" Nie jestem jak Minho" - 9. Pocałunek na pożegnanie

Rozdział niebetowany
________________________________________________________________

- Czy… ty nadal kochasz Onew? – na to pytanie Key wstrzymał oddech a Tae spojrzał zaskoczony na Jonghyuna. W pokoju zapanowała nieprzyjemna atmosfera. Wszyscy siedzieli w milczeniu, niczym na szpilkach. 

- Ja.. nie wiem o czym ty mówisz – wyszeptał przez zaciśnięte gardło, zająkując się co słowo. Nawet gdyby Jonghyun nie wiedział jaka jest prawda - nie uwierzyłby mu. 

- Nie kłam. Słyszałem jak wyznawałeś mu swoje uczucia. – zapierał się dalej brunet. Key na jego słowa zerwał się z miejsca. Nagle wyglądał na niezwykle trzeźwego. Tak samo się czuł, co wcale nie było w tym momencie dobre.

- Podsłuchiwałeś… - tylko tyle dał radę wydusić, będąc zbyt oszołomionym i przerażonym. Do tego fakt, że wszyscy na niego patrząc, w tym momencie dodatkowo go peszył.

- Odpowiedz. – Jonghyun nie ustępował. Zdecydowanie zbyt długo trwał w niepewności co do uczuć chłopaka, a to jego wieczne otrącanie bruneta, wcale nie pomagało Jonghyunowi myśleć, że jest inaczej.

Kibum pokręcił jedynie głową, czując jak w gardle go ściska a łzy napływają do oczu. Obrócił się w stronę drzwi. Nim ktokolwiek zdążył zareagować - Key nie było już w domu. Wypadł na zewnątrz, nie chcąc widzieć w tym momencie ani Jonghyuna, ani Taemina z Minho.

- Jonghyun hyung, idź za nim – rudzielec spojrzał na bruneta, który nadal siedział na podłodze, tak jak pięć minut wcześniej. Brunet na radę, a raczej polecenie Tae, zerwał się z miejsca, wychodząc za blondynem. Z daleka rozpoznał blond czuprynę chłopaka, która iskrzyła w świetle księżyca. Pomimo że szedł, miał niezwykle szybkie tempo. Jong musiał bardzo się postarać, aby go dogonić. Złapał go za ramię, jednak Kibum wszelkimi siłami opierał się przed obróceniem go.

- O co ci do cholery chodzi?! – warknął, jednak to był zły ruch. Jeszcze bardziej rozdrażnił tym Key.

- O co mi chodzi? O co MI chodzi?! – powtórzył dwa razy, akcentując przedostatnie słowo. To nie wróżyło dobrze. Blondyn odwrócił się do partnera przodem, w jego oczach widać było łzy. Jong cofnął się o krok. Nigdy nie radził sobie dobrze z płaczącymi ludźmi. – O co tobie chodzi? Co jest z tobą nie tak, Jonghyun?! Musiałeś mnie o to zapytać w taki sposób? Już nieważne, że podsłuchiwałeś. – warknął, wycierając rękawem bluzy łzy, które zaczęły spływać po jego polikach. – Mogłeś o tym ze mną porozmawiać w cztery oczy. Mało miałeś do tego okazji? Wiedziałeś od początku, a mimo to zapytałeś teraz. – Wściekły Key był najgorszym co w życiu widział. Bał się, że jeśli podejdzie o krok bliżej, zostanie rozszarpany. Kibum posiadał również zdolność, którą posiadały kobiety – umiał obrócić kota ogonem, tak, że cała wina była po jego stronie.

- Uspokój się… Porozmawiajmy. – poprosił, chcąc go jakoś udobruchać, przeklinając się w duchu za to głupie pytanie.

- Och! Teraz chcesz rozmawiać? – warknął, uśmiechając się mimo to, a po polikach leciały łzy. Już się nimi nie przejmował. Jonghyun widząc zmianę mimiki, był jeszcze bardziej przestraszony. – I jak mam się uspokoić, kiedy mój facet mi nie ufa? Myślisz, że mógłbym być z kimś jeśli kocham kogoś innego? Wiesz ile mnie kosztowało podjęcie takiej decyzji?

- Ja.. – zaczął Jonghyuna, zaraz mu jednak przerwał donośny głos blondyna.

- Nie wiesz! Dla mnie to wszystko jest nowe. Wyobraź sobie, że całe życie spędzasz w czterech ścianach. Pewnego dnia wychodzisz do ludzi, jest zupełnie inaczej niż to sobie wyobrażasz. Jednak nie przejmujesz się tym. Do czasu, aż jedna osoba nie wywróci całego twojego świata do góry nogami. Nie wiesz wtedy co jest dobra, a co złe. Ta jedna osoba sprawia, że nawet twoje uczucia się zmieniają. Jednak co z tego, skoro ten ktoś ci nie ufa. – wyszeptał przez łzy, spuszczając wzrok. Ledwo łapał powietrze w płuca, rozklejając się coraz bardzie. Nie chciał aby brunet widział go w takim stanie. Był na skraju załamania. Chciał pojechać do mamy, do domu. Pragnął wtulić się w jej wątłe ramiona i płakać aż do rana.

- Przepraszam. Po prostu.. chyba byłem zazdrosny. Wybacz mi. – Jonghyun podszedł do chłopaka, obejmując go delikatnie. Key rozpłakał się na dobre. Nie wtulił się jednak w kochanka, ani go nie odepchnął.

- Nie… To nie tylko zazdrość. – Kibum odsunął od siebie chłopaka, patrząc na niego swoimi przekrwionymi oczami. – Przemyśl czy na pewno chcesz ze mną być. Bo jeśli mi nie ufasz, to nie ma sensu. Nie czuję już tego samego do Onew co miesiąc temu. – dodał, całując chłopaka lekko w usta. Jonghyun wyciągnął dłoń aby pogłaskać go po poliku. Blondyn jednak uniknął jego dotyku, kierując się w stronę domku. Jong chciał pobiec za nim, jednak Key miał rację. Musiał dać sobie czas na przemyślenie tego. Wsunął dłonie w kieszenie, kierując się w stronę własnego pokoju. Z domu Tae i Key właśnie wychodził Minho. Widząc Jonga poczekał na niego chwilę i wspólnie ruszyli przed siebie.

- Będzie dobrze – pocieszał go szatyn, klepiąc przyjacielsko po ramieniu. Brunet ograniczył się jedynie do delikatnego skinienia głową. On jakoś nie był równie dobrej myśli co przyjaciel.

***

Taemin niemal przez całą noc pocieszał Kibuma, który płakał mu na ramieniu. Pomimo że naprawdę szanował i lubił Jonghyuna, w tym momencie miał ochotę wydrapać mu oczy. Key płakał tak długo, póki nie ogarnęło go zmęczenie i nie usnął.

Kiedy obudził się nad ranem, czuł się jakby miliony małych gnomów tupało w jego głowie. Nie miał na nic siły i czuł się jakby ktoś go przeżuł i wypluł. Do tego wyglądał jak siedem nieszczęść. Jednak niewiele go w tym momencie obchodził własny wygląd. Co przerażało Taemin. W końcu Key ponad wszystko cenił sobie swój wygląd. A teraz? Teraz miał na sobie za dużą koszulkę i dresy. Włosy przeczesał jedynie palcami, a oczy miał przekrwione i opuchnięte.

Nie miał ochoty nigdzie wychodził, wmówił nauczycielom, że źle się czuje. Poszedł jedynie na śniadanie. Kiedy jednak czuł na sobie dziesiątki zaciekawionych spojrzeń, postanowił, że więcej nie rusza się z pokoju. Taemin przynosił mu jedzenie do domku, za co Kibum był mu niezwykle wdzięczny.

- Kibum hyung, na pewno nie chcesz iść na ognisko? – zapytał zatroskany rudzielec. Chciał aby blondyn wyszedł nieco do ludzi. Rozumiał jednak, że chłopak musi czuć się okropnie. A patrzenie na Jonghyuna tylko dodatkowo go dobija.

- Idź i baw się z Minho. Ja obejrzę jakiś film – blondyn uśmiechnął się do niego niemrawo, zakopując głębiej w pościeli. Dzisiaj był ostatni wieczór przed powrotem do domu. Z tej okazji nauczyciele przygotowali ognisko dla uczniów. Przyjście nie było obowiązkowe, jednak nikt nie chciał tracić takiej okazji.

- Dobrze… - mruknął, patrząc smutno na przyjaciela – Wiesz w razie co gdzie mnie szukać – rudzielec podszedł do chłopaka, całując go w czubek głowy. Obejrzał się jeszcze w wejściu, zerkając na Key przez ramię, nim wyszedł.

Kiedy tylko drzwi się zamknęły, Key ułożył się na boku, włączając film. Nie był pewien ile czasu minęło odkąd Taemin wyszedł. Chyba na chwilę mu się przysnęło, bo kiedy ponownie otworzył oczy leciały już napisy końcowe, a drzwi skrzypnęły przy otwieraniu. Nie miał siły wstawać, pewien, że to Taemin wrócił z ogniska.

- Tae, daj mi spokój. Naprawdę nie chce iść na żadne ognisko – mruknął pod nosem, zakrywając się szczelniej kołdrą, czując jak materac za jego plecami ugina się pod dodatkowym ciężarem.

- Kibum… - blondyn spiął się, rozpoznając doskonale sobie znany głos. Brunet położył dłoń na ramieniu chłopaka. Key niechętnie uniósł się, odwracając w stronę Jonghyuna. Odsunął się przy tym na drugi koniec łózka, omal nie zrzucając laptopa na ziemię.

- Hej – burknął pod nosem Kibum. Nie wiedział co innego może powiedzieć w tym momencie. Bał się tego co ma mu do powiedzenia Jonghyun.

- Hej – odparł brunet, patrząc na zmęczone oblicze chłopaka. – Tęskniłem… – odparł pierwsze co przyszło mu do głowy. Naprawdę tęsknił, w końcu nie rozmawiali od dwóch dni. W ciągu tak krótkiego czasu, który mimo wszystko dłużył mu się niemiłosiernie bez chłopaka, zdążył przemyśleć wiele rzeczy. – Kibum, musimy porozmawiać. Znaczy ja musze ci coś powiedzieć. Zacznę od tego, że chce cię przeprosić. Wiem, że nic nie jest w stanie wytłumaczyć mojego głupiego zachowania. Nie będę zasłaniał się ani tym, że nie byłem trzeźwy ani zazdrością. Mam jedynie nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz moją głupotę. – przez cały czas patrzył w błyszczące, kocie oczy blondyna. Key ukrył cień uśmiechu pod kołdrą. Tak naprawdę wybaczył mu już dawno tą wpadkę. W sumie był w stanie zapomnieć o wszystkim, byleby do niego wrócił i pozwolił się wtulić w swoje ramiona.

- Może i kiedyś ci wybaczę – mruknął, czekając niecierpliwie na najważniejszą część ich rozmowy. – A co… co z nami? - dopytał, a jego głos drżał z przejęcia.

- Nie chce aby to się skończyło. Nie chce też wracać do tego co było wcześniej… - Kibum spojrzał na niego zszokowany, otwierając szeroko oczy, w których zaczęły pojawiać się łzy. Nie wiedział jak ma to rozumieć. Nie chce wracać do tego co było? Czyli ma rozumieć, że Jonghyun nie chce już z nim być? Woli zostać przyjaciółmi? Na samą myśl o tym chciało mu się płakać. Nie chciał już więcej słyszeć co brunet ma do powiedzenia. Nie wie czy by to zniósł. – Głupku, dlaczego płaczesz? – zapytał miękko Jonghyuna, widząc łzy spływające po polikach blondyna. Key dotknął swojej twarzy, czując mokre ślady. Nawet nie zauważył kiedy zaczął płakać.

- Bo t-ty nie chcesz wracać d-do tego co b-było – jąkał się co drugie, trzecie słowo, nabierając haustami powietrze. Jong dotknął jego polika, ścierając płynące łzy.

- Nie to miałem na myśli – odparł, domyślając się, że chłopak odebrał jego słowa jak całkowite zerwanie, a nie o to mu chodziło. – Daj mi dokończyć nim zaczniesz mieć czarne myśli. Chodziło mi o to, że nie mam zamiaru się już ukrywać. Nie chce do tego wracać. Chce dać ci normalny związek, taki jak mają Taemin i Minho. – Kibum pociągnął cicho nosem, wpatrując się z niedowierzaniem w bruneta. Jonghyun przysunął się do niego, obejmując wokół talii, przyciągając na swoje kolana. Key chętnie wtulił się w niego, uczepiając się jego koszulki, obejmując go nogami w pasie. Brunet głaskał go po plecach, czując łzy moczące jego koszulkę.

- Nigdy więcej nie zostawiaj mnie samego – poprosił cicho, powoli się uspokajając. Teraz z kolei martwił się o Jonghyuna. Dla niego takie nagłe przestawienie się mogło być trudne. Tym bardziej, że nadal pamiętał rozmowę z Taeminem, podczas której młodszy chłopak opowiedział mu jak Minho był traktowany przez Heechula i resztę. Kibum miał tylko nadzieję, że to samo nie spotka Jonga. Nie chciałby aby ten z ich powodu zmienił zdanie i go zostawił. W końcu nie był tak silny psychicznie.

- Przepraszam. Już cię nigdy nie zostawię. Obiecuję. – wyszeptał, całując go w skroń. Tego im obu brakowało ostatnimi czasy. Własnej bliskości i ciepła.

***

- Naprawdę nie wracasz z nami? – mruknął smętnie Kibum, który stał wraz z Minho i Taeminem kawałek od autokaru do którego wszyscy pakowali już swoje torby.

- Niestety nie. Rodzice postanowili, że spędzimy miły weekend. Wybrali okolice niedaleko, dlatego nie ma sensu aby pokonywał dwa razy tą samą drogę – odparł Jong, stojąc przy Kibumie, z dłońmi wbitymi w kieszenie. Blondyn zrobił niezadowoloną minę. W końcu teraz będzie zupełnie sam podczas jazdy.

- Nie przejmuj się, zaopiekujemy się tobą hyung – Taemin uwiesił się na ramieniu przyjaciela, uśmiechając szeroko do Jonghyuna. Rudzielec wczoraj wieczorem, kiedy zobaczył ich śpiących smacznie w jednym łóżku, omal nie zaczął piszczeć z radości. W końcu jak nikomu innemu Taeminowi zależało na tym, aby ta dwójka się pogodziła. Patrzenie na smutnego i zmarnowanego Kibuma było wykańczające psychicznie.

- Zostawiam go w waszych rękach. Opiekujcie się nim – poprosił ich brunet, zerkając na nauczyciela, który kończył właśnie rozmawiać z jego rodzicami. Ruchem ręki przywołuje go do siebie, przytakując do telefonu. – Do zobaczenia w poniedziałek – cała trójka kiwnęła mu głową. Jong spojrzał jeszcze na Kibuma, który uśmiechał się do niego radośnie. Zaraz jednak uśmiech zastąpiło zaskoczenie, kiedy poczuł na swoim wargach, miękkie usta partnera. Tae był równie zdziwiony co sam blondyn. Jong ucałował go jeszcze w polik, nim odszedł w kierunku nauczyciela, nie przejmując się tym, że ktoś mógł ich zobaczyć. Key dotknął swoich warg, uśmiechając się jak głupi. Takie pocałunki na pożegnanie mógł dostawać codziennie, z resztą tak właśnie będzie począwszy od dnia dzisiejszego…

______________________________________________________________

Zdziwieni, że pojawił się rozdział? ^^ Mam nadzieję, że pozytywnie ;3 Oczywiście w niedziele jak zawsze, bez wyjatków, pojawi się rozdział. Co to będzie - nie wiem. Niestety ostatnio mam strasznego lenia a mam za dużo pracy, szkiców czy sprawdzianów. Przykładowo teraz, zamiast robić szkicę na zajęcia, ja wrzucam dla was rozdział... ech, to moje odwlekanie wszystkiego xd 

I jak zwykle, ostatnimi czasy, mam dla was mały bonusik w postaci Tae w formie wilka ^^ 

Hm... to chyba tyle na dzisiaj. Proszę o komentowanie i dziękuję jeszcze raz za wszelkie miłe słowa pod poprzednim postem <3
A ja wracam do robienia szkiców ^^'' Miłej nocy kochani~!
Powoli nadrabiam zaległości na innych blogach ;x