"Nie jestem jak Minho" - 6. "Dziękuję"

6. „Dziękuję”

„ Przyjść po ciebie?” – wystukał brunet w komórce wybierając numer Kibuma i zakładając buty. Nie musiał czekać długo na odpowiedź. 

„ Dziękuję za propozycję, ale zostaje na jakiś czas w domu. Ojciec wziął trzy dni wolnego i chce spędzić ze mną czas : ) „ – Jonghyun uśmiechnął się, pożegnał się z mamą i wyszedł na zewnątrz. Całą drogę do szkoły pisał z Key smsy, jak i również na zajęciach oraz przerwach. 

- Szefie.. co ty tak cały czas w tą komórkę stukasz? – Heechul wychylił sie do bruneta próbując zobaczyć treść wiadomości – Jakąś panienkę poznałeś? Zazdroszczę, dawno nic nie zaliczyłem – mężczyzna wychylił się na krześle, a Jong zmierzył go sceptycznym spojrzeniem. 

- Jesteś wulgarny. I nie interesuj się – mruknął brunet w momencie kiedy zadzwonił dzwonek. Spakował wszystko wychodząc z pomieszczenia z zamiarem zmiany sali na zajęcia. Na korytarzu złapał go Minho z Taeminem. 

- Jong , musimy pogadać – brunet stanął w miejscu, uśmiechając się krzywo do przyjaciół. 

- A może jakieś dzień dobry ? – za ironizował wyjmując drgającą komórkę. Choi pokręcił głową kierując się na dach. Kiedy znaleźli się na górze szatyn wziął głębszy wdech aby rozpocząć.

- Chodzi o to, że… 

- Co zrobiłeś Kibumowi? – przerwał mu w połowie Taemin patrząc srogo na Jonghyuna.

- Ja? – brunet uśmiechnął się ironicznie, wskazując na siebie palcem.

- Nie, zajączek wielkanocny…. – burknął najeżony Taemin – Jasne, że ty. Chyba mi nie powiesz, że to przypadek, iż wczoraj nie było ciebie i hyunga cały dzień? – blondyn wyprostował się unosząc brodę do góry. 

- To prawda, to nie był przypadek. – odparł zgodnie z prawdą Jong. Lee spojrzał na niego zszokowany.  Drobny chłopak już chciał się rzucić na mężczyzna, powstrzymało go jednak silne ramie Minho. Jonghyun odsunął się jednak zapobiegawczo. 

- Co mu zrobiłeś ty dupku?! – Taemin wierzgał niczym opętany, próbował wyrwać się szatynowi. Nawet prośby szatyna aby się uspokoił nie pomagały. 

- Trzymaj swojego chłopaka na smyczy, Minho – burknął pod nosem Jong, uśmiechnął się jednak do telefonu. Odpisał szybko i zaraz wrócił wzrokiem do dwójki znajomych poważniejąc – Nie tknąłem Bummiego nawet palcem. Mógłbyś mieć więcej wiary we mnie. Wiesz, że nie znęcam się nad słabszymi. Mam swój honor – mruknął obudzony Jonghyun. Blondyn na jego słowa uspokoił się momentalnie, mimo to patrzył na niego nadal nieufnie. 

- Bummiego? - zapytał Minho po chwili analizy zdania wypowiedzianego przez przyjaciela, na co ten momentalnie zrobił się cały czerwony. Odwrócił wzrok, patrząc gdzieś w niebo.

- Zdrobniłem jego imię.. co w tym dziwnego?

- Ty zdrabniasz czyjeś imię? W dodatku nie jest tą osobą kobieta. Jonghyun, wszystko w tym jest dziwne – Choi odsunął Taemina zbliżając się do przyjaciela – Twoje nagłe zainteresowanie nim, wspólne znikanie… - szatyn wyrwał znajomemu telefon z dłoni – i non stop siedzisz z nosem w komórce – Szatyn przytrzymał mężczyznę z dala od siebie, a ten, przez krótkie ręce, nie mógł mu odebrać urządzenia. Minho zaczął przeglądać wiadomości. 

- Co to jest? – Choi pokazał mu wiadomość od Kibuma w której chłopak dziękuję za poprzedni wieczór. Jong bluźnił w duchu, że przyjaciel wybrał najbardziej dwuznaczną wiadomość. Jednak nie miał zamiaru pokazywać po sobie czegokolwiek. W dodatku, był wkurzony, za to całe przesłuchanie i naruszanie jego prywatności. 

- To jest telefon . Może Ci to przeliterować?  - Jonghyun uśmiechnął się wrednie zaplatając ręce na piersi, uprzednio wyrywając swój telefon. 

- Nie wkurzaj się na nas… chcemy tylko pomóc  – mruknął cicho Taemin, kuląc się nieco. Brunet westchnął kilka razy głębiej. 

- Po prostu nie chce o tym gadać. Zrozumiano ? – spojrzał po nich poważnie. Lee kiwnął szybko głowa, przyczepiając się do ramienia szatyna. Ten tylko patrzył na znajomego uważnie lecz w końcu kiwnął głową. 

***

Dwa dni później, kiedy Jonghyun wracał ze szkoły, przy mieszkaniu Kibuma zobaczył ciężarówkę firmy zajmującej się przeprowadzkami. Postanowił zboczyć trochę z kursu wchodząc na posesję domu blondyna. Miał w planach zapukać, jednak drzwi były uchylone. Wszedł niepewnie do środka słysząc rozmowę. Przykleił się do ściany nasłuchując. 

- Jak to się przeprowadzasz? – dobiegł do bruneta lekko rozedrgany głos Key. 

- Dostałem się na uniwersytet w Seul – odparł wesoło Onew – W Seul! I pomyśleć, że wysłałem tam papiery tylko z ciekawości… 

- Cieszę się razem z tobą, jednak czemu mi wcześniej nie powiedziałeś? – Kibum zaczął bawić się rąbkiem koszuli zdenerwowany. 

- Chciałem, jednak nie było okazji. Tyle się ostatnio działo… - blondyn kiwnął głową zgadzając się z przyjacielem -  Będę wpadać co weekend. Obiecuję – Jinki złapał przyjaciela za ręce patrząc mu w oczy. Key zarumienił się, lekko przygryzając wargę. 

- Nie chce, abyś mnie zostawiał – mruknął cicho drobny chłopak. 

- Przecież już nie będziesz sam. Jest Jonghyun, Taemin i Minho – odparł pogodnie Onew, który zdążył już nasłuchać się kilku ciekawych opowieści o nowych znajomych chłopaka. 

- Ale ty nie rozumiesz! Jesteś dla mnie ważniejszy niż inni. Lubię cię – Kibum zaczerwienił się niczym dorodny pomidor, a jego serce nawalało w piersi niczym oszalałe. Z kolei serce Jonghyuna jakby nagle przestało bić. Jego świat zaczął rozsypywać się na drobne kawałki. Już chciał wybiec, jednak powstrzymała go ciekawość. 

- Tak Kibum, wiem, ja też cię bardzo lubię! W końcu jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi – Jinki wyszczerzył się. nie rozumiał co też znajomy chce mu przekazać. Key wykrzywił usta chcąc zacząć się histerycznie śmiać. Powstrzymał się jednak, kręcąc tylko głową. W tym czasie brunet wymknął się w mieszkania. 

- Wpadaj kiedy tylko będziesz mógł. 

- Jasne – przytaknął energicznie szatyn - Będę dzwonić – dodał, całując blondyna w czoło i wychodząc . Kibum pomachał mu na pożegnanie, patrząc smutno jak ten wsiada do auta. Jonghyun niczym tornado wpadł do własnego domu. Czuł jak uczucia go rozsadzają od środka. Był szczęśliwy i smutny, rozemocjonowany i przygaszony. Nie umiał sam określić co czuje względem Kibuma oraz zaistniałej sytuacji. 

***

- Dziękuję i zapraszamy ponownie – mruknęła kasjerka podając blondynowi jego zakupy. 

- Do widzenia!  - odpowiedział pogodnie Key wychodząc na rześkie poranne powietrze. Chłopak czuł , że nic nie jest w stanie popsuć mu tak dobrego humoru. Ostatnie trzy dni spędził z ojcem na wspólnym graniu, zakupach oraz rozmowach. Key poczuł wibracje przychodzącej wiadomości. Uśmiechnął się wesoło odpisując rozmówcy i przestając zwracać uwagę na otoczenie. W ciągu ostatnich dni wypisał ponad tysiąc smsów z Jonghyunem. Zbyt zaabsorbowany nie zauważył zbliżającej się postaci. Nieznajomy zakrył mu usta, kiedy ten przechodził obok ciemnego zaułka. Szybko w napastniku rozpoznał Heechula. Zaczął się wyrywać podejrzewając, że chłopak nie zatrzymał go aby zapytać o godzinę. Mężczyzna pchnął go na budynek, na co blondyn jęknął z bólu upuszczając siatki oraz telefon, który roztrzaskał się na ziemi. Heechul przygwoździł drobne ciało blondyna do ściany swoim własnym, a jego ręce trzymając nad ich głowami. Kibum czuł jego oddech na swoim uchu. 

- Czemu nasza dziewczynka urywa się ze szkoły ? Oj nie ładnie - przesunął dłonią po udzie drobnego chłopaka, na co ten spiął się momentalnie próbując uciec. Nim jednak zdążył krzyknąć został uciszony przez szatyna – Masz ciało niczym kobieta - mężczyzną odsunął się od blondyna, lustrując jego ciało dokładnie – Jakby tak wziąć się od tyłu, można by było porównać to do pieprzenia dziwki – Kibum patrzył na niego przerażony, cały drżał na ciele – Już się trzęsiesz z podniecenia? – Heechul uśmiechnął się wrednie, odsunął dłoń aby pocałować blondyna. Ten pisnął głośno uderzając mężczyznę w krocze. Szatyn skulił się momentalnie, bluźniąc pod nosem. Key zobaczył w tym swoją szanse na ucieczkę. Jednak, został brutalnie sprowadzony do parteru przez napastnika, który złapał go za kostkę. 

- Ty suko! – Heechul usiadł na leżącym na brzuchu blondynie łapiąc go za włosy i nawalając jego głową w ziemię. Key piszczał czując ból – Zaraz ci pokaże jak powinien się zachowywać porządny pedał! – szatyn złapał drobnego chłopaka za spodnie z zamiarem zsunięcia ich. Kibum czując to zebrał wszelkie siły jakie posiadał, aby zrzucić z siebie mężczyznę. Jednak udało mu się jedynie obrócić na plecy – Nie ruszaj się i zamknij w końcu! – blondyn zasłonił twarz, zamykając oczy, kiedy napastnik uniósł pięść. Wielkie było jednak jego zdziwienie, kiedy uderzenie nie nadeszło, a zamiast tego usłyszał odgłosy łamanej kości. Key uchylił niepewnie powieki widząc nad sobą niskiego mężczyznę w którym rozpoznał Jonghyuna. 

- Szefie! Co ty robisz? – krzyknął zszokowany Heechul dotykając swojego krwawiącego nosa. 

- Mógłbym zapytać ciebie o to samo! – warknął nabuzowany, zaraz odwracając się do blondyna i klękając przed nim. Nie spodziewał się kontrataku, który zaraz nastąpił. 

- Jonghyun! – Key krzyknął, kiedy jego obrońca został pociągnięty do tyłu i przygwożdżony przez szatyna. Wszystko następowało bardzo szybko. Mężczyźni tarzali się po ziemi wymierzając sobie nawzajem ciosy. Przewagę miał mimo wszystko Jong, dopóki Heechul nie złapał kawałka potłuczonego szkła zamachując się na mężczyznę. Brunet w ostatniej chwili odsunął się, jednak ostrze rozcięło jego policzek. Adrenalina w ciele Kima podskoczyła. Złapał podwładnego za rękę, miażdżąc ją w silnym uścisku, wyginając ją następnie. Podniósł go rzucając na ścianę, kopiąc w brzuch, żebra i nogi, dopóki Key nie złapał go za ramie odciągając. 

- Wystarczy – krzyknął przez łzy próbując odciągnąć przyjaciela od mężczyzny. Ten spojrzał na niego oddychając ciężko. Spojrzał jeszcze na najprawdopodobniej nieprzytomnego Heechula spluwając koło niego śliną zmieszaną z krwią. Złapał blondyna za ramie wychodząc z zaułka, po drodze zbierając jeszcze siatkę z zakupami. 

- Jonghyun, to boli! – blondynowi plątały się nogi, kiedy próbował natężył za przyjacielem, który trzymał go mocno za ramie. Jong puścił go, odwracając się od razu. 

- Przepraszam – mruknął pod nosem, odgarniając włosy z czoła. Kibum uśmiechnął się do niego jakoś tak czule, łapiąc jego dłoń i splatając ich palce. Brunet spojrzał na swoją dłoń złączoną z ręką blondyna, a jego serce aż zabiło mocniej. Key pociągnął go w stronę swojego domu, który znajdował się dosłownie dwa kroki od nich. Będąc wewnątrz odebrał od niego zakupy nie puszczając jednak jego ręki. Postawił wszystko na blacie, bruneta usadawiając na krześle przy stole. Bez słowa wyszedł wracając z apteczką. Pokazał gestem dłoni aby znajomy za nim poszedł. Usiedli w dwójkę na kanapie. Kibum dotknął krwawej rany na poliku bruneta wacikiem z woda utlenioną. Jonghyun syknął cicho, czując pieczenie na twarzy, jednak ból w pełni koił bliski kontakt z blondynem, którego twarz znajdowała się właśnie wyjątkowo blisko. Był tak skupiony na opatrywaniu go, że ten mógł bez pardonu wpatrywać się w te idealne krąglutkie rysy. Kibum nie oddalając się, sięgnął po nowy wacik, spuszczając lekko głowę do dołu. Tym razem brunet splótł ich dłonie w jedną, drugą niepewnie przesuwając po brzuchu przyjaciela usadawiając ją na jego talii. Przybliżył się do niego na tyle blisko, że ich twarze dzieliły dosłownie milimetry. Blondyn spiął się na jego dotyk, serce biło mu jak szalone, wzdrygnął się trochę lecz nie odsunął, kiedy usta towarzysza złączyły ich w motylim pocałunku. Jego usta były takie ciepłe, właśnie takich się spodziewał. Blondyn jedną wolną dłoń docisnął lekko jego głowę do swojej, dając znak by nie przerywał, do tego zachęcając lekkim przygryzieniem jego wargi. Brunet wykorzystał moment wpychając język w sekretne zakamarki jego ust, wycofując go następnie całując blondyna w kącik ust, na co ten już własnowolnie odchylił usta, prosząc o więcej. Jonghyun wbił się mocniej w jego wargi, czyniąc ten pocałunek wręcz ognistym, pomimo braku doświadczenia Key. 

- Jonghyun … - Kibum dotknął drżącą dłonią ramie mężczyzny, kiedy ten zszedł z pocałunkami na jego szyję, a dłoń wędrowała po udzie blondyna – Nie – szepnął cicho, kiedy zwinne palce przyjaciela weszły pod jego koszulkę. 

- Nie chcesz? – brunet zatrzymał się, nie zabrał jednak dłoni. 

- Nie tak szybko – Key zagryzł wargę zawstydzony, nie odrywając jednak wzroku. A w jego spojrzeniu było coś dziwnego czego Jonghyun nie umiał zdefiniować. Nie było to jednak negatywne uczucie, taką miał przynajmniej nadzieję – Najpierw skończmy cię opatrywać? – dopytał blondyn unosząc w górę plaster i naklejając go na ranę przyjaciela. Key gdyby tylko mógł, doprowadziłby go do stanu mumii, niestety brunet aż na tyle mu nie pozwolił. Jedynym mankamentem jego opatrzonych zadrapań na ramionach był fakt, iż normalne plastry się skończyły, a blondyn dysponował jedynie tymi zza czasów dzieciństwa.

- Pasują Ci - dodał Kibum przylepiając ostatni plaster, chichocząc przy tym cicho, masywnej budowy chłopak odwzajemnił uśmiech, zaraz po tym ponownie spoglądając mu głęboko w oczy na co ten zareagował dorodnym rumieńcem. Przybliżył się do niego znowu zatapiając się w jego ustach, po czym zetknął ich czoła, wpatrując się w te zagubione brązowe tęczówki 

- Dziękuję – odparł brunet gładząc jego polik. 

_____________________________________________________________

Wiedzie, że prawie zapomniałam, że jest weekend i trzeba dodać nowy rozdział? Chyba fakt, że w poniedziałek ide do szkoły tak na mnie podziałał D: 

Był to ostatni rozdział "Nie jestem jak Minho", który był pisany dwa lata temu. Od 7 rozdziału akcja będzie rozgrywała się od nowa ^^ 

Następny rozdział będzie... no cóż, chyba za tydzień. Piszę "chyba", bo nie wiem jak dopiszę mi wena. Mogłabym wrzucić co prawda 7 rozdział "nie jestem jak Minho" jednak wielu z was czeka na "Strach ma wielkie kły", dlatego jako priorytet stawiam sobie napisanie 14 rozdziału SMWK. Trzymajcie kciuki aby na kapryśna wena wróciła :3 Jeśli nie uda mi się wypełnić zadania wtedy będziecie musieli sie zadowolić innym opowiadaniem ;<

Ostatnio zapałałam miłością do Taoris i Baekyeol, więc kto wie... może pojawią się jakieś oneshoty z nimi ^^

Zapraszam do komentowania i dziękuję za czytanie moich wypocin <3