Strach ma wielkie kły - Epilog

Rozdział niebetowany
___________________________________________________________

Każdy czasami myśli o odosobnieniu. O tym, aby wyjechać gdzieś, gdzie będzie mógł uciec od problemów codziennego świata. Z dala od cywilizacji czy zgiełku otaczającego go świata. Odpocząć od ludzi.

Tego jednak nie pragnął blondyn, który siedział w bujanym fotelu, na ganku swojego nowego domu. Obserwował ze wzgórza niewielkie miasto, które mieściło niewiele ponad 266 mieszkańców. Wszyscy tutaj byli za sobą zżyci. Wszyscy wszystkich znali. Większość mieszkańców była ze sobą spokrewniona, co doprowadzało do zawierania małżeństw z kuzynem drugiego stopnia. Doprowadzało to do licznych chorób genetycznych. Mimo to wszyscy żyli tutaj szczęśliwie. Z jedną stacją w telewizji, jednym bankiem oraz szkołą. Bez lotniska, jedynie z promem, który odpływał raz w tygodniu na Wyspę św. Heleny. Taka właśnie była wyspa Tristan da Cunha.

Kibum popijał ciepłą herbatę, odziany w rozciągnięte ciuchy i otulony kocem. Nie miał dla kogo się stroić. A w mieście i tak zrobiło się głośno po jego pojawieniu się. Nie miał jednak gdzie się udać, do kogo wrócić.

Minęło trzydzieści lat odkąd opuścił swoich przyjaciół i kolejne pięć odkąd był na ziemi. Przez cały ten czas obserwował resztę z góry. Przez wiele miesięcy nie mogli się pozbierać po jego odejściu. W końcu jednak powrócili do swojego codziennego życia. Tae i Minho postanowili wyjechać do Europy, do matki młodszego wilkołaka. W Noma trzymał ich jedynie fakt, że on tam był. Choi oświadczył się Taeminowi i nawet wzięli już ślub. Uroczystość nie była zbyt huczna. Nie mieli w końcu wielkiej rodziny. Chcieli zaprosić Jonghyuna, jednak wampir zaszył się w cieniu. Kibum nie umiał na niego patrzeć, kiedy ten pogrążał się w cierpieniu po jego odejściu. Nadal jednak uważał, że postąpił słusznie. Później dowiedział się o napadzie szału Jonghyuna. Jedynie dzięki szybkiej interwencji Onew, Jong nie pozabijał całej pobliskiej ludności. Po tym wydarzeniu zniknął, włócząc się po jakiś ciemnych ulicach w slumsach. W pewnym momencie zniknął Key z widoku, mimo to wiedział, że nic mu nie jest. Nie miał na to materialnego dowodu. Czuł to podskórnie i to mu wystarczało.

W ciągu tych trzydziestu lat na górze zdążył zrobić wiele. Nawiązał ponowny kontakt z aniołami. Z kilkoma nawet się polubił. Zaczęli być oni bardziej ludzcy. Nawet z LuHanem umiał się dogadać, jednak częściej ze sobą walczyli. Jedyne co go denerwowało to wszelka papierkowa robota. Miał tak wiele do uzupełnienia przez okres kiedy nie był „na służbie”.

Nie musiał teraz wiele robić na ziemi. Jego obowiązki ograniczały się jedynie do kontrolowania ludzi. W końcu obecnie nie trzeba było człowiekowi wiele, aby wywołać wojnę. Zasłaniali się pokojem i chęcią polepszenia warunków życia, w zamian przelewając hektolitry krwi. 

Pytanie, że skoro mógł wrócić na ziemię, czemu wybrał tak odseparowane miejsce i nie wrócił do ukochanego? To był jeden z warunków jego powrotu. Nie mógł się rzucać w oczy ani pójść do Jonghyuna. Nie rozumiał czemu mu zabroniono, ale takie były zasady, a on nie miał zamiaru ich już więcej łamać.

Czarny kot wskoczył na jego kolana, przeciągając się z cichym pomrukiem. Kibum pokochał te stworzenia, kiedy powrócił na ziemię. Tego kociaka znalazł wygłodzonego na ulicy w Chinach. Jego czarne, smutne oczy urzekły go. Zapewne dlatego, że przypominał mu samego siebie – porzuconego i samotnego. Zabrał go ze sobą do tego niewielkiego miasteczka, chcąc mieć nieco towarzystwa.

Jego dom nie był wielki. Posiadał jedynie dwie sypialnie, jedną łazienkę, niewielki salon z kominkiem i aneks kuchenny. Jednak dla niego jedynego to było nawet nazbyt wiele. Mimo to był pewien, że nawet setka kotów nie sprawi, że poczuje się mniej samotny.

Czarny kot ułożył się na kolanach swojego właściciela, który wpatrywał się w słońce, kiedy to chyliło się ku zachodowi. Niebo było czerwone niczym krew, zwiastując deszcz następnego poranka. W ostatnich promieniach słońca ujrzał postać. Niewysoką lecz postawną, z torbą przerzuconą przez ramię. Szedł powoli w stronę jego domu.

Kibum wstał, płosząc tym samym kota, który zamiauczał głośno, niezadowolony z przerwania mu drzemki. Blondyn stanął przed domem, poprawiając koc, który zsuwał się z jego drobnych ramion. Oparł się o drewniany stelaż dachu na werandzie, mrużąc oczy, aby dojrzeć nieznajomego. Słońce świeciło wprost w jego twarz, utrudniając mu rozpoznanie przybysza.

Czyżby wróg? A może zagubiony wędrowiec? Kimkolwiek był, był niezapowiedzianym gościem i potencjalnym towarzystwem, za którym blondyn tęsknił. Był gotów przywitać go z otwartymi ramionami, jeśli był przyjacielem lub wbić nóż w brzuch, gdyby okazało się, że ma niegodziwe zamiary.

Z każdym kolejnym krokiem widział dokładniej nieznajomego. Z postury kogoś mu przypominał, ale mało jest podobnych do siebie osób? Mówi się, że na planecie, po której obecnie chodzi ponad siedem miliardów ludzi, istnieje co najmniej siedem osób podobnych do nas. Można rzec, iż niemal identycznych. Dlaczego więc, ktoś nieznajomy, nie mógłby być podobny do człowieka, którego już kiedyś widział?

Twarz natomiast pozostawała dla niego nadal niewidoczna, nieoświetlona żadnym światłem. Im jednak bliżej był mężczyzna ( był już pewien, że nie ma do czynienia z barczystą kobietą ) tym więcej mógł dojrzeć. Widział zarys szczupłego, podłużnego i zgrabnego nosa. Wyraźnie wykrojone usta i wielkie, brązowe oczy, które patrzyły na niego szczenięco. Mężczyzna miał surowe i silne rysy twarzy, mimo to nie dodawały one mu srogości.

Gdyby Kibum był fanem dennych romansów, pewnie biegłby w stronę mężczyzny na tle zachodzącego słońca, aby rzucić się w jego ramiona. Na swoje szczęście posiadał dumę i nawet najmniejszy mięsień u nogi mu nie drgnął, pomimo że serce łomotało w piersi niczym skrzydła kolibra.

Kiedy dzieliła ich dwumetrowa odległość, dopiero wtedy Key odepchnął się od drewnianej podpórki, wolnym krokiem podchodząc do mężczyzny. Wyciągnął dłoń spod koca,  aby dotknąć klatki piersiowej wampira przed sobą. Ku zaskoczeniu mężczyzny, oberwał dość mocno w mostek, a następnie został szarpnięty za białe włosy i przyciągnięty do blondyna.

- Dupek – tylko te słowa przeszły przez gardło Kibuma, który czuł jak oczy staja się wilgotne. Zacisnął obie dłonie na włosach wampira, przyciągając bliżej siebie aby połączyć ich usta w pocałunku pełnym tęsknoty i desperacji. Koc, który wcześniej otulał blondyna, spadł na ziemię, w zamian silne ramiona Jonghyuna objęły Key w pasie. – Idiota, kretyn – wymieniał kolejne epitety określające wampira. Złapał mocniej za białe kosmyki włosów, przeczesując je między palcami. Pasowały mu idealnie, tym bardziej, że komponowały się z ciemnym odcieniem skóry mężczyzny. – Białowłosy tępy, przystojny dinozaur – mruknął, patrząc spode łba na ukochanego. Jonghyun wykrzywił usta w imitację uśmiechu.

- Przystojny to chyba nie jest obelga – odparł Jong. Oparł czoło o ramię wyższego chłopaka, wtulając twarz w jego włosy, które zdążył urosnąć aż do obojczyków. Stali w ciszy, napawając się swoją upragnioną, po tak wielu latach, bliskością. Słońce zniknęło za horyzontem, kiedy w końcu się od siebie odsunęli.

- Pięć lat. Długo kazałeś mi czekać. – Key dotknął polika wampira, następnie schodząc do jego warg, nosa. Uczył się go od nowa. Jonghyun zmarszczył brwi, tworząc długą bruzdę między nimi.

- Bo bardziej odosobnionego miejsca nie można było wybrać, prawda? Tej wyspy nawet nie ma na mapach! – wampir zrobił z ust uroczy dzióbek, od którego Kibuma wzięło na mdłości, od nadmiaru słodkości, ale za razem uważał to za rozkoszny gest. Dlatego pocałował kochanka, uśmiechając się szeroko, w pełni szczęśliwy. Tym uśmiechem obdarzał tylko najbliższych, do których należało jego serce.  

Trzydzieści lat w niebie i pięć lat na ziemi. Dla człowieka to niemal połowa życia, ale dla nieśmiertelnych tworów to jedynie chwila, niczym mgnienie oczu. Jednak pięć lat, przez które czekał na Jonghyuna, dłużyły mu się całą wieczność. Nie miał pewności, że wampir go szuka. W końcu równie dobrze mógł się gdzieś zaszyć, zapomnieć o nim i odnaleźć sobie kogoś. Mimo to stał właśnie przed nim, patrząc z miłością w oczach. To właśnie była miłość, uczucie równe temu, które było dawniej między nim a Jamiem. Odnalazł swojego drugiego Jamiego, z którym mógł spędzić całą wieczność i który kochał go równie mocno. Był potworem takim samym jak on i to tylko umacniało ich więź. Miłość, którą mieli, zostanie z nimi na zawsze. Do końca istnienia świata i dłużej. 

___________________________________________________________

No i nadszedł ten moment, kiedy opowiadanie dobiega końca. Jest mi jeszcze smutniej, niż kiedy kończyłam NJJM. Wszystko przez to, że blog ten został założony z myślą o SMWK. Nie spodziewałam się, że uda mi się to zakończyć. Wzięło mnie też nieco na wspominki, jak to podczas samych początków było was tak niewiele ^^ 

Dziękuję wam wszystkich, którzy byli tutaj cały czas i podtrzymywali mnie na duchu swoimi komentarzami. Bardzo wam wszystkim dziękuję, doceniam to, że byliście i jesteście <3

Okey, było słodko, teraz bardziej oficjalnie. Od niedzieli ruszam z nowym opowiadaniem. Mam nadzieję, że zdobędzie równie wielu czytelników jak i SMWK :3