From Hell

VIII

To możliwość wyboru utrudnia nam życie. Ten, kto płynie z prądem, nie ma kłopotów.

13 września 1888r.

Kibum odchrząknął cicho, poprawiając kołnierz białej koszulki, na którą miał nałożoną czarną kamizelkę. Wygrzebał jakieś ciuchy z szafy zmarłego mężczyzny, do którego wcześniej należało mieszkanie. Co prawda część na niego nie pasowała, jednak po kilku godzinach przymierzania wszystkiego, w końcu odłożył kilka dobrych ciuchów. W sumie nie rozumiał czemu się starał i chciał wyglądać dobrze. To było zwykłe wyjście na targ wraz z Jonghyunem! Powinien to olać, albo w ogóle mu odmówić. Z nieznanych mu powodów chciał się podobać i nie znikać w cieniu demona. Bo nie oszukujmy się, Jonghyun na pewno byłby przez wiele kobiet uważany za niezwykle seksownego. Pomimo że był niższy, był lepiej od niego zbudowany. Miał ostre rysy twarzy, jednak szczenięce spojrzenie, które nie pasowało do jego mrocznego charakteru.

Brunet jeszcze raz się sobie dokładnie przyjrzał. Ciemne spodnie idealnie podkreślały jego długie nogi, opinając się na nich. Do tego czarna kamizelka wyszczuplała go, zapinana na brzuchu. Pod tym znajdowała się biała koszula z żabotem. Nawet włosy specjalnie dłużej układał, starając się wyglądać schludnie. Kibum uśmiechnął się do swojego odbicia, obracając się dokoła, a kiedy ponownie stanął przodem do lustra, niemal krzyknął widząc demona stojącego za nim. Do tej pory nie wiedział czy to czary, czy inne cholerstwo, że mężczyzna był taki szybki, potrafił się pojawić niczym spod ziemi, a do tego nie wydawał przy tym najmniejszego hałasu.

- Szykujesz się dłużej niż kobieta – mruknął demon, neutralnym tonem, bardziej stwierdzając fakt, niż kpiąc z chłopaka. Kibum nadał niezadowolony poliki, jednak w końcu odszedł od lustra, idąc za Jonghyunem, który obrócił się na pięcie, idąc w stronę wyjścia z mieszkania.

Targ znajdował się dość daleko. Przynajmniej ten do którego oni zmierzali. Szykowało się na większe zakupy. Przynajmniej zdaniem Kibuma. Może jakby nieco monet zostało, odłożyłby je i któregoś dnia wyskoczył kupić coś tylko dla siebie? W sumie wszystko było dla niego, bo demon nie jadał zwykłego jedzenia. Dopiero teraz brunet się nad tym zastanowił. Czy one nie mogły jeść? Odczuwały jakąś przyjemność z tego?

- Jonghyun… - mruknął niepewnie Key, bojąc się w ogóle odezwać, jednak raz kosi śmierć. Jong go na pewno nie zabije. Co najwyżej upokorzy, ukarze lub.. lub…

- Co? – zapytał, bez wrogości czy niechęci w głosie. To zdziwiło bruneta. Czyżby wyjdzie to ludzi tak mu poprawiło humor? Zdecydowanie wyglądał na odprężonego, kiedy szedł ulicą, rozglądając się zaciekawiony, starając się to jednak w miarę ukryć. Znowu inni przechodnie, zwłaszcza kobiety, nie spuszczały z niego oczu. Patrzyły na niego niczym wygłodniałe hieny na kawałek mięsa.

- Czy ty jadasz? Wiesz, w sensie takie normalne, ludzkie jedzenie? – dopytał, patrząc uważnie na twarz towarzysza, starając się zauważyć każde drgnięcie mięśni, w razie gdyby powiedział coś nie tak. Demon jednak nie wydawał się nawet rozdrażniony tym, jakże w jego mniemaniu, głupim pytaniem. Key oderwał wzrok jedynie na chwilę od twarzy Jonghyuna, w momencie, kiedy kątem oka dojrzał ruda czuprynę, która go minęła. Obejrzał się za siebie, za znajomym chłopakiem, jednak szybko wrócił wzrokiem do demona, kiedy ten począł mu odpowiadać.

- Owszem, chociaż nie najem się nim. Mimo to lubię czasem pieścić podniebienie wyrobami waszych małych, ludzkich, nieporadnych rączek – odparł, a Kibum od razu pokiwał głową. Jonghyun wydawał się niezwykle wybrednym typem i nie wsadzał byle czego do ust. Dlatego był ciekaw, czy jakby on mu coś ugotował, to czy by tego spróbował, czy też zabrałby talerz, rzucając mu jedzenie w twarz. Tak, druga opcja była wielce prawdopodobna.

- Uhm… - mruknął pod nosem, patrząc przed siebie, widząc w oddali targ. Wielkie stoiska, podniesione głosy przekrzykujących się ludzi oraz spory tłum. W sumie powinien był przewidzieć, że w sobotę będzie tutaj pełno ludzi. Miał tylko nadzieję, że to nie zepsuję humoru demona. Demon zły, to demon groźny…

W milczeniu weszli na targ, gdzie Jonghyun zaczął rozglądać się za jedzeniem. Może i nie konsumował zbyt często, jednak umiał rozpoznać dobry produkt, od tego faszerowanego jakimiś świństwami. W odróżnieniu od Kibuma, który nie zwykł robić zakupów. Za czasów kiedy był jeszcze w złodziejskiej szajce, zajmował się gotowaniem, lecz dostał produkty do ręki. Dlatego w tym momencie czuł się niczym zagubione dziecko na balu maskowym, szukając swojej matki. W pewnym momencie zaszedł tak daleko, że nie wiedział gdzie jest. Stracił również Jonghyuna z oczu, co wzbudziło w nim panikę.

- Może ci pomóc? – zapytała urocza szatynka, stojąc przed Kibumem, zaplatając ramiona na klatce piersiowej, tylko po to aby lepiej wyeksponować piersi. Już wcześnie zauważyła chłopaka, więc skorzystała z okazji, widząc jak ten kręci się bez celu, najwidoczniej kogoś lub czegoś szukając. Key spojrzał na nią zakłopotany. Nie zwykł rozmawiać z kobietami, chociaż często podziwiał ich wdzięki. Wychował się jednak głównie wśród facetów, dlatego nie było się co dziwić, że zabrakło mu języka w gębie na widok jakże urodziwej kobiety. Ta zaśmiała się perliście, zakrywając usta dłonią. – Słodki jesteś… - dodała cicho, łapiąc bruneta za rękę. – Chodź w nieco mniej zatłoczone miejsce – Kibum nie stawiał oporu, zbyt oszołomiony i oczarowany. Kobieta nie była dziwką, a nawet jeśli, to bardzo luksusową. Była zadbana, czysta, jej suknia była świeżo wyprana a makijaż nienaganny. Nie wspominając już o fryzurze, z której nie wystawał nawet jeden kosmyk. Och,  a jej piersi! Wielkie, jędrne, aż się prosiły aby ich dotknąć. Chociaż Kibum nigdy nie dotykał kobiety. Nadal był prawiczkiem. Jednak jak widać, jego urok przyciąga kobiety. Zatrzymali się w jednej z uliczek, tuż przy jednym ze stoisk. Na tyle blisko ludzi, że każdy ich widział, jednak też w lekkim odosobnieniu, aby w spokoju porozmawiać. Szatynka uśmiechnęła się do niego szeroko, dalej trzymając dłoń bruneta, drugą ręką dotykając jego czarnej kamizelki. Chłopak uśmiechał się niczym głupi do sera, co chwila przenosząc wzrok z oczu kobiety, na jej biust. – Zgubiłeś się? – ponowiła pytanie kobieta, przybliżając się do chłopaka. Kibum kiwnął powoli głową, patrząc na nią niczym zahipnotyzowany. – Czego szukasz? – pytała dalej, z każdą sekundą zbliżając się o kolejne centymetry do Kibuma, aż w końcu jej piersi zetknęły się z torsem chłopaka.

- Szuka zapewne mnie – brunet pisnął przerażony, odskakując od razu od kobiety. Spojrzał spanikowany na demona, który stał w wejściu do bocznej uliczki, z ramionami zaplecionymi na piersi. Nie wyglądał na zadowolonego z tego co widział, ani z faktu, że musiał szukać tego głupiego człowieka.

- Jonghyun – zapiszczał cieniutkim głosem, patrząc rozbieganym wzrokiem na kobieta, która uniosła wysoko brwi, rzucając brunetowi pytające spojrzenie. Ten spuścił zażenowany wzrok. Nie rozumiał własnego zachowania. Powinien podejść do tego chłodno! Podczas gdy jego serce galopowało i to tylko dlatego, że demon go przyłapał na rozmowie z kobietą. Już nie wiedział czy kierował nim tylko strach, czy może jakieś inne, dziwne i nieznane mu uczucia. – Ja to wyjaśnię – odparł szybko, mimo to nie miał odwagi spojrzeć mu w oczy, patrząc gdzieś ponad jego ramię, na tłum ludzi. Demona wziął głębszy wdech, jakby powstrzymując się przed wybuchem i przypadkowym wymordowaniem połowy zebranych na targu nieznajomych.

- Chodź tutaj – warknął, wskazując palcem ziemie koło swoich stóp. Kibum, niczym posłuszny pies, podszedł do niego, kuląc się w sobie oczekując na karę. Jonghyun spojrzał na kobietę, która wyglądała na zmieszaną, nie rozumiejąc zapewne dziwnych relacji jakie łączyły tą dwójkę. Demon złapał chłopaka za szczękę, unosząc jego głowę, aby ten spojrzał w jego czarne niczym smoła tęczówki. – To ma się więcej nie powtórzyć, zrozumiano? To ostatni raz kiedy cię szukać – mówił cicho i spokojnie, mimo to jego ton głosu przeciąłby nawet diament. Kibum pokiwał błyskawicznie głową, obrócił się jeszcze do kobiety, uśmiechając do niej przepraszająco. Po czym został pociągnięty przez demona z powrotem w tłum. Brunet skrzywił się delikatnie, czując silny uścisk na ramieniu. Mimo to nie miał zamiaru marudzić, bo tylko rozzłościłby mężczyznę jeszcze bardziej.

Z zakupów wrócili późnym popołudniem, niosąc ze sobą całe skrzynię jedzenia, mięsa oraz przypraw. Oczywiście Kibum dostał najlżejsze pakunki, bo wielką siła to on nie dysponował. Większość zabrał demon i nawet nie marudził, ani nie kpił z mizernej budowy ciała bruneta, za co ten był mu wdzięczny.

- Lubisz kobiety, prawda? – zapytał nagle Jonghyun, kiedy byli już w mieszkaniu i ustawiali zakupy na ziemi, aby brunet mógł następnie je pochować według własnego uznania. Kibum omal nie upuścił butelek z alkoholem, kiedy demon zadał mu takie bezpośrednie pytanie. Jego poliki natychmiast pokryły się szkarłatem i uciekł wzrokiem, mimo to pokiwał głową. Jong mruknął coś pod nosem, wzdychając następnie ciężko. – Aż ciężko w to uwierzyć – odparł, uśmiechając się wrednie, wracając do starych nawyków dogryzania chłopakowi. Kibum, jak zawsze w takich sytuacjach, nabrał wody w usta. Zdusił kilka przekleństw w stronę demona, oburzony odwracając się do niego plecami. Jonghyun uwielbiał się z nim droczyć. Nie każdy człowiek sama swoją mimiką twarzy umiał go rozbawić. Może to dzięki temu nadal przy nim wytrzymuje i nie uciął mu jeszcze głowy.

***

17 września 1888r.

Kibum krzątał się po domu. W końcu po niemal miesiącu odnalazł klucz do drugiego pokoju i nie będzie musiał spać na kanapie, pomimo że ta była nawet wygodna. Jednak zapewne wielkie łoże dostarczy mu więcej przyjemności. Uchylił drzwi, kaszląc cicho, kiedy kusz dotarł do jego płuc.  Od razu podszedł do okien, otwierając je na oścież. Najwidoczniej ten pokój nie był używany nawet przez byłego właściciela mieszkania. Zapewne musiał należeć do kobiety, biorąc pod uwagę delikatny styl wykonania, pastelowe kolory i toaletkę z wielkim lustrem i kilkoma flakonami perfum. 

W centrum pokoju znajdowało się łóżko, przy drzwiach spora, drewniana szafa. W środku było wiele sukien oraz kobiecych dodatków. Kibum wyciągnął jedną z sukien, podziwiając jaki ta ma przyjemny w dotyku materiał. Była piękna, przygotowana zapewne na specjalne zamówienie. Zostało w nią włożone wiele miłości. Aż brunetowi zrobiło się nieco smutno, bo zapewne należały one do zmarłej małżonki lub córki mężczyzny. Teraz przynajmniej był razem z nimi w niebie. Marne pocieszenie, ale zawsze lepsze niż żadne.

Kibum odłożył suknie na pościel, podchodząc do kolejnego drewnianego mebla w tym domu, którym było niewielkie biurko, ustawione w rogu pokoju. Otworzył jedną z szuflad, znajdując w niej tusz i papier. Wszystko najwyższej klasy. Poza tym znajdowało się w środku kilka listów z pięknym, odręcznym kobiecym pismem.

- Co ty robisz? – Kibum drgnął, słysząc głos demona. Ostatnimi czasy stał się strasznie wrażliwy. Z drugiej jednak strony powinien się przyzwyczaić, iż Jonghyun lubi wyrastać nagle przy nim, niczym spod ziemi.  

- Nic takiego. Rozglądam się – mruknął cicho pod nosem. Czuł się skrępowany ostatnimi czasy w towarzystwie demona. – Popatrz, zestaw do kaligrafii – uśmiechnął się nieco nerwowo, pokazując mu tusz i pióro. Jonghyun uniósł wysoko brew, patrząc na chłopaka niczym na idiotę, przez ten dziwny wybuch entuzjazmu.

- Jakbyś w ogóle umiał pisać – odparł, wykrzywiając usta w złośliwy i tak dobrze znany Kibumowi uśmiech. Ten oburzył się, jak zwykle nadymając niezadowolony poliki, wypuszczając następnie głośno poliki. Spuścił głowę, odkładając wszystko z powrotem na biurko. Może i szybko zakończył naukę pisania, jednak nie był idiotą, czy też wioskowym głupkiem, który nie umiał nawet napisać własnego imienia. Może matka nie przykładała się do jego nauki, jednak sam się nieco nauczył.

- Umiem pisać – wyszeptał pod nosem, patrząc smętnie na swoje dłonie. Demon, czego nie mógł zobaczyć Kibum uparcie wpatrujący się w ręce, zacisnął usta w wąską linię. Wywrócił oczyma, odpychając się od framugi drzwi, o którą się wcześniej opierał.

- Zrób coś do jedzenia dla nas – odparł, wychodząc do salonu, a Kibum aż zmroziło. Jonghyun właśnie go poprosił o zrobienie jedzenia dla siebie! Co prawda nie użył słowa proszę, ale mimo to można było to uznać za prośbę! Aż mu się nieco humor poprawił przez coś tak błahego.

***

22 września 1888r.

Taemin ziewnął głośno, rozciągając zastałe kości, kiedy kolejną godzinę siedział na niewygodnym krześle w komisariacie. Choi zasłonił mu usta papierami, nie odrywając jednak wzroku od akt. Rudzielec nadął niezadowolony poliki, pokładając się na biurku.

- Minho~ - jęknął Tae, patrząc szczenięco na szatyna, ten jednak nie spojrzał nawet na niego, cały zawalony papierami. – Minho! – burknął rudzielec, zły, że przyjaciel nie zwraca na niego uwagi. Minho westchnął cicho, unosząc wzrok na chłopaka.

- Tak? – zapytał uprzejmie, pomimo zmęczenia jakie odczuwał. Od niemal dwóch tygodni siedział w sprawie zabójstw prostytutki i ugrzązł w miejscu. Przesłuchał świadków zaraz po odnalezieniu ciała. Nie było ich wiele. Prostytutka Elizabeth Long, która zeznała, iż około piątej trzydzieści nad ranem widziała zamordowaną z jakimś człowiekiem odzianym w czarny płaszcz i cylinder. Natomiast stolarz Albert Cadosch, który mieszkał w pobliżu miejsce zabójstwa, zeznał, że usłyszał krzyk oraz dźwięk przypominający głośne uderzenie czegoś o ogrodzenie. I na tym kończyły się jego poszlaki. Nie rozumiał jak ktoś może niezauważony przez nikogo uciec z miejsca zbrodni.

- Długo będziemy jeszcze tutaj siedzieć? – dopytał Taemin z niezadowolonym grymasem na ustach. Nudził się, bo i tak nic nie robił. Choi cały czas siedział z nosem w papierach i buczał coś cicho pod nosem. Zupełnie nie zwracał na niego uwagi.

- Przecież możesz wrócić do domu, Taeminnie – odparł, uśmiechając się przyjaźnie do chłopaka, starając się ukryć zmęczenie. Tae wywrócił oczami, bo nie o to mu chodziło. Wiedział, iż w każdym momencie może wyjść i zostawić Minho, bo jego godziny pracy już dawno się skończyły. Jednak nie chciał zostawiać go samego. Wolał aby wrócili razem do domu i szatyn w końcu się wyspał. Bo wory pod jego oczami z dnia na dzień tylko się powiększały. Chłopak wiedział, że Choi się zaangażował w pracę, jednak to było już chore, że siedział po nocach na komisariacie, pomimo iż nikogo już nie było w budynku, poza kilkoma strażnikami i policjantami z nocnej warty.

- Nie chce wracać sam – burknął pod nosem młodszy chłopak. Kolejnym powodem dla którego chciał wrócić z Minho, był fakt, iż martwił się o niego. Cały czas gdzieś tam kłębiła się w nim obawa, że Choi skończy tak jak Warren. Minęły ponad dwa tygodnia, odkąd tak jakby się pogodzili i ich relację były niemal identyczne jak przed śmiercią Charlesa. Niemal, to dobre słowo, bo jednak coś się zmieniło. Pozostała pewnego rodzaju niezręczność oraz coś jeszcze, czego Taemin nie umiał określić.

- W takim razie poczekaj jeszcze chwilę i wrócimy do domu – Choi pogłaskał go po włosach, na co Tae mruknął cicho pod nosem, przymykając powieki. Było mu przyjemnie, kiedy czuł dużą i ciepła dłoń Minho, było mu na tyle dobrze, że nie wiedział kiedy zmorzył go sen.

Kiedy Tae się obudził, znajdował się na kanapie w salonie, podczas gdy Minho w kuchni krzątał się. Starał się być jak najciszej, mimo to co chwila niechcący uderzał w jakiś garnek lub upuszczał coś na podłogę. Był już ranek, czyli Taemin przespał cały wieczór, a Minho przyniósł go do domu z komisariatu. Aż mu było głupio i czuł, że serce mu się łamię, kiedy wiedział, że to niedługo się skończy. Już od kilka dni zbierał się do tego aby wyznać coś Choi, jednak za każdym razem tchórzył. Tym razem jednak zacisnął zęby, odrzucił zamaszyści koc i wstał, kierując się do kuchni.

- Minho – szatyn odwrócił się do chłopaka, z łyżką w ustach i pytaniem w oczach. Rudzielec wziął głębszy wdech, uciekając wzrokiem. – Um, zbierałem się do tego od kilku dni i w końcu muszę ci powiedzieć, że… - Tae wziął kolejny głęboki wdech, przygryzając wargi. – Wyprowadzam się – rudzielec wypuścił głośno powietrze, kiedy te dwa słowa wyszły z jego ust. Łyżka wypadła z ust szatyna, które rozwarły się w zdziwieniu, a oczy stały się wielkie niczym dwa spodki. Taemin cieszył się, że ta wiadomość jakoś poruszyła szatyna, jednak nie miał zamiaru zmieniać zdania, chyba że między nimi coś zmieni się na lepsze, jednak w to wątpił. Nie chciał już dłużej siedzieć na głowie komuś, kto nie jest jego partnerem życiowym, a jedynie starym znajomym i nieco bliższym kumplem. Może chciał w ten sposób dać kopniaka Choi? Bo jeśli by mu zależało, wtedy go zatrzyma i nie pozwoli odejść. W przypadku kiedy jednak opuści jego mieszkanie, wtedy zrozumie, iż to jeszcze nie ten czas aby Minho coś do niego poczuł, jeśli to w ogóle będzie miało kiedykolwiek miejsce.

- Dlaczego? – zapytał oniemiały Choi, podchodząc bliżej do chłopaka. Złapał go delikatnie za ramiona, pochylając się w dół, aby przyjrzeć się jego twarzy. – Czy to przez ten wieczór po śmierci Warrena? – dopytał szatyn, chociaż ciężko mu było wypowiedzieć te kilka słów. Tae spiął się na wspomnienie tamtej nocy, jednak pokręcił głową, chcąc w ten sposób zaprzeczyć.

- Od początku miałem zamiar się wyprowadzić, kiedy tylko uzbieram nieco pieniędzy – Tae uśmiechnął się do niego smutno, patrząc wprost w hebanowe oczy. Dłonie, które znajdowały się na jego ramionach paliły jego skórę przez materiał lnianej koszuli. – Bo chyba nic mnie tutaj nie trzyma, prawda? – rudzielec spojrzał znacząco na Minho, wiedząc, że ten zrozumie. Choi przełknął ciężko ślinę, czując jak w jego gardle powstaje nieprzyjemna gula. Nic nie powiedział, wpatrując się po prostu w chłopaka przed sobą. Puścił powoli jego ramiona, które opadły wzdłuż ciała zrezygnowanego Taemina. – Rozumiem, czyli nie – powiedział bardziej do siebie, niż do przyjaciela. Na jego ustach gościł uśmiech pełen rezygnacji i żalu a w oczach kłębiło się tysiące uczuć. Mimo to nie miał tego za złe Minho. Spodziewał się tego od początku. Już dawno przestał być optymistą i zaczął patrzeć na świat w sposób realistyczny, może nawet z lekką nutą pesymizmu. – Do końca tygodnia się wyprowadzam – dodał, uśmiechając się na powrót swobodnie, tak jakby mówił o swoim ulubionym cieście, a nie opuszczeniu mieszkania mężczyzny, którego kochał i który zdawał sobie z tego doskonale sprawę. Taemin opuścił kuchnię, chcąc zacząć się pakować. Już wcześniej upatrzył sobie niewielkie mieszkanie. Było tanie przez dość nieprzyjemną atmosferę w dzielnicy, jednak jakoś da rade. To tylko tymczasowo. Kiedyś będzie go stać na coś lepszego. Choi tymczasem wpatrywał się zagubionym wzrokiem w przejście za którym zniknął Tae. Nie wiedział co ma czuć ani myśleć. W jego głowie panowała całkowita pustka, jednak gdzieś w podświadomości coś mu podpowiadało, że niedługo pożałuje swojej decyzji. 

_________________________________________________________________________

Miałam dodać rozdział dopiero po 17, ale uznałam, że mogę go nie przeżyć, więc dodaje go teraz... no a jutro zaczynam się rozkładać, tymczasem czeka mnie nieprzespana noc nad obrazem xD 

Mam nadzieję, że wybaczycie mi błędy, jednak nie miała za bardzo czasu dokładnie go sprawdzić. Następny rozdział pewnie będzie już w środę, jako że zaczynają mi się po 17 ferie, więc będę miałą dużo czasu na pisanie :3 

Zostało w sumie około 5 rozdziałów tego opowiadania, po tym ruszy dopiero "Zagraj dla mnie" i zapewne kolejne opowiadanie, które już kreuje się w mojej głowie. To okropne, że człowiek ma tyle pomysłów, a tak mało czasu na pisanie... 

Dziękuje za wszystkie poprzednie komentarze i zachęcam do zostawiania kolejnym na pożywkę dla weny <3 

Wszelkie zaległości ( bo wiem, że takowe mam D: ) zacznę nadrabiać po piątku.