From Hell

III

Nikt się nie wzbogaca dzięki dobroci.

15 sierpnia 1888r.

- Minho! – Taemin wpadł cały zdyszany do mieszkania szatyna, z szerokim uśmiechem i rumieńcami spowodowanymi nadmiernym wysiłkiem. Choi stał w kuchni, więc wychylił się przez framugę, z pytająca miną. Tae zdjął szybko buty, w ostatnim momencie powstrzymując się przed uwieszeniem się mężczyźnie na szyi. Może i się zbliżyli w ciągu tych kilku dni, jednak taki wybuch uczuć byłby niewskazany. – Zgadnij co się stało – zaczął cały w skowronkach, bujając się do przodu i tyłu, dopóki szatyn nie złapał go za ramiona, zatrzymując w jednej pozycji.

- Nie mam pojęcia. Co się stało? – dopytał Minho, puszczając chłopaka, kiedy ten tylko przestał się kręcić. To była też sprawka uścisku silnych rąk, od którego Taemina przeszedł dreszcz.

- Dostałem pracę – odparł dumnym z siebie głosem, a mina Choi ukazywała zdziwienie. Nie wiedzieć czemu, miał co do tego złe przeczucia.

- Gdzie? – zapytał, ukrywając pod idealnie wykreowana maską wszelkie swoje emocję. Ukazując jedynie zaciekawienie i szczęście z sukcesu przyjaciela.

- W barze. Będę zajmował się klientami, nalewał alkoholu i tego typu rzeczy – Taemin nie przestawał się szeroko uśmiechać. Był zadowolony, bo w końcu będzie mógł wspomóc finansowo Minho i odciążyć go trochę. A jak zarobi więcej i odłoży, wtedy będzie mógł znaleźć własne mieszkanie. Co prawda ta opcja średnio go uszczęśliwiała, ale to i tak by nastąpiło prędzej czy później. Wolał nie nadwyrężać gościnności Minho.

- To dobry pomysł? Nie jesteś za młody na tego typu rzeczy? – Choi wydawał się nadal pełen obaw i sceptyczny co do tego pomysłu.

- Mam dwadzieścia lat! – oburzył się rudzielec, nadymając uroczo poliki. Minho westchnął głośno, kiwając głową. Niby był już dorosły, ale jak na niego patrzał nadal wydawało mu się, że widzi przed sobą dziecko. Te pulchne, delikatne poliki, aksamitna skóra, długi włosy niczym u kobiety oraz delikatne ramiona. Po prostu bał się, że ktoś go skrzywdzi. Taemin w końcu nie wychował się w taki wielkim mieście, które Choi znał ze wszystkich stron. Począwszy od pałacu królowej, aż po najbiedniejsze dzielnice, gdzie szerzyła się prostytucja i wszelkie rodzaje rozpusty. – Zaufaj mi – poprosiły cicho Tae, patrząc na przyjaciela tymi swoimi wielkimi, brązowymi ślepiami. Szatyn nie umiał się nie zgodzić, kiedy chłopak tak na niego patrzył. Pewnie gdyby był świadomy, jak Choi reaguje na jego urok osobisty, wykorzystywałby to częściej.

- Ale jakby coś było nie tak, masz natychmiast z tym do mnie przyjść, zrozumiano?! – pogroził mu palcem, na co chłopak pokiwał energicznie głową. Minho, chociaż trochę uspokojony, odetchnął i pstryknął chłopaka w nos, na co ten zmarszczył go uroczo. Oboje roześmiali się wesoło i wszystko było jak zwykle.

***

Kibum szedł dumny z siebie w stronę starego domu, mijając po drodze dziwki i pijaków. Nienawidził tej części społeczeństwa, bo zbyt mocno kojarzyła mu się z ojcem do którego chował urazę za porzucenie syna. Może gdyby z nimi został, gdyby nie odszedł z jakąś dziwką, może wtedy wszystko wyglądałoby inaczej. Miałby ojca na którym mógłby się wzorować, nie zacząłby szukać uciech w narkotykach i nie skończyłby na ulicy jako złodziej. Tym samym nie doszłoby do spotkania z demonem, do którego – o zgrozo – zaczynał się przyzwyczajać. Wymagał od niego coraz więcej. Dzisiaj kazał mu zabić krowę! Albo coś w podobnych gabarytach. Kibum nie rozumiał czemu co chwila zmienia zdanie. Nie rozumiał celu tego wszystkiego, bo czy naprawdę był aż tak wybredny? Jednak to nie jest ważne, bo znalazł sposób na zdobywanie krwi bez zabijania. Dzisiaj, kiedy szedł przez miasto na jej obrzeża, w poszukiwaniu krowy, natknął się na fabrykę. Ubojnię, tak dokładniej mówiąc.

Udało mu się dogadać z mężczyzną tam pracującym, aby oddał mu krew ze zwierząt. Co prawda ten chyba wziął go za wariata, ale co z tego? Przynajmniej miał to czego chciał demon i przy okazji nie musiał brudzić sobie rąk. No i dostał spory zapas! Niewielką beczułkę, po brzegi wypełnioną czerwoną posoką.

Wziął głębszy wdech, zbierając w sobie wszelkie pokłady silnej woli, aby znowu przekroczyć próg domu. Przybrał obojętny wyraz twarzy, popychając stare drzwi nogą. W środku siedział demon, na jego materacu, skrobiąc coś na ścianie, z której odlatywała stara farba. Nie uraczył Kibuma nawet spojrzeniem, kiedy ten przekroczył próg, pomimo że doskonale wiedział, iż ten raczył wrócić. Dopiero kiedy brunet postawił przed nim beczkę z krwią, ten spojrzał na niego znudzony, co czynił bardzo często. Tym razem jego oczy błyszczały, nieznanym Kibumowi blaskiem. Nie chciał wiedzieć co dokładnie to znaczyło, bo odpowiedź mogłaby mu się nie spodobać. Otworzył więc wieko, biorąc z ziemi, przy materacu, kielich, który wypełnił po brzegi krwią. Kiedy skończył demona nie było już na materacu. Stał za nim, kilka metrów dalej. Wręczył mu bez słowa krew, odsuwając się, aby zasłonił beczułkę.

Kiedy się wyprostował, usłyszał świst powietrza, a następnie huk rozbijanego szkła. Rozszerzył zszokowany oczy, zdając sobie sprawę, że niewiele brakowało, a kielich rozbiłby się na jego twarzy. Demon patrzył na niego z niewyobrażalną furią. Teraz przynajmniej wiedział co to była za emocja. Kibum nie zdążył się cofnąć, kiedy Jonghyun wyciągał w jego stronę rękę, łapiąc go za gardło. Bez problemu uniósł go nad ziemię, przyszpilając do ściany.  Brunet zaczął się panicznie rzucać, zaciskając mocno palce na dłoni, która ściskała jego gardło.

- Kpisz sobie ze mnie?! Próbujesz ze mnie zrobić głupca?! – warknął tuż przed jego twarzą demon, ukazując rząd białych zębów, z ostro zakończonymi kłami. – Kiedy karzę ci zabijać, masz zabijać! Chyba, że życie ci niemiłe – dodał, zaciskając mocniej palce na krtani chłopaka. Kibum, jeszcze jakiś czas temu, myślał, że śmierć to nie takie złe rozwiązanie. Teraz jednak, w obliczu nadchodzącego końca, chciał żyć.

- Prz..pr..praszam – ledwo wydobył z siebie tych kilka sylab, mając łzy w oczach i coraz mniej wyraźne spojrzenie. Zaczynał krztusić się własną śliną, kiedy zaczynało mu brakować powietrza. Przed oczami mu ciemniało i słyszał szum własnej krwi w uszach. Demon jeszcze chwilę trzymał go za gardło, nim rzucił go niczym szmacianą lalkę na podłogę, zaraz obok beczki.

- Żeby mi się to więcej nie powtórzyło – warknął przez zęby, przechodząc obok chłopaka kopnął pojemnik z krwią, tym samym wylewając jej większość wprost na Kibuma. Chłopak podciągnął się na drżących ramionach, z trudem łapiąc oddech. Na jego szyi widniał odcisk długich palców demona. 

Brunet usłyszał jeszcze trzask drzwi, nim uniósł się do siadu, na czworaka idąc na materac. Nie przejmował się tym, że jest cały w krowiej krwi. Chciał po prostu zniknąć pod kocem, zamknąć się na świat i w spokoju płakać.

***

17 sierpnia 1888r.

Kibum siedział na materacu, wpatrując się pustym wzrokiem w czerwoną, zapchniętą plamę na podłodze. Ta sama substancja znajdowała się na jego rękach i ubraniach. Minęły dwa dni odkąd Jonghyun odszedł, a on nie ruszył się stąd nawet na minutę. Czuł się zagubiony, kiedy był tak całkowicie sam. Może to zabrzmi głupio, ale polegał na demonie. Zawsze na kimś polegał. Najpierw na matce, potem na swoich starych towarzyszach a potem na Jongu. Teraz jednak nie było go, a on czuł się po prostu zagubiony.

Nie jadł i nie pił od dwóch dni. Wyglądał niczym trupy, bliski śmierci. Jednak skąd miął wziąć jedzenie i picie? Jeśli by się tak pokazał na ulicy, od razu zgarnęłaby go policja. Więc nie pozostało mu nic innego jak czekać na powrót Jonghyuna. W ciągu tego czasu kiedy go nie było przemyślał wiele rzeczy. W gruncie rzeczy powinien być mu wdzięczny. Uratował jego życie, a w zamian wymagał jedynie głupiej krwi, głupich zwierząt, które i tak szybciej czy później giną. No poza psami. Ich nie był w stanie zabić, nawet za koszt własnego życia.

- Jesteś beznadziejny – usłyszał głos nad sobą. Nie zauważył kiedy mężczyzna wszedł do pomieszczenia. Wyglądał na zdegustowanego, w rękach trzymając jakieś szmaty, które przy dokładniejszym przyjrzeniu się, okazały się ubraniami. Kibum uniósł na niego wzrok, w pierwszym odruchu uśmiechając się z ulga. Zaraz jednak odwrócił wzrok, ukrywając się w swoich ramionach, karcąc się za swoje zachowanie. – Ubieraj się – rozkazał mu demon, rzucając w jego stronę ubrania. Brunet spojrzał na odzienie, łapiąc koszulę między palce. Poza tym były też spodnie i jakiś płaszcz. Materiał był niezwykle przyjemny w dotyku. Z ociąganiem i bez słowa sprzeciwu, uniósł się z siadu, przewracając się przy tym. Siedział od długich godzin w jednej pozycji, więc wszystko mu zdrętwiało. Jonghyun wywrócił oczami, zaplatając ramiona na piersi. Nie powiedział jednak nic, widząc stan chłopaka nie spodziewał się niczego innego. I tak się dziwił, że jest w stanie się ruszyć.

- Mógłbyś się odwrócić? – zapytał nieśmiało Kibum, biorąc w ręce koszulę.

- Nie – odpowiedział szybko demon, bez chwili zawahania. Brunet nie spodziewał się niczego innego, ale chciał spróbować. W końcu zawsze pozostaje jakiś promyk nadziej, ale chyba nie tym razem i nie przy Jonghyunie. Spuścił więc głowę, odpinając guziki bluzki, która miał na sobie. Materiał był sztywny przez zaschnięta krew, dlatego ściągnięcie go było trudniejsze niż mogło się wydawać.

Jong przyglądał się chłopakowi, a dokładniej wszelkim blizną na jego ciele. Liczył każdą z osobna. Jedna na ramieniu, dość świeża, z resztą sam ją zabandażował. Kilka mniejszych na drugim ramieniu, które chłopak właśnie uniósł, aby włożyć pierwszą rękę w rękaw. Poza tym wiele ran, starych sądząc po śladach. Demon, pomimo że to ukrywał, był ciekaw skąd na jego ciele tyle blizn. Czyżby miał trudniejszą przeszłość niż z początku zakładał? Na udach, które teraz były odkryte przy zakładaniu nowej pary spodni, również miał kilka blizn i siniaków oraz oparzeń. Ponad to na gardle miał długie odciski jego palców, które pomimo upływu dwóch dni nadal nie znikły.

- Już? – dopytał demon, kiedy chłopak wstał z materaca, w pełni ubrany w nowe ubrania. Kibum kiwnął delikatnie głową, obawiając się, że jak coś powie, to znowu rozzłości Jonghyuna. – Idziemy – mruknął, odwracając się na pięcie, idąc w stronę drzwi. Brunet stał chwilę niepewnie, kiedy jednak mężczyzna znalazł się przy drzwiach, pobiegł w jego stronę.

- Dokąd chcesz iść? – dopytał, nie mogąc powstrzymać się przed zadaniem tego pytania. Ciekawość zbyt mocno go zżerała. No i nadal nie mógł rozgryźć Jonghyuna. Nieraz traktował go gorzej niż psa, a czasem potrafił nawet się zgodzić na jakąś jego propozycję.

- Nie wiem jak ty, ale ja mam dość tamtego miejsca. Jest brudne, zimne i teraz jeszcze w dodatku śmierci – warknął niezbyt przyjemnie, na co Kibum skulił się w sobie, bo to była jego wina. Przynajmniej przez wypowiedź demona i jego ton głosu tak uważał, bo w sumie była to wina demona. W końcu to on wywalił beczkę z krwią w napadzie szału.

Co nie zmieniało faktu, że nie wiedział dokąd zmierzają. Szedł niczym cień za Jonghyunem, chociaż demon porównałby go do bezużytecznego kundla, który nie odrywa się od nogi właściciela. W milczeniu wyszli z Whitechapel, przechodząc w nieco schludniejszą dzielnicę. Kibum znał te okolicę jak własną kieszeń. Pomimo że nie było tutaj tego pospólstwa co kilka metrów za nimi, to ludzie nie żyli tutaj zbyt dostatnie. Jednak na tyle, aby warto było ich okradać. Czasami naprawdę znajdywało się perełki.

Demon stanął przed większym budynkiem, w którym znajdowało się co najmniej dziesięć małych mieszkać lub pięć większych, jeśli oceniać po liczbie okiennic. Jonghyun oglądał dokładnie budynek z każdej strony, aż w końcu, jak gdyby nigdy nic, wszedł do środka. Key rozejrzał się gorączkowo dookoła. Na szczęście dzięki nowym ciuchom nie odznaczał się zbytnio na tle innych, co nie zmieniało faktu, że czuł się nieswojo. Jednakże nie było czasu na zaprzątanie sobie głowy podobnymi myślami, podczas gdy demon już prawie zniknął z zasięgu jego wzrok. Posiadał nieco dłuższe nogi, więc szybko mu dorównał, ale chwile po tym stanęli u szczytu budynku, gdzie znajdowały się jedne drzwi. Jong zapukał trzy razy, po czym kolejne dwa, aż z drugiej strony nie wydobył się zniecierpliwiony i rozdrażniony głos mężczyzny.

- Czego? – warknął mało przyjemnie starszy facet, z cienkim wąsikiem, kościstą twarzą oraz fajką przy ustach. Demon uśmiechnął się do niego szeroko. Kibum znał ten uśmiech i od nie zwiastował niczego dobrego. Nim mężczyzna zdążył się cofnąć, Jonghyun wyciągnął w jego stronę ręce, kładąc ja na jego polikach, tylko po ty aby w ułamku sekundy zsunąć je niżej, ukręcając kark nieznajomemu. 

Key zatkał usta aby nie krzyknąć, odwracając wzrok, kiedy zobaczył kość przebijającą się przez skórę. Demon puścił mężczyzna, którego ciało opadło bezwiednie na ziemię. Jong jakby nigdy nic przekroczył ciało, rozglądając się krytycznym wzrokiem po pomieszczeniu urządzonym w typowo wiktoriańskim stylu.

- Wy ludzie nie macie gustu – zawyrokował nim wszedł do salonu i tym samym zniknął Kibumowi z oczu, podczas gdy chłopak dalej stał przed drzwiami, z szeroko rozwartymi oczami patrząc na ciało. Kiedy w miarę oprzytomniał, rozejrzał się spanikowany dookoła. W obawie, że ktoś go zauważy, przekroczył ciało, zamykając za sobą drzwi. Niestety noga mężczyzny wystawała poza próg, uniemożliwiając tym samym zamknięcie wejścia. Nie myśląc wiele złapał za dłonie nieznajomego, ciągnąc go w głąb pomieszczenia. Jego głowa wygięła się w dziwny, nienaturalny sposób. Kiedy zatrzasnął za sobą drzwi i przekręcił klucz,  mógł odetchnąć.

- Co ty najlepszego zrobiłeś?! – warknął, gestykulując zawzięcie, wbiegając do salonu. Demon, który siedział na wielkiej kanapie z nogami na ławie, uniósł brew do góry, z rozbawieniem oglądając poczynania Kibuma.  Kiedy nie odpowiadał, brunet denerwował się jeszcze bardziej, ze złości robiąc się cały czerwony. Na chwilę zapomniał z kim ma do czynienia, na jego szczęście demon był zajęty kpieniem z niego. – Odpowiedz! – krzyknął, tupiąc nogą niczym małe dziecko, co dodawało idiotyzmu całej tej sytuacji.

- Załatwiłem nam nowe mieszkanie. Powinieneś mi dziękować i całować po stopach – mruknął demon, zarzucając ramiona na oparcie, zajmując niemal całą powierzchnie kanapy. Wyglądał jakby tylko na to czekał – aż chłopak się przed nim ukłoni i będzie całować ziemię po której chodził. Kibum nabrał wody w usta, bo co miał na to odpowiedzieć? Ten argument był tak głupi, że nawet nie umiał na niego odpowiedzieć.

- Zabiłeś człowieka – mruknął pod nosem, spuszczając głowę. Jonghyun wywrócił oczami, szepcząc coś cicho pod nosem, jednak Kibum stał za daleko i nie był w stanie usłyszeć.

- A w jaki sposób chciałeś zdobyć nowe mieszkanie? Nie powiesz mi chyba, że pragnąłeś zostać w tamtej dziurze. A z tego co wiem nie masz pieniędzy, aby wykupić nowe lokum. Może chciałeś zapłacić za to w naturze niczym zwykła dziwka? Pasowałoby ci to, czyż nie? – brunet spiął się na ostatnie słowa Jonghyuna. Mógł go traktować niczym psa, mógł nim pomiatać i z niego kpić. Pozwalał się wykorzystywać i znosił to wszystko. Jednak nie potrafił przeżyć kiedy ktoś nazywał go dziwką lub do nich porównywał.

- Cofnij to – najpierw wypowiedział to cicho pod nosem – Cofnij to! – krzyknął donośnie, wpadając w furię. W dzikim szale rzucił się na demona, co było dużym błędem. Gdyby chociaż trochę myślał, wtedy rozważyłby dziesięć razy swój pomysł. Teraz jednak nie było czasu, kiedy rzucił się na Jonga. Demon z początku był tak zaskoczony, że nie zrobił nic. Dopiero kiedy poczuł ciężar ciała bruneta na sobie – zareagował. Złapał go w pasie jedna ręką, drugą łapiąc za dłonie. Przez wybryk Kibuma spadli z kanapy. Przeturlali się ale to ostatecznie demon, który niezaprzeczalnie dysponował większa siłą, był na górze. – Nie jestem dziwką! – krzyczał Kibum, zdzierając sobie gardło. Następne słowa uwięzły mu w gardle, kiedy poczuł silne uderzenie z otwartej dłoni w polik. Niekontrolowanie po poliku pociekła mu łza. Czuł się poniżony, ze wstydu miał ochotę zapaść się pod ziemię. Ten polik był niczym oblanie zimną wodą.

- Uspokoiłeś się? – zapytał ze spokojem demon, prostując się, jednak nadal siedząc na biodrach chłopaka. Patrzył na niego z góry z mieszaniną różnych, niezidentyfikowanych uczuć. Kibum był w stanie jedynie pokiwać powoli głową, obracając twarz w stronę zimnej podłogi, aby ostudzić nieco żar bijący z czerwonego po uderzeniu polika. – Dobrze – mruknął demon, bardziej do siebie niż do bruneta. – Posprzątaj tamto ciało – mówił tak beznamiętnym głosem, że Kibuma przechodziły ciarki po plecach.  Mężczyzna zniknął w innym pokoju, zostawiając bruneta samego. Z ociąganiem podniósł się z ziemi. Czuł się dziwnie pusty w środku. Nie wiedział czego była to sprawka. Tego uderzenia, faktu, iż uświadomił sobie, że po prostu jest dziwką demona, czy też po prostu zaczynało mu być wszystko obojętne?

Pozbycie się ciała było trudne i nawet on o tym wiedział. Pierwszym krokiem było odnalezienie worka lub materiału w które owinąłby trupa. Potem było już z górki. Kiedy odnalazł coś w co może schować ciało, musiał je sam zakapować. Kiedy przenosił zwłoki, omal nie zwymiotował. Głowa całkowicie odłączyła się od ciała, co w sumie miało swoje plusy, bo ułatwiało to schowanie ciała to niewielkiego worka. Jego koszula znowu była cała we krwi. Powinien zacząć nosić jakieś ciuchy do zabijania.

Kiedy udało mu się schować zwłoki, zarzucił na siebie płaszcz, unosząc worek. Było już późno a w tych okolicach niewiele osób się kręciło o tej porze. Z resztą doskonale znał ta dzielnicę i kanały pod nią. To właśnie tam postanowił schować ciało. Nikt na niego nie zwrócił uwagi, kiedy schodził po schodach i wychodził na zewnątrz. Czuł się niewidzialny, co w sumie ułatwiało całą sprawę. Wejdzie do podziemi znajdowało się kilka domów dalej. Były tam niewielkie schodki oraz wąski tunel. Mógł teraz spokojnie ciągnąć ciało po ziemi. Ręce go rozbolały od noszenia trupa.

Przechodził przez kolejne korytarze i zakręty, dopóki nie zobaczył światła i cichych rozmów. Od razu rozpoznał głos dawnych towarzyszy. Spiął się, zatrzymując w miejscu. Chciał paść na ziemię i udawać martwego, ale przecież to działa jedynie na niedźwiedzie! Jedyne co mógł w tej chwili zrobić to porzucić ciało i uciekać gdzie pieprz rośnie. Z głośno bijącym sercem i adrenaliną w żyłach wbiegał po schodach wprost do swojego nowego domu. Czuł się jakby go gonili, chociaż doskonale wiedział, iż nikt go nie zauważył. Niestety niektóre rzeczy są czasem silniejsze od nas.

Tego dnia nie zobaczył już więcej demona. Który zaszył się w jednym z pokoi, z którego dochodziły odgłosy delikatnej muzyki. Na jego głowie pozostało pozbycie się krwi z parkietu pod drzwiami. Mieszkanie posiadało dwie sypialnię. Jedna była zajęta przez demona a druga zamknięta na klucz. Nie chcąc przetrząsać całego mieszkania w poszukiwaniu klucza do drzwi, uznał, iż prześpi się na kanapie. Trudno mu było to przyznać, ale był wdzięczny Jonghyunowi za to, że wyciągnął ich z tamtego rozwalającego się budynku. Teraz miał miękką kanapę, ciepły koc i niedziurawy dach nad głową.

- Nie jestem wdzięczny temu dupkowi – mruknął pod nosem, wypierając się własnych myśli. Z tym przekonaniem zapadł w głęboki i – o dziwo – spokojny sen. 

__________________________________________________________________

Mała zmiana planów. Miało być co innego, ale znowu wstawiał "From Hell". Na razie piszę mi się to opowiadanie niezwykle dobrze i szybko. Jestem już dwa rozdziały do przodu ;3 

Mam też do was pytaniem. Mam zamiar wstawić rozdział z okazji świąt i tutaj kieruje pytanie do was - chcecie może kolejny rozdział "from hell" czy może HunHana o tematyce świątecznej? ^^ 

To by było na tyle, dziękuję za uwagę i życzę miłego weekendu <3