"Nie jestem jak Minho" - 11. Obiecałeś, że mnie nie zostawisz.

Rozdział niebetowany
_________________________________________________________

- K-Kibum oppa? – po drugiej stronie usłyszał roztrzęsiony głos dziewczyny, pomimo że był zniekształcony przez urządzenie i tak go rozpoznał. Nie rozumiał tylko czemu dzwoni do niego siostra jego chłopaka… – Jong on… on – jąkała się wybuchając na nowo płaczem. Key zacisnął mocniej dłoń na telefonie. Zasłonił usta dłonią, spodziewając się najgorszego – Oppa, proszę, przyjedź do szpitala – dziewczyna nie musiała prosić o to dwa razy. Blondyn pobiegł do drzwi zakładając na siebie buty i kurtkę. Z pośpiechu zapytał o adres szpitala w którym znajdował się Jonghyun. Chciał wiedzieć jaki jest jego stan, jednak z dziewczyny nie można było nic wyciągnąć. Zamówił taksówkę aby jak najszybciej dojechać do szpitala. Był tylko jeden w mieście. W tym samym leżała jego mama. Jednak czuł, że w obecnym stanie mógłby wpaść pod auto i trafiłbym tam równie szybko. Nie był tylko pewien czy w jednym kawałku. 

Wpadł do szpitala, który swego czasu bywał dla niego jak drugi dom. W sumie nadal był. Znał tutaj prawie każdego lekarze i pielęgniarkę. Teraz jednak nikt nie odważył się wejść mu w drogę. Chłopak był niczym gradowa chmura lub tajfun. W korytarzu rozpoznał drobną postać. Dziewczyna, jak to nie ona, kuliła się na ławce. Przy niej siedziała matka Jonghyuna, a ojciec chodził nerwowo po korytarzu. Rodzice jego chłopaka spojrzeli na niego zaskoczeni jego obecnością. Szatynka najwidoczniej nie powiadomiła ich o jego przyjściu. W sumie z rodziny Jonga tylko jego siostra wiedziała o ich związku.

- Kibum, co ty tutaj robisz? – zapytała kobieta wstając z krzesła. 

- Ja do niego zadzwoniłam – odpowiedziała siostra bruneta zamiast blondyna. Key kiwnął jedynie głową na potwierdzenie jej słów. 

- C-co się stało z hyungiem? – zapytał zaniepokojony. Cała trójka spojrzała na siebie po czym na blondyna. 

- Ktoś go napadł. Zadzwonili do nas ze szpitala. 

- Byliśmy z nim w sali, jednak Jongi… miał zapaść, lekarze próbują mu pomóc – dokończyła za męża pani Kim. Blondyn pokiwał szybko głową czując jak niewidzialny ciężar przygniata jego serce. 

Domyślał się kto mógł go napaść i dlatego. Wszystko to przez niego. Kibum usiadł koło dziewczyny, która poklepała miejsce obok siebie. Szatynka objęła blondyna. Wiedziała, że jest mu równie ciężko jak jej. To zabawne jak tragedie potrafią zbliżyć ludzi. 

Z pomieszczenia wyszedł mężczyzna ubrany z biały kitel a za nim dwie pielęgniarki. Jednak, najstarsza z całej trójki, znała Kibuma od dziecka. Zdziwiła się, że go tutaj zobaczyła. Podczas gdy rodzice bruneta rozmawiali z lekarzem, on podszedł do znajomej kobiety. 

- Kibummy, co tutaj robisz? To twój przyjaciel? – dopytała zerkając przez ramię na swojego przełożonego. 

- Tak, coś w tym stylu – Key uśmiechnął się delikatnie, pomimo że nie było mu teraz do śmiechu. – Co z nim? – dopytał licząc, że kobieta powie mu więcej niż lekarz. I zrobi to w bardziej przystępny sposób. 

- Jest strasznie poobijany. Ma dużo ran nożem, jednak płytkich i nie zagrażających jego życiu. Ma też złamane żebro. Tylko tyle możemy na razie powiedzieć – kobieta spojrzała smutno na chłopaka, który zaczął zagryzać kciuk ze zdenerwowania. – Jest przytomny – uprzedziła pytanie blondyna. Znała go niemal na wylot. Z resztą Kibuma nie trudno było rozszyfrować. Key podziękował jej w momencie, kiedy rodzice poszkodowanego i jego siostra wchodzili do pomieszczenia. Kibum wszedł niepewnie za nimi stając w progu. Pani Kim, która wcześniej próbowała być silna rozpłakała się. Jej mąż objął ją ramieniem a siostra bruneta odetchnęła z wyraźną ulgą. Jonghyun jeździł wzrokiem od jednego do drugiego. Nie wiedział na kogo patrzeć, do czasu aż nie napotkał na drobna postać w drzwiach. Uśmiechnął się do niego. Był to bardziej grymas, a wszystko przez zmęczenie i ból całego ciała. Jednak był szczęśliwy. Bardzo szczęśliwy. Wyszeptał coś pod nosem. Key nie był w stanie usłyszeć, jednak domyślił się kiedy cała trójka spojrzała na niego. Wszyscy, tak jak poprosił ich Jonghyun, opuścili pomieszczenie. Wszyscy, poza Kibumem. Chłopak czekał aż drzwi się zamkną po czym pozwolił ujść emocją. Rozpłakał się niczym głupi rzucając w jego ramiona. Brunet syknął cicho czując promieniujący ból w okolicach żeber. 

- Boże! Przepraszam, przepraszam! – Key zaczął panikować od razu odsuwając się od chłopaka. Jong wywrócił oczami na taką reakcję. Był tylko lekko poturbowany a nie umierający! 

- Yeobo, uspokój się – Jong sięgnął, pomimo lekkiego bólu, po dłoń kochanka. Key przysiadł na skraju łóżka łapiąc rękę bruneta. Pogładził jej wierzch pociągając cicho nosem. 

- Tak bardzo się bałem… T-Twoja siostra zadzwoniła do mnie. P-powiedziała, że jesteś w szpitalu. Martwiłem się, że coś ci się stało. Bałem się, że mnie zostawić. O-obiecałeś, że zawsze będziesz przy mnie. N-nigdy więcej tego nie rób – Kibum co chwila zalewał się kolejną falą łez. Naprawdę bał się, że Jonghyun znajduje się w szpitalnej kostnicy albo jest bliski śmierci. Pomimo jego kiepskiego stanu cieszył się, że żyję. To było najważniejsze. – To moja wina, prawda? 

- Nie! Nawet tak nie myśl! – Jong chciał się podnieść zbyt gwałtownie przez co ból przeszedł przez całe jego ciało. 

- To Heechul, prawda? Podburzył innych na ciebie, tak? – dopytał domyślnie blondyna. Wiedział, że mężczyzna był zdolny do wszystkiego. Byleby się zemścić za to, że został upokorzona. Teraz, po tym jak się ujawnili, miał do tego idealną okazję. Wystarczyło przekonać kilka osób, że Jonghyun jest słaby i nie zasługuje na pozycję lidera grupy. Nawet bruneta nie da rady dziesiątce ludzi. O ile nie było ich więcej. 

- Kibum… - Jong próbował coś mu powiedzieć, jednak blondyn gadał cały czas. 

- Gdybyś się nie ujawnił nadal miałbyś pozycję w szkole i znajomych. Nie leżałbyś teraz w szpitalu. Może powinniśmy zerwać dla twojego dobra. Nie chce abyś cierpiał i był wytykany palcami – blondyn mówił wszystko ze łzami w oczach. A Jonghyun gotował się ze złości, że ten ma czelność to w ogóle proponować. 

- Kocham cię i nie zostawię cię tylko dlatego, że napadła mnie garstka idiotów! Do tego wzięli mnie z zaskoczenia – warknął pod nosem, marszcząc brwi na wspomnienie wydarzeń sprzed kilku godzin. Nie mieli odwagi zaatakować go frontalnie. Niczym tchórze wbili mu nóż w plecy. 

- Powtórz to…

- Co? Że zaatakowali mnie z zaskoczenia? – brunet spojrzał nierozumnie na partnera, który patrzył na niego zaskoczony, jednak w ten pozytywny sposób. 

- Nie, to pierwsze – blondyn pokręcił energicznie głową. Chciał to usłyszeć jeszcze raz i upewnić się, że się nie przesłyszał. Jonghyun odwrócił wzrok. Key mógł przysiąść, że widzi jak chłopak się rumieni. Chyba pierwszy raz odkąd się znają.

- Myślę, znaczy, jestem niemal pewien, że cię kocham – pomimo że nie były to dokładnie ta same słowa i dokładne wyznanie miłości, blondynowi to wystarczyło. Przytulił się do Jonghyuna uważając przy tym na każde złamanie. O ile kilka minut temu jego serce spowite było czarnym dymem strachu i niepewności, tak teraz rozświetlało je światło nadziej i radości. – Wiem, że to głupie, w końcu znamy się dwa miesiące, ale wtedy kiedy mnie zaatakowali, myślałem tylko o tym czy ty jesteś bezpieczny. Modliłem się, żebyś siedział w domu, wkurzona na mnie, że śmiem się spóźniać. Więc… to jest chyba miłość – brunet uśmiechnął się czule do partnera. Key pokiwał szybko głową, walczył ze sobą aby nie płakać. Już zbyt dużo wylał dzisiaj łez, nie chce wyjść na większego mazgaja niż jest w rzeczywistości. 

- Jesteś uroczy – Key zaśmiał się radośnie. Miał całe opuchnięte i przekrwione oczy, jednak dla Jonghyuna nadal wyglądał cudownie. 

- Znowu to mówisz… Nie mam pięciu lat – oburzył się brunet, jednak również był rozbawiony. Całą sielankową scenę przerwało wtargnięcie siostry Jonga. Uprzedziła ich, że rodzice wracają ze stołówki. Key skinął jej głową w geście podzięki. Zsunął się z łóżka i otarł poliki z mokrych śladów łez. Chwilę jeszcze siedział z brunetem i jego rodziną. Niestety czas był nieubłagany a on chciał jeszcze pójść odwiedzić mamę. Potrzebował też chwili rozmowy z nią. Wieczorem zadzwonił do Taemina, który był zdziwiony, że ten nie przeżywa właśnie miłosnych uniesień w ramionach Jonghyuna. A kiedy dowiedział się, że Jong jest szpitalu omal nie zaczął panikować. Key słyszał jeszcze rozmowy. Tae zapewne był u Minho i o wszystkim mu powiedział. Rozmawiali przez godzinę. Taemin był zdziwiony, że blondyn jest taki spokojny. Jednak jak miał się denerwować kiedy był szczęśliwy? 

***

Tym razem nieobeszło się bez kary dla Heechula i reszty chłopaków. Ojciec Jonghyuna rozkazał chłopakowi złożyć zeznania. Nie musiał nawet podawać imion wszystkich sprawców. Wystarczył jeden winny. Potem wszystko szło niczym domino. Każdy wsypywał drugiego licząc, że dzięki współpracy dostanie mniejszą karę. Jednak ta była dla wszystkich taka sama. Zawieszenie i prace społeczne. Obyto się z nimi delikatnie. W końcu nic nie zagraża życiu Jonghyuna, a nikt z nich nie był wcześniej karany za pobicia czy cięższe przestępstwa. Mimo to Kibum nie było do końca zadowolony. Heechul zasługiwał na gorsza karę, za wszystko co przez niego wycierpiał on, Tae i Jong, nawet Minho. Musiał jednak nacieszyć się widokiem szatyna w pomarańczowym kostiumie zbierającego śmieci i psie kupy z ulic. 

Blondyn odwiedzał niemal codziennie Jonghyuna i przy okazji swoją mamę. Szpital stał się dla niego ponownie drugim domem. Często mijał się z siostrą chłopaka. Pomimo że nadal sobie dokuczali o wiele lepiej się dogadywali. Jong też czuł się z dnia na dzień lepiej. Rozmowy czy śmiech nie sprawiały mu już tyle cierpienia. Kiedy byli tylko w dwójkę Key leżał przy brunecie na jego łóżku, wtuleni w siebie i rozmawiali o tym co dzieje się poza murami szpitala. 

Po dwóch tygodniach wypisali go. Wrócił do szkoły niczym bohater. Niestety na jakiś czas musiał zrezygnować z koszykówki. W normalnych okolicznościach to Heechul przejąłby rolę kapitana. Jednak Jonghyun postanowił przekazać ją Minho. Pomimo że nie grał, przychodził na każdy trening. Stał z boku, tuż obok trenera. Krzyczał na drużynę kiedy robiła coś źle i instruował ich. Zupełnie nic się nie zmieniło. Poza tym, że Key często go odwiedzał i oglądał wraz z nim mecze, to sam nie chciał się zapisać na koszykówkę. Może i nie był beznadziejny w sportach, jednak nie ciągnęło go do tego. Wiedziałby, że byłby faworyzowany przez bruneta, a to mogłoby zaszkodzić im obu.  

Co do grupy Jonghyuna ta się niemal całkowicie rozpadła. Po napadzie na bruneta ludzie podzielili się na dwie grupy. Zwolenników Jonga oraz Heechula. Brunet nie miał zamiaru dalej gnić w tym bagnie. Postanowił rozwiązać grupę. Jego nową paczką był Tae, Key i oczywiście Minho. Nie potrzebował więcej. Nie chciał już władzy czy obowiązków. Chciał jedynie mieć przyjaciół przy boku. Tych prawdziwych, a nie takich którzy wbijają nóż w plecy. 

Jonghyun w końcu zabrał Kibuma na randkę. Taką z prawdziwego zdarzenia. Kolacja, wspólny spacer późnym wieczorem i wspólnie spędzona upojna noc. Kibum jęczał i krzyczał tak głośno, że na drugi dzień wstydził się pokazać sąsiadom na oczy. 

Wszystko zaczęło się układać. Nikt więcej go nie dręczył w szkole, zyskał wielu nowych znajomych, jego mama czuła się coraz lepiej. Chemioterapia cofała chorobę, dzięki czemu wypuścili ją ze szpitala. Teraz, kiedy wracał ze szkoły, dom nie był już pusty. Od progu witał go zapach świeżego obiadu i uśmiechnięta kobieta. Jej włosy odrosły. Jeszcze zdrowsze niż poprzednio. 

Kibum miał nadzieję, że ta sielankowa atmosfera nigdy się nie zmieni. Jednak tak to już bywa, że wszystko się zmienia. 

- Wyjeżdżam do stolicy – Jonghyun stał przed Kibumem w progu jego domu. W dłoni trzymał jakieś papiery. I pomimo że był szczęśliwy, wizja opuszczenia kochanka napawała go smutkiem. 

_________________________________________________________
Okey, wiem że wszyscy zapewne spodziewali sie wampirków, ale... nie dałam rady napisac rozdziału. Co prawda duża jego część została napisana w drodze, to nie miałam weny aby skończyć. Chciałam już pisac notkę w której będę was przepraszała i informowała, że w ten weekend nic nie będzie, ale przypomniało mi się, że mam przecież napisane rozdziały NJJM ^^

Ten i kolejny rozdział to swego rodzaju epilog. Na szczęście nie zabiłam nikogo, czego nie mogę zapewnić w SMWK * uśmiecha się szatańsko *

Wszelkie zaległości nadrobię do końca wieczora ;3 A tymczasem życzę wam miłej niedzieli, a ja wracam do tworzenia stelaża i mordowania podobizny znajomej ołówkiem ~!