Strach ma wielkie kły - Rozdział 15

Rozdział niebetowany, jeśli komuś przeszkadzają moje błędy może poczekać dwa,trzy dni na rozdział poprawiony.

________________________________________________________

Ciężki, drżący i ciepły oddech owiewał zimne kafelki do których blondyn wtulał policzek. Jęczał cicho, przygryzając wargę do krwi, podczas gdy brunet wykonywał kolejne szybkie i wprawne pchnięcia. Key nie mógł powstrzymać reakcji własnego ciała. Z resztą nawet nie chciał. Było mu niesamowicie przyjemnie. 

- Joong… – wyjęczał blondyn na skraju świadomości. Nie wiedział, kiedy jego dłoń spoczęła na członku. Nie był nawet pewien czy to jego dłoń, czy też wampira. Ciepła sperma ochlapała rękę na członku oraz kafelki. Szybko jednak zmyła je woda, która nieustannie płynęła z prysznica wysoko nad ich głowami. 

Wampir wykonał kolejne szybkie pchnięcia, towarzyszył mu przy tym dźwięk uderzania pośladkami o uda oraz odgłos rozbryzgiwanej wody. Chłopak był przyjemnie ciasny i ciepły, co doprowadzało wampira do obłędu. 

Doszedł w kochanku, wydobywając z niego ostatnie głośne westchnienie przyjemności. Brunet oparł się o kafelki, całując leniwie Key po karku. Nie był pewien czemu do tego doszło. W sumie sam Kibum nie wiedział co nim kierowało, kiedy nad ranem wszedł do łazienki w której kąpał się wampir. Rozebrał się i bez krępacji wszedł pod prysznic, wtulając w masywne plecy kochanka. Potem wszystko nastąpiło już szybko. A była to zapewne zasługa wyznania wampira. 

Key, po przespanej nocy, obudził się sam w łóżku. Przekręcał się z boku na bok, miał czas aby wszystko przemyśleć. Z lekkim opóźnieniem dodarło do niego, że Jonghyun wyznał mu miłość. Wywołało to w nim falę radości i ekscytacji. Pragnął wtulić się w kochanka i odpowiedzieć mu tymi samymi słowami, które brunet wypowiedział poprzedniej nocy. Kiedy go jednak znalazł, wybuchło w nim pragnienie znalezienia się pod tym ciałem. Chciał, aby wampir przygniótł go do kafelek i kochał się z nim. Szybko i brutalnie.

Czasami blondyn zastanawiał się, czy nie ma rozdwojenia jaśni. Tak szybko i łatwo popadał w dwie różne skrajne emocje. Zupełnie niczym kobieta… A czasem nawet gorzej. 

- Tak mógłbym zaczynać każdy poranek – wampir zaśmiał się cicho, wprost do ucha Key, wyrywając go tym samym z zadumy. Kibum uśmiechnął się do niego leniwie, odwracając przodem do mężczyzny. Wtulił się w jego tors, przymykając oczy. 

- Nie przyzwyczajaj się – odparł na zaczepne blondyn, drażniąc się z brunetem. Sam chętnie spędzałby tak każdy dzień, przy boku wampira. Jednak jakiś cichy głosik, szeptał mu do ucha i ostrzegał, aby się nie przywiązywał. 

W końcu, po wzajemnym obmyciu się, wyszli z kabiny. W jadali czekało już na nich śniadanie oraz Onew. Był, na szczęście Kibum, ubrany w normalne ubrania. Key zajął miejsce, które wskazał mu szatyn. Wampir usiadł zaraz obok, a do dłoni dostał kieliszek z krwią. 

Blondyn spojrzał na trunek niechętnie, jednak nie miał nic do gadania. W końcu wampir, pomimo że może jeść ludzkie jedzenie, nie naje się nim. 

Po wspólnym śniadaniu, Onew postanowił porozmawiać z Kibumem. Musiał sprawdzić jak bardzo jego wspomnienia ucierpiały lub zostały zmodyfikowane. W tym celu przenieśli się do salonu. Key zajął miejsce na kanapie, natomiast szatyn usiadł naprzeciw na stoliku. 

- Zadam ci kilka pytań, możesz uznać je za głupie, ale odpowiadaj, dobrze? -  Key kiwnął w odpowiedzi głową, tak więc Jinki mógł przejść do rzeczy. – Jak masz na imię?

- Kim Kibum. 

- Gdzie się urodziłeś? 

- W szpitalu w Dallas na ulicy Stemmons Ave. 

- Skoro urodziłeś się w Teksasie, czemu masz azjatycką urodę? 

- Tata pochodzi z Korei. 

- Twoje pierwsze wspomnienie z dzieciństwa? - tym razem Kibum zaciął się na chwilę. Nie mógł sobie przypomnieć swojego dzieciństwa. Nigdy też się nad nim nie zastanawiał. Nie był w końcu ckliwym człowiekiem i nie rozpamiętywał przeszłości. 

- To było chyba… w szkole. Pierwszy dzień szkoły. Chłopak z ławki obok dał mi ołówek.

- Jak wyglądała twoja mama? 

- Nie wiem – mruknął cicho blondyn. Próbował przywołać jej wizerunek, jednak widział jedynie zaryz postaci bez twarzy, głosu, charakteru.

- A babcia? 

- Nie wiem…

- Miałeś zwierzęta? – drążył dalej One, pomimo że wiedział, iż chłopak gotuje się ze złości. 

- Do cholery! Nie wiem! Zadowolony? Nie wiem nic o sobie i nic nie pamiętam! To chciałeś usłyszeć, prawda? Że jestem jedną wielką niewiadomą. Sam już nie wiem kim jestem i w co mam wierzyć! Najpierw pojawia się on – tutaj wskazał na wampira. – Śni mi się, że jest wampirem i to okazuje się prawdą! Boje się już nawet spać, bo wszystko co mi się śni, okazuje się w większym lub mniejszym stopniu urzeczywistniać! Przyjaciele wilkołaki, potwory, które wyglądają jak te w mojej głowie i atakują ludzi. Jestem świrem, popieprzyło mi się w głowie – każde kolejne słowo wypowiadał ciszej, a opiekuńcze ramie objęło go w pasie. Wykończony swoim nagłym wybuchem, ułożył głowę na ramieniu kochanka. 

Wampir spojrzał zaniepokojony na Onew, który siedział przed nimi, zagryzając zęby na kciuku. Widać było, że nad czymś intensywnie rozmyśla. Jego spojrzenie było bystre i przeszywające blondyna na wskroś. Zupełnie jakby samym wzrokiem próbował zrozumieć kim, a raczej czym jest Kibum. 

Jinki spojrzał najpierw na wampira, po czym znowu na Kibuma. Przybliżył się do niego, kładąc mu dłonie na polikach. Key wzdrygnął się i spojrzał zaniepokojony na Jonghyuna. Ten wzmocnił jedynie ucisk, pozwalając aby Onew robił co chciał. Jeśli to ktoś inny położyłby dłonie na jego Kibumie, pewnie już odgryzłby temu komuś ręce. 

Szatyn starał się wszelkimi sposobami dokonać tego, co wampir jakiś czas temu. Mimo to poczuł, tak jak Jong, opór przy próbuje wniknięcia w umysł chłopaka. Nie było to jednak niemożliwe. Potrzebowali po prostu odpowiednich i może nieco drastycznych sposobów. Jednak cel uświęca środki, prawda? 

***

- N-nie podoba mi się to – wyszeptał Key, a w jego głosie można było dosłyszeć się paniki. Jednak czy można się dziwić? Piwnica w domu Onew była jednym słowem przerażająca. Niejeden psychopata czy szaleniec nie pogrzeszyłby takową. Na korzyść Jinkiego działał fakt, że mężczyzna jest szamanem, ma tysiąc lat i własne odchyły, czy raczej rytuały. Jak kto woli to nazywać. 

- Spokojnie, nie pozwolę cię skrzywdzić – Jonghyun pojawił się za blondynem, łapiąc go za ramiona. Powstrzymał go przy tym przed dalszym wycofywaniem się z pomieszczenia. Wampir doskonale wyczuł strach kochanka. Wiedział, że Key najchętniej wbiegłby po schodach na górę i wróciłby do swojego mieszkania, zakopując się w ciepły kocyk. 

- JJong.. – wyszeptał z trudem drobny chłopak, wtulił się plecami w tors kochanka. Tylko w tych wielkich ramionach czuł się bezpieczny. Bo piwnica wcale nie napawała go optymizmem. Wszędzie wisiały straszne ozdoby, maski, szkielety zwierząt. Ściany wysmarowane były farbą, czy też krwią. Kibum wolał nie wiedzieć co to było, ani co te wszystkie dziwne znaki oznaczały. Coraz częściej utwierdzał się w przekonaniu, iż lepiej żyje się w słodkiej nieświadomości. – Nie zostawiaj mnie – poprosił łamiącym się głosem. Był zdenerwowany i nie umiał tego ukryć. 

- Będę przez cały czas trzymał cię za rękę – zapewnił go partner, dla podkreślenia swoich słów zjechał dłonią po ramieniu blondyna, aż do swojego celu. Onew wydał z siebie jedynie ciche westchnienie. Nie chciał psuć ich planów i stresować Kibuma jeszcze bardziej mówiąc mu, że niestety kontakt fizyczny nie jest wskazany przy rytuale, który szaman ma zamiar odprawić na Kibumie. 

Szatyn zarzucił na ramiona futro, na głowę przyodział maskę, która miał na sobie w dniu spotkania z mężczyznami. Przygotował stół na którym miał położyć się Kibum. Chłopak z ociąganiem usiadł na meblu, w końcu kładąc się za namową szamana. Jinki kazał zdjąć mu ówcześnie koszulkę. Wampir, póki mógł, siedział przy chłopaku, trzymając go za dłoń. Szatyn w tym czasie wrzucał przeróżne składniki do mosiężnej misy. Key rozpoznawał kolejne przedmioty. Kości, jarzębina, pazury zwierząt, zasuszone coś co wyglądało niczym wielkie rodzynki. Key domyślał się co to jest, miał jednak nadzieję, że się myli i nie są to płody. 

Wampir uniósł nagle głowę, kiedy wyczuł znajomą sobie woń. Key, pomimo że nie miał tak dobrego węchu, również to poczuł. Dokładnie taki sam zapach jak w domu wampira – lawenda. 

- Czemu lawenda? – dopytał blondyn, nieświadomy czemu wszyscy kręcą się wokół tej rośliny. Nie wiedział, że ten zapach przypomina wampirowi o ukochanej. 

- Lawenda jest powszechnie znana jako zapach do szaf i niewielu wie jakie ma znaczenie. Ma magiczne właściwości, jak większość roślin. Głównie o charakterze miłosnym. Jej zapach przyciąga szczególnie mężczyzn. Odpowiada za miłość czystą, spokojną i dziewiczą – szaman spojrzał wymowni na wampira, który patrzył na niego wściekły. Jinki jako jedyny znał całą jego przeszłość. – Jednak błędem jest myśleć, że ten cudowny zapach odpowiada jedynie za miłość. Zapewnia bezpieczeństwo oraz odpowiada za prorocze sny – Onew odwrócił się z powrotem do misy wrzucając kilka kwiatków do środka. Wszystkie składniki zaczął rozgniatać na drobny mak. 

- Jakby mało miał takich koszmarów – Key prychnął cicho pod nosem. Jinki nie skomentował tego. Zalał całą mieszanką krwią baranka, która miała posłużyć jako ofiara do rytuałów. Największa skuteczność miałaby świeża krew, niestety nie dysponował aktualnie takimi środkami. Nie mogli też zbyt długo zwlekać. Sam Onew czul, że coś wisi w powietrzu. Coś mrocznego i nieprzewidywalnego. 

- Jonghyun – szatyn spojrzał na wampira, dając tym samym znak, że ma się odsunąć. Brunet, pomimo że nie chciał, posłuchał. Kibum spojrzał za nim przerażony, rozglądając się na boki. Ciemność, która zapanowała w pomieszczeniu była nie do zniesienia. Jedynie kilka świec ustawionych dookoła stołu dawało nikłe światło. Mimo to, Key nie widział nic poza Jinkim wiszącym nad nim. Przez światło, które padało na maskę, Kibum nie widział twarzy mężczyzny. Dodawało to jedynie okropności całemu temu wydarzeniu. 

   

podkład

Szaman nabrał niewielką ilość krwi zmieszanej z popiołem. Rozsmarował część na brzuchu chłopaka. Blondyn chciał się podnieść i odsunąć od mężczyzny. Wystarczył jednak jeden kategoryczny rozkaz i Key znowu leżał na stole. Z przerażeniem rejestrował jak palec przesuwa się po jego ciele, tworząc zapewne jakieś nieznane mu znaki, niczym te na ścianach. Key zerknął na szatyna, który miał przymknięte oczy i mruczał coś pod nosem. 

Kibum czuł jak jego powieki robią się nieznośnie ciężkie, zupełnie jakby ktoś siłą próbował zamknąć mu oczy. Próbował z tym walczyć jednak nie był wystarczająco silny. Czuł jak upada. Spada w nieznana mu ciemność. Jednak ten mrok nie wzbudzał w nim strachu, raczej nostalgie. Zupełnie jakby odwiedził swoje rodzinne miasto lub zjadł lody ze swojego dzieciństwa. Było to niczym spotkanie z dawnym, zapomnianym przyjacielem. 

Słyszał w tej ciemności głos Onew. Mężczyzna kazał mu się skupić. Jednak mu było tak przyjemnie. Ciemność go otulała swymi zimnymi ramionami. Zamykała w uścisku, w którym czuł się bezpiecznie. Pomimo iż mrok był przesączony złością, zemstą, chęcią mordu - on idealnie się w to wpasowywał. Wiedział, że to jego miejsce. Jego ja. 

- Jak brzmi twe imię? – W ciemności rozbrzmiał głos szamana. 

Swe się Uzjel* 

W mroku rozbrzmiał inny głos. Tak dobrze znany Kibumowi, a jednak zapomniany. Przywodził on wspomnienia. Wspomnienia, które zostały rozmyte przez czas. Zakryte mgłą, nie pozwalały się dojrzeć oczom blondyna. Zupełnie, jakby ten nieznany mu towarzysz nie chciał, aby je zobaczył. 

- Gdzie się narodziłeś? – kolejne pytanie padło zadane przez Jinkiego. Tym razem jednak głos nie odpowiedział. Delikatne mgła drgnęła wywołując, że przez ścianę Key mógł dojrzeć skrawki scen. Kiedy przybliżył się do wyrwy, poczuł tępy ból w skroniach. Złapał się za głowę, zwijając w kłębek. Znowu został w swej ciemności, mgła zniknęła tak jak świadomość obecności kogoś obok. Mimo to ból nie ustąpił, a obrazy przewijały się z zawrotną szybkością w jego głowie. 

Krzyki niewinnych 

Kibum zacisnął mocniej palce na włosach. Słyszał rozpacz w swojej głowie. Dochodziła z każdej strony ciemności. Ludzie błagali o wybaczenie, o litość. Jednak kogo? Jego? 

Ogień

Płomienie, pomimo że żadnych nie było w pobliżu, paliły skórę blondyna. Chłopak pragnął ugasić języki ognia muskające jego ciało. To było okropne uczucie i znajome. Czuł jakby tkwił w tych płomieniach latami. 

Krew

Key oddychał płytko, krzyki nie ustawały, a ogień sprawiał, że ledwo łapał oddech. Spojrzał w dół na swoje dłonie. Te były umazane krwią. Próbował się jej pozbyć, wytrzeć o ubrania, jednak jej przybywało coraz więcej. Szkarłatna ciecz lała się przez jego palce. Czuł, że jest cały skąpany we krwi. 

Urodzony we krwi

Mrok przestał być ukojenie, sprawiał, że czuł się pusty w środku. Nie czuł już bezpieczeństwa, ochrony. Było pusto. 

Przed jego oczami przewijały się kolejne obrazy. Ból przestał być odczuwalny. Patrząc na martwe ciała czuł…Satysfakcję. 

W ciemności rozbłysnął jasny punkt. Key próbował od niego uciec w swoją ciemność. Światło było ciepłe, przyjemne i sprawiało, że człowiek czuł się bezpiecznie. Jednak Kibum próbował od niego uciec jak najdalej. Nie rozumiał czemu nie chce pójść do światła. W końcu to było o wiele lepsze niż zimna ciemność. Jednak napawało ono strachem. Było nieznane i groźne oraz szybsze niż blondyn. Jasna łuna oślepiła go. Nie był w stanie nic zobaczyć, poza twarzą. Lekko zamazana, przez co nie mógł dokładnie przyjrzeć się mężczyźnie. Jego pełne usta były wygięte w czuły uśmiech. Poruszały się zupełnie jakby wydobywały się z nich słowa.

Kocham cię…

Szeptał nieznajomy. Wyciągnął dłoń w stronę Kibuma, kiedy ten chciał ją ująć, dłoń opadła a twarz nieznanego mu mężczyzny oblała się krwią, jego postawna osoba pochyliła się do tyłu, spadając w ciemność. Kibum padł na kolana chcąc uratować nieznajomego. Nie był jednak w stanie, mężczyzna był zbyt daleko. Key poczuł ból w sercu. Po polikach zaczęły spływać łzy. Płakał, nie, szlochał niczym małe dziecko. Nie wiedział kim był mężczyzna, jednak jego strata pozostawiła w jego sercu pustkę. Ciepły uśmiech chłopaka rozpalał w jego sercu nadzieję, która spłonęła w jednej chwili. 

Blondyn poczuł na swoim ramieniu dotyk zimnej dłoni. Odwrócił się mając nadzieję znowu zobaczyć ten uśmiech, który sprawiał, że mrok w jego wnętrzu znikał. Zamiast tego zobaczył siebie samego. Jednak nie wyglądał tak samo. Czarne włosy opadały miękko na ramiona, a czarne tęczówki były bez emocji. Puste i zimne, a za razem mądre i bystre. Oczy człowieka, który widział wiele, przeżył wiele i stracił wszystko.

Oczy demona. Mocy i gniewu Bożego…

*Uzjel znaczy "Moc Boga" jednak Kibum nie ma nic wspólnego z historią postaci o tym imieniu. 


________________________________________________________
Przykro mi, że nie udało mi się dodać w środę rozdziału. Jednak to nie zależy tylko ode mnie. Jeśli bym mogła, dodawałabym rozdział kilka razy w tygodniu. Jednak jak mówiłam - to nie zależy ode mnie. Dzisiaj też miałam problemy z rozdziałem. W koncu zdecydowałam się dodać rozdział bez bety. Mam nadzieję, że jakos specjalnie to wam nie przeszkadza. Za dzień czy dwa powinien pojawić się poprawiony rozdział. Może jeszcze dzisiaj, niestety nie wiem dokładnie.

Za tydzień powinien pojawić się 8 rozdział "Nie jestem jak Minho".
Strasznie trudno wybrac podkład do tekstu.. nadal nie wiem czy to był dobry wybór, ale cóż, w końcu musiałam podjąć jakąś decyzję... może będę częściej dodawałą muzykę do tekstu, co wy na to?

Dziękuję za wszystkie poprzednie komentarze i zapraszam do pozostawiania kolejnych ^^