"Nie jestem jak Minho" - 2. Nazywam się Jonghyun

2. Nazywam się Jonghyun

Key przeglądał się w wielkim lustrze wbudowanym w szafę zajmująca całą ścianę, krzywiąc się . Nieważne z której strony na siebie spojrzał, nie był zadowolony z widoku. W jego mniemaniu zwykły, czarny mundurek nijak do niego nie pasował. Zerknął na zegarek stojący obok łóżka. Miał jeszcze dwadzieścia minut do dzwonka. Natomiast do szkoły szedł pięć minut. Tak więc zszedł niezadowolony na dół, do pustej kuchni. Jego mama była w tym tygodniu w szpitalu a ojca wiecznie niebyło.

- Muszę zarabiać na twoje zachcianki! – Key przedrzeźniał swojego ojca szykując sobie drugie śniadanie. Kiedy skończył, spakował wszystko do torby leżącej na stole, po czym sięgnął po chrupkie pieczywo . Była za siedem dziewiąta . Kibum westchnął zakładając torbę i sięgając po jeszcze jeden kawałek jedzenia. Zamknął za sobą dokładnie drzwi, wychodząc przed bramę . Szedł w ręka w kieszeni w drugiej mając pieczywo. W pewnym momencie w oddali zobaczył grupkę chłopaków, a w niej bruneta z wczoraj. Już chciał podbiec i podziękować zatrzymał go jednak fakt, że wśród gromady był także ten, który rzucił go na ziemie.

- Key! – blondyn odwrócił się z kromka w ustach, uśmiechając się rozpoznając w nawołującym swojego przyjaciela. Onew podbiegł do Kibuma oddychając ciężej. Widać musiał za nim biec większość drogi. Blondyn przeniósł jeszcze wzrok na grupkę uczniów przed nim. Nie umknęło jego uwadze, że pomocny brunet zerkał na niego ukradkiem. Key uśmiechnął się do niego łagodnie, zaraz jednak odwracając się w stronę przyjaciela.

- Do szkoły ? – Onew zapytał się, a Kibum zrobił minę jakby to nie było oczywiste. Kiwnął jednak  głową częstując przyjaciela chrupkim pieczywem. Ten zjadł z jego ręki, lustrując chłopaka od góry do dołu.

- Nie pasuje do Ciebie. – Kibum spojrzał na niego unosząc brwi w górę. – Mundurek – Onew sprostował pokazując na ubranie Key.

- Wiem, nie pasuje do mojego charakteru. – blondyn skrzywił się, łapiąc za dół marynarki.

- Ale chociaż twoje włosy się wyróżniają – Jinki dotknął sterczących kosmyków, na co drobny chłopak potrzasnął głową, znowu się lekko krzywiąc.

- Nie jestem pewien czy to akurat jest na plus w tej szkole .

- Masz problemy ? – Onew zatrzymał przyjaciela patrząc mu poważnie w oczy.

- Nie – Key zaprzeczył szybko, speszony odsuwając się i idąc dalej – Wszystko dobrze. – szatyn uniósł brwi do góry, nie do końca wierząc słowom przyjaciela.

- A ty gdzie idziesz? – Kibum próbował zmienić temat. Z oddali było już widać zarys budynku szkoły.

- Na uczelnię – Lee wyszczerzył się, ukazując rząd białych zębów. Kim uśmiechnął się do przyjaciela.

- Ja już tutaj skręcam – Key pokazał kciukiem na szkołę, do której wchodził właśnie brunet ze znajomymi.

- Mhm, na razie – Onew przyciągnął go do siebie klepiąc po plecach. Kibum kiwnął głową w momencie kiedy rozbrzmiał dzwonek. Pobiegł więc szybko do środka, wpadając dosłownie w ostatnim momencie do klasy. Usiadł w ławce próbując uspokoić oddech. Kiedy wszedł nauczyciel podparł się na dłoniach patrząc w zegar i licząc ile zostało do końca zajęć.

***

Lekcje wyjątkowo mu się dłużyły. Może dlatego, że nie miał z kim porozmawiać. Key zerknął na plan a na jego twarzy pojawił się grymas. Przed nim jeszcze cztery lekcje. Spojrzał na zegarek, który wskazywał dwunastą , czyli przerwę obiadową. Zabrał więc torbę i wyszedł z sali kierując się na dziedziniec. Czuł się taki sam jak cała reszta, zero indywidualności. Jedyne co go odróżniało to blond włosy. Uwielbiam je, ponieważ miał je po mamie, ale podejrzewam, że nie będzie miał przez nie łatwego życia w tej szkole. Zdążył już zauważyć, że tępiono w niej wszelkie oznaki indywidualności i odmienności. Wyszedł z budynku, idąc przy murze na tyłach szkoły. Próbował sobie znaleźć jakieś spokojne miejsce. Został jednak mocno szarpnięty do tyłu i rzucony na ścianę. Pisnął cicho, a torba upadła mu na ziemie, przez co pudełko wypadło z niej, rozsypując się na piasku.

- Co jest ? – syknął uderzając o budynek i patrząc wrogo na napastnika.

- no , no …. – chłopak gwizdnął na resztę swoich towarzyszy, szczerząc się złośliwie – jak tam nasza dziewczynka ? – poklepał go po twarzy a reszta grupy, za jego plecami, zaśmiała się wrednie.

 - Odwal się – Key syknął, odpychając od siebie dłoń mężczyzny.

- Może trochę grzeczniej?! – brunet złapał go za szczękę, podnosząc do góry .

- Heechul ! – nagle rozbrzmiał lekko ochrypły głos w tyłu. Mężczyzna trzymając Kibuma odwrócił się, przybierając potulny wyraz twarzy.

- Tak szefie ?

- Jeśli już musicie się nad nim znęcać omijajcie twarz. Chyba nie chcecie zostawić żadnych widocznych śladów. – Key wychylił nieco głowę, chcąc zobaczyć kto też przemawia. Głosy wydawał mu się niezwykle znajomy i miał rację. Kiedy w końcu udało mu się ujrzeć tą osobę, rozpoznał w niej bruneta z poprzedniego dnia. Tego samego, który dał mu swoją koszulkę. Mruknął cicho, przymrużając oczy, kiedy zauważył ten charakterystyczny uśmiech dla takich jak Heechula. Spiął boleśnie mięśnie, kiedy ręka bruneta wymierzyła cios w jego brzuch. Strużka śliny, zmieszana z krwią spłynęła po jego wargach, a oczy zaszkliły mu się od bólu. Napastnik szarpnął go, jego kruche ciało w porównaniu do jego mięśni było bezwładne, wystarczyło lekkie pchnięcie, a chłopak by się przewrócił, dlatego przy takiej sile wyglądał jak marionetka. Obił się o ścianę budynku, osuwając się po niej i kuląc ze strachu. Bał się, bał się jak cholera. Chciał wrócić do domu i nigdy już tu nie wracać. Cały czas zastanawiał się po co było mu to wszystko. Co złego zrobił? Nie wychylał się, nie próbował nikogo zaczepiać. A mimo to wzięto go na celownik już pierwszego dnia.

- noo? Nasza diva już nie jest taka wyszczekana?

- zostaw mnie sukinsynie! - wykrzyczał ze łzami w oczach, ponownie chowając głowę pomiędzy kolana.

- Ty..! - nie dokończył, mając już nogę w zamachu, z chęcią wymierzenia blondynowi kolejnego ciosu, jednak lider grupy zastawił mu ją swoją.

- Może trochę ochłoń? Chyba nie chcesz mieć problemów przez takie chuchro? - Chłopak westchnął ciężko, z miną jakby ktoś właśnie odebrał mu najlepszą zabawę na świecie. Przez chwilę jego nieuwagi chciał jeszcze ostatni raz uderzyć blondyna, ale w ostatniej chwili został zatrzymany kategorycznym rozkazem przez bruneta - Chyba wyraziłem się jasno?! Na zajęcia, ja się nim zajmę.-  Key na te słowa spiął się, chowając mocniej w swoich ramionach. Masywny mężczyzna przyglądał mu się ukradkiem, jednak czekając na zniknięcie całej grupki z pola widzenia.

- Lepiej idź do pielęgniarki - powiedział obojętnie czekając na reakcję drobniejszego chłopaka, jednak ten nadal siedział skulony, drżąc tylko lekko - Głuchy jesteś? - zapytał klękając przy nim i odgarniając włosy z twarzy, na której od początku tego piekła znajdowały się same łzy - Raczej do najtwardszych nie należysz, mm?

Ten tylko odwrócił głowę w inną stronę, zalewając się kolejną falą łez, łkając z bólu prawie, że niesłyszalnie. Brunet przybliżył się do niego, biorąc jego kruche ciało na swoje umięśnione ramiona - Same problemy z Tobą

- Puszczaj mnie! Wiem gdzie jest pielęgniarka!

- .. Jonghyun – wtrącił.

- co Jonghyun? O co Ci.. - nie dokończył.

- tak się nazywam – Key zamilkł chwilę analizując wszystko . Spojrzał nieco przestraszony na bruneta, jednak w jego oczach kształtowało się coś jakby zaufanie.

- Kibum… - wyszeptał cicho, pociągając nosem.

- Wiem – Key kiwnął głową nieco przytłumiony adrenaliną, która jeszcze chwile temu w nim buzowała. Zapewne w normalnych okolicznościach zdziwiłby się skąd też chłopak zna jego imię. Na szczęście było już dawno po dzwonku, więc nie było widać żadnego nauczyciela. Jednak, aby dojść do pielęgniarki, musieli wejść po schodach. Tak więc Jonghyun podrzucił nisko blondyna, łapiąc go pewniej . Key złapał się bruneta, oplatając go rękoma wokół szyj i wręcz wtulając bojąc się, że ten go nie udźwignie. Weszli na górę cało pomimo, że blondyn nieco się wiercił . Jong chwilę się mocował z drzwiami od pokoju pielęgniarki. Tej nie było w środku, więc posadził Kibuma na kozetce . Blondyn położył się, krzywiąc się na ból . Jonghyun w tym czasie podszedł do jakieś wywieszki nad biurkiem. 

- no pięknie, jak zwykle nie ma tej wiedźmy jak jest potrzebna – mruknął pod nosem, szukając w kieszeni czegoś. Key przyglądał mu się uważnie jak wyjmował mały srebrny kluczyk , którym otworzył szafkę z lekami i bandażami. Zostawił ja tak otwartą, patrząc w milczeniu na lezącego blondyna, który teraz zakrywał ramieniem twarz.

- Podciągnij koszulkę – Kibum wykonał polecenie, zbyt zmęczony, aby pytać o cokolwiek. Jong pochylił się nad nim, dotykając już nieco sinego brzucha. Blondyn syknął, czując promieniujący ból. Brunet wrócił do szafki, obserwowany czujnie przez Key. Sięgnął po maść leżąca na samym dole, wraz z nia podszedł z powrotem do łózka, siadając na jego brzegu. Wylał trochę na dłoń zakręcając tubkę.

- Co to ? – blondyn wychrypiał cicho zmęczonym głosem.

- Maść na stłuczenia. Jest skuteczna, używam jej w razie kontuzji podczas koszykówki. – odparł Jonghyun rozmasowując ciecz . Kibum pisnął czując zimną maść .

- Grasz w koszykówkę ? – Jong kiwnął głową, kończąc wcierać lekarstwo.

- Tak, jestem liderem drużyny - powiedział dumnie, obserwując reakcję blondyna

- Jedyny sport, w którym odnoszę sukcesy.. - wtrącił, ponownie krzywiąc się z bólu, kiedy brunet skończył.

- Więc zapisz się do klubu. Może jeśli okażesz się dobry przestaną się ciebie czepiać . – Jonghyun zamknął szafkę, wsadzając kluczyk do kieszeni. Spojrzał za zegarek wiszący na ścianie i wtrącił się nim Key zdążył cokolwiek dodać. – Leż tutaj. – rozkazał wychodząc z sali, bez słowa wyjaśnienia lub pożegnania. Kibum zasłonił twarz dłonią. Chciało mu się płakać, jednak nie był już nawet w stanie. Przymknął oczy nie będąc pewnym kiedy zasnął ani ile spał. Jednak kiedy tylko otworzył oczy, nadal był sam, jednak na krześle obok niego leżała zapakowana w przezroczystą folie kanapka. Jego brzuch aż zaburczał na widok jedzenia. Spojrzał na zegar, przespał dwie lekcję. Blondyn westchnął siadając , krzywiąc się przy tym przez ból. Ciężko mu będzie się z tego wytłumaczyć przed nauczycielami, a za razem nie chciał mimo wszystko wkopać Jonghyuna. Był niemal pewien, że to brunet przyniósł mu jedzenie, w końcu kto inny? I znowu czuł się przez to zakłopotany. Musiał mu podziękować za wszystko. Blondyn znowu zerknął na zegar kiedy zjadł. Podniósł się ciężko z kozetki, przeklinając pod nosem na ból. Przy łóżku leżała jego torba. Zacisnął mocno zęby wychodząc z pomieszczenia. Postanowił pójść wcześniej do domu. Na szczęście udało mu się wymknąć bez przeszkód. Droga powrotna minęła mu trzy razy dłużej niż normalnie. Jednak, w końcu doczłapał się nie mając jednak siły wchodzić po schodach. Postanowił więc położyć się z salonie . Resztę dnia spędził przed telewizorem, robiąc zimne okłady na brzuch.

_____________________________________________________________

Witajcie kochani! Po pierwsze chce was przeprosić. Przyjaciółka, która betuje dla mnie to opowiadanie wyjechała, a ja jestem od siódmej na nogach i spałam dwie godziny, wiec nie mam głowy aby czytać tekst pierdyliard razy i wyłapać wszystkie błędy ;< 

Co do nastepnego rozdziału przy dobrych wiatrach dodam w środę, jeśli nie znajdę czasu zrobię to w sobotę od rana. To chyba tyle, więc przechodzę do komentarzy:  

Fumi Yamato - Ojej, lekką presję na mnie wywarłaś xD pozostawiam jedynie twojej opini i ocenie. Mam nadzieję, że spodoba Ci się tak jak "Strach ma wielkie kły" :3 

Marta K - Chyba większość osób przeżyło taki okres. Jeśli nie wpasujesz się w otoczenie [ moje otoczenie to były plastiki i dresy, wiec wgl tam nie pasowałam ] to zawsze będą cię wytykać jako odmieńca. Ale nie warto się załamywać takimi rzeczami, prawda? ;3 I tak, można powiedzieć, że Choi jest tym pomocnym. Jednak czy jest niezależny.. tego bym do końca nie powiedziała. Jednak o tym przekonasz się później. : D 

Datenshi189 - Oj, już cię wciągnęłam? och, nie planowałam tego * złowieszczy śmiech * No i obie lubimy łzy Key, o ile wypłakuje je w ramie Jonghyuna <3 A Kibum dużo razy będzie cierpiał w tym opowiadaniu. To dopiero początek ;< I kurde... Minho wszystkich ciekawi w tym opowiadaniu, pomimo że on i Tae to raczej postaci drugoplanowe... xD Tak w sekrecie się przyznam [ teraz to w sumie już nie jest sekret... ], że tytuł był całkowicie przypadkowy. Nie wiedziałam jak nazwać, więc wzięłam pierwszą lepszą wypowiedź, któregoś z bohaterów. Jednak jak to często bywa w literaturze, sztuce czy muzyce, prace są często nadimpretowane... haha, kurde, rozgaduje się nie na temat xD  Wracając do twojego komentarza... ja również jestem leniem. Zostawiam wszystko na ostatnią chwilę i potrafię oglądac jakiś nudny program przyrodniczy przez pięć godzin, bo nie chce mi się ruszyć po pilota.... Ale jakiś taki zatrzyk miałam weny, że napisałam w dnie noce ponad 9tys. słów. Jednak nie bierz ze mnie przykładu... daje zły przykład innym xD 

i_want_youu - Kurde, wszyscy poszukują większego znaczenia, a oryginalnie go nie było... xD ale specjalnie dodałam małe wyjaśnienie sytuacji w 8 rozdziale. Hehe, oj, uległy Kibum jest słodki <3 jak taki mały słodki kociak dopiero oderwany od mleka matki [ kurde, jakie przykłady mi wpadają do głowy... xD ] Mam nadzieję, że ten rozdział też Ci przypadł do gustu. : D 

Aleksandra Kim - Omnomnom, dziękuję <3 Mam nadzieję, że ten też się podobał :3 

witness. - Mam nadzieję, że pozytywnie cie zaskoczę,  pomimo że przez kilka pierwszych rozdziałów akcja dość szybko się toczy moim zdaniem. ;< Ale nie zmieniam tego, bo bym musiała całe pisac od nowa, a wiadomo, że człowiek to stworzenie leniwe xD 

Okey, słodziaki. To tyle na dzisiaj. Wiem, że mam na innych blogach zaległości. Jednak teraz moje myśli sa daleko przy łóżku... Dlatego kiedy tylko odeśpię, nadrobię zaległości : D [ czyli pewnie dopiero w poniedziałek xd ]

Tak więc ja mówię dobranoc i dziękuję za wszelkie miłe komentarze <3