Strach ma wielkie kły - Rozdział 17

Rozdział niebetowany
_______________________________________________________________

Kibum wyszedł z lasu, z krukiem na ramieniu. Od razu ujrzał wampira na ganku, który skierował na blondyna swoje złote tęczówki. W ciągu sekundy pojawił się przy chłopaku. Ptak odleciał z ramienia Kibuma, o dziwo wampir nie zwrócił na niego w ogóle uwagi. Za to był wpatrzony w kochanka. Jego wzrok mówił więcej niż słowa. Był za razem wściekły do granic możliwości, jak i szczęśliwy, że Key jest przy nim i znowu trzyma go w swoich ramionach. 

Jonghyuna kiedy tylko zszedł z powrotem na dół, od razu zauważył, że jest zbyt cicho. Kibum należą do tych osób, które nie umieją zachować ciszy i nie potrafią jej znieść. Dlatego od razu rozejrzał się po całym domu. Był tak zdesperowany, że zajrzał nawet do piwnicy, jednak to było ostatnie miejsce w jakim szukałby Kibuma.  

Zaczął mieć coraz czarniejsze myśli, biorąc pod uwagę również wyznanie kochanka sprzed kilku minut, które brzmiało niczym pożegnanie. Nie trudno więc się dziwić, że wpadł w panikę i był gotów zabić każdego kto stanie mu na drodze.

Na szczęście Key wyłonił się z lasu, nim wampir zdążył splądrować pobliskie miasteczka.

Kibum zarumienił się z zażenowania, bo nie pomyślał o tym, że przecież jego mały spacer może wydać się podejrzany. W sumie w ogóle wtedy nie myślał. Za co było mu teraz strasznie wstyd, tym bardziej, że zdenerwował kochanka.

- Gdzieś ty, do cholery, był? – warknął Jong, pomimo że nie był już tak zły jak chwilę wcześnie. Wszystko za sprawą jednego, przepraszającego spojrzenia Kibuma. Aż samego Jonghyuna przerażało to jak jest podatny na urok chłopaka. Nie miał jednak zamiaru mu odpuszczać za jedno maślane spojrzenie. Co to, to nie. Najpierw musi mu wyjaśnić czemu wyszedł i nic mu nie powiedział. W końcu kto wie jakie licho czyha w krzakach. 

- Przepraszam, chciałem się przejść. Nie złość się – odparł blondyn, łapiąc za brzeg koszuli wampira. Wyglądał przy tym niezwykle uroczo i słodko. Przynajmniej w oczach wampira. Sam Kibum dostrzegł, że ten mięknie pod jego urokiem. Ku własnemu przerażeniu zauważył, że perfidnie wykorzystuje jego słabość do swojej osoby. 

- Nie rób tak więcej… informuj mnie jeśli gdzieś będziesz szedł – dodał nadal twardo, jednak już bez cienia gniewu. Jego tęczówki na powrót stały się brązowe, a wargi wygięły w subtelny uśmiech. Key pokiwał szybko głową, wtulając się w kochanka, wzrok utkwiwszy w białym kruku, który przysiadł na ganku. 

Jong na powrót zaciągnął chłopaka do domu. Key w pierwszej chwili zdziwił się, że wampir nie zauważył ptaka. Ten w końcu był nazbyt widoczny. Z drugiej strony coraz mniej rzeczy mogło zaskoczyć chłopaka. 

Kruk wleciał za nimi do mieszkania i usiadł na parapecie. Poza Key nikt z domowników go nie zauważył. Oprócz Onew, który chyba wyczuł dodatkową osobę czy raczej stworzenie w pomieszczeniu. Próbował mrużyć oczy i wpatrywał się wprost w kruka, jednakże nie był w stanie nic dostrzec. 

Kibum odetchnął w duchu, nie miałby ochoty tłumaczyć się co też to zwierzę tutaj robi. Tym bardziej, że sam nie znał odpowiedzi na to pytanie. Jak na wiele innych…

***

- Czuje kundla – mruknął Jong, kiedy wraz z Kibumem znosili księgi na dół, chcąc je przejrzeć. W sumie odkąd przyjechali do Onew wiedli dość spokojne życie, bez żadnych rewelacji. No może nie liczyć małych przygód Key. 

- Taemin? – dopytał blondyn, marszcząc brwi na określenie jakiego użył wampir. W sumie nie trudno było się domyślić, że kochanek mówi o jego przyjaciołach. W końcu nie pałali do siebie miłością ani żadną inną sympatią. 

- Uhm, są pięć kilometrów od nas. – mruknął Jonghyun, marszcząc zabawnie nos, zupełnie jakby poczuł coś nieprzyjemnie pachnącego. W sumie poczuł, bo wilkołaki pachniały bardzo charakterystycznie i dla niego nieprzyjemnie. W końcu kto lubi zapach mokrego psa? Co prawda zwykli ludzie tego nie poczują, ale on posiada niezwykle wyczulony węch, słuch czy inne zmysły.

Kibum rozpromienił się, zbiegając po schodach, kładąc książki na komodzie. Otworzył na oścież drzwi chcąc powitać przyjaciół. Tak bardzo się za nimi stęsknił…

Biały wilk wypadł przez ścianę lasu. Key uśmiechnął się szeroko, zaraz jednak szczęśliwy grymas zniknął, zastąpiony przez zdziwienie i niepokój w oczach. 

Tae biegł z masywną postacią na grzbiecie. Szatyn trzymał się resztkami siły futra kochanka, chroniąc się przed upadkiem. Trzymał się przy tym za ranę w boku. Krew sączyła się przez palce mężczyzny, brudząc śnieżnobiałą sierść. 

Wilk warczał, zupełnie jakby chciał krzyknąć do przyjaciół i ich ostrzec przed tym co za nimi podąża. 

Taemin ledwo sapał, pomimo dobrej kondycji. Pół godziny biegu od domu szamana poczuli czyjąś obecność. Wtedy też drogę zastąpił im wielki, prawie dwumetrowy jeleń. Jego poroże były ogromne i ostre niczym szpony drapieżników, a w pysku kły jakimi nie pogardziły żaden mięsożerca. 

Zwierzę nie miało przyjaznych intencji. Nie potrzebowali wraz z Minho długiej analizy, aby się tego dowiedzieć. Jeleń ruszył na nich, a oni uciekli. Niczym płochliwe łanie, a nie wielkie, waleczne wilkołaki. Nie mieli jednakże czasu na wymyślenie innego planu. 

Chcieli zgubić zwierzę w labiryncie drzew i krzewów. To jednak, zupełnie jakby widziało ich gdziekolwiek by nie poszli, wybiegł znowu przed nimi, wbijając ostre poroże w bok czarnego wilka. Tae na zawsze zapamięta ten skowyt przepełniony bólem. Kierowany instynktem wyszczerzył kły i nastroszył sierść na karku, rzucając się na bestię. Ta uciekła w las, chcąc zapewne zaatakować ich z zaskoczenia. Czas, który im dała, wystarczył na to aby Minho, przemieniony na powrót w człowieka, uczepił się kochanka i wdrapał na jego grzbiet. 

Taemin pognał w stronę domu szamana. Choi potrzebował pomocy lekarskiej, jakiejkolwiek opieki medycznej czy opatrzenia ran. Wszystkiego byleby nie umarł. 

Dlatego też znalazł się właśnie tutaj, na polanie przed domem Onew, gnając na złamanie karku, a za sobą czuł oddech bestii. Niezwykle ciężki i obślizgły oddech.  

Jonghyun widząc co się dzieję, złapał blondyna za ramiona wpychając do środka. 

- Schowaj się! – krzyknął wampir, samemu wybiegając za zewnątrz. Key cofnął się kilka kroków, a wszystko dla niego działo się niczym w zwolnionym tempie. Zaraz obok niego przebiegł Onew. Szaman wypadł na zewnątrz, pomagając wciągnąć rannego do mieszkania. W tym czasie wampir próbował zabić bestię z pomocą Taemina, który nie był już ograniczany przez ciężar na grzbiecie. 

Key wbiegł w końcu w głąb mieszkania, chowając się w kącie pokoju. Czuł się jak tchórz, który uciekł z podkulonym ogonem, podczas gdy jego przyjaciele walczą. Nie robią tego dla siebie, tylko dla niego. W końcu to coś pragnie jego głowy. Oni mogliby go dawno zostawić, podczas gdy poświęcają własne życie, a Minho został dla niego ranny. I to wszystko dla jednego tchórza…  

Gdyby tylko mógł coś zrobić.. cokolwiek co ich uratuje przed pewną śmiercią. 

- Jesteś gotowy poświęcić się dla przyjaciół? – zabrzmiał głos, jego własny, jednak nie wychodzący z jego ust. Blondyn uniósł wzrok, wpatrując się w postać odzianą w czerń. Dopiero teraz dotarło do niego krakanie ptaka, który siedział na ramieniu mężczyzny. – Wiedz jednak, że będzie to oznaczało pożegnanie się z częścią siebie. A raczej powitaniem dawnego ja… - Uzjel wyciągnął dłoń w stronę chłopaka. Kibum patrzył to na wyciągnięta rękę, to na twarz mężczyzny. Surowe rysy i zimne oczy, w których kłębiło się coś na znak współczucia, żalu i smutku. 

- Chce aby przeżyli… - wyszeptał drżącym głosem, ledwo wypowiadając te słowa. Odgłosy sprzed domu nabierały na sile, jęki cierpiącego Minho stawały się coraz mocniejsze, kiedy Onew próbował zatamować krwawienie. Słyszał Jonghyuna warczącego na bestie. Raz za razem rozbrzmiewał skowyt bestii, ta jednak nie poddawała się, a na jej miejsce pojawiały się nowe. Całe stada potworów. 

- Więc chodź ze mną – odparł Kibum, a blondyn złapał za jego dłoń. Teraz nie było już dla niego odwrotu. Jednak, nie liczyło się to co stanie się z nim. Chciał ocalić wszystkich… - Masz dobre serce, Kibumie – dodał Uzjel, nim jednym uderzeniem w mostek powalił blondyna na ziemię i pozbawił przytomności…

_______________________________________________________________
Rozdział krótki, jednak musiałam zrobić małe wprowadzenie przed wyjaśnieniem tajemnicy Kibuma, no i wyjdzie na jaw jeszcze jeden sekret 2mina ;3
Nie wiem czy w środę będzie rozdział. Niestety chyba nie, bo niemal codziennie mam jakiś sprawdzian i będę miała bardzo ograniczony czas... I tak powinnam teraz malować obraz plenerowy. Bo wiedzie jak to jest, kiedy myślicie sobie "mam jeszcze dwa tygodnie, zdążę" A potem patrzycie na kalendarz i uświadamiacie sobie, że macie jeden dzień na zrobienie czegoś? Bo ja tak, i właśnie powinnam to coś robić. Jednak uznałam, że najpierw wrzucę rozdział, bo potem jeszcze bym zasnęła nad obrazem i byście się nie doczekali nowej notki xd No i nie zabrałam się jeszcze za obraz, bo jestem strasznie zmęczona. Poprzedniego dnia miałam urodziny znajomej i kiedy wracałam nieco zgubiłam sie w mieście.. tak to bywa kiedy sie zna 3 ulice na krzyż .___. xD Nie truje już dłużej. Postaram się o notkę w środę, jednakże nic nie jest pewne.
Dziękuję też za wszelkie miłe komentarze <3
Prawie bym zapomniała o jakimś małym bonusie xd Tym razem wrzucę stary rysunek, chciałam wrzucić Key w długich włosach, którego szykuję na nagłówek, jednakże nie zdążyłam go poprawić...

Jakieś randomy dla was :3
Miłego weekendu ~! [ a raczej ostatnich godzin niedzieli... ]