Strach ma wielkie kły - Rozdział 16

Rozdział niebetowany
_____________________________________________________________

Kibum poderwał się nagle do siadu, złapał za koszulkę, oddychając szybko i urywanie. Rozbieganym wzrokiem rozejrzał się dookoła. Z ulgą dostrzegł znajome, nieco makabryczne, pomieszczenie. A po chwili koło niego pojawiła się znajoma zmartwiona twarz. Uśmiechnął się niemrawo do kochanka, wyciągając ramiona aby brunet go objął. Wampir zamknął ukochanego w silnym uścisku, nie przejmując się krwią na ciele chłopaka i tym, że owa ciecz teraz spoczywa na jego ubraniach. 

- W porządku? – zapytał z troską w oczach i strachem w głosie. Key pokiwał głową, poprawiając zagubione kosmyki z czoła nieśmiertelnego partnera. 

- Co widziałeś? – zapytał szaman, na którego dopiero w tym momencie blondyn zwrócił uwagę. 

- Nic, było po prostu ciemno – Key wzruszył ramionami, zdziwiony, że tak łatwo przeszło mu to kłamstwo przez gardło. Sam nie rozumiał czemu nie chce o tym mówić, jednak wiedział, że nie powinien nikomu wspominać o tym co widział. Oczywiście zdawał sobie sprawę, że Onew i Jonghyun mają na uwadze jego dobro. Mimo to czuł, że jeśli ujawni prawdy straci wszystko co ma.  

- To dziwne.. czyżby nie zadziałało? – szaman spojrzał w dół na miskę, która trzymał w dłonie. Do połowy pustą, bo reszta znajdowała się na Kibumie. Jinki pogrążył się we własnych myślach, mrucząc i marudząc pod nosem. Key odetchnął z ulgą, patrząc na wampira. Ucałował go w nos, przytulając jeszcze mocno, nim odsunął się i zszedł ze stołu. Zachwiał się, kiedy nogi dotknęły podłogi. Silne ramię wampira w porę go przytrzymało, jednak blondyn nie chciał jego pomocy.

- Wszystko w porządku, pójdę się umyć a ty zmień ubranie – Kibum spojrzał z niechęcią na krew, której miał już serdecznie dość. Na samo wspomnienie tego co widział i przeżył zbierało mu się na mdłości.

Podbierając się ścian dodarł na górę, skąd miał już krótką drogę do łazienki. Zamknął za sobą drzwi, ówcześnie sprawdzając czy na pewno je zablokował. Dopiero wtedy dopadł toalety i zwrócił całe śniadanie. Raz, drugi, trzeci. Wymiotował póki miał czym.

Czuł się gorzej niż tego wieczoru po balu. Wtedy po prostu zemdlał i miał wszystko z głowy… Chociaż chyba nie powinien wspominać o głowach, kiedy myśli o tej biednej dziewczynie, która skończyła w garnku w jego kuchni. O dziwo, to wspomnienie o wiele mniej nim strząsnęło, niż to co przeżył kilka minut temu. Właściwie, to nie wiedział ile to wszystko trwało. Dla niego była to wieczność, jednak wątpił aby naprawdę upłynęło aż tyle czasu co myślał.

Dopomagając sobie, wstał na równe nogi. Zaczął odpinać guziki spodni chcąc wejść już pod wodę i zmyć to wszystko z siebie. Kiedy materiał opadły na ziemię, ich los podzieliła bielizna. Wszedł pod prysznic nastawiając gorącą wodę. Oparł czoło o zimne kafelki. Te same w które dzisiejszego ranka wzdychał i jęczał, w tej samej kabinie w której uprawiał z Jonghyunem namiętny seks. A teraz? Teraz stoi cały rozedrgany, bliski załamaniu psychicznemu. To zabawne jak jednego dnia tak wiele rzeczy może się zmienić. Chociaż, powinien już się przyzwyczaić, że jego życie to cholerna kolejka górska. Kiedy myśli, że jest dobrze, jest na dole i to koniec, nagle podrywa go do góry z zawrotną szybkością.

Wyszorował dokładnie całe swoje ciało. Skóra była tak podrażniona od szorstkiej gąbki, że poczerwieniała i piekła przy dotyku. Jednak, dzięki temu Kibum czuł się lepiej. Może i zabrzmi jak jakiś podrzędny nastolatek, który myśli, że brak czarnej kredki do oczu to koszmar życia, ale ten ból fizyczny, koił jego skołatane myśli.

Nie chcąc martwic Jonghyuna, Key w końcu wyczołgał się z kabiny. Lustro przy umywalne zaparowało, jednak w tym momencie nie było mu potrzebne. Ubrał się w świeższe, obszerne ciuchy. Przeczesał jeszcze włosy i dopiero wtedy podszedł do lustra. Dotknął opuszkiem palców zaparowanej szyby. Po czym zwinnym i płynnym ruchem zaczął pisać po tafli szkła. Spojrzał na swoje dzieło, po czym na odbicie samego siebie. Chociaż nie wiedział już, które ja  jest prawdziwe.

Zarzucił bluzę na barki, odwracając się na pięcie, kierując do salonu, gdzie czekał na niego Jonghyun. Drzwi zatrzasnęły się za blondynem, a napis zaczął powoli zanikać. Dwa słowa, które w tym momencie znaczyły dla Kibuma więcej niż cokolwiek innego.

 Kim jestem?

***

Onew jeszcze wiele razy próbował innych rytuałów, jednak żaden nie skutkował. Jednak to nie dlatego, że Kibum go okłamywał jak za pierwszy razem. Teraz naprawdę nic się nie działo. Nawet nie spadał w żadną otchłań, ciemność, czy inną dziurę swojego umysłu.

W końcu po dwóch dniach odpuścili. Zrozumieli, że nie ma sensu tego ciągnąć. Był to jedynie dodatkowy stres dla Key, mimo to Jinki nie chciał przyznać się do porażki. Siedział nocami nad starymi zwojami i pergaminami, studiował prastare księgi w wymarłych językach. Jego pokój, który był do tej pory nieskazitelnie czysty, został zawalony milionem rzeczy. Wampir co jakiś czas zaglądał do przyjaciela sprawdzić czy przypadkiem nic nie zawaliło mu się coś na głowę.

- Może powinniśmy mu zanieść jedzenie? – zaproponował Kibum przynosząc kolejne talerze do pozmywania. Jonghyun westchnął cicho, zerkając na niego kątem oka, aby za chwilę wrócić do zmywania.

- Zaraz mu coś dam – odparł wampir, pocierając nos, zostawiając na nim nieco piany. Key zaśmiał się cicho, podchodząc do kochanka, ścierając mu niechcianego intruza z nosa.

- Dobrze, to ja zadzwonię do Taemina. Martwię się o nich – mruknął Kibum, od razu było widać zmianę w jego nastroju. W końcu Tae i Choi zostali w mieście, w którym wręcz roiło się od potworów i psychopatów. Wampir kiwnął jedynie głową, skupiając ponownie całą swoją uwagę na naczyniach. 

Blondyn pokierował się do holu, gdzie stał telefon. Jego własny gdzies zaginął. Na szczęście znał na pamięć numer do Taemina, co w sumie było zabawne. Nie pamiętał własnej rodziny, a przez sen umiał wyrecytować numery telefonu. 

Przystawił słuchawkę do ucha. Na szczęście Onew dysponował nowocześniejszym telefonem, niż te stare, niemal prehistoryczne, modele ze sznurkiem. Dlatego podreptał do salonu, siadając na podłokietniku. Tupał nogą, wsłuchując się w sygnał po drugiej stronie słuchawki.

Nikt nie odbierał, a Kibum zaczynał mieć coraz gorsze przeczucia. Nim jednak zaczął panikować postanowił zadzwonić drugi raz.

***

Dwa wielkie wilki biegły przez las. Na ich korzyść działał fakt, iż było lato, więc śnieg niemal całkowicie stopniał. W głębszych fragmentach lasu nadal były niewielkie ilości białego puchu, jednakże nie na tyle duże, aby wilcze łapy tonęły w zaspach.

Dźwięczna melodia rozniosła się echem przez las. Biały wilk zwolnił bieg, skamląc na większe, czarne zwierzę. Bestia podeszła do towarzysza, zębami rozwiązując sznurek, który trzymał torby, przerzucone przez grzbiet białego wilka.

Kiedy torby opadły na ziemię, zwierzę wyciągnęło łeb ku górze. Jego łapy wydłużały się, a sierść malała i przerzedzała się.  Wilczy pysk przemienił się w twarz. Niezwykle uroczą i delikatną twarz, która okalały rude, długi włosy. Ciało ze zwierzęcego przekształciło się w ludzkie. Drobne, śniade i nagie.

Taemin uśmiechnął się delikatnie do czarnego wilka, głaszcząc go po łbie. Dźwięk nabierał na sile, wiec Tae sięgnął do torby skąd wygrzebał telefon. Przystawił słuchawkę do ucha, odsuwając ją zaraz kiedy usłyszał krzyk, a raczej pisk, jaki wydał z siebie Kibum.

- Witaj Key, ciebie też dobrze słyszeć – rudzielec uśmiechnął się krzywo, a czarny wilk podszedł do siedzącego na ziemi chłopaka. Wtulił się w jego ramię, oplatając ogonem, chcąc zasłonić intymne części ciała i nieco go rozgrzać, pomimo że nie było takiej potrzeby.

- Czemu nie odebrałeś od razu? -  awanturował się blondyn, który zdążył stworzyć już milion złych scenariuszy w swojej głowie.

- Wiesz, miałem psi pysk, ciężko byłoby mi z tobą rozmawiać – mruknął Tae, jednak po ciszy po drugiej stronie postanowił mówić dalej. Najwidoczniej Key nie rozumiał co Taemin ma na myśli. – Po co dzwonisz? – dopytał, pomimo że znał odpowiedź.

- Martwiłem się. Minął tydzień i nie dawałeś znaku życia, więc miałem chyba prawo zadzwonić? – Key po drugiej stronie słuchawki wydał z siebie ciężkie westchnienie, połączone z prychnięciem, które miało oznaczać, że jest wzburzony zachowaniem młodszego przyjaciela.

- Tak, miałeś prawo – Tae przytaknął mu, głaszcząc czarnego wilka po karku.

- Wszystko u was w porządku?

- Tak, właśnie jesteśmy w drodze do was.

- Ale… wiesz gdzie jesteśmy? Tutaj jest trudno trafić i…

- Kibum, damy rade. – przerwał mu w pół zdania rudzielec, zerkając na Minho, który właśnie wtulał swój psi nos w jego włosy, mało dyskretnie je wąchając. – Rozłączam się. Będziemy za dzień, góra dwa – nim Key zdążył dodać coś jeszcze, Tae już się rozłączył. Spakował z powrotem telefon do torby, zarzucając pakunki przez grzbiet czarnego psa, zapinając je na brzuchu na specjalny zatrzask. Uśmiechnął się po raz ostatni do kochanka, całując go w nos, nim wrócił do wilczej postaci i popędzili dalej w drogę.

***

Key odsunął słuchawkę od ucha, wpatrując się tępo w jeden punkt na podłodze. Usta miał zaciśnięte w wąską linię, a brwi zmarszczone.

- Key? Co tam u Taemina? – z kuchni wyszedł wampir, niosąc talerz z jedzeniem dla przyjaciela. Spojrzał zmartwiony na kochanka, który westchnął ciężko, podnosząc wzrok na bruneta dopiero kiedy ten pojawił się przed nim. Wampir poprawił za długi kosmyk włosów za ucho partnera. Kibum złapał go za koszulkę, wtulając w jego masywny tors.

- Jonghyun.. – zaczął blondyn, a jego poliki paliły żywym ogniem. Na pewno wyglądał teraz jak burak i miał nadzieję, że kochanek go nie widzi z tej pozycji w jakiej się znajdują. – Kocham cię – wyszeptał, omal nie gryząc się w język. Kibum nigdy nie podejrzewał, że wypowiedzenie tych dwóch słów może być tak trudne. Jong zamrugał zaskoczony, z tego całego szoku omal nie wypuszczając tacki z jedzeniem. On sam zdeklarował się co do swoich uczuć, jednak nie podejrzewał, że chłopak mu tak szybko odpowie. – I pamiętaj o tym! Nieważne co się stanie i co powiem, wiedz, że cię kocham – dodał z determinacją w głosie, co przyprawiło wampira o ciarki.

- Teraz zaczynam się martwić… Kibum, co jest? – brunet uniósł podbródek partnera, chcąc mu spojrzeć w oczy. Te były nad wyraz spokojne i przepełnione pewnością co do swoich słów.

- Nic się nie dzieje, JJong. Po prostu ubezpieczam się na zapas. – zaśmiał się pogodnie, chcąc obrócić to w żart. Odsunął od siebie dłoń kochanka, wstając z podłokietnika. – Zanieś lepiej jedzenie Onew, zaraz całkowicie wystygnie – Key wystawił mu język, idąc do holu, gdzie znajdowała się bateria od telefonu. Jong obejrzał się jeszcze na blondyna, w końcu idąc po schodach na górę. Kibum czekał chwilę przy komodzie, na której znajdował się telefon, czekając aż wampir zniknie mu z pola widzenia. Kiedy został sam, pokierował swoje kroki w stronę wyjścia z domu. Zamknął za sobą najciszej jak umiał drzwi.

W ekspresowym tempie zszedł po schodkach z ganku, rozglądając się następnie na wszystkie cztery strony. Sam nie wiedział po co wyszedł, poczuł jednak potrzebę zaczerpnięcia świeżego powietrza. Z tą właśnie myślą, postanowił pójść w głąb lasu.

Takie miejsca powinny go przerażać, z drugiej jednak strony mieszkał wśród drzew kilka lat, jeśli i nie więcej.

Rozglądał się po całym obszarze, kręcąc głową na prawo i lewo. Wsłuchiwał się w każdy szelest liści targanych przez wiatr oraz śpiewy ptaków. Na myśl przyszły mu kruki, które, odkąd sięga pamięcią, zawsze były przy jego domu i kiedy wyglądał przez okno w pracy lub w mieszkaniu Taemina – widział je. Teraz jednak od ponad tygodnia nie słyszał ich krakania, które dawniej go irytowało. Teraz oddałby wiele aby znowu je usłyszeć, aby móc je nakarmić, oglądać jak kłócą się o kawałek chleba i najnormalniej w świecie rozmawiać z nimi. A raczej wylewać wszelkie swoje żale.

podkład 

- Ach, co ja odwalam – warknął, stając w miejscu. Nawet nie zauważył kiedy zaszedł tak daleko, że stracił dom w pola widzenia. – To bez sensu – dodał, idąc w stronę z której przyszedł. Chyba naiwnie liczył, że znajdzie tutaj odpowiedź.

Silny podmuch wiatru wstrząsnął gałęziami, unosiła liście z ziemi i przedzierało się przez drzewa, wiejąc z całej siły w Key. Chłopak zasłonił oczy przedramieniem, kuląc się nieznacznie. Wiatr zniknął tak samo szybko, jak się zerwał.

Kiedy Kibum odsunął ramię i uchylił powieki – zamarł. Droga, która wcześniej szedł, została całkowicie pokryta krzewami. Nagle jego tętno przyśpieszyło, a serce łomotało w piersi jak szalone. W tyłu usłyszał charakterystyczne krakanie. Odwrócił się błyskawicznie, zaraz jednak tego pożałował.

Na wielkiej polanie , której wcześniej tutaj nie było, stało drzewo. Jego korona sięgała niemal nieba, a gałęzie rozchodziły się na cztery strony świata. Było pozbawiona liści czy kwiatów. Pień był tak wielki, że sześciu ludzi nie dałoby rady go objąć. U szczytu siedziała około setka kruków, jeśli nie więcej. Najbardziej rzucał się w oczy jeden. Był największy i biały. Odstawał przy całej reszcie czarnych jak smoła ptaków. Jednakże to nie to tak przeraziło Kibuma.

Z gałęzi zwisały linii, a na linach podwiezieni byli ludzie z maskami gołębi. Ich nogi i ręce wisiały luźno wzdłuż ciała, a niektórzy, co lżejsi, kołysali się dzięki powiewowi wiatru. W powietrzu unosił się odór zgniłych ciał, od którego Key zrobiło się mdło. Zakrył usta i nos dłonią, patrząc rozbieganym wzrokiem to na ptaki, to na ludzi w maskach.

To kolejny sen – przemknęło blondynowi przez myśl. Już nieraz zdarzały mu się dziwne sny. Jednak jak to możliwe aby spał, skoro przed chwilą szedł lasem, w pełni obudzony. A może miał sen w śnie? I może nic nie jest tak naprawdę prawdziwe? Nie ma wampirów, wilkołaków i innych stworów, a on tak naprawdę nie jest jakimś paranormalnym świrem, a po prostu ma bujną wyobraźnie.

- To nie jest sen – odezwał się głos tuż za jego plecami, Key podskoczył, piszcząc przerażony niczym mała dziewczynka. Kiedy się obrócił znowu zobaczył siebie, tego samego co podczas rytuału. Tym razem mógł mu się dokładniej przyjrzeć.

Czarne włosy tym razem były wysoko upięte, twarz identyczna jak jego, z tą różnicą, że srogie i zimne spojrzenie, nadawało ostrości rysom twarzy, a kruczoczarne włosy postarzały i dodawały powagi oraz męskości. Jego cera była niemal śnieżnobiała, co dodatkowo oddawał płaszcz pokryty ptasimi piórami. Pod tym znajdowała się czarna koszula i ciemne spodnie. Nogi miał bose, jednak idealnie gładkie i nieskalane żadną rana, zupełnie jakby nic nie było w stanie go zranić.

- Skoro to nie sen, to co? – zapytał blondyn, starając się aby jego głos nie drżał tak bardzo.

- Ani sen, ani rzeczywistość. To coś pomiędzy. – odparł Kibum.

- Czyli? – drążył dalej Key, chcąc wiedzieć czy jego zdrowiu zagraża niebezpieczeństwo.

- Omamy, iluzja. Nazwij to jak chcesz.

- Czemu to widzę? – pytał z coraz większym niepokojem w głosie, kiedy za jego plecami rozbrzmiało głośne krakanie. I pomyśleć, że jeszcze kilka minut temu uważał, iż za nim tęskni.

- Bo ja tego chce.

- Więc wytłumacz mi co to wszystko znaczy! – krzyknął, mając już łzy bezsilności w oczach. Odór martwych ciał powodował, że kręciło mu się w głowie. Mogło to być jednak spowodowane nadmiarem emocji. – Ty tego chcesz i już? Wystarczy, ze pstrykniesz palcem i… i… dzieje się coś takiego?! – Kibum rozłożył ręce, chcąc ukazać co ma na myśli. Czarnowłosy mężczyzna stał z beznamiętną miną, jedynie jego oczy błyszczały nieznanym blaskiem.

- Tak, to wystarczy. Bo ja jestem mocą i słowem.

- Nic z tego nie rozumiem – warknął Key, wchodząc zapewne Kibumowi w słowo, bo ten westchnął cicho i pokręcił z dezaprobatą głową.

- Im mniej wiesz tym lepiej dla ciebie – Key wyciągnął dłoń, na której za chwilę usiadł biały kruk. Blondyn mógł poprzysiąc, że wargi mężczyzny drgnęły, w czymś co zapewne miało być uśmiechem.  Ptak połasił się do ręki, która głaskała jego głowę, zupełnie jakby był jego pupilkiem. – W odpowiednim momencie przyjdę do ciebie i złoże Ci propozycję. Przemyśl, czy na pewno chcesz znać prawdę. Jednak tylko prawda ochroni twoich przyjaciół przed tym co nadchodzi – Kibum podszedł bliżej blondyna, łapiąc go za ramiona i obracając w stronę drzewa. W tym samym momencie maski opadły ukazując twarze bliskich mu osób. Jonghyuna, Taemina, Minho, właścicielki baru, Sary i Anny. Było ich jedynie sześciu. A reszta ciał nadal wisiała w cieniu, z założonymi maskami.

- Kim są oni? – Key wskazał palcem na zamaskowane ciała.

- Ludźmi dla których nie ma już nadziei – mężczyzna odpowiedział na zadane pytanie, a blondyn mógł doszukać się w jego głosie pewnej nuty smutku i zawodu. – Ludźmi, którzy zginęli dla słowa.

- Mówisz do mnie zagadkami – Key zerknął na siebie. I tym razem bez cienia wątpliwości mógł powiedzieć, że uśmiech zagościł na jego ustach. Był to ironiczny uśmiech, zupełnie jakby słowa chłopaka go rozbawiły.

- Ciesz się tym co masz, póki możesz, Kibumie – wypowiadając te słowa, mężczyzna obrócił blondyna przodem do siebie i poprawił kosmyk włosów za ucho. Jego spojrzenie zmiękło i było smutne. Key w pierwszy odruchu zdziwił się, że jego oczy mogą ukazywać jakieś emocję. Nim jednak zdążył zapytać o ich znaczenie, jego słowa zagłuszyło donośne krakanie setki kruków oraz dźwięk trzepoczących skrzydeł, które stworzyły tak wielki wiatr, że gałęzie łamały się pod jego naporem, ciała upadały na ziemię, a Key musiał zasłonić twarz przedramieniem aby chronić oczy.

Kiedy odsunął ramię i mógł rozsunąć powieki, na powrót znalazł się w lesie. Czuł się dziwnie pusty w środku, zupełnie jakby czegoś mu zabrakło. Jego przemyślenia przerwał kruk, który przeleciał niemal nad jego głową, siadając na pobliskiej gałęzi. Był to ten sam biały kruk z wizji.

- Witaj z powrotem – Kibum uśmiechnął się do zwierzęcia. Na próbę wyciągnął dłoń, chcąc niczym Uzjel, o ile dobrze pamięta jego imię, przywołać zwierzę do siebie. To o dziwo skorzystało z zaproszenia, lądując na ramieniu chłopaka, uważając przy tym na długie, ostre szpony. - Chodźmy do domu, Munin.*

* pamięć 

Adnotacja od autora - gołębie maski mają znaczenie. Jak wiadomo gołąb symbolizuje niewinność i pokój. Ponadto gołębie uciekają i boją się kruków dlatego wybrała maski z ich podobizną.

________________________________________________________________

Wybaczcie błędy, ale moja beta ma w ten weekend urodziny i niestety nie miała czasu poprawić moich byków xd 

Bardzo możliwe, że przez następne dwa weekendy będzie dodawane "Nie jestem jak Minho". Aktualnie nieco mi się zwaliło na głowę i nie wiem czy będę miała czas pisać. Ale tak bywa kiedy się zostawia wszystko na ostatnią chwilę...

Mam też dla was taki mały bonusik - ubrania Kibuma ;3 

 Wszelkie zaległości na innych blogach nadrobię w ciągu tygodnia. 

Zapraszam wszystkich do komentowania i dziękuję za czytanie moich wypocin <3