[EXO] Tchórz

Rozdział niebetowany
_______________________________________________________________

Nienawidziłem tego. Nie rozumiałem czemu nie mogę mieć normalnej rodziny. Nienawidziłem wracać do domu. Za każdym razem kiedy myślałem, że po powrocie po ciężkim dniu czeka na mnie to samo piekło. 

Wszystko zawsze zaczynało się niepozornie. Matka stała przy obiedzie, pytała o to jak z ojcem minął nam dzień. My pytaliśmy ją o to samo. Jedliśmy wspólnie, zazwyczaj mówiłem o tym co działo się w szkole, marudziłem na nauczycieli i opowiadałem jakie głupoty wyrabiali moi przyjaciele. Oczywiście nie mówiłem im wszystkiego, wiedząc, że moi rodzice nie są zbyt tolerancyjni. Większość moich znajomych była co najmniej biseksualna. Ja sam również lubiłem własną płeć. Nie czułem się z tym źle, nawet było mi lepiej z facetem. Nie potrafiłem się odnaleźć w związku z kobietą.

Niestety nie mogłem podzielić się tym z rodzicami, bojąc się ich reakcji. W rodzinie wiedziała tylko jedna osoba – narzeczona mojego przyszywanego brata. Niestety on z nią zerwał z nieznanych nikomu przyczyń. Głupek. Przez niego straciłem jedyną osobę z która mogłem rozmawiać o mojej orientacji. Przynajmniej w rodzinie, chociaż poza nią nie poruszałem tego tematu. Wszyscy o tym wiedzieli, jednak nikt się w to nie zagłębiał. Jednak, odchodzę nieco od tematu.

Zawsze po obiedzie któreś z nas zmywa. Zazwyczaj spada to na głowę mamy albo taty. Chciałbym im pomóc, niestety ledwo mam ostatnimi czasy na pójście do toalety. Każdy nauczyciel czegoś od nas wymaga, a ja powoli mam tego dość. Nie śpię po nocach, chociaż nauka nie jest jedynym tego powodem. Miłość? Też nie. Wszystko przez moją matkę.

Nie umie nie pić co wieczór. Zawsze zaczyna się od jednego drinka, potem idzie kolejny. Czasami kiedy wchodzę do kuchni widzę jak ukrywa alkohol. To boli jak cholera. I te wszystkie kłótnie rodziców, kiedy ojciec zauważy, że matka jest pijana. Chciałbym wtedy uciec, jednak do kogo? Gdzie? Nie mam żadnej innej rodziny. Nie chce mówić nikomu o tym co dzieje się w domu. Wspominać o tym jak czasami nie śpie po nocach pilnując aby pijana matka nie spaliła mieszkania lub nie zrobiła sobie krzywdy. O tym jak opowiada, że najchętniej by umarła i wtedy byłbym szczęśliwy. Ja wcale tak nie myślę. Może i nie umiemy się dogadać, ale ją kocham i nie wyobrażam sobie życia bez niej, dlatego te wszystkie słowa tak mnie ranią i denerwują. Czuję się tak cholernie bezsilny co wieczór. Musze wtedy też wysłuchiwać jaki jestem bezużyteczny, że nic nie robię. Wytyka mi wtedy, że za wszystko ją obwiniam, ale tak nie jest! Jestem jej wdzięczny za wszystko co robi, ale nie umiem tego okazać.

Czasami jest mi wstyd za nią przed rodziną, kiedy ta przyjeżdża do nas. Nie jestem w stanie patrzeć jak ta zatacza się idąc po kolejną butelkę.

Te wszystkie kłótnie, przykre słowa… to wszystko mnie niszczy od środka. Najgorsze jest to, że mam tylu znajomych, tylu przyjaciół, a jednak nie umiem nikomu o tym powiedzieć. Jednak to nie tak, że nikt nie wiem…Wiedzą dwie osoby. Mój najlepszy przyjaciel LuHan. Jednak on nie jest w stanie mi w żaden sposób pomóc, nie umie mnie pocieszyć. Cały czas kiedy rozmawiamy kręcimy się wokół jego problemów miłosnych. Jest jeszcze ktoś, kto został wtajemniczony. Ktoś kto znaczy dla mnie wiele, ale już nie jest tak bliski. Wszystko przez kilka głupich słów, kilka źle podjętych decyzji.

Nazywa się Kris, jest, a raczej był, najbliższa mi osobą. Kochałem go i kocham. Nie umiem o nim zapomnieć. A wszystko zaczęło się tak niewinnie. W pierwszej klasie liceum. Nikt się wtedy prawie nie znał. Byliśmy w jednej grupie, więc spędzaliśmy razem całe dnie. Poza językami, bo ja byłem nieco mniej utalentowany w angielskim. W końcu Kris wychował się za granicą, spędził tam kilka lat.

Nie pamiętam jak to wszystko się zaczęło, co sprawiło, że zaczęliśmy rozmawiać. Chyba rozmawialiśmy o jakimś wokaliście, którego on bardzo lubił. To chyba była nasza pierwsza rozmowa. Potem pomogłem mu z dziewczyną, która do niego pisała. Kilka dni później podszedł do mnie i mnie przytulił dziękując. Najwidoczniej moja rada mu pomogła. Ja wtedy nie myślałem o tym, że mógłby kiedykolwiek polubić faceta.

Po tym wydarzeniu zaczęliśmy więcej rozmawiać. Z tamtą dziewczyną mu nie wyszło, jednak nie był jakoś mocno zawiedziony. Spodobała mu się inna. Nie czułem zazdrości, cieszyłem się wraz z nim. Pomagałem mu i dogryzałem. Z nią też nie wyszło, jednak za każdym razem nie wydawał się mocno tym zmartwiony.

Umieliśmy rozmawiać długie godziny, nawet do trzeciej nad ranem o głupotach. Potem te głupoty przeszły w poważne rozmowy. Zwierzaliśmy się sobie. Powiedział mi, że lubi również facetów. Nie wstrząsnęło mną to jakoś mocno, pomimo że Kris bał się, że przez to się odsunę. Ja jednak nie umiałem odejść.

Nie wiem kiedy przeszło na etap przytulania się i głupich rozmów typu „ kochanie, kiedy przyjdziesz to cię..” no i końcówki były różne, zależy od kontekstu, jednak nigdy nie były one niecenzuralne. No może czasami, kiedy było już bardzo późno, a umysły nas obu zaczynały szwankować.

Mieliśmy wspólnych przyjaciół, małą grupkę wraz z która imprezowaliśmy i spędzaliśmy czas. Podczas jednej z imprez urodzinowej uświadomiłem sobie, że go kocham. Chociaż kocham to zbyt wiele powiedziane, bo ja nie wierzę w miłość jeśli się kogoś dobrze nie pozna, nie spędzi z nim kilku lat. Może to dziwne, ale przejechałem się już kilka razy na tych wszelkich „wielkich miłościach”. O dziwo kiedy sobie to uświadomiłem nie byłem przerażony. Wręcz przeciwnie, ucieszyłem się. W końcu mieliśmy niesamowite relację miedzy sobą, która już dawno wykroczyły poza przyjacielskie.

Zwierzyłem się jednemu z przyjaciół z tego co czuję do Krisa, szybko się to jednak rozniosło i doszło do niego samego. Ten jednak nie poruszał tego tematu i dalej trwaliśmy w tej dziwnej przyjaźni.

Którejś nocy powiedziałem mu o mojej matce. Pierwszy raz poczułem ulgę, mówiąc o tym komuś. Mogłem zawsze do niego przyjść i wypłakać mu się w ramię. Byłem mu za to niezmiernie wdzięczny. Niestety życie lubi mi dawać po dupie. Po pijaku napisałem do niego o kilka słów za dużo. Musiało w końcu dojść do tej rozmowy. Do tego co jest miedzy nami i co do siebie czujemy. Postanowiliśmy spróbować. Jednak ja jestem pieprzonym tchórzem. Chciałem z nim być, pragnąłem tego całym sercem, jednak nie umiałem się zaangażować. Przerażało mnie to. Nie bałem się tego co powiedzą mi rodzice ani społeczeństwo czy znajomi. Bałem się zaangażowania i to mnie zgubiło.

Zaczęliśmy się od siebie oddalać, a ja czułem cholernie wielką zazdrość jak on chociażby pogłaskał kogoś po głowie. To mnie niszczyło od środka. To chyba przez tą zazdrość zacząłem się oddalać. Wiem, że nic mnie teraz nie usprawiedliwi i nie cofnie czasu, jednak wiem, że to była moja wina. On się starał. Wiem to i doceniam. Nawet teraz się stara. Jednak ja za bardzo się boje.

Zerwaliśmy, chociaż nie wiem czy można zerwać jeśli coś tak naprawdę nigdy się nie zaczęło. Zapytał się czy go teraz nienawidzę. Nie umiałem powiedzieć, że tak bo bym skłamał. Zapytał się czy wszystko miedzy nami jest w porządku. Odpowiedziałem, że tak, jednak nie było.

Bałem się, tak cholernie się bałem i boję. Było tylko gorzej, odsunąłem się niemal od wszystkich. Rozmawiałem jedynie z jedną osobą z grona naszych znajomych. I podczas gdy oni spędzali razem czas, ja siedziałem z boku i cierpiałem. Nie chce jednak litości, bo robiłem to na własne życzenie.

Kris próbował jeszcze wiele razy ze mną rozmawiać. Chciał abyśmy zaczęli rozmawiać jak dawniej, ja jednak nie umiem tego zrobić. Pragnę tego jak niczego innego, jednak nie jestem w stanie. Co noc śnie o tym, że jest jak dawniej, że w dowolnym momencie kiedy jest mi smutno mogę podejść i się przytulic do ramion, które zawsze tak skutecznie mnie uspokajały. Strach jednak jest tak wielki, że nie umiem już w ogóle okazywać uczuć. Boje się otrącenia, jeśli się do kogoś zbliżę.

Staram się aby znowu było jak dawniej. Znowu się to wszystkich zbliżam, jednak oglądanie Krisa codziennie, wśród naszych przyjaciół tak cholernie mnie rani. Słuchanie jak żartuje sobie z Tao. Jak ten nazywa go „gege” i tuli się do niego. Patrzenie na to sprawia, że moja serce zalewa gorycz. Nie mówię jednak nic. Uśmiecham się po prostu i śmieję się z tego. Bo co innego mi zostało? Straciłem swoją szansę i wiem, że już drugiej nie będzie. A pragnąłbym tego, bo wtedy wiele rzeczy zrobiłbym inaczej, postarał się bardziej. Zrobiłbym wszystko byleby go znowu nie stracić.

Pomimo że minął rok, ja nadal nie umiem zapomnieć. Poznałem dziewczynę, wiem, że ona chciałabym ode mnie czegoś więcej niż zwykłej znajomości. Ja jednak nie mogę w niej ujrzeć nikogo innego niż koleżankę. Wszystko przez to, że nie mogę zapomnieć o tej jednej osobie.

Wiem, że on się o mnie martwi. Czasem, kiedy razem świętujemy czy urządzamy imprezy całą grupką znajomych, kiedy wypiję więcej podchodzi do mnie, przytula i mówi, że mogę zawsze do niego przyjść kiedy będzie mi smutno. Ja zawsze wtedy przytakuję, bo nie zostało mi już nic innego.

Jednak dlaczego teraz siedzę w kącie pokoju, na łóżku, zawinięty w koc i trzymam telefon z jego numerem wybranym w kontaktach? Palec mój zawisł nad zieloną słuchawkom, podczas gdy po moich polikach nie przestają płynąć łzy. Wszelkie odgłosy telewizora, który działa w moim pokoju zagłusza matka, która po pijaku próbuje dojść z salonu do kuchni, zapewne po kolejny kieliszek wódki.

Słyszę brzęk butelki, jej głos, który jest raczej pijackim bełkotem. Słyszę swój niepohamowany szloch i trzask drzwi kiedy ojciec cały wkurwiony wychodzi z mieszkania i nie wiadomo czy dzisiaj wróci.

W końcu wybieram twój numer i przykładam telefon do ucha. Wiem, że jesteś zajęty, liczę jednak, że znajdziesz dla mnie chwilę czasu. Chociaż tyle aby powiedzieć mi błahe „będzie dobrze”.

- Tak? – w końcu odbierasz. Słyszę, że brzmisz na zszokowanego. W końcu ostatni raz pisałem do ciebie aby złożyć ci życzenia świąteczne, a dzwoniłem kiedy jeszcze byliśmy razem. Nie jestem jednak w stanie nic z siebie wydusić, wybuchając jeszcze silniejszym płaczem. – Suho… - brzmi na zmartwionego moim stanem. – Co się stało? – pyta, chociaż nawet nie musze mu odpowiadać aby wiedział o co chodzi.

- Przepraszam – tylko tyle jestem w stanie z siebie wydusić. Ty po drugiej stronie słuchawki mówisz do mnie spokojnie, próbując mnie uspokoić. Słyszę szelest twojej niebieskiej jesiennej kurtki. Nie odkładasz słuchawki, pomimo że ja tylko szlocham i wydaje z siebie niezrozumiały bełkot, chcąc ci wszystko wyjaśnić.

- Zejdź na dół – prosi mnie cicho, po około pół godziny. Ja bez słowa sprzeciwu spełniam jego prośbę. Odrzucam telefon na łóżko. Zerkam jedynie w lustro patrząc na swoja czerwoną twarz i napuchnięte od płaczu oczy. Przed zejściem zerkam jeszcze na matkę, ta zasnęła w salonie zupełnie nieprzytomna z butelką wódki z dłoni. Podchodzę do niej, odkładając alkohol na stolik aby się nie rozlał i nie rozbił.

Pies stoi przy drzwiach patrząc na mnie tymi wielkimi, nierozumnymi ślepiami. Uśmiecham się do niego niemrawo, głaszcząc po głowie.

- Pilnuj pani – proszę go, nim opuszczam mieszkanie. W kapciach i bez żadnej kurtki zbiegam na dół. Kiedy wypadam przed drzwi klatki schodowej moje oczy od razu napotykają spojrzenie YiFana. Kris najpierw patrzy na mnie zmartwiony, następnie zamykając w mocnym uścisku, zupełnie jakby chciał mnie uchronić przed całym złem tego świata. Ja rozklejam się na nowo, mocząc mu kurtkę swoimi łzami. Czuje, że się cały trzęsę, lecz nie z zimna. Nigdy nie było mi przy Krisie zimno. Był zawsze takim małym kaloryferem, pomimo że ja wprawie w ogóle nie grzałem.

- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz – zapewnia mnie, szepcąc mi do ucha spokojnym i cichym głosem. Chce wierzyć w jego słowa i w lepsze jutro bez tego całego bólu w sercu i na duszy. 

_______________________________________________________________

Ten krótki angst nie był w żaden sposób planowany. Otworzyłam worda po to aby napisać wypracowanie z historii sztuki, zamiast tego napisałam ten oneshot pod wpływem natchnienia.

Co do SMWK, rozdział jest napisany i zostanie opublikowany w niedziele. Niestety jest też smutna wiadomość. Nie mówię, że się sprawdzi, jednak za miesiąc mam przegląd w szkole, najwazniejsze wydarzenie w trzeciej klasie, a nie mam prawie nic. I to juz nawet nie wynika z mojego lenistwa, lecz z błędów nauczycieli, przez które teraz będę musiała zarywać noce i poświecać na pracę całe weekendy.

Nie chce jednak zawieszać bloga, dlatego w miarę możliwości postaram się dodawać coś co tydzień.

To chyba by było na tyle. Mam nadzieję, że oneshot się podobał. Wiem, że paring był nietypowy, jednak poczułam potrzebę aby napisać akurat o nich. Jakoś mi tutaj pasowali.

Mogę też teraz mieć problemy z czytaniem dodawanych rozdziałów na innych blogach, za co z góry przepraszam. Pozostaje mi tylko życzyć miłego weekendu [ w końcu już piątek i za kilka godzin zacznie się weekend ] a ja tymczasem idę pisać wypracowanie z historii sztuki. W końcu sen jest dla słabych.