Strach ma wielkie kły - Rozdział 14

Rozdział 14

Tak jak zapowiedział Jonghyun - wyruszyli o świcie. Key zazwyczaj nad ranem jest nie do życia tym bardziej, kiedy ktoś próbuje go obudzić. Tym razem jednak było inaczej a wszystko dzięki pobudce, jaką zawdzięczał brunetowi. 

Wampir obudził się pierwszy i widząc drobną, blond postać wtulająca się w jego tors, mimowolnie uśmiechnął sie szeroko. Mężczyzna wplótł palce w aksamitne kosmyki włosów chłopaka rozkoszując się ich miękkością i zapachem. Pomimo że Kibum stracił już resztki niewinności i nie pachniał już tak.. dziewiczo, to nadal jego zapach sprawiał, że zmysły wampira szalały. Tylko dzięki długo trenowanej samokontroli, nie rzucił się na niego już na pierwszym ich spotkaniu. 

Minęły wieki, odkąd czyjś zapach tak na niego działał. U Kibuma było to wyjątkowo intensywne doznanie, skoro przemierzył dla niego niemal cały kontynent. Wampir myślał, że już nigdy go to nie spotka, że utracił tą jedyną osobę, która sprawiała, iż szalał na jej punkcie od samego jej zapachu. Był wtedy w stanie uchylić jej nieba, zrobić dla niej wszystko. Kochał ją całym sercem… 

wspomnienia

- Jonghyun, śpiochu, nie zasypiaj na trawie. – przyjemny głos dotarł do uszu wampira. Brunet z ociąganiem uchylił powieki, aby spojrzeć na twarz kobiety. Wyczuł już dawno jej obecność jednak lubił, kiedy ta pochylała się nad nim próbując go obudzić. Jej włosy, które pachniały jaśminem, łaskotały go wtedy po twarzy. Brunet złapał jedno z długich pasem blond włosów. Ucałował je z uwielbieniem wypisanym na twarzy. 

Spotkali się rok wcześniej na ulicy. Kobieta minęła go, a jej zapach sprawił, że jego martwe serce zabiło samoistnie. Nie musiał nadwyrężać organizmu i kazać mu bić - zrobiło to samo z siebie tylko dzięki woni, która się za nią unosiła. Z początku myślał, że to perfumy, jednak nigdzie w sklepach nie mógł takich znaleźć. Postawił sobie więc za cel aby odnaleźć kobietę. Nie był pewien kiedy, ale się zaprzyjaźnili. Potem przyjaźń przerodziła się w namiętna miłość. Niestety, kobieta była damą pochodzącą z bardzo bogatego domu, więc nie mogła zbyt wiele czasu przebywać z Jonghyunem. Wampir cieszył się jednak z każdej minuty spędzonej z dziewczyną. 

- Kto powiedział, że śpię? Może to była zasadzka na pewną urocza niewiastę? – wampir zaśmiał się chytrze, złapał blondynkę w pasie przewracając się z nią na plecy. Objął kobietę zamykając ją w swoich wielkich ramionach - tak wielkich w porównaniu do jej kruchego ciała. 

- Głupek – skwitowała dziewczyna wtulając się w kochanka. Poznali się w dość dziwnych okolicznościach i z początku miała mieszane uczucia co do mężczyzny. W końcu słyszy się ostatnimi czasy o niejednym szaleńcu. Pomimo wszystko, brunet wzbudził w niej zaufanie między innymi zawdzięczając to swojej szczerości. Któregoś dnia, będąc na rynku, Jong podszedł do niej i oznajmił, że czekał na nią całe swoje życia. Może i tekst wydawał się banalny i naciągany, jednak jaka kobieta nie chciałaby usłyszeć podobnego wyznania? Oczywiście, nie pozwoliła mu się tak od razu do siebie zbliżyć! Była w końcu damą z dobrego domu a nie jakąś kurtyzaną z szemranych dzielnic. 

Wampir był wytrwały i długo ubiegał się o względy dziewczyny. Niestety, jej rodzina nie lubiła Jonghyuna, więc umawiali się po kryjomu, co czyniło ich związek jeszcze bardziej namiętnym. W końcu zakazana miłość jest najlepsza, sprawia, że jest ta adrenalina w związku, a to najważniejsze. Wtedy kochankowie nie muszą się obawiać nudy - końcu każde spotkanie jest inne, niepowtarzalne. 

Z czasem jednak nie musieli się dłużej ukrywać. Mimo to, ich związek nie stracił na wartości. Oboje się kochali. Jednak wszystko co dobre szybko się kończy. 

W Londynie wybuchła epidemia, która nie oszczędziła nikogo. Była to choroba, która nie uznawała podziału klasowego, płci czy wieku. Ginęły dzieci, biedacy, dziwki, alfonsi, magnaci wielkich firm i zakochani. 

Jonghyun nigdy nie zapomni tej pamiętnej nocy. Niebo było bezchmurne, przez wielkie okno wpadały promienie księżyca, które oświetlały bladą i wymęczoną twarz jego ukochanej. Jej cudowne, zdrowe blond włosy były teraz przerzedzone i matowe. Jong z bólem serca obserwował, jak jego ukochana z dnia na dzień staję się coraz słabsza a on nie mógł jej pomóc. Próbował wszystkiego. Starych ziół, zaklęć, sprowadzał najlepszych lekarzy. Jednak stan kobiety z dnia na dzień się pogarszał. 

- Wiem, czym jesteś – kobieta nie patrzyła na ukochanego, wpatrywała się w łunę księżyca. – Jest jednak dla mnie za późno – blondynka przeniosła wzrok na bruneta, który stał w kącie jej pokoju. Wampir nie wiedział już co zrobić. To chyba było ich pożegnanie . Jedna, pojedyncza łza spłynęła po jego poliku. Kobieta wyciągnęła do niego swoją chudą dłoń, którą Jong od razu ujął. Wydawała się jeszcze drobniejsza niż dawniej. Brunet dotykał jej delikatnie, zupełnie jakby była zrobiona z porcelany i w każdym momencie mogła rozpaść się w jego dłoniach. 

- Nie, mogę cię jeszcze uratować! – zapierał się brunet, a kolejna łza spłynęła po podbródku. Blondynka uśmiechnęła się do niego smutno, dotykając jego polików.

- Dziękuję Jonghyunie za twoją miłość. Sprawiłeś, że te ostatnie trzy lata były najcudowniejszymi w całym moim życiu. Kocham cię i proszę, bądź szczęśliwy – dziewczyna każde kolejne słowo wypowiadała ciszej i sprawiało jej to niemałą trudność. Kiedy przekazała wszystko, co chciała jej powieki opadły a ręka, którą trzymał wampir, stała się niczym u marionetki - bez życia, jak całe ciało kobiety. Brunet jeszcze chwilę wpatrywał się w wyniszczone oblicze ukochanej nim wybuchł głośnym płaczem. Nie uronił łzy od stuleci a jedna dziewczyna sprawiła, że wylał ich więcej, niż w całym swoim życiu.

Do tej pory pamięta jej zapach. Pachniała jaśminem - czysta i niezwykle otumaniająca woń. Potrafiła zawładnąć ciałem, zmysłami i sercem wampira, które pozostawało po tym dniu martwe. Jednak czas leczy rany i zsyła czasem balsam na złamane serce. 

- Mmm… dzień dobry – wymruczał blondyn przeciągając się z uroczym jękiem. Zaraz jednak skrzywił się delikatnie, czując promieniujący ból w okolicach pośladków. Jonghyun złapał kochanka pod podbródkiem całując go namiętnie z pewną dozą desperacji. Key, nieco zamroczony przez sen, z małym ociąganiem odpowiedział na pocałunek. Oderwali się od siebie, nim blondyn zdążył przyciągnąć do siebie kochanka za kark. Mimo to wyczuł, że ta pieszczota różniła się od wszystkich poprzednich, lecz nie umiał powiedzieć, co w niej było innego. – Co zrobiłem, że zasłużyłem na taki miły poranek? – Key zaśmiał się, lekko speszony. Zakrył się kołdrą aż po szyję, a nikły rumieniec zdobił jego poliki. 

 
- Nic, po prostu jesteś– na słowa wampira, delikatne rumieńce przerodziły się w istne płomienie, które paliły twarz i uszy Kibuma. Przykrył się kołdra aż po czubek głowy chcąc ukryć swoje zmieszanie. Jong uśmiechnął się nieco kpiąco pod nosem, nachylił się nad chłopakiem całując, zapewne jego czoło, przez materiał. 

***

Po miłym poranku musieli wygrzebać się z ciepłej pościeli. Key, nieco speszony, zaproponował wspólną kąpiel. Okazało się to nie najlepszym posunięciem. Kabina była mała, a oni we dwójkę zajmowali dużo miejsca. Ciepła woda obmywała ich ciała, podczas gdy myli się nawzajem. Nie obyło się bez lekkiej erekcji, którą jednak ostudzili zimniejszym strumieniem wody. W końcu nie mieli czasu a wampir nie chciał, aby Kibuma bolały pośladki jeszcze bardziej, niż do tej pory. 

Spakowani i odświeżeni zeszli do holu, gdzie oddali klucz. Blondyn, z lekkim wahaniem, spojrzał na niewygodny fotel. Nawet kiedy stał, czuł się nieprzyjemnie i zupełnie, jakby ktoś wyrwał mu coś i teraz czuł pustkę, która piekła sprawiając mu ból. Jonghyun, chcąc nieco zniwelować jego cierpienie, podłożył mu pod pośladki jedną z poduszek, którą zostawił mu Minho w aucie przed wyjazdem. Pomimo że nie przestało boleć, blondyn czuł wyraźną ulgę. 

Tym razem już się nie zatrzymywali w żadnym hotelu. Przynajmniej Jonghyun tak sobie postanowił. Czas ich gonił wraz z nieznanym wrogiem. Nie mogli sobie pozwolić na zwlekanie. Key wiedział to, dlatego nie miał zamiaru nawet marudzić. Do tego, po wspólnej nocy, wokół nich unosiła się dziwna, frustrująca aura. Key nie wiedział już, czego się spodziewać i co mu wolno. Na szczęście w ich związku to Jong nosił spodnie i przejmował inicjatywę. Tak samo było tym razem. Wampir złapał za dłoń kochanka, splatając z nim palce. Brunet nie mógł oderwać od niego rąk - musieli mieć ze sobą cały czas kontakt. Jeśli nie trzymali się akurat za ręce, wampir dotykał kolana lub uda blondyna. Chłopak za każdym razem uśmiechał się delikatnie posyłając kochankowi figlarne spojrzenie. 

***

W końcu, po trzech dniach dojechali na miejsce - tak przynajmniej mówił brunet. 

Zatrzymali się na skraju lasu. Wampir zabrał część cięższych toreb, a te lżejsze podał blondynowi. Pokierował się przodem przez kurtynę drzew. Szli kilka minut a Key był bliski tego, by zacząć marudzić. Na szczęście z oddali było już widać zarys budynku. Niewielki, brązowy dom kolorem wpasowywał się w tło. Białe okna i czerwone dachówki, na podjeździe stało drewno, zapewne do pieca w razie zimy. Jong bez żadnej krępacji pokierował się w stronę drzwi. Te okazały się otwarte, wiec wampir pchnął je nogą. 

- Jest ktoś w domu? – wydarł się na całe gardło rzucając torby na ziemię. Kibum wszedł mniej pewnie do środka - w końcu, jakby nie patrzeć, wtargnęli do czyjegoś domu. Jonghyun wydawał się tym w ogóle nie przejmować i zachowywał się niczym u siebie. Machnął na blondyna dłonią chcąc, aby ten udał się za nim. Key, nie mając obecnie innego wyjścia, spełnił jego prośbę, czy raczej rozkaz. 

Jong wszedł do kuchni zaglądając od razu do lodówki. Ku własnej radości odnalazł worek z krwią kurzą lub kaczą - nie umiał określić, ponieważ drób pachniał tak samo a jemu było wszystko jedno, co pije. Był spragniony - nie zażył swojego nektaru od trzech dni, od chwili kiedy zaczęła się ich podróż. Kibum odwrócił głowę czując nieprzyjemny zapach. Rozumiał, że kochanek jest wampirem i krew jest czymś bez czego nie może przeżyć. Liczyło się tylko to aby nie krzywdził ludzi, jednak dziwne było, ze ktoś trzymał w lodówce krew. Czyżby znaleźli się w domu innego wampira? To było niewykluczone. 

Jonghyun wyjął dużą szklankę aby przelać do niej szkarłatną substancję. Zerknął jeszcze na Key, który przyglądał się gustownie urządzonemu wnętrz. Meble były dość nowoczesne - nie to, co te sprzed pół wieku w mieszkaniu Jonga. Na ścianach wisiały przeróżne ozdoby począwszy od jakiś obrazów po łapacze snów i inne paciorki, których nazwy Kibum nie znał. 

Wampir tez ukradkiem spojrzał na ścianę przybliżając szklankę do ust. Nagle ta rozpadła się w jego dłoni przebita przez nóż. Blondyn, słysząc brzęk szkła, spojrzał przestraszony na wampira. Jong patrzył zaskoczony na swoją dłoń. Nie był pewien, która krew jest jego a która zwierzęcia. 

Key krzyknął głośno upadając na podłogę. W drzwiach stała postać w futrze, mająca około metra osiemdziesięciu. Jej twarz zasłaniała kozia maska. Key jednak nie wykluczał opcji, ze to twarz napastnika, co jeszcze bardziej go przerażało. Nieznajomy uniósł głowę a jego oczy błyszczały w mroku, jaki tworzył się pod głową kozła. 

- Ile razy ci mówiłem, abyś nie ruszał mojej krwi do rytuałów! – krzyknął na wampira, wymachując przy tym jakimś zdobionym nożem. Odsłonił przy tym całą twarz, która nie wydawała się już tak straszna. Key chciał nawet uśmiechnąć się delikatnie, lecz w porę się opanował. To, że ktoś wygląda niegroźnie wcale nie znaczy, że tak jest naprawdę. 

- Jinki, daj spokój, jestem głody – Jonghyun mruknął niczym małe, nadąsane dziecko. Zaraz jednak przeniósł wzrok na Kibuma. Podszedł do niego wolnym krokiem pomagając mu podnieść się z podłogi. Używał przy tym na zakrwawioną ręką bo nie chciał, aby kochanek się pobrudził. Blondyn czuł cały czas na sobie spojrzenie brązowych oczu nieznajomego mu mężczyzny. – W porządku? – zapytał szeptem, na co chłopak pokiwał energicznie głową. 

- Kim jest twój.. przyjaciel? – zapytał, a powątpienie pobrzmiewało w głosie szatyna. Zupełnie jakby nie wierzył, że Jong może mieć przyjaciół czy też raczej wyczuł, że nie łączy ich tylko przyjaźń. 

- Właśnie, mam do ciebie małą sprawę – brunet zerknął na Kibuma, który wyglądał na zdezorientowanego głównie przez dziwny strój i nakrycie głowy przyjaciela Jonghyuna. – Zdejmij to – wampir wywrócił oczami, po czym szepnął na ucho blondynowi, aby ten udał się do salonu. Key niechętnie, ale posłuchał. Dopiero wtedy wampir mógł w spokoju wyjaśnić przyczyny swojej nagłej wizyty. 

Jonghyun opowiedział przyjacielowi o wszystkim. Poczynając od tego, jak pewnego dnia poczuł zapach Kibuma, aż do dnia ich wyjazdu i dziwnej barierze w umyśle chłopaka. Liczył, że Jinki mu pomoże. W końcu on, Lee Jinki, znany również jako Onew, był jednym z niewielu szamanów, którzy przeżyli wojnę ras. Mężczyzna miał więcej lat niż on, dlatego tez wampir darzył go szacunkiem i ufał mu, jak nikomu innemu. Tylko Onew mógł powierzyć Kibuma. Czuł, że jeśli by drugi raz stracił ważną dla siebie osobę, popadłby w obłęd a nie ma nic gorszego, jak omamiony cierpieniem wampir, który zabijałby na prawo i lewo, byleby ugasić swój ból. 

Jinki odparł, że chciałby poznać w końcu Key, dlatego też wampir przedstawił ich sobie w końcu osobiście. Blondyn musiał przyznać, że bez tego dziwnego futra i maski, mężczyzna prezentował się o wiele przyjaźniej. Był niczym starszy wujek, który przywozi zawsze słodycze i opowiada głupie dowcipy. Jednak Key nauczył się, aby nie oceniać książki po okładce. W końcu mężczyzna mógł się okazać inny, niż myślał chłopak. Skoro jednak chciał pomóc i Jonghyun mu ufał, to on też powinien pomimo targających nim wątpliwości.

Wraz z Jonghyunem dostali wspólny pokój. Wampir zamknął za nimi drzwi. Byli w końcu sami. W teorii byli kilkanaście godzin we dwoje podczas podróży, jednak to nie to samo. Teraz w końcu mogli się na sobie skupić. Brunet podszedł do blondyna, który leżał na łóżku wpatrując się w sufit. 

- O czym myślisz? – dopytał, siadając obok niego. Pogłaskał go po brzuchu, gdzie koszulka nieznacznie się podwinęła. 

- Sam nie wiem… Zastanawiam się, co się zdarzy jutro, pojutrze, za tydzień czy miesiąc. Kiedyś nie doceniałem swojej nudnej rutyny, teraz chciałbym do niej wrócić – zaśmiał się nieco histerycznie Kibum. Jong posmutniał nieznacznie - w końcu on nie należał do tej „rutyny” , o której mówił Key. Chłopak zerknął na niego dopiero teraz sobie uświadamiając, jak Jonghyun mógł odebrać jego słowa. – Nie żałuje, że ty wyrwałeś mnie z tej rutyny, Jong – blondyn zarumienił się delikatnie, kładąc dłoń na ręce bruneta na swoim brzuchu. Wampir wykrzywił usta w delikatny grymas. 

- Wolałbym, abyś żył w swojej rutynie i twojemu życiu nie zagrażało niebezpieczeństwo – Brunet spuścił wzrok, przymykając oczy. Przed oczami mignęły mu całe te trzy miesiące. Trzy miesiące? Tak, chyba tyle czasu minęło, odkąd pojawił się w Noma. Dla niego czas płynął inaczej. Trudno mu było policzyć lata, które mijają, a co dopiero miesiące. Do tego czas przy Kibumie płynął mu niesamowicie szybko, zupełnie jakby chciał przypomnieć, że chłopak nie jest nieśmiertelny. Na myśl, że blondyn z dnia na dzień jest o krok bliżej śmierci, coś ściskało go w żołądku. 

- Nawet tak nie mów! Niczego nie żałuję , Jong – blondyn uśmiechnął się delikatnie i czarująco do wampira unosząc się do siadu. Pomimo tego cudownego gestu, jakim obdarzył go kochanek nie mógł pozbyć się niechcianych myśli. W końcu Key to tylko człowiek, nigdy nie zaznają wspólnego, wiecznego życia*. Nie mógł pogodzić się z myślą, że po raz drugi straci osobę, która kocha. 

Zaraz… Czy on właśnie przyznał się do tego, że kocha Kibuma? Jeśli tak, to naprawdę jest kretynem, który nie uczy się na własnych błędach. Jednak czasu już nie wróci i nie ma sensu próbować zapomnieć o Key, bo gdziekolwiek pójdzie, nadal będzie czuł jego zapach. Może nawet wyjechać na drugi koniec świata a i tak się go nie pozbędzie. 

- Chyba cię kocham – odparł zupełnie znienacka, czym wprawił Key w niemały szok. Chłopak przez chwilę nawet zapomniał, jak się oddycha. Jego oczy lśniły, zupełnie jakby miał się zaraz popłakać. Blondyn uderzył wampira w pierś odwracając wzrok. Ukrył twarz pod grzywką, ale mimo to wampir widział rumieniec, który wdarł się nawet na uszy chłopaka. Słyszał, jak jego serce przyśpiesza i bije w niezwykle szybkim tempie. 

- Głupek – tylko tyle był w stanie wydusić z siebie blondyn. Jego głos drżał, a nieprzyjemna gula uwięzła w gardle. Wtulił się w masywny tors wampira, łapiąc się kurczowo koszulki bruneta, zupełnie jakby bał się, że Jong po prostu zniknie. 

Teraz będzie się jeszcze bardziej obawiał, że kolejny dzień nigdy nie nadejdzie…

* - Jonghyun nie może przemienić Kibuma, ani swojej ukochanej, ponieważ nie jest "czystej krwi"> nie wywodzi się z linii wampirów, w których żyłach płynie krew "ojca" wampirów. 

____________________________________________________________

Rozdział betowany. 

W końcu po miesiącu czekania nowy rozdział. Nie jest jakiś mega cudowny, jednak na razie niestety mam dla was tylko tyle. Postaram się aby za tydzień pojawił się 15 rozdział. 

Okey, mam dla was małą informację oraz pytanie.  

Otóż, na podstawach projektowania mamy zrobić okładkę do płyty czy filmu, jednak ja wpadłam na pomysł aby zrobić okładkę do "strach ma wielkie kły". Kiedy dłużej nad tym myślałam wpadłam na pomysł aby wydać całą książkę jak swój projekt dyplomowy. W czwartek klasie muszę zrobić "dyplom" czyli projekt który zadecyduje o mojej dalszej przyszłości. Zamierzam, o ile nauczyciel wyrazi zgodę, wydrukować i oprawić powyższe opowiadanie, zrobić okładkę oraz ilustrację do wnętrza. I tutaj kieruje pytanie do was. 

Co wam się kojarzy ze "strach ma wielkie kły"? Mam kilka koncepcji, jednak chce usłyszeć opinie innych, co jest jakby kluczowym aspektem opowiadania. 

Prosiłabym nawet osoby które zazwyczaj nie komentują a tylko czytają o powiedzenia chociaż dwóch słów. Czy to postać wampira czy też kruki są charakterystyczne? Albo jeszcze coś innego. To dla mnie bardzo ważne i z góry dziękuję ^^

Mam tez dla was ilustrację, która przedstawia naszego drogiego Onew w swoim wdzianku ;3 

Hm, to chyba na tyle. Zapraszam do komentowania, każdy komentarz to kolejny zastrzyk weny ^^