pomimo jej obecności przy nim, cały czas myślami był gdzieś daleko, przy drobnej, wychudzonej sylwetce blondyna i jego złości w oczach kiedy go mijał. 

_____________________________________________________________________________________________

Rozdział nieco wcześniej niż w weekend, ale wyjeżdżam i nie dałabym rady wstawić na czas. Co prawda w zeszłym tygodniu nic nie dodałam, ale miałam zastój i nieco było mi smutno, że tak mało osób skomentowało. Jednak mówi się trudno, na razie mam świetny humor, bo jutro mam koncert mojego boga <3 Dlatego życzę wszystkim miłego weekendu ^^