From Hell

IV

Aby zapanować nad człowiekiem, trzeba sprawić, by zaczął się bać.

19 sierpnia 1888r.

Minho martwił się o Taemina. Kiedy zasiadali do wspólnego posiłku unikał zawsze rozmów na temat swojej pracy. I pomimo że szatyn próbował coś z niego wycisnąć na ten temat, ten zawsze go zbywał lub wymigiwał się złym samopoczuciem, aby następnie uciec do swojego pokoju. Choi nie był ostatnio w stanie skupić się na pracy. Zdecydowanie coś było nie tak, tylko czemu Tae nie chciał mu powiedzieć? Przecież obiecał, że mu powie gdyby coś było nie tak!

- Co jest, chłopcze? – koło Minho pojawił się Charles, zmartwiony stanem podopiecznego, którego traktował niczym własnego syna.  Sam nie mógł mieć ze swoją ukochaną małżonką dzieci, dlatego też całą rodzicielską troskę przelał na tego chłopaka, który wstąpił młodo do policji, po tym jak jego ojciec został zamordowany przez jakiegoś złodzieja. Do dzisiaj pamiętał ten dzień, kiedy cały mokry – na zewnątrz padało – przyszedł na komendę i z zaciętością w oczach powiedział, że chce znaleźć tego sukinsyna, który zabił jego ojca. Były to dość mocne słowa jak na czternastoletniego dzieciaka. Był w nim tyle złości i smutku, że Charles nie mógł się nie ugiąć i zająć się tym chłopcem. Od tamtej pory Choi był pod skrzydłem mężczyzny. Nie każdemu się to podobało, ale nie mieli też nic do powiedzenia.

- Nic takiego – mruknął, czuł jednak na sobie karcące spojrzenie mężczyzny. Szatyn westchnął głośno, bawiąc się między palcami kawałkiem złożonej kartki. – Martwię się i nie wiem co zrobić – dodał, uciekając wzrokiem jak najdalej. Przez specyficzne relację jakie ich dzieliły, Choi czuł się zawstydzony. Zawsze to on wszystkich onieśmielał swoja charyzmą i pewnością siebie.

- Chodzi o tego rudego chłopaka, prawda? – dopytał Charles, siadając na biurku obok młodszego chłopaka. Ten kiwnął powoli głową, wpatrując się w kartkę. – Lubisz go? – zapytał, unosząc wysoko brew. Nie miał nic do homoseksualistów. Wiedział, że to zjawisko powszechne, pomimo iż się o nim głośno nie mówiło.

- Nie! Nie w tym rzecz - zaprzeczył od razu szatyn, rumieniąc się delikatnie, prawie niezauważalnie. – Jestem za niego odpowiedzialny, a on coś przede mną ukrywa – w końcu powiedział co mu na sercu leży i poczuł się z tym o wiele lepiej. Warren zamyślił się, pocierając palcem wskazującym i kciukiem swoje siwe wąsy.

- Co robią ludzie kiedy są zmartwieni i nie mogę znaleźć jakieś rzeczy? – dopytał mężczyzna, a Choi musiał chwilę się zastanowić do czego zmierzał  jego rozmówca.

 - Idą na policję?

- A kim ty jesteś? – Minho uśmiechnął się krzywo, wiedząc co chce mu powiedzieć jego przełożony. Zawsze tak robił. Przekazywał mu wskazówki w dość pokrętny sposób.

- Policjantem – mruknął szatyn. Wiedział już, że musi wsiąść w ręce własne problemy. – I muszę się zająć własnym problemem – odparł pewnym siebie głosem, wstając z impetem z miejsca. Zaraz jednak został sprowadzony z powrotem w dół.

- Spokojnie, dzieciaku. Nie bądź taki w gorącej wodzie kąpany. Jutro dostaniesz wolne, ale teraz bierz się do roboty – Charles poklepał podopiecznego po ramieniu, odchodząc zająć się własnymi sprawami. Minho kiwnął głową, wracając z większym zaangażowaniem do pracy.

***

20 sierpnia 1888r.

Taemin wyszedł jak codziennie po południu. Choi niestety musiał mu nakłamać, kiedy ten zapytał go czemu zostaje w domu. Wmówił mu, że ma nocny dyżur. Oczywiście Tae uwierzył mu, bo czemu miałby kłamać? Minho poczekał jeszcze godzinę po wyjściu chłopaka, nim sam ruszył się z miejsca. W umówionym miejscu miał spotkać się ze swoim znajomym – Huang Zi Tao. Chociaż znajomy to zbyt wiele powiedziane. Łączyły ich dość dziwne więzy.

- Masz? – zapytał już z daleka widząc znajomą twarz. Nie trudno było go przeoczyć. Wysoki, wyższy od niego, z jasnymi blond włosami, podkrążonymi oczami i o typowo chińskich rysach. Miał nawet na sobie tradycyjny strój. Chińczyk uśmiechnął się kącikiem ust, wyjmując niewielką karteczkę. Kiedy szatyn wyciągał po nią dłoń, ten cofnął natychmiast rękę.

- Jesteśmy kwita? – zapytał, mrużąc oczy, które zwęziły się tworząc niewielkie półksiężyce. Minho mruknął cicho pod nosem, dusząc w sobie przekleństwo. Cholerna, cwana żmija – pomyślał szatyn, kiedy kiwnął potakująco głową. Nie mógł powiedzieć, że się nie lubili, jednak czasami mieli ochotę nawzajem poderżnąć sobie gardło. – Kim on jest? – dopytał, nie jako informator, który zajmuje się zbieraniem różnych brudów na innych, lecz jako przyjaciel.

- Kimś za kogo jestem odpowiedzialny – odparł, wlepiając wzrok z adres na kartce. Czasami posiadanie znajomych z szemranych dzielnic miało swoje plusy. – Dzięki – dodał, machając mu krótko ręką na pożegnanie. Usłyszał jeszcze jak Tao krzyczy za nim, zapewne zapraszając go w wolnej chwili na piwo do baru znajomego. Był tam raz i do tej pory nie pamięta co dokładnie robił tamtej nocy.

Miejsce pracy Taemina znajdowało się dwie dzielnice od ich miejsca zamieszkania. Kręciło się w tej okolicy sporo zamożnych lecz pijanych mężczyzn oraz kobiet, które w długich sukniach hasały od baru do baru pod rękę ze swymi mężami. W tej części miasta wszyscy żyli beztrosko, nie przejmując się kryzysem czy morderstwami.

Minho spojrzał na kartkę z adresem, po czym przeniósł wzrok na bar przed sobą. Spora garstka ludzi minęła go wchodząc do środka, skąd wydobywała się głośna muzyka oraz donośne rozmowy. Jednak dobrą decyzją było nie zakładanie dzisiejszego dnia munduru. Zwracałby na siebie zbyt dużą uwagę. Kiedy przeszedł przez drzwi, uderzyło w niego ciepłe powietrze, zaduch i odór papierosów. Zmarszczył nos, starając się oddychać ustami. Jednak powietrze było tak gęste, że trudno mu było złapać oddech. Stoliki były ustawione w całym pomieszczeniu, niewiele dzieliło jedno siedzisko od drugiego. Przez co kelnerki z tacami pełnymi alkoholu musiały przeciskać się między klientami. Szukał wzrokiem Taemina, jednak nigdzie go nie dojrzał. Co wzbudzało w nim obawy, ale Tao nigdy się nie mylił. Skoro śledził chłopaka i podał mu ten adres to musiało oznaczać, iż wszedł do tego baru.

- Proszę pani – Choi podszedł do kelnerki odzianej w krwisto czerwona suknię. Kobieta odwróciła się w jego stronę i rozszerzyła zszokowana oczy – Taemin… - wyszeptał Minho, zawisając z dłonią w powietrzu. Rudowłosy chłopak pisnął cicho, ukrywając się za metalową tacą.

- Nie patrz na mnie – wyszeptał cieniutkim głosem, a jego poliki przypominały kolorem dojrzałego pomidora.

- Co to ma znaczyć? – zapytał rozgniewany. Był w sumie gotowy na wszystko, ale nie na to, że Tae będzie przebrany za kobietę! Najgorsze w tym wszystkim było to, że wyglądał niezwykle seksownie. I gdyby był jednym z tych facetów, którzy nie znali chłopaka, wtedy pewnie śliniłby się na jego widok. Z zachwytem oglądałby każdy ruch jego bioder, każde zarzucenie długimi, błyszczącymi rudymi włosami. – Z resztą nieważne. Zabieram cię stąd! – zawyrokował, kiedy Taemin stał dalej, zasłaniając się tacą, nie odpowiadając na zadane pytanie. Złapał chłopaka za ramię, ciągnąc w stronę wyjścia.

- Minho! Puść, to boli – skomlił rudzielec, próbując się wyrwać, jednak bezskutecznie. Jednak z kelnerek zauważyła całą scenę, wzywając kierownika. To dodatkowo rozjuszyło szatyna, który zacisnął mocniej dłoń na ramieniu przyjaciela. Taemin pokręcił głową, unosząc rękę do góry, kiedy jego szef wszedł do pomieszczenia. Wszyscy patrzyli na nich zaciekawieni. Choi ciągnął chłopaka przez cała drogę, zapewne zostawiając na jego ramieniu sporego siniaka.

Kiedy szli przez korytarz, jego sąsiadka wychyliła się przez drzwi słysząc hałas. Rozszerzyła oczy na widok jaki zastała, jednak nie dane jej było cokolwiek powiedzieć, bo Choi, kiedy tylko otworzył drzwi, wepchnął Taemina do środka, zatrzaskując za sobą wejście. Rudzielec omal się nie przewrócił, kiedy długa, czerwona suknia zaplątała mu się miedzy nogami. W ostatnim momencie złapały go silne ramiona Minho i postawiły do pionu. Tae odwrócił się do niego z przepraszającym uśmiechem, który zniknął kiedy tylko zobaczył gniew bijący z oczu szatyna.

- Przebierz się a potem porozmawiamy – warknął mało przyjaźnie, zaplatając ramiona na piersi. Już nie był tym samym czarującym mężczyzną o wielkich oczach i miłym czułym głosie, lecz bezwzględnym i surowym rodzicem. Rudzielec, niczym skarcony pies, spuścił głowę kierując się do swojego pokoju. Choi czekał na niego w salonie, tupiąc nogą o podłogę. Taemin wszedł skruszony do salonu, odziany w normalne ubrania. Usiadł na fotelu obok kanapy, spuszczając od razu wzrok na swoje dłonie. Wyglądał w tym momencie niczym przestraszone zwierzę, co zmiękczyło skutecznie Minho. I jak on miał go skutecznie ochrzanić? – Pamiętasz co mi obiecałeś, prawda? – zapytał, starając się zachować chłodny ton głosu, co było trudne kiedy patrzył w te przestraszone wielkie oczy.

- Tak, pamiętam, ale..

- Ale co?! – Choi na nowo się rozgniewał przerywając Taeminowi wypowiedź. Nie rozumiał jak ten dzieciak mógł być tak nieodpowiedzialny! Przecież w tym miejscu traktowano kobiety niczym dziwki, obmacywano i podrywano w bardzo grubiański sposób.

- To była jedyna praca do której się nadawałem i jedyna gdzie mnie przyjęli! – wykrzyczał rudzielec przez łzy zbierające mu się w oczach. Wstał gwałtownie, przez co zakręciło mu się w głowie. Już dawno nie kłębiło się w nim tak wiele emocji i przeżyć na raz. Choi zamilkł, czując się winnym, że doprowadził chłopaka do płaczu. Wstał powoli z kanapy, podchodząc do przyjaciela, objął go delikatnie w pasie, przyciskając do swojej piersi. Głaskał go uspokajająco po plecach. Źle to rozegrał, nie brał pod uwagę uczuć młodszego chłopaka. Sam musiał się czuć okropnie pracując tam.

- Znajdę ci pracę, zobaczysz. – zapewnił go, tuląc do siebie tak długo aż się uspokoił.

***

22 sierpnia 1888r.

- Nie, to nie jest dobry pomysł! Nie nadaję się – upierał się chłopak, zapierając się nogami, byleby nie wejść do schodach na górę. Choi miał już dość tych scen. Załatwił mu pracę w komendzie. To przecież była idealna praca! Po prostu będzie mu asystował i będzie miał go przy okazji na oku. Lepiej trafić nie mógł. Przynajmniej zdaniem Minho, bo Taemin uważał inaczej. Samo mieszkanie z obiektem swoich kilkuletnich westchnień było uciążliwe, a co dopiero przebywanie z nim cały dzień!

- Nie zachowuj się jak dzieciak – krzyknął na niego, jednak nie zrobiło to na rudzielcu żadnego wrażenia. Policjanci, a jego współpracownicy, patrzyli na to wszystko z dystansem i lekkim rozbawieniem. Zwłaszcza Warren, który stał u szczytu schodów, niezauważony nadal przez Minho i jego przyjaciela. Szatyn na skraju wytrzymałości nie wytrzymał. Złapał Taemina za obie dłonie, przyciągając do siebie, tylko po to aby złapać go w pasie i przerzucić sobie przez plecy. Tae automatycznie ucichły, kiedy znalazł się kilka centymetrów od tyłka Minho. Choi zadowolony z ciszy, jakby nigdy nic zaczął wchodzić z chłopakiem po schodach, stawiając go dopiero na samej górze. Kiedy rudzielec poczuł grunt pod stopami od razu się odsunął, stojąc ze spuszczona głową, zasłaniając się włosami. Czuł się głupio i wiedział, że ZNOWU jest cały czerwony. To zaczynało być chore, wystarczyło, że mężczyzna go dotknął i już nie umiał powstrzymać rumieńców.

- Widzę, że twój przyjaciel ma charakterek – Charles zaśmiał się życzliwie, targając chłopaka po rudych włosach. Nie był ślepy i miał na karku niemal pięćdziesiąt lat. Był również policjantem z wieloletnim stażem, więc potrafił dodać dwa do dwóch. Widział w tych wielkich oczach Taemina miłość do Minho. Jednak nie miał zamiaru go uświadamiać. Z czasem Choi sam do tego dojdzie.

Choi został oddelegowany do swoich obowiązków, podczas gdy Warren wprowadzał Tae w zakres jego obowiązków i wszelkie papierkowe sprawy, które musieli uzupełnić przed jego przyjęciem. Zaszli również do krawca, który wziął wymiary Taemina.

- Masz lepszą figurę niż ja, chłopcze. Robię się zazdrosna – odparła starsza kobieta, kiedy mierzyła chłopaka. Ten grzecznie odpowiedział, że jest piękna pomimo wieku, tak zawsze uczyła go matka. Około siedemnastej (a byli tam od dziewiątej) Taemin w końcu miał czas aby spotkać się z Minho. Na szczęście ten dzisiejszego dnia siedział głównie w biurze, więc nie musiał na dzień dobry zabierać przyjaciela na patrol po ulicach. Skończyli niecałą godzinę później, wracając wspólnie do domu.

- Minho… – Tae stanął przy szatynie, kiedy ten siedząc w fotelu przed kominkiem w mieszkaniu czytał książkę. Choi uniósł wzrok na Taemina, który miętosił między palcami materiał koszulki. Było już późno, od ich powrotu minęło kilka godzin. – Dziękuję za to, że mnie tam zabrałeś – dodał, patrząc szczerze i z pełnym podziwem oraz wdzięcznością na Minho. Z początku był na niego zły, ale to nie był taki kiepski pomysł jak z początku zakładał. Ludzie byli dla niego mili i już po pierwszym dniu czuł się tam lepiej niż po kilku dniach pracy w barze. Choi uśmiechnął się do niego delikatnie, łapiąc za dłoń, która maltretowała koszulkę. Tae wciągnął głośno powietrze, przestając na chwilę oddychać kiedy ich spojrzenia się skrzyżowały. Rudzielec, niewiele myśląc, pochylił się do przodu całując przyjaciela w polik. Miękkie wargi zetknęły się delikatnie ze skórą, ledwo ją muskając. Odsunął się błyskawicznie, jąkając się podziękował jeszcze raz i uciekł do swojego pokoju. Choi dotknął miejsce w którym usta chłopaka zetknęły się z jego polikiem. Kąciki ust drgnęły mu w subtelnym nieco drapieżnym uśmiechu. Zaraz jednak nałożył z powrotem okulary na nos, wracając do lektury.

***

27 sierpnia 1888r.

Odkąd Jonghyun załatwił im nowe mieszkanie ich relację się zmieniły. Nie polepszyło się między nimi, ale też nie było gorzej. Było po prostu… dziwnie. Kibum przynosił mu codziennie krew, zabijał zwierzęta i co gorsza, przychodziło mu to z łatwością. Nie dlatego, że los zwierząt go nagle przestał obchodzić. To wszystko przez demona, nie mógł przestać o nim myśleć. Następny dzień po ich, tak jakby kłótni, było niezręcznie. Przynajmniej dla Kibuma, bo demon nie odczuwał raczej takich emocji. Zaczął od tamtego dnia podchodzić do bruneta z dystansem, nie rozmawiał z nim, nie kpił z niego i nie drwił z każdego jego ruchu czy słowa. Kibum powinien się cieszyć, ale nie było tak. Wolał być traktowany niczym śmieć i poniżany. Nienawidził ciszy, nigdy nie lubił kiedy ludzie milczeli. Nigdy nie zwiastowało to niczego dobrego. Najpierw jego ojciec przestał z nim rozmawiać, ignorował go i w końcu odszedł. Potem matka zaczęła być dla niego oziębła aż w końcu go wywaliła z domu. Potem nawet jego towarzysze zaczęli się od niego odsuwać. Z początku tego nie zauważył, teraz jednak wszystko było widoczne jak na otwartej dłoni. Dlatego nienawidził ciszy, bo kryła się za nią samotność, która miała przyjść i ponownie go zniewolić swoimi zimnymi ramionami.

Próbował przypodobać się Jonghyunowi. Robił wszystko czego ten wcześniej od niego wymagał, jednak nic nie zmieniało się w ich relacjach. Był coraz bardziej zdesperowany. Siedząc przed kominkiem rozmyślał o zaistniałej sytuacji. Wpatrywał się w ogień, który przyjemnie ogrzewał jego zmarznięte ręce. Ciało okrył kocem, czując jak powoli morzy go sen. Mimo to umysł nie przestawał pracować, zawalając go coraz większa ilością przemyśleń. Może jakby zabił człowieka, wtedy demon zwróciłby na niego uwagę? Byłby z niego dumny i przestałby traktować go w tak oziębły sposób? Wystarczy zabić człowieka, bezwartościowego człowieka. Może dziwkę? Jest ich pełno, nikt nie zauważy zniknięcia jednej czy dwóch.

- Zabić człowieka… - mruknął cicho pod nosem, na skraju świadomości. Powieki zaczęły mu ciążyć , opadając w dół. Zaczął tracić równowagę, osuwając się na miękki dywan. Przez  zmęczenie i senność nie był świadom bycia obserwowanym. Demon stał w drzwiach, z szatańskim uśmiechem przyglądając się Kibumowi smacznie drzemiącemu na ziemi przed kominkiem. Ludzie byli tacy łatwi w manipulowaniu….

_______________________________________________________________________

No i w końcu, pod choinkę w prezencie, wrzucam kolejny rozdział From Hell ^^ Większość osób wyraziła ochotę na przeczytanie tego rozdziału, więc oto jest~! 

W tym miejscu chce Wam życzyć wszystkiego najlepszego, abyście spędzili te cudowne chwilę w miłej rodzinnej atmosferze. Życzę wam dużo prezentów i smacznych potraw. Nie umiem składać za bardzo życzeń, dlatego po prostu Wszystkiego najlepszego i Wesołych świąt~! < 3

Och, i niech mikołaj Jonghyun zagości u każdej z was wraz ze swym reniferem i workiem prezentów :3