From Hell

VII

Nadzieję od ułudy dzieli cienka linia.

5 września 1888r.

Minho szedł bez celu przed siebie, mając prawdziwy burdel w głowie. Przeklinał siebie za własne czyny. Jak mógł w ten sposób skrzywdzić tak delikatnego chłopaka? Nie dość się już nacierpiał w życiu, aby jeszcze on mu dokładał problemów? Był po prostu skończonym idiotą. Skoro tak bardzo chciał seksu, mógł znaleźć sobie dziwkę. Co było niestosowne dla kogoś o jego zawodzie, ale pewnie nikt nie miałby mu tego za złe. W końcu wiedzieli w jakiej jest sytuacji. Jednak, o ile nie mieliby mu za złe wynajęcia dziwki, tak wszyscy go chyba znienawidzą, kiedy dowiedzą się, że wykorzystał niewinnego Taemina.

Zatrzymał się, kiedy przed nim wyrósł budynek. Podniósł w górę wzrok, uśmiechając się krzywo. No po prostu wiedział gdzie zajść, ale nie było sensu się cofać. Wszedł bo niewielkich schodkach, wchodząc przez drzwi do sporego pomieszczenia, w którym młody chłopak grał jakąś balladę na pianinie, a kobieta na klęczkach zmywała podłogę. Nie było jeszcze żadnych klientów, ze względu na niezwykle wczesną porę. Bo kto o zdrowych zmysłach przychodziły o siódmej nad ranem do baru? Nawet alkoholicy nie zaczynali tak wcześnie.

- Och… - blondwłosy chłopak, który stał przy barze, na widok Choi uśmiechnął się delikatnie, sięgając w międzyczasie po kolejny kieliszek, aby go przetrzeć. Postawił go następnie na ladzie, sięgając po butelkę whisky, którą postawił obok, nie nalewając jednak jeszcze bursztynowego płynu do środka. – Hej – uśmiechnął się pokrzepiająco do szatyna, który usiadł na wysokim stołku przy ladzie.

- Witaj, Kris – skinął mu głową, patrząc smętnie na alkohol, który już po chwili, w wysokiej szklance, stał przed nim.

- Co się stało? – dopytał, wracając do czyszczenia szkła, mimo to nie odchodził nawet o krok od mężczyzny, czekając aż ten zacznie mu się wyżalać. Nie było sensu bawić się w uprzejmości, skoro obaj wiedzieli, że szatyn przyszedł tutaj, aby się wygadać.

- Warren nie żyję – mruknął, mocząc usta w alkoholu, który przyjemnie ogrzał jego zmarznięte ciało. Kris nie wydawał się zaskoczony, bo ta wiadomość nie była dla niego czymś nowym. Dowiedział się o tym już poprzedniego dnia od Tao. Tak szczerze mówiąc, to jeśli spodziewał się Minho u siebie, to poprzedniego dnia wieczorem a nie dzisiaj. Dlatego coś jeszcze musiało być na rzeczy…

- Wiem o tym, jednak to chyba nie to cię do mnie sprowadza – blondyn uniósł wysoko brew, zarzucając ścierkę na ramię, jedną dłoń opierając o blat, drugą podpierając na biodrze. Jego bystre oczy nie zsuwały się z twarzy Minho nawet na chwilę. Choi wiedział, że chłopak go rozgryzł. Upił do końca alkohol, przysuwając szklankę w niemej prośbie o więcej. Kris pokręcił głową z rezygnacją, mimo to nalał mu więcej, wiedząc, że tego właśnie teraz potrzebuję. Alkoholu i rozmowy. Pomimo że nie byli wielkimi przyjaciółki, to i tak Kris wydawał się Minho, w tym momencie, najlepszym rozmówcą.

- Skrzywdziłem kogoś – odparł półszeptem szatyn, ukrywając twarz w dłoniach. Kris, zaciekawiony tym co chce mu opowiedzieć szatyn, przysunął sobie krzesło, siadając po drugiej stronie blatu. Nalał mu kolejną porcje alkoholu, widząc, że tamta już dawno zniknęła. – Boże, jestem takim kretynem! On mnie pewnie teraz nienawidzi – żalił się dalej, tłumiąc słowa we własnych dłoniach. Pomimo że miał zasłonięte przez dłonie oczy, to wiedział, iż znajomy go słucha z niezwykła uwagę. W sumie Minho nie wiedział, czemu nigdy nie zaprzyjaźnili się bliżej.

- ON, czyli kto? – dopytał Kris, unosząc wysoko brew. Machając na kobietę myjąca podłogi aby wracała do pracy, w końcu nie płaci jej za podsłuchiwanie się rozmową innych.

- To chłopak który ze mną mieszka. Jest taki śliczny, niewinny i rozkoszny. Gdybyś go tylko poznał, od razu by cię urzekł swoi wyglądem oraz charakterem. Jest delikatny, a mimo to na jego barkach ciąży straszny ciężar, a ja zamiast mu pomóc go nieść, tylko mu dołożyłem – Minho był zły na samego siebie. Chociaż zły to zbyt mało. Jeszcze nigdy nie nienawidził tak mocno samego siebie. Gardził sobą za to co zrobił. Czemu bóg go przed tym nie powstrzymał? Czemu on sam siebie nie powstrzymał?!

- Wydaje się być idealny – Kris pokiwał z uznaniem głową. Mimo własnych słów, nie miał zamiaru wyrabiać sobie o nim zdania, nim go nie pozna. Wiedział, że ludzie potrafią być nieprzewidywalni. Zbyt wiele widział, aby wierzyć w słowa. Czasami nie można było wierzyć nawet własnym oczom. – Lubisz go, prawda? – dopytał, akcentując pierwsze dwa słowa. Wiedział, że Minho zrozumie, iż nie chodzi mu o lubienie, jak między szatynem a Tao, czy jego innymi znajomymi. Kris nie musiał nawet słuchać jego odpowiedzi. Widział to w jego delikatnych rumieńcach na polikach i zagubionym wzroku. Nie wiedział co takiego zrobił Minho, jednak cokolwiek to było, był pewien, że jakoś im się ułoży.

- Może… sam już nie wiem – Choi wsunął dłonie we włosy, zaciskając na nich palce. Czuł się tak cholernie źle, nie umiał zebrać myśli. Blondyn westchnął głośno, zerkając na pustą szklankę. Mimo to nie śpieszył się z jej napełnianiem. Jeśli Minho miał go przeprosić, niech to zrobi na trzeźwo. – Jednak on na pewno mnie teraz znienawidzi – dodał, zakrywając usta, odwracając ponownie wzrok. Próbował się zebrać w sobie, aby wypowiedzieć te dwa słowa, które nie chciały mu przejść przez gardło. – Zgwałciłem go – wyszeptał drżącym głosem, a Krisa aż wmurowało. Nie wiedział czy mu pozwolić dalej pić aby jakoś sobie z tym poradził, czy też wypieprzyć go stąd i kazać to naprawić. – Znaczy, zgodził się, ale… czuje się jakbym go zgwałcił – dodał, co nieco uspokoiło blondyna. Nalał mu pół szklanki, podsuwając pod nos, karząc mu więcej opowiedzieć o całej tej sytuacji, jednak bez intymnych szczegółów.

- Zgłupiałeś?! – warknął Kris, uderzając dłońmi o blat. Kobieta, które ścierała podłogę spojrzała na niego zaskoczona, a chłopak przy pianinie odwrócił się przestraszony nagłym hałasem. Blondyn uśmiechnął się do obu przepraszająco, zwracając ponownie wzrok na szatyna, który siedział skulony na krześle. – Jak mogłeś wyjść i go zostawić samego? Wiesz jak on się poczuje kiedy ciebie nie będzie obok, w momencie w którym się obudzi? Dopiero wtedy poczuję się wykorzystany – mężczyzna spojrzał na niego poważnie, mówiąc tonem nieznoszącym sprzeciwów. – Idź do niego i porozmawiaj od serce – polecił mu, o wiele przyjemniejszym i spokojniejszym tonem głosu, uśmiechając się pokrzepiająco. Choi kiwnął powoli głową, dopijając alkohol, wstając gwałtownie z miejsca. Musi wrócić nim Taemin się obudzi. Nie jest pewien co mu powie, lecz będzie mówił to co mu leży na sercu. Może to wystarczy?

- Dzięki – Minho wykrzywił delikatnie usta, zapewne próbując się uśmiechnąć. Pomimo, że mu to nie wyszło, blondyn docenił ten gest. Kiedy szatyn chciał zapłacić, chłopak odmówił, mówiąc, że to na koszt firmy. Choi wyszedł pośpiesznie z budynku, niemal biegnąc w stronę mieszkania. Kris pokręcił załamany głową. Ludzie byli czasami tacy tępi…

- Mam złe przeczucia – mruknął pod nosem, zerkając pod blat, gdzie na podłodze siedział po turecku Tao, czytając dzisiejszą gazetę. ZiTao uniósł wzrok znad papieru, patrząc swoimi wielkimi, świdrującymi oczyma na przyjaciela. Chłopak wstał z ziemi, składając gazetę na pół, odkładając ją na blat.

- Przyjrzę się temu – mruknął młodszy chłopak, dotykając torsu kochanka. Sam również czuł, że coś unosiło się w powietrzu i nastały mroczne czasy. Kris uśmiechnął się do niego w podzięce, całując w czoło. Tao mruknął cicho pod nosem, wychodząc tylnymi drzwiami z baru, podczas gdy jego kochanek wrócił do spraw codziennych.

***

Choi wbiegł cały zdyszany do mieszkania, wpadając do sypialni. Miał nadzieję zastać nadal śpiącego Taemina, jednak ostatnio los nie szczędził mu rozczarowań. Rudzielec siedział na łóżku, przykryty od pasa w dół prześcieradłem . Patrzył się w bok, za okno. Kiedy usłyszał, że szatyn wrócił, spiął się cały, mimo to nie zwrócił w jego stronę wzroku. Wiedział, że jego oczy są przekrwione, dlatego nie chciałaby aby Choi na niego patrzył. Pewnie to głupie, ale pomimo tego co Minho mu zrobił, on nie umiał znienawidzić szatyna, czy tez żywić do niego inne, negatywne uczucia. Nie chciał aby Choi się obwiniał, dlatego właśnie nie miał zamiaru mu się pokazywać. Gdyby tylko mógł się podnieść i chodzić, wtedy już dawno zamknąłby się w swojej sypialni. Jednak każdy ruch sprawiał mu ból. Cudem podniósł się do siadu.

- Taeminnie… - zaczął łagodnie Minho, podchodząc do łóżka. Tae czuł jak materac po drugiej stronie się ugina. Zacisnął mocniej palce na prześcieradle, aby ponownie się nie rozpłakać. Może i nie umiał znienawidzić szatyna, jednak czuł nadal obrazę do samego siebie i rozczarowanie.  – Hej, spójrz na mnie – poprosił cicho Choi, dotykając dłoni młodszego chłopaka. Taemin zadrżał delikatnie, czując jak oczy mu się szklą. Jeśli Minho zacznie go teraz przepraszać i powiem, że żałuje to… to on pęknie. Już dawno nie czuł się tak źle. Rudzielec zabrał dłoń, powoli zwracając wzrok na Choi, wiedząc, iż ten nie da mu spokoju. Szatyn poczuł ukłucie w sercu, kiedy widział chłopaka w takim stanie. Zaczął przeklinać się, po raz kolejny, w myślach. Starał się dobrze dobierać słowa, lecz nim zdążył cokolwiek powiedzieć, chłopak go ubiegł.

- Żałujesz, prawda? – zapytał, chociaż nie oczekiwał odpowiedzi. – Ja… ja tak. Bo nie tak to sobie wymarzyłem – uśmiechnął się smutno, a pierwsza łza pociekła po jego poliku. Minho wyciągnął dłoń aby zetrzeć słoną kroplę, jednak chłopak uciekł przed jego dotykiem. Choi poczuł się zraniony, jednak rozumiał. Co nie zmieniało faktu, że było mu ciężko i go to zraniło. – Wiesz co jest najgorsze? To, że wiem, iż mnie nie kochasz, tak jak ja kocham ciebie – mruknął, wykrzywiając usta w grymas, widząc zaskoczony wzrok Minho, jednak czego się spodziewał? Nie powinien tego mówić, jednak nie mógł powstrzymać własnych ust przed wypowiadaniem tych wszystkich słów. – Nie oczekuję od ciebie nic. Nie chce abyś mnie przepraszał, czy udawał skruchę. Sam się na to zgodziłem i sam jestem sobie winien – Rudzielec spuścił wzrok na swoje dłonie zaciśnięte na pościeli. Zobaczył już wystarczająco w oczach Choi. Potrafił przejrzeć go na wylot. Było mu głupio, zależało mu na nim, jednak nadal czegoś brakowało. A może to on nie chciał tego dojrzeć? Pragnął się odsunąć aby zapomnieć o tej nocy? Sam już nie wiedział! Czuł, że ma mętlik w głowie. – Proszę, wyjdź… - mruknął, podsuwając kolana pod brodę, obejmując je ramionami, chowając w nich głowę.

- Taeminnie… - Choi brzmiał na smutnego, bliskiego płaczu, bo nie chciał aby chłopak przez niego cierpiał. Nadal chyba nie doszła do niego wiadomość, iż przyjaciel go kocha. Chciał po prostu aby było jak dawniej. Pragnął widzieć jego uśmiech i roześmianą twarzyczkę.

- WYJDŹ! – krzyknął, unosząc gwałtownie głowę. Jego oczy były napuchnięte, a poliki czerwone. Z oczu ciurkiem leciały łzy, a on cudem powstrzymywał głośny szloch. – Błagam, zostaw mnie – wyszeptał rudzielec. Minho odsunął się od niego. Czuł się dziwnie odrętwiały. To co zobaczył w oczach Taemina, sprawiło, iż poczuł się jeszcze gorzej. Nie dlatego, że zobaczył w nich nienawidzić. Właśnie nie dojrzał w nich jej. Widział rozpacz, żal i zranione uczucia oraz miłość. Kiedy drzwi do sypialni zamknęły się za Minho, Tae już nie powstrzymywał własnych łez. Choi oparł się o drzwi, zsuwając się w dół. Nie mógł słuchać płaczu rudzielca, jednak nie mógł też odejść. Nogi miał jak z waty, a serce niczym z ołowiu.

***

8 września 1888r.

Młody mężczyzna stał oparty o ścianę starego, wyniszczonego budynku. Było bardzo wcześnie, a on nie mógł zmrużyć oczu. Ostatnie tygodnie to istna jazda rollercoasterem, cały czas pod górkę. Znudzony wpatrywał się w niemal pustą ulicę. Wlepił wzrok w kobietę idącą kilka metrów dalej w jego stronę. Nieznajoma uśmiechnęła się szeroko, na co chłopak odwzajemnił gest. Ta ośmielona znakiem od chłopaka podeszła bliżej. Na około miała ponad czterdzieści lat. Może nawet dobijała już do pięćdziesiątki?

- Witaj, chłopcze – blondynka ukłoniła się delikatnie, podając mu dłoń, którą ten od razu ujął. Ukrywając obrzydzenie, ucałował jej dłoń.

- Dobry wieczór, droga pani – odparł melodyjnym głosem chłopak, łapiąc za rąbek kapelusza, upuszczając go delikatnie w dół. Rozwiązała się między nimi krótka, lecz treściwa rozmowa. Kobieta złapała pod ramię chłopaka, pozwalając mu się ciągnąć. Poszli wspólnie kawałek dalej, wchodząc na podwórko domu przy ulicy Hanbury 29. Kobieta, trzymając w dłoni kilka monet, schowała je do niebieskiej sukni, uśmiechając się kokietująco do klienta. Mężczyzna dotknął jej ramienia, popychając ją delikatnie do tyłu, w kierunku ogrodzenia. Drugą dłonią, której kobieta nie dojrzała, zbyt zafascynowana brązowymi oczami chłopaka, sięgnął po nóż.

Rozbrzmiał krótki krzyk, a odgłos ciała upadającego i zsuwającego się po ogrodzeniu, odbił się echem od kamiennych budynków. Mężczyzna ukucnął przed kobietą, która była nadal przypomną. Dotknął nożem jej szyi, przyciskając mocno ostrze, aby wykonać dwa głębokie cięcia. Tak mocne, że omal nie oderwał jej głowy od tułowia. Ciało zsunęło się na ziemię, leżąc na brudnym bruku. Chłopak złapał ją za nogi, wyciągając jej ciało. Spojrzał z niesmakiem na głowę, wyciągając z kieszeni czarnego płaszcza chustkę. Trochę się namęczył, ale w końcu przymocował pewniej głowę do tułowia. Dopiero wtedy mógł się skupić ponownie na swoim zadaniu. Ukucnął obok niej, układając dłoń na odsłoniętym brzuchu, ówcześnie podwijając jej suknię. Wykonał długie cięcie wzdłuż brzucha, rozchylając delikatnie skórę. Zdjął rękawiczkę, wsuwając dłoń w szczelinę. Złapał pewnie za jelita, wyciągając je. Ciągnęły się i ciągnęły, aż w końcu miały koniec. Uciął je, układając na razie obok ciała. Zrobiło się więcej miejsca, co pozwoliło mu kolejno wyciąć macicę, górną część pochwy oraz dwie trzecie przedniej ścianki pęcherza moczowego. Jego ręce całe były we krwi, jak i ubrania oraz twarz. Mimo to jak zwykle przemknie przez nikogo niezauważony do swojego ciepłego domku, gdzie w spokoju zaparzy sobie herbatę, siedząc jak co wieczór przed kominkiem.

***

8 września 1888r.

Minho zerknął na Tae, który stał w innej części pomieszczenia, rozmawiając o czymś żywiołowo z jedną z kobiet. Minęły trzy dni od tamtego wieczoru, a ich relację od tamtej pory się pogorszyły. Rudzielec unikał go jak ognia. Wszyscy zauważyli zmianę w ich relacjach, nikt jednak nie miał odwagi zapytać. W ogóle wszyscy się ostatnio obchodzili z Choi jak z jajkiem, wszystko przez śmierć Warrena.

- Proszę o uwagę… - krzyknęła starsza kobieta, która tymczasowo przejęła obowiązki zmarłego komisarza. Jednak jedynie te papierkowe, bo to pracy w terenie się nie nadawała. Wszyscy zwrócili wzrok z jej stronę. Zebrano niewielką grupę bardziej doświadczonych policjantów, dlatego Tae już po chwili, kiedy zaczęło się spotkanie, opuścił pomieszczenie. – Dzisiaj nad ranem przyszedł do nas tragarz John Davis, zgłaszając morderstwo. – wszyscy, niczym jeden druh, poza Choi, jęknęli niezadowoleni. Kolejne morderstwo, też mi coś wielkiego… - Jednak nie zebrałam was tutaj bez powodu! – wytłumaczyła od razu, widząc reakcję współpracowników. – Świętej pamięci Warren pracował nad tymi sprawami. Wszystko wskazuję na tego samego sprawdzę, co w przypadku dwóch poprzednich, brutalnych morderstw prostytutek – mówiła głosem donośnym i gromkim, a w sali zapadłą cisza, niczym makiem zasiał. Po śmierci Warrena, nikt nie chciał tykać tych spraw i wszyscy liczyli, że te ataki się nie ponowią. Zaczęły krążyć plotki, że to właśnie z ich powodu, mężczyzna został zamordowany. – Ktoś chciałby się tym zająć? – dopytała z nadzieję, patrząc na tłum zebranych. Wszyscy odwracali wzrok, szeptali między sobą lub milczeli, nie chcąc zwracać na siebie uwagi. Kobieta westchnęła niepocieszona, że będzie musiała na kogoś zwalić tą sprawę, wbrew jego woli.

- Ja się tym zajmę – z tłumu wyłoniła się dłoń, a wszyscy spojrzeli na tego odważnego śmiałka. Minho stał dumnie wśród tłumu, z dłonią wysoko uniesioną. Chciał jakoś uczcić pamięć po Warrenie, rozwiązując dla niego tą sprawę, w która tak się zaangażował. Kobieta spojrzała na niego niepewnie, jednak nie miała innego wyjścia. Choi podszedł do nie,  biorąc z jej dłoni akta. Ta wymieniła z nim kilka słów szeptem, jednak Minho nie miał zamiaru się z tego wycofać. Wszyscy w tym momencie za razem go podziwiali, jak i uważali za skończonego kretyna, że się tego podjął.

Szatyn wyszedł z pomieszczenia, aby wyruszyć na oględziny ciała. Skoro postanowił się zająć tą sprawą, musiał być przy sekcji i na miejscu zbrodni. Zabrał niewielką grupę grabarzy, którzy przewiozą ciało. Ponad to zabrał kogoś kto będzie spisywał akta. Zakładał na siebie mundur, schodząc po schodach, gdzie na dole czekała już reszta policjantów która miała z nim wyruszyć.

- Gotowi? – dopytał, a ci kiwnęli głową. Minho zacisnął mocniej palce na teczkach, biorąc głębszy wdech. Powtarzał sobie niczym mantrę, aby skupić się. Potrzebuję teraz pełnego zaangażowania w tą sprawę. W końcu na niego spadły wszystkie obowiązki, łącznie z przesłuchiwaniem świadków.

- Minho! – szatyn drgnął, słysząc znajomy głos. Zdążyli przejść już spory kawałek od komisariatu, dlatego Taemin musiał biec aby go dogonić. W szybkim tempie rozeszło się po całym posterunku, że Choi zajął się tą przeklętą sprawą, co chłopakowi się wcale a wcale nie podobało.

- Idźcie przodem – mruknął do zebranych, na co ci bez słowa pokierowali się na adres, gdzie znajdowało się ciało. Minho zatrzymał się w miejscu, czekając aż chłopak go dogoni. Tae łapał ciężko oddech, bo przecież nie miał zbyt dobrej kondycji, a przebiegł spory kawałek. Spojrzał rozbieganym, spanikowanym wzrokiem na przyjaciela, który stał przed nim, z mocno zaciśniętymi ustami i oczyma zwróconymi w stronę budynków po swojej prawej stronie.

- Dlaczego? – zapytał drżącym głosem rudzielec, podchodząc bliżej do szatyna. Złapał za jego mundur, potrząsając nim delikatnie, chcąc zwrócić na siebie jego uwagę. – Dlaczego postanowiłeś się tym zająć?! – jęknął na skraju załamania. Minho spojrzał na niego niepewnie, nie wiedząc co powiedzieć. To było w sumie ich pierwsza rozmowa od trzech dni.

- Dla Warrena… - mruknął cicho, chociaż nie był pewien czy to jest jedyny powód.

- A co jak tobie się stanie to co jemu?! Minho, ja tego nie przeżyję, jeśli coś ci się stanie! – krzyknął, zwracając na siebie uwagę przechodzących osób. Choi spojrzał na niego zaskoczony, zaraz jednak jego wzrok zmiękł, kiedy chłopak wtulił głowę w jego pierś, zaciskając mocniej piąstki na mundurze. Pogłaskał go delikatnie po włosach, całując w czubek głowy, zupełnie tak samo, jak przed tą nieszczęsną nocą.

- Dziękuję, Minnie. Nie bój się, poradzę sobie. Zobaczysz – odparł, wtulając nos w rude włosy chłopaka, za których zapachem tęsknił. Taemin czuł się dziwnie. Za razem znowu było tak jak dawniej, mimo to w gestach i słowach Minho było więcej czułości. Były jeszcze delikatniejsze, a szatyn traktował go jakby był z porcelany.

- Pójdę z tobą – orzekł rudzielec, na co oczywiście Choi nie miał zamiaru się zgodzić. Tae widząc jego minę, postanowił spróbować w inny sposób – Będę się trzymał z dala od miejsca zbrodni, będę pomagał ci przesłuchiwać świadków. Zrobię cokolwiek, tylko mnie nie zostawiaj samego. Mam już dość – wyłkał, bliski płaczu. Przez te kilka dni, kiedy unikał szatyna, czuł się jakby wyrwano mu serce. Minho mógł go nie kochać, mógł nawet go wykorzystywać dla seksu. On to zniesie, byleby być przy nim. Ta cisza go niszczyła i przysparzała cierpienia. Wiedział, że to nie wina Choi, bo kazał mu się do siebie nie zbliżać. Minho po prostu zrobił to, o co poprosił. Mógł mieć pretensję tylko do siebie, dlatego chciał to wszystko naprawić. Choi patrzył na niego lekko zaskoczony, jednak w ten pozytywny sposób. Sam również czuł się paskudnie przez te ostatnie dni.

- Dobrze… - mruknął czule, głaszcząc go pieszczotliwie po włosach. Starł łzę z jego polika, uśmiechając się do niego delikatnie. – Jednak nie podchodzisz do ciała, zrozumiano?! – zapytał stanowczo, na co rudzielec pokiwał błyskawicznie głową. W końcu, pierwszy raz od kilku dni, uśmiechnął się szczerze, a serce Minho zabiło mocniej na widok tego cudownego gestu. Choi wiedział już o uczuciach chłopaka, mimo to nie miał zamiaru go odsuwać. Sam nie mógł powiedzieć, iż żywi do niego takie same uczucia. Jednak był pewnie, że chłopak nie jest mu obojętny.

***

12 września 1888r.

Kibum stał przed spiżarnią, patrząc na półki na których świeciło pustkami. Z salonu dochodził do niego dźwięk drewna palonego w kominku i demona siorpiącego krew z wysokiego kielicha. Jednak wszystkie te dźwięki zagłuszało głośne burczenie w jego żołądku. Brunet spojrzał smutno na puste półki, łapiąc się za brzuch. Powinien był pomyśleć o jakimś jedzeniu, jednak ten mężczyzna miał spiżarnie wypełnioną po brzegi, więc nie myślał, że wszystko tak szybko zniknie!  On sam nie posiadał żadnych pieniędzy.

- Wielki pan złodziej, a nawet chleba nie umie ukraść – Jonghyun pokręcił z dezaprobatą głową, uśmiechając do chłopaka, kpiąc z niego. To chyba była jedna z form okazywania sympatii przez demona. Kibum przynajmniej miał taką nadzieję. Obrócił się w stronę Jonga, w ostatnim momencie łapiąc niewielką sakiewkę, która leciała w jego stronę, omal nie uderzając go w twarz. To byłoby dość brutalne zderzenie, tym bardziej, że torebeczka była zapełniona monetami po brzegi. Key spojrzał zaskoczony na demona, który odkładał kielich na blat, aby brunet go potem umył. Jong uniósł wysoko brew, widząc zagubione spojrzenie młodszego chłopaka. – Co? Pieniędzy nie widziałeś? Raczej są ci potrzebne do kupna jedzenia. W końcu nie żywisz się słońcem, wodą i dwutlenkiem węgla – mruknął demon, wywracając oczami. Czasami się zastanawiał jak ludzka rasa przeżyła tyle wieków. Ich rasa z wieku na wieku była coraz głupsza. Niby się rozwijają, a nadal takie tumany i trzeba im wszystko tłumaczyć. 

- Dajesz mi pieniądze? – dopytał brunet, do którego jakoś nadal nie doszło, że Jonghyun zrobił dla niego coś miłego.

- Jeśli byś umarł z głodu, musiałby sam sobie załatwiać krew. Uznaj to za część naszego kontraktu – demon uśmiechnął się kpiąco, wsuwając dłonie w kieszenie spodni. Brunet spojrzał na niego podejrzliwie, mimo to cieszył się, że Jonghyun o nim pomyślał. – Jutro pójdziemy na targ – zawyrokował, wychodząc z pomieszczenia, zostawiając oszołomionego Kibuma samego. Brunet nadal przetwarzał wiadomość, że ma wyjść z demonem na ulicę. Razem. Wspólnie. Ramie w ramię będą szli przy ludziach po zakupy! To mu się w głowie nie mieściło…. Jednak czuł swego rodzaju radość na samą myśl o tym. 

_________________________________________________________________

Udało mi się coś wyskrobać ^^ Przepraszam za błędy, ale nie jestem w stanie tego sprawdzić, a pisałam po nocach, więc możliwe są błędy ;< 

Karta Krisa nie zostanie na razie dodana. Zajmę się tym za kilka dni. A następny rozdział będzie... nie wiem kiedy D: Postaram się coś dodać w następnym tygodniu :3 Chyba, że mnie pogrzebią w zbiorowej mogile mojej klasy... 

Tymczasem życzę udanego weekendu~!