Strach ma wielkie kły - Rozdział 18

Rozdział niebetowany
______________________________________________________________

Key czuł ból promieniujący z okolicy klatki piersiowej. Jęknął cicho, łapiąc się za przód koszulki. 

- Przepraszam, chyba nieco przesadziłem – Key uchylił powieki słysząc znajomy sobie głos. Jego oczy napotkały czyste niebo wśród uliczek starego miasta. Uzjel wyciągnął w jego stronę dłoń chcąc mu pomóc wstać. Jednak Kibum już mu tak nie ufał, dlatego dźwignął się o własnych siłach z ziemi. 

- Gdzie jesteśmy? – dopytał blondyn, rozglądając się zagubiony dookoła. Nijak staromiejski plac z domami nie stworzonymi nawet z cegły, nie przypominał przytulnego domu szamana. 

- W naszym domu – mężczyzna uśmiechnął się krzywo, kierując wzrok na budynek z którego wydobywały się krzyki. – Chodź ze mną – rozkazał Kibum kierując się do środka. Key z coraz mniejszym zaufaniem podążył ze mężczyzną. Nie chciał tutaj być z nim. Jednak nie miał innego wyjścia. W końcu tylko on znał wyjście z tego dziwnego świata. 

Kiedy weszli do środka przywitał ich widok iście niesmaczny. Przynajmniej w mniemaniu blondyna, który nigdy nie lubił widoku kobiecych stref intymnych. Nie wspominając już tutaj o porodach, które nie należały do najcudowniejszych widoków na świecie. Owszem, samo przyjście na świat było cudem, ale to jak do niego dochodziło już nie. Wielu facetów mdlało, a samemu Key przypominało to wylęganie się kosmity z łona żywicielki. 

- Kto to? – zapytał blondyn, stojąc za starszym mężczyzną. 

- Nasza matka – odparł prosto i szybko. Kibum już zauważył, że nikt nie zwraca na nich uwagi. Co znaczy, że chyba nie cofnęli się w czasie i nie są materialnymi bytami. 

Kobieta na łóżku, obok której stał starszy mężczyzna, krzyczała i błagała o to aby to się skończyło. Poród w dawnych czasach był nieprzyjemny i wiele matek go nie przeżywało. 

Na szczęście oni nie musieli długo czekać, bo już po chwili z łona kobiety wyszło dziecko. Chłopiec nie wyróżniający się niczym spośród setki innych dzieci. Tak przynajmniej myślał Kibum, bo prawda była inna. 

Iście sielankowa atmosfera, podczas której kobieta ze łzami w oczach tuliła synka a mąż obejmował oboje w silnym uścisku masywnych, opalonych na słońcu ramion. 

Uroczą scenę przerwało jedno uderzenie w drzwi, które wyrwało niezbyt mocne drewno z zawiasów. Do środka wtargnęli intruzi odziani w długie, czarne szaty. Spod kapturów wyłaniały się lśniące na biało włosy. Ich rysy twarzy były delikatne, subtelne, niczym kobiece. Key jednak dostrzegł chęć mordu z oczach czarnych jak smoła. 

Nieznajomi wyrwali dziecko kobiecie, które błagała ich aby jej je oddali. Wszyscy przemawiali w nieznanym Key języku. Blondyn spojrzał pytająco na Uzjela. Ten czując na sobie jego wzrok, pośpieszył z wytłumaczeniem. 

- Ten chłopiec to my. Zabrano nas od matki. Ci ludzie ubrani w czerń to aniołowie.

- Czemu nas zabierają? 

- Bo urodziliśmy się w nieodpowiednim czasie. – odparł, jak zwykle enigmatycznie. – Wiesz jaki mamy rok? – dopytał, patrząc w końcu na blondyna. Key pokręcił przecząco głową, oczekując odpowiedzi. Uzjel uśmiechnął się krzywo, wychodząc na zewnątrz. Wskazał palcem na niebo, które było pełne gwiazd. Blondyn zdziwił się, bo przecież kiedy wchodzili do środka było jasno, a słońce wisiało wysoko.  – Widzisz tą gwiazdę? – mężczyzna wskazał na gwiazdę jaśniejącą najmocniejszym światłem. Blondyn kiwnął szybko głowa, wpatrując się niczym oczarowany w niebo. Na Alasce, w swoim domu, idealnie widział gwiazdy. Jednakże nigdy nie widział tak pięknie lśniącego olbrzyma. – Mamy wrzesień czwarty  roku p.n.e. A dzisiaj jest noc narodzin Chrystusa – dodał, co wmurowało Key w ziemię. Chłopak spojrzał na nowo na gwiazdę. Może i nie był religijny, jednak znał podstawowe informację. Takie jak to, że podczas narodzin dzieciątka, na niebie widniała gwiazda, która prowadziła podróżnych do stajenki. Przynajmniej tak mówiono w kolędach, które musiał wysłuchiwać co roku. O ile się nie myli nazywano ją „gwiazdą betlejemską”. 

- Dobrze.. – odparł z wahaniem w głosie blondyn. Może i już wiedział w jakim roku są. Jednakże co to ma do ich porwania? No i… czy Jezus nie urodził się dwudziestego piątego grudnia pierwszego roku przed nasza erą? 

- Nie wszystkie daty się zgadzają z tymi w biblii. To kościół nałożył ten dzień jako termin narodzin Jezusa. – Uzjel uprzedził pytanie, które w końcu padłoby z ust blondyna. Znał go nazbyt dobrze i wiedział co siedzi w głowie chłopaka. 

- Jednak nadal nie wiem czemu anioły nas zabrały. Czy one nie powinny być dobre? – Key powoli gubił się w tym wszystkim, a czuł że to nie jest nawet początek całej historii. 

- Nie, anioły to sukinsyny jakich mało – w głosie starszego mężczyzny było słychać gorycz. – Mieliśmy tego pecha, że urodziliśmy się wraz z Chrystusem. Tego samego roku, tego samego dnia o tej samej godzinie i minucie.. idealnie w tym samym momencie. To przesądziło o naszym dalszym losie. 

- C-co oni z nami zrobili? – zapytał zaniepokojony blondyn, widząc odzianych w czerń mężczyzny wychodzących z ich domu. Aż bał się zajrzeć do środka, po tym jak sobie uświadomił, że nie słyszy już szlochu i krzyków swoich rodziców. 

- Zabrano nas do piekła. – Uzjel uśmiechnął się krzywo, a  wszystko wokół nich zaczęło się rozmazywać i przyśpieszać. 

Key przetarł oczy, kiedy w końcu obraz zaczął się wyostrzać. Czuł żar palący całe jego ciało. Starszy mężczyzna wydawał się niewzruszony. Czuł nawet nostalgię widząc dobrze sobie znany czarny pokój z jedynie kilkoma łóżkami i surowymi ścianami bez mebli. 

- Tutaj mieszkaliśmy przez kilka pierwszych lat. – Kibum rozejrzał się dookoła, widząc kilka innych dzieci. – Nie byliśmy jedyni… - dodał mężczyzna widząc w co wpatruje się blondyn. Key kiwnął głową pozwalając Uzjelowi kontynuować opowieść. – Zabrano nas od naszych matek, ponieważ byliśmy wyjątkowi – Kibum czuł, że teraz mężczyzna nie mówi tylko o ich dwójce ale o reszcie dzieci. – Szybko dorastaliśmy tutaj na dole, wśród rozpusty i śmierci. Szkolona nas na morderców. Najpierw nas torturowano, kiedy tylko skończyliśmy pięć lat. Sprawdzano naszą wytrzymałość, za razem chcąc zaszczepić w nas nienawiść. Nazywano nas dziećmi przeklętej krwi. Po dziesięciu latach ciągłych tortur zaczęto nam proponować zmianę. Wręczano nam bicz i kazano torturować dusze ludzi, którzy zgrzeszyli albo nie zgadzali się z religią nowego boga. Było ich wielu, nie wiem nawet ilu się ich przewinęło. Wiem, że nie każde z dzieci przeklętej krwi się od razu zgadzało, niektóre miały dobre serce… - mężczyzna uśmiechnął się krzywo, a key wszelkimi siłami próbował skupić się na Uzjelu a nie na krajobrazie gnębionych przez stulecia dusz, które wyły i błagały o wybaczenie. Ludzie błagali go o litość… 

- A… jak było z tobą?  

- Ja nie mam dobra w sercu, Kibum  - mężczyzna odwrócił się do blondyna, jednak Key nie mógł do końca uwierzyć w jego słowa. – Uczono nas jak zabijać, a w tym czasie syn Boży na powierzchni zdobywał zwolenników. Nie rozumiałem przez długi czas jaki był sens tego wszystkiego. Co ON planował. Jednak wraz z jego wstąpieniem do nieba, nas puszczono na powierzchnie. Mieliśmy wtopić się w ludzi, poznać ich zachowania, aby następnie zabijać grzeszników. Mieliśmy być bożą bronią na wrogów. Czułem jednak, że to nie jest właściwy cel. Było coś jeszcze, jakieś drugie dno. I się nie myliłem – straszy mężczyzna spojrzał na dom pogrążony w ogniu, który sam zapalił, aby szybko i efektownie pozbyć się heretyka. Zaraz przy jego boku pojawił się czarnoskóry chłopak oraz blondwłosa dziewczyna wraz z rudowłosą, piegowatą nastolatką – To pozostali. Nie posiadaliśmy imion. Nikt nam ich nie nadał, więc sami to zrobiliśmy. Teraz ich już nawet nie pamiętam. Zamazał je czas… Mimo to, to właśnie oni przyczynili się do mojego sukcesu. Udałem ich przyjaciela, dobrego kumpla, aby następnie wbić całej trójce nóż w plecy. – Kibum spojrzał na niego z nieskrywanym zdziwieniem, kiedy usłyszał dumę w głosie mężczyzny. – Nie patrz tak na mnie. Wiem, że jestem zły – odparł Uzjel z cieniem uśmiechu błąkającym się w kącikach ust. – Niemniej miałem rację – dodał z dumą w głosie. – To był konkurs. Zawody, które mógł wygrać tylko jeden. Wiele ryzykowałem zabijając ich, jednak to ile zyskałem było tego warte. Kiedy zostałem sam, uzyskałem moc. 

- Co dokładnie masz na myśli? 

- Jakby ci to wytłumaczyć.. – Uzjel zamyślił się przez chwilę, chcąc to przekazać w jak najbardziej prosty sposób dla laika. – Minęło kilka wieków nim ich zabiłem. Przez ten czas Bóg czuwał nad wszystkim, jednakże zaczęło go to nudzić. Miał więc idealną okazję aby zwalić swoje obowiązki na jakiegoś frajera. I tym kimś byłem ja. Uzyskałem cząstkę boskiej mocy, mając serce demona. Mogłem jednym słowem rozpętać wojnę, zabijać ludzi, mącić im w głowie. Oczywiście, mogłem również czynić dobro. Uzdrawiać drobne rany, leczyć choroby psychiczne czy też napawać ludzi nadzieją i kończyć bitwy. Niemniej nie robiłem tego. Czerpałem uciechę z ludzkiego cierpienia. Wśród niego zostałem wychowany i tylko to miałem w sercu. – Key wsłuchiwał się w jego opowieść z niedowierzaniem. Mimo to wiedział, że było coś, co musiało się zmienić. Jakiś czynnik, który zaważył na to, że on tutaj jest, razem z drugim sobą.  

- Musi być jednak jakieś „ale”, prawda? – dopytał blondyn, rozglądając się dookoła, krajobraz cały czas się zmieniał. Mimo to nadal miały jedną wspólną cechę. Wszystkie były przepełnione krwią, która była na rękach Uzjela, ich rękach… Teraz jednak obraz wokół był spokojny , a cisze przerywały jedynie ich oddechy oraz ćwierkanie ptaków. Kibum tylko czekał aż wybuchnie ogień, ludzie zaczną w popłochu uciekać. 

Nic takiego o dziwo nie nastąpiło. 

- Spokojnie.. opowiem ci wszystko po kolei – i opowiadał. Opowiedział chłopakowi o wojnie dwóch braci, podczas kolonizacji ameryki. Wojna ta była największą i najkrwawsza w dziejach stworzeń nieludzkich. A wszystko dzięki podpuszczeniu bardziej rządnego władzy brata na drugiego. – Właśnie dlatego nienawidziłem ludzi, byli tacy… łatwowierni i nie trudno było ich kontrolować. Słowo ma większą siłę niż pięść. – Blondyn kiwnął głowa. Chcąc czy nie – musiał przyznać mu rację.

Key zerknął kątem oka na krajobraz. Właśnie we wspomnieniach widzieli ciemną postać przechodzącą przez las. Nie trudno było się domyśleć, że owym intruzem był Uzjel z przeszłości. 

- Zaczęło mnie to nudzić. Przestałem się dziwić czemu Bóg się wycofał. Nie mogłem jednak, tak jak on, uciec. Miałem swoją dumę, która nie pozwalała mi zrezygnować – mężczyzna nie patrzył na Kibuma, wlepiając wzrok w siebie samego z przeszłości. – Jak co dzień chodziłem po ziemi, napawając się widokiem wojny. Niemniej tego dnia zabłądziłem w lesie. Szedłem dwa dni i trzy noce. Mogłem co prawda odnaleźć drogę, mimo to nie zrobiłem tego. Niczym człowiek błądziłem po ścieżkach i krzewach. Wydawało mi się to na pewien sposób atrakcyjne, bo było czymś nowym dla mnie. Podobnie jak to co stało się później… - w tym momencie Uzjel zawiesił głos, wpatrując się z delikatnym uśmiechem w poświatę przedzierającą się przez ścianę liści i krzewów. 

Wyszli na otwarty teren gdzie stał stary, drewniany dom oraz stodoła. Zwierzęta kręciły się po okolicy. Konie biegały wolno, krowy i owce podjadały wysoką trawę, a wokół nich z wiadrem paszy lawirował młodzieniec. Jego złociste włosy połyskiwały w blasku popołudniowego słońca. Skóra była delikatnie zaróżowiona od pracy na słońcu a wydatne usta wygięte w szczery uśmiech. Key wydawało się, że już kiedyś widział tego chłopaka. Jednak jak zwykle pamięć płatała mu figle i nie mógł sobie przypomnieć skąd go zna. 

Ciemna postać wyłoniła się spomiędzy drzew, wpatrując się w scenę rozgrywającą się przed ich oczami. Było w niej coś niesamowicie ciepłego i naturalnego oraz beztroskiego.  

- Miał na imię Jamie. Był zwykłym chłopakiem, który zajmował się farmą swojej chorej cioci. Przygarnęła go pod swój dach kiedy jego rodzice zginęli – Głos Uzjela drżał delikatnie, zupełnie jakby powstrzymywał pewne emocje, którym nie chciał dać wyjść na światło dzienne. 

Key pokiwał głową, zwracając wzrok z powrotem na to, co działo się wokół nich. Dawne wspomnienie Uzjela kroczyło w stronę blondwłosego chłopaka, który na jego widok najpierw się zdziwił, zaraz jednak obdarzył szczerym uśmiechem. Tak niewinnym, zupełnie jakby obdarzał tym gestem dobrego człowieka, a nie nieśmiertelnego demona z sercem przesączonym goryczą i czarnym jak smoła. 

Wywiązała się między nimi rozmowa, pomimo że była raczej jednostronna. Blondyn gadał niczym najęty, wręczając mężczyźnie wiadro z mlekiem, a jego usta się nie zamykały. I co dziwne, Uzjel nie wiedział co powiedzieć. Pierwszy raz w życiu zdarzyła mu się taka sytuacja, podczas której nie wiedział co począć. Za razem gadatliwość chłopaka go niepokoiła, z drugiej jednak strony wydawał się w pewien sposób szczęśliwy i pierwszy raz w życiu odczuł ulgę i spokój. 

- Uwielbiałem spędzać z nim czas. Był jakby ponad nienawiścią i wojną, która toczyła się kilkanaście kilometrów dalej. Sprawiał, że zacząłem żywić pozytywne uczucie względem ludzi. On był aniołek. Jednak nie takim jakich znam, był aniołem jakie opisywali ludzie. Jednym uśmiechem potrafił zbawić ludzkość i mnie. – mężczyzna pozwolił sobie na nikły uśmiech, ze smutkiem wpatrując się we własne wspomnienia, kiedy siedzieli razem na ganku przed drewnianym, zniszczonym nieco przez czas domem. Chłopak częstował go ciastkami i opowiadał o swoim dniu. Uzjel nie mówił nic o sobie, a Jamie nie pytał. – Przychodziłem do niego niemal codziennie. Przez cały czas kiedy go nie widziałem myślałem o tym co robi, czy jest szczęśliwy, czy właśnie bawi się z psami. Nie mogłem go wyrzucić ze swoich myśli. Wyczekiwałem naszego spotkania, a kiedy go widziałem, uśmiechałem się. Nauczył mnie jak doceniać inne stworzenia, życie innych. Nauczył mnie jak się śmiać i cieszyć życiem. Zacząłem sobie z czasem uświadamiać, że go kocham. Przeraziło mnie to, więc uciekłem. Zdałem sobie jednak sprawę, że to nie ma sensu. I w sumie miłość nie jest zła. Chyba minął tydzień odkąd go nie widziałem. – wraz ze słowami mężczyzny obrazy wokół nich się zmieniały. Ciemna postać odziana w długi płaszcz z ptasich piór, biegła przez las z szerokim uśmiechem i delikatnymi rumieńcami. Mężczyzna nie wyglądał jak ten stojący obok Kibuma. Bardziej przypominał w tym momencie Key, z tymi beztroskim błyskiem i szczęściem w oczach, niż bezlitosnego Uzjela. 

- Odrzucił cię? – dopytał blondyn, domyślając się, że coś musiało spowodować, że mężczyzna na powrót stał się taki, jakim jest teraz. 

- Nie… - odparł, patrząc dziwnie mętnym wzrokiem na Kibuma. Zaraz zwrócił na powrót głowę w stronę swoich wspomnień, które pokazywał blondynowi. 

Wraz z wyłonieniem się spomiędzy drzew, im oczom ukazała się polana a na jej środku widok masakry. Zwierzęta miały rozczłonkowane i poszarpane ciała. Co niektóre nadal ciężko dyszały konając w męczarniach. Dom był jeszcze większą ruiną niż wcześniej. Deski powyłamywane, drzwi rozwalone. Wszędzie była krew a ze stodoły zostały tylko wióry po pożarze. 

- Mój boże…  - Key zakrył usta dłonią, widząc to wszystko. Czuł ból w piersi, zupełnie jakby łączył się odczuciami z postacią ze wspomnień, która aktualnie padła na ziemię płacząc w niebogłosy nad ciałem ukochanego.

- Zginął w wojnie, którą sam wywołałem. – Uzjel miał drżący głos, jednak żadna łza nie uleciała z jego oczu. W porównaniu do Kibuma, który ścierał właśnie słone krople z polików, mężczyzna wydawał się niewzruszony. – To zabawne, że przed tym wydarzeniem nie obchodziło mnie co czują ludzie. A przez własną bezduszność cierpiałem tak jak oni… - krajobraz wokół nich znowu zaczął się zmieniać i przyśpieszać. 

Tym razem znaleźli się pośrodku pola bitwy. Wilkołaki zabijały swoich braci, szamani próbowali zapanować nad zaistniałym bałaganem, niektórzy stawali po jednej ze stron walcząc z pobratymcami. Wszędzie walały się ciała, ziemię pokryło morze krwi. 

Wtedy niebo przecięła błyskawica, jej grzmot zagłuszył ryki i okrzyki walczących. Wszyscy stanęli, wpatrując się w niebo, które zaszło chmurami a spomiędzy nich prześwitywała czerwona poświata księżyca. 

Ziemia rozstąpiła się, drzewa znikały w czarnej otchłani a między nimi wraz z tysiącem kruków szła postać odziana w czerń. Jej spojrzenie było srogie i mrożące krew w żyłach. Wszyscy schodzili mu z drogi, kiedy ten dumnie kroczył pomiędzy walczącymi. Stanął na środku pola przemawiając do nich. A jego głos, pomimo że cichy, rozchodził się po lesie, miastach, docierał do każdego wojownika.

Tego dnia narodziła się legenda o proroku, który potęgą swojego głosu zakończył wojnę plemion.

- Po śmierci Jamiego załamałem się. Nie umiałem już wykonywać bożej misji z żalem w sercu. Nie umiałem zabijać… Próbowałem się ukryć. Cierpieć w samotności. Nie mogłem mimo to zapomnieć. Ten ból był gorszy niż wszystkie tortury, które na mnie praktykowano w piekle. – Uzjel wrócił do opowiadania swojej historii. Obrazy zaczęły znikać. Nastąpiła nieprzenikniona ciemność, a wśród niej tylko oni. 

- Nadal jednak nie rozumiem co to ma wspólnego ze mną.. jak się tutaj znalazłem i czym jestem – Kibum zaczął się trząść, czując coraz większy natłok myśli i uczuć, które zalewały go niczym fala. 

- Ty… - mężczyzną zawiesił głos, próbując ubrać to co chciał powiedzieć w sensowne wytłumaczenie. – Byłem tak załamany, że chciałem popełnić samobójstwo. Jednak nic nie było mnie w stanie zabić. Rzuciłam się z klifu, strzeliłem sobie w głowę, wbiłem nóż w serce… Nic nie było w stanie mnie zniszczyć. Dlatego postanowiłem stworzyć ciebie. Rozdzieliłem swoją duszę na dwie. Tak powstałeś ty, któremu nadałem imię Kibum oraz ja. Sam nadałem sobie imię Uzjel. – zaczął ich spowijać ciemny dym, który dostawał się do płuc blondyna, dusząc go. – Ty byłeś tą częścią dawnego nas, która narodziła się po poznaniu Jamiego. Jesteś emocjonalny, łatwo się zakochujesz i łakniesz miłości. Jesteś niewinny… dlatego usunąłem twoje wspomnienia i nadałem ci nowe. Znalazłam wioskę na odludziu, gdzie nikt nigdy by nas nie znalazł. Liczyłem, że nigdy się już nie spotkamy. – Uzjel wyciągnął w stronę blondyna dłoń, dotykając jego bladego polika. – Czas się znowu stać jednością… - mężczyzna przysunął się bliżej, zsuwając rękę z polika Key, na jego podbródek, który uniósł wyżej. Dotknął kciukiem spierzchniętych warg, składając na nich delikatny pocałunek. Kibum zacisnął oczy, zamiast przyjemności z kontaktu fizycznego, czuł ból w całym ciele, a wszystko kumulowało się w sercu. 

***

Kaszlał, z trudem łapiąc oddech. Skulił się na podłodze, łapiąc za przód koszulki. Wypluł krew, która znalazła się w jego ustach. Otarł kącik ust, z którego spływała szkarłatna ciecz. Rozejrzał się po wnętrzu w którym się znalazł, a z którego zniknął po pojawieniu się Uzjela. Nie był jednak już tym samym człowiekiem co wcześniej. Nie wiedział nawet czy może się dalej nazywać człowiekiem…

Blondyn dźwignął się na równe nogi, idąc w stronę źródła hałasu. Uchylił drzwi i wszystko nagle stało się dla niego przerażająco zrozumiałe. Nawet nie zdziwił go widok LuHana kierującego hordą hybryd ani jego białe skrzydła połyskujące w słońcu. 

Kibum nabrał powietrza do płuc, nikt na razie nie zauważył jego pojawienia się. Wszyscy byli zajęci przeciwnikami lub opatrywaniem rannych. Blondyn przymknął oczy, skupiając wszelkie swoje zmysły. W ciągu tak wielu lat jego umiejętności nieco zardzewiały, więc chwilę mu zajęło skupienie się. 

Czarne chmury, niczym smoła, zasnuły całe niebo nad ich głowami. Od strony lasu nadeszło głośne krakanie, a w niebo wzbiły się tysiące ciemnych kruków. Zaczęły one krążyć nad ich głowami.

Blondyn uchylił powieki, jego oczy były czarne niczym jego serce. Spojrzał na LuHana oraz jego bestie. Uniósł dłoń, jednym sprawnym ruchem ręki łamiąc hybrydom karki. Zwierzęta padły martwe na ziemię, wszyscy oniemiali spojrzeli w stronę Key. 

- Wystarczy tego, archaniele Chamaelu*, władno bestii. -  Kibum przemówił głosem cichym, lecz przecierającym się przez każdy zakątek lasu. LuHan, czy raczej Chamael, spiął się wyraźnie, jednak kazał bestią, ukrytym w cieniu drzew, odejść. Położył dłonie na biodrach. Kiedy Jonghyun i Tae opuścili gardę, archanioł dobył sztyletu rzucając się na blondyna. Nim wampir czy wilkołak zdążył zareagować, LuHan był już przy Kibumie. Nawet Key nie spodziewał się takiego obrodu spraw.

Nim jednak sztylet zdążył zanurzyć się w wątłym ciele blondyna, nieznana im postać zasłoniła Key, powalając archanioła na ziemię. 

Piorunu rozbrzmiały rozświetlając polane, a im ukazały się ciemne skrzydła, które otulały nieznajomego. Brunet spojrzał przez ramię na Kibuma, zaraz jednak jego wzrok powędrował na Chamaela leżącego na ziemi. Patrzył z dołu nienawistnym wzrokiem na nowego przybysza. Mimo to nie odważył się podnieść na niego ręki, wiedząc, że został pokonany i czeka go kara za swoje wybryki. 

- Samael… - Key rozpoznał od razu mężczyznę. W końcu kilka lat mieli ze sobą styczność i dość dobrze go pamiętał. To właśnie on pomagał mu dokonywać egzekucji i wybierać cele. 

- Proroku… - brunet skinął mu głową. – Czy raczej wolisz być nazywany Kibumem? – zapytał, uśmiechając się delikatnie. Nie czekał jednak na odpowiedź, od razu zgiął się w pół, zabierając z ziemi sparaliżowanego LuHana. – Spotkamy się jeszcze – dodał, nim odleciał wraz z blondwłosym archaniołem przerzuconym przez ramię. 

Jonghyun, Tae i Onew wpatrywali się z niedowierzaniem w Kibuma. Ten ogarnął wzrokiem wszystkich zebranych. 

- Zabierz go szybko do środka. – rozkazał szamanowi, który był w stanie jedynie kiwnął głową, łapiąc szatyna pod ramionami. – Jonghyun, pomóż mu – dodał, odwracając się w stronę domu, wiedząc, że reszta i tak za nim podąży. 

Blondyn usiadł w salonie, zasłaniając dłońmi twarz. Wszystko go bolało, począwszy od mięśni po głowę. Słyszał jak Taemin szamoczę się przy Minho a Onew próbuje powstrzymać krwawienie. Czuł na sobie badawczy wzrok Jonghyuna, który sprawiał, że ręce mu się trzęsły.

- Nie patrz tak na mnie – wyszeptał, wiedząc, że wampir idealnie go usłyszy. Jong spuścił wzrok, patrząc gdzieś w bok. Kibum wstał podchodząc do wampira. Czuł się zagubiony, jednak pomimo tego, że już nie był do końca sobą, stare uczucia nadal zostały. Kochał Jonghyuna, dlatego dystans jaki brunet między nimi stworzył sprawiał, że to go raniło. 

- Przepraszam, po prostu… to wszystko jest takie porąbane – brunet wsunął palce we włosy, patrząc szczenięco na blondyna. Key kiwnął głową, przysuwając się do wampira, wtulając w jego masywne ramiona. Jonghyun objął go niepewnie w pasie, chowając twarz w zagłębieniu jego szyi. 

- Wiem… - odparł, odsuwając się. Spojrzał w stronę korytarza gdzie właśnie w kółko chodził Taemin. Onew zamknął mu przed nosem drzwi, gdy zajmował się raną szatyna. Key podszedł do niego, patrząc na niego zmartwiony. Tae wytarł łzy, które zebrały się w kącikach jego oczu. 

Nim Key zdążył coś dodać, z pomieszczenia wyszedł szaman. Jego mina nie zwiastowała niczego dobrego. 

- Zaszyłem go i nie powinno być infekcji, ale…

- Ale? 

- Stracił wiele krwi. Niestety nie dysponuję jego grupą. Tym bardziej wilkołaczom. I nim zaproponujesz, że oddasz swoją, niestety musze powiedzieć nie. Musielibyście być spokrewnieni, aby ta się przyjęła – Onew uprzedził odpowiedź Taemina, wiedząc, że ten jest gotów oddać cała swoją krew dla kochanka. Jednak w tym przypadku, w porównaniu do ludzi, transfuzja krwi była o wiele trudniejsza. Rudzielec spojrzał spanikowany na zebranych w korytarzu, do których dołączył wampir. 

- To… nie będzie problem – mruknął młodszy wilkołak, przełykając gule, która powstała w jego gardle. – Minho jest moim bratem….  

* imię LuHana nie ma nic wspólnego z jego właścicielem. Wybrałam je losowo, jako, że nie było anioła, który odpowiadałby za zwierzęta. Przynajmniej mnie nie udało się żadnego odnaleźć. 

______________________________________________________________ 

Mam nadzieję, że ten rozdział rozjaśnił wam sytuację ^^ oczywiście niektóre rzeczy nie zostały nadal wytłumaczone, jednak to przyjdzie z czasem i kolejnymi rozdziałami. 

Wracamy do wstawiania notek raz w tygodniu, chociaż nie wiem jak to będzie, bo ten rozdział skończyłam pisać dzisiaj o trzeciej w nocy. Dlatego przepraszam za ewentualne błędy, ale jeszcze pies mnie obudził o 7 rano, a potem ciężko jest mi zasnąć xd 

Proszę również o oddawanie głosów w ankiecie. Można zaznaczyć więcej niż jedną odpowiedź ^^ 

Ale co do następnego opowiadania, szykuje nam się Fluff o tematyce szkolnej. Nigdy nie pisałam w sumie typowego fluffa, dlatego to będzie w pewnym sensie mój pierwszy raz. Planuje go napisać na 6/7 rozdziałów, a potem zabrać się za kryminał z wątkiem fantasy... chociaż jak teraz spojrzałam to wygrywa horror, ale zostało nadal 11 dni więc wszystko może się jeszcze zmienić ;3

Już nie gadając dalej, dziękuję za wszystkie poprzednie komentarze, które napędzają mnie do pisania <3 

Miłego dnia kochani~!  : D

Och, zapomniałam wspomnieć, że jestem bardzo szczęsliwa i wdzięczna, bo blog w środę przekroczył liczbę 10 tys wejść :3 Z tej okazji spróbuje napisac/skończyć dla was jakiegoś oneshota z listy planowanych. Piszcie jeśli byście byli mocno zainteresowani którymś ;3

Dodaję rozdział już 3 raz, bo za każdym razem ucina mi tekst, albo coś zmienia... blogger mnie dzisiaj nienawidzi ;<