"Nie jestem jak Minho" - 7. Trudne decyzje

Kibum odprowadził Jonghyuna do drzwi, machając mu na pożegnanie. Kiedy tylko zamknął drzwi, osunął się po nich na ziemię ukrywając twarz w dłoniach. To było za dużo dla niego. Nie chodziło nawet o napad czy fakt, że Heechul omal go nie zgwałcił. Najbardziej w głowie namącił mu Jonghyun i te jego cholernie miękkie i sprawne usta, którymi odebrał pierwszy pocałunek Kibuma. 

Nie mógł pozwalać na to Jonghyunowi. W końcu był tylko przyjacielem, bardzo uprzejmym i troskliwym, oraz pociągającym, jednak jego serce należało od lat do Onew. Kochał go odkąd sięga pamięcią Od zawsze był tylko Jinki aż nagle, niczym taran, wkracza Jong i przewraca cały jego świat do góry nogami. 

Potrzebował z kimś o tym porozmawiać. Uważał, że sam nie poradzi sobie z natłokiem myśli i tym samym nie podejmie właściwej decyzji. Z kim jednak miałby o tym pogadać? Najbliżej był z Onew, jednak nie może z nim rozmawiać o nim samym. Potem jest jego matka, lecz ta nie powinna podczas chemioterapii zadręczać się jego miłosnymi problemami. Mógłby jeszcze spróbować porozmawiać z Minho ale nie byli zbyt blisko siebie. Ostatnią deską ratunku wydawał się Taemin. 

***

- Taemin, masz chwilę? – Key podszedł do drobnego chłopaka, który siedział na ławce przed szkołą po skończonych zajęciach. Lee kiwnął głową, pociągając głośniej ze słomki wetkniętej do kartonika z mlekiem bananowym. – Znaczy, może to zająć więcej niż chwilę.. – dodał po chwili zastanowienia patrząc z nadzieją na chłopaka przed nim. – Może w inny dzień. jeśli nie masz dzisiaj czasu. – dodał, czując że chce jednak uniknąć tej rozmowy. Nigdy nie umiał i nie musiał się uzewnętrzniać. Onew zawsze wiedział, kiedy mu coś było a poza nim nie miał dawniej nikogo. 

- Skoro to coś ważnego to nie ma problemu – Taemin uśmiechnął się do niego, wyrzucając kartonik do śmieci z odległości trzech metrów. Niestety, chłopak był kiepskim sportowcem, w efekcie czego i tak musiał podejść do kosza, aby podnieść kartonik, który upadł na ziemię.

- Nie.. to nie aż tak ważne – odparł uciekając wzrokiem. Nie był dobrym kłamcą, bo i nigdy nie musiał kłamać. Poza tymi kilkoma przypadkami, kiedy coś stłukł, albo wtedy w domu Jonghyuna, kiedy nakłamał jego siostrze. 

- Kibum… widzę, że to ważne – Taemin podkręcił głową łapiąc znajomego za rękaw długiej bluzy, którą chłopak założył aby ukryć siniaki, które nabił mu Heechul. Swoją droga nie było ani jego, ani Jonghyuna w szkole. Jednak nie dziwił się. W końcu Jong połamał szatynowi ręce a sam brunet również nieźle oberwał, więc niewykluczone, że jego rodzice i jego zabrali na prześwietlenie aby sprawdzić, czy z nim wszystko dobrze. 

Tae i Key szli niewielką dróżką w parku. Kibum, pomimo że mieszkał tutaj od urodzenia, nie znał okolicy więc zdał się na Taemina, który wydawało się, że ma jasno ustalony cel. W końcu doszli do niewielkiej kawiarenki na końcu parku. 

Blondyn podziwiał stylowo urządzone wnętrze. Budynek był niewielki, ale przytulny. Wszystko było w jasnej, pastelowej i przyjemnej dla oka kolorystyce. Dwójka znajomych usiadła przy stoliku obok okna, gdzie było najmniej osób, co pozwalało im spokojnie rozmawiać. Taemin zamówił sobie cappuccino a Key sok naturalny. I tak chodził już niczym nakręcana zabawka. Nie potrzebne mu były kolejne dawki pobudzenia. 

- Chodzi o Jonghyuna, prawda? – zapytał domyślnie Tae upijając niewielki łyk z filiżanki, którą chwilę wcześniej przyniosła kelnerka. Kibum spojrzał na niego zdziwiony, skąd też ten się dowiedział. – Ostatnio chyba dużo rozmawiacie – chłopak nawiązał do smsów, które wymieniali. W szkole aż tak wiele nie kontaktowali się ze sobą - nie było zazwyczaj czasu ani sposobności. Poza tym, Key opuszczał ostatnio wiele godzin. Zwłaszcza ostatnimi dniami. 

- Nie… - odparł nieco niepewnie. Widział po minie rozmówcy, że ten mu nie uwierzył. Mimo to nie brnął dalej w temat pozwalając Kibumowi brnąć w to kłamstwo dalej. – Chcę się poradzić w pewnej sprawie. Miłosnej sprawie– dodał, a brew Taemina powędrowała do góry. 

- Miłosnej? 

- Uhm… - Key kiwnął głową, łapiąc jednocześnie w zęby słomkę od napoju – Załóżmy, że masz kogoś, kogo znasz od dziecka. Był z tobą w dobrych i złych chwilach, pomagał, kiedy miałeś chwile słabości i dzielił z tobą każdą przyjemną chwilę, a ty stopniowo zacząłeś się w nim zakochiwać. Jednak wiedziałeś, że to jednostronna miłość. Cały czas się łudziłeś, że jednak on coś do ciebie poczuje. Mimo to, koniec końców, tak się nie działo. Jednak wiesz, że to miłość i go kochasz. Jednak jest jeszcze ktoś. Ktoś, kogo znasz bardzo krótko. Ten ktoś otoczył cię opieką i czułością, której ten pierwszy nigdy nie oferował. Oczywiście, wszystko w ramach przyjaźni. Okazuje, że jest tobą zainteresowany ale ty nie umiesz mu się oddać całkowicie, bo w twoim sercu jest ktoś inny. – Key dotknął swojej piersi patrząc na Taemina, który siedział ze skupieniem przed nim, przyglądając mu się od początku rozmowy - Co wtedy robisz?

Młodszy chłopak odchylił się do tyłu przymykając oczy, aby lepiej się skupić. Kibum dopiero w tej chwili zrozumiał, że pytanie o to szesnastolatka nie było chyba najodpowiedniejszym wyjściem. Jednak Kibum nie widział, że pomimo młodego wieku, Taemin wiedział wiele o miłości. W końcu sam był szczęśliwie zakochany i rozumiał Key jak nikt inny. Sprawa była o tyle trudna, że żaden wybór nie będzie łatwy. 

- Nie ma opcji, aby ten przyjaciel z dzieciństwa cię pokochał w taki sam sposób, jak ty jego? – Blondyn pokręcił w odpowiedzi głową, zasysając mocniej usta na słomce. Taemin westchnął cicho patrząc za okno. – Nie masz chyba innego sposobu, jak zaryzykować. Nie ma sensu trwać w nieszczęśliwej miłości. Spróbuj szczęścia z Jonghyunem – Tae uśmiechnął się szeroko do Key, którego twarz przybrała barwę dojrzałego pomidora. 

- Kto tutaj mówi o Jonghyunie?! – oburzył się odwracając szybko wzrok i jednym łykiem wypijając resztę soku. 

- Na pewno nie ty – odpowiedział sarkastycznie i wykrzywił usta w delikatnym grymasie. Dopił swoje cappuccino, ale mimo to nie wstawał od stolika. Wraz z Key zeszli na lżejsze tematy, podczas których rozmawiali o błahostkach jak filmy, seriale oraz ostatnie wydarzenia w szkole. Tae wzbudził zaufanie u Kibuma, który postanowił mu opowiedzieć o ostatnich wydarzeniach. O swojej mamie, o tym jak Jonghyun go przygarnął wtedy do siebie. Wspomniał również o Heechulu i pocałunku z Jonghyunem oraz dniu, w którym się poznali. Wtedy niczym echo w jego głowie rozbrzmiały słowa Jonghyuna. Nie pytał nigdy o ich sens. Jednak teraz, kiedy miał przy sobie Taemina, mógł zapytać jego.

- Kiedy mi wtedy pomógł w szatni to powiedział, że nie jest jak Minho. Wiesz, co to mogło znaczyć? – Kibum spojrzał kątem oka na chłopaka. W nikłym świetle ulicznych latarni ujrzał, jak jego usta wyginają się w delikatny, nieco kpiący, uśmiech. Było już bardzo późno, więc Kibum postanowił odprowadzić Taemina do domu. Wolał być pewien, że jego przyjaciel (bo mógł już go tak nazywać po dzisiejszym dniu) dotarł bezpiecznie do domu.

- Wpadłeś mu już pierwszego dnia w oko, tylko nie był tego świadomy – Taemin parsknął pod nosem, kręcąc z rozbawieniem głową. – Chodzi o to, że Minho, kiedy tylko trafiłem do tej szkoły, od razu się mną zaopiekował. Starał się mieć mnie na oku, przez co zaczęto na niego patrzeć z góry w tym ich „gangu”. – ostatnie słowo wypowiedział z goryczą w głosie. – Obrzucali go delikatnymi obelgami, jak „słabeusz” po cięższe, jak zarzucanie mu, że jest pedałem, albo sugerowali, że lubi panienki z penisem. – Key spojrzał na niego zastanawiając się, jak chłopak może o tym tak swobodnie mówić. W końcu te obelgi trafiały też w niego. – Bo wiesz, Minho nigdy nie rzucał się w oczy. Stał zawsze z boku obok Jonghyuna i wszyscy myśleli, iż jest na doczepne. Nic nie umie zrobić i nawet muchy nie skrzywdzi. Heechul najbardziej na niego wrzucał. Minho jednak jest cierpliwy i pomimo, że go obrażali, nie reagował. Do czasu. – Tae przystanął na chwilę biorąc głębszy wdech, nim zaczął dalej. – Heechul niby udaje, że jest taki męski i on to tylko panienki rucha. A tak naprawdę boi się tego, że kręcą go faceci. To taki typ gościa, który udaje homofoba pomimo, że i jego podniecają faceci. – Kibum przeżył kolejny szok tego dnia. Nie spodziewałby się po takim słodkim i młodym chłopcu, tak wulgarnego słownictwa. Może nie zaczął jeszcze bluźnić, jednak słowo „ruchać” raczej nie należy do takich, które powinien znać słodki i niewinny szesnastolatek. Kiedy jednak wspomniał o tym, że Heechul może lubić facetów, przed oczami stanęła mu sytuacja ,kiedy mężczyzna zaciągnął go do zaułku. – Wracając do tematu… Chcieli mnie trochę podręczyć. Oczywiście nie trudno zgadnąć, kto wpadł na ten pomysł… Nie była to duża grupa. Może gdzieś z pięć osób? – Tae wzruszył ramionami wsuwając dłonie w kieszenie, kiedy mocniej zawiało. – Zaciągnęli mnie do szatni. Wyzywali od najgorszych, bili a potem złapali moje włosy i obcięli je jakimś tępym nożem. – chłopak sięgnął do swoich włosów krzywiąc się na wspomnienie tamtych wydarzeń. Jednak, skoro Key podzielił się swoją przeszłością on też powinien się odwdzięczyć tym samym. – Na ich nieszczęście Minho wracał po coś do szafki. Wpadł w furię, kiedy to zobaczył. Nigdy go jeszcze takiego nie widziałem i mam nadzieję, że nie zobaczę nigdy więcej. Powalił ich piątkę w mgnieniu oka. Po tym wydarzeniu zaczęli go szanować, a mnie już nikt nie odważył się ruszyć. – Grymas zniknął z twarzy chłopaka zastąpiony nikłym cieniem uśmiechu. – Podsumowując, Jonghyunowi chodziło o to, że nie ugnie się i nie będzie się tobą opiekować, bo nie chce skończyć jak Minho. Jonghyun hyung nie wytrzymałby tego psychicznie. Nie jest tak opanowany i nie znosi dobrze obelg. Bierze je bardzo do siebie. – Taemin westchnął, z oddali widząc już swój dom. – Widać jednak zmienił zdanie. – Key stanał wraz z Tae pod jednym z niewielkich domów. Chłopak przytulił się do blondyna, który ogarnął go ramionami w przyjacielskim uścisku 

- Dziękuje Taeminnie – wyszeptał Kibum, całując go w skroń. 

- Nie ma za co. Pamiętaj, że ja ci zawsze pomogę. I przemyśl to o czym rozmawialiśmy. Zaryzykuj – dodał ciszej, odsuwając się od niego. Pomachał mu na odchodne, biegnąc w stronę domu. Key patrzył za nim jeszcze chwilę po czym odwrócił się na pięcie i skierował się w stronę swojego domu. Czuł, że czeka go noc pełna przemyśleń. 

***

Kibum dzień w dzień chodził przerażony po korytarzach, obawiał się spotkania z Jonghyunem. Brunet wrócił już po dwóch dniach do szkoły jedynie z kilkoma opatrunkami. Od Taemina, z którym przesiadywał na każdej przerwie, dowiedział się, że musieli mu założyć kilka szwów. Starał się go unikać, jak tylko mógł a Minho nie pisnął ani słówka o jego kryjówce, nawet kiedy Jonghyun pytał. Taemin podobno go o to ładnie poprosił, a Key naprawdę nie chciał wiedzieć, jak go przekonał. Po ich ostatniej długiej rozmowie w kawiarni mógł spodziewać się po tym dzieciaku wszystkiego. Jego wyobrażenie o słodkim i niewinnym chłopcu prysnęło, pomimo że Taemin nadal wyglądał i zachowywał się jak mały aniołek.

Los sprzyjał mu przez cały dzień, jednak, jak to mówią - los jest kapryśny. 

Przez ostatnie opuszczone godziny musiał zostać dłużej i porozmawiać z nauczycielami. Na szczęście ojciec zadzwonił wcześniej do szkoły i wyjaśnił wszystko, dzięki czemu obyło się bez ochrzanu ze strony wychowawcy. 

Za oknem robiło się już ciemno, kiedy zbiegał po schodach do głównego wyjścia. Marzył już tylko o ciepłej herbacie, ulubionym filmie i pożywnym jedzeniu. Jego plany zostały jednak zmiażdżone przed postać stojąca przy wejściu. Jonghyun odepchnął się od ściany czekając, aż Kibum do niego podejdzie. Blondyn rozglądał się gorączkowo licząc, że nagle pojawi się jakaś wielka postać, która go zasłoni i pozwoli się wymknąć. Szkoła jednak była pusta a on nie czuł się gotowy na rozmowę, która miała nadejść. 

- Nieźle ci idzie ukrywanie się – odparł Jonghyun podchodząc do Kibuma, który stał dalej w miejscu, czerwony na polikach z zażenowania. 

- To nie tak, po prostu… Musiałem przemyśleć kilka spraw – szeptał cicho, cofając się do czasu, aż nie uderzył w szafki na korytarzu. Jong ułożył dłonie obok jego głowy nachylając się nad nim. Kibum wziął głębszy wdech zaciskając mocniej palce na pasku od torby. Jonghyun pochylił się do niego muskając jego wargi swoimi. Key rozchylił je, łaknąc bliskości drugiej osoby. W porę jednak odzyskał zmysły, odsuwając bruneta od siebie. – Jonghyun.. przestań. – poprosił cicho odwracając wzrok. Starszy Kim odsunął się od niego chcąc mu dać nieco przestrzeni. Zaplótł ramiona na piersi nie wyglądając na zadowolonego. Kibum zaczął miętosić koszulkę między palcami. 

- Czemu mnie nie chcesz? – warknął przez zęby brunet, czując się zawiedziony. – Coś ze mną nie tak? – dodał, w ostatniej chwili powstrzymując się przed tym, aby nie wypomnieć Key jego uczuć do Onew. Oficjalnie w końcu o nich nie wiedział. 

- Nie powiedziałem, że cię nie chcę! Po prostu spróbuj mnie zrozumieć. To dla mnie zupełnie nowa sytuacja. – Kibum dotknął jego ramienia, sunąc dłonią w dół do ręki bruneta. – Krótko się znamy, lecz mimo to chce zaryzykować. Jednak powoli, dobrze? – Key uśmiechnął się do niego nieśmiało. Jong spojrzał na dłoń chłopaka, ściskającą jego. Krótkie, pełne rezygnacji westchnienie wydobyło się z gardła bruneta. 

- Bez pośpiechu – Jonghyun kiwnął głową, a Key natychmiast się rozpromienił. 

- Dziękuję. – Kibum pokonał dzielący ich dystans całując swojego chłopaka w polik. Jak abstrakcyjnie to dla niego brzmiało. On, Kim Kibum, miał faceta. Do tego cholernie seksownego i troskliwego. Zawsze wyobrażał sobie siebie przy boku Onew. Pewnie nadal byłaby to przyjaźń uzupełniona jedynie całusami i przytulaniem się częstszym niż zazwyczaj.. A przy Jonghyunie nie wiedział, czego się spodziewać. 

***

Pomimo, że w szkole nie obnosili się ze swoim związkiem, Kibum nie mógł narzekać. Jonghyun dotrzymywał mu towarzystwa, kiedy siedział do późna w domu sam. Nigdy nie posuwał się dalej, niż Key by sobie tego życzył. Blondyn natomiast, mimo iż chciałby dać się porwać w wir uczuć, nadal czuł coś do Onew i czułby się okropnie, gdyby pozwolił Jonghyunowi na coś więcej. 

W ten sposób mijały dni i tygodnie, aż dobili do miesiąca. Jong nie skarżył się na to, że Key nie pozwala mu na nic więcej niż delikatne pocałunki i przytulenie. Nie mógł być na niego wściekły, kiedy sam udawał w szkole, że nic ich nie łączy. Mimo to, bolało go to. Nie przyznałby się do tego ani nie powiedziałby tego na głos, jednak czuł, że Key coś blokuje. I mógł się nawet domyślać co. 

Czara goryczy przelała się na dzień przed ich wyjazdem na wycieczkę. 

Była niedziela, ojciec Kibuma, po wspólnym obiedzie udał się do mamy chłopaka. Key tym razem odpuścił sobie odwiedziny, chcąc skończyć się pakować. Jonghyun wpadł do chłopaka około godziny szesnastej. Key w wejściu uraczył go uroczym uśmiechem i szybkim całusem. Brunet wszedł do środka zdejmując buty i kierując się za blondynem na górę. O chwilę za długo przypatrywał się jego pośladkom, przez co omal nie wywrócił się przy ostatnim stopniu.  

- Skoro już jesteś, pomóż mi się spakować. – Kibum otworzył przed nim drzwi, ukazując mu wszechogarniający bałagan w pokoju. Ciuchy leżały wszędzie, począwszy od podłogi, aż po żyrandol. Jong stanął jak wryty rozglądając się dookoła. 

- Spakować? A gdzie w tym wszystkim jest torba? – odparł spanikowany. Ledwo radził sobie z własnym bałaganem, a co dopiero czyimś. Key zaśmiał się zakłopotany drapiąc tył głowy.

- Jest… - mruknął, rozglądając się na boki. – Tam – odparł dumny, że udało mu się odnaleźć poszukiwany przedmiot. Jonghyun pokręcił z dezaprobatą głową, W końcu czego się nie robi dla własnego uroczego chłopaka. Zajęło im to niemal godzinę ale w końcu większość ciuchów została spakowana. 

 

- Jezu, Bummy! Jedziemy na tydzień, a nie trzy miesiące – jęknął cierpiętniczo brunet kiedy blondyn przymierzał się do pakowania kolejnej torby. 

- Wszystko jest potrzebne! – odkrzyknął mu Kibum walcząc z silnymi ramionami partnera, który odciągał go od ubrań. Wywrócili się na kupkę ubrań rozsypując ich część. Key westchnął rozdrażniony, lecz w końcu uległ. – Jesteś niedobry – jęknął niczym małe dziecko, nadymając niezadowolony poliki. – Kiedy nie będę miał się w co ubrać to będzie twoja wina! 

- Po co ci tyle tych ciuchów – nie rozumiał dalej Jonghyun, odwracając Key przodem do siebie w ten sposób, że blondyn leżał na nim, swoim brzuchem stykając się z jego. Kibum oparł łokcie na torsie partnera, unosząc na niego wzrok. 

- Chce się podobać…

- Komu? Powinieneś podobać się tylko mi – mruknął brunet głaszcząc chłopaka po plecach. Blondyn wywrócił oczami, całując mężczyznę pod sobą w polik. 

- Oczywiście, że chodzi o ciebie. – odparł kręcąc głową. Przecież to było oczywiste. Nikt inny w ich szkole nie był tak cenny, jak Jong. Może poza Taeminem, który uplasował się na drugim miejscu jego listy. Jonghyun uśmiechnął się szeroko łapiąc go za kark i przyciągając do pocałunku. Key w pierwszej chwili chciał się odsunąć, jednak w końcu uległ czując język przesuwający się po jego dolnej wargę. Rozchylił usta, zapraszając partnera do środka. Jong uśmiechnął się w pocałunku, pogłębiając pieszczotę. Kibum miękł w jego ramionach a głowa stawała się przyjemnie lekka i pusta. Rozbrzmiał w niej jednak irytujący dźwięk dzwonka od drzwi wejściowych. Zrezygnowany jęk Jonghyuna utwierdził Key w przekonaniu, że to nie halucynacje spowodowane nadmierną przyjemnością. 

- Nie otwieraj – poprosił brunet kiedy blondyn chciał z niego wstać. Drobniejszy chłopak wywrócił oczami podnosząc się w końcu z partnera. Jong warknął wściekły pod nosem i w końcu wstał z podłogi. Cały czas bluźnił na tego, kto przerwał jego upojną chwilę z Key. Jeszcze bardziej się zirytował, kiedy schodząc ze schodów za Kibumem w drzwiach ujrzał Onew. Blondyn niemal pisnął na jego widok, rzucając mu się w ramiona. Coś w sercu Jonghyun zakłuło go nieprzyjemnie. Zacisnął mocniej palce na poręczy schodów, patrząc z niechęcią na przybysza. 

- Jezu, hyung! Co ty tutaj robisz? – Key w końcu oderwał się od przyjaciela uśmiechając się do niego szeroko. Wypełniało go szczęście na widok szatyna. – Wejdź, wejdź! Pewnie masz za sobą długa drogę – Kibum odebrał od niego torbę stawiając ją na komodzie. Jong wywrócił oczami stając z tyłu za partnerem. 

- Daj spokój. Przecież mówiłem, że będę do ciebie wpadać – Onew wsunął dłoń we włosy blondyna targając je. Jonghyun patrzył wściekły na rękę we włosach JEGO chłopaka. Mógłby to być każdy. Taemin, Minho czy jakiś inny znajomy Kibuma. Każdy, tylko nie Onew. Był niemal w stu procentach pewien, że Key nadal coś czuje do tego gościa. 

- Tak, wiem, ale mnie nie uprzedziłeś – Key wystawił mu język, zabierając jego dłoń. Spojrzał z ukosa na Jonghyun, spuszczając wzrok. – Idź się rozgość w salonie – polecił blondyn przyjacielowi. Jinki kiwnął, witając się skinieniem głowy z brunetem. Jong niechętnie odpowiedział identycznym gestem. Kiedy tylko szatyn zniknął z ich oczu, Kibum podszedł do partnera, obejmując go wokół szyi. – Co jest? – zapytał z troską, widząc skwaszona minę bruneta. 

- Nic – skłamał Jonghyun obejmując go wokół talii, Key spojrzał na niego sceptycznie, jednak nie chciał drążyć. 

- Będziemy mieli cały tydzień dla siebie. – wyszeptał domyślając się, że chodzi o wizytę Onew. Z tą różnicą, iż Key uważał, że kochanek jest zły ze względu na przerwanie ich małym igraszek a nie fakt, iż Jong wie o jego uczuciach do gościa. Jong uśmiechnął się do niego, delikatnie całując go w polik. Kibum zadowolony z uzyskanego efektu, pociągnął go do salonu. Brunet usiadł na fotelu a blondyn zajął miejsce obok przyjaciela na kanapie. 

Key gadał niczym najęty, a Jinki nie był lepszy. Oboje byli siebie warci. Jeden przegadywał drugiego. A każdy raz, kiedy Kibum kład dłoń na ramieniu, kolanie czy dłoni przyjaciela sprawiał, że Jonghyun był coraz bardziej zazdrosny. Kiedy wybiła dziewiętnasta, Jong musiał iść do domu. Sam w końcu nie skończył się szykować na wycieczkę. 

- Czekaj, odprowadzę cię do drzwi – zaoferował blondyn, przerywając na chwilę rozmowę. Brunet kiwnął jedynie głową czekając, aż ten zrówna się z nim ramieniem. W milczeniu doszli do drzwi. Key obserwował, jak Jong zakłada buty i zabiera kurtkę z wieszaka. – To do jutra? – uśmiechnął się do niego nieśmiało, przygryzając wargę. Jonghyun chwilę mierzył się z nim na spojrzenia. W końcu złapał go za ramię, przyciskając własnym ciałem do drzwi. Kibum wciągnął mocniej powietrze, mimo to nie odepchnął kochanka, pomimo że ten nieźle go swoim zachowaniem przestraszył. 

Jong pocałował partnera szybko i agresywnie, zabierając mu na chwilę możliwość oddychania. Kiedy się od niego odsunął, oparł ich czoła o siebie głaszcząc go jeszcze chwilę po poliku. W końcu odsunął go od drzwi wychodząc bez słowa. Key dotknął swoich ust czując się, jakby miał istną pustkę w głowie. Musiał oprzeć się o komodę, inaczej czuł, że nogi mogłyby odmówić mu posłuszeństwa. 

- Key?! – z własnego świata wyrwał go głos przyjaciela z salonu. Blondyn wziął głębszy wdech mając nadzieję, że nie ma zdradzieckich rumieńców. 

- Idę! – odkrzyknął, raz jeszcze zerkając na drzwi, za którymi zniknął Jong, nim wrócił do Onew. 

___________________________________________________________
blogger mnie trolluje, może tym razem w końcu uda mi się dodać ;< 

Przepraszam! Miał być dzisiaj dodany [ w sumie to w piątek...]  15 rozdział SMWK, jednak przez pewne okoliczności będziecie musieli poczekać jeszcze tydzień. Rozdział jest już napisany, jednak komputer mojej bety zdechł i cóż... opowiadanie pognało w podskokach w siną dal. Nie chce też przeciągać dodawania FF dlatego będziecie musieli zadowolić się "Nie jestem jak Minho" ;< 

A naprawdę mi się spodobał 15 rozdział SMWK i nie mogłam się doczekać aby go wam pokazać, ale życie mnie ostatnio nienawidzi... Jednak teraz siedzę w domu, z moim chorym gardłem dzięki któremu zamiast mówić skrzeczę, a skoro mam tyle wolnego czasu może napisze 16 rozdział wcześniej i wtedy rozdział 15 pojawi się wcześniej. 

Mam kilka zaległości na blogach, ale dopiero dzisiaj wróciłam do domu z osiemnastki. Swoją drogą jeśli macie katar nie wychodźcie z domu, inaczej skończycie skrzecząc niczym wiertarka udarowa .__. 

Jeszcze raz przepraszam ;< Jako zadość uczynnienie przyjmijcie proszę mojego wilczka, który pojawi się zapewne na okładce jako jeden z elementów: 

Oczywiście to tylko szkic, bo projekt będzie robiony na tablecie, ale mój nauczyciel zaakceptował mój projekt na dyplom i jest nim niemal zachwycony więc rzucam się powoli w wir pracy ^^
Wszelkie zaległości nadrobię w ciągu tygodnia. Jeszcze raz przepraszam i czekajcie proszę na 15 rozdział "Strach ma wielkie kły"~!