środa, 8 lipca 2015

"Nie mów nikomu..." - Część 2




Nie mów nikomu, o moich wątpliwościach  
 

Dym przyjemnie wypełniał jego płuca, chociaż smak papierosów nigdy go nie wciągał. Mimo to lubił od czasu do czasu sobie zapalił. Stał w cieniu drzewa przed szkoła. Koło niego przechodzili kolejni uczniowie. To nie tak, że wypatrywał blond czupryny chłopaka, którego poznał wczoraj. Po prostu lubił patrzeć na ludzi. Byli interesujący. Poczuł, jak ktoś zabiera z jego dłoni papierosa. Minho zaciągnął się raz, kończąc tym samym używkę.

- Mogłeś poprosić, dałbym ci jednego – mruknął Jong, wyciągając z torby paczkę, aby zapalić jeszcze jednego przed lekcjami. Choi miał tak pojemne płuca, że spalił prawie połowę za jednym razem. Wsadził filtr między wargi, w momencie kiedy podjechał czerwone Suzuki z Taeminem na siedzeniu pasażera i Onew za kierownicą. Jonghyun spojrzał ze współczuciem na Minho, który zaciskał dłonie tak mocno na własnych ramionach, aż mu knykcie zbielały. Mimo to zachował kamienną twarz, kiedy dzieciak żegnał się ze starszym mężczyzną. Przez jego twarz przemknęło zakłopotanie, kiedy zauważył dwójkę mężczyzn przy drzewie. Podszedł w ich stronę, nieco nieśmiało kładąc dłoń na ramieniu Choi. Przywitał się z nimi, szatyna obdarzając całusem w polik. Minho zatuszował wszystko pod sztucznym uśmiechem i pytanie jak minął mu ranek. Jong wiedział co nadejdzie potem. Taemin zacznie się tłumaczyć, Choi powie, że go nie obchodzi co robi z Onew, potem się na siebie obrażą, ale za dwie czy trzy godziny wszystko będzie w porządku. Zawsze tak było. Dlatego wolał się oddalić już teraz i umilić sobie jakoś dzień. W drodze do sali złapała go jego dziewczyna. Przepraszała za poprzedni wieczór, obiecując, że jeszcze tydzień i będzie po wszystkim. Wrócą do dawnej rutyny. Jonghyunowi jednak niespecjalnie jej wczoraj brakowało. Może dlatego, że ten związek powoli go nudził? Lubił ją, lecz zdecydowanie nie była to miłość albo po prostu nie był dobry w związkach? Tak, to zdecydowanie o to chodzi.

Nie był wcale zdziwiony, gdy wieczorem siedząc na polanie Kibum nie przyszedł. Podobnie było następnego dnia. Mimo to Jong przychodził tam, chociaż przestał myśleć o tym blond chłopaku. Trzeciego dnia od spotkania, aby umilić sobie jakoś czas, zabrał notatnik, w którym pisał teksty piosenek. Głównie pisał o miłości, gdyż był to najlepszy i najłatwiejszy temat. Każdy artysta ma na swoim koncie chociaż jedną smętną piosenkę, niemniej on nie uważał siebie za artystę. Był ledwie początkującym chłopakiem z gitarą i talentem do pisania kiczu. Pozwolił wciągnąć się swojemu umysłowi w ten niewielkie, cudowny świat w jego głowie, nie zauważając ruchu w lesie. Kibum od dłuższego czasu kręcił się, nie będąc pewnym czy to dobry pomysł by wracać. Nie powinno go tutaj być, lecz też nie potrafił tak jak dawniej wysiedzieć w domu. Te kilka dni wcześniej poczuł się chociaż trochę bardziej odprężony, kiedy na kilka minut zapomniał o swoich problemach, śmierci matki i całym tym syfie jakim dla niego jest świat. Poczuł się w końcu człowiekiem, który umie się uśmiechać z dość nieudolnych żartów Jonghyuna.

Brunet poderwał głowę słysząc szelest. Wkrótce między gęstwinami wyłoniła się drobna, lecz wyższa od niego postać. Chłopak stawiał niepewne kroki w stronę auta, nieco nieśmiało machając Jongowi na powitanie. Ten odwzajemnił to skinięciem głowy, odkładając od razu na bok notes z piosenkami.

- Nie podejrzewałem, że wrócisz – zaśmiał się cicho brunet, zsuwając delikatnie z maski samochodu na tyle, by nogi dotykały ziemi. Kibum stanął przed nim, nerwowo pocierając kark.

- Podobnie jak ja – odparł cicho, bardziej do siebie niż bruneta, lecz kiedy byli sami otoczeni drzewami, żadne szepty pod nosem nie uszłyby ich uwadze. Kibum przysiadł obok Jonghyuna na długość przedramienia. – Zrobiłem z siebie głupka. – burknął, kręcąc głową na słowa, które wypowiedział podczas pożegnania. Dopiero, kiedy odszedł kawałek zdał sobie sprawę jak dziwne one były. Jednak jeszcze dziwniejsze by było, gdyby się wrócił i zaczął wyjaśniać, że ma lekką paranoję na punkcie tego, że jego ojciec by się dowiedział gdzie chodzi, z kim, a zwłaszcza wtedy, kiedy nie powinno go tam być. Jong spojrzał na niego z uniesioną brwią, nie bardzo rozumiejąc do czego ten zmierza. – No wiesz, wtedy co powiedziałem, abyś nikomu nie mówił. To było naprawdę…

- Dziwne? – dokończył za niego Jonghyuna, a Kibum jedynie pokiwał głową, ukrywając twarz w dłoni, aby ukryć zażenowanie. Niezbyt dobrze radził sobie z ludźmi, co z resztą było widać. To nie tak, że był całkowitym odludkiem, ale nie lubił dużych grup, dlatego miał ograniczone grono znajomych. Poznawanie nowych ludzi od pewnego czasu nie jest dla niego miłym przeżyciem. Kiedyś było inaczej i pewnie dawni znajomi nie uwierzyli, że z głośnego, energicznego dzieciaka zmienił się w tego, kim jest teraz. – Nie przejmuj się tym – Jong machnął na niego ręką, chociaż te słowa nie były do końca szczere. W tamtym momencie wziął go za jakiegoś szaleńca, bo kto normalny mówi coś takiego? Szybko jednak zeszli na przyjemniejsze tematy. Między innymi szkołę. Zbliżające się wydarzenia, wybryki niektórych uczniów, czy narzekali na nauczycieli. Kibum może i nie uśmiechał się zbyt często, wyczynem było, kiedy Jong wywołał u niego delikatny grymas. Zwykłe uniesienie warg, a jak wielkie może mieć znaczenie. Robiło się już późno i chłodno, kiedy blondyn wyciągnął z kieszeni telefon. Była blisko dwudziesta druga. Była późna wiosna, więc nie było aż tak ciemno, co nie znaczyło, że Kibum chciał wracać po nocy przez las. – Mogę cię podwieźć – zaproponował Jonghyun, kiedy zobaczył, że ten zabiera swoją torbę z ziemi. Sam wziął notes, wsuwając go pod pachę, aby drugą dłonią wyciągnąć kluczyki od auta.

- Nie trzeba! Mieszkam niedaleko – od razu odmówił, mając kilka ważnych i mniej ważnych powodów. Jong nie drążył i pożegnał się skinięciem głowy. Tym razem Kibum odpuścił sobie dziwne teksty na odchodne. Jonghyun po powrocie ze szkoły zadzwonił do swojej dziewczyny na skypie. Ona żaliła się na uziemienie, on na prace domową a to, że nie wspomniał jej o nowym znajomym było jak najbardziej w porządku.

Jong wcześniej nie zwracał uwagi na Kibuma w szkole, lecz kilka razy mignął mu na korytarzu zwykle, kiedy przenosił się między klasami. Nie zostawał nigdzie na dłużej niż dwie minuty. Czasami był sam, niekiedy w towarzystwie innego ucznia lub nawet nauczyciela. Wspominał Jongowi poprzedniej nocy, że często załatwia sprawy organizacyjne w klasie, chociaż nie jest to jego obowiązkiem. Kibum po prostu lubił mieć zajęcie. Kiedy pracował i miał ręce pełne roboty, wszystko było jakieś łatwiejsze, mniej myślał o matce, ojcu i bracie.

Jonghyun chciał zagadać do Kibuma, ale nie miał okazji. Wydawało się, że w końcu nadarzy się sposobność na rozmowę z chłopakiem, ale wtedy przed nim pojawił się Taemin z miłym uśmiechem, który zwiastował nieciekawe konsekwencje. Jong wywrócił oczami, dusząc w sobie przekleństwo. Jeśli ten dzieciak przychodził do niego z takim wyrazem twarzy, to znaczyło jedynie, że za chwile zostanie wplątany w ten chory miłosny trójkącik Minho-Tae-Onew.

- Nie, naprawdę nie chce wiedzieć. Dobrze wiesz, że nie popieram tego co jest między wami – wygarnął mu, mimo to z twarzy Tae nie schodził uśmiech, bo słyszał o tym nie po raz pierwszy. Ale przynajmniej się starał w to nie mieszać, prawda? Póki stawia opór jest nadzieja.

- Minho jest chyba na mnie wkurzony, bo Onew będzie mieszkał u mnie przez kilka dni. W jego mieszkaniu poszły jakieś rury i tata mu zaproponował, aby się zatrzymał w naszym domu. – Taemin złapał pod ramię bruneta, ciągnąc go przez korytarz w stronę wyjścia na dziedziniec.

- Pewnie powiedział też, że nic go to nie obchodzi? – no i dałem się w to znowu wciągnąć, pomyślał brunet, pozwalając się ciągnąć młodszemu i drobniejszemu chłopakowi, całkowicie zapominając, że chciał zagadać do Kibuma. – Typowe. – dodał, kiedy znaleźli się poza budynkiem. Tae pokiwał głową na znak zgody.

- To takie frustrujące! Zachowuje się jak obrażony dzieciak – ciche prychnięcie wydobyło się z ust młodszego chłopaka, który nadal szedł pod ramię z Jonghyunem.

- Sam też jesteś beznadziejny. Na samym początku oznajmiłeś, że kochasz innego i dziwisz się, że Minho się tak zachowuje? Sam najlepiej powinieneś wiedzieć, że Choi jest terytorialny. Nie, to zbyt zwierzęce określenie. Jest zaborczy, nawet jeśli tego nie przyzna. Do tego jest dumny – Jong mówił monotonnym tonem, bo wałkowali ten temat nie po raz pierwszy i pewnie nie ostatni. – Oboje zachowujecie się niedojrzale prowadząc ten niezdrowy, toksyczny związek. Tylko czekam, aż któreś z was pęknie. – pokręcił głową chcąc dla nich jak najlepiej. Pragnął, aby jego przyjaciel w końcu był szczęśliwy, a na pewno taki nie jest w tym trójkąciku. Przez większość swojego monologu wpatrywał się przed siebie, czując długie szczupłe palce na swoim ramieniu. W końcu spojrzał na Taemina, który uśmiechał się do niego pewnie przez większość rozmowy, patrząc tymi maślanymi oczami. Chłopak nic sobie nie robił z jego porad, czy raczej ostrzeżeń. Jego słowa wchodziły jednym uchem i drugim wychodziły. Jong westchnął głośno, przecierając twarz wolną dłonią. – Dobrze! Porozmawiam z nim, a teraz odejdź ode mnie cholerna pijawko – warknął na niego, wyrywając ramie z uścisku. Praktykował niekiedy z tym dzieciakiem szorstką miłość, by za bardzo na nim nie polegać. Nie długo dane mu było cieszyć się spokojem, bo już po chwili miejsce Taemina zajęła jego dziewczyna. Obdarzył ją oszczędnym uśmiechem, chociaż pragnął świętego spokoju, którego dane mu chyba będzie doświadczyć dopiero w grobie.

***

Po zajęciach umówił się na spotkanie z Minho, aby pogadać tak jak obiecał Taeminowi. Jonghyun często przeklinał swoje dobre serce. Rachunek za kawę wciśnie temu rudemu, wrednemu dzieciakowi. Zajęli miejsce przy oknie w niewielkiej kawiarni.

- Załatwmy to szybko, bo chce wracać do domu – Jong nie rozdrabniał się w tej sprawie. Naprawdę ten dzień był dla niego sporym obciążeniem psychicznym i sam nie był pewien czyja to wina, a szczerze mówiąc to chętnie by kogoś obwinił. – Miej trochę zaufania do Taemina i przestań być taki ponury. Dzieciakowi zależy na tobie, nawet jeśli czuł...

- Czuje – wszedł mu w słowo szatyn z kamienną twarzą popijając mocną kawę ze styropianowego kubka. Jong machnął na niego ręką.

- Nawet jeśli czuje coś do Onew. Ludzie są skomplikowani i mogą kochać kilka osób jednocześnie. – aby zaakcentować, że skończył sam sięgnął po napój patrząc w oczekiwaniu na reakcję ze strony przyjaciela. Nastała długa chwila ciszy, aż w końcu Minho odstawił kubek, obejmując go dłońmi.

- Tylko, że ja nie wiem co on do mnie czuje – wyrzucił w końcu to, co siedziało mu na sercu od bardzo dawna.

- Och… - Jong spojrzał na niego zaskoczony, bo to było coś nowego. – Czyli o to w tym wszystkim chodzi? To może pobawicie się w dorosłość i porozmawiacie o swoich uczuciach, tym samym przestaniecie mnie wpychać  w wasz związek? – zaproponował z pewną dozą nadziei, który jednak była nikła, bo oni nie rozmawiali na poważne tematy.

- Jasne – parsknął sarkastycznie Choi, byleby zakończyć tą rozmowę. Jong nie ciągnął tematu, gdyż czuł, że wywiązał się ze swojej części umowy z Taeminem.

- Czasami… - urwał w połowie, bo po drugiej stronie ulicy pośród ludzi dojrzał znajomą sylwetkę. Blondyn szedł z dzieckiem zadziwiająco podobnym do Minho. Parsknął pod nosem, bo ostatnie o co by podejrzewał swojego gejowskiego przyjaciela to nieplanowane dziecko. Choi odchrząknął, aby zwrócić na siebie jego uwagę. – Czasami mam was dość. – dokończył kręcąc głową, lecz w jego słowach nie było negatywnych uczuć.

- Ja ciebie też – odparł mu szatyn z cieniem uśmiechu na ustach.

***

Taemin siedział w swoim pokoju nad książką, którą pożyczył sobie z biblioteczki w mieszkaniu Minho. Słyszał jak w kuchni jego ojciec tłukł o siebie naczynia. Chłopak podejrzewał, że wraz z nim jest Onew. Powinien być szczęśliwy, że facet, który skradł jego serce jest do jego dyspozycji niemal przez cały dzień, lecz jakoś nie czuł tak wielkiej ekscytacji jak powinien. Może dlatego, że z Minho był pokłócony? Chociaż ciężko nazwać to kłótnią, bo żadne niewłaściwe czy obraźliwe słowa nie padły. Nawet o tym nie wspomnieli słowem, a mimo to Taemin wiedział, że jest teraz między nimi cięższa atmosfera. Dlatego pozwoli na kilka dni ciszy, jeśli Choi tego właśnie potrzebuje. Założył słuchawki chcąc odgrodzić się od całego świata i pozwolić się wciągnąć powieści. Chłopak nie zauważył nawet otwieranych drzwi, w których po chwili stanął Onew. Widząc, że Tae go nie słyszy podszedł do łóżka, kładąc mu dłoń na ramieniu. Rudzielec niemal krzyknął, bo został wyrwany w pełnej napięcia akcji. Onew uśmiechnął się przepraszająco, wskazując gestem głowy na drzwi od jego pokoju, w których stał Minho. Jinki ulotnił się równie szybko co pojawił. Taemin ledwo zdążył odłożyć książkę, a drzwi nawet dobrze się nie domknęły, kiedy poczuł jak Minho przyciska go do materaca i całuje żarłocznie. Tae z lekkim opóźnieniem odpowiedział na pocałunek. Czuł zazdrość, potrzebę i desperację bijącą od szatyna. Chłopak zacisnął palce na włosach kochanka, oddychając ciężko, kiedy się od siebie oderwali. Taemin wypchnął biodra do przodu czując jak zaczyna się nakręcać. Choi jednak odsunął się od niego, patrząc mu w oczy z emocjami, których młodszy chłopak nie był w stanie odczytać. Z resztą nigdy nie był w tym dobry. Ciężko mu było zrozumieć innych ludzi i ich emocję. Tak jak teraz nie potrafił odczytać Minho.

- Hej… - wyszeptał rudzielec, aby przerwać niezręczną dla niego ciszę. Choi uśmiechnął się do niego miękko, głaszcząc go po poliku, boku, brzuchu. Niemal czcił jego ciało, tak doskonałe w jego oczach, a jednak nienależące w pełni do niego. Bo chociaż mógł mieć to ciało, nie wiedział czy posiadł również jego serce. Czy jest tam dla niego miejsce przy tym ile Onew już go zajmował. Czy tak wiele wymagał? Chciał tylko być pewien na czym stoi. Pragnął po prostu normalnego związku, a nie jego pustej namiastki wypełnionej zazdrością, niepewnością i jedynie pożądaniem. Minho jednak nie umiał zebrać się w sobie, by rozpocząć poważną rozmowę.

- Jesteś mój, prawda? – zapytał w końcu, próbując uzyskać odpowiedź w bardzo okrętny sposób. Źrenice Tae rozszerzyły się, lecz po chwili ogarnął się z zaskoczenia i pokiwał powoli głową z subtelnym uśmiechem zdobiącym usta. Choi oparł głowę o pierś chłopaka, wsłuchując się w jego bicie serce, które go uspokajało i dawało nikłą nadzieję. – Ja również jestem twój – dodał po chwili, czując jak Taemin zaczyna głaskać go po plecach, tworząc palcem bliżej nieokreślone wzory.

- Myślałem, że nie przyjdziesz, ha, że się nie odezwiesz, a co dopiero pokażesz osobiście – zaczął Taemin, który nigdy nie umiał wytrzymać długo w ciszy, znowu Choi ją uwielbiał. Kiepsko się uzupełniali, a mimo to nie chcieli nikogo innego.

- Psujesz nastrój… - burknął szatyn, wtulając się w drobniejsze ciało. Tae uśmiechnął się kącikiem ust, bo w głosie partnera nie wyczuł pretensji a jedynie rozbawienia. Przynajmniej miał taką nadzieję, bo nie zamierzał się zamknąć.

- Pewnie Jong z tobą rozmawiał. Dobry z niego przyjaciel, chociaż czasami trochę chamski. – I Taemin mówił przez chwilę, potem jeszcze dłużej, głaszcząc Choi po plecach, bawiąc się włosami na karku, podczas gdy Minho z uśmiechem na ustach zaczął przysypiać.

***

Chłopak otulił się mocno kołdrą, chcąc stworzyć z niej kokon ochronny, który oddzieliłby go od całego świata. Niestety nic nie było w stanie go obronić, co najwyżej być namiastką zwodniczego bezpieczeństwa, a to za mało. Blondyn spojrzał przez okno, gdzie księżyc wisiał wysoko na niebie w otoczeniu kilku gwiazd. Zastanawiał się czy Jong jest na tej polanie, czy oczekuje go a może jest tam ze swoją dziewczyną, albo prawdziwym przyjacielem? Nie było w tym goryczy, jedynie stwierdzenie faktu. W końcu ledwo się znali, rozmawiali może z dwa razy. To nic nie znaczy, ale były to bezpieczne myśli, których mógł się uczepić. Podsunął kolana pod brodę, przymykając zmęczony oczy. Drzwi uchyliły się delikatnie. Wyjrzała przez nie niewielka główka, do której po chwili dołączyło równie drobne ciało. Chłopiec przeszedł przez dobrze mu znany nawet po ciemku pokój, aż do łóżka brata. Wsunął się z trudem pod kołdrę, przylegając do blondyna. Kibum uśmiechnął się słabo, przytulając do siebie braciszka. Ucałował go w czubek głowy. Niedużo czasu upłynęło jak dziecko zasnęło w jego objęciach. Był on dla Kibuma niczym promyk nadziei. 
_________________________________________________________________________________________

Uch, wstydzę się za siebie, bo miałam częściej pisać, a nie dodałam nic przez miesiąc ;-; Jestem takim złym człowiekiem... ale raczej teraz rozdział będzie się pojawiał raz w miesiącu, może dwa? W sumie nie byłam pewna czy dodam coś w najbliższym czasie, ale dostałam zastrzyku weny, kiedy się okazało, że dostałam się na wymarzone studia~ Może po ich rozpoczęciu znowu zacznę częściej pisać? 
Tymczasem mam nadzieję, że przyjemnie spędzacie swoje wakacje! 

34 komentarze:

  1. dopiero teraz dotarło do mnie, że nie skomentowałam ostatniego rozdziału! wybacz :c niby wakacje, a człowiek nie ogarnia xD
    no to tego. no. oczywiście standardowo - podoba mi się ;_; kurde, napiszesz kiedyś coś, co mi się nie spodoba? XD jedynie ten trójkąt onew-tae-minho tak mi no.. noooo. nienawidzę ontae :C ale kij.
    jestem ciekawa co będzie z tej znajomości Keyucha i Jonga : o Dinuś, olej laskę, bier się za Keya : D już zaczyna o nim myśleć i tęsknić, to kurde c:
    no i biedny Kijaszek :c ehh. świat jest okrutny no. mam nadzieje, ze dzięki Jonghyunowi się pozbiera :c

    oczywiście chcę więcej 2mina, mniej Onewa : D uwielbiam Kurczaczka, ale nie w takim połączeniu xD także tego. pierwsze co pomyślałam tak ogólnie to, że " w końcu może nie będę się bać, że ktoś umrze!! ". nie umrze prawda? XDD

    gratuluję dostania się na studia! c: przeżywałam dzisiaj tą samą radość :D i jesteś bardzo zła pisząc tak malusio :C ale i tak Cię kocham i rozumiem, więc tego... XD

    weniuchy życzę!
    dei.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No nie wiem czy Ci wybaczę, Dei... ach, a co tam. Masz moje wybaczenie, bo wiem jak teraz ciężko o czas, chociaż niby jest go dużo, ale ja osobiście muszę pięć minut się zastanawiać jaki mamy dzień xD
      och, nie kuś abym napisała kiedyś coś, co Ci się nie spodoba~ Spokooojnie, ten ich trójkącik miłosny nie będzie trwał wiecznie, prawda? Ale kto wie, jakie będzie miał zakończenie... *wzrusza ramionami*
      Chciałabym ci coś więcej powiedzieć jak będzie z JongKey, ale to byłby spoiler... dla mnie samej również, bo nie jestem pewna jak z nimi będzie.
      Chociaż co do umierania nie mogę nic obiecać.... Oj, tylko się z tobą droczę. A może nie? :D
      Mało? Męczyłam się nad tym prawie miesiąc ;-; No ale gratulację dla ciebie! Z jednej strony nie mogę się doczekać, ale wizja mieszkania w akademiku prawie 400km od rodziny trochę człowieka przeraża xd No ale może tam znajdę więcej czasu na pisanie~

      Usuń
    2. ah, dziękuje za wybaczenie litościwa <3. ja się nie zastanawiam jaki jest dzień. ja od razu to sprawdzam gdzieś, bo i 10 minut to za mało na ogarnięcie XD
      nie kuszę! ja nie chcę :CC nie rób mi tego no...
      agh! w co ja wierzę?! zawsze mi będziesz mieszać w głowie i siać niepewność nie?! XD
      jak Ty nie wiesz co z nimi będzie, to co dopiero ja... nawet nie będę się domyślć.
      AHHHH ZAWSZE SIĘ DROCZYSZ TY TY... ygh :D
      biednaś ;_; no ale dasz radę! rodzinę zawsze można odwiedzić w wolne :C będę trzymać kciuki! <3.

      Usuń
  2. Na Boga, kocham Cię normalnie. Uwielbiam Twoje opowiadania i biję się w pierś, że tak późno znalazłam Twojego bloga, bo jest genialny. Przeczytałam wszystkie opowiadania i wielbię "Jak pies z kotem". Zdążyłam to już dwa razy przeczytać i pewnie zaraz znowu to zrobię w niecierpliwym oczekiwaniu na kolejny rozdział. Aż się nie mogę doczekać, weny dużo życzę~!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Aw, dziękuję~ Jak to mówią - Zawsze późno niż wcale :3
      A pomyśleć, że "Jak pies z kotem" był takim luźnym przerywnikiem, no ale cieszę się, że się podoba~

      Usuń
    2. Jak dla mnie zdecydowanie najlepszy. Reszta też mi się okropnie podoba, niczym nie pogardzę, chociaż nadal łudzę się, że 2min zabierze JJonga, kiedy pojadą odwiedzić Ki Buma jeśli chodzi o "Small town..." i będzie Happy End, ale najbardziej się cieszę, że blog nie jest zawieszony ani zakończony, bo mam takie szczęście, że jak już coś dobrego znajdę to zwykle już nic nowego się nie pojawia. Dlatego na ciąg dalszy czekam niecierpliwie i wiedz, że jestem od teraz wierną czytelniczką! :D

      Usuń
  3. W sumie, niewiem co napisać XD Bo rozdział jak zwykle zajebisty TwT I bardzo się cieszę, że wróciłaś :3 Więc zostało mi jedynie czekać na dalszy rozwój akcji:D Pozdrawiam, życzę weny i czasu na pisanie :****

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To "wróciłam" to chyba obecnie trochę zbyt wiele powiedziane patrząc jak długo nic nie dodawałam, ale postaram się to zmienić ;-; Aby juz nie przedłużać dalszego czekania na kolejną część

      Usuń
  4. Ale pojechałam ze spóźnieniem :O Sorka wielkie, ale życie dorosłego to przekichana sprawa. :/
    Nim zacznę rozwodzić się nad rozdziałem, chciałabym ci serdecznie pogratulować dostania się na studia! Juhu, brawo! :D Mogę wiedzieć co za kierunek nasza Nawiedzona wybrała? Plooosie! *_____*
    Jak to dobrze, że Taemin i Minho sobie w końcu co nieco wyjaśnili, a dryblas nie ma już wątpliwości, że młody woli jednak Onew. :P To teraz widzę będzie chociaż u nich sielanka. Jeszcze został Jong i Key keke. Na razie widzę u nich etap zabaw w kotka i myszkę, ale w końcu nastąpi taka chwila, kiedy będą musieli sobie paść w ramiona. ;D
    Dobrze, że Key ma młodszego braciszka, chociaż dla niego jest nadzieja na lepsze jutro, kiedy na niego spojrzy. Ma dla kogo żyć. :( Aby tak pozostało na dłuższą metę.
    Tak w ogóle, to widzę, że nie tylko ja znowu mam zastój, bo wena wolała się iść kochać do lasu, niżeli mi pomagać i dawać pomysły i chęci do pisania. :/ No cóż, mam nadzieję, że chociaż Tobie coś wróci! <3

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. coś wiem o tym życiu dorosłego. Osobiście chce wrócić do czasów przed dwudziestką, czasów liceum itd xD
      Kierunek na studia, na który się dostałam, to "Projektowanie gier i przestrzeni wirtualnej" ;3 Jestem zachwycona, że udało mi się dostać, byłam druga z listy~
      Przed Taeminem i Minho jeszcze bardzo długa droga D: Ale przed Key i Jonghyunem jeszcze dłuższa.
      Ano, młodszy braciszek trzyma Kibuma w pionie, że tak powiem. Ale czy pozostanie na dłuższą metę to i dla mnie jest zagadką xD
      Uh, tak, mam okropny zastój. Znaczy, czasami mam taki dzień, że mam wenę aby popisać, ale ani "nie mów nikomu" ani "unnatural" jakoś mnie do siebie nie ciągnie ;< Może napiszę jakiegoś oneshota na podstawie jednej z gier w które się ostatnio wciągnęłam? No cóż, czas pokażę D: Niemniej trzymam kciuki, aby nam obu powróciła wena ;3

      Usuń
    2. No i gdzie sie podziewasz? :( Czekam i czekam na nowy rozdzial "nie mów nikomu" :(

      Usuń
  5. Także ten.
    Witam, jestem tu nowa... I nie wiem po jakiego czorta ja to teraz pisze xD
    Przeczytanie wszystkiego na tym blogu zajęło mi dzień i nie powiem, że urzekła mnie każda historia przez Ciebie wymyślona (ale i tak najbardziej podobał mi się motym z psychologiem Minho).
    Co do tego rozdziałowca... Moje serce jest tak zbrukane z 2min'em, że chyba popełnie samobójstwo jak się Onew tam przywali.
    Chociaż jeśli wreszcie będzie jakiś z nim romans, Bóg jeden wie co, to przeżyje tą wiadomość, bo jednak lubię tego kurczaka xD
    JongKey... Hum. Jak przeczytałam w poprzednim komentarzu.
    Jeszcze długa droga przed nimi....
    Czyli będą razem, tak? XD
    Chociaż widzę że dosyć dawno dodałaś nowy rozdział i tak czekam z niecierpliwością ^^
    Także życzę weny, chcęci do pisania a przede wszystkim czasu!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To powinnam cię przywitać, chociaż mam sporę opóźnienie w odpisywaniu na komentarze. Aż mi wstyd ;-;
      Aw, cieszę się, że wszystko się podobało <3 I z tych dłuższych części, chyba też najbardziej ludzie psychologa Minho ;3
      Och... kto wie co zrobi Onew w tym opowiadaniu? Może jedynie kryje namiętność do Taemina? To by dopiero wywołało wojnę xD
      Jongkey... no, może będą, może nie. Może nie będa razem. Przyszłość jest taka nieznana ;3

      Usuń
  6. Jak dawno mnie tu nie było.. wybacz ;;
    No to ten, zaczynamy z komentarzem.
    Gdy zobaczyłam w planowanych to opowiadanie byłam strasznie podekscytowana. Ostatnio miałam straszny przestój w czytaniu czegokolwiek i pisaniu, jednak ostatnio znów nabrałam do tego chęci, tak więc postanowiłam przeczytać te dwa rozdziały. I omg jestem pod wrażeniem. Właśnie na coś takiego liczyłam TT <3
    Historia od przeczytania prologu wydawała mi się ciekawa i teraz coraz bardziej utwierdzam się w tym przekonaniu. I coś czuję, że wiem co się dzieje w rodzinie Kibuma i wcale mi się to nie podoba :/
    A teraz czas na feels. Kocham tu Jonga i Kibuma adfghj;ldsya zrobiłaś ich idealnych :( Takich jak kocham najmocniej. I ten trójką OnTaeMin, którego się w ogóle nie spodziewałam. I właśnie przypomniałam sobie jak bardzo kocham Twoje opcia, odwalasz serio kawała dobrej roboty!
    Weny życzę i gratuluję dostania się na wymarzone studia! :D Wybrałaś bardzo ciekawy kierunek z tego co zauważyłam w komentarzach.
    No cóż, czekam na kolejny rozdział z niecierpliwością~ Pozdrawiam, Grellu <3

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie przejmuj się... mnie też tutaj dawno nie było, chociaż to raczej źle o mnie świadczy D:
      Nie chciałabyś może oddać mi trochę swoich chęci? Bo też w czytaniu stoję, przynajmniej jeśli chodzi o k-pop a o pisaniu to już nie wspominając...
      Pewnie większość się domyśla co się dzieje za zamkniętymi drzwiami domu Kibuma i w sumie nie mówię, że jest inaczej niż zapewne podejrzewasz.
      ha... też się nie spodziewałam trójkąta OnTaeMin... pierwotnie miało być OnTae, ale podczas wpisania wplątał mi się tam Choi i tak jakoś wyszło. Tak to bywa jak się odpowiednio nie zaplanuje opowiadania xd
      Postaram się przed pójściem na studia jeszcze coś napisać i dodać, ale nie obiecuje, bo z tym u mnie ostatnio kiepsko ;-;

      Usuń
  7. Eghemm.. A więc tak.Właśnie skończyłam czytać,, Nie jestem jak Minho,, (tak wiem, czemu tak późno? Ale myślałam, że to jest sam 2min XD). No ale czytałam, czytałam i patrze, że nie opisałaś pierwszego razu Jongkey TTwTT!!! I w tedy zaczęłam się trurlać po podłodze, gryść poduszkę (serio), skakać po łóżku itd. Ale na szczęście potem była jedna scenka :) Ale ja i tak bardzo chciałambym przeczytać ten ich pierwszy raz ;-; Więc tak pomyślałam,wiem masz zastój, brak weny,brak czasu, brak chęci, a poza tym to pisałaś to dosyć dawno, ale, że może mogłasza byś kiedyś napisać mały bonusik z tą sceną? Nie teraz, jak będziesz miała czas i ochotę:) Ale oczywiście nie musisz :3 Twój blog. Więc pozdrawiam i przepraszam za jakie kolwiek błędy i jeśli cię uraziłam :***

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Taaak... wiele osób się żaliło chyba na brak tego pierwszego razu JongKey w tym opowiadaniu. W sumie chyba zaczęłam je pisać wtedy, ale uznałam, że nie mam weny i po prostu odpuściłam, aby dodać szybciej rozdział xd
      Czasu to mam póki co aż za dużo, główny problem to pewnie chęci ;-;
      Jednak pomyśle o jakimś bonusie z ich pierwszego razu, chociaż obecnie pracuję nad dość długim oneshotem w oparciu o taką jedną grę komputerową. Postaram się go jak najszybciej skończyć~

      Usuń
  8. Jej :)Bardzo dziękuję, że wgl odpisałaś:* To mi zostało tylko czekać :3

    OdpowiedzUsuń
  9. Nie miałam okazji skomentować twoich wcześniejszych opowiadań, więc chciałabym po raz pierwszy podziękować za twoją ciężką pracę! ;)
    A jeśli chodzi o ,,Nie mów nikomu", jestem mega ciekawa rozwoju wydarzeń dotyczących Kibuma, bo poruszyłaś bardzo delikatny temat, jeśli chodzi o - patologiczne - rodziny. Jednak sugerując się poprzednimi fanfickami, jestem niemal pewna, że ponownie wyjdziesz z tej sytuacji po mistrzowsku, zaskakując nas wszystkich.
    Nieco irytuje mnie sytuacja pomiędzy Taeminem, a Minho. No bo okej, niby Choi dostał, czego chciał, ale zachowanie Taemina względem niego nie jest fair.
    Mam nadzieję, że twoja wena powróci szybko i dasz nam tą przyjemność czytania kolejnych prac <3

    A gdybyś miała ochotę poczytać coś dziwnego, nierealnego i w klimatach lśniących chłopców - http://23--59.blogspot.com/ zapraszam <3
    Reklama jest taka żałosna hahha

    Powodzenia w pisaniu!

    OdpowiedzUsuń
  10. Czy będzie następny rozdział?

    OdpowiedzUsuń
  11. Będziesz jeszcze to kontynuować?

    OdpowiedzUsuń
  12. Będziesz jeszcze to kontynuować?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kiedyś na pewno ponownie ruszę, obecnie próbuje ogarnąć życie na studiach z życiem na własne utrzymanie i pracą, więc jest ciężko niestety D: W wolnych chwilach coś piszę, lecz to nadal zbyt mało by dodać.

      Usuń
  13. Spokojnie :) Poczekamy na ciebie :* Może uda Ci się dodać coś na przerwę świąteczną!Hwaiting

    OdpowiedzUsuń
  14. Smutno, ze nic od lipca nie dodajesz :(

    OdpowiedzUsuń
  15. Wiem że trochę późno ale wszystkiego dobrego z okazji Nowego Roku :* Dużo radości, spokoju, cierpliwości i przedewszystkim weny i chęci do pisania :) Dziękuję że mimo że czasami narzekamy, wracasz do nas i piszesz :3

    OdpowiedzUsuń
  16. Dodasz coś jeszcze? ;__;

    OdpowiedzUsuń
  17. Nie masz szacunku do czytelników tak samo jak japońskie oczko. Tak się nie robi.

    OdpowiedzUsuń
  18. Widzę, że kolejny gimbus który w chuja poleciał :v

    OdpowiedzUsuń
  19. Przepraszam.
    Jestem tu dość nowa. Ale to od Twojego opowiadania "Nie jestem jak Minho" zaczęła się moja przygoda z opowiadaniami tego typu. Przeczytałam prawie wszystko co napisałaś, czasami nie śpiąc w nocy tylko czytając. Przykro mi, że od dawna nic nie dodajesz, ale z tego co wywnioskowałam, czytając komentarze, jesteś teraz na studiach. Sama od października zaczęłam studiować i wiem co to znaczy brak czasu związany z ciągłą nauką i chodzeniem na uczelnię. Nie chcę wywierać żadnej presji, ale bardzo bym chciała żebyś wróciła. Nie mogę się doczekać kontynuacji tego opowiadania, bardzo bym chciała wiedzieć jak potoczą się ich losy. Mam nadzieję, że jeszcze coś napiszesz i nie porzuciłaś bloga zupełnie. Pozdrawiam i Hwaiting!

    OdpowiedzUsuń