"Nie jestem jak Minho" - 4. Roo + krótka informacja

Przepraszam, ale rozdział nie betowany. Jesli komuś przeszkadzają moje błędy może poczekać do końca sierpnia, wtedy wszystkie wydane rozdziały zostaną sprawdzone, a błędy poprawione.  
____________________________________________

4. Roo

Key przeciągnął się leżąc na kanapie. Zamruczał czując jak słońce oświetla jego twarzy. Uchylił lekko powieki słysząc, że ktoś krząta się w kuchni. Zerknął na koc pod którym leżał, złożył go w kostkę kierując się do kuchni. Po drodze zauważył, że cały bałagan został sprzątnięty. Wewnątrz zobaczył Onew wyjmującego talerze. Natomiast na blacie leżały pudełka z chińszczyzną.

- Hej – blondyn oparł się o framugę uśmiechając leniwie do przyjaciela, ten dopiero teraz zauważając chłopaka, kiwnął mu na przywitanie. – Dzięki za koc i posprzątanie – ciągnął Kibum siadając przy stole. Jinki zabrał potrzebne rzeczy patrząc na niego bez zrozumienia.

- Ale ja nic nie zrobiłem – Key ściągnął brwi analizując chwilę poprzedni wieczór.

- Och – mruknął jedynie blondyn podejrzewając, że Jong zajął się wszystkim po tym jak zasnął mu na ramieniu. Aż mu się zrobiło wstyd za swoje zachowanie.

- Wszystkie dobrze? – Onew dotknął ramienia przyjaciela patrząc na niego czujnie.

- Tak, tak! – przytaknął od razu blondyn. – Chyba pójdę się jeszcze położyć.

- Ale… śniadanie – Jinki spojrzał smutno na pudełka z jedzeniem. Kibum pokiwał rozbawiony głową.

- Zjedz beze mnie. Jednak obudź mnie za jakąś godzinę – Szatyn kiwnął głowa chowając jedno z pudełek do lodówki. Key idąc na górę wszedł jeszcze do łazienki. Tak jak się spodziewał - ubrań Jonghyuna nie było w środku. Przetarł dłonią oczy kierując się do siebie. Uwalił się na łóżku wtulając w poduszkę. 

***

Onew siedział przed telewizorem zajadając się swoim „śniadaniem”, kiedy nagle rozbrzmiał dzwonek. Przyciszył odbiornik, wycierając palce w chusteczkę. Pokierował się do drzwi frontowych spodziewając się co najwyżej ojca Kibuma. Chociaż to było dziwne, aby ten dzwonił do drzwi skoro posiadał klucze. Za drzwiami ujrzał niższego bruneta przy którego boku stał duży owczarek długowłosy.

- Tak? W czym mogę pomóc? – Jonghyun zlustrował chłopaka wzrokiem od góry do dołu.

- Jest Kibum? – odparł obojętnie, wkładając ręce w kieszenie.

- Tak…. – Onew uniósł brwi do góry – Poczekaj chwilę – odparł Onew wchodząc głębiej do środka – KEY! – Jinki wydarł się na całe gardło – Wejdź – mruknął ciszej zapraszając bruneta do środka. Ten przekroczył próg domu uspokajając psa. Lee spojrzał nieco nieufnie na wielkie zwierzę bojąc się, że wyczuje jego strach przed dużymi psami. Po chwili usłyszeli huk upadających rzeczy i Key zbierającego niezdarnie po schodach. Miał na sobie za dużą bluzę, rozczochrane włosy i zaspany wzrok. Uśmiechnął się na widok Jonghyuna. A jeszcze bardziej się rozpromienił, kiedy zobaczył wielkiego puchatego psa. Key uwielbiał zwierzęta, zwłaszcza te duże. Podszedł do niego upadając na kolana i czochrając zwierzaka. Ten widok ruszyłby niejednego, ale widać wystarczył ten jeden, którym był właściciel psa. Szybko wyrwał go z zamyślenia blondyn.

- Jonghyun.. głupio mi za wczoraj.

- O czym Ty mówisz? Wyglądałeś tak.. znaczy, wyglądałeś na zmęczonego, nie chciałem Cię budzić, a jeżeli chodzi o dres, oddam Ci go w najbliższym czasie.

- Naprawdę dziękuję, a po dres mógłbym pójść dzisiaj, sam się pofatyguje - Kibum uśmiechnął się promiennie, zaraz jednak przypominając sobie o czymś - Właśnie! Onew! To jest mój .. kolega ze szkoły Jonghyun – Key wstał przedstawiając sobie dwójkę mężczyzn. Jinki wyciągnął pierwszy dłoń w stronę bruneta, którą ten uścisnął mocno. Onew aż się spiął czując tą siłę. Mierzyli się przez chwilę spojrzeniami, póki nie przerwał im Key.

- Wejdziesz? Masz na coś ochotę? – Kibum już kierował się w stronę kuchni.

- Może coś zimnego? – krzyknął za nim Jong, wchodząc do kuchni, a pies zaraz za właścicielem. Onew natomiast pokierował się do salonu, siadając z powrotem na kanapie.

- Poczekasz chwilę i pójdziemy do ciebie? – zapytał Key wyginając głowę, aby spojrzeć na bruneta. Ten kiwnął głową popatrując tylko co jakiś czas co robi pies. Ten stał grzecznie obok Kibuma patrząc zaciekawiony co też ten robi. – Proszę – blondyn podał mężczyźnie jego napój kierując się do salonu. Jong usiadł na kanapie, natomiast Key usiadł na ziemi gwiżdżąc na psa.

- Jak się wabi?

- Roo – odparł Jonghyun patrząc rozczulony na swojego pupila.

- Ładnie… pasuje do ciebie, Roo – Kibum złapał psa całując w nos. Pies zaszczekał, merdając zadowolony ogonem. Onew zerkał tylko co jakiś czas na ową scenę, raczej mało zafascynowany zwierzęciem.

- Polubił cię – Jong poklepał psa po łbie.

- Naprawdę? – blondyn ucieszył się niczym małe dziecko. Brunet kiwnął głową, rozkoszując się tym jakże pociesznym widokiem.

- Powinieneś sobie kupić psa, kiedy już będziesz na swoim – zagadał Onew kończąc właśnie ostatniego kurczaka w cieście.

- A dlaczego nie może go sobie kupić teraz? – dopytał się niższy mężczyzna, marszcząc brwi.

- Mama jest uczulona – odpowiedział Key zamiast Jinkiego.

- Współczuję…jednak, jeśli będziesz chciał, zawsze możesz wpaść pobawić się z Roo – Key spojrzał na chłopaka po czym znowu na psa.

- Jasne, chętnie skorzystam – Onew pokręcił głową, był jednak szczęśliwy, że przyjaciel znalazł sobie nowych znajomych.

- Ja spadam. Mam jeszcze trochę roboty – Lee wstał czochrając blondyna po włosach i zabierając swoją torbę z fotela – Do jutra Key. Miło było cię poznać Jonghyun – ukłonił się lekko wychodząc z salonu i kierując się do drzwi – Nie wstawaj, sam zamknę! – krzyknął jeszcze z korytarza.

- Jasne, napisze później – Key krzyknął za nim, zapominając na chwilę o psie. Zwierzę korzystając z jego nieuwagi polizało go po twarzy. Jong uśmiechnął się pod nosem, widząc minę chłopaka.

- Ej! – Kibum odsunął od siebie psa, wycierając się rękawem bluzy. – Poczekasz chwilę? Skocze się przebrać – nim Jonghyun zdążył odpowiedzieć, chłopaka już nie było. Zszedł po około dziesięciu minutach ubrany w czarne, przylegająco ciasno rurki oraz nieco mniejsza ale nadal luźną bluzę z królikiem zombie. – Już! – blondyn krzyknął radosny unosząc ręce w górę.

- Ładnie wyglądasz – Jong podniósł się z kanapy gwiżdżąc na psa, aby ten poszedł za nim . Key chwile stał w miejscu zakrywając rumieńce jakie zakwitły na jego polikach. Wziął kilka głębszych oddechów idąc do drzwi. Wyciągnął z komody wysokie adidasy, które optycznie jeszcze bardziej wydłużały jego szczupłe nogi. 

***

Szli obok siebie pustą ulicą. Key co jakiś czas rzucał psu kamienie aby ten trochę pobiegał.

- Myliłem się – wypalił nagle Jong, kiedy byli już w połowie drogi. Kibum spojrzał na niego zaciekawiony rzucając gdzieś kamień i o mało nie trafiając w samochód – Kiedy pierwszy raz cię zobaczyłem uważałem cię za … dziwaka? Nie wiem jak to ująć. Wydawało mi się, że cię nie polubię. Jednak, kiedy tak coraz częściej cię widziałem, jakoś te odczucia mnie zaczęły opuszczać. A Ci wszyscy idioci po prostu są zacofani – skrzywił się przypominając sobie wszelkie obelgi skierowane do blondyna przez jego „znajomych”

- A to.. nie są twoi przyjaciele ? – brunet pokręcił głową w odpowiedzi. – A Minho? – dopytał Key. Wydawało mu się, że ci dwaj są w dobrych kontaktach. Jonghyun zmarszczył czoło nieco skołowany.

- Skąd go znasz?

- Chodzimy razem do klasy i …

- …i Taemin poprosił Mino, aby go z tobą zapoznał. – Dokończył za niego Jong. – Jednak wracając do tematu. Tak, Minho jest moim przyjacielem. Znamy się od trzech lat. Jest bardzo inteligentny i opanowany. Jest jakby „mózgiem” naszej grupy. A ja robię za straszak na innych. – brunet skrzywił się uśmiechając ironicznie. – A ten Onew…

- Znamy się od dzieciństwa. Mieszka obok mnie. Kiedy uczyłem się w domu odwiedzał mnie codziennie abym nie czuł się samotny. – na twarz Kibuma wstąpił delikatny rumieniec, który nie umknął uwadze bruneta – Poza nim nie mam żadnych przyjaciół. Nigdy też nie bawiłem się z innymi dziećmi. Miałem nieco smutne dzieciństwo jak na to patrzę z boku. Jednak byłem szczęśliwy – serce Jonghyuna łamało się na pół kiedy patrzył jak smutek wstępuję na urocza twarz blondyna. I tak, Kim Jonghyun uważał, że chłopak jest uroczy, i jego samego to przerażało.

- To tutaj? – z zamyślenia wyrwał go blondyn pokazując na dom przed którym zatrzymał się Roo. Jong podszedł do drzwi otwierając je przed Kibumem i wpuszczając przodem.

- Wróciłem – krzyknął zamykając drzwi. Jednak poza wesołym szczekaniem psa nic mu nie odpowiedziało – Musieli już pojechać do miasta. Chodź za mną – polecił blondynowi wchodząc głębiej do mieszkania. Otworzył drzwi swojego pokoju, znowu wpuszczając blondyna przodem, samemu idąc do kuchni po coś do przekąszenia. Kiedy wrócił zastał Key bawiącego się z jego pupilem. Postawił wszystko na stoliczku, siadając na podłodze. Nagle coś mu się przypomniało.

- Czemu Onew mówi na ciebie „Key” ? – blondyn odwrócił się do rozmówcy, rozpraszając się, przez co pies skoczył na niego przewracając na ziemie. Kibum zachwiał się lądując wprost na kolana mężczyzny, który wtulił go w siebie odruchowo. Drobny chłopak uspokajał chwile oddech nieco skołowany.

- Roo! Siat – rozkazał ostro Jonghyun, a zwierzę skuliło się, kładąc po sobie uszy. Serce bruneta nawalało jak szalone. Do tego zapach czekoladowego musu do ciała oraz truskawkowego szamponu blondyna działał na niego otumaniająco.

- Nic się nie stało –Key podparł się na udzie bruneta odwracając do niego – W końcu jak zwykle mnie uratowałeś. Niczym książę na białym koniu – Kibum ukazał rząd białych zębów, a jego poliki zaróżowiły się lekko przez skok ciśnienia spowodowany upadkiem. Jong oblizał spierzchnięte usta.

- A ty jesteś piękną, złotowłosą księżniczką uwięzioną w wieży? – zadrwił Jonghyun, nadal nie wypuszczając chłopaka z objęć.

- Piękną złotowłosą księżniczką na pewno, lecz czy uwięzioną w wieży, to nie wiem – Key westchnął w duchu czując silne ramiona wokół własnej talii. Chichocząc pod nosem, usadowił się wygodniej na kolanach u przyjaciela - Wygodnie… – Jong wtulił się w jego szyję. Blondyn był przyjemnie ciepły i pulchny tam gdzie trzeba. Nie było czuć kości, pomimo że chłopak był drobny i chudy. Jonghyun nie umiał wypuścić go od tak z objęć, wiedząc, że druga taka sytuacja może się nie powtórzyć. Key też nie był skory do wstawania. W tych wielkich ramionach czuł się przyjemnie i bezpiecznie.

- Wiesz Kibum….niedługo jest wycieczka. Było by dobrze, jeśli byś się trzymał mnie albo Minho. Nie wiadomo co może strzelić tym kretynom do łba. Co prawda będę musiał porozmawiać z nim, ale na pewno się zgodzi. A jak jeszcze Taemin go urobi … to jest istny diabeł z wyglądem małego aniołka – Jonghyun zaśmiał się drażniąc oddechem kark drobnego chłopaka. Kibum jeździł palcem po ramieniu mężczyzny.

- Bracie! Wrócili… - wysoka szatynka otworzyła zamaszyście drzwi, stając niczym wryta w ziemie, zająkując się w połowie słowa - … śmy – Kibum wstał szybko z chłopaka czując się zażenowany. Poprawił włosy za ucho, kaszląc cicho. Jong wstał zaraz za nim, a Roo wybiegł na korytarz. Za chwilę w drzwiach pojawili się rodzice bruneta.

- Jesteście… - wyszeptał cicho wkładając ręce w kieszenie.

- Przywieźliśmy ci kilka rzeczy Jongie – mama chłopaka pokazała reklamówkę zaraz zauważając Key – Och, a kim jest twój znajomy? – uśmiechnęła się do blondyna, który odpowiedział nieśmiało na ten gest.

- Tak… znajomy – siostra Jonghyuna wyszczerzyła się wrednie opierając o framugę. Brunet spiorunował ją wzrokiem.

- To jest Kibum. ZNAJOMY ... – zaakcentował dając do zrozumienia siostrze, żeby nie wysuwała sobie pochopnych wniosków - .. ze szkoły. Mieszka niedaleko nas – Pani Kim podeszła do drobnego chłopaka przyglądając mu się.

- To twój naturalny kolor?

- Tak, proszę pani.

- och… jest piękny. Chyba widziałam kiedyś twoją mamę. Jest niższa drobną kobietą z długimi falowanymi włosami? – dopytała podając córce siatki i wyganiając ją do kuchni.

- Tak! To właśnie ona – Key od razu odpowiedział z zapałem.

- Ma naprawdę piękne włosy – mama Jonghyuna uśmiechnęła się szczerze.

- Wiem, codziennie rano je szczotkowałem, więc mogę potwierdzić, że są zadbane. 

- Ekhem… - Jonghyun zakaszlał zwracając na siebie uwagę – Kibum… twój dres – podał blondynowi jego spodnie.

-Dzięki… to ja już będę szedł – powiedział do Jonghyuna , te kiwnął jedynie głowa . – Miło było panią poznać. Do zobaczenia w szkole – Kibum ukłonił się rodzicom bruneta, machając samemu chłopakowi. Wybiegł na ulicę, przypominając sobie, że Onew miał do niego wejść. Będąc u Jonga całkowicie stracił poczucie czasu.

___________________________________________________

Następny rozdział będzie dopiero we wrześniu, jednak to nie była sprawa, a raczej infomracja o której wspomniałam w nagłówku. 

Otóż wypomniano mi, że moje odpowiedzi pod rozdziałami są niepotrzebne [ tak zrozumiałam z zostawionego komentarza ] Ponieważ jest to opinia jedynie jednej osoby chce was zapytać : przeszkadzają wam odpowiedzi pod postami? Czy może powinnam z nich zrezygnować i odpowiadać pod waszymi komentarzami? Albo całkowicie zrezygnować z odpowiadania? Jednak ostatni wybór nie wydaje mi się najlepszy. Nie wiem jak wy, ale ja osobiście lubię kiedy ktoś odpowiada na mój komentarz. Jednak nie wszyscy muszą to lubić. Ja się dostosuje, chce abyście wy czuli się tutaj dobrze.
Tym razem nie odpowiem na wasze komentarze pod postem. Zapewne następnym razem będe odpowiadać pod waszymi komentarzami i wtedy zaczerpnę z poprzednich komentarzy pod trzecim rozdziałem. Chce podziękować Marcie K za niezwykle długi komentarz, który tak jak wspomniała - dał mi kopa weny ;3 oraz odpowiedzieć na pytanie Datenshi189, które może zainteresować również was.
"Strach ma wielkie kły" będzie kontynuowane od września.
To tyle. Życzę wszystkim miłego weekendu.

(proszę o niekopiowanie i umieszczanie na innych portalach internetowych powyższej pracy)
I taki mały prezent, dla was, ode mnie z okazji zbliżającego się dla mnie ważnego dnia :)