Strach ma wielkie kły - Rozdział 21

Rozdział niebetowany
______________________________________________________________

Taemin czuł jak jego głowa pulsuje. Dawno już nie obudził się z taką migreną. A kiedy przypomniał sobie o ostatnich wydarzeniach, nie miał ochoty otwierać oczu. Bał się, że kiedy to zrobi, ujrzy martwego kochanka. Ciekawość jednak przezwyciężyła. Nieśmiało rozwarł oczy i odetchnął z ulgą kiedy zobaczył równomiernie unoszącą się klatkę piersiową. Spojrzał w bok, widząc kroplówkę podłączoną do własnego ramienia. Co było dziwne, bo identyczna była podłączona kochankowi.

Przemknęło mu przez myśl, że to sprawka Onew. Jednak jakby na to spojrzeć racjonalnie, było to mało możliwe, gdyż najbliższe miasto było oddalone o pięć godzin jazdy i pewnie nie posiadało wilkołaczej krwi. Nie był jednak w stanie o tym myśleć, kiedy jego umysł zalewała fala szczęścia. Tae uniósł się, przyglądając się rumianej twarzy partnera. Wyglądał o wiele zdrowiej. Zwłaszcza, że nim zasnął, Choi był blady niczym trup.

Minho zacisnął palce na dłoni, którą przez cały czas trzymał Taemin. Chłopak wstał, przewracając krzesło. Pochylił się nad kochankiem, oczekując jego wybudzenia się. Łzy wezbrały do jego oczu a usta drgały w szczerym uśmiechu. W tym samym momencie przez drzwi, niczym torpeda, wpadł Kibum. Miał rumiane poliki i czuć od niego było specyficzną woń seksu. Wampir, a za razem winowajca zapachu jaki roznosił Key, wszedł do pokoju zaraz za chłopakiem. Na widok przytomnego Taemina, blondyn odetchnął szczęśliwy. Choi również już się przebudzał.

Kibum oparł się o ścianę, przymykając oczy z malująca się na twarzy ulgą. Ostatnie czego pragnął to śmierć któregoś z nich. Wiedział, że żaden z nich nie pozbierałby się po utracie drugiej połówki. Zapewne po czymś takim Minho lub Tae, w zależności który by przeżył, próbowałby odebrać sobie życie, aby dołączyć do kochanka w niebie.

Taemin rozpłakał się, przytulając się do szatyna. Choi, z lekkim ociąganiem przez ból w boku, objął młodszego wilkołaka, wtulając nos w jego rude włosy, które przyjemnie łaskotały go w twarz. Jonghyun spojrzał na kochanka, którym miękkim wzrokiem wpatrywał się w dwójkę swoich przyjaciół.

Kiedy Key spał, on odbył z Onew krótką rozmowę na temat blondyna. Mianowicie tego jak tamten anioł nazwał Kibuma. Szaman opowiedział Jonghyunowi o swoich podejrzeniach. Wampirowi trudno jednak było uwierzyć w to, że ten delikatny chłopak mógł być kimś kto przyczynił się do zabicia tysięcy ludzi. Jeśli oczywiście nie było ich więcej, bo niemal nic nie było wiadomo o kimś kogo zwą „prorokiem”. Pojawił się nagle i zniknął równie szybko. Wszystko co o nim wiadomo to plotki przekazywane z pokolenia na pokolenie. Większość z tych historii jest wyssana z palca. Wampir wierzył w to, że jego ukochany nie jest i nie był złą osobą. Jest na to zbyt łagodny, o czym przekonał się wcześniej. No może nie licząc tego seksu sprzed godziny, jednak to inna sytuacja, która ma niewiele wspólnego z obecną sytuacją i tym jak postrzega Kibuma. W końcu jemu samemu zdarzało się ponieść podczas stosunku.

Jong podszedł do blondyna, obejmując go w pasie, kładąc głowę na jego ramieniu. W cichy obserwowali Taemina, który wylewał łzy ulgi w koszulę kochanka, bełkocząc bez sensu. Choi głaskał Tae po poliku, starając się go uspokoić. Chłopak był jednak głuchy na jego prośby. Musiał pozwolić ujść emocją, która w nim kiełkowały odkąd tylko szatyn został ranny. Wtedy nie miał na to czasu, bo wszystko działo się tak szybko, było tak chaotyczne, że nawet kilka godzin po wszystkim nadal nie potrafił pogodzić się z tym co się stało, a adrenalina nadal krążyła w jego żyłach.

Podczas gdy Key wpatrywał się w słodką parkę, Jonghyun zwrócił wzrok w kierunku krwi. Nie rozumiał jak Kibum to zrobił, ale nie czuł w niej ani kropli zapachu czerwonej posoki kochanka. Potrafił wyczuć jego krew na odległość dziesięciu kilometrów, nie czuł jej jednak w kroplówkach. Był jednak pewien, że należy ona do Key. Nie wiedział tylko czy istnieje krew, która potrafi zmieniać swoje właściwości. Jedyne co przyszło mu do głowy była scena kiedy Chrystus przemienił wodę w wino, jednak to nie miał ze sobą nic wspólnego. No może jakby iść tym tropem, to w kościołach mówi się, że wino symbolizuję Bożą krew. Mimo to nadal nie miało to najmniejszego sensu, prawda? W końcu Key nie jest bogiem…

***

Wiatr wiał delikatnie, unosząc liście które opadły z jakiś nieznanych nikomu powodów. Księżyc wisiał nisko na niebie, swoim blaskiem rozświetlając polanę przed domem szamana. Tym samym rzucając blask na postać siedzącą na schodach do werandy. Blondyn otulił się szczelniej kocem, kiedy wiatr zawiał z większą siłą. Kibum uniósł głowę wpatrując się w niebo, które mieniło się tysiącem gwiazd. Chłopak uśmiechnął się pod nosem, opierając głowę na kolanach, które miał podciągnięte aż pod brodę.

- Uwielbiam gwiazdy i niebo nocą. Jest mroczne, nieznane a mimo to fascynuje ludzi. Sprawia, że oczarowani nie umieją odwrócić wzroku. Niebo jest niezmienne – mruknął pod nosem Kibum. Dla postronnego widza czy słuchacza mogło się wydawać, że blondyn mówi do siebie. Jednak Key miał rozmówcę. Kogoś kto go najlepiej znał i kogoś kto był mu najbliższy. Prorok odwrócił wzrok w stronę barierki, gdzie siedział biały kruk, również wpatrując się w niebo. – Myślisz, że kiedyś zaznam szczęścia, Jamie? – Kibum spojrzał ze smutkiem na ptaka, który dalej wpatrywał się w niebo swoimi czarnymi, paciorkowatymi oczyma. Blondyn w milczeniu spojrzał przed siebie. Wiatr ponownie zawiał mocno, targając niesforne blond kosmyki. Key poczuł jak zimne ramiona otulają go, a zapach świeżo skoszonej trawy, mleka oraz dzikiej róży dociera do jego nozdrzy.

- A czy teraz nie jesteś szczęśliwy? – zapytał chłopak, który zdawał się być przezroczysty. Jego twarz, pomimo że ozdobiona szerokim uśmiechem, zdawała się blada. Oczom brakowało dawnego blasku. Chłopak był jedynie wspomnieniem Kibuma. Jednak na tyle silnym i pielęgnowanym, aby posiadać własną wolę i zdanie. Key spojrzał z wahaniem na twarz byłego ukochanego. Zawsze żałował, że nie zdążył mu wyznać swoich uczuć. Wtedy był szczęśliwy, jednak czy teraz też tak było?

Miał Taemina i Minho, którzy byli dla niego jak rodzina, której nigdy nie posiadał. W sumie robił to na własne życzenie, bo zabił ludzi, którzy mogli być mu bliscy. Miał też innych ludzi z miasteczka, z którymi zżył się Kibum, czy jednak byli oni bliscy również teraz?

Czuł niewyobrażalnie wielką ulgę, kiedy zobaczył, że jego przyjaciele przeżyli. Jego serce biło szybciej za każdym razem kiedy Jonghyun go obejmował i szeptał mu czule do ucha, że go kocha. Ktoś go kochał…

- Tak, jestem szczęśliwy – Kibum uśmiechnął się subtelnie pod nosem, kładąc dłonie na ramionach go obejmujących. Jamie parsknął rozbawiony pod nosem. Miał to w nawyku kiedy widział coś słodkiego i  tym czymś był w tym przypadku blondyn. Key naburmuszył się, co jeszcze bardziej rozbawiło Jamiego. To zadziwiające jak dawno z nim nie rozmawiał. Zawsze było to jedno stronna rozmowa, podczas której blondyn rozmawiał z białym krukiem.

Jamie ujawnił się tylko raz, dzień przed tym jak postanowił rozdzielić swoją duszę. Zapytał go tamtego dnia, czy poczuje ulgę, kiedy to uczyni. Na wspomnienie tego momentu, w głowie Kibuma zapaliła się lampka.

- Odchodzisz? – zapytał drżącym głosem, zaciskając mocniej palce na kruchym ramieniu dawnego ukochanego. Jamie kiwnął powoli głową. To było ich pożegnanie, ostatnie spojrzenie i ostatnie słowa. Key zacisnął zęby, czując jak jego oczy wilgotnieją. Kibum czuł jak uścisk chłodnych ramion znika. Obejrzał się za siebie, znowu będąc równie zagubiony jak dnia kiedy uświadomił sobie co czuję do chłopaka. Jamie obdarzył go jednym z tych uśmiechów, które poruszyły martwe serce Key. Chłopak dotknął swoją chłodną dłonią rozpalonego polika przyjaciela. – Kocham cię – wyszeptał ledwo słyszalnie Kibum, przez zaciśnięte gardło.

- Wiem – Jamie kiwnął głowę, a uśmiech nie schodził w jego ust. Nie musiał mu odpowiadać, że i on kochał chłopaka, bo ten doskonale o tym wiedział. W końcu kto tutaj posiadał paranormalne umiejętności? – Dbaj o siebie i proszę, nie podejmuj decyzji, które przysporzą ci cierpienia.

Key pokiwał energicznie głową, zaciskając powieki, aby żadne łza nie pociekła po jego zarumienionych polikach. Blondyn poczuł na swoich ustach delikatny pocałunek zimnych warg byłego ukochanego. Kiedy Kibum otworzył powieki nie było już przed nim Jamiego. Zostało po nim jedynie białe pióro, które mieniło się blaskiem w świetle księżyca. Key skulił się, zaciskając w dłoni ostatni fragment jaki mu pozostał po ukochanym.

Wziął głębszych wdechów, starając się uspokoić. Jamie nie chciałby aby płakał. Dlatego uniósł wysoko głowę, uśmiechając się najszczerzej jak umiał, wpatrując się w gwiaździste niebo. Po jego polikach ciekły łzy, jednak on nie przestawał się uśmiechać i cieszyć, że ukochany w końcu zazna nieco spokoju i może jeszcze kiedyś będzie im dane się spotkać.

***

W piątkę siedzieli w milczeniu. Tae patrzył na Minho, który kierował swój wzrok na wampira, ten znowu, tak samo jak Onew, wpatrywał się w Kibuma. Chłopak godzinę wcześniej kazał im się spotkać w salonie. Od tamtej pory siedzieli w milczeniu, podczas której Key wpatrywał się uporczywie w jeden punkt na ścianie. Taemin zacisnął mocniej dłoń na ramieniu kochanka, obok którego siedział na wielkiej kanapie. Minho spojrzał na niego pytająco, a rudzielec kiwnął głową na znak aby coś powiedzieć. Choi jednak nie wiedział nawet co może powiedzieć. Kibum wyglądał na rozdrażnionego, a chłopak był groźny kiedy był zły, nawet przed tym jak zyskał te wszystkie dziwne moce.

Wilkołak przeniósł wzrok na blondyna, który siedział na podłokietniku fotela, z zaplecionymi na piersi rękoma. Jonghyun, który siedział obok niego, głaskał go po udzie. To zapewne uspokajało Key, skoro nadal nie wybuchł. Wszyscy jednak obawiali się na jak długo to wystarczy.

- Długo kazaliście na siebie czekać – warknął Kibum a jego głos roznosił się po pokoju niczym tysiąc ostrych żyletek. Wszyscy drgnęli, a po ich plecach przeszedł dreszcz. Nikt nie rozumiał znaczenia słów blondyna, póki zza rogu nie wyszła dwójka mężczyzn. Odziani w czerń archaniołowie omietli spojrzeniem wszystkich zebranych. Atmosfera była tak gęsta, że można było ją spokojnie ciąć nożem.

Kibum złapał za dłoń wampira, która zacisnęła się na udzie blondyna wraz z wkroczeniem niezapowiedzianych gości. Key odsunął rękę od siebie, wstając z podłokietnika fotela. Wolnym krokiem podszedł do archaniołów, zatrzymując się dwa metry od nich. Aura jaką emanował przytłaczała każdego. Było w niej pełno gniewu i żalu. Mimo to delikatny uśmiech wstąpił na jego usta, kiedy patrzył na Samuela. Dawne wspomnienia, pomimo że niezbyt przyjemne, odżyły w nim. Teraz, kiedy patrzyli sobie w oczy, doszukali się zupełnie innych osób. Obaj zmienili się w podobny sposób.

Natomiast Chamael... Cóż, nie mógł chować do niego urazy za śmierć kilku osób, inaczej byłby egoista. Dlatego ograniczył się jedynie do spojrzenia na niego wyniośle z naganą. Chłopak spuścił wzrok, zagryzając boleśnie wargę. Niemiłosiernie go wkurzał ten człowiek. A raczej demon w ludzkiej skórze. Dawniej taki bezlitosny i żądny krwi, a teraz zwykły z niego mięczak. Pomyśleć, że niegdyś Kibum mu imponował.

- Przepraszam za spóźnienie, Proroku. Zatrzymały nas papierkowe sprawy – młodszy archanioł ukłonił się nisko, na co Key prychnął rozbawiony.

- Papierkowe sprawy? Widzę, że idziecie z duchem postępu – blondyn pokręcił głową. Dzięki niewielkiej dawce śmiechu jego aura złagodniała. Nadal jednak nie mógł zapomnieć o sprawie dla której się tutaj spotkali.

Kibum odwrócił się do swoich znajomych, którzy swoimi ciekawskimi spojrzeniami wypalali mu dziurę w plecach. Blondyn przedstawił kolejno Samuela i jego towarzysza. Nie musiał archaniołom podawać imienia każdego w pomieszczeniu, bo doskonale je znali.

- Co oni tutaj robią? – warknął Taemin, który nie zniósł już ani chwili dłużej tego milczenia. W końcu jakim prawem ci ludzie tutaj byli? Ten cały Chamael skrzywdził jego Minho, sprawił, że był bliski śmierci. A teraz sobie beztrosko stoi w salonie, uczepiony niczym ośmiornica ramienia drugiego mężczyzny. Do niego Taemin nic nie miał. Był mu niemal wdzięczny za powstrzymanie LuHana przed dalszym rozlewem krwi.

Kibum westchnął cicho. Najchętniej odwlekałby to w czasie najdłużej jakby się dało. W końcu jednak musiał od czegoś zacząć. Ta rola jednak przypadła archaniołowi, który ponaglony przez Samuela w końcu wystąpił na przód. Ukłonił się nisko, w geście skruchy przed prorokiem i jego przyjaciółmi.

- Chciałem przeprosić za wszystkie krzywdy, których musieliście doświadczyć przez moje poczynania i egoizm – mruknął mechanicznym głosem, zaciskając mocno zęby. Robił to tylko dlatego, że Kai go o to poprosił. W innym wypadku miałby ich wszystkich w nosie, wróciłby po proroka i wymordował ich bez mruknięcia okiem. Jednak, kiedy był teraz przy Samuelu, czuł, że staje się nieco lepszym stworzeniem. Krok po kroku.

- Myślisz, że two… - Taemin już zaczął unosić głos, chcąc nakrzyczeć na archanioła. Minho jednak zatrzymał go gestem dłoni, tym samym mówiąc mu subtelnie aby się zamknął. Starszy wilkołak kiwnął głową na znak, że przyjmuję przeprosiny. Samuel uśmiechnął się delikatnie, targając kochanka po włosach. LuHan wyprostował się i ,pomimo że nadal był naburmuszony, jego oczy śmiały się i cieszyły.

Między wszystkimi zapanowała niezręczna cisza, która i tym razem przerwał jeden z archaniołów. Zwrócił się do Kibuma, który stał przy fotelu kochanka.

- Czas wracać, Proroku – Kai zwęził oczy, patrząc wyczekująco na blondyna. Ten wypuścił głośno powietrze. Nim jednak uchylił ponownie usta, aby zaprotestować, uprzedził go wampir. Nikt dzisiaj nie dawał mu dojść do głosu.

- On nigdzie z wami nie idzie! – jonghyun uniósł się z fotela, łapiąc za nadgarstek Kibuma. Wysunął ostrzegawczo kły, a jego tęczówki pokryły się w mgnieniu oka złotem. Może i nie miał szans z archaniołami, jednak nie miał zamiaru oddawać Key bez walki. Blondyn spuścił głowę, wlepiając wzrok w swoje buty. Zacisnął palce w pięść, aby następnie je rozluźnić i tak w kółko. – Jeśli go chcecie, najpierw musicie mnie zabić! – nie odpuszczał, a jego determinacja pomogła również w podjęciu decyzji Taeminowi, Minho i nawet Onew, który pomimo że znał chłopaka bardzo krótko, już był gotów dla niego poświęcić życie. Key czuł jak jego serce zaczyna mocniej bić, kiedy wszyscy stanęli przed nim, tworząc mur odgradzający go od aniołów.  Dłoń na jego nadgarstku zacisnęła się mocniej, uniemożliwiając mu wyrwanie się.

- Ta decyzja nie należy do ciebie, tylko do nas. A my głosimy wolę ojca. I lepiej będzie jeśli pójdziesz z nami teraz Proroku, niż kiedy on się zainteresuję twoim zniknięciem. – Samuel spojrzał smutno na blondyna. Nie chciał go stąd zabierać, bo widział, że jest tutaj szczęśliwy. Pierwszy raz odkąd się spotkali widział w nim inne emocję niż nienawiść i czysta pustka. Widział w jego oczach miłość do tych ludzi, czy raczej stworzeń.

- Nie karz mi się powtarzać. On nigdzie z wami nie idzie! – warknął przez zaciśnięte zęby, napinając wszystkie mięśni.

- Jonghyun… - wyszeptał Key, czuł jak jego ręce drżą. Czuł się tak strasznie rozbity. Z jednej strony pragnął zostać przy ukochanym. Jednak oznaczałoby to narażenie najbliższych i całej ludzkości na gniew boże. I dlaczego? Z powodu samolubnej zachcianki. Do tego Jonghyun nadal nie znał o nim prawdy. W końcu nie ma pewności, że po tym jak się dowie, nie odsunie się od niego. Był przecież przerażony zaraz po tym jak udaremnił atak LuHana. Kibum zebrał się w sobie, aby wyrwać dłoń. Wampir spojrzał na niego pytająco. Blondyn jednak dalej stał ze spuszczoną głową. – Usiądź – poprosił cicho, jednak wszyscy dalej stali w tym samym miejscu. Key czuł jak wzbieram w nim gniew i złość. Uniósł w końcu głowę, a jego oczy były czarne niczym smoła. – Usiądźcie – pomimo że powiedział to cicho, jego głos przedzierał się przez ściany domu. Wszyscy posłusznie wrócili na swoje miejsca, a archaniołowie dalej stali w przejściu.

- Kibum? – mruknął Taemin, patrząc zmartwiony na przyjaciela, w którego oczach widział smutek. Blondyn spojrzał na archaniołów, po czym na swoich przyjaciół. W końcu udało mu się dojść do głosu, jednak nawet nie wiedział od czego zacząć.

- Nie mogę z tobą zostać – mruknął, mając szkliste oczy. Jonghyun już się unosił aby zacząć się z nim wykłócać. Jednak Key zatrzymał go gestem dłoni, kręcąc głową. – Zanim cokolwiek powiesz, muszę ci wyjaśnić kilka rzeczy. Wam wszystkim. Zapewne po tym będziecie patrzyli na mnie inaczej – Kibum uśmiechnął się nikle, z żalem wypisanym w oczach. Przetarł dłońmi twarz, biorąc kolejny głębszy wdech. – Nie jestem takim jakim mnie pamiętacie sprzed kilku miesięcy. Jednak w końcu jestem całkowicie sobą. Wiem, że pewnie to dla was mało zrozumiale, ale z pewnych przyczyn rozdzieliłem swoją duszę.

- To w ogóle możliwe? – Jonghyun spojrzał zaskoczony na kochanka, potem na szamana, jakby szukając potwierdzenia. Onew wydawał się najmniej zaskoczony. W końcu na własnej skórze odczuł potęgę proroka podczas wojny plemion.

- Tak, dla mnie niewiele rzeczy jest niemożliwych – Key uśmiechnął się, będąc dumnym z tego, że posiada takie umiejętności. W końcu to dzięki nim udało mu się uratować dwójkę swoich przyjaciół. Taemin i pozostali patrzyli na niego z podziwem. Nawet Samuel był zdziwiony potencjałem jaki w nim drzemał, a którego nigdy nie wykorzystywał w pełni. – Nie patrzcie tak na mnie. Nie byłem dobrym człowiekiem. Przyłożyłem rękę do wielu ludobójstw, wywoływałem wojny i mordowałem miliony. Zabiłem najbliższe sobie osoby, aby zyskać boską moc. Jestem potworem – po jego przemowie zapadła martwa cisza. Wszyscy nie mogli pogodzić się z myślą, że najbliższa im osoba, ktoś kogo znali od wielu lat, jest mordercą. Jonghyun był najbardziej zaskoczony, pomimo że nie powinien. Sam miał na rękach krew niewinnych.

- Nie rozumiem. Przecież zatrzymałeś wojnę plemion – Onew zmarszczył brwi w konsternacji. – Nawet jeśli ty ją zacząłeś, to skoro przerwałeś, to znaczy, że nie jesteś zły – Kibum zamykał i otwierał usta, próbując znaleźć jakiś kontrargument. No i był pełen podziwu, że szaman tak szybko umiał łączyć ze sobą fakt, skoro już się domyślił, iż to on stał za tą wojną.

- Jeden dobry uczynek nie zmyje mi krwi z rąk – Key kręcił zrezygnowany głową. Nie chciał aby zaczęto go uważać za świętego, bo taki nie był. Nie chciał dłużej ukrywać tego kim jest. Był mordercą i musiał to zaakceptować, ale inni próbowali go oczyścić z grzechów.

- Uratowałeś Minho i Tae ofiarowując im swoją krew – drążył dalej szaman, który widział w proroku zbawiciela, a nie mordercę. Taemin pokiwał na potwierdzenie głową. Teraz przynajmniej widział skąd była ta krew.

- Cholera! Przestań robić ze mnie bohatera! – Kibum uniósł głos, gestykulując dłońmi. Wolał aby go znienawidzili, obrzucili wyzwiskami i wyrzucili za drzwi. Byłoby mu wtedy łatwiej odejść. A teraz? Wszyscy to zaakceptowali. Przynajmniej Onew i Taemin, a skoro rudzielec to zaakceptował to i Minho.

Blondyn spojrzał na wampira, który siedział pochylony do przodu, opierając podbródek na dłoniach. Kibum nie był w stanie odczytać nic z jego aury. Już chciał odchodzić aby podejść do archaniołów, wtedy jednak poczuł ponownie uścisk na swoim nadgarstku.

- Oboje jesteśmy potworami, więc nie widzę w tym nic złego. – Jonghyun, cały czas trzymając za nadgarstek kochanka, wstał z fotela, stajać twarzą w twarz z blondynem. Jego mina była zacięta, a oczy szczere i pełne miłości do partnera. Key czuł, że robi mu się słabo. Nie tak miało być. – Nieważne jest to co zrobiłeś dawniej, ani co ja uczyniłem. Kocham chłopaka, który stoi teraz przede mną i nic tego nie zmieni – wampir zsunął rękę w dół, aż do dłoni chłopaka, którą ścisnął, splatając z nim palce.

- Proroku – Kai zawiesił głos, dając do zrozumienia Kibumowi, że nie może tutaj zostać.

- Wiem, do cholery! – Key krzyknął na niego, mając łzy w oczach. Wyrwał się z uścisku  wampira, kręcąc z rezygnacją głową. Postępował wbrew ostatniej prośbie Jamiego, jednak nie mógł być egoistą. Nie poświęci dobra całej planety nad własną zachciankę. – Przepraszam – wyszeptał przez ściśnięte gardło. Przysunął się do wampira, aby złożyć na jego wargach ostatni czuły pocałunek. Jonghyun wyciągnął w jego stronę ramiona, Kibum jednak uciekł nim brunet zdążył go przy sobie zatrzymać.

- Nie odchodź – Taemin wyszeptał z trudem te dwa słowa, nie mógł pogodzić się z myślą, że straci kogoś, kto jest dla niego jak rodzina. Nawet Minho miał łzy w oczach, kiedy Kibum podchodził do archaniołów.

- Czemu to robisz?! – Jong uniósł się z miejsca, podchodząc do kochanka. Zatrzymał się metr przed nim, czując opór. Coś w rodzaju niewidzialnego muru, który miał na celu odgrodzić go od Key. Nie otrzymał od niego odpowiedzi, jedynie nikły uśmiech i spojrzenie pustych oczu.

- Do zobaczenia, JJong – Kibum odwrócił się do niego plecami. Archaniołowie uczynili to sami. Chamael wydawał się być cały w skowronkach. Jedynie Sameul obejrzał się za siebie. Wszyscy wyglądali jakby obserwowali śmierć ukochanej osoby. W sumie wiele się nie mylili, bo nie było pewne czy Kibum jeszcze kiedykolwiek zstąpi na ziemię. Wampir zaczął z całej siły walić w ścianę, podczas gdy trójka mężczyzn zniknęła z obłoku czarnego dymu. Ich zniknięciu towarzyszyło donośne krakanie ptaków z lasu oraz ciemność, która nastąpiła kiedy tysiące kruków wzbiło się w niebo przysłaniając słońce, które wpadało przez wielkie okna.

Jonghyun upadł na kolana, kiedy mur zniknął wraz z jego ukochanym. Po raz drugi stracił kogoś, kogo kochał. Nikt z zebranych chyba nadal nie zaakceptował myśli, że stracili Kibuma.

Cisze, która panowała w pokoju, przerwał dziki ryk wampira. Mrożący krew w żyłach ryk, przepełniony bólem i nienawiścią do Boga. 

______________________________________________________________

Zdziwieni? Postanowiłam dodać wcześniej rozdział, jako że napisałam go już jakiś czas temu. Do tego idę trzy godziny później do szkoły, dzięki czemu mam czas aby coś dodać i lepszy humor ^^ 

Jesteśmy już na półmetku opowiadania. Najprawdopodobniej w środę dodam Epilog [ lub w niedzielę, o ile będę miała czas aby dokończyć ostatni rozdział ]  Mam nadzieję, że nikt nie zawiódł się tym rozdziałem i podobnie będzie z zakończeniem opowiadania ^^ 

Dziękuję również za wszystkie poprzednie komentarze <3 

Miłego weekendu kochani i przyjemnego dnia w szkole :3