From Hell

VI

Są dni, kiedy budzi­my się in­nym człowiekiem. 

4 września 1888r.

Tae szedł ramię w ramię z Minho, a uśmiech nie schodził z jego ust, kiedy wpatrywał się w witryny mijanych sklepów. Z utęsknieniem spojrzał na gablotę, na wszystkie te cudownie wyglądające słodycze. Aż ślinka się zbierała w ustach.

- Na co masz ochotę? Na obiad – sprecyzował szatyn, zerkając kątem oka na chłopaka. Odkąd Tae opowiedział mu o swojej przeszłości i wydarzeniach sprzed ostatnich dwóch lat, Choi zaczął go traktować niezwykle czule i delikatnie. Chciał aby uśmiech nie schodził z jego ust. Miał ochotę uchylić mu nieba.

- Może ryba? Dzisiaj powinna być nowa dostawa z portu – zaproponował rudzielec, idąc skocznym krokiem w stronę schodów na komisariat. Minho kiwnął głową, przystając na jego propozycję, otwierając przed chłopakiem drzwi. Tae uśmiechnął się do przyjaciela, czekając aż ten zrówna się z nim ramieniem. W środku było niewiele osób. Dzisiaj był wyjątkowo spokojny dzień, większość była na patrolu w mieście lub ogólnie spędzała czas poza budynkiem. Wydawało się, że nic się dzisiaj wyjątkowego nie stanie. Oboje tak myśleli, do czasu aż nie weszli do sali, gdzie Warren przesłuchiwał pewnego bruneta. Do tego Azjatę. Ostatnio jest jakiś wysyp obcokrajowców – przemknęło przez myśl Minho, kiedy spojrzenia jego i nieznajomego się skrzyżowały. Ten jednak zaraz przeniósł wzrok na rudzielca, który spiął się pod wpływem natarczywego wpatrywania się w niego. Choi podszedł do starszego mężczyzny. Przechodząc obok, zauważył, że dłonie chłopaka, jak i ciuchy, są umazane krwią.

- Kto to? – dopytał, nachylając się nad Warrenem.

- Hm… To jest – Charles zmarszczył brwi, próbując sobie przypomnieć imię chłopaka.

- Kim Kibum – warknął pod nosem, krzyżując ramiona na piersi, odrywając wzrok od rudowłosego chłopaka, aby przenieść go na mężczyzny przed sobą. Choi kiwnął powoli głową, przesuwając wzrokiem po całej postaci chłopaka, oceniając go. Miał krew na rękach – czyli kogoś zabił, albo ratował życie. Chociaż patrząc na jego niezadowoloną minę, nie wyglądał jakby komuś ocalił życie. Jedna był zbyt spokojny jak na mordercę, który został złapany.

- Czemu tutaj jest? – dopytywał dalej Minho, a Kibum wywrócił oczami, dochodząc do wniosku, że policja jest zbyt wścibska. Charles mruknął coś cicho pod nosem, drapiąc się w kark, czując, iż jest już zmęczony tym całym bałaganem. Jednak jeszcze kilka lat i będzie mógł odejść na emeryturę.

- Zgarnęliśmy go, kiedy ktoś nam zgłosił, że widzieli chłopaka całego we krwi – Warren oparł głowę na dłoniach, podpartych na biurku. Tae, który stał cały czas za plecami Minho, uczepiony jego ramienia, rozszerzył zszokowany oczy, dopiero teraz dostrzegając krew. Zbladł widocznie, zaciskając mocniej palce na mundurze przyjaciela.

- Zabił kogoś? – dopytał Choi, zaciekawiony na nowo tematem. Kibum ponownie wywrócił oczami, dusząc w sobie bluźnierstwa. Powinien być już od kilku godzin w domu, Jonghyun będzie się denerwował! A może nawet nieco martwił? Na samą myśl na usta brunet wstąpił delikatny uśmiech. Chociaż wiedział, że to ostatnia rzecz jakiej mógł się spodziewać po demonie.

- Tak i nie – Warren westchnął głośno, widząc jedną z kobiet, która szła w jego stronę z jakimiś papierami, które podsunął Kibumowi pod nos, pokazując gdzie ma podpisać. Choi zmarszczył brwi nic z tego nie rozumiejąc. Podczas gdy brunet podpisywał jakieś papiery, Charles wytłumaczyć podopiecznemu o co chodzi. – Kibum zabił kota, stąd ta krew. A jakaś biedna staruszka myślała, że to on jest tym mordercą prostytutek – Mężczyzna kiwnął głowa, odbierając od chłopaka dokumenty, stawiając na nich pieczątkę. – Nie wiem po co ci zdechły kot w worku, jednak następnym razem nie daj się złapać, dobrze? – komisarz skierował wzrok na Kibuma, który pokiwał szybko głową. Nie ma zamiaru zostać złapany, już nigdy więcej…

- Mogę już iść? – dopytał, bo było mu śpieszno. Musi załatwić nowego kota dla Jonghyuna, bo starego mu już raczej nie oddadzą. Kiedy policjant kiwnął głową, brunet zerwał się z miejsca, ostatni raz patrząc swoimi brązowymi, świdrującymi oczyma na Taemina, który spuścił wzrok, nie mogąc znieść tego spojrzenia. Key zbiegł szybko po schodach, zarzucając na siebie czarny płacz, pomimo że na zewnątrz było dość ciepło.

- Dziwny koleś – mruknął cicho pod nosem Minho, na co Warren mu przytaknął, wracając do swoich spraw. Choi dopiero teraz zauważył, że Tae jest uczepiony jego ramienia niczym małpiatka. Szatyn uśmiechnął się do niego rozczulony, głaszcząc go po głowie, obejmując ramieniem. Nie pytał o powód jego zachowania, bo wiedział, że chłopak i tak by nie odpowiedział. Po prostu był dla niego wsparciem kiedy ten tego oczekiwał.

***

Dochodziła pierwsza w nocy, a Warren nadal siedział w biurze, zawalony robotą. Ostatnio wszystko odkładał na ostatnią chwilę, czego efektem jest nadkład pracy. Choi przechodził właśnie przez biuro, aby wrócić do domu, gdzie znajdował się już Taemin, od dobrych kilku godzin. Wszyscy dzisiaj mieli wiele na głowie.

- Nie przepracowuj się, wróć już lepiej do żony – Minho poklepał starszego mężczyznę po ramieniu, przekazując mu w ten sposób swoje wsparcie. Łączyły ich typowo rodzinne więzi, pomimo że nie łączyły ich żadne więzy krwi.

- Ty również wracaj szybko do Taemina. Biedny pewnie nudzi się sam – Warren posłał podopiecznemu szczery, jednak cwany uśmieszek, którego Choi nie umiał odpowiednio zinterpretować. Na razie. Z czasem może zacznie rozumieć te wszystkie gesty i znaki jakie wymieniają między sobą rudzielec i Charles. Minho kiwnął głową, uśmiechając się na pożegnanie do mężczyzny. Warren miał zamiar posłuchać rad młodszego chłopaka. Posegregował papiery, odkładając je na bok, część chowając do szuflad. Wtedy uznał, że jest gotowy do wyjścia. Zabrał swoje rzeczy i klucze od domu. Na zewnątrz była lekka mżawka i wilgoć w powietrzu, od której damom kręciły się włosy. Jednak o tej porze nie było dam, ani zbyt wielu ludzi. Na ulicach pozostali jedynie pijacy i bezdomni. Chociaż nawet oni, z niewielką dawką inicjatywy, potrafili znaleźć dach nad głową.

Warren, chciał nieco skrócić sobie drogę i wrócić szybciej do żony, aby ucałować ją w czoło, kiedy ta będzie siedziała z książką w dłoni przed kominkiem, słuchając spokojnej muzyki. Potem wspólnie wypiją ciepłą herbatę, idealną przed pójściem spać. Warren często jej powtarzał, aby ta na niego nie czekała, jednak ta kobieta była uparta niczym osioł! Uparty, kochany osioł, z którym był gotów się zestarzeć i umrzeć. Pomimo że nie dane im było posiadać potomstwa, nie miał jej tego za złe. I bez dzieci żyło im się dobrze, a on miał Minho. Z resztą nawet jego żona polubiła tego chłopaka, który czasem, podczas świąt, spędzał czas z nimi.

- Przepraszam pana – Charles odwrócił się, słysząc zaczepkę, przechodząc między domami. Było tutaj ciemniej niż na głównej ulicy, jednak światło księżyca idealnie obijało się od białej stali, która błysnęła mu przed znajomą twarzą. Widział błyszczące brązowe oczy oraz złowieszczy, niepasujący do jego wizerunku, uśmiech.

- Ty… - nie zdążył powiedzieć nic więcej, bo krew zalała jego usta i gardło, kiedy krtań została przecięta jednym sprawnym i szybkim cięciem.  Masywne ciało opadło na ziemię, a piach i kurz wzbiły się w powietrze. Martwe, szeroko otwarte w szoku oczy wpatrzone były w buty napastnika, który odszedł nie przejmując się własnym czynem.

***

Kiedy Minho obudził się nad ranem, Taemina już nie było w domu. Jednak co się dziwić, że zaspał, spoko wrócił tak późno w nocy i zastał Tae drzemiącego na kanapie? Był tak rozczulony tym widokiem, że spędził niemal pół godziny wpatrując się w jego spokojną, pogrążoną we śnie buźkę. Dopiero potem, niezwykle delikatnie, przeniósł go do sypialni, samemu kładąc się spać w swoim pokoju. Kiedy zasnął, na zegarze wybijała druga w nocy. Taemin zapewne próbował go nad ranem obudzić, jednak najwidoczniej mu to nie wyszło. Choi nie miał mu tego za złe, miał tylko nadzieję, że Warren zrozumie. Sam przecież wrócił poprzedniego dnia późno. Jednak ten człowiek był niczym robot, który potrafił iść spać po północy i wstawać wraz z kurami. Przecież to nie było normalne!

Zdyszany wbiegł na komisariat, uśmiechając się przepraszająco już na wejściu, oczekując, że zastanie Warrena, tupiącego zniecierpliwionego nogą, wskazującego następnie na zegar, aby uzmysłowić mu ile się spóźnił i , pomimo że łączyły ich niemal rodzicielskie więzy, to i tak mu nie odpuści! Jednak zamiast Charlesa zastał grobową ciszę i poważne twarze zebranych, którzy rozmawiali szeptem. Wszelkie rozmowy ucichły kiedy tylko wszedł do środka, a wszystkie pary oczu zostały skierowane na niego. Widział w nich współczucie, żal, gniew. Stanął w progu rozglądając się po wszystkich. Nie wiedział co się dzieje, myślał, że to jakiś żart czy coś, dopóki nie spojrzał na Tae. Rudzielec , który stał do tej pory tyłem, odwrócił się w stronę przyjaciela ze łzami w oczach. Kiedy ujrzał Minho, pobiegł w jego stronę, zarzucając mu ramiona na kark, przyciskając mocno do siebie.

- Tak mi przykro – wyłkał cicho rudzielec, mocząc mundur Minho łzami. I w tym momencie Choi nie dostrzegł w tłumie Warrena. Zaczął kręcić głową, nie wierząc w to co chcą mu przekazać grobowe miny współpracowników.

- Nie… nie – powtarzał w kółko, odsuwając od siebie Taemina, który patrzył na niego z żalem i bólem, który nie pozostawiał z szatynie żadnych złudzeń.  – To nie prawda – zaprzeczał zawzięcie, nie chcąc do siebie dopuścić tej myśli.

- Minho… - jedna z kobiet z nimi pracujących, podeszła do mężczyzny. Można było powiedzieć, że byli przyjaciółmi, pomimo że od przyjazdu Tae, nieco się od siebie odsunęli. – Nikt nie może się z tym pogodzić, to… to jest straszne! Ale niestety prawdziwe – odparła, chcąc uzmysłowić Minho, że nikt tutaj nie żartuje, bo nie było z czego – Znaleźliśmy go nad ranem. Nie ma wątpliwości, że to ktoś inny – dodała od razu, znając szatyna na wylot, wiedząc, że zaraz użyje podobnego argumentu. Dla potwierdzenia swoich słów wyciągnęła w jego stronę stare, pogniecione zdjęcie Warrena i Minho, kiedy ten był jeszcze szesnastolatkiem. Mężczyzna nosił je zawsze przy sobie. Choi drżącą dłonią odebrał od niej zdjęcie, nie zauważając nawet kiedy łzy zaczęły ściekać po jego polikach. Kiedy drobne ramiona Tae objęły go, Minho rozpłakał się na dobre. Zgniótł w dłoni zdjęcie, układając głowę na ramieniu młodszego chłopaka. Rudzielec zaczął go delikatnie głaskać po głowie, a kilka osób zaczęło płakać wraz z szatynem. Wszyscy traktowali Warrena jak członka rodziny. Był człowiekiem o dobrym, szczodrym sercu, dlatego nikt nie rozumiał, kto mógł go zabić i jaki miał ku temu powód.

***

Dochodziła siedemnasta, na zewnątrz zaczęło już się robić ciemno, kiedy słońce chyliło się ku zachodowi. Mimo, że minęło kilka godzin, Tae nadal siedział w tej samej pozycji, głaszcząc wtulonego w niego Minho. Choi wtulił mocniej twarz w koszulę młodszego chłopaka na wysokości brzucha. Bawił się między palcami delikatnym jedwabnym materiałem, pustym wzrokiem wpatrując się w języki ognia palącego się w kominku obok nich. Odkąd wrócili nie powiedział nawet słowa. Nawet wtedy kiedy Taemin siłą zaciągnął go z komisariatu do domu. Nie wiedział co zrobić. Kiedy za pierwszym razem zabili jego ojca poprzysiągł zemstę, jednak nigdy jej nie spełnił, pomimo że widział sprawdzę. Co miał zrobić teraz, kiedy zapewne nie było nawet żadnych świadków?! Jak ma pomścić kogoś kto był dla niego jak ojciec? I tak nie przywróci mu to życia! Po pierwszym razie pozbierał się dzięki gniewu i Warrenowi, jak miał jednak postąpić teraz, kiedy nie został mu już nikt? Nikt? Ale czy na pewno był sam?

Minho podniósł wzrok na Taemina, który czując ruch na brzuchu, spuścił wzrok. Miał przekrwione oczy od płaczu tak jak i szatyn. Razem dzielili żal i ból. Tym razem to Tae był tym, który starał się być wsparciem dla Choi. Jednak to nie pomagało, to było zbyt mało. Szatyn nie umiał oczyścić umysłu, nie mógł pozbyć się z głowy myśli o komisarzu, co go niszczyło od środka, kawałek po kawałku. Chciał chwili zapomnienia, chciał oderwać się od tego przyziemnego gówna i chyba znalazł sposób aby to osiągnąć.

Złapał mocniej za koszulkę chłopaka, podciągając się do góry. Delikatnie rozchylone usta rudzielca, zostały przykryte wargami szatyna w subtelnym pocałunku. Tae rozszerzył zszokowany oczy, patrząc na przyjaciela z mieszaniną tysięcy uczuć. Niepokój, strach, radość, gniew i euforia oraz nadzieja. Minho dotknął jego polika, w końcu odnajdując swój środek na niemyślenie i oderwanie się. Był nim Tae i było gotów zrobić wszystko byleby osiągnąć chwilę zapomnienia.

- Ten jeden raz… Proszę – wyszeptał szatyn w wargi przyjaciela, chociaż nie wiedział, czy po tym co zrobią, będzie mógł tak go nazywać. Taemin przygryzł wargę, nadal czując na ustach słodki smak warg Minho. W odpowiedzi zarzucił mu ramiona na bark, przyciągając do siebie.

- Rób co chcesz, jestem cały twój – wyszeptał, z nutką pożądania w głosie. Skłamałby jakby nie powiedział, że marzył i śnił o tym od dawna. Choi po jego słowach przyparł go do kanapy pod której nogami siedzieli, całując go żarłocznie, przelewając całą swoją desperację w ten pocałunek i następny, i jeszcze jeden.

Po chwili pieszczota stała się gwałtowniejsza, przenosząc się w dół, na szczękę chłopaka, jego kark i obojczyki, które były maltretowane przez zęby Mihno. Tae odchylił głowę, chcąc dać przyjacielowi lepszy dostęp do siebie. W tym celu objął go udami, próbując się z nim zespolić. Stać się jednym ciałem. Gdzieś tam pod skóra, bardzo głęboko w swoim wnętrzu, czuł, iż nie powinien się na to godzić. Jednak już było za późno. Oddał się w ręce szatyna, stając się jego.

Choi uniósł chłopaka nad ziemię, trzymając go mocno za uda jedną ręką, drugą umieszczając na pośladkach. Pokierował się z nim do własnej sypialni, gdzie rzucił go mało delikatnie na łóżko. Cichy jęk bólu został zagłuszony przez usta Minho, który zaczął szybko pozbywać się koszuli chłopaka. Taemin pomógł mu ją z siebie ściągnąć, aby ta wylądowała gdzieś w kącie pokoju szatyna. Choi, nie myśląc wiele, zszedł z pocałunkami coraz niżej, gryząc i drapiąc tors chłopaka. Dłonie, które nie miały zajęcia, zajęły się odpinaniem spodni rudzielca. Szatyn nadal był w pełni ubrany, podczas gdy Tae leżał pod nim jak go pan bóg stworzył. Minho odsunął się od chłopaka, siadając na własnych piętach. Spojrzał na chłopaka, który próbował ukryć swoją nabrzmiałą, stojącą męskość, a jego poliki były czerwone kolorystyką przypominając buraka. Klatka rudzielca unosiła się nierównomiernie, zupełnie jakby przebiegł właśnie maraton, a na niej znajdowało się kilka czerwonych śladów, które można pomylić z ugryzieniami komara. Kiedy na niego patrzył, zaczął powoli sobie uświadamiać co czyni, jakie to może nieść za sobą konsekwencję…

- Minho… - wyszeptał ochrypłym głosem Taemin, wyciągając w jego stronę dłoń. I Minho znowu zepchnął na bok swoje sumienie. Bo znowu przypomniał sobie o Warrenie, bo oto znowu uświadomił sobie, że tylko kiedy skupia się na seksie może oderwać się od rzeczywistości.

Pochylił się ponownie w stronę chłopaka, zatykając jego usta własnymi wargami. Rudzielec przymknął powieki, starając się skupić na dotyku szatyna, zapomnieć o sytuacji która sprawiła, iż doszło do tego. Taemin, kiedy Choi zajmował się jego szyją, wsunął palec między wargi, zostawiając na nim jak najwięcej śliny. Obawiał się, że Minho nie będąc w tym momencie do końca sobą, nie przejmie się tym, iż trzeba go najpierw przygotować. W tym celu wyjął nawilżony palec spomiędzy warg, sunąc nim w dół ciała. Naparł delikatnie na wejście, wsuwając powoli opuszek, podczas gdy Minho zdejmował swoją koszulę, która niezwykle w tym momencie krępowała jego umięśnione ciało. Tae wsunął palec, zaciskając mocno oczy, biorąc kilka głębszych wdechów aby pohamować łzy. Kiedy rozwarł oczy, zachłysnął się powietrzem. Domyślał się, że Choi jest umięśniony. Nieraz czuł jak dobrze jest zbudowany, kiedy się do niego przytulał. Jednak zobaczyć to na własne oczy, to coś zupełnie innego. Był idealny. Niczym Adonis w ludzkiej skórze! Aż ciarki przeszły po plecach chłopaka, kiedy pomyślał jak doskonałe muszą być w dotyku.

Chłopak uniósł wolną dłoń, dotykając torsu szatyna, sunąc nią w dół. Obrysowywał każdy mięsień, każde wybrzuszenie. Oblizał spierzchnięte usta, patrząc z oczekiwaniem na szatyna, który uśmiechnął się szatańsko pod nosem, rzucając koszule w kąt pokoju, aby potowarzyszyła ubraniom młodszego chłopaka. Powrócił do całowania szyi Taemina, która w jego oczach był cudowna. Długa, szczupła i śnieżnobiała niczym u łabędzia. Rudzielec cały był jasny. Miał niezwykle jasną karnację, zupełnie jakby jego skóra nigdy nie widziała słońca. Odznaczały się jedynie blizny, które były lekko czerwonawo-bordowe. Nie odejmowały jednak chłopakowi uroku.  Wręcz przeciwnie, sprawiały, że wydawał się jeszcze delikatniejszy. A mimo to on traktował go tak przedmiotowo, jako obiekt, który pozwoli mu na chwilę wytchnienia.

Dopiero kiedy zauważył, jak chłopak sam zajmuje się rozciągnięciem siebie, uświadomił sobie, iż go zaniedbał. Sięgnął po niewielkie pudełko z tłustym kremem. Seks z mężczyzną różnił się znacząco od tego z kobietą. Podczas kochania się z dziewczyną, nie trzeba się przejmować nawilżeniem. Jednak kiedy chodzi o mężczyzn, trzeba być odpowiednio przygotowanym. On nie był, ale los się do niego uśmiechnął, że zawsze trzymał przy łóżku krem.

Szatyn nabrał niewielką jego ilość na palce, łapiąc za rękę młodszego chłopaka, odsuwając jego dłoń. Tae skrzywił się delikatnie, kiedy poczuł w swoim wnętrzu pustkę. Ta jednak, po niedługiej chwili, została zapełniona przez długi palec Minho. Choi nie mógł się nadziwić jaki chłopak jest delikatny i gładki w środku. Jak palec płynnie wsuwa i wysuwa się z niego, a kiedy zrobiło się luźniej, dodał kolejny. Aż w końcu doszedł i trzeci. Rozciągał go sprawnie i szybko, sprawiając, że Tae za razem miał ochotę płakać z bólu i niezwykłej przyjemności. Było to dziwne uczucie, jednak kiedy Minho krzyżował w nim palce, niekiedy po jego ciele przechodził dreszcz, wyginając ciało młodszego chłopaka w łuk.

Aż w końcu Choi miał dość tej czynności, pomimo że Tae chciał aby zajmował się nim jak najdłużej. Był to jeden z niewielu uprzejmych gestów. Bo ani pocałunki, ani pieszczoty, które serwował mu szatyn, nie były czymś specjalnym. Nie miały w sobie uczucia, miłości, troski. Było czyste pożądanie, żal i gniew. Zwykły zwierzęcy seks. Niczym u dziwki i jej klienta. Tae starał się odgonić tą myśl i wychodziło mu to tak długo, póki czuł Minho przy sobie.

Taemin zacisnął mocno zęby na wardze, a dłonie na pościeli, kiedy poczuł główkę członka napierającą na jego delikatne wejście, przedzierając się przez ciasne wnętrze. Niekontrolowana łza pociekła z kącika oczu, znikając na białym materiale. Niezauważona dla Minho, tak jak i wiele więcej rzeczy mu w tym momencie umykało. Kiedy znalazł się we wnętrzu chłopaka, wszystko w koło przestało istnieć. Tae w pewnym momencie przyzwyczaił się do bólu i zaczął czerpać przyjemność z pchnięć bioder szatyna. Jęczał cichutko, starając się pohamować dźwięki które wydobywały się z jego gardła. Bał się, że ktoś ich usłyszy, pomimo niezwykle grubych ścian. Nie chciał aby sąsiedzi wiedzieli i patrzyli krzywo na Minho. Nie przejmował się tym co pomyślą o nim, liczył się tylko Choi i jego dobro oraz szczęście.

Taemin zaczął się szybko masturbować, chcąc jak najszybciej osiągnąć spełnienie, poczuć prąd przechodzący po całym jego ciele, który sprawi, że będzie miał pustkę w głowie. I tak też się stało. Przestał myśleć o upokorzeniu, smutku czy gniewie na samego siebie. Pozbył się rozczarowania, bo nie oszukujmy się, ale to nie jest pierwszy raz jaki sobie już dawno temu wymarzył. Była tylko twarz i sylwetka Minho nad nim, jego pracujące mięśnie brzucha, ramiona, barków i pleców oraz ud. Nie skupiając się na niczym, wpatrywał się w przystojną twarz przyjaciela, skrzywioną w przyjemności.

Niedługo po Tae, doszedł Minho, który skończył we wnętrzu rudzielca. Opadł na Taemina, ciężko dysząc. Chłopak skrzywił się delikatnie, zsuwając nogi na posłanie, prostując je w kolanach. Choi normował oddech, podczas gdy rudzielec głaskał go delikatnie po plecach. Szatyn zapadł w spokojny sen, w końcu po tak wielu godzinach zaznając spokoju, jednak jakim kosztem?

***

5 września 1888r.

Choi obudził się następnego dnia, jeszcze przed świtem. Zawsze miał dość płytki sen. Spojrzał na sufit nad sobą, przejeżdżając dłonią po twarzy. Zwykle nad ranem myślał wolniej, dlatego przeraził się, czując ruch po drugiej stronie łóżka. Uniósł się błyskawicznie do siadu widząc Taemina. Odetchnął głośno szczęśliwy, że nie sprowadził po pijaku żadnej kobiety. Wtedy jednak wróciły wspomnienia zeszłej nocy, tego jak wykorzystał chłopaka i znowu czuł przerażenie.

Zerwał się na równe nogi, zakładając szybko ubrania. Potrzebował się przewietrzyć, nie był gotowy na tą rozmowę, która nadejdzie wraz z obudzeniem się młodszego chłopaka. Co mu powie? Że go przeprasza? Ze nie chciał go wykorzystać? Przecież już tego nie cofnie i powinien jak dorosły facet ponieść za to odpowiedzialność. Jednak on nie czuł się w tym momencie jak dorosły mężczyzna, lecz jak dziecko, niezwykle zagubione na dodatek.

Ubrał na siebie płaszcz, bo na zewnątrz nadal było chłodno. Trzasnął donośnie drzwiami sypialni, jak i tymi wejściowymi do mieszkania. Tae, który nie zmrużył oka, a jedynie udawał sen, podkulił kolana do torsu, obejmując je ramionami. Wszystko go bolało i czuł się brudny. Schował głowę w ramionach, zaczynając donośnie szlochać. Nie tak sobie to wymarzył... 

________________________________________________________________

Wrzucam rozdział wcześniej, z uwagi na to, że już teraz chce życzyć Wam Wszystkiego Najlepszego w nowym roku~! <3 

No i blog przekroczył kolejną okrągłą sumkę wejść, za co chce podziękować wszystkim czytelnikom. Niestety mam też smutną wiadomość - możliwe, że przez kilka kolejnych dni (aż do 17 stycznia) rozdziały mogą pojawiać się rzadziej albo wcale. Z góry was za to przepraszam, jednak niestety przegląd jest coraz bliżej, a ja nadal stoję ze wszystkim w miejscu. Niemniej mam nadzieję, że chociaż uda mi się wyskrobać te kilka zdań i nie zaniedbam was na ponad dwa tygodnie :3