From Hell

II

Sytuacja wcale nie jest lepsza, gdy robisz dobrze coś, czego nie powinieneś tykać.

8 sierpnia 1888r.

Taemin obudził się nim słońca zdążyło wzejść nad budynkami Londynu. Wpatrywał się w obcy sufit, rozkładając szeroko ramiona na satynowej, czerwonej pościeli. Materiał przyjemnie otulał jego nagie ciało. Nigdy nie miał w zwyczaju spać w ubraniach. Jednak powinien to rozważyć mieszkając z Minho. Oczywiście nie zostanie z nim tutaj na zawsze, pomimo że bardzo by tego pragnął. Kiedy tylko znajdzie pracę i odłoży nieco pieniędzy wyniesie się, aby nie zajmował u szatyna zbyt wiele miejsca.

Ale.. co on mógłby robić? Nigdy nie musiał pracować. Przynajmniej nie w taki sposób, w jaki czyni się to w wielkich miastach. W swoim starym domu pomagał sąsiadką, chodził dla nich na zakupy, sprzątał i zajmował się zwierzętami. W ten sposób zarabiał pieniądze, wspomagając finansowo rodziców. Jednak nie miał na tyle umiejętności aby znaleźć dobrze płatną pracę bez odpowiednich znajomości. Nie posiadał wykształcenia, ani siły by wykonywać pracę fizyczną. Mimo to nie miał zamiaru się poddać nim podjął jakiekolwiek działania. Nie chciał być dla Minho ciężarem.

Drzwi uchyliły się, a przez szparę wsunęła się ciemna czupryna wraz z właścicielem. Choi zdziwił się widząc, że wpatrują się w niego wielkie, brązowe oczy. Podejrzewał, iż chłopak będzie spał. Dlatego speszył się, nie wiedząc co powiedzieć. Taemin uniósł się na łokciach, a satynowa pościel zsunęła się z jego ciała ukazując delikatnie wyrzeźbioną klatkę piersiową i kruche ramiona. Rudzielec szybko ukrył się z powrotem pod kołdra, ukrywając swoje przedramiona.

- Coś się stało? – zapytał, szczęśliwy, że nadal jest wcześnie. Powiem niewiele światła padało przez niezasłonięte okna, tym samym nie było widać jego rumieńców zażenowania. Zdecydowanie musi zacząć nosić ubrania podczas snu…

- Nie, po prostu chciałem sprawdzić czy wszystko w porządku – odparł, dopiero po chwili zdając sobie sprawę jak to głupio brzmi. Podrapał się zakłopotany po karku, stojąc w rozchylonych delikatnie drzwiach. – Zaraz wychodzę, mam dzisiaj poranną zmianę, więc powinienem być po południu – Taemin kiwnął głową, dopiero teraz zauważając, że mężczyzna ma na sobie mundur. Chwilę jeszcze wpatrywali się w siebie. Tae chciał wstać i go pożegnać, odprowadzić do drzwi czy zrobić cokolwiek, jednak nie mógł! Ostatnie czego pragnął w ich świeżej znajomości, to paradować przed szatynem jak go pan bóg stworzył. Minho dalej stał w miejscu, a minuty mijały, sprawiając, że rudzielec stresował się coraz bardziej.

- To.. um.. miłego dnia. Chciałbym, em, odprowadzić cię do drzwi czy coś, ale… – jąkał się co chwile, czując jak jego poliki płoną. Wiedział, że jest cały czerwony dlatego ukrył twarz w pościeli. – Ale nie mam nic na sobie – dodał cicho, jednak na tyle głośno aby Choi go usłyszał. Po jego minie nie miał wątpliwości, iż niedane mu było usłyszeć. Szatyn również zarumienił się delikatnie, odwracając od razu wzrok, wlepiając go w ścianę przy oknie.

- J-jasne. Okey, to ja już pójdę. Wybacz najście – odparł szatyn, znikając czym prędzej za drzwiami. Tae jęknął w duchu, chowając się aż po czubek głowy pod pościelą. Chyba gorzej nie mógł wypaść przed Minho. I jak teraz niby mu spojrzy po tym wszystkim w oczy?

Chłopak przeleżał w łóżku jeszcze dobrą godzinę i upewniwszy się, że nikogo nie ma w domu, nasłuchując dokładnie, wstał z łóżka. Czym prędzej naciągnął na siebie bieliznę. Wziął szybką kąpiel, używając zimnej wody. Trzęsąc się z zimna, otarł dokładnie ciało. Ubrał spodnie, do kolan. W końcu dzisiaj było ciepło, jak wnioskował po słońcu ogrzewającym pomieszczenie swoimi promieniami. Pomimo zapewne wysokiej temperatury na zewnątrz, założył koszulę z długim rękawem. Właściwie tylko takimi dysponował, bo tylko one zasłaniały jego przedramiona. Z okna w salonie widział Big Ben, na których widniała godzina dziesiąta rano. Nie chcąc tracić całego dnia, spakował kilka rzeczy do torby. Z zapasową para kluczy w kieszeni wyszedł z domu.

Długo chodził po mieście, starając się zapamiętać drogę powrotną. Wchodził do każdego budynku, rzeźnika czy baru gdzie widniała informacja o poszukiwaniu pracowników. Jednak za każdym razem słyszał, że szukają kogoś z większym doświadczeniem albo jest zbyt młody. Niekiedy były jeszcze argumenty, iż nie nadaję się do tak fizycznej pracy. Starał się jak mógł, ale wszędzie go odrzucali. Stracił całkowicie nadzieję, wracając smutny do mieszkania Minho. Chyba tylko dzięki temu, że był zbyt załamany i niezbyt wiele myślał, trafił do domu. Wchodząc po drewnianych schodach doszedł na odpowiednie piętro. Widząc starszą kobietę – sąsiadkę Minho – uśmiechnął się do niej, witając się z nią. Co prawda widział się z nią kiedy wychodził, jednak mama nauczyła go, że zawsze trzeba się witać.

Minho wrócił po niecałej godzinę od jego powrotu. Już na wejściu został mile zaskoczony, czując zapach obiadu. Z szerokim uśmiechem zajrzał do kuchni, gdzie Taemin stał nad garnkami, ze skupieniem mieszając coś w żeliwnym garnku. Był tak skoncentrowany na tej jednej czynności, że dopiero kiedy szatyn stanął przy nim, stykając się z nim ramieniem, ten zwrócił uwagę, iż nie jest sam. Omal nie krzyknął donośnie, wywalając całego jedzenia na podłogę. Na szczęście w ostatniej chwili opanował swoje ciało, ograniczając się jedynie do wzdrygnięcia się.

- Hej – odparł półgłosem, przypominając sobie akcję z rana. Speszony spuścił wzrok na garnek. Wyłączył ogień, odkładając naczynie na blat.

- Ładnie pachnie, co to? – zapytał Choi, zerkając niższemu chłopakowi przez ramię.

- Chyba kiełbasa z tłuczonymi ziemniakami – odparł mało pewnie rudzielec, patrząc na ich obiad.

- Chyba? – Minho uniósł brew do góry, uśmiechając się krzywo. Stojąc nadal za chłopakiem, wyciągnął dłoń, nabierając na palec nieco żółtawej brei. Powąchał ją – pachniała dobrze. Z wahaniem wsunął palec między wargi. Był zaskoczony jak dobrze smakuje. – Mmm, pyszne. Nie wiedziałem, że umiesz tak dobrze gotować – pochwalił go, na co chłopak jeszcze bardziej się zdołował.

- Bo nie umiem – burknął pod nosem, wyjmując talerze, aby nałożyć na nie jedzenie. – To nie ja gotowałem. Dostałem to od twojej sąsiadki – z naburmuszoną miną podał mu talerz, kierując się do salonu gdzie chciał zjeść przy ławie.

- Od tej starej wiedźmy z naprzeciwka? – Choi spojrzał na chłopaka, zupełnie jakby widział go pierwszy raz w życiu.

- To bardzo miła kobieta! – Tae instynktownie jej bronił, chociaż nie wiedział o niej zbyt wiele. – Dała mi jedzenie, kiedy usłyszała jak mi burczy w brzuchu – mruknął zażenowany, zapychając się ziemniakami. Minho nie powiedział już nic więcej, uśmiechając się jedynie subtelnie do chłopaka. Usiadł naprzeciwko niego, w ciszy konsumując obiad. Kiedy skończyli, szatyn ponownie spojrzał na rudzielca, który jadł o wiele wolniej niż on.

- Chciałbym, abyś kiedyś coś dla mnie ugotował – odparł, opierając głowę na dłoni, podpartej na kolanie. Rudzielec omal nie udławił się właśnie połykanym kawałkiem kiełbasy. Choi odłożył talerz, klepiąc chłopaka po plecach. Tae, kiedy tylko przestał kasłać, spojrzał na szatyna jak na idiotę, delikatnie to ujmując. Zaraz jednak pokręcił głową, odwracając wzrok, czując na plecach dłoń Minho, które wypalała mu skórę swoim ciepłem. Chcąc uciec przed tym dziwnym uczuciem , wstał z fotela, biorąc brudny talerz znajomego.

- Zobaczę co da się zrobić – zapewnił go, pomimo że nie wierzył w swoje umiejętności kulinarne. Nie umiał nawet odpowiednie zaparzyć herbaty. Dla Minho był jednak w stanie zrobić wszystko, czy to przenieść górę, czy też ugotować jajko.

***

2 sierpnia 1888r.

- Wstawaj, psie – Kibum zmarszczył brwi, czując dłoń delikatnie klepiącą go w polik. Nie otwierając oczu, zaczął odtrącać natręta, niczym upierdliwą muchę.  Demon zmarszczył niezadowolony brwi, złapał za szczękę bruneta, obracając go w swoja stronę. – Mam ci dać buziaka na dzień dobry, abyś otworzył te wielkie, ludzkie ślepia – mruknął, na wpół zdenerwowany na wpół znudzony.

Kibum na wzmiankę o pocałunku uchylił niechętnie oczy, z obrzydzeniem patrząc na demona. Czyli te wszystkie wspomnienia, które uznał za sen, były prawdziwe, a on od wczoraj należał do demona. Został jego zabawką, a ten, skinieniem palca mógł go zabić bez mrugnięcia okiem.

- Czego chcesz? – mruknął kwaśno, patrząc z niechęcią na rękę, spoczywającą obok jego głowy. Jonghyun uśmiechnął się krzywo, wstając ze starego materaca, który leżał pod jedną ze ścian wyniszczonego budynku.

- Jestem głodny, przynieś mi krew – odparł, zaplatając ramiona na piersi, patrząc ponaglająco na bruneta. Ten, niechętnie wstał z materaca, otrzepując ramiona i ubrania. Zamrugał w pewnym momencie zdezorientowany, zdając sobie sprawę, że ma na sobie nowe ubrania. Spojrzał na demona, który ze znudzeniem wydłubywał brud spod paznokci. Był wściekły, że został ściągnięty na ziemię przez tego mizernego człowieka i musi sobie radzić bez swojej służby i popychadeł.  Jednak musi korzystać pełnymi garściami z tego co oferuje mu życia. W tym przypadku to mizerne chuchro. – Na co się patrzysz? – warknął Jonghyun, czując na sobie wzrok Kibuma. Ten dotykał swojego zabandażowanego ramienia. Demon uśmiechnął się szatańsko, wolnym krokiem podchodząc do chłopaka. Ten cofał się o tyle samo kroków, ile uczynił mężczyzna. W końcu na jego drodze stanęła ściana, w którą wtulił się z całej siły, chcąc uciec jak najdalej od demona. – Zobacz jakim byłem dobrym właścicielem. Dałem ci nowe ubrania i zająłem się twoimi ranami, wiec bądź dobrym zwierzaczkiem i przynieś mi krwi – Jonghyun oparł dłonie obok głowy bruneta, nachylając się nad nim. Chłopak obrócił głowę, nie chcąc patrzyć w smolisto czarne oczy mężczyzny, w których widać było kpinę. – Możesz mi też odwdzięczyć się w naturze – wyszeptał mu do ucha demon. Oczywiście droczył się w tym momencie z Kibumem, bo nie tknąłby go. Nie gustował w ludziach i nie gwałcił dla zabawy. Jednak Key o tym nie wiedział, na co wskazywała jego reakcja. Strach pomieszany z zażenowaniem, który malował się na jego ślicznej twarzyczce, był niczym wisienka na torcie dla demona.

- Czy to ma być l-ludzka krew? – dopytał brunet, odsuwając z całej siły Jonga od siebie. Demon ani drgnął, dopóki sam nie postanowił się odsunąć. Wydał z siebie głośne westchnienie, kręcąc z rozbawieniem głową. Ten człowiek był taki zabawny…

- Kpisz? Szybciej byś zemdlał czy zwymiotował ze stresu, niż byś dał radę zabić człowieka – Kibum otworzył szeroko usta, nabierając w usta powietrza wydymając poliki.  Ugryzł się jednak w język, nim chciał zaczął się wykłócać. O mały włos wpakowałby się w coś gorszego, przez swój zbyt długi jęzor. – Zaczniemy powoli… - odparł demon, z cwanym uśmieszkiem wyciągając w stronę bruneta sztylet. Ten wyglądał na niezwykle drogi. Na rękojeści lśniło kilka diamentów, a klinga była zdobiona głębokimi, żłobionymi wzorami, które zawijały się i po dłuższym wpatrywaniu się w nie, przypominały głowy węża. – Zabij dla mnie kilka szczurów i wyciśnij z nich krew – demon oddalił się, siadając na ułożonych na sobie skrzyniach. Założył nogę na nogę, podpierając głowę na łokciu opartym na udzie. Nie spuszczał przy tym spojrzenia swoich czujnych oczu z bruneta. Ten mruknął coś pod nosem, chowając nóż za pas, przykrywając wystająca rękojeść białą koszulą, którą miał na sobie. Spojrzał z ukosa na demona, kiedy był już przy drzwiach starego domu. W jego głowie kiełkowała myśl, aby uciec i nigdy nie wracać. – Nie próbuj przede mną uciekać – dobiegł go szorstki głos Jonghyuna, kiedy zamykał drzwi. Przeszły go ciarki wzdłuż całych pleców. Z ciężkim sercem ruszył na poszukiwanie szczurów. W sumie nie wiedział już co gorsze. To, że stał się popychadłem demona, czy też to, że mógł zostać zgwałcony i w najlepszym momencie zaraz po tym szybko zabity lub cierpiałby godzinami. W ogóle nadal nie mógł uwierzyć, że takie stwory jak demony naprawdę istnieją. Uznawał je od zawsze za wymysły poetów lub ludzi obłąkanych. Były straszakiem na wiernych, którym opowiadało się o piekle, które ich czeka, jeśli nie będą kroczyć ścieżką Boga. Czyżby to Bóg go ukarał za wszelkie złe uczynki? Sam nie wiedział już co ma myśleć. Aktualnie ważne było tylko aby przeżyć. Jednak na jak długo wystarczy mu siły i determinacji do życia, nim rozpacz popchnie go do samobójstwa?

Złapanie szczurów było trudniejsze niż mu się wydawało, a on zapewne wyglądał niczym szaleniec, biegając po porcie z nożem w ręku, zgarbiony i cały zdyszany. Te bestie były zwinne, szybkie i nieuchwytne. Dwie godziny zajęło mu złapanie jednego szczura. JEDNEGO! A ile taki zwierzak miał w sobie krwi? Zapewne zbyt mało, aby wykarmić i zadowolić demona. No i kolejny problem pojawił się, kiedy patrzył na tą słodką mordkę, która patrzyła na niego ze strachem. Może i był złodziejem, może i był światkiem kiedy jego towarzysze gwałcili dziwki, ale sam nigdy nie dotknął kobiety, sam nigdy nikogo nie zabił. Miał mimo wszystko sumienie. Dlatego ciężko mu było ukręcić ten delikatny kark szczura.

Całą noc zajęło mu złapanie kilku szczurów. Niektóre martwe, niektóre żywe, przyniósł je do budynku. Kilka razy nawiedziła go myśl, aby się poddać i uciec albo wrócić z pustymi rękoma i pozwolić się zabić. W końcu jednak zebrał resztki siły. I znowu stał przed starymi drzwiami podniszczonego budynku. W środku nie paliło się ani jedna świeca i całe pomieszczenie było pogrążone w mroku. Kiedy przekroczył próg, ogień rozbłysnął, zapalając święcę ustawione wzdłuż przeciwległych ścian. Kibum przełknął z trudem ślinę, wyciągając w stronę Jonghyuna cztery szczury. Jeden z nich nadal miotał się niespokojnie, trzymany za ogon. Demon patrzył znudzony na bruneta, pomimo że wewnątrz śmiał się z niego. Obserwował cały czas poczynania Key, kiedy ten jak głupi próbował spełnić jego rozkaz.

Demon wyciągnął w jego stronę kielich, do którego miał wylać krew. Brunet zacisnął usta w wąską linię, starając się trzymać język za zębami, aby nie wypalić znowu czegoś głupiego. Zabrał z rąk Jonghyuna naczynie, kładąc je na ziemi, kucając naprzeciwko. Złapał za żywego szczura, ukręcając mu łeb. Robił to wszystko z bólem w sercu. Naciął ich szyję, odsuwając się na maksymalną długość ramion, kiedy wyciskał z nich krew do naczynia. Demon ze znudzeniem go obserwował, mimo wszystko będąc zadowolonym ze swojego zwierzaczka.

Szczurza krew nie była ani trochę dobra, śmierdziała i była zbyt gorzka. Dla Key to nie jest żadna różnica, ale dla demona, który raczy się smakiem krwi od wielu wieków, jest to wielka różnica. Czuł się jak demon najniższego rzędu. Jednak wszystko po kolei, stopniowo zacznie zaszczepiać zło w tym chłopaku, aż oszaleje na jego oczach. Wtedy pochłonie jego duszę. Cudowną, szaloną duszyczkę.

Kilka dni później.

I w ten oto sposób znalazł się tutaj, w ciemnym zaułku, z workiem z martwym kotem, którego miał przynieść na kolację demonowi. Z dnia na dzień wymagał od niego coraz więcej. Zaczęło się od szczurów, ale szybko się nimi znudził. Potem kazał mu zabijać większe zwierzęta, więc zdecydował się na.. bardzo duże szczury, ale szczur to nadal szczur. Nie chcąc rozgniewać demona przemógł się, aby zabić kota. Potrafił godzinami szukać najbardziej wygłodzonego, wy marnowanego kota, aby ukrócić jego cierpienie. Zabij, albo sam zostaniesz zabity. Te kilka słów, które tydzień wcześniej wypowiedział demon, odbijały się echem w jego głowie, za każdym razem kiedy dzierżył w dłoni sztylet.

- Jutro przynieś mi większe zwierzę – odparł Jonghyun, popijając z kielicha krew. Kibum uniósł na niego zaciekawiony wzrok, grzejąc ręce przed prowizorycznym ogniskiem, które wykonał na betonie, otaczając w około ognia kilkoma kamieniami. Dym ulatywał przez niewielką dziurę w dachu. To było straszne jak nagle pogorszyły się jego warunki życia. Czuł się jakby się cofnął w czasie, do dnia kiedy matka go wyrzuciła z domu i musiał włóczyć się po ciemnych ulicach, śpiąc pod mostami czy też w stertach śmieci. Plusem był dach nad głową, stary materac i jakiś wyliniały koc, który znalazł. Wszystko to przysłaniał jeden, wielki minus imieniem Jonghyun. No i fakt, że wcześniej mieszkał w lepszych warunkach i był do nich przyzwyczajony. Dlatego nie wiedział ile wytrzyma w tym zakurzonym, ciemnym, wilgotnym i rozwalającym się mieszkaniu.

- W-większe, czyli? – dopytał, odwracając wzrok od mężczyzny. Jego widok go obrzydzał, a po plecach przechodziły mu ciarki za każdym razem kiedy oblizywał usta z czerwonej posoki. Wpatrywał się uparcie w języki ognia, wirujące przed jego dłońmi. Ciekawe co by się stało jakby wskoczył w to niewielkie ognisko. Czy Jonghyun by go uratował, czy też patrzyłby jak płonie i umiera w katuszach. Przybliżył dłoń do ognia, dzieliły go dosłownie milimetry od włożenia ręki w ognisko, wtedy jednak z tego dziwnego stanu zamyślenia wyrwał go srogi głos demona.

- Pies, chce psa. – Kibum natychmiast odsunął dłoń, przyciskając ją do piersi. Niewiele brakowało, a zrobiłby coś naprawdę głupiego. Spojrzał z ukosa na demona, z żalem w oczach. Nie da rady zabić psa. Uwielbiał te stworzenia i tylko one umiały kochać bezgranicznie. Nawet kogoś takiego jak on. W dzieciństwie miał kundla z którym bawił się całymi dniami. Był niezwykle mądrym stworzeniem. I jedynym, które go kochało. Bo nawet nie mógł powiedzieć, że matka darzyła go jakimś uczuciem, skoro wywaliła go z domu i nie interesowała się jego losem. Nie próbowała go odszukać, czy dowiedzieć się czy w ogóle żyje. O ojcu nie było co wspominać. Cholerny alkoholik, który odszedł z dziwką. Nawet jego przyjaciele go nie kochali.

- Musi to być pies? – zapytał, pomimo że wiedział jaka będzie odpowiedź. Demonowi się nie sprzeciwiało, demon nie zmieniał zdania na prośbę człowieka, demon dostawał to co chce. Tych trzech rzeczy nauczył się Kibum w ciągu ich krótkiej, ale jakże burzliwej znajomości.

- Rób co chcesz, byleby to nie był ani szczur, ani kot – mruknął, na pozór znudzony, z łaską wypowiadając te słowa. Kibum odetchnął w duchu, uśmiechając się nieznacznie. Pierwszy raz od dawna, a wszystko za sprawą tak błahego powodu. Pomyśleć, że jeszcze miesiąc temu uśmiech nie schodził z jego ust…