Strach ma wielkie kły - Rozdział 4

Oto przed wami 4 rozdział. Wiem, że musieliście długo czekać, jednak mam nadzieję, że było warto. Zapraszam do czytania.

Za bete i szablon dziękuję witness.

_________________________________________________________________

Rozdział 4

Nie minął nawet tydzień od przyjazdu Jonghyuna, a wszyscy ponownie rzucili się w swoją życiową rutynę. Kibumowi jednak to nie przeszkadzało. Lubił swoje życie takim, jakie jest, bez stresu i koszmarów. Tak, dokładnie. Od tego strasznego snu o własnej śmierci i Jonghyunie jako napastniku, nie miał więcej podobnych snów. Ponownie jego poranki były nudne i monotonne.

Jeśli chodzi o jego relację z brunetem, to było znośne. Jong często wpadał do baru, jednak co się dziwić, skoro jego dziewczyna nie wyglądała na taką, co umie gotować, pan domu również, więc jedyne, co im pozostało, to stołować się tutaj.

Niemniej Key już od tygodnia nie widział tej kobiety (lafiryndy, jak zwykł ją nazywać). Zaczął nawet podejrzewać, że klimat jej nie odpowiadał albo co gorsza wpadła w łapy jakiegoś niedźwiedzia, kiedy wyszła w poszukiwaniu plaży i luksusowego sklepu. Dla Kibuma byłaby to wielka strata, naprawdę! Czułby się nawet w obowiązku zająć się jej facetem, który niestety jest w stu procentach hetero.

- Key~! – krzyknął głośno drobny, rudy chłopak tuż przy uchu zamyślonego blondyna, tym samym wyrywając go z własnego świata.

Kibum w pierwszym odruchu skrzywił się, zaraz jednak westchnął i uśmiechnął dobrodusznie do chłopaka.

- Taemin… potrzebujesz czegoś? – zapytał troskliwie, zerkając na zegarek. Zmarszczył przy tym brwi, myśląc intensywnie. Chłopak powinien być teraz w szkole, więc co tutaj u licha robił? Jeśli znowu się zerwał, to on nie będzie już brał za niego odpowiedzialności. Nieważne, że ten był już dorosły.

- Umma, ranisz moje uczucia – mruknął, przykładając dłoń do czoła w teatralnym geście. Key spojrzał na niego jak na idiotę, co natychmiast poskutkowało, a chłopak spoważniał. – Wyjeżdżam na kilka dni, zajmij się proszę moimi kwiatkami i żabcią– mówiąc to, Taemin wysunął w stronę blondyna pęk kluczy.

Kibum kiwnął głową, nie roztrząsając tego, gdzie ten jedzie. W końcu nie był to pierwszy raz, kiedy jego maleństwo wyjeżdżało. Póki wracało w jednym kawałku, ze swoimi dziewictwem (którego nie posiadał, jednak Kibum nie był tego świadomy) oraz bez śladów na rękach po igłach, nie musiał pytać po co i gdzie jedzie.

- Ta bestia mnie nie lubi – mruknął blondyn, wsuwając klucze do kieszeni. Taemin wywrócił oczami, zeskakując ze stołka. – No serio! Za każdym razem patrzy na mnie dziwnie… – mruknął pod nosem Key, wykrzywiając usta w podkówkę.

- Nie marudź. On cię uwielbia, to ty po prostu boisz się dużych psów przez co masz jakieś urojenia – zbył go Taemin machnięciem ręki. Prawda była taka, że jego pies kochał Kibuma, tylko był nieco szorstki w obyciu i okazywał w dziwny sposób uczucia.

- Nie mam urojeń – jęknął cierpiętniczo blondyn, patrząc zagubiony na przyjaciela.

Tae pokręcił głową, uśmiechając się uroczo do Kibuma. Pochylił się nad ladą, całując blondyna przelotnie w policzek.

- Niech ci będzie, ale opiekuj się nim dobrze. Wrócę niedługo – pożegnał się z nim, odwracając jeszcze w drzwiach baru, aby mu pomachać.

Kiedy tylko Tae wypadł na świeże powietrze, opatulił się szczelniej szalikiem, chcąc uchronić się przed nieprzyjemnym chłodem. Zbliżały się przymrozki, dlatego cieszył się, że będzie mógł na kilka dni wyjechać w nieco cieplejsze i lepiej nasłonecznione rejony. W końcu na tym zadupiu nawet słońce nieczęsto gościło.

Taemin przystanął tuż za zakrętem posterunku. Wysłał Minho, krótką wiadomość, a po chwili z wnętrza wyszedł asystent szatyna. Tae uśmiechnął się pod nosem, szybko i sprawnie wsuwając się do środka. Po pokonaniu kilku metrów stanął twarzą w twarz z kochankiem. Choi uśmiechnął się na jego widok szelmowsko, rozsiadając się w wielkim fotelu za biurkiem.

- Stęskniłeś się, dzieciaku? – zapytał z wyższością szatyn, na co na wargi Taemina wstąpił lekki grymas. Mimo to nie zrażał się złośliwościami. Były w końcu codziennością w ich życiu, jednak wiedział też, że Minho nigdy naprawdę by go nie obraził.

- Chciałem się pożegnać… – wyszeptał, obracając fotel, na którym siedział szatyn w swoją stronę. Usiadł mu na kolanach, oplatając ramionami jego szyję.

- Już jedziesz? – Ton głosu szatyna zmienił się diametralnie z szyderczego na czuły. Położył dłonie na biodrach chłopaka, głaszcząc je z uwielbieniem. – Chciałbym pojechać z tobą, ale...

- Ale masz dużo pracy – dokończył na niego Taemin, wplatając palce w krótkie ciemne włosy. – Rozumiem to – mruknął posępni,e wyglądając niczym skarcony szczeniak.

Wargi Choi delikatnie drgnęły ku górze. Obaj nie byli zadowoleni z tego wyjazdu, jednak jak mus to mus. Oczywiście w innych okolicznościach skakali by z radości, przynajmniej Taemin, Minho był zawsze bardziej powściągliwy w wyrażaniu emocji.

- Kiedy wrócisz, uczcimy to odpowiednio – wyszeptał zmysłowo szatyn do ucha kochanka, pieszcząc wewnętrzną stronę ud drobnego chłopaka. Taemin westchnął drżąco, drapiąc szatyna po torsie przez cienki materiał koszulki.

- Przestań… - wysapał Tae, odsuwając dłonie mężczyzny od swojego ciała. Wiedział, jak to się skończy, jeśli teraz nie przestaną. Był zbyt uległy i chętny za każdym razem, kiedy Minho go uwodził czy dotykał. Dlatego był pewien, że kiedy tylko wróci nie wyjdą z sypialni przez długi czas.

- A dostanę chociaż buziaka? – zapytał niewinnie Choi, widząc jednak skonfundowany wyraz twarzy drobnego chłopaka, uniósł dłonie do góry. – Rączki mam przy sobie – mruknął, puszczając mu oczko.

Taemin westchnął cicho, przybliżając się do niego, tak że stykali się torsami. Chwilę patrzyli sobie głęboko w oczy nim rudzielec pokonał dzielące ich milimetry, łącząc ich wargi w namiętnym pocałunku. Minho wpatrywał się spod wpółprzymkniętych powiek na lekko zarumienioną twarz chłopaka. Powstrzymał się przed szerokim uśmiechem, w zamian tego obejmując go w pasie i pogłębiając pieszczotę. Złapał rudzielca za kark, rozchylając jego wargi językiem i pieszcząc podniebienie kochanka. Z ust Taemina wyrwał się cichy jęk przyjemności. W końcu odsunął się od szatyna, patrząc na niego zamglonym wzrokiem.

- Ręce miałeś mieć przy sobie – wyszeptał w wargi Choi, czując jego dłonie na swoich pośladkach. Minho przybrał wyraz twarzy niewiniątka, unosząc brwi w geście niezrozumienia. Tae prychnął cicho i wstał z jego kolan, wyczuwając coraz silniejszy zapach asystenta szatyna. – Będę tęsknił – pochylił się jeszcze raz, muskając jedynie usta kochanka.

Choi spojrzał smutno za oddalającą się sylwetką drobnego chłopaka. Następnie przeniósł nienawistny wzrok na górę papierów.

- Cholerna praca…

***

Kibum, tak jak obiecał, chodził codziennie do domu Taemina. Było to bardzo niewdzięczne zadanie, ponieważ ich mieszkania dzieliła znacząca odległość. W sumie z domu Key wszędzie było daleko. Niemniej jednak, pokonywanie takiego dystansu kilka razy dziennie wykańczało. Do tego pogoda też nie była łaskawa. Nadchodził listopad, co oznaczało większe opady, chłód i mniej słońca. To ostatnie mu nie przeszkadzało. Lubił swoją jasną skórę, która na dodatek był wrażliwa na promienie UV i przybierała nieprzyjemny dla oka świński odcień.

Blondyn owinął się mocniej szalikiem aż po czubek nosa, kiedy wiatr zawiał mu wprost w twarz. Już czwarty dzień, drugi raz tego samego dnia wracał od Taemina. W czasie przerwy na lunch poszedł wyjść z Żabą na spacer i musiał przyznać temu dzieciakowi rację: ten kundel go uwielbiał. Odczuwał jego miłość za każdym razem, kiedy jego tyłek lądował na ziemi, a on zostawał przygnieciony przez wielkie cielsko psa. Zawsze kończył wtedy cały w jego ślinie. Dlatego wolał małe psy, te przynajmniej go nie stratują.

- Wróciłem – mruknął zachrypniętym głosem na wejściu do baru. Staruszka spojrzała na nieco znad lady, marszcząc przy tym brwi.

- W końcu, zaraz się zacznie pora obiadowa. Przygotuj się do pracy. – zarządziła, zeskakując ze stołka, na którym siedziała. Poczłapała na zaplecze zająć się gotowaniem albo paleniem. Ewentualnie jednym i drugim.

<

Kibum niechętnie powiesił ubrania, zostając jednak w szaliku. Nawet we wnętrzu było zimno albo to on był tak rozpalony, że powietrze wokół wydawało mu się chłodniejsze niż wcześniej. Przetarł twarz dłońmi, czując jak jego ciało płonie, a świat mu wiruje przed oczami. Włączył czajnik elektryczny, chcąc sobie zaparzyć wodę na lek przeciwgorączkowy.

Ciepły napar nieco poprawił jego stan, jednak nie na długo, bo już po kilku godzinach ponownie zaczął odczuwać objawy przeziębienia. Na szczęście jednak minęły godziny szczytu i udało mu się wybłagać u właścicielki wcześniejsze wyjście. Ta w geście dobroci dała mu nawet kilka dni wolnego, aby wyzdrowiał. Pomimo tej otoczki zimnej, wrednej, starej kobiety była naprawdę miłą, ciepłą i kochającą osobą. Nieraz gotowała więcej zupy, aby dać ją Kibumowi, wiedząc, że ten nie zawsze ma czas zjeść zdrowo. Tłumaczyła się wtedy, że po prostu nagotowało jej się więcej, a żal wylewać. Jednak Key wiedział, jaka jest prawda, mimo to nie próbował jej wyciągnąć z kobiety. Liczył się w końcu sam miły gest, prawda?

Jednak teraz o wiele bardziej od ciepłej zupy przydałaby mu się eskorta. Kibum ledwo szedł, a do jego domu nadal był kawał drogi. Gdzieś w połowie dopiero uświadomił sobie, że mógł pójść do mieszkania Taemina. Niestety zaszedł już za daleko, aby teraz się cofać.

Mimo to miał wątpliwości, czy uda mu się dojść do domu. Podejrzewał, że zemdleje gdzieś w zaspie, zamarznie na śmierć, a jego zwłoki zakryje gęsto sypiący śnieg. Znajdą go dopiero kilka dni później, kiedy nie da znaku życia. Może wyślą nawet za nim psy? Och, i urządzą mu huczny pogrzeb. Chciałby ładny nagrobek z marmuru oraz delikatne złote litery. No i tylko białe kwiaty! Chyba powinien zapisać swoje ostatnie życzenia na kartce…

Nim jednak zdążył cokolwiek uczynić czy zagłębić się w pesymistycznych myślach, nogi się pod nim ugięły, a on runął w śnieg. Nie pamiętał nawet, kiedy upadł. Zamroczony gorączką zasnął pochłonięty przez chorobę.

***

Blondyn przekręcił się na drugi bok, zaciskając palce na delikatnej, satynowej pościeli. Wtulił twarz w poduszkę pachnącą jaśminem i różami. Skrzywił się delikatnie na to połączenie, z opóźnieniem rejestrując, że jego poduszki tak nie pachną. W końcu nieco otrzeźwiały otworzył szeroko oczy, wpatrując się w obcy sufit. Obrócił głowę, przyglądając się wnętrzu pomieszczenia, po czym spojrzał na okno, chcąc ocenić gdzie jest, jednak sypiący śnieg uniemożliwiał mu to skutecznie.

Key uniósł się na łokciach, ponownie rozglądając się po pomieszczeniu. Wypłowiałe, dawno niemalowane ściany i stare, mahoniowe meble. Wszystko urządzone w ciemnych barwach. Zerknął pod pościel, z ulgą stwierdzając, że niczego mu nie brakuje i nadal jest w swoich ubraniach.

Blondyn zsunął się z łóżka, bez problemu stając na równych nogach. Zarzucił na siebie bluzę wiszącą na krześle przy drzwiach, wychodząc następnie na niewielki korytarzyk. Obejrzał się we wszystkie strony, próbując ogarnąć się w sytuacji. Przymknął oczy i zaczął nasłuchiwać. Najbliższe i jedyne odgłosy jakie do niego docierały, pochodziły z pomieszczenia, które znajdowało się niedaleko niego.

Kibum podszedł do drzwi i przystawił ucho do nich, by móc cokolwiek podsłuchać. Nie był jednak w stanie zrozumieć nic z odgłosów. Niezbyt chętnie złapał za klamkę, otwierając drzwi bez pukania, co było sporym błędem, ponieważ stanął twarzą w twarz z Jonghyunem. Chociaż stwierdzenie twarzą w twarz raczej nie jest odpowiednie. Key wpatrywał się zagubiony w scenę odgrywającą się na łóżku bruneta. Z zażenowaniem zamknął drzwi, biegnąc na oślep i trafiając po chwili do kuchni. Usiadł przy blacie, zakrywając twarz dłońmi. Czuł, jak jego poliki płoną żywym ogniem. Nigdy nie widział ludzi uprawiających seks na żywo. W sumie to nie było nic dziwnego, zwykły seks dwójki ludzi, jednak co innego rozmawiać o tym, myśleć, oglądać online czy na porno stronach. Kiedy widzi się to na żywo jest.. tak cholernie niezręcznie.

Kibum nalał sobie wody do szklanki, chcąc ochłonąć. Mało tego nie mógł pozbyć się z głowy wizji umięśnionego ciała Jonghyuna, po którym ściekały kropelki potu. Pracy jego mięśni, kiedy wykonywał kolejne pchnięcia. Lekko rozchylonych ust wykrzywionych w delikatnym uśmiechu, zamglonego wzroku, który chłonął zachłannie ciało pod sobą. Wszystko to sprawiało, że chciał być pod nim, jęczeć dla niego, wić się i błagać o więcej.

- Wszystko w porządku? – Key pisnął cicho, brutalnie wyrwany ze swoich grzesznych myśli. A fakt, że wyrwał go z nich nie kto inny, jak sam obiekt jego fantazji nie poprawiał w żaden sposób jego sytuacji.

- T…tak – wyjąkał cicho, oddychając głęboko i starając się oderwać wzrok od wyeksponowanego ciała szatyna. Sam Jonghyun nie ułatwiał mu niczego, paradując w samych spodniach i roztaczając wokół siebie woń właśnie odbytego stosunku. – Czemu tutaj jestem? – zapytał po chwili Kibum, który w miarę odzyskał głos. Przynajmniej na tyle, aby się nie zająkiwać co słowo.

- Zemdlałeś mi przed domem – mruknął brunet, sięgając po jabłko, w które od razu się wgryzł. – Głodny? – dopytał, pochodząc do lodówki i znikając za drzwiczkami. Key westchnął w duchu, dziękując bogu za chwilę spokoju dla jego nadwyrężonego serca. Kiedy już miał odpowiedzieć na zadane pytanie jego uwagę przykuła znajoma sylwetka, która mignęła w wejściu do kuchni. Kibum rozpoznałby ją wszędzie. W końcu kilka lat temu była mu bliska. Z resztą nadal jest. Anna, jego była dziewczyna, ówcześnie przyjaciółka. – Kibum?

- Ach, nie dzięki – mruknął, spoglądając na gospodarza. – Może poproszę tylko kawę – szepnął nieśmiało, próbując odnaleźć się w tej dziwnej sytuacji. Do tego zaczynał odczuwać emocje, które nigdy nie powinny się pojawić. Był zazdrosny, zazdrosny jak cholera o swoją przyjaciółkę. Dałby wszystko, aby znaleźć się na jej miejscu, co swoją drogą jest raczej niepokojące, ponieważ Anna zawsze gardziła przygodami na jedną noc, a raczej wątpił aby z Jonghyunem byli parą. W końcu brunet miał już dziewczynę, a Anna zbyt szybko wybiegła z domu.

- Posłodź sobie. – Jong postawił mu przed nosem kubek oraz cukier, samemu zatapiając zęby w drugim z kolei jabłku.

Key kiwnął głową, mieszając beznamiętnie łyżką w kubku. Wszystko robił mechanicznie, czując się dziwnie otępiały.

- Jonghyun, mogę ci zadać osobiste pytanie? – Blondyn odwrócił się do gospodarza, który, ku uciesze jego wymęczonego serca, założył w końcu koszulkę. Brunet wzruszył ramionami, zmywając naczynia kilka kroków od Kibuma. – Gdzie twoja dziewczyna? – dopytał, patrząc się na dno kubka, gdzie zostały jedynie fusy. Jong wyciągnął w jego stronę dłoń. Key podreptał w jego stronę, podając mu brudne naczynie.

- Pokłóciliśmy się, ona wyjechała i tyle. To nie była jakaś wielka miłość. – Starszy mężczyzna wzruszył ramionami, kończąc swoją historię. Wytarł dłonie w ręcznik, patrzącnieodgadnionym wzrokiem na blondyna. Key czuł się osaczony przez to czujne spojrzenie, które mogło przeszyć go wskroś.

- Współczuje. – Tylko tyle zdołał wydukać Kibum, chociaż tak naprawdę wcale nie było mu przykro. Nie lubił tej dziewczyny, pomimo że nawet jej nie znał. Co prawda blondyn nie należał do osób osądzających kogoś po pozorach i pierwszym wrażeniu, jednak był zazdrosny. Tak samo zazdrościł Annie. Nie chciał jednak się zagłębiać w te uczucia, bojąc się tego, co może odkryć. – Przepraszam, ale będę się już zbierał. – Key wstał z krzesła, poprawiając koszulkę na sobie. Jonghyun przytaknął, odprowadzając chłopaka do drzwi. Przy wyjściu Kibum odebrał od bruneta swoją torbę.

- Odprowadzę cię – odparł Jjong, zarzucając za siebie niedbale kurtkę.

Key otwierał i zamykał usta, próbując znaleźć argument, aby odmówić, jednak nic jak na złość nie przychodziło mu do głowy. W końcu niechętnie zgodził się na „eskortę”.

***

- Naprawdę musisz codziennie tędy chodzić? – Jonghyun marudził już od kilku minut. Najczęściej zaczynało się wtedy, kiedy obrywał gałęzią w twarz lub jakimś innym krzakiem w którąś część ciała.

- Nie jest tak źle. Przywykłem. – Kibum wzruszył ramionami, idąc uparcie przed siebie.

Jong z początku wątpił, czy aby na pewno idą dobrze. W końcu nie było tutaj żadnej ścieżki. Młodszy chłopak zapewniał go jednak, że to najszybsza droga do jego domu, a on nie znając zupełnie terenu, musiał mu zaufać.

- Podziwiam cię – wyszeptał cicho, a dalszą wypowiedź zagłuszyła salwa przekleństw, kiedy kolejna gałąź uderzyła w jego przystojną twarz.

Blondyn uśmiechnął się półgębkiem, widząc w oddali zarys swojego domu. Jonghyun odetchnął w duchu, kiedy wyszli z gęstwiny lasu na brukowaną ulicę.

Wraz z ich wyjściem spomiędzy drzew rozbrzmiało krakanie ptaków siedzących na olbrzymim drzewie tuż przed domem Key. Jong zatrzymał się w pół kroku, szykując się w każdej chwili do ucieczki. W końcu każdy by się tak zachował, gdyby widział dwadzieścia wielkich kruków machających skrzydłami i ogólnie wyglądających mało przyjaźnie.

- Spokojnie, nic ci nie zrobią. Po prostu jesteś obcy. – Kibum wyciągnął do niego rękę, którą brunet od razu ujął. Wytłumaczył mu przy okazji, że w ten sposób ptaki go zaakceptują. Blondyn pociągnął ich w stronę schodów. Kiedy weszli na górę, nadal trzymając się za ręce, krakanie nieznacznie ucichło. Ptaki mimo to nie spuszczały czujnego wzroku z bruneta, zupełnie jakby pilnowały go w razie, gdyby chciał zrobić coś Key. Kilka większych kruków przysiadło na barierce okalającej niewielki taras przed drzwiami. – Em, dzięki za wszystko. – Kibum zabrał dłoń, czując jak poliki go delikatnie pieką.

Jonghyun kiwnął głową, dobrodusznie udając, że nie widzi tych nikłych rumieńców.

- Do usług. Jednak następnym razem zostań proszę w domu – mówiąc to, brunet sięgnął do włosów chłopak, targając go w przyjacielskim geście. Z boku rozległo się pojedyncze krakanie, jednak Jong zignorował je.

- Dobrze, mamo – burknął butnie Key. Posłał jeszcze mężczyźnie ciepły uśmiech, nim zniknął za drzwiami swojego mieszkania.

Jonghyun zacisnął wargi w wąską linie, patrząc nienawistnie na ptaki, których oczy wysyłały niemą groźbę. Zaraz jednak uśmiechnął się kpiąco, pogwizdując pod nosem i schodząc po schodach.

- Robi się interesująco… – wyszeptał pod nosem, znikając w ciemności lasu.

_________________________________________________________________

Piszę coraz dłuższe rozdziały.. jestem z siebie dumna xd. Mam nadzieję, że podoba wam się nowy wygląd bloga, jednak jeśli mielibyście jakieś zażalenia, że coś jest nieczytelne pisać śmiało.

A teraz jeśli chodzi o 5 rozdział... mam teraz kilka dni wolnego. Postaram się przysiąść i napisać, aby wstawić coś przed wyjazdem na plener.

Z kolej podczas pleneru będę miała internet i może uda mi sie zacyganić komuś laptopa więc jeśli dobrze pójdzie w następnym tygodniu będzie 6 rozdział :3 

Kilka słów jeszcze o samym opowiadaniu. Chce zaznaczyć, że staram sie aby nic nie było przypadkowe. To, że Minho wiedział kiedy Tae ma urodziny, kruki siedzące przy domu Kibuma.. wszystko to wyjaśni się wraz z rozwojem akcji. 

Teraz odpiszę na wasze komentarze:

@witness. - ach, to uzależnienie od gier... rozumiem to xD I chyba każdy lubi napalonego Taemina >D

@Ritsu Senpai - jeśli chodzi o pisanie większej ilosci scen łóżkowych..to moja przyjaciółka podziela twoje zdanie. Kiedy jej opisywałam dalsza akcję aby spojrzała na nią świeżym okiem jedyne co jej nie pasowało to mała ilość seksu ;<

@Ombre - Jak można nie być troskliwym wzgledem takiego słodziaka jak Taemin? xD Cieszę się też, że podobał ci sie smut w moim wykonaniu. W końcu nie zawsze wszystkim się podobają.

@Maknae Star - rumienisz? uhuhu, przepraszam, że cię doprowadziłam do takiego stanu xD Tak, ta scena o rozmowie o miłości też jest jedną z moich ulubionych w tym dodatku >d

 @Datenshi189 - Po pierwsze - Witam :3 i dziękuję za wszystkie poprzednie miłe komentarze :D Jeśli chodzi o to skad Minho wiedział..dowiesz się z czasem >D Uchylę jedynie rąbka tajemnicy... z tego samego powodu musieli uciekać na takie zadupie. ;] Chętnie wejdę i poczytam twoje ff w wolnej chwili <3

To chyba na tyle... Wszelkie zaległosci jakie mam w czytaniu innych blogów nadrobie w weekend. Tak, więc do następnego~