Strach ma wielkie kły - Rozdział 19

Rozdział niebetowany
______________________________________________________

- To… nie będzie problem – mruknął młodszy wilkołak, przełykając gule, która powstała w jego gardle. – Minho jest moim bratem….  – Tae spuścił wzrok, kiedy tylko te cztery słowa przeszły przez jego gardło. Na korytarzu zapanowała nieprzyjemna cisza, podczas której można było usłyszeć płytki oddech wilkołaka w drugim pokoju. 

- W takim razie… - zaczął Key, patrząc na szamana, który pod wpływem jego spojrzenia nieco się otrząsnął. 

- Możemy zrobić transfuzję – Onew pokiwał szybko głową, wycierając ręce z krwi. Uchylił przed Taeminem drzwi, karząc mu usiąść, podczas gdy sam biegał po domu w poszukiwaniu kroplówki i innego potrzebnego w tym momencie sprzętu. 

Kibum stał dalej w korytarzu, z ramionami zaplecionymi na piersi. Odwrócił głowę w stronę wampira, który wydawał się nadal wstrząśnięty tą wiadomością. 

- Nie rób takiej miny, jakbyś właśnie dowiedział się, że Tae jest nekrofilem – odparł gorzko blondyn, wzdychając ciężko. To było ponad siły całej ich piątki. Do tego czekało ich wiele trudnych rozmów w najbliższym czasie, a Key czuł, że i tak coś pójdzie nie tak, bo zawsze idzie, prawda? 

- Tak, wybacz – odparł potulnie wampir, na co od razu blondyn zwrócił uwagę. Ugodziło go to w serce, bo dotarło do niego, że Jonghyun chyba się go lęka. 

- Jonghyun.. czy ty się mnie boisz? – zapytał, nieco drżącym głosem, patrząc na kochanka zaszklonymi oczyma. Wampir spojrzał na niego zszokowany, w jego spojrzeniu można było jednak dojrzeć pełen wachlarz emocji. Może i czuł teraz respekt przed blondynem, ale chyba nie był to lęk. Na pewno dalej go kochał i poświęciłby dla niego całe życie, jednak teraz… wszystko się zmieni a on potrzebował czasu, aby to wszystko sobie uporządkować. 

- Nie, Bummy, nie boję się – odparł zgodnie z tym co mówiło mu serce, pomimo że zdrowy rozsądek podpowiadał mu, iż jest teraz jedynie niewielkim robakiem przy Kibuma. Blondyn uradowany jego odpowiedzią, przybliżył się aby złożyć na ustach wampira szybki pocałunek, w którym próbował przekazać całą swoją miłość. Wiele się w nim zmieniło. Stał się bardziej ponury, doświadczony przez życie i mniej niewinny, ale nadal czuł to samo względem bruneta co przed przemianą. Wciąż umiał się śmiać, rumienić i cieszyć życiem. Była to jednak nieodpowiednia chwila na radość, kiedy Choi po drugiej stronie drzwi właśnie umierał i tylko Tae mógł go uratować. Chociaż najprawdopodobniej sam narażał własne życie. 

Onew właśnie wyszedł z pomieszczenia, kiedy Key wtulał się w kochanka. Kiwnął parze głową, na znak, że wszystko zostało zrobione. Kibum uśmiechnął się do niego niemrawo. Po chwili odsunął się od Jonghyuna. Taemin był sam w środku, a on musiał z nim porozmawiać no i nie mógł pozwolić mu zemdleć, bo wtedy nie będzie mógł nadzorować jego stanu. 

- Pójdę zobaczyć co z młodym – Kibum wskazał ruchem głowy na drzwi. Wampir nie oponował, pozwalając mu robić co chce i co serce mu karze. Jong złapał szybko partnera za poliki, całując subtelnie. Taki drobny gest wystarczył, aby serce blondyna mocniej zabiło. 

Key wszedł cicho do pokoju, zamykając za sobą drzwi. Taemin siedział przy łóżku Choi, z kroplówką przyczepioną do przedramienia, która miała za cel odsączyć krew. Rudzielec patrzył zaniepokojony na kochanka, którego trzymał za dłoń, głaszcząc ją nieprzerwanie. Słyszał co prawda, że Kibum wszedł do pomieszczenia, mimo to nie spojrzał na niego. Key niezrażony jego zachowaniem podszedł do niego, siadając obok. 

- W porządku? – zapytał troskliwie, dotykając ramienia przyjaciela. Ten nawet nie drgnął czując dłoń blondyna i pokiwał głową w odpowiedzi. Zaraz jednak prychnął pod nosem i pokręcił głową. 

- Wszystko się wali… - burknął pod nosem, pociągając głośno nosem. Żadna łza jednak nie poleciała z jego oczu, widocznie wstrzymywał się wszelkimi siłami przed rozklejeniem się. 

- Chcesz o tym porozmawiać? No wiesz… o tobie i Minho – Key mówił do niego cichym i spokojnym głosem, chcąc aby ten czuł się w jego obecności komfortowo. W końcu teraz wszyscy inaczej go traktowali. – O ile chcesz ze mną rozmawiać… - na te słowa rudzielec spojrzał na Kibuma, mrużąc brwi niezadowolony. 

- Nie będę cię od siebie odsuwał tylko dlatego, że już nie jesteś „sobą”. Znam cię już od kilku lat i nie zmienię o tobie nigdy zdania, Kibum – Taemin uśmiechnął się blado do przyjaciela, który rozpromienił się na jego słowa. Zaraz jednak spoważniał przypominając sobie w jakiej są sytuacji. - Czyli chcesz usłyszeć całą historię? – rudzielec przeniósł wzrok z powrotem na partnera, głaszcząc dłoń którą trzymał. Kibum mruknął cicho pod nosem w odpowiedzi. W sumie mógł sam się dowiedział jak doszło do tego, że Taemin i Minho są rodzeństwem, jednak chciał aby chłopak mówił. Wtedy na pewno nie straci przytomności. Tae wziął głębszy wdech zastanawiając się od czego zacząć. 

Wspomnienia

Mówi się, że nic co dobre nie trwa wiecznie. Nie chciałem w to jednak wierzyć, bo.. wtedy musiałby zwątpić w swój związek z Minho, który był niemal idealny. Ha?! Niemal? Był wręcz niczym z bajki. No może nie licząc tego, że gdyby to wyszło na jaw, potępiono by nas i rozdzielono. Mimo to wierzyłem, że uda nam się przejść przez wszystko. Nawet udało nam się odnaleźć stary opuszczony dom, który stopniowo odnawialiśmy. Budynek stał na niewielkim terenie neutralnym, który miał raptem sześć hektarów. Nikt jednak tam nie zachodził, bo i po co? No może nikt, poza naszą dwójką.

Całym dniami umieliśmy tam siedzieć, rozmawiać, odnawiać wnętrz aby wieczorem oglądać gwiazdy na krystalicznie czystym niebie lub pieprzyć się godzinami. Było to dla mnie życie idealne, jednak jak mówią mądre i nieco złośliwe przysłowia – coś musiało się spieprzyć. 

Spotykaliśmy się w trzydniowych odstępach. Jeśli coś miało ulec zmianie, powiadamialiśmy się o tym. Przekonany, że Minho będzie na mnie czekał, udałem się do chaty. W środku, ku swojemu wielkiemu zaskoczeniu, nie zastałem go. Zacząłem panikować, wierzyłem jednak, że po prostu się nieco spóźni. Chociaż on nigdy się nie spóźniał… 

Czekałem ponad godzinę, ale cały czas mnie nosiło i nie mogłem usiedzieć w jednym miejscu. W końcu nie wytrzymałem i  wyszedłem na zewnątrz, włócząc się po lesie przez kilka dobrych godzin. Nie mogłem wrócić do domu taki nabuzowany. 

Kiedy zaczęło zmierzchać, postanowiłem w końcu wrócić. Podczas wędrówki zahaczyłem kilka razy o chatę, Minho jednak nadal nie było. Nie zostawił tez żadnej wiadomości, która by świadczyła o jego obecności podczas mojej nieobecności. 

Kiedy wróciłem, myślałem, że się popłaczę. Nie tylko z powodu kiepskie dnia i całej okropności życia, które postanowiło zwalić mi się na głowę w jednej chwili. Miałem ochotę płakać, bo cały dom był zdemolowany, a pomimo desperackiego nawoływania – nigdzie nie było mojej matki. 

Czułem się zdesperowany i nie mogłem u nikogo znaleźć pomocy czy wsparcia. Nie posiadałem ojca, ten zginął – jak opowiadała mi mama – z ręki wroga, niedługo po moim urodzeniu. 

Chcąc jak najszybciej odnaleźć mamę, wybrałem ostatnią bluzkę, która miała na sobie, aby pójść za jej zapachem. Doszedłem aż do granicy z południową sforą. Wtedy pojawiły się kolejne czarne myśli, które tylko mnie utwierdzały w przekonaniu, że ktoś wydał mój  romans z Minho. Nie czekając dłużej przeszedłem przez granicę, niewiele myśląc o konsekwencjach. Szczerze, to w ogóle nie mogłem zebrać myśli, w efekcie czego szybko mnie pojmano. 

Stado południowych najbliżej naszej granicy było.. dość agresywne. W końcu kto o przyjaznych zamiarach miałby cele w piwnicy Alfy? Był jednak jeden, jedyny plus tego wszystkiego – znalazłem mamę. Była w tym samym pomieszczeniu, po drugiej stronie krat. Chciałem z nią porozmawiać, zapytać się czemu ją porwało oraz przeprosić. W końcu to była moja wina, że znaleźliśmy się w takiej nieciekawej sytuacji. Ona też wyglądała jakby chciała mi coś powiedzieć, nim jednak zdążyła, przyszli dwaj południowi i zabrali ją. Byłem w takim szoku, że to właśnie ją wzięli a nie mnie. Przecież tutaj chodziło o mnie… Jednak jak pomyślałem o tym, to w sumie wpadła mi do głowy myśl, że przecież oni pewnie nie wiedzą jak wyglądam. 

Zobaczyłem w tym swoją szansę, bo teraz nikt mnie nie pilnował. W końcu kto by się kłopotał kimś tak mało ważnym jak ja? I popełnili wielki błąd zostawiając mnie samego. Bo kto jak kto, ale ja jestem mistrzem ucieczek. Tak wiele razy coś przeskrobałem i dostawałem szlaban. Przez wszystkie piętnaście lat, mama nigdy nie zauważyła mojego zniknięcia. Umiałem też kraść, to jednak nie jest coś czym należy się chwalić. 

Wysunąłem jedną z wsuwek, która utrzymywała niesforne kosmyki wysuwające się spomiędzy wysoko upiętych włosów. Obejrzałem się na wszystkie strony, nastawiając uszu czy nikt się nie zbliża. 

Ucieczka była prostsza niż myślałem, a zamki stare, więc szybko ustępowały. Na palcach pokierowałem się za słabnącym zapachem swojej mamy. W nosie mi się kręciło od tych wszystkich aromatów, które unosiły się w powietrzu. Jednak jedna woń była mi jeszcze znajoma. Sam w końcu niekiedy nim pachniałem. Mam tutaj na myśli Minho. 

Zaczaiłem się w drzwiach piwnicy, czekając na jakiegoś przechodnia, któremu ukradłem długi płaszcz z kapturem. Co prawda mój zapach nadal przebijał się przez woń południowych, nie mogłem nic jednak na to poradzić, poza trzymaniem kciuków aby się udało. Spuściłem nisko głowę, ukrywając twarz. Szedłem przez labirynt korytarzy, aż doszedłem do wielkich, masywnych drzwi. Zaczaiłem się w cieniu, czekając aż ktoś wyjdzie i będę mógł niezauważony się prześlizgnąć. 

Ze środka słyszałem donośne rozmowy trzech, może czterech osób. Dwa głosy były mi doskonale znane. Pozostałe  stanowiły dla mnie zagadkę. Słyszałem jak Minho krzyczy na kogoś, a moja mama łka cicho, niemal niedosłyszalnie dla ludzkiego ucha. To pchnęło mnie w stronę drzwi, które uchyliłem i szybko tego pożałowałem. 

Wrota skrzypnęły donośnie, przez co zwróciłem od razu uwagę wszystkich zebranych. 

- Taemin! – wyrwało się mojej matce, kiedy tylko mnie zobaczyła. Widziałem w jej oczach, że żałowała tego wybuchu entuzjazmu. – Uciekaj! – dodała, kiedy zdała sobie sprawę, iż wydała moją tożsamość. Nim jednak zdążyłem chociaż przetworzyć jej słowa – zostałem znowu pojmany. Podprowadzili mnie do mojej matki. Przede mną, na podwyższeniu, siedział mężczyzna. Wygląd jego zdradzał wiek dojrzały, a oczy były srogie i połyskiwały czerwienią, jak oczy każdej Alfy. Drgnąłem nerwowo, przenosząc wzrok na Minho, który zagryzał mocno wargę, niemal do krwi. Najwidoczniej mój widok, był ostatnim co chciał widzieć. 

- A więc to jest twój syn, Luno. – drgnąłem nerwowo, słysząc ton jego głosu. Spojrzałem pytająco na matkę, ta jednak klęczała z głową spuszczoną nisko. – Małe plugawe ścierwo – na te słowa przeniosłem zszokowany wzrok na mężczyznę. Jakim prawem on tak o mnie mówił, skoro nic o mnie nie wie? – Minho… - tym razem nieznany mi mężczyzna, zwrócił się do MOJEGO Minho. Choi zacisnął mocno pięści. – Synu – powtórzył, o wiele bardziej srogo, Alfa. Szatyn w końcu podszedł, a jego ojciec wstał z miejsca. Skinął ruchem ręki na jakiegoś człowieka w cieniu, który zniknął gdzieś za drewnianymi drzwiami znajdującymi się w rogu pomieszczenia. – Słyszałem, że ostatnimi czasy spotykałeś się z tym chłopakiem… Och, mój mały, głupi synu! – pomimo że ton głosu mężczyzny można nazwać przyjaznym, ręka, która zacisnął z tyłu karku swojego syna, nie była już tak przyjazna. Najwidoczniej irytowało go to, że się spotykali. Byłem szczęśliwy, że przynajmniej nie wiedział co robiliśmy. Inaczej już w ogóle mieliby przesrane, chociaż nie wiedziałem już czy może być gorzej, jednak życie lubi mnie zaskakiwać. 

- Przepraszam ojcze. Wiem, że nie powinienem spotykać się z północnymi. To się więcej nie powtórzy – odparł potulnie szatyn, a mnie aż wmurowało. Choi właśnie spisał ich związek na straty i tym samym dał mu do zrozumienia, że się już nie zobaczą. Nie wiedziałem tylko czy robi to dla mnie i mojego bezpieczeństwa, czy też aby nie zezłościć swojego ojca. 

- Nie udawaj głupka! – krzyknął Alfa, uderzając swojego syna w tył głowy. – Masz czelność aby mi kłamać w żywe oczy! Wiesz doskonale kim on jest, prawda? – głos mężczyzny zdawał się coraz donioślejszy i przyprawiał mnie o ciarki swoją srogością. – Odpowiadaj! 

- Tak! Wiem, przepraszam – Choi drżał, obejmując się ramionami. Jeszcze nigdy nie widział go takiego rozedrganego. 

 - Dobrze… W takim razie wiesz, że nie mogę pozwolić żyć plugawemu potomstwu – moje oczy rozszerzyły się w zaskoczeniu, katem oka rejestrując, że moja matka kuli się jeszcze bardziej w sobie – o ile to było jeszcze możliwe. 

- Ale… - Minho próbował zaoponować, jednak na marne. 

- Możesz wybrać jego albo rodzinę i władzę. Wiem, że twój wybór będzie racjonalny… - odparł mężczyzna, a ja poczułem, że ktoś łapie mnie od tyłu i unosi do góry, obezwładniając skutecznie. I tak nie miałem wystarczająco dużo siły by się przeciwstawić.  Jakiś mężczyzna wręczył mojego ukochanemu Minho sztylet, długości co najmniej dwunastu centymetrów. Idealna długość, aby przebić mi serce. Słyszałem krzyki mojej matki, która błagała o litość dla mnie, a ja? Ja czułem się dziwnie otępiały kiedy patrzyłem na Minho, który dobywał w dłoń broń. Spojrzał na mnie dziwnym do odgadnięcia wzrokiem. Nic z tego nie rozumiałem, albo nie chciałem zrozumieć, bo jakbym chciał, wtedy musiałby dopuścić do siebie myśl, że ja i Minho jesteśmy spokrewnieni. Bardzo blisko, bardziej niż bym chciał. Jednak to chyba nie tym powinienem się przejmować w chwili, kiedy Choi podejmował właśnie decyzję, która zaważy na moim życiu. Dalej słyszał krzyki swojej matki, która w końcu została mocno spoliczkowana przez Alfę. Nawet nie zauważyłem w którym momencie mężczyzna znalazł się tak blisko. 

Miałem ochotę się od niego odsunął, kiedy złapał mnie pod brodą, unosząc moją głowę do góry. Spojrzał ponaglająco na Minho, który zwiesił głowę, czując moje świdrujące, błagalne spojrzenie. Podszedł do mnie, a ja czułem, że do moich oczu napływają łzy. 

- Rozumiem, ojcze – odparł Choi, niezwykle odległym tonem głosu. Przestałem już panować nad własnymi łzami, które czułem jak lecą ciurkiem po moich polikach. Nie mogłem, nie chciałem uwierzyć, że Minho postanowił przekreślić wszystko co nas łączyło. Wszystkie te cudowne chwilę, które spędziliśmy we dwóch. – Wybacz, ojcze – wyszeptał pod nosem Choi, kiedy już zamachiwał się w celu wbicia ostrza w moje serce, kurs sztyletu się zmienił. Nóż wbił się w pierś mężczyzny, który rozszerzył zszokowany oczy, patrząc z niedowierzaniem na Minho. Z resztą chyba jak każdy kto znajdował się w pomieszczeniu razem ze mną. 

- Ty niewdzięczny gówniarzu – warknął Alfa, szczerząc kły. Nim jednak zdążył dosięgnąć nimi do krtani swojego syna, Choi wbił mocniej nóż, a strużka krwi uleciała spomiędzy warg mężczyzny. Alfa padł martwy na ziemię. Ludzie, którzy mnie trzymali, cofnęli się o krok. Oczy Minho rozbłysły czerwienią, która dorównywała intensywnością barwie krwi na jego rękach. 

- W porządku? – dopytał szatyn, podając mi dłoń. Ująłem jego wyciągniętą rękę, wybuchając głośnym płaczem. Czułem się zły na samego siebie, że w niego zwątpiłem. Jednak Minho zawsze mnie zaskakiwał i tak samo było tym razem. 

- Nie, nic nie jest dobrze! – odparłem, pomimo że chciałem powiedzieć, że wszystko jest cudownie. Jednak nie mogłem, wybuchłem, tracąc nad sobą panowanie. 

- Taeminnie… - moja matka dotknęła mojego ramienia, ale szybko odtrąciłem jej dłoń. 

- Wyjaśnijcie mi to! – krzyknąłem przez łzy, czując, że ja jestem jedynym który nie ma o niczym pojęcia. – Teraz! Nie ruszę się, póki mi tego nie wytłumaczycie!

- Przestań zachowywać się jak gówniarz! Jakbyś nie zauważył, mamy przejebane, więc teraz grzecznie ze mną pójdziesz i wydostaniemy się razem z tego bagna, bo nie po to zabiłem własnego ojca, abyś teraz robił mi tutaj sceny! – Choi pierwszy raz na mnie krzyknął. Byłem tak wmurowany, że nie wiedziałem nawet jak zareagować, więc stałem w miejscu z otwartymi szeroko ustami. Choi złapał mnie za ramię, ciągnąc w tylko sobie znanym kierunku. 

- Przepraszam – wyszeptałem ledwo słyszalnie pod nosem, pozwalając się ciągnąć. Czułem jak palce Choi wbijają się w moje ramię, po czym na pewno zostanie spory siniak. Co prawda miałem zwieszoną głowę, a wzrok utkwiony we własnych stopach, to czułem, że mama podąża za mną. Wiedziałem, że patrzy na mnie tymi swoimi wielkimi, zmartwionymi oczami. 

Wszystko działo się tak szybko i było takie chaotyczne… Jechaliśmy busami, stopami i szliśmy wiele kilometrów. Nadal czuliśmy oddech innych na karku. Byliśmy uciekinierami i zabójcami Alfy. Do tego Minho zdobył, poprzez zabicie swojego ojca, jego pozycję. Co prawda był teraz silniejszy i zdolny mnie obronić, niósł jednak wielki ciężar na swoich barkach. 

- Taeminnie, musimy porozmawiać – podczas drogi na lotnisko, skąd mieliśmy wysłać moją mamę do Europy, ona podeszła do mnie. Jechaliśmy właśnie jakimś autobusem miejskim, a ja czułem jak mnie mdli i ostatnie czego chciałem to rozmowa. Wiedziałem jednak, że potem zapewne nie będzie już do tego okazji. Minho dotknął mojego kolana, kiedy dalej wpatrywałem się za okno. Ciche westchnienie wydobyło się spomiędzy moich warg. 

- Czy Minho jest moim bratem? – Bo moim pytaniu nastała martwa cisza, która tylko utwierdziła mnie w fakcie, że tak jest. 

- Tak, kochanie, jest. Macie… mieliście wspólnego ojca. – głos mojej matki drżał. Nie wiedziałem tylko dlaczego. Od płaczu? A może i z powodu tego, że musiała się po tylu latach przyznać do tego, że okłamywała mnie całe życie… Spojrzałem na Minho, nie wydawał się zaskoczony. Wcześniej też w sumie nie wyglądał. 

- Wiedziałeś?! – niemal krzyknąłem, nabuzowany tymi wszelkimi emocjami. Do tego okazało się, że mam, nie poprawka, miałem ojca, który chciał mojej śmierci. W sumie powinienem teraz płakać i dziękować Minho, że mnie wybrał, jednak nie mogłem. Choi pokiwał głową w odpowiedzi na moje pytanie. – Odkąd wiedziałeś? 

- W sumie od samego początku. Widziałem cię jak byłeś mały, zanim mój.. nasz ojciec wywalił twoją matkę z południa. Poznałem cię po znamieniu za uchem. – Minho patrzył na mnie miękko, niemal szczenięco, jakby chciał mnie za wszystko przeprosić. I prawie zmiękłem pod tym spojrzeniem, póki nie powróciła do mnie myśl, że przecież to mój BRAT! To by jednak wyjaśniało skąd zna datę moich urodzin…

- Cudownie, po prostu świetnie – burknąłem pod nosem, zapadając się mocniej w fotelu. – I nie przeszkadzało ci to? Wiesz, jesteśmy w końcu braćmi. To nie jest naturalne. Już samo to co robimy jest źle przyjmowane przez społeczeństwo – wydawało mi się, że mówię coraz ciszej.

- Kocham cię więc nie chciałem aby coś takiego nam przeszkodziło – Choi dotknął mojej dłoni, a ja, pomimo że chciałem, nie mogłem jej odsunąć i zakończyć tego wszystkiego. 

- Później dowiedziałem się, że moja matka przyjechała do kraju z Europy. Zakochała się w naszym ojcu. Przeżyli kilka upojnych chwil, nie chciałem w to jednak wnikać. Niestety miał wtedy żonę, matkę Minho. Zdradzał ją z moją mamą, podczas gdy ona nie miała o tym pojęcia – Tae czuł jak jego powieki mu ciążą i coraz trudniej mu się skupić. Nie przestawał jednak ściskać dłoni kochanka. Kibum przysłuchiwał mu się uważnie, chłonąc każde jego słowo. – Mieszkała w mieście, które należało do niego. Zaszła w ciążę, którą przez długi czas ukrywała. Kiedy wyszło na jaw, udawał cudownego ojca i kochanka. Zajął się nią i dbał o jej zdrowie a kiedy się urodziłem nadal grał. Kiedy skończyłem trzy lata wywalił nas na północ. Najwidoczniej mu w czymś wadziliśmy. Do dnia dzisiejszego nie wiem czemu to zrobił. – Rudzielec zrobił niezadowolony dzióbek, zerkając na Key. W sumie co jakiś czas to robił, chcąc sprawdzić czy ten go w ogóle słucha. – Minho kiedy był młodszy był bardzo ciekawskim dzieckiem i podążał wszędzie niezauważony za ojcem. Wtedy też mnie zobaczył. Nasze spotkanie w lesie oczywiście było całkowicie przypadkowe. Najwidoczniej los chciał nas znowu połączyć. – Taemin uśmiechnął się blado. 

- Czyli w końcu zaakceptowałeś to, że jesteście braćmi? – dopytał blondyn, przechylając delikatnie głowę w bok. 

- A jak mogłem nie zaakceptować? Kocham go i nigdy nie byłaby to miłość jak u braci. 

- Rozumiem to… - odparł Kibum, a jego usta wygięły się w subtelny uśmiech. Wstał z miejsca, aby objąć przyjaciela. Blondyn wyjął igłę z żyły chłopaka. Ten chciał już zaoponować, key mu jednak nie pozwolił. Ucałował go w czoło, a powieki wilkołaka stały się nagle niezwykle ciężkie. Opadł głową na łóżko kochanka, nadal trzymając jego dłoń. 

Blondyn podłączył nową kroplówkę z krwią, starą zabierając ze sobą. Podejrzewał, że to za mało tej życiodajnej cieczy dla Minho, nie mógł jednak pozwolić Taeminowi więcej z siebie wycisnąć. 

- Onew, mam pytanie – Kibum wszedł do salonu, gdzie szaman właśnie porządkował rozwalone na podłodze książki. Jinki uniósł głowę, rzucając chłopakowi pytająco spojrzenie. – Czy jeśli podasz mu inną krew, niż ta jego, wtedy coś się stanie? – dopytał. W tym momencie wszedł wampir zwabiony głosem kochanka niczym kot kocimiętką. 

- Nie, po prostu zneutralizuję niechcianą grupę. 

- Beż żadnych konsekwencji?

- Bez konsekwencji – przytaknął mu szaman, zaciekawiony co też blondyn wymyślił. Nie chciał jednak wnikać uznając, że to jego sprawy. I cokolwiek chce zrobić – chce pomóc. 

- Kibum, co ty kombinujesz? – dopytał wampir, zaniepokojony tym błyskiem w oku kochanka. Key uśmiechnął się do niego szeroko, może i nieco szatańsko? 

- Naprawiam swoje błędy – odparł lakonicznie, niewiele tym samym mu wyjaśniając – Zaufaj mi – dodał, widząc niepewny wzrok kochanka. Podszedł do niego, aby ucałować go szybko w usta. Po czym pokierował się z niemal całkowicie zużytą kroplówką z krwią do piwnicy. 

Wcześniej to wnętrze wywoływało u niego niepokój, teraz jednak uznał je za bardzo gustowne. 

Blondyn wyszukał jakieś wielkiej, kamiennej misy. Sprawdził czy jest dokładnie wyczyszczona i ku jego szczęściu była. Jednak mógł się spodziewać czegoś innego po pedantycznym Onew? Poszukał jeszcze ostrza i jednym skinieniem dłoni zapalił wszystkie świece w pomieszczeniu, rozświetlając je całe. 

Naciął swój nadgarstek, przytrzymując ranę dłonią. Przysunął dłoń nad misę i dopiero teraz pozwolił krwi obwicie ściekać do środka. Wiedział już, że nie umrze. Przynajmniej miał nadzieję, iż nic w tym aspekcie się nie zmieniło. 

Kiedy kamienna miska była wypełniona po brzegi, obwiązał ranę materiałem. Czuł nieprzyjemne pieczenie w nadgarstku przy każdym ruchu. W tym momencie liczyła się jednak każda stracona minuta. Nie przeciągając dłużej, sięgnął po kroplówkę z krwią Taemina.

Chwilę jeszcze wpatrywał się w czarną jak smoła ciecz, która była jego krwią, nim dodał do niej szkarłatną posokę wilkołaka. Wystarczyło kilka kropel, aby substancja w misie zmieniła zabarwienie na czerwoną. 

- Niech to się uda… - mruknął pod nosem, biorąc w dłonie naczynie, kierując się z nim w stronę sypialni. Trzymał kciuki aby jego plan wypali, bo jeśli się nie uda wtedy któryś w jego przyjaciół zapewne umrze…. 

______________________________________________________

 Znowu skończyłam pisać rozdział strasznie późno... W sumie miałam w nim umieścić jeszcze nasze aniołki, ale uznałam, że nie uda mi się więcej napisać, bo powieki mi się już zamykały. 

Mam nadzieję, że rozdział się podobał, bo ja sama jestem do niego średnio przekonana. ;< 

Jednak serce moje sie raduje kiedy widzi tylu nowych czytelników ^^ Bardzo wam wszystkim dziękuję <3 

Kolejny rozdział standardowo za tydzień. Postaram się z nim wyrobić dla was. 

A teraz pozostaje mi podziękował za wszystkie poprzednie komentarze i rzucić udanej niedzieli~!